Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πρόωρα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πρόωρα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

17 Ιουνίου 2015

Νιώθεις άσχημα;

Πώς επηρεάζεται η ψυχική υγεία των γονιών από τη γέννηση ενός πρόωρου.

Η γέννηση ενός μωρού φέρνει γενικά χαρά και ενθουσιασμό. Όμως επιστημονικές έρευνες δείχνουν ότι οι γυναίκες τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο είναι πιθανότερο να αρρωστήσουν ψυχικά, σε σύγκριση με κάθε άλλο σημαντικό γεγονός της ζωής τους. Τότε μπορεί να συμβεί η γνωστή σε όλους μας, επιλόχειος κατάθλιψη. Στην Αυστραλία, παραδείγματος χάριν, το 16% των νέων μαμάδων και το 10% των νέων μπαμπάδων παθαίνει επιλόχειο κατάθλιψη -να σημειωθεί βέβαια ότι οι έρευνες για την ψυχική υγεία των μπαμπάδων είναι σημαντικά λιγότερες.

Σκεφτείτε λοιπόν, πόσο αυξάνονται αυτά τα ποσοστά ανάμεσα στους γονείς πρόωρων. Πρόωρη εγκυμοσύνη ορίζεται αυτή που το μωρό γεννιέται πριν από τις 37 εβδομάδες. Αρκετά πρόωρη αυτή που το μωρό γεννιέται πριν από τις 32 εβδομάδες. Τα συναισθήματα που περιγράφουν οι ίδιοι οι γονείς είναι φόβος, σοκ, σύγχυση, ανεκπλήρωτες προσδοκίες, η αίσθηση ότι είναι αβοήθητοι και πόνος για τον αποχωρισμό από το μωρό, όσο αυτό βρίσκεται στη ΜΕΝΝ. Το βάρος για τους πατεράδες μοιάζει μεγαλύτερο αφού δήλωσαν ότι νιώθουν διχασμένοι ανάμεσα στη φροντίδα του μωρού και της συντρόφου τους. Επομένως δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι τα ποσοστά κατάθλιψης στους γονείς των πρόωρων είναι σημαντικά υψηλότερα από αυτά των γονιών των τελειόμηνων. Υπολογίζεται ότι αγγίζει το 40%.

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι περιπέτειες για τις οικογένειες των πρόωρων δεν τελειώνουν με την έξοδο από το νοσοκομείο. Με μια μικρή έρευνα που κάναμε σε κοινούς γνωστούς μας, ανακαλύψαμε ότι οι μητέρες των αρκετά πρόωρων μωρών μπορούν να εμφανίσουν κατάθλιψη όταν τα παιδιά τους φτάνουν τα 2 ακόμα και τα 7 έτη. Οι ειδικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι γονείς των πρόωρων αρχίζουν σιγά σιγά και έρχονται στην επιφάνεια.

Αν το μωρό σας γεννήθηκε πολύ νωρίς και νιώθετε ότι χρειάζεστε στήριξη αναζητήστε την. Έρευνες έχουν δείξει ότι η ψυχική υγεία των γονιών επηρεάζει την κοινωνική, συναισθηματική ανάπτυξη και συμπεριφορά των παιδιών τόσο κατά την προσχολική περίοδο αλλά και αργότερα. Επομένως η πνευματική ισορροπία πρέπει να υπάρχει για το καλό των γονιών αλλά και των παιδιών.

Απόδοση: Μένια Πέτση
Πηγή: www.mcri.edu.au

14 Ιουνίου 2015

Η ιστορία της Νόρας: Το θαύμα των 490 γραμμαρίων

Ειμαι η Νόρα και αυτή είναι η δική μας ιστορία για το πώς μας άγγιξε η προωρότητα και πώς πλέον πορευόμαστε με αυτή.

Μετά από έναν πολύ δύσκολο αγώνα και 4 αγγελάκια στον ουρανό, κατάφερα να κράτησω στην αγκαλιά μου τον γιο μου, τον ήλιο μου... μετά από μια εγκυμοσύνη χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Σχεδόν τελειόμηνος, 36 εβδομάδων γιατί ο γιατρός μου έλεγε ότι τις τελευταίες εβδομάδες δεν μεγάλωνε σωστά... Δεν με έστειλε όμως να κάνω και τις απαραίτητες εξετάσεις για τον σκοπό αυτό. Θα έπρεπε να το είχε κάνει. Έπειτα λοιπόν απο 14 μήνες ευτυχίας μαζί με το υπέροχο αυτό πλάσμα, τον ήλιο μας, αποφασίσαμε ότι είναι ώρα να παλέψουμε και για το αδελφάκι του. Και ήρθε αμέσως, η χαρά μας απερίγραπτη! Το άγχος μας επίσης. Και ξεκινάει ο αγώνας.

6η εβδομάδα: Αίμα, πολύ αίμα, πάει χάθηκε το παιδί, σκεφτόμασταν με δάκρυα στα μάτια. "Όχι η καρδια του χτυπάει" να λένε, όταν μπορέσαμε να κάνουμε υπέρηχο την ίδια μέρα. "Αλλά η αποκόλληση είναι τεράστια, θα πρέπει να μείνεις στο κρεβάτι". Τα λόγια του γιατρού αντηχούν ακόμα στα αφτιά μου: ''Δεν ξέρουμε αν θα τα καταφέρει, λίγες οι πιθανότητες". Υπέρηχοι, υπέρηχοι, φόβος, συσπάσεις, θα το χάσουμε και αυτό. Και εκείνη εκεί, να παλεύει...

13η εβδομάδα: Τα καταφέραμε! "Έφυγε η αιμορραγία, έκλεισε η αποκόλληση, μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι" τα λόγια του γιατρού. Όμως δεν μεγαλώνει σωστά, είναι πίσω, θα δούμε, κλάμα πάλι...

14η εβδομάδα: Δεν μεγάλωσε όσο θα έπρεπε. "Ίσως να κάνουμε αμνιοκέντηση, το παιδί μάλλον έχει κάποιο πρόβλημα". "Όχι γιατρέ, δεν θέλω να ρισκάρω να το χάσω".

20η εβδομάδα: Αλλάζω γιατρούς. Βρίσκω γιατρούς-ανθρώπους με διάθεση να σώσουν αυτό το πλάσμα που τόσο παλεύει. Με στέλνουν σε αιματολόγο, στην καλύτερη. Έχω θρομβοφιλία που δεν είχε φανεί στις εξετάσεις που είχα κάνει παλιά. Αντιπηκτικές ενέσεις λοιπόν στην κοιλιά, 2 την ημέρα κι όμως δεν με πιάνουν σωστά ούτε και αυτές. Πολλά φάρμακα, ατέλειωτοι υπέρηχοι, ατέλειωτα ντόπλερ, ατελείωτο κλάμα και αγωνία. Εγώ όμως είχα πεισμώσει, έλεγα σε όλους ότι θα τα καταφέρει. Δεν ένιωθα έγκυος όμως, ένιωθα άρρωστη. "Να κάνεις διακοπή" πρότειναν κάποιοι, "ρισκάρεις και τη δική σου ζωή". "Όχι δεν θα κάνω καμία διακοπή, θα την πάρετε από την κοιλιά μου μόνο αν ειναι νεκρή μία απο τις δυο μας".

29η εβδομάδα: Έχω πρηστεί εδώ και 4 εβδομάδες, η πίεση μου ανεβαίνει, προεκλαμψία, κινδυνεύουμε. Με πιάνει πονοκέφαλος και πόνος στο συκώτι, σύνδρομο HELLP, ο κίνδυνος μεγάλωσε.

29 εβδομάδες και 1 ημέρα: Κανονίζουμε να πάμε την άλλη μέρα το πρωί για καισαρική εφόσον τα ντόπλερ και η κατάσταση μου έδειχναν ότι δεν υπήρχε άλλο περιθώριο. Ο άντρας μου με παρακαλάει να πάμε την ίδια μέρα το βράδυ στο μαιευτήριο, να μην περιμένουμε το πρωί της επόμενης. Θα γίνει κάτι κακό μέσα στο βράδυ μου λέει, δεν έχουμε περιθώριο μέχρι αύριο. Και όντως δεν είχαμε...
Μέσα σε λίγες ώρες αφού μπήκα για παρακολούθηση ανέβασα πολύ υψηλή πίεση και κάλεσαν εσπευσμένα τον γιατρό μου. "Γιατί τώρα, γιατρέ'', του λέω εγώ η αφελής, ''αύριο το πρωί δεν είπαμε"; ''Δεν έχεις μέχρι το πρωί'' μου είπε. Και σωθήκαμε... Για λίγες ώρες.
"Πήγες και ήρθες" μου είπε αργότερα όταν είχα ξυπνήσει στην εντατική. "Το μωρό;" ρωτούσα εγώ. ''Το μωρό με νοιάζει''.

Και κάπου εκεί ξεκινάει ο αγώνας της ΜΕΝΝ. Ενα υπέροχο μωρό 490 γραμμαρίων γεννιέται. Δεν το βλέπω γιατί γεννάω με ολική νάρκωση και μπαίνω και εγώ κατευθείαν εντατική λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης μου. Έρχεται ο άντρας μου και μου την δείχνει την επόμενη μέρα σε φωτογραφία, την έχει ήδη αγαπήσει με το που την είδε, αλλά το βλέπω στα μάτια του ανησυχεί πολύ. ''Θα τα καταφέρει'' του λέω, ''θα δεις''. Όσο και να έχεις ψάξει στο διαδίκτυο δεν είσαι προετοιμασμένος να δεις ένα τόσο μικρό μωρό, είναι έμβρυο ακόμα.

Το ταξίδι της ΜΕΝΝ αρχίζει, δεκάδες καλώδια, οροί, μηχανήματα σε ένα μικροσκοπικό κορμάκι που χωράει σε δυο παλάμες. Ειναι ζωηρή όμως, κουνιέται πολύ. Την τέταρτη μέρα στο επισκεπτήριο, το απογευματινό που πήγαινα εγώ (ο σύζυγος πρωί- εγώ απόγευμα λόγω του άλλου μας παιδιού), της μιλάω όπως κάθε φορά και ξαφνικά μου ανοίγει τα μικροσκοπικά της μάτια. Και όσα δάκρυα και παράπονο είχα κρατήσει μέσα μου τόσο καιρό, βγαίνουν την ώρα εκείνη, τρέχουν οι νοσηλεύτριες να μου φέρουν να καθήσω και να δουν αν είμαι καλά. "Εγώ η μανούλα σου είμαι'' της λέω, ''κοντά σου θα είμαι για πάντα".

Και οι μέρες κυλάνε. Την θαυμάζουμε γιατί ειναι ζωηρή, τόσο μικρή αλλά όμορφη, εύθραυστη αλλά δυνατή. Μια νοσηλεύτρια την έχει βγάλει λουκουμάκι, άλλη την φωνάζει "γυμνάστρια" τόσο που κουνιέται, διώχνει συνέχεια ένα νάυλον που της έχουν βάλει σαν σεντονάκι πάνω της, για να κρατάει σταθερή τη θερμοκρασία της. Στις πρώτες 3 μέρες μας είχαν πει συμβαίνουν συνήθως τα πιο δύσκολα. Μετρούσαμε 24ωρα και, ναι, τα περάσαμε! Γιορτή!
Στις 15 μέρες μας λένε, έχουμε μια πρώτη εικόνα για την πορεία της. Μετράμε πάλι 24 ωρα. Όλα πάνε πολύ καλά. Εγώ από την αρχή αγκαλιά με το θήλαστρο να καταψύχω το γάλα μου για να το έχει μόλις μπορέσει να σιτιστεί. Αρχίζουμε να το πιστεύουμε πως όλα θα πάνε καλά.

46 ημέρες μετά: Πηγαίνω όπως κάθε απόγευμα να την δω. Ρωτάω την γιατρό που έχει βάρδια. Όλα πάνε καλά μου λέει, 1250 γρ. το βάρος της. Η κοιλιά της, μου φαίνεται φουσκωμένη της λέω εγώ. Είναι ένας μετεωρισμός μου λένε. Θα το παρακολουθήσουμε αλλά μάλλον δεν είναι κάτι.

47 ημέρες μετά: Το τηλεφώνημα που τρέμει ο γονιός με μωρό στη μονάδα. Ξημερώματα, ελάτε γρήγορα το παιδί θα χρειαστεί επέμβαση, το έντερο έχει πρόβλημα. Η γη και το φως μας χάνεται και τρέχουμε πανικόβλητοι. Φτάνουμε στη μονάδα και ο χρόνος σταματάει. Είναι ακόμα στο μυαλό μου σαν ταινία σε αργή κίνηση. Ο χειρουργός να μας μιλάει, να λέει κάτι ακαταλαβίστικα "τρύπα στο έντερο", "νεκρωτική εντεροκολίτιδα", "χειρουργείο", "στομίες", "πιθανότητες επιβίωσης". Τον κοιτάμε χαμένοι. Και το μωρό μου με μια τεράστια φουσκωμένη κοιλίτσα με μαύρες φλέβες παντού να κοιτάζει με ορθάνοιχτα τα μάτια προς τα πάνω σαν να μου έλεγε "τι να κάνω τώρα μανούλα;".
Η καρδιά μου σκίστηκε σε χιλιάδες κομμάτια που δεν ξέρω αν θα καταφέρω να τα μαζέψω όλα ποτέ.

Το μωρό μεταφέρεται σε παιδιατρικό νοσοκομείο. Φτάνει σχεδόν πεθαμένο. Το επαναφέρουν εκεί αλλά μας λένε συνεχώς "είναι βαριά", "βαρύ περιστατικό", "δεν ξέρουμε τι θα γίνει", "δεν είναι καν σε καλή κατάσταση ώστε να μπορέσει να χειρουργηθεί". Τι εννοούν; Και εμείς ανήμποροι. Η μόνη μου παρηγοριά η προσευχή, η δική μου και των μαμάδων που μοιράστηκα τον πόνο μου μαζί τους. Άγνωστες μέχρι τότε κι όμως δικοί μου άνθρωποι, να με στηρίζουν καθημερινά και να μου δίνουν κουράγιο.

"Θα φύγετε;" μας ρωτάνε οι γιατροί εκείνο το βράδυ, την πρώτη μέρα στο νοσοκομείο. Γιατί ρωτάνε, αναρωτήθηκα. Τώρα ξέρω ότι ρωτούσαν γιατί ήταν σχεδόν σίγουροι ότι δεν θα έβγαζε το βράδυ το μωρό μας.

Και οι προσευχές εισακούονται, η μπέμπα δείχνει και εκείνη τη δύναμή της. Την επόμενη μέρα μας λένε ότι δεν το περίμεναν, αλλά βελτιώθηκε πολύ. Την αναλαμβάνει μετά από παράκληση μας ένας εξαιρετικός χειρουργός που πάλεψε μαζί της μέχρι τέλους. Με τους χειρισμούς του, τη δύναμη της μπέμπας και των προσευχών, αποφεύγει το χειρουργείο. Εκείνη την εβδομάδα μας είχαν προετοιμάσει ότι θα έπρεπε να χειρουργηθεί στο έντερο, στην καρδιά και στα μάτια. Την επόμενη εβδομάδα κατάφερε και τα απέφυγε όλα: η τρύπα στο έντερο έκλεισε, ο βοτάλειος πόρος στην καρδιά το ίδιο και τα ματάκια της βελτιώθηκαν κι αυτά.

3 μήνες μετά: Έχει καταφέρει να βγει από τη διασωλήνωση, να αποφύγει όλα τα χειρουργεία, σιτίζεται με μπιμπερό, επιτέλους βλέπουμε το μούτρακι της χωρίς σωλήνες και ταινίες. Την ταΐζω και εγώ πλέον, κατάφερα να την πάρω αγκαλιά μετά από τόσο καιρό, σε λίγες μέρες θα πάτε σπίτι σας λένε...

3 μήνες και 6 μέρες μετά: Έχω πάει να την δω. Από τη μεταφορά της στο παιδιατρικό νοσοκομείο και μετά, ο άντρας μου πήγαινε το μεσημέρι για την ενημέρωση και εγώ τα βράδια μόλις έβαζα για ύπνο τον "ήλιο μας". Ετσι και εκείνη την ημέρα. Μόνο που κάτι δεν πήγαινε καλά. Δυο μέρες πριν είχα δει περίεργες κενώσεις όταν της άλλαξα την πάνα, είχαν κάνει κάποιες εξετάσεις γι' αυτό αλλά δεν έδειξαν κάτι. Την ταΐζω αλλά κλαίει, οι σφυγμοί της 200. Τι συμβαίνει, τι γίνεται;

Νεκρωτική εντεροκολίτιδα ξανά. Στα χέρια μου. Ξανά τρύπα στο έντερο, λίγες μέρες πριν φύγουμε. Ξανά διασωληνωμένη, ξανά τρύπες στην κοιλίτσα της για παροχετεύσεις, ξανά δυνατά φάρμακα και ξανά η απειλή του χειρουργείου και της ίδιας της ζωής της. Δεύτερη φορά, μας λενε, δεν θα γλυτώσει το χειρουργείο και τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Ξανά απελπισία, ξανά προσευχή, όχι ότι είχαμε σταματήσει ποτέ. Και ο χειρουργός της να λείπει εκτός Ελλάδας. Ο εφημερεύων εκείνη την απαίσια νύχτα να θέλει να την βάλει αμέσως χειρουργείο. Να μιλάμε με τον γιατρό της στο τηλέφωνο και να τους λέει όχι, εκείνοι να επιμένουν, χαμός...
Ειναι 1 το βράδυ, είμαι μόνη μου έξω από την πόρτα της εντατικής, πριν λίγο είχα το κοριτσάκι μου στην αγκαλίτσα μου, τώρα κοιτάζω την πόρτα και κλαίω. Μπαίνουν, βγαίνουν, μου μιλάνε, κλαίω. Ελάτε λίγο να την δείτε, μου λένε, της κρατάω το χέρι. "Σε παρακαλώ, μωρό μου, πάλεψε. Μην αφήσεις τη μανούλα σου μόνη της, πάλεψε για μένα. Και εγώ σου υπόσχομαι να προσπαθώ σε όλη μου τη ζωή να γίνω η καλύτερη μαμά για σένα. Δεν θέλω κανένα άλλο μωρό, μόνο εσένα". Έμεινα εκεί, σε μια καρέκλα έξω από τη μονάδα μέχρι το πρωί, να κλαίω μόνη μου, να της μιλάω όποτε με αφήνουν να την δω.

Με άκουσε και πάλεψε. Έδωσε τη μάχη της ζωής της και πάλι τα κατάφερε.

4 μήνες και 6 μερες μετά: Μπαίνω στην εντατική για τελευταία φορά. Έχω φέρει τα ρούχα σου, το καθισματάκι αυτοκινήτου, τα κατάφερες μωρό μου. Βλέπω τα πάντα γύρω μου, έχουν γίνει τόσο γνώριμα πια, και να θέλω δεν θα τα ξεχάσω. Σε κοιτάω, έχεις τόσες τρύπες στα χεράκια και στα ποδαράκια σου, σου έχουν ξυρίσει και το κεφαλάκι σε διάφορες μεριές γιατί δεν έβρισκαν πουθενά πλέον φλέβα. Η κοιλίτσα σου έχει κι αυτή σημάδια από τα σωληνάκια. Κι όμως είσαι μια ηρωίδα. Και οι ήρωες φέρουν με καμάρι τα σημάδια από τις μάχες που έδωσαν. Αυτό επιλέγω να θυμάμαι. Και ότι αυτά τα σημάδια, αυτά τα "απαίσια" μηχανήματα, αυτά τα συνεχόμενα "μπιμ μπιπ" που ακούγονται ακόμα και τώρα μέσα στο κεφάλι μου από τα μηχανήματα, σε κράτησαν ζωντανή και σε έφεραν κοντά μου.

Παρά τα όσα περάσαμε, είμαστε οι τυχεροί. Μέσα στις μονάδες είδαμε, γνωρίσαμε και κλάψαμε με γονείς που έφυγαν χωρίς τα παιδιά τους.

Τα κατάφερες μωρό μου. Είσαι σπίτι μας, είσαι στην αγκαλιά μας και δεν θα είσαι ποτέ πια μόνη.

Ας ξανασκεφτούν τι συμβουλές θα δίνουν σε μέλλουσες μαμάδες εκείνοι που έλεγαν να το ξανασκεφτώ αν θα σε κράτησω, γιατί αν είσαι κάτω από 800-900 γραμμάρια όταν γεννηθείς δεν θα βλέπεις ή δεν θα ακούς ή θα έχεις σωματική ή και νοητική αναπηρία. Και έτσι να ήταν, μαζί θα το αντιμετωπίζαμε. Δεν ξέρουμε αν στο μέλλον θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε κάτι, αλλά και ποιος γονιός το ξέρει; Την αγάπη μας δεν την αλλάζει, ούτε κανενός γονιού με λατρεία για το παιδί του.

8 μήνες μετά: Κοντεύεις τα 5 κιλά. Μεγαλώνεις γρήγορα. Είσαι πολύ έξυπνη και πανέμορφη. Κοιτάς με περιέργεια και ενδιαφέρον τα πάντα από την μέρα που ήρθες σπίτι μας και δίνεις στους πάντες το πιο γλυκό φαφούτικο χαμογελάκι σου! Είσαι γερή, έχεις μια δύναμη μέσα σου που δεν έχουν οι ενήλικες. Απολαμβάνεις τα χάδια, τα ατέλειωτα φιλάκια, τα παιχνιδάκια, τις αγκαλιές μας και την απέραντη αγάπη μας. Ο αδελφός σου σε λατρεύει από την πρώτη στιγμή. Και είναι μόλις 2 χρονών. Όπου σε βλέπει, σε φιλάει και σε αγκαλιάζει. Δεν ξέρει τι πέρασες, όμως με τον τρόπο του σε ευγνωμονεί καθημερινά που είσαι κοντά μας.

Όπως και εμείς. Δώσαμε έναν τεράστιο αγώνα να σε κρατήσουμε και εσύ έδωσες έναν ακόμα μεγαλύτερο να μείνεις κοντά μας. Και έτσι εσύ μας δίνεις πλέον τα πιο υπέροχα μαθήματα ζωής. Εσύ, μωρό μου, και όλα τα υπέροχα μικροσκοπικά προωράκια στις μονάδες.

Η προωρότητα με έμαθε λέξεις όπως "διασωλήνωση", "λεβάιν","crp", "ταχύπνοια", "νεκρωτική εντεροκολίτιδα", με έκανε να αισθανθώ απελπισία και πόνο. Με έμαθε όμως να ξαναστέκομαι στα πόδια μου, να μαθαίνω τα όριά μου και το ποια είμαι από την αρχή, με έκανε να χαίρομαι με τα πιο μικρά πράγματα, με κάθε μικρό ή μεγάλο επίτευγμα της μαχήτριάς μου και μου άφησε εκείνη να με μαθαίνει κάθε μέρα ποια μπορώ να γίνω.

Μην σας ξεγελούν οι μικροσκοπικές μπουνίτσες τους. Είναι τ ε ρ ά σ τ ι ο ι ήρωες.

Νόρα Χατζηνικολάου

5 Ιουνίου 2015

Αγαπητοί γονείς των πρόωρων

Για όλους μας ξεκίνησε με τον ίδιο τρόπο, μια διπλή γραμμή στο τεστ εγκυμοσύνης. Για εμένα, αυτή η δεύτερη γραμμή ήταν τόσο αχνή που τις επόμενες δύο ημέρες έκανα άλλα 5 τεστ για επιβεβαίωση.
Και, ναι, ήμουν έγκυος! Σε εκείνο το ραντεβού με τον γιατρό που είδατε την καρδιά του να χτυπά, τότε έγινε και για εσάς πραγματικότητα, σωστά; Τότε δεν νιώσατε εκείνη τη χαρά μαζί και την ανησυχία που θα γίνετε γονείς; Θυμάμαι ήμουν τόσο ενθουσιασμένη ενώ δεχόμουν τα συγχαρητήρια του γιατρού. Ήμουν έτοιμη για τους υπερήχους, τις μικρές κλωτσιές, τα ρούχα εγκυμοσύνης και την αίσθηση του να έχω ένα μωρό στην αγκαλιά μου. Η ΠΗΤ μου ήταν 23 Φεβρουαρίου, η ημερομηνία είχε χαραχτεί στο μυαλό μου και ανυπομονούσα να μιλήσω στον μεγάλο αδελφό για το μωρό που ερχόταν. Τελικά, όταν μάθαμε ότι είναι κορίτσι καταλήξαμε στο πιο όμορφο όνομα για την κόρη μας: Harper Ashley. Harper επειδή το αγαπήσαμε, Ashley για την αδελφή μου.

Πότε αλήθεια καταλάβατε ότι κάτι δεν πάει καλά; Εγώ όταν ήμουν 20 εβδομάδων. Αλλά δεν ένιωθα καλά αρκετό καιρό πριν. Είχα ακούσει κάποιες δικές σας ιστορίες. Υπέρηχοι με μπερδεμένα αποτελέσματα. Γενετικές εξετάσεις που έρχονταν πίσω θετικές. Τα νερά που έσπασαν στις 19 εβδομάδες. Προβλήματα στον πλακούντα. Υψηλή πίεση. Μερικές φορές το μωρό απλά δεν μεγάλωνε. Κάποιες φορές ο τοκετός ξεκινούσε πολύ νωρίτερα.

Θυμάμαι πως ένιωσα όταν έμαθα ότι θα γεννούσα πρόωρα. Τίποτα πια στην εγκυμοσύνη μου δεν ήταν ίδιο. Ούτε το όνομα δεν ταίριαζε. Η Harper Ashley θα γεννιόταν τον Φεβρουάριο. Αυτό το μωρό που θα ερχόταν τον Νοέμβριο, ποιο ήταν;

Νιώσατε και εσείς αποκομμένοι από την πραγματικότητα; Υπήρχε στις σκέψεις σας και αυτή η ερώτηση που δεν ήθελα ούτε να σκεφτώ; Θα ζούσε τελικά;

Γονείς των πρόωρων που έχετε νιώσει τόσο καλά συναισθήματα και τόσο άσχημα.. Στην αρχή ο ενθουσιασμός για το μωρό. Και μετά μια δυνατή ανάμνηση της ακριβούς στιγμής που αυτός ο ενθουσιασμός έγινε τρόμος.

Ψάξατε βαθιά για να βρείτε την γενναιότητα σας. Ξέρετε το συναίσθημα να αφήνεις το νεογέννητο σου στο νοσοκομείο και να μην ξέρεις πότε θα το πάρεις σπίτι. Κάτσατε δίπλα σε θερμοκοιτίδες και αναπνευστήρες επειδή προσπαθούσατε να φροντίσετε το μωρό σας. Μάθατε από τους γιατρούς και τις νοσοκόμες ένα σωρό ακρωνύμια. Μάθατε να αλλάζετε τις πάνες κρατώντας ποδαράκια υπερβολικά αδύνατα. Βγάλατε λίτρα γάλακτος μέσα σε λίγους μήνες επειδή σας είπαν ότι θα βοηθήσει το μωρό σας. Αντί να κρατάτε το μωρό σας αγκαλιά στην ασφάλεια του σπιτιού σας, το βλέπατε πίσω από ένα άψυχο τζάμι. Στην καλύτερη περίπτωση, όταν πια πήγαινε καλά, το παίρνατε μια αποστειρωμένη αγκαλιά.

Θαυμάζω την κόρη μου Abigail Leigh. Ήταν το θάρρος της, η γενναιότητα της... Ήταν η Abigail και όχι η Harper που μου δίδαξε ότι τα πρόωρα έχουν μεγαλύτερη δύναμη στα μικρά τους σώματα από πολλούς ενήλικες.

Για μια στιγμή ας μην είμαστε μετριοπαθείς, γονείς των πρόωρων. Η επιμονή μας είναι άξια θαυμασμού επίσης. Μεγαλώσαμε τα μωρά μας μέσα στο σώμα μας για όσο καιρό μπορέσαμε και μετά σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Βασίστηκαν επάνω μας και δείξαμε τη δύναμη μας σε καταστάσεις που δεν ξέραμε ότι μπορούσαμε να αντέξουμε. Δεν λυγίσαμε και δεν αφήσαμε την προωρότητα να λυγίσει τα μωρά μας. Είναι δική μας η γενναιότητα και η αντοχή. Γονείς των πρόωρων, είστε ακριβώς ό,τι χρειάζονται τα μωρά σας. Καταπληκτικοί!

Απόδοση: Μένια Πέτση 
Πηγή: http://www.huffingtonpost.com
Συγγραφέας: Jessica Bensten 

21 Μαΐου 2015

Γράμμα στα πρόωρα δίδυμά μου

Οι γιατροί είχαν προβλέψει τη σημερινή ως πιθανή ημέρα τοκετού. Σήμερα όμως κλείνετε 3 μήνες ζωής.

Γεννηθήκατε μία Πέμπτη, μετά από 27 εβδομάδες κύησης! Περάσατε τις πρώτες 84 ημέρες της ζωής σας μέσα στους αποστειρωμένους τοίχους της Μονάδας Εντατικής Νεογνών και εγώ πέρασα τις πρώτες 84 νύχτες της ζωής σας χωρίς εσάς. Προσευχήθηκα πολύ. Προσευχήθηκα και ικέτευσα να μην θυμάστε, να ξεχάσετε κάθε ένεση, κάθε σωληνάκι που σας έβαλαν και κάθε λεπτό που ήσασταν μόνα σε εκείνο το πλαστικό κουτί.

Καθώς σας έβλεπα να μεγαλώνετε, συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν κάποια πράγματα μέσα σε όλον αυτόν τον εφιάλτη που δεν θα ήθελα να ξεχάσω-κάποια πράγματα για εσάς που θα ήθελα να γνωρίζετε.

1) Είστε δυνατοί
Σας είδα να παλεύετε για μια ανάσα. Είδα την αποφασιστικότητα στα μάτια σας καθώς προσπαθούσατε να εισπνεύσετε, την ανακούφιση και την εξάντληση στο πρόσωπό σας όταν εκπνέατε. Το κάνατε ξανά και ξανά ώσπου το σώμα σας απέκτησε μόνο του το ρυθμό.
Ίσως έρθουν στιγμές στο μέλλον που θα νιώσετε αδύναμοι και ανεπαρκείς. Να θυμάστε τι είστε ικανοί να πετύχετε αποκλειστικά και μόνο με τη δική σας θέληση και το θάρρος.

2) Ήσασταν έτοιμοι
Περάσατε τόσο πολλά στην Εντατική. Μία μέρα σας κράτησα (όσο πιο σφιχτά μου επιτρεπόταν) και θέλησα να απολογηθώ γι' αυτό. Σας ζήτησα συγγνώμη για όλα όσα σας συνέβησαν, που δεν μπόρεσα να σας κρατήσω μέσα μου περισσότερο, που δεν σας προστάτευσα από τον κόσμο με τον τρόπο που ήθελα. Αν και πίστευα πως ήμασταν μόνοι ένας νοσοκόμος ίσως με άκουσε και την επόμενη μέρα μου είπε: «Όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύω εδώ, για ένα πράγμα μπορώ να είμαι σίγουρος: πως αυτά τα μωρά είναι ικανότατα στο να μας λένε με τον τρόπο τους τι χρειάζονται». Είχε δίκιο. Περάσαμε άσχημα αλλά είστε δυνατοί, υγιείς και ακριβώς όπως έπρεπε να είστε. Ίσως κάποια στιγμή στη ζωή σας να μην νιώσετε έτοιμοι για κάτι που θα σας ζητηθεί, ίσως νιώσετε τρομαγμένοι ή πιεσμένοι. Να θυμάστε ότι το ένστικτό σας για το σωστό timing δεν κάνει λάθος.

3) Είστε προνομιούχοι
Υπάρχουν πολύ λόγοι γι' αυτό και τους γράφω σήμερα που είστε καλά. Και είστε καλά γιατί γεννηθήκατε σε μία χώρα που διέθετε την τεχνολογία και τις υποδομές για να υποστηρίξει το εύθραυστο σωματάκι σας. Είστε καλά γιατί τυχαίνει να ζούμε σε μια κοινωνία με μοναδική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ασφαλιστική κάλυψη. Eίστε εντελώς καλά γιατί οι συνεργάτες μου δούλεψαν σκληρά χάνοντας την άδεια τους για να μπορώ εγώ να είμαι κάθε μέρα δίπλα σας μέχρι να αναρρώσετε. Ίσως κάποια στιγμή στη ζωή σας συναντήσετε ανθρώπους λιγότερο προνομιούχους. Μην νιώσετε ενοχή, να είστε πάντα ευγνώμονες.

4) Δεν είστε μόνοι
Δεν ξέρω πως είναι να έχεις έναν ολόιδιο δίδυμο αδελφό. Ποτέ δεν θα μάθω. Αυτό που ξέρω είναι ότι όποτε κρατούσα μόνο τον έναν από εσάς αγκαλιά, ήσασταν ανήσυχοι και νευρικοί ενώ όταν σας κρατούσα και τους δύο ηρεμούσατε. Ξέρω ότι ο ρυθμός της καρδιάς σας είναι συγχρονισμένος. Σας είδα με πόση προσοχή κοιτούσατε ο ένας τον άλλο και πώς απλώνατε τα χέρια σας για να αγγίξετε ο ένας τον άλλο. Έμαθα ότι να έχεις έναν δίδυμο αδελφό σημαίνει ότι κάποιος αγωνίζεται μαζί σου.

5) Είστε αξιαγάπητοι
Επειδή οι επισκέψεις στην Εντατική ήταν περιορισμένες, πολλοί άνθρωποι σας έστελναν την αγάπη και την στήριξή τους με διάφορους τρόπους. Η θεία σας συχνά μας άφηνε φαγητό στο κατώφλι του σπιτιού. Η μία γιαγιά σας έπλεκε όμορφα πουλόβερ και παιχνίδια, ενώ η άλλη έστελνε ευχετήριες κάρτες. Μία φίλη με την οποία είχα να μιλήσω 10 χρόνια σας πήρε καθίσματα για το αμάξι. Ακόμη και ξένοι σας πρόσφεραν δώρα. Θα έρθει στιγμή που θα νιώσετε ότι δεν είστε αρκετοί. Πρέπει να ξέρετε ότι σας αγκάλιασαν με αγάπη από την πρώτη στιγμή της γέννησής σας και γίνατε αγαπητοί προτού ακόμα μιλήσετε, προτού κάνετε οτιδήποτε, προτού καν σας γνωρίσουν.

Η μαμά σας 

Απόδοση: Μαρία Κουρόγιωργα 
Συγγραφέας: Meghan Szylvian
Πηγή: http://www.huffingtonpost.com/



30 Απριλίου 2015

Δωρίστε γάλα / Φτιάξτε μας τράπεζες

Η σημερινή ιστορία μιλάει για μια μητέρα που είχε πολύ, πάρα πολύ γάλα και αυτό ήταν – όσο κι αν σας φαίνεται απίστευτο – πρόβλημα. Το δικό της πρόβλημα, η Κατερίνα το έκανε προσφορά. Μια μαμά που ουδεμία σχέση είχε με πρόωρο τοκετό, ρώτησε, έμαθε, ενημερώθηκε και μπήκε στον κόπο να γίνει δωρήτρια γάλακτος για τα πρόωρα μωρά του μαιευτηρίου Έλενα Βενιζέλου. Την Κατερίνα Ιωαννίδου τη γνώρισα επειδή θέλησε να περιαυτολογήσει - και κατά τη γνώμη μου έκανε πολύ καλά - για την προσφορά της αυτή με σκοπό να γνωστοποιήσει την ύπαρξη της μίας και μοναδικής ελληνικής τράπεζας γάλακτος για πρόωρα ή οποία δέχεται δωρεές (την ιστορία της διαβάζετε εδώ).

Ποια είναι η διαφορά της από τις άλλες τράπεζες; Στο Έλενα από το 1947 (!) υπάρχει όλη η απαραίτητη υποδομή για να γίνουν δωρεές γάλακτος από ξένες μητέρες και στη συνέχεια το γάλα αυτό να χορηγηθεί στα πρόωρα που νοσηλεύονται εκεί και το έχουν τρομακτική ανάγκη. Το μητρικό γάλα είναι σχεδόν φάρμακο γι' αυτά τα μωρά. Προφυλάσσει από θανατηφόρες ασθένειες όπως η νεκρωτική εντεροκολίτιδα και ενισχύει το ανοσοποιητικό του βρέφους ενάντια στις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις, καθώς μέσω αυτού το μωρό λαμβάνει έτοιμα αντισώματα και λεμφοκύτταρα και έναν μεγάλο αριθμό αντιμικροβιακών παραγόντων. Στην τράπεζα του Έλενα, τόσο οι δωρήτριες όσο και το γάλα τους μπορούν να ελεγχθούν υγειονομικά και στη συνέχεια το γάλα να παστεριωθεί μερικώς και να εμπλουτιστεί αν χρειάζεται με επιπλέον θρεπτικά στοιχεία. Το γάλα που δίνεται στα πρόωρα του Έλενα λειτουργεί ως γέφυρα, μέχρι να μπορέσει η κάθε μητέρα να θηλάσει το νοσηλευόμενο μωρό της. Δηλαδή μόνο τις 2-3 πρώτες εβδομάδες της ζωής. Αν μετά, το νεογνό έχει μεγάλες ανάγκες σε γάλα και η μαμά του δεν έχει μπορέσει να διατηρήσει τη γαλουχία της, του χορηγείται και φόρμουλα.

Είναι πολύ δύσκολο για μια μαμά με πρόωρο να διατηρήσει τη γαλουχία της – όχι ακατόρθωτο φυσικά -, κυρίως λόγω της φυσικής απομάκρυνσης της μητέρας από το βρέφος, της κακής ψυχολογικής της κατάστασης, αλλά και των συνθηκών που επικρατούν στη χώρα μας. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ενιαία πολιτική στις μονάδες. Και αν στη μία επιτρέπεται να αντλήσεις γάλα στο σπίτι σου και να το πας στο επισκεπτήριο, σε μια άλλη απαγορεύεται, ενώ στις μονάδες των παιδιατρικών νοσηλευτικών ιδρυμάτων - που συχνά φιλοξενούνται δύσκολα περιστατικά -, δεν υπάρχουν καν δωμάτια άντλησης. Και, ξέρετε, η διαμονή 2-3 εβδομάδων στη μονάδα είναι η καλή εκδοχή της προωρότητας… Πολλά μωρά με σημαντικά προβλήματα πρέπει να μείνουν έως και αρκετούς μήνες εκεί.

Με απλές μαθηματικές πράξεις, το γάλα δεν φτάνει. Το Έλενα στέλνει και στο Αλεξάνδρα, αλλά δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες όλων των ΜΕΝΝ. Προκύπτουν λοιπόν δύο συμπεράσματα: Χρειαζόμαστε περισσότερο μητρικό γάλα από μητέρες που έχουν περίσσευμα (και τα μωρά τους δεν έχουν ξεπεράσει τον 6ο μήνα). Χρειαζόμαστε περισσότερες τέτοιες τράπεζες. Φυσικά και οι άλλες, σαν κι αυτή του Αγία Σοφία και του Μητέρα παραδείγματος χάρη, που δέχονται, φυλάνε και χορηγούνε το γάλα των μαμάδων των οποίων τα βρέφη νοσηλεύονται εκεί, είναι σπουδαίες (ναι, δεν είναι αυτονόητο ότι υπάρχουν παντού). Όμως στις τράπεζες για τις οποίες σας μιλάω μπορεί σχεδόν κάθε μητέρα να κάνει μια προσφορά η οποία θα βοηθήσει το μωρό κάποιας άλλης που βρίσκεται σε σοβαρή κατάσταση.

Το κράτος πάλι που αναπτύσσει τέτοιες υποδομές και παρακινεί τους πολίτες του να τις αξιοποιήσουν λέγεται κράτος με κοινωνικό πρόσωπο. Γι’ αυτό η Κατερίνα Ιωαννίδου (η ίδια που έφτιαξε για εμάς την έρευνα της προωρότητας αφιλοκερδώς) και εγώ απευθύνουμε την έκκληση αυτή στον Υπουργό Υγείας Παναγιώτη Κουρουμπλή και στον αναπληρωτή υπουργό Ανδρέα Ξανθό καθώς επίσης και στη Διεύθυνση Ανάπτυξης Μονάδων Υγείας: «Φτιάξτε περισσότερες τράπεζες δωρεάς γάλακτος. Ενημερώστε τις μητέρες για τη χρησιμότητά τους».

Σήμερα, θέλω να σας ζητήσω να δωρίσετε γάλα. Να παρακινήσετε άλλες μητέρες που μπορούν, να το κάνουν. Να ψηφίσετε εδώ (μπείτε στη σελίδα και ψηφίστε, δεν αρκεί να κλικάρετε μόνο επάνω στο link) και να διαδώσετε το σχετικό ψήφισμα. Και ξανά, να υπογράψετε την πρωτοβουλία της ομάδας Θήλαστρο & Θηλασμός για την υποστήριξη του μητρικού θηλασμού στις ΜΕΝΝ (εδώ). Από την ίδια ομάδα παραθέτουμε και τις οδηγίες δωρεάς μητρικού γάλακτος στην τράπεζα του Έλενα Βενιζέλου.

Προκειμένου να κάνετε δωρεά μητρικού γάλακτος στην Τράπεζα Μητρικού Γάλακτος του Μαιευτηρίου Έλενα Βενιζέλου θα πρέπει να ακολουθήσετε τα παρακάτω βήματα:

1. Τηλεφωνική επικοινωνία με τα παρακάτω τμήματα για λήψη αναλυτικών οδηγιών και φαξ με τη λίστα των απαραίτητων εξετάσεων (σημειώστε το όνομα του ατόμου με το οποίο θα συνεννοηθείτε).
Τηλέφωνο επικοινωνίας Τράπεζας Μητρικού Γάλακτος: 213 2051360
Τηλέφωνο επικοινωνίας Τμήματος Θηλασμού: 210 6462782, http://www.hospital-elena.gr/klinikes/thilasmos.html

2. Διενέργεια των εξετάσεων δωρεάν στο Έλενα Βενιζέλου ή σε οποιοδήποτε μικροβιολογικό εργαστήριο της επιλογής σας.

3. Μεταφορά γάλακτος σε ισοθερμική τσάντα με παγοκύστες ή προκειμένου για μητέρες που κατοικούν στην επαρχία, αποστολή με courrier, σε ισοθερμικά κουτιά με παγοκύστες.

Προϋπόθεση: Η ηλικία του μωρού για το οποίο αντλεί η μητέρα να μην είναι άνω των 6 μηνών. 

26 Απριλίου 2015

Πώς θα βοηθήσουμε ένα πρόωρο τον πρώτο χρόνο;

Επειδή έχουμε πολλές απορίες σχετικά με την προωρότητα των παιδιών μας κι επειδή μόνο οι ειδικοί μπορούν να μας τις λύσουν, συνεχίζουμε το: «εσείς ρωτάτε, εμείς απαντάμε». Πώς μπορεί μια μητέρα να βοηθήσει το μωρό της να κατακτήσει τα διάφορα αναπτυξιολογικά στάδια τον πρώτο χρόνο; Πολυδιάστατο ερώτημα, μιας και αυτό το διάστημα μπαίνουν οι βάσεις για την περαιτέρω ανάπτυξη του παιδιού. Από την άλλη είναι η ίδια περίοδος που το πρόωρο μωρό δεν έχει φτάσει τα συνομήλικα τελειόμηνά του σε δεξιότητες, δεν έχει καλύψει δηλαδή την προωρότητα όπως λέμε, άρα κάθε ορόσημο προκαλεί τεράστιο άγχος στους γονείς που πέφτουν συχνά στην παγίδα των συγκρίσεων του παιδιού τους με τα άλλα. Η δρ. Κωνσταντίνα Γκόλτσιου παιδίατρος - αναπτυξιολόγος δίνει μερικές απλές και χρήσιμες ιδέες για την ανάπτυξη μιας αλληλεπίδρασης μεταξύ γονέα-μωρού. Σε κάθε περίπτωση, γνωρίζοντας πως το κάθε παιδί δεν έχει τους ίδιους ρυθμούς ανάπτυξης - πόσω μάλλον τα πρόωρα -, δεν αποτελούν μονόδρομο. Να θυμάστε πάντα πως όλον τον πρώτο χρόνο υπολογίζουμε με τη διορθωμένη ηλικία, για να μην έχετε παράλογες απαιτήσεις από το παιδί, και να του δίνετε χρόνο. Αν κάποιο από τα παιχνίδα δεν πιάσει το δεύτερο εξάμηνο για παράδειγμα, μπορεί να έχει αποτέλεσμα το τρίτο κ.ο.κ.


Τι μπορεί να σηματοδοτεί η προωρότητα για την ανάπτυξη ενός παιδιού; 
Καταρχάς όσο πιο μικρή είναι η ηλικία κύησης και το βάρος της γέννησης, τόσο πιο συχνές και σοβαρές μπορεί να είναι οι αναπτυξιακές διαταραχές, ενώ ανεξάρτητοι παράγοντες θεωρούνται το άρρεν φύλο και το εκπαιδευτικό επίπεδο της μητέρας. Σημαντικά ωστόσο είναι και τα ποσοστά αναπτυξιακών προβλημάτων στα πρόωρα άνω των 34 εβδομάδων. Η εκφορά του λόγου, ο συντονισμός των κινήσεων, η λεπτή κινητικότητα και η μάθηση είναι ορισμένα από τα πεδία που ένα πρόωρο μπορεί να παρουσιάσει κάποιο πρόβλημα. Αυτό δεν σημαίνει ότι το πρόβλημα είναι άλυτο.
Μερικά πρόωρα μωρά χρειάζονται περισσότερη βοήθεια. Αν έχετε κάποιες ανησυχίες ή χρειάζεστε καθοδήγηση απευθυνθείτε στον παιδίατρο σας. Εκείνος θα εκτιμήσει αν το μωρό σας χρειάζεται εκτίμηση από ειδικό παιδίατρο-αναπτυξιολόγο και πιθανόν περαιτέρω καθοδήγηση ή βοήθεια από ειδικούς. Δύο είναι τα σημεία που πρέπει να έχετε κατά νου: Πρώτον, στα πρόωρα είναι απαραίτητος ο έλεγχος της σχολικής ετοιμότητας. Δεύτερον, τα πρόωρα παιδιά παρουσιάζουν πιο συχνά δυσκολίες συγκέντρωσης.

Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι ο πρώτος χρόνος είναι πολύ σημαντικός για την ανάπτυξη του παιδιού και τα κατάλληλα ερεθίσματα αυτή την περίοδο μπορεί και να προλάβουν μελλοντικά προβλήματα. Τι πρέπει να προσέξουμε μεγαλώνοντας ένα πρόωρο τον πρώτο χρόνο; 
Η αλληλεπίδραση παιδιού-γονέα είναι η πιο σημαντική όλων των δραστηριοτήτων. Βρείτε καθημερινά λίγο χρόνο για να καθίσετε ήρεμα με το παιδί σας, να παίξετε ήσυχα και να μιλήσετε χωρίς παρεμβαίνοντες θορύβους. Επίσης τα πολλά και έντονα χρώματα δεν βοηθούν. Όταν παίζετε με το μωρό σας στο πάτωμα, ένα άσπρο σεντόνι ή ένα απλό μονόχρωμο χαλάκι θα το βοηθήσει περισσότερο να εστιάσει την προσοχή του στα αντικείμενα, στις εικόνες και στα παιχνίδια που προάγουν την ανάπτυξή του.

Τι προσέχει το μωρό τους πρώτους μήνες και πώς μπορούμε να το εμπλέξουμε σε επικοινωνία μαζί μας; 
Αρχικά, τα περισσότερα μωρά δείχνουν περισσότερο ενδιαφέρον σε κάτι όταν υπάρχει απαλό φως, αλλά για να αναπτυχθεί καλά η όραση χρειάζεται αρκετό φως για να δουν τα σχήματα καθαρά. Έτσι η έκθεση σε μέτριο φως κατά τη διάρκεια της ημέρας και στο σκοτάδι τη νύχτα βοηθά τα μωρά να προσαρμοστούν σταδιακά σε περισσότερο ύπνο τη νύχτα παρά τη μέρα. Στην αρχή τα μωρά δεν μπορούν να συντονίσουν την όραση με την αφή, σιγά σιγά όμως αρχίζουν να ακουμπούν αντικείμενα που κρέμονται στην κούνια τους ή να παίζουν με τα χέρια τους. Αργότερα ευχαριστιούνται να κάθονται στο παιδικό κάθισμα ή στο ριλάξ και να παρατηρούν τι συμβαίνει γύρω τους.

Στα μικρά μωρά αρέσει η ποικιλία και βρίσκουν τα πρόσωπα των ανθρώπων πολύ ενδιαφέροντα. Ενθαρρύνετε το παιδί σας να κοιτά το πρόσωπό σας καθώς του μιλάτε. Μιλήστε του καθώς το πλησιάζετε και περιμένετε να σας ακούσει και να σας κοιτάξει. Επαναλάβετε όποιους ήχους και μπαμπαλίσματα κάνει το μωρό σας. Έτσι θα μάθουν να καταλαβαίνουν την επικοινωνία. Με το να μιλάμε στα μωρά τα βοηθούμε να καταλάβουν ότι ο λόγος είναι μέρος του κόσμου τους και μπορούν να συμμετέχουν και αυτά. Οι απλές και μικρές λέξεις με τραγουδιστή φωνή βοηθούν τα παιδιά να συντονιστούν και να ακούσουν. 

Μερικές φορές τα μωρά δείχνουν να μην μπορούν να ακολουθήσουν τις προσπάθειές μας. Ενδέχεται να έχουν κουραστεί; Πώς θα αναγνωρίσουμε τα σημάδια; 
Παρότι τα μικρά παιδιά μπορεί να βαρεθούν εύκολα, τόσο εύκολα μπορεί να γίνουν και υπερδραστήρια και νευρικά: χασμουρητά, λόξιγκας, εκνευρισμός, ωχρότητα, υπερβολική χαλαρότητα, κινήσεις απότομες ή σπασμωδικές ή απομάκρυνση μπορεί δηλώνουν ότι το μωρό σας χρειάζεται ένα διάλειμμα. Να τους το δίνετε απλόχερα. Ειδικά τα πρόωρα μωρά το έχουν πολλή ανάγκη.

Με ποια παιχνίδια μπορούμε να τα βοηθήσουμε; (να σημειώσουμε πως για τα πρόωρα εννοούμε πάντα τη διορθωμένη ηλικία). 

Γύρω στον 6ο μήνα: 
Σιγά σιγά τα μωρά αρχίζουν να παίζουν με αντικείμενα, να απλώνουν τα χέρια τους για να τα αγγίξουν, να τα μεταφέρουν από χέρι σε χέρι, να τα χτυπούν και να τα βάζουν στο στόμα. Έτσι τα μωρά, προτού μάθουν το όνομα των αντικειμένων, μαθαίνουν το σχήμα, την υφή, το βάρος και το χρώμα τους. Μια καλή ιδέα είναι να γεμίσετε ένα καλάθι, ένα κουτί ή μία λεκάνη με αντικείμενα διαφορετικών σχημάτων, διαφορετικών υλικών-π.χ. ύφασμα, ξύλο, χαρτί- και να τα αφήσετε στο πάτωμα για να τα εξερευνήσει το μωρό σας, πάντα με επίβλεψη. Επίσης πολύ καλή δραστηριότητα είναι να κοιτάτε μαζί του φωτογραφίες σε ένα βιβλίο. Καθώς το μωρό σας προχωρά στο να αρχίζει να χρησιμοποιεί τα δάχτυλά του ή το κουτάλι για να φάει, οι ώρες των γευμάτων είναι μια άλλη ευκαιρία να ενισχυθεί η προσοχή: περιμένετε το μωρό σας να σας κοιτάξει προτού του δώστε την κουταλιά που του ετοιμάσατε και επιβραβεύστε το με ένα χαμόγελο.

Το δεύτερο μισό του πρώτου χρόνου: 
Όταν πια τα μωρά μπορούν να καθίσουν μπορούν και να κρατούν δυο αντικείμενα και να τα χτυπούν μεταξύ τους, αλλά και ενθουσιάζονται να παίζουν παιχνίδια όπου βρίσκουν ένα αντικείμενο που βρίσκεται μέσα σε ένα άλλο ή να τσουλούν μια μπάλα.
Ενθαρρύνετε το παιδί σας να μιμηθεί χειρονομίες και ήχους και να ακολουθήσει τη σειρά, όπως όταν παίζουμε «κου-κου-τσα». Είναι επίσης σωστότερο να χρησιμοποιούμε λίγα παιχνίδια τη φορά, γιατί έτσι το ενθαρρύνουμε να τα εξερευνήσει και να πειραματιστεί περισσότερο μαζί τους. Μπορείτε να ενθαρρύνετε την προσοχή του με το να καθίστε δίπλα του ή απέναντί του και να δείξετε ευχαρίστηση με αυτά που κάνει.

Στο τέλος του πρώτου χρόνου:
Καθώς τα μωρά πλησιάζουν το τέλος του πρώτου χρόνου, δραστηριότητες όπως μεγάλα συναρμολογούμενα κυβάκια ή αντικείμενα που περνούν μέσα από τρύπες που έχουν το ίδιο σχήμα είναι πολύ χρήσιμες και ευχάριστες. Τα παιδικά τραγούδια, είναι κάτι που μπορείτε να χαρείτε μαζί σταματώντας λίγο πριν από κάποια εύκολη λέξη, ώστε να του κινήσετε το ενδιαφέρον να εστιάσει σε αυτή και να αρχίσει να τη μαντεύει. Και βέβαια συνεχίζετε να διαβάζετε βιβλία, ακόμη κι αν δεν δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, και να του περιγράφετε τα αντικείμενα που του δείχνετε. Δείχνετε πάντα με το δάχτυλό σας την εικόνα που του περιγράφετε ή το αντικείμενο το οποίο θέλετε να του μάθετε και παρακολουθήστε πώς θα αρχίσει να δείχνει κι εκείνο σε λίγο.

Περιμένουμε τις ερωτήσεις σας για οποιοδήποτε πρόβλημα σας απασχολεί στο ksokou@gmail.com

16 Απριλίου 2015

Τι μας βοήθησε στη ΜΕΝΝ (αποτελέσματα έρευνας Γ')

Πριν από 2 μήνες το 31εβδομάδες έτρεξε στο διαδίκτυο μία έρευνα για την προωρότητα με σκοπό να βρούμε μαζί τις λύσεις στα προβλήματα που μας απασχόλησαν και μας απασχολούν ως γονείς πρόωρων και - γιατί όχι; - να προσπαθήσουμε να τις υλοποιήσουμε.

Σήμερα δημοσιεύει τα αποτελέσματα του τρίτου μέρους της έρευνας που έχει να κάνει με τα όσα μας βοήθησαν κατά την παραμονή των παιδιών μας στη ΜΕΝΝ (τα αποτελέσματα του πρώτου μέρους τα διαβάζετε εδώ και του δεύτερου εδώ. Θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα).


Τα αποτελέσματα που παρουσιάζονται βασίζονται σε ποσοτική έρευνα που διεξήχθη από και για το blog 31ebdomades από την ερευνήτρια αγοράς Κατερίνα Ιωαννίδου. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε την περίοδο 7-28 Φεβρουαρίου 2015 με χρήση δομημένου ερωτηματολογίου το οποίο διανεμήθηκε ηλεκτρονικά. Συνολικά συμμετείχαν 367 μητέρες πρόωρων βρεφών (δηλαδή μητέρες που γέννησαν πριν την 37η εβδομάδα κύησης).

Τι μας βοήθησε στη ΜΕΝΝ*
Τη σημαντικότερη βοήθεια, σε ποσοστό 75%, μας δίνουν οι άλλοι γονείς των οποίων τα παιδιά νοσηλεύονται μαζί με τα δικά μας ή εκείνοι των οποίων τα παιδιά είχαν νοσηλευτεί στο παρελθόν (66%). Ακολουθεί η προσευχή σε ποσοστό 56% και η κουβέντα με τον σύντροφό μας σε ποσοστό 53%. Ένα 49% των μαμάδων βοηθήθηκε αντλώντας γάλα για τα μωρά τους και ένα 44% επειδή βρίσκονταν συνεχώς στο νοσοκομείο, ενώ το 41% από τις νοσηλεύτριες των μονάδων που συχνά δείχνουν πιο φιλικό πρόσωπο. Τέλος, το να μιλάμε με τη μητέρα μας και με τον ίδιο κάθε φορά γιατρό είναι δύο παράγοντες που βοηθούν σε ποσοστό 34%. Αξίζει να σημειωθεί πως ένα 76% απάντησε πως η επαφή με ψυχολόγο ήταν άγνωστη γι' αυτές εμπειρία (που ενδεχομένως να βοηθούσε, θα συμπλήρωνα εγώ). 

Η επαφή με ανθρώπους που μας κατανοούν, είτε επειδή το έχουν ζήσει (κυρίως γι' αυτό), είτε επειδή είναι δικοί μας και μοιραζόμαστε με αυτούς τη ζωή μας είναι το ένα ισχυρό κομμάτι βοήθειας. Η προσωπική επαφή - που πάντα στηρίζει σε στιγμές δύσκολες - πάει εδώ χέρι χέρι με την προσωπική πίστη. Ο άλλος πόλος βοήθειας είναι η αίσθηση ότι προσφέρουμε κάτι στα παιδιά μας, είτε με τη φυσική μας παρουσία (την οποία το ελληνικό σύστημα υγείας μάς στερεί στις περισσότερες μονάδες), είτε με την προσφορά του μητρικού γάλακτος. 

Workshop θηλασμού
Γι' αυτόν τον λόγο, το 31εβδομάδες σε συνεργασία με τη La Leche League Greece - Σύνδεσμο Θηλασμού Ελλάδος, προσφέρει ένα δίωρο σεμινάριο πρακτικών οδηγιών για τον θηλασμό στα πρόωρα βρέφη. Το σεμινάριο θα πραγματοποιηθεί στις 9 Μαΐου 2015, στις 5 το απόγευμα, στο κέντρο της Αθήνας (Ερμού 44) και απευθύνεται σε μητέρες με πρόωρα, αλλά κυρίως σε μέλλουσες μητέρες με υψηλές πιθανότητες πρόωρου τοκετού λόγω πολύδυμης κύησης. Το σεμινάριο προσφέρεται εντελώς δωρεάν και καλούμε όσες έχουν μια σχετική ιστορία θηλασμού που θέλουν να μοιραστούν, ώστε να καθοδηγήσουν και να εμψυχώσουν τις μέλλουσες μητέρες, να δηλώσουν συμμετοχή (στο ksokou@gmail.com με την ένδειξη ''Για το σεμινάριο θηλασμού''). Η συνάντηση γίνεται με τον συντονισμό και την ευγενική προσφορά της IBCLC Άντας Παλατζιάν στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Αγκαλιάς Καγκουρό που γιορτάζεται στις 15 Μαΐου. 



*Οι απαντήσεις δόθηκαν με χρήση 5βάθμιας κλίμακας. Τα ποσοστά που παρουσιάζονται αναφέρονται στην απάντηση Ιδιαίτερα σημαντική βοήθεια για την παράγραφο των βοηθητικών παραγόντων.

10 Απριλίου 2015

Ώρα να αφήσεις τη ΜΕΝΝ πίσω σου, μπαμπά

Εκείνο το Σάββατο, όσες φορές και να με φώναζε η γυναίκα μου, η Ρέιτσελ, για να φύγουμε δεν μπορούσα να κουνηθώ. Η Ίβυ, η κόρη μας είχε φάει πριν από μισή ώρα, ήταν ξύπνια και παρατηρούσε τον χώρο γύρω της. Ήταν τόσο μικρή όσο φαντάζεστε ένα πρόωρο μωρό 2 μηνών. Με κοιτούσε και φώλιαζε στο χέρι μου όταν το ακουμπούσα πάνω της. Και εφόσον τώρα ήταν στο κουνάκι και όχι σε θερμοκοιτίδα, μπορούσα να την αγγίξω και να την χαϊδέψω χωρίς να μας χωρίζει τίποτα πια.

Η Ίβυ σπάνια ήταν ξύπνια κατά τη διάρκεια των επισκέψεών μας. Ανοιγε τα μάτια της για λίγο και αμέσως τα ξαναέκλεινε για να κοιμηθεί. Όταν το μωρό σου είναι στη ΜΕΝΝ λυπάσαι όταν ακούς ότι ήταν ξύπνιο μέχρι πριν λίγο ή ότι έφαγε 2 φορές ενώ ήσουν μακριά.

Ευτυχώς για εμάς, η κόρη μας θα βρίσκεται σπίτι μας όταν θα διαβάζετε αυτό το κείμενο. Την Κυριακή τη ζύγισαν και το βάρος της είχε πιάσει τα 1900 γραμμάρια, το όριο που είχαν ορίσει οι γιατροί για να μας αφήσουν να την πάρουμε σπίτι. Την ίδια ημέρα μπήκε σε κουνάκι και πέρασε με επιτυχία όλα τα απαιτούμενα ιατρικά τεστ. Αφού την επόμενη ημέρα πήραμε και εμείς ειδικά μαθήματα είναι πλέον θέμα χρόνου να την πάρουμε μαζί μας, σπίτι μας, για να την φροντίζουμε συνεχώς.

Όσο καλές και να είναι οι νοσοκόμες της ΜΕΝΝ, θέλουμε εμείς να είμαστε υπεύθυνοι για το μωρό μας. Μας τρομάζει η ιδέα ότι η ζωή ενός τόσο γενναίου και ταυτόχρονα εύθραυστου πλάσματος θα εξαρτάται από εμάς. Αλλά θέλουμε να είμαστε εμείς που γνωρίζουμε ποιο είναι το καλύτερο γι’ αυτήν. Μέχρι τώρα οι νοσοκόμες την γνωρίζουν καλύτερα, αφού αυτές την φροντίζουν συνεχώς.
Το συναίσθημα της ανυπομονησίας για να πάρουμε την Ίβυ σπίτι, είναι κάτι που δεν θα περίμενε κανένας από εμένα μέχρι πριν από λίγο καιρό. Ούτε καν η γυναίκα μου. Ενιωθα ότι το να φροντίζω το μωρό θα απορροφούσε όλο μου τον χρόνο, το μόνο που θα έκανα ήταν να την ταΐζω, να την κοιμίζω και να την πηγαίνω βόλτα. Με φόβιζαν αυτοί οι πρώτοι μήνες, πώς θα κυλούσαν, με εμένα και τη γυναίκα μου εξαντλημένους και κλεισμένους συνέχεια σπίτι.

Ο φόβος μου ήταν τόσο έντονος που στο πάρτυ της κόρης της καλύτερης φίλης της Ρέιτσελ, με τους γονείς να μιλάνε αναλυτικά για το τάισμα, το άλλαγμα πάνας, τα παιχνίδια, παραλίγο να πάθω κρίση πανικού. Θα γινόμουν άραγε κι εγώ ένας από αυτούς;

Μόλις όμως η Ίβυ έπιασε το δάχτυλο μου, όλες αυτές οι σκέψεις εξαφανίστηκαν. Και πλέον η μεγαλύτερη επιθυμία μου είναι να γίνω πατέρας 24 ώρες 7 μέρες την εβδομάδα. Το ίδιο και η Ρέιτσελ. Ξέρουμε πια πόσο τυχεροί είμαστε αφού θα βγει από τη ΜΕΝΝ, 53 ημέρες μετά την γέννηση της. Τώρα ξεκινάει η διασκέδαση. Και λέγοντας διασκέδαση εννοώ να είμαι συνεχώς κουρασμένος και βρώμικος. Ανυπομονώ!


Απόδοση: Μένια Πέτση
Πηγή: http://parenting.blogs.nytimes.com

7 Απριλίου 2015

Τι μου έμαθε η γέννηση του 23 εβδομάδων μωρού μου

Ήμασταν διακοπές όταν κατάλαβα ότι θα γεννούσα στις 23 + 3 εβδομάδες κύησης. Μεταφέρθηκα με αεροπλάνο σε ένα άγνωστο νοσοκομείο, ώρες μακριά από το σπίτι.
Όταν ο γιατρός μου είπε σπρώξω, έκλαψα από τα βάθη της ψυχής μου. Δεν ήθελα να γεννήσω εκείνη την μέρα. Κι όμως το έκανα.

Η αίθουσα τοκετού ήταν σιωπηλή. Μετά από πολλά βασανιστικά λεπτά τεχνητής αναπνοής, ακούσαμε εκείνο το μικροσκοπικό νιαούρισμα, ένα σημάδι ζωής.

Κοιτάξαμε τον μικρό μας γιο, τον Τζάκσον, που μετά βίας ζύγιζε 500 γρ. και αγωνιζόταν να αναπνεύσει. Τον είδαμε να υπερνικά τη σηψαιμία και να υφίσταται τουλάχιστον 6 μεταγγίσει αίματος. Είχε σοβαρά προβλήματα στα μάτια, την καρδιά και τους πνεύμονες. Οι γιατροί είπαν ότι είχε 4% πιθανότητες για μια υγιή ζωή.

Κατά την παραμονή μας 93 ημέρες στη μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών, ανακάλυψα πολλά για τον εαυτό μου-κυρίως ότι διέθετα δύναμη και ελπίδα. Αν έπρεπε να γυρίσω τον χρόνο πίσω στην ήμερα που γεννήθηκε το παιδί μου θα έλεγα τα εξής στον εαυτό μου:

1 Τα καταφέρνεις καλύτερα από ότι νομίζεις. Αποκτώντας ένα πρόωρο μωρό μαθαίνεις να δέχεσαι τα πράγματα όπως σου τα φέρνει η κάθε μέρα.

2 Είναι δύσκολο να δεχτείς βοήθεια, αλλά την χρειάζεσαι. Δεν θα μπορέσεις να εστιάσεις σε τίποτα άλλο πέρα από την πολύτιμη ισορροπία μεταξύ ζωής και θανάτου. Έτσι λοιπόν όταν εσύ θα ξεχνάς να φας και η οικογένεια και οι φίλοι σου, θα σου φέρνουν φαγητό, θα βγάζουν βόλτα τον σκύλο, θα πληρώνουν τους λογαριασμούς σου, ένα μεγάλο βάρος φεύγει από τους ώμους σου. Δεν είσαι μόνη. Θα μπορείς πιο εύκολα να ζητάς και να δέχεσαι βοήθεια.

3 Θα σε ενοχλεί όταν οι άλλοι θα σου λένε «θα έπρεπε να χαίρεσαι που είναι ζωντανός». Oι άνθρωποι προσπαθούν να εστιάσουν στα θετικά, αλλά όταν κάποιος λέει κάτι τέτοιο εσύ ξέρεις ότι δεν καταλαβαίνει.

4 Θα πιστέψεις σε φύλακες αγγέλους χωρίς να είσαι βαθιά θρησκευόμενη. Η επιστήμη και η τεχνολογία έπαιξαν τεράστιο ρόλο στη σωτηρία του Τζάκσον, αλλά έμαθα να έχω πίστη και στις δυνάμεις πέρα και πάνω από αυτές.

5 Κάποιες φορές οι πιο δυνατοί άνθρωποι είναι αυτοί που δεν περιμένεις. Κοίτα αυτό το μικροσκοπικό αγόρι που μετά βίας ζυγίζει 500 γρ. Κοίτα τη μάχη που δίνει. Δεν θα αμφισβητήσεις ξανά το τι μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι.


Απόδοση: Μαρία Κουρόγιωργα

Συγγραφέας: Andrea Mullenmeister

Πηγή: www.themighty.com

3 Απριλίου 2015

Ο φόβος γεννάει δύναμη

Όταν έσπασαν τα νερά της Κριστίν Κλουζένσκι η ίδια μόλις είχε αρχίσει να φοράει ρούχα εγκυμοσύνης. Περίμενε τα δίδυμα της στις 23 Απριλίου 2013 και το ημερολόγιο έγραφε 4 Δεκεμβρίου 2012, ήταν μόλις 24 εβδομάδων. Η Κριστίν δεν μπορούσε να πιστέψει ότι θα γεννήσει.

Μαζί με την ανακούφιση ότι και τα δυο μωρά ήταν ζωντανά ήρθε ο φόβος. Η Κριστίν ήταν πλέον μητέρα και οι εύθραυστες κόρες της ανέπνεαν με τη βοήθεια μηχανημάτων. Το αίσθημα της μοναξιάς ήταν μεγάλο και κανείς δεν μπορούσε να τη βοηθήσει με την απελπισία που ένιωθε και την αγωνία για τα όσα είχαν περάσει και για όσα θα έφερνε το μέλλον. «Όλα αυτά τα συναισθήματα μπορεί να μην εμφανιστούν στην αρχή, ούτε όσο είσαι στην ΜΕΝΝ», εξομολογείται η Κριστίν δυο χρόνια μετά, ενώ τα κορίτσια παίζουν στα πόδια της. «Στο νοσοκομείο λειτουργείς στον αυτόματο πιλότο. Δεν σκέφτεσαι, μόνο επιβιώνεις».



Η Κριστίν πήρε τα παιδιά στο σπίτι με οξυγόνο. Ο οξύς ήχος της συσκευής του ήταν μέρος της καθημερινής ρουτίνας. Ακούγονταν κάθε φορά που ένα από τα μωρά τραβούσε το καλώδιο κατά λάθος και δεν έκανε καλή επαφή.Δύο με τρεις φορές την εβδομάδα συναντούσαν γιατρούς και έκαναν εξετάσεις. Εξετάσεις όρασης και ακοής, αναπνευστικά τσεκ απ, καρδιολογικά τεστ, αναπτυξιολογικούς ελέγχους. Μαζί τους έπαιρναν πάντα τη συσκευή του οξυγόνου.

Μαζί τους ήταν και το άγχος, μόνιμη σκιά πάνω από την άυπνη μητέρα. Όπως και τα «αν». Αν οι κόρες της, που είναι κωφές, είχαν και προβλήματα ανάπτυξης; Ή μαθησιακές δυσκολίες; Ή άλλες παθήσεις που παθαίνουν συχνότερα τα πρόωρα;

Ακόμα και το να στραφεί για παρηγοριά σε άλλα γκρουπ μαμάδων ήταν δύσκολο για την Κριστίν. Φοβόταν να φέρει τα μωρά της με το εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα σε επαφή με άλλα παιδιά. Το παραμικρό κρύωμα θα έστελνε τις μικρές της πίσω στο νοσοκομείο. Επιπλέον η δική της περιπέτεια δεν ήταν κοινή με των άλλων μαμάδων. Οι μητέρες των τελειόμηνων δεν υπολογίζουν 2 φορές τα ορόσημα των μωρών τους – πόσο μηνών χαμογελάνε, μπουσουλάνε ή καταφέρνουν να κοιμηθούν όλο το βράδυ. Οι μητέρες των πρόωρων μαθαίνουν να διαχωρίζουν την ηλικία με βάση τη γέννηση και τη διορθωμένη ηλικία (η ηλικία που θα είχαν αν είχαν γεννηθεί την αναμενόμενη ημερομηνία τοκετού). Την ημέρα που μια άλλη μαμά ρώτησε την Κριστίν γιατί η κόρη της η Μάγια ήταν τόσο μικρή, αυτή πάγωσε. Δεν μπορούσε να απαντήσει.

Σύντομα η Κριστίν ξεκίνησε ψυχοθεραπεία για να αντιμετωπίσει την κατάθλιψη, το άγχος και το μετατραυματικό στρες.

Μετά, έψαξε να βρει καθοδήγηση σε μια διαδικτυακή ομάδα πρόωρων μητέρων. Στην πρώτη της δημοσίευση έγραψε: «Τα κορίτσια μου έγιναν 2 τον περασμένο Δεκέμβρη και τα πηγαίνουν μια χαρά. Επιπλέον, το περασμένο καλοκαίρι ξανάρχισα να δουλεύω. Παρόλ’ αυτά βιώνω ακόμα κρίσεις πανικού και αυτό είναι εξαντλητικό».

Οι απαντήσεις που έλαβε έδειξαν ότι δεν ήταν μόνη. Οι μητέρες επιδοκίμασαν τη δύναμη της να μιλήσει δημόσια. «Ξέρω ακριβώς τι περνάς», της έγραψε κάποια. Ενώ μία άλλη σημείωσε: «Δεν μιλάμε γι’ αυτά τα συναισθήματα αρκετά» και «οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι η προωρότητα τελειώνει όταν φεύγεις από τη ΜΕΝΝ».

Για κάποιες μητέρες το συναισθηματικό ρόλερ κόστερ κρατάει χρόνια και η ανακούφιση που νιώθουν όταν συναντούν άλλες γυναίκες που έχουν περάσει παρόμοιες ιστορίες, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην ψυχολογία τους. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι όσοι δεν έχουν βιώσει την προωρότητα δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο ψυχοφθόρα είναι.

Όλα αυτά ενδυνάμωσαν την άποψη της Κριστίν ότι έπρεπε να δράσει. Έτσι, άρχισε να στέλνει γράμματα σε κλινικές και πολιτικούς με αίτημα να υπάρξει μονάδα ψυχολογικής υποστήριξης στους γονείς των πρόωρων. Όνειρο της είναι να δει ψυχολόγους σε κάθε ΜΕΝΝ και ειδικούς συμβούλους που θα κάνουν ευκολότερη τη μετάβαση από το νοσοκομείο στο σπίτι.

Ενώ η ιατρική βοήθεια για τα πρόωρα είναι μεγάλη, η ψυχολογική βοήθεια είναι ανύπαρκτη και οι νοσοκόμες καλούνται να προσφέρουν συναισθηματική υποστήριξη, ανάμεσα στα πολλά άλλα καθήκοντα τους.

Σημαντική προσθήκη θα ήταν και τα ειδικά προγράμματα όπου γονείς με παρόμοιες εμπειρίες θα γνωρίζονται και θα προσφέρουν στήριξη ο ένας στον άλλο. Άλλωστε η καλή ψυχολογική υγεία των γονιών θα βοηθήσει και στη σωστή ανάπτυξη των μωρών τους.

Πηγή: http://www.thestar.com

Απόδοση: Μένια Πέτση

31 Μαρτίου 2015

Η ιστορία της Τίνας: Η προωρότητα δεν τελειώνει πάντα μετά τη ΜΕΝΝ

Ιούνιος 2007 ή αλλιώς, το τελευταίο καλοκαίρι της αθωότητάς μου. Το τελευταίο καλοκαίρι που ήμουνα "απλά" μαμά διδύμων. Που τα πρωινά πηγαίναμε στην παιδική χαρά και το βράδυ κοιμόμουν χωρίς να ανησυχώ για το αύριο.

Γέννησα το 2005, μετά από μια πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη, έχοντας χάσει ένα από τα (αρχικά) τρίδυμα παιδάκια μου, με το άλλο να χαροπαλεύει μέσα μου και την αγωνία να κρατηθεί ζωντανό, να φτάσει έστω τις 25 εβδομάδες (ο γιατρός ήθελε 28 τουλάχιστον). Μια "πολύτιμη" εγκυμοσύνη όπως την ονόμαζαν οι γιατροί, ένας όρος που συχνά δίδεται σε κυήσεις οι οποίες επιτεύχθησαν μετά από εξωσωματικές, όπως στη δική μας περίπτωση. Είκοσι ολόκληροι κύκλοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής περάσανε από πάνω μου, μέχρι να γίνω μητέρα.

Το 2007 τα αγόρια μου, 18 μηνών τότε, και εγώ παίζαμε ανέμελα στην παιδική πισίνα του ξενοδοχείου. Το νερό ήταν δεν ήταν μέχρι τη μέση των μικρών και εγώ καθισμένη δίπλα τους, περήφανη μαμά-λέαινα, γέλαγα με τα καμώματά τους, όταν ήρθε εκείνη... Κατάλαβα αμέσως ότι το παιδάκι της ήταν πρόωρο. Το τριγωνικό, αδύνατο προσωπάκι, οι ουλές στο σώμα που εύκολα ονομάτιζα, στα πλευρά από παροχέτευση, στο ποδαράκι από ορό, στον λαιμό από κεντρική γραμμή και να κι αυτή στην πλάτη από επέμβαση στην καρδούλα για μπάλωμα! Το αγοράκι ήταν δεν ήταν 4 χρονών κι όμως ήταν στην μπεμπέ πισίνα, φορώντας γυαλιά (μυωπίας), καπέλο, ζώνη-σωσίβιο, μπρατσάκια και ήταν μέσα σε βάρκα. Γέλασα λίγο μέσα μου ομολογώ. Εντάξει, είπαμε, δεν θα πνιγεί και σε 20 εκατοστά νερό... Μπήκε το παιδάκι μέσα, πάνοπλο. Μπήκε και η μαμά και έμεινε από κοντά. Δεν τον άφησε να πάει ούτε 1 μέτρο μακριά της. Ένιωσα συμπάθεια και αισθάνθηκα επιτέλους, να μια μαμά πρόωρου σαν κι εμένα! Κάποια που καταλαβαίνει! Βρήκα το κουράγιο να της μιλήσω. Της είπα ότι και εμένα ήταν πρόωρα, ότι είχα δύσκολη εγκυμοσύνη, αλλά τώρα όλα καλά - η φράση κατάρα: όλα καλά. Λες και με αυτήν σβήνεις ό,τι κακό συνέβη πριν. Τα δικά μου προωράκια, στρουμπουλά, έπαιζαν στο νερό χωρίς καν σωσίβιο και εκείνο το προωράκι ήταν λες και θα πήγαινε σε μάχη! Μιλήσαμε για λίγο, της είπα να χαλαρώσει λιγάκι (ευγενικά, προσπαθώντας να την καθησυχάσω), ότι πάει, πέρασε τώρα, το μωράκι της είναι καλά, σαν όλα τα άλλα παιδάκια. Με κοίταξε λυπημένη, φάνηκε ότι δεν ήθελε άλλες επαφές μαζί μου. Γιατί; Τι είπα; Τι έκανα; Μα, ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ και εγώ μαμά πρόωρων είμαι, μάλιστα το ένα πέρασε μία εβδομάδα στη ΜΕΝΝ! Άλλα, πάει πέρασε, πάει πέρασε... Η μαμά έφυγε και δεν την ξαναείδα, αλλά μου έμεινε το βλέμμα της και η εικόνα του παιδιού.

Εκείνον τον Σεπτέμβρη, πήραμε την πρώτη διάγνωση για τον γιο μου: σπαστική διπληγία. Και ξαφνικά τίποτα δεν είχε περάσει. Λίγο μετά φάνηκε ότι δεν έβλεπε και ήθελε επειγόντως ειδικά γυαλιά. Σε λιγότερο από 6 μήνες είχαμε ξεκινήσει εργοθεραπεία, λογοθεραπεία και φυσιοθεραπεία. Ήταν αμφίβολο εάν θα περπατούσε ποτέ κανονικά, εάν θα μας καταλάβαινε, εάν θα ήταν "όπως όλοι". Τα πρωινά μας δεν ήταν πια στις παιδικές χαρές αλλά μέσα σε αίθουσες με εμένα απέξω να ακούω τις κραυγές του (άλαλου ακόμα) γιου μου, καθώς τένοντες και μύες που δεν δούλευαν, αναγκάζονταν επίπονα να δουλέψουν. Μα. μόνο μια εβδομάδα πέρασε στη ΜΕΝΝ. Δεν ήταν και τόσο πρόωρος, 35 εβδομάδων. Μας είπαν όλα καλά. Μας είπαν ότι περπατάει έτσι επειδή μόλις έμαθε, ότι πολλά παιδιά αργούν να μιλήσουν. Η προωρότητα είναι κάτι που ξεπερνιέται. Τελειώνει με το που θα πάρεις το μωρό στο σπίτι. Το πήρα στο σπίτι. Μου είπαν είναι καλά. Αλλά δεν ήταν...

Ο γιος μου έπαθε εγκεφαλικό μέσα στη μήτρα. Διαγνώστηκε με ενδομήτρια καθυστέρηση ανάπτυξης εν τέλει, αλλά βγήκε κλαίγοντας. Μικρός, ταλαιπωρημένος, αλλά μαχητής. Ανέπνευσε μόνος του. Ο δίδυμος του, στα 3 κιλά (!) δεν μπήκε καν θερμοκοιτίδα. Τον πήρα σπίτι αμέσως, τον θήλασα. Κανείς δεν μου είπε ότι ήταν σοβαρό. Κανείς δεν με προετοίμασε για το "μετά". Μου είπαν απλά ότι εάν γεννηθεί ζωντανός, όλα καλά. Ο γιατρός ήθελε 28 εβδομάδες. Έμεινα στο κρεβάτι 16 εβδομάδες, έφτασα τις 35. Γιατί; Στο μυαλό μου ήρθε ξανά το αγοράκι με τη μαμά του. Η προωρότητα δεν τελειώνει πάντα με το που θα το πάρεις το παιδί στο σπίτι. Μερικά παιδιά, όπως το ένα μου δίδυμο, την γλιτώνουν με λίγα προβληματάκια (μόλις διαγνώστηκε στα 9 του με δυσλεξία και μαθησιακές δυσκολίες). Άλλα παλεύουν μια ζωή με τις συνέπειες αυτής. Για καμία από τις δύο δεν είχε τελειώσει η προωρότητα, απλά εκείνη ήταν πιο μπροστά στο παιχνίδι και το ήξερε. Εγώ όχι.
Με τα χρόνια ήρθαν κι άλλες διαγνώσεις να προστεθούν στην καρτέλα του γιου μου. ΔΕΠΥ, δυσλειτουργία αισθητηριακής ολοκλήρωσης, διπληγία, προβλήματα όρασης, προβλήματα ακοής, απλασία αδαμαντίνης, αυτισμός... Έχει ακόμα το χαρακτηριστικό τριγωνικό προσωπάκι, αλλά φέτος για πρώτη φορά δεν μοιάζει με σκελετό. Ψήλωσε και έφτασε τα άλλα παιδιά, αλλά δεν είναι σαν τα άλλα παιδιά. Περπάτησε αλλά δεν έτρεξε, δούλεψε το χέρι του αλλά δεν γράφει, μίλησε αλλά όχι καθαρά. Η δύσκολη εγκυμοσύνη που προκάλεσε και την προωρότητα, τον σημάδεψε. 

Οκτώμισι χρόνια μετά γέννησα την κόρη μου. Έπαθα κρίση πανικού όταν φτάσαμε τις 20 εβδομάδες. Την εβδομάδα που είδαν ότι ο γιος μου δεν μεγάλωνε κανονικά. Έτρεξα στον γιατρό σίγουρη ότι είχα χάσει το μωρό, αλλά να την! Η καρδιά της χτυπούσε σταθερά. Πέρασα όλη την εγκυμοσύνη μου λέγοντας ότι δεν θέλω ούτε το πιο όμορφο, ούτε το πιο έξυπνο παιδί. Θέλω απλά ένα παιδί σαν όλα τα άλλα. Η προωρότητα μου το είχε κλέψει αυτό. Όλα μπορεί να συμβούν. Στις 35 εβδομάδες έπαθα υψηλή ρήξη υμένων και έχασα όλο το αμνιακό υγρό. Με νύχια και με δόντια κρατήσαμε το μωρό δύο ακόμα εβδομάδες και στις 37 ακριβώς γέννησα μια κούκλα 2900 γρ. Δεν την άφησα στιγμή από κοντά μου. Δεν τους άφησα να την πάρουν ούτε για αλλαγή πάνας και έφυγα με δική μου ευθύνη από το μαιευτήριο το δεύτερο 24ωρο. Δεν ήθελα κανείς να την αγγίξει, κανείς να μου την πάρει ούτε για ένα λεπτό. 

Τώρα που σας γράφω, 11 μηνών πια, θηλάζει κοιμισμένη στο σλινγκ. Μέχρι στιγμής είναι ένα απόλυτα φυσιολογικό μωράκι, αναπτύσσεται απόλυτα φυσιολογικά. Δεν ήταν πρόωρη. Όμως η προωρότητα των αδελφών της και συγκεκριμένα όσα ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, με άλλαξαν.
Κανένα ορόσημο δεν είναι δεδομένο. Κλαίω από χαρά κάθε φορά που κατακτά και από ένα. Ξέρω ότι δεν θα ξαναδώ ποτέ εκείνη τη μαμά αλλά θέλω να της πω ότι τώρα καταλαβαίνω. Ότι λυπάμαι για τις χαζομάρες που της είπα εκείνη την ημέρα. Ότι δεν είχα ιδέα. Ότι δεν ήθελα να ελαχιστοποιήσω τον πόνο και τον κόπο και την αγωνία της και του παιδιού της. Ότι πολύ απλά ήμουν αδαής! 

Στις άλλες μαμάδες θέλω να πω ότι δυστυχώς, το ταξίδι δεν τελειώνει πάντα με την έξοδο από το μαιευτήριο, αλλά ακόμα και έτσι να είναι, υπάρχει ελπίδα. Ότι ο όρος "νορμάλ" είναι κενός, δεν υπάρχει καν και ότι το διαφορετικό δεν χρειάζεται να το φοβούνται. Έχετε τα μάτια σας ανοικτά, εμπιστευθείτε το ένστικτό σας. Όταν ανησυχείτε για κάποιο ορόσημο, μην αφήσετε ένα "έλα, μωρέ, μικρό είναι ακόμα" να σας ρίξει στάχτη στα μάτια. Ρωτήστε έναν ειδικό (ο παιδίατρος ΔΕΝ είναι ειδικός σε αυτές τις περιπτώσεις!). Στην καλύτερη δεν θα είναι τίποτα και θα σας θεωρήσει απλά μια αγχωτική μαμά. Τέλος, σας στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά, γιατί ξέρω ότι ο βράχος είστε εσείς... αλλά ακόμα και ο βράχος ραγίζει. Κοιτάξτε τον εαυτό σας, γιατί δεν είναι σπριντ, αλλά Μαραθώνιος και πρέπει να φυλάξετε τις αντοχές σας.

Τίνα, μαμά του Γ, του Κ και της Ε

28 Μαρτίου 2015

Τα προβλήματά μας μετά τη ΜΕΝΝ (αποτελέσματα έρευνας Β')

Πριν από 1μιση μήνα το 31εβδομάδες έτρεξε στο διαδίκτυο μία έρευνα για την προωρότητα με σκοπό να βρούμε μαζί τις λύσεις στα προβλήματα που μας απασχόλησαν και μας απασχολούν ως γονείς πρόωρων και - γιατί όχι; - να προσπαθήσουμε να τις υλοποιήσουμε.

Σήμερα δημοσιεύει τα αποτελέσματα του δεύτερου μέρους της έρευνας που έχει να κάνει με τα προβλήματα τα οποία προέκυψαν κατά την άφιξη των παιδιών μας στο σπίτι μετά τη ΜΕΝΝ (τα αποτελέσματα του πρώτου μέρους τα διαβάζετε εδώ. Θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα).

Τα αποτελέσματα που παρουσιάζονται βασίζονται σε ποσοτική έρευνα που διεξήχθη από και για το blog 31ebdomades από την ερευνήτρια αγοράς Κατερίνα Ιωαννίδου. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε την περίοδο 7-28 Φεβρουαρίου 2015 με χρήση δομημένου ερωτηματολογίου το οποίο διανεμήθηκε ηλεκτρονικά. Συνολικά συμμετείχαν 367 μητέρες πρόωρων βρεφών (δηλαδή μητέρες που γέννησαν πριν την 37η εβδομάδα κύησης).

Τα προβλήματά* μας αμέσως μετά τη ΜΕΝΝ
Παίρνοντας το παιδί στο σπίτι τα προβλήματα διαφοροποιούνται και έχουν να κάνουν πρωτίστως με την πρόσληψη βάρους του μωρού (51%), με τη μόνιμη ανησυχία ότι κάτι έχει (40%), τη διατήρηση της γαλουχίας (39%), την κακή ψυχολογική μας κατάσταση (36%) και τη διαδικασία των αντλήσεων με θήλαστρο (34%).

Θα ήταν ίσως πολυτέλεια να μιλήσουμε για ένα λειτουργικό σύστημα υποστήριξης και παρακολούθησης της λεχώνας στο σπίτι την στιγμή που δεν μας επέτρεψαν να αγγίξουμε τα παιδιά μας στη ΜΕΝΝ, αλλά ούτε μας "άγγιξε'' κάποιος ειδικός (το 76% δεν είχε καμία εμπειρία με ψυχολόγο παρά την άσχημη ψυχολογική κατάσταση που βίωνε), χωρίς να τον αναζητήσουμε (εμείς όμως θα το διεκδικήσουμε και αυτό). Θα ήταν όμως σωτήριο ή έστω εξαιρετικά βοηθητικό να υπήρχαν δομές που να μπορούμε να απευθυνθούμε για τις λίγο πιο ιδιαίτερες ανάγκες των πρόωρων μωρών μας και τις δικές μας τον πρώτο καιρό στο σπίτι.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι το πρώτο διάστημα στο σπίτι η μητέρα με πρόωρο μωρό ενδεχομένως να αντιμετωπίζει δυσκολίες να βγαίνει συχνά έξω, μπορείτε να απευθυνθείτε σε ορισμένα τηλέφωνα.

Για ψυχολογική υποστήριξη: στο τηλ. 210 9319 054 της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Οργάνωσης Φαιναρέτη, Δευτέρα-Παρασκευή 9-9 (περισσότερα εδώ).

Για στήριξη της γαλουχίας: στο τηλ. 10525 της Αλκυόνης, καθημερινά 9-5 και Σάββατο 9-2 (περισσότερα εδώ).

Για τη στήριξη γονέων με απώλειες ή με άρρωστα παιδιά: στα τηλ. 210 6463 622 για την Αθήνα και 213 0510 010 για τη Θεσσαλονίκη, Δευτέρα - Παρασκευή 10-6, της Μέριμνας (περισσότερα εδώ).

Για κάθε άλλη απορία και ανάγκη σας επικοινωνήστε με το 31εβδομάδες στο mail ksokou@gmail.com και στη σελίδα μας στο facebook.


*Οι απαντήσεις δόθηκαν με χρήση 5βάθμιας κλίμακας. Τα ποσοστά που παρουσιάζονται αναφέρονται στην απάντηση Ιδιαίτερα έντονη παρουσία του προβλήματος για την παράγραφο των προβλημάτων.
 

17 Μαρτίου 2015

Η ιστορία της Φωτεινής: Έναν χρόνο πριν

Ένα χρόνο πριν δεν φαντάστηκα ότι μόλις έμπαινα στην 28η εβδομάδα κύησης θα μάθαινα πως έχω σοβαρή προκλαμψία και θα έπρεπε να μπω στο νοσοκομείο.

 Ένα χρόνο πριν δεν γνώριζα ότι υπάρχει εμβρυομητρική κλινική που αφορά κυήσεις υψηλού κινδύνου γεμάτη αγχωμένες κοπέλες που περιμένουν το πρώτο, δεύτερο, τρίτο ή τέταρτο παιδί τους.

Ένα χρόνο πριν δεν ήξερα ότι αρκετές γυναίκες γεννάνε πρόωρα και τα μωρά τους μένουνε από λίγο εώς και μήνες στη ΜΕΝΝ.

Ένα χρόνο πριν δεν ήξερα ότι θα γεννήσω έκτακτα με καισαρική και ολική νάρκωση στις 30 εβδομάδες το 990 γρ. μωρό μου γιατί έπαθα νεφρική ανεπάρκεια και δραματική πτώση αιμοπεταλίων.

Ένα χρόνο πριν δεν γνώριζα ότι μετά τη γέννα θα ήμουν γεμάτη φόβο και αμφιβολία για το αν είμαι μαμά και δεν θα ήθελα να δω και να μιλήσω σε κανέναν παρά μόνο να είμαι στο δωμάτιο και να κλαίω, χωρίς μπαλόνια και λουλούδια, προσπαθώντας να αποφύγω τα τηλέφωνα και τις με το ζόρι ευχές!

Ένα χρόνο πριν δεν είχα σκεφτεί ότι μπορεί να δω το μικροσκοπικό μωρό μου να δυσφορεί στην ανοιχτή θερμοκοιτίδα με τον αναπνευστήρα και τον ορό στο κεφάλι και εμένα να πηγαινοέρχομαι κάθε μέρα μη γνωρίζοντας αν θα ζήσει.

Ένα χρόνο πριν δεν είχα ιδέα πόσο καλό κάνει το μητρικό γάλα και ιδίως στα προωράκια.

Ένα χρόνο πριν δεν πίστευα ότι θα αντλούσα γάλα με το θήλαστρο κάθε 3 ώρες και θα το πετούσα κλαίγοντας, γιατί ακόμη η πίεση μου ήταν 17 με 11 και έπρεπε να παίρνω δυνατό χάπι, όχι φιλικό προς το θηλασμό.

Ένα χρόνο πριν δεν φανταζόμουν την ανείπωτη χαρά που θα ένιωθα όταν το μωρό μου θα έβγαινε από το οξυγόνο, θα έτρωγε 8 ml και θα μεταφερόταν στο ενδιάμεσο στάδιο.

Ένα χρόνο πριν δεν ήξερα ότι θα έπαιρνα την πρωτότοκη κορούλα μου μετά από 54 μέρες αγκαλιά γεμάτη φόβο και αγωνία μην την σπάσω.

Ένα χρόνο πριν δεν γνώριζα ότι θα ευγνωμονούσα τους γιατρούς και τις μαίες του δημοσίου νοσοκομείου που φρόντισαν εμένα και το μωρό μου, με ενημέρωσαν άριστα για το θηλασμό και με έβαλαν σε δωμάτιο με άλλη κοπέλα που γέννησε πρόωρα χωρίς καν να το ζητήσω.

Ένα χρόνο πριν ήξερα, αλλά διαπίστωσα για ακόμα μια φορά πόσο τυχερή είμαι που γνώρισα και παντρεύτηκα τον άντρα μου.

Ένα χρόνο πριν δεν ήξερα ότι ένα χρόνο μετά οι πολλές δυσκολίες θα είχαν πια περάσει και θα κοιμόμουν αγκαλιά με την τέλεια κορούλα μου που μου έχει αλλάξει τη ζωή.

Σήμερα νιώθω πολύ τυχερή, έμαθα πολλά, κυρίως όμως έμαθα ότι στη ζωή φυσιολογικά δεν είναι μόνο τα ευχάριστα γεγονότα και εμπειρίες, αλλά και τα δύσκολα και τα δυσάρεστα και ότι καλούμαστε να τα αντιμετωπίσουμε.

Το «γιατί σε εμένα» δεν με εκφράζει πια, όλοι ίσοι είμαστε και έχουμε ίδιες πιθανότητες να μας συμβούν ακόμα και οι πιο σπάνιες και δύσκολες καταστάσεις δυστυχώς. Επίσης νιώθω τυχερή που ζω σε μια εποχή που η πρόοδος της ιατρικής και της τεχνολογίας - και η βοήθεια του θεού φυσικά -έδωσε σε μένα και στην κόρη μου την ευκαιρία να ζήσουμε, να γνωριστούμε και να αγαπηθούμε.

Θέλω να ευχηθώ σε όλες τις προωρομανούλες να χαίρονται τα παιδάκια τους και στις μανούλες που έχουν τα μωράκια τους στη ΜΕΝΝ καλή δύναμη και υπομονή. Τα αγοράκια είναι πολεμιστές εκ φύσεως και όσο για τα κοριτσάκια θα πω κάτι που μου είπε ο γιατρός λίγο πριν γεννήσω: «Δε σας φοβάμαι, εσείς οι γυναίκες είστε ανθεκτικές και οι μικρές και οι μεγάλες!».

Φωτεινή

12 Μαρτίου 2015

7 συναισθήματα μιας μαμάς που πέρασε από τη ΜΕΝΝ

Ο γιος μου γεννήθηκε 7,5 εβδομάδες νωρίτερα, έτσι πέρασε έναν μήνα στη ΜΕΝΝ. Ήταν τρομακτικό. Ήταν αγχωτικό. Ήταν πολύ πιεστικό. Ο χρόνος έμοιαζε ακίνητος. Τα συναισθήματα ήταν ανεξέλεγκτα. Αυτά είναι λοιπόν 7 συναισθήματα που νοιώθει μία μητέρα στη ΜΕΝΝ.

1. Μετανιωμένη: Επειδή ήπια εκείνο το τσάι, επειδή περπάτησα πολύ και γενικά για οτιδήποτε μπορεί να ευθύνεται για την πρόωρη γέννηση του γιου μου.

2. Ενοχή: Ένοιωσα ένοχη που ο γιος μου έπρεπε να ζήσει αυτή την εμπειρία αντί να είναι ζεστά και αναπαυτικά μέσα στο σώμα μου ή στο σπίτι με την οικογένεια του. Ένοιωσα επίσης ένοχη που δεν ήμουν δίπλα του κάθε λεπτό μέρα νύχτα.

3. Θυμό: Ένοιωσα θυμωμένη που ο γιoς μου βρισκόταν στη ΜΕΝΝ. Ήταν άδικο.

4. Πόνο: Κάποιες φορές οι άνθρωποι λένε ηλίθια πράγματα. Κάποιος από το ιατρικό προσωπικό μας είπε ότι το προσωπικό είναι τώρα οι γονείς του μωρού μας και εμείς θα το αναλάβουμε όταν βγει από το νοσοκομείο. Πραγματικά με εκνεύρισε. Ήταν το παιδί μου. Πώς τόλμησε να μας το στερήσει;

5. Θλίψη: Δεν ήμουν προετοιμασμένη για αυτή την εμπειρία. Ποιος σχεδιάζει να γεννήσει πρόωρα; Έπρεπε να θρηνήσω που η εγκυμοσύνη μου δεν ολοκληρώθηκε, που δεν κράτησα αγκαλιά τον γιο μου μετά τη γέννηση του και δεν έκλαψα από χαρά που ήταν καλά. Γενικά, όλες οι ρομαντικές φαντασιώσεις μιας τέλειας εγκυμοσύνης και γέννησης είχαν τελειώσει.

6. Στενοχώρια: Εύχομαι να είχα ζητήσει επαγγελματική βοήθεια νωρίτερα. Δεν είχα καταλάβει πόσο θλιμμένη ήμουν πραγματικά.

7. Ανησυχία: Είχα πολλά ερωτήματα που με έκαναν να ανησυχώ. Θα βοηθούσε να τον θηλάσω; Γιατί πρέπει να περιμένουμε τόσο πολύ μέχρι να τον πάρουμε σπίτι; Τι σκέφτεται ο γιατρός για το γιο μου; Θα έχει στο μέλλον πρόβλημα υγείας ή κάποιο άλλο νοητικό πρόβλημα; Ο ψυχολόγος με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πως πρέπει να μιλήσω διεξοδικά με έναν γιατρό για να μου δώσει απαντήσεις. Μακάρι να το είχα κάνει από τις πρώτες μέρες.

Elizabeth Ford McLaughlin
Απόδοση: Μαρία Κουρόγιωργα
Πηγή: www.puckermob.com



9 Μαρτίου 2015

Η ιστορία της Τασούλας: Πώς το IUGR άλλαξε τη ζωή μου

Σαν χτες το θυμάμαι. Ήταν Τρίτη 8 Μαρτίου όταν για πρώτη φορά άκουσα τον όρο IUGR* (βλ. τέλος κειμένου). Μάλιστα ο γυναικολόγος μου, μου είχε πει ότι εξαιτίας του IUGR θα έπρεπε να γεννήσω πιο νωρίς από ότι περιμέναμε. Μου πήρε δύο μέρες για να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς σημαίνουν αυτά τα 4 γράμματα και ότι το πιο νωρίς σήμαινε άμεσα.

Και μετά άρχισε ένας αγώνας δρόμου: Ενέσεις κορτιζόνης για να ωριμάσουν τα πνευμόνακια του (ούτε αυτό καταλάβαινα τι ακριβώς σημαίνει), αγορές όσων χρειάζεται μία μαμά που πρόκειται να γεννήσει (ελάχιστα αποδείχτηκαν απαραίτητα), η βαλιτσούλα μου και σε άλλη πόλη για κατεπείγουσα εισαγωγή σε νοσοκομείο με ΜΕΝΝ. Σάββατο 12 Μαρτίου έκανα εισαγωγή. Όταν ξεκίνησε ο αγώνας δρόμου το μωρό μου υστερούσε σε ανάπτυξη 2 εβδομάδες (δεν αντιλαμβανόμουν ακριβώς τι σημαίνει αυτό). Όταν 4 μέρες μετά έγινε η εισαγωγή μου στο νοσοκομείο υστερούσε 3 βδομάδες σε ανάπτυξη, αλλά μου είπαν ότι δεν ήταν κάτι σοβαρό (τότε γιατί είμαι εδώ αναρωτιόμουν). Δευτέρα 14 Μαρτίου μου κάνουν υπέρηχο με το σχόλιο «όλα καλά». Τετάρτη 16 Μαρτίου κατά τη διάρκεια του καθιερωμένου πρωινού επισκεπτηρίου των γιατρών, μία ειδικευόμενη γιατρός ανακοινώνει : «Έγκυος με IUGR, εισαγωγή με 3 εβδομάδες υπολειπόμενη ανάπτυξη, έγινε υπέρηχος τη Δευτέρα που έδειξε 5 εβδομάδες υπολειπόμενης ανάπτυξης» και η απόφαση του επικεφαλής: «Παρακολούθηση».

Δεν ξέρω πια μαγική δύναμη με ξύπνησε αλλά εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τι ακριβώς συνέβαινε: το παιδί μου αντί να μεγαλώνει πέθαινε. Το σώμα μου αδυνατούσε να του προσφέρει τα βασικά, την ίδια τη ζωή. Άρχισα να το θρηνώ, να κλαίω σα μωρό. Και πάλι αυτή η μαγική δύναμη: Όχι δεν θα πεθάνει έτσι, όχι χωρίς πόλεμο. Ο άντρας μου ήταν καθ' οδόν προς το νοσοκομείο, οπότε έπρεπε να πολεμήσω μόνη μου. Από τις 9 το πρωί μέχρι τη 1 το μεσημέρι μάλωνα με όλους για το αυτονόητο: να μου πάρουν το παιδί. Το σώμα μου σκότωνε το παιδί μου και έπρεπε να το σώσω από μένα.

Και τα κατάφερα! 5μιση το απόγευμα με έβαλαν στο χειρουργείο. Μου έβαλαν τον «ορό της ευτυχίας» (μέθη το λένε άλλοι) και όλα τελείωσαν. Δεν ένιωθα και δεν καταλάβαινα τίποτα. Ο άντρας περίμενε μέχρι τις 11μιση το βράδυ για να μάθει ότι ζούμε το παιδί και εγώ. Και ήταν τυχερός! Εγώ το έμαθα πολύ αργότερα. Όταν τον γέννησα, μου έδειξαν μία πράσινη πετσέτα από όπου περίσσευε μία μικρή πατούσα… Ο μικρός ήρωας σκούπισε τα δάκρυα από το δεξί μου μάγουλο και εξαφανίστηκε… Το μόνο που έμενε να κάνω πλέον ήταν να κοιμηθώ. Τον είχαν πάρει από μέσα μου, δεν τον σκότωνα πλέον, άρα μπορούσα να κοιμηθώ…

Τον είδα μία μέρα μετά. Για την ακρίβεια είδα τα σωληνάκια, τα μηχανήματα υποστήριξης, τις θερμοκοιτίδες γύρω μου και αναρωτιόμουν τι έκανα εγώ εκεί. 1340 γραμμάρια και 40 πόντοι ένα μωρό 33 εβδομάδων και 4 ημερών. Ήταν θέμα ωρών, μου είπαν, και η εγκεφαλική βλάβη. Δεν είχε βλεφαρίδες, νύχια. Είχε μόνο κόκκαλα και καλώδια. Παντού καλώδια.

Πονούσα πολύ (στα δημόσια νοσοκομεία αν δεν ξέρεις κάποιον γιατρό δεν χορηγούν παυσίπονα όπως έμαθα) και ήθελα να φύγω. Για πολλές μέρες προσποιούμουν ότι δε γέννησα, το ένιωθα κιόλας να κουνιέται μέσα μου. Ο άντρας μου με πήγαινε με το ζόρι κάθε απόγευμα να δω το μωρό μου και το μόνο που σκεφτόμουν μόλις έφτανα μπροστά στη θερμοκοιτίδα μας ήταν πότε θα μπορούσα να γυρίσω στο δωμάτιο. Μόλις έμπαινα στη ΜΕΝΝ και τελείωνα με την απολύμανση το μόνο που ένιωθα ήταν ένα ασήκωτο βάρος, σα να έσερνα τόνους πέτρες δεμένες στα πόδια μου και η μοναδική μου σωτηρία ήταν το να μην είμαι εκεί. Από την Πέμπτη μέχρι και την Κυριακή που βγήκα από το νοσοκομείο, τον επισκέφτηκα για 3 με 4 δεκάλεπτα συνολικά. Ντρέπομαι γι’αυτό, ντρέπομαι που τον εγκατέλειψα τις πρώτες μέρες τις ζωής του και προσεύχομαι καθημερινά να με συγχωρέσει για αυτή μου τη συμπεριφορά όταν κάποια στιγμή το μάθει.

Όλα αυτά όμως μέχρι που ήρθε η ώρα να πάρω εξιτήριο. Εκείνη τη μέρα συνειδητοποίησα σε όλο του το μεγαλείο τι ακριβώς είχε συμβεί: Είχα γεννήσει και έφευγα μόνη μου, αφήνοντας το μωρό μου μόνο να παλέψει για τη ζωή του.

Ο άντρας μου γύρισε αναγκαστικά σπίτι μας και εγώ έμεινα εκεί μόνη. Και άρχισα να μαθαίνω και άλλες καινούριες λέξεις: ΣΑΔ, σηψαιμία, ενδονοσοκομειακή λοίμωξη, κ.ά. Άρχισα όπως όλες μας να μετρώ γραμμάρια, να διαβάζω διαγράμματα και να αναρωτιέμαι πότε θα πάρει λίγο βάρος. Άρχισα να προσεύχομαι να μην χτυπήσει ποτέ το τηλέφωνο. Άρχισα να νιώθω ξανά ενοχές ότι βρίσκεται εκεί εξαιτίας μου. Δεν ήθελα να του πηγαίνω γάλα, με πονούσε να τον βλέπω εκεί. Όμως δεν είχε κανένα νόημα η ύπαρξή μου χωρίς το θήλαστρο και τις καθημερινές απογευματινές μου επισκέψεις.

Και πέρασαν οι μέρες (36 για την ακρίβεια). Μεγάλη Τετάρτη τον τύλιξα σε μία κουβέρτα και άρχισα να τρέχω σαν τρελή μέσα στο νοσοκομείο μήπως και κολλήσει ξανά κάτι και μου τον κρατήσουν παραπάνω. Δε θα άφηνα κανέναν να μου τον πειράξει ξανά, είχε πλέον τη μαμά και τον μπαμπά. Μεγάλη Πέμπτη βράδυ ανέβασα 40 πυρετό. Το στήθος μου είχε πετρώσει, ο πόνος αφόρητος και ο πυρετός δεν υποχωρούσε. Ο γυναικολόγος είπε στον άντρα μου ότι ήταν μαστίτιδα και ότι επειδή το σώμα μου δεν θα άντεχε άλλο έπρεπε να κόψω το γάλα. Έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στο θήλαστρο-θηλασμό και την υγεία μου. Φυσικά επέλεξα να κάνω λίγο ακόμη υπομονή, αρνήθηκα να διακόψω το θηλασμό. Κυριακή του Πάσχα πήρα το πρώτο χαπάκι, καθώς πήγαινα από το κακό στο χειρότερο. Δευτέρα του Πάσχα άρχισαν οι παρενέργειες από τα χαπάκια, έπεσαν οι παλμοί μου (35-40), έχανα διαρκώς τις αισθήσεις μου και περιμέναμε απλά να περάσει η επίδραση του φαρμάκου (εκτός και αν οι παλμοί μου έφταναν 30 οπότε και θα έπρεπε να νοσηλευτώ, μας είπε ο καρδιολόγος). Επιζήσαμε όμως και από αυτό!

Δεν είχα την παραμικρή ιδέα τι σημαίνει πρόωρο στο σπίτι. Με κατηγόρησαν ότι έφταιγα για τον πρόωρο τοκετό μου, ότι ήμουν υπερβολική με την αποστείρωση, ότι τον πίεζα να φάει, ότι τον τυραννούσα με τις τόσες επισκέψεις σε γιατρούς και τις ατελείωτες φυσικοθεραπείες. Η κατάθλιψη και εγώ είχαμε γίνει τόσο καλές φίλες… Και βασικός συνδετικός κρίκος το «γιατί;». Γιατί σε μας; Γιατί; Αν δεν ήταν ο άντρας μου μάλλον δεν θα είχα καταφέρει τίποτα. Μου κρατούσε το χέρι και αντέξαμε.

Την πρώτη «σφαλιάρα» για να συνέλθω τη δέχτηκα όταν αρχίσαμε φυσικοθεραπείες σε ηλικία 6 μηνών λόγω γενικευμένης υποτονίας. Μέχρι τότε νόμιζα πως μόνο εγώ είχα προβλήματα. Εκεί στο φυσικοθεραπευτήριο κατάλαβα πόσο τυχεροί σταθήκαμε και πόσο ασήμαντα προβλήματα είχαμε. Το δικό μας μωρό θα περπατούσε, θα έτρεχε, έστω και με καθυστέρηση. Εκεί γνώρισα παιδάκια που δεν θα μπορούσαν ποτέ ούτε να καθίσουν μόνα τους.

Η δεύτερη και καθοριστική «σφαλιάρα» ήρθε όταν σε ηλικία 2μιση χρονών πήγαμε για πρώτη φορά σε παιδοενδοκρινολόγο για να δει κάποιος πιο ειδικός το θέμα της ανάπτυξής του. Μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί ποτέ τι ακριβώς είχε πετύχει το μωρό μου. Εκείνη η συμπαθέστατη και γλυκύτατη γιατρός μας εξήγησε ότι τα παιδάκια ΙUGR δίνουν τέτοια μάχη για να επιβιώσουν που ένας σημαντικός αριθμός από αυτά δεν θα καταφέρουν ποτέ να έχουν την ανάπτυξη που θα είχαν αν είχαν γεννηθεί τελειόμηνα. Με βοήθησε να δω καθαρά ότι στο σπίτι μας ζούσε ένας μαχητής. Ζούσε ένας μπόμπιρας που από την πρώτη στιγμή αναγκάστηκε να παλέψει για τη ζωή του και τα κατάφερε.

Πέρασαν σχεδόν 4 χρόνια και θυμάμαι τα πάντα σα να έγιναν χτες. Πονάει ακόμη σαν ανοιχτή πληγή. Κλαίω σα μωρό πριν από την επίσκεψη σε παιδο-οτιδήποτε γιατρό και ας έχω ένα υγιέστατο, πανέξυπνο αγοράκι. Με μία μικρή διαφορά. Τώρα ξέρω ότι έκανα ό,τι έχει κάνει κάθε πρόωρα μαμά, το φρόντισα όπως έκρινα καλύτερα για να τον κρατήσω υγιή, ζωντανό. Έκανα λάθη, όλες δε κάνουμε; Όμως ξέρω ότι έκανα τα πάντα για αυτό το σαμιαμίδι. Χρειάστηκε να του μάθω όλα όσα είναι αυτονόητα για τα τελειόμηνα μωρά, ίσως και για κάποια άλλα πρόωρα. Όμως πλέον δεν με νοιάζει. Δεν με νοιάζει που τον κοιτούν και νομίζουν ότι είναι μικρότερος από τον κατά 2 χρόνια μικρότερο αδελφό του, θα το φτιάξουμε και αυτό. Και αν δεν το φτιάξουμε, πάλι δεν με νοιάζει, γιατί ο μπαμπάς του και εγώ ξέρουμε πόσες δυνάμεις σπατάλησε για να επιβιώσει. Τώρα, έχοντας γνωρίσει τόσες μανούλες, πιο δυνατές από μένα, που ξέρουν τι σημαίνει ΜΕΝΝ, μπορώ να αρθρώσω δημόσια τις δύο φρικτές λεξούλες «γέννησα πρόωρα». Δεν αντέχω άλλο να κρύβω ότι φοβόμουν, ότι κάθε μέρα περνούσα ώρες στο εκκλησάκι του νοσοκομείου παρακαλώντας την Παναγία να μη μου τον πάρει πίσω, ότι ζήλευα τις μαμάδες που είχαν καταφέρει να γεννήσουν τελειόμηνα, χωρίς καμία επιπλοκή. Δεν αντέχω να κρύβω ότι ένιωθα (και ακόμη νιώθω κάποιες φορές) λίγη, αδύναμη, δειλή, ανίκανη να τον βοηθήσω, υπεύθυνη για την προωρότητά του.

Ντρέπομαι πολύ για αυτά τα συναισθήματά μου και ζητώ συγγνώμη από τις μανούλες που βρέθηκαν ή βρίσκονται σε δυσκολότερη θέση από μένα. Μου πήρε 4 χρόνια να το συνειδητοποιήσω αλλά ορκίστηκα ότι πλέον η ζωή μου θα ρυθμίζεται από ένα και μόνο γεγονός: Έχουμε έναν ήρωα μέσα στο σπίτι να μας θυμίζει καθημερινά τι έχει σημασία και τι όχι. Να μας δείχνει τι σημαίνει επιθυμία για ζωή. Και πάνω από όλα τι σημαίνει ΖΩΗ !

Πρόωρα μανούλες σας ευχαριστώ πολύ!

Τασούλα Μελισσοπούλου


*IUGR: Intrauterine growth restriction σημαίνει ενδομήτρια υπολειπόμενη ανάπτυξη
Η ανάπτυξη του εμβρύου σταματά να συμβαδίζει με την ηλικία κύησης, επειδή δεν τρέφεται σωστά. Οι πιο πιθανές αιτίες είναι οι χρωμοσωμικές ανωμαλίες του εμβρύου, χρήση ουσιών ή σοβαρά προβλήματα υγείας της μαμάς, ανεπάρκεια πλακούντα ή ο παράγοντας «τύχη». Αρχικά σταματά να μεγαλώνει η κοιλιά , στη συνέχεια τα άκρα (προκειμένου να προστατευθούν τα πολύτιμα όργανα: εγκέφαλος, καρδιά) και εφόσον δεν διαγνωστεί έγκαιρα επηρεάζεται η λειτουργία του εγκεφάλου ή οδηγεί σε θάνατο του εμβρύου. Γίνονται εξετάσεις των Doppler (αιμάτωση μητριαίας, ομφαλικής και εγκεφαλικής αρτηρίας) προκειμένου να αποφασιστεί πότε είναι η καλύτερη δυνατή στιγμή για την καισαρική (να παραμείνει όσο το δυνατό περισσότερο στη μήτρα χωρίς να διατρέχει κίνδυνο εγκεφαλικής παράλυσης ή θανάτου). Στον πρώτο χρόνο ζωής, η πλειοψηφία των IUGR προλαβαίνουν τα συνομήλικά τους σε ανάπτυξη (βάρος και ύψος). Κάποια άλλα, γύρω στα 3 ή στα 5. Ένα ποσοστό γύρω στο 5% δεν θα μπορέσει να αναπτυχθεί ποτέ όπως αν είχε γεννηθεί κανονικά.

28 Φεβρουαρίου 2015

Η ιστορία της Ελισάβετ: Το παράπονο του θηλασμού

Μια ωραία μέρα του Γενάρη του 2011, και αφού είχα καθυστέρηση 5 ημερών αποφάσισα να κάνω το τεστ εγκυμοσύνης. Θετικό! Μετά από μία εβδομάδα πήγα στον γυναικολόγο και ακούσαμε καρδούλα, όλα κύλησαν όμορφα στην εγκυμοσύνη, ούτε εμετούς, ούτε ζαλάδες, ούτε αδυναμίες, ούτε αρρώστιες, ούτε κράμπες, μόνο λίγη παραπάνω κόπωση. Πέρασαν οι μήνες και έφτασε η στιγμή για τον 3ο μεγάλο υπέρηχο, το doppler. Στην 33η+5 εβδομάδα κυήσεώς μου πήγα στο νοσοκομείο να το κάνω λέγοντας στον γυναικολόγο μου ότι από το πρωί έχω υγρά άοσμα και άχρωμα, χωρίς πόνους. Αυτός βλέποντας ότι το παιδί έχει πάρει θέση με το κεφάλι κάτω, με έστειλε στην αίθουσα προετοιμασίας τοκετών. Εκεί μου έκαναν μια εξέταση για να δουν τι υγρά ήταν και οι φόβοι του επιβεβαιώθηκαν. Είχαν σπάσει τα νερά! Το μωρό ήταν με το κεφάλι κάτω, αλλά ψηλά. Μου είπε ότι δεν πρέπει να γεννήσω φυσιολογικά, ήταν ψηλά το μωρό, δεν είχα συσπάσεις, έχω και την προδιάθεση διαβήτη... Όλα μαζί μου τα έλεγε και δυστυχώς του είχα πολλή εμπιστοσύνη. «Θα κάνουμε καισαρική» μου είπε, «αν δεν έρθει κάποιος πόνος ή κάποιο πέτρωμα ύποπτο θα γίνει η καισαρική σε δύο μέρες». Κλείσαμε ραντεβού και μου έκανε εισαγωγή. Δεν έπρεπε να κουνιέμαι καθόλου. Ήταν 22 Αυγούστου και είχα ημερομηνία τοκετού 5 Οκτώβρη.

Και ο γιατρός συνέχισε: «Λοιπόν θα μείνεις ακίνητη γιατί η μήτρα σου έχει ακόμα πολλά υγρά μέσα. Κάθε πρωί θα κάνουμε υπέρηχο να δούμε πόσα έχεις χάσει. Αν δούμε να έχουν μειωθεί τα αμνιακά επικίνδυνα, θα κάνουμε άμεσα καισαρική τομή, αλλιώς πάμε για 25/08 όπως έχουμε ήδη προγραμματίσει. Από τώρα και κάθε 12 ώρες θα κάνεις από μία ένεση κορτιζόνης, συνολικά θα κάνεις 4, η καθεμία ξεκινάει να δρα στον οργανισμό του μωρού μόλις περάσει το 24ωρο. Αυτό θα δυναμώσει τα πνευμόνια του μωρού. Δεν θα στο κρύψω, τα παιδάκια που γεννιούνται στον 7ο μήνα είναι πιο δυνατά από αυτά που γεννιούνται στον 8ο όσον αφορά τους πνεύμονες, γιατί τα πνευμόνια ξεκινούν να ωριμάζουν στον 8ο, είναι λοιπόν καλύτερα να σχηματιστούν είτε ολοκληρωτικά στην κοιλιά είτε ολοκληρωτικά στη θερμοκοιτίδα...».

Με ανέβασαν επάνω στα δωμάτια, ήρθε και η πρώτη κορτιζόνη στο μπούτι πίσω, πέρασε η πρώτη νύχτα, έφαγα και τη 2η κορτιζόνη. Πέρασε η επόμενη μέρα και αφού έκανα τον υπέρηχο και είδαν ότι τα αμνιακά μου καλά κρατούν, έφαγα και την 3η κορτιζόνη το μεσημέρι, και ήρθε το βράδυ... Αρχισα να νιώθω πονάκια γύρω στις 11. Ηρθε η κοπέλα στις 12 να μου κάνει την τελευταία κορτιζόνη και κάνα μισάωρο μετά άρχισαν τα όργανα. Με κατέβασαν στο δωμάτιο τοκετών πάλι, με έβαλαν στον καρδιοτοκογράφο, κάνα μισάωρο μετά ήρθε μια κοπέλα και μου ανακοίνωσε ότι σε 1 ώρα θα γεννούσα.

Εβαλα τα κλάματα, ζήτησα ένα τηλέφωνο, πήρα τον άντρα μου. Μέσα σε 20 λεπτά είχε φτάσει, απορώ πως δεν τράκαρε στον δρόμο, το σπίτι μας από το μαιευτήριο απέχει κανονικά, χωρίς κίνηση, 50 λεπτά. Δεν με πρόλαβε προτού μπω στο χειρουργείο. Η διαδικασία της καισαρικής η γνωστή, όλα ήταν τυφλοσούρτης, ό,τι έλεγε ο γιατρός τον οποίο - ξαναλέω- δυστυχώς εμπιστευόμουν. Με άνοιξαν και με έκλεισαν, δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα! Όταν άκουσα το "ΟΥουουουουουΑΑΑΑΑΑΑ" ήταν και είναι μέχρι σήμερα η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου, η καλύτερή μου μέρα! Ναι, ο μικρός βγήκε δυνατός και για τις εβδομάδες του πολύ καλός, 2280 γρ.

Και ενώ οι προβλέψεις ήταν για περίπου 1 εβδομάδα στη θερμοκοιτίδα, ο μικρός έκατσε μόλις 3 μέρες και ύστερα μεταφέρθηκε στη μονάδα αυξημένης φροντίδας, στο πυρεξάκι. Στη μονάδα αυτή έμεινε άλλες 16 μέρες. Εκεί που όλα πήγαιναν καλά, του πήγαινα το γάλα μου που έβγαζα με θήλαστρο στο δωμάτιο, προσπάθησα και να τον θηλάσω την 4η μέρα της ζωής του, διαπιστώθηκαν 2 θέματα: ίκτερος και αδυναμία στο να ρουφήξει. Συγκεκριμένα, ρουφώντας το γάλα είτε από το μπιμπερό είτε από το στήθος έχανε περισσότερες θερμίδες από όσες χρειαζόταν ο οργανισμός του για να μπορέσει να αναπτυχθεί και να μεγαλώσει. Μάλλον ο μικρός το κατάλαβε και σταμάτησε να τρώει, αρνιόταν, έχανε μέρα με τη μέρα αρκετά γραμμάρια.
Ο Μιχάλης στη λάμπα για τον ίκτερο.

Δεν είχε δύναμη πια ούτε να ρουφήξει το γάλα από το μπιμπερό, πιπιλούσε τη θηλή σιλικόνης αλλά γάλα δεν μπορούσε να τραβήξει. Όταν ήταν 10 ημερών ζύγιζε 1310 γρ. Είχε χάσει σχεδόν 1 κιλό σε 10 μέρες! Του έβαλαν ρινοκαθετήρα.

Του έδιναν πλέον από την 7η ημέρα ζωής του ειδικό υπερθερμιδικό γάλα να βάλει κάνα γραμμάριο, εναλλάξ τα γεύματα με μητρικό. Μας είπαν ότι αν δεν αρχίσει να παίρνει βάρος σύντομα δεν θα είναι καλά τα πράγματα για την υγεία του. Μας κοπήκαν τα πόδια και εκεί που όλα ήταν καλά και ελπίζαμε να βγούμε το συντομότερο ξαφνικά αυτό... Πηγαίναμε στα επισκεπτήρια και όταν βγαίναμε έκλαιγα όλη την ώρα. Υπερβολική, ναι, γιατί εκεί μέσα είδα πολλά και χειρότερα σε σχέση με τη δική μας άρνηση λήψης τροφής και πλέον νιώθω χαζή για αυτό.

Την 11η μέρα ήρθε επιτέλους το ευχάριστο νέο. Ήπιε 10 ml με το μπιμπερό! 10 ολόκληρα ml! Τη 12η μέρα το πρωί ήρθε και το επόμενο ευχάριστο νέo: πήρε 20 γραμμάρια! Καινούργιο πρόβλημα: έπινε γάλα με το μπιμπερό μόνο από τις μαίες, όποτε τον ταΐζαμε ο μπαμπάς του ή εγώ δεν έπινε γουλιά, η αλήθεια είναι ότι ο μπαμπάς του τα κατάφερνε κάπως καλύτερα από εμένα. Μέρα με τη μέρα όμως έπινε όλο και περισσότερο και από εμάς. Εγώ όμως δεν ήθελα να πάω σπίτι και να μην είμαι σίγουρη ότι το μωρό θα πίνει το απαιτούμενο γάλα και από εμένα. Όχι, να τον κρατήσετε εδώ, αν δεν μου πιει εδώ μέσα ένα μπιμπερό για να τον πάρω σπίτι και να μην μπορώ να τον ταΐσω και να έρθουμε πάλι πίσω λόγω βάρους, δεν θέλω, φοβάμαι, να τον κρατήσετε…τους είπα. Σε δύο μέρες χτυπάει το τηλέφωνο: εξιτήριο!

Πανικός, ανάμεικτα συναισθήματα, είναι όντως έτοιμος να βγει; Τι υπέροχη μέρα τελικά… 12.09.2011 η ημέρα που πήραμε στο σπίτι τον 19 ημερών Μιχάλη μας. Το μοναδικό μου παράπονο ότι κανείς δεν είχε τις απαραίτητες γνώσεις να με συμβουλέψει για τη γαλουχία και έτσι με λάθος οδηγίες και λάθος θήλαστρο στο σπίτι το γάλα μου στέρεψε στις 40 ημέρες και δεν κατάφερα να θηλάσω τον γιο μου, πράγμα που κάνω σήμερα αφού κατάφερα να ενημερωθώ μόνη μου για την κόρη μου που είναι πλέον 2 χρονών. Ο Μιχάλης μου είναι πια 3,5 χρονών.

Ελισάβετ Καραβατάκη 

Ο Μιχάλης 17 μηνών με τη νεογέννητη αδελφή του που γεννήθηκε αφού συμπλήρωσε τις 40 εβδομάδες.

Σήμερα, 3,5 χρονών.

11 Φεβρουαρίου 2015

Οι ιστορίες του μικρού Ιόλαου

«Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα αγοράκι που το έλεγαν Ιόλαο. Το αγοράκι αυτό δεν ήταν ούτε πολύ ψηλό ούτε πολύ δυνατό. Ήταν όμως πολύ έξυπνο και πολύ ευγενικό και όλοι το αγαπούσαν πολύ».

Κάπως έτσι ξεκινάνε όλες οι ιστορίες του Ιόλαου, του καινούριου μας φίλου, 4 χρονών, που μας συναρπάζει με τις περιπέτειές του κάθε βράδυ. Ήταν ιδέα του άντρα μου να ικανοποιήσει την ανάγκη του μικρού μας ήρωα για βραδινές ιστορίες δημιουργώντας τον «Ιόλαο». Η επιλογή της ηλικίας δεν ήταν τυχαία. Ούτε και του ονόματος φυσικά, αρχίζει με τα ίδια γράμματα όπως το δικό του, ελπίζοντας πως δε θα αργήσει να ταυτιστεί απόλυτα μαζί του. Έτσι, έχουν πει διάφορες ιστορίες, «Ο Ιόλαος αστυνόμος», «Ο Ιόλαος στο πάρκο», «Ο Ιόλαος και οι φίλοι του» και διάφορες άλλες όπου φαίνεται ξεκάθαρα πόσο καλό παιδί είναι ο Ιόλαος, πόσο τον αγαπάνε και πόσα πολλά πετυχαίνει στη ζωή του. Αλλά εξίσου ξεκάθαρο είναι και το γεγονός ότι είναι διαφορετικός από τους άλλους. Δεν είναι το ίδιο δυνατός με τους φίλους του, ούτε καταφέρνει να κερδίσει πάντα στους αγώνες, όμως ο γενναίος Ιόλαος ξέρει να παλεύει και να προσπαθεί και γι’αυτό τον αγαπάνε και τον θαυμάζουν όλοι.
Η τελευταία μας ιστορία ήταν «Ο Ιόλαος νοσοκόμος». Εκεί, στο νοσοκομείο, ο Ιόλαος γνώρισε πολλούς ανθρώπους και τους βοήθησε να γίνουν καλά. Γνώρισε και μωράκια που μόλις είχαν βγει από την κοιλίτσα της μαμάς τους και τα φρόντιζε και αυτά.  Μόνο που πρόσεξε πως κάποια μωράκια είχαν ένα σημαδάκι στο πόδι τους, ίδιο με το δικό του. Και κάποιος μεγαλύτερος νοσοκόμος του εξήγησε πως το σημαδάκι αυτό το έχουν όλα τα μωρά που βγαίνουν πιο νωρίς από ότι θα έπρεπε από την κοιλίτσα της μαμάς τους για να τους θυμίζει πόσο γενναία είναι. Ο Ιόλαος ένιωσε πολύ περήφανος που είχε αυτό το σημαδάκι. Και το αγόρι μου επίσης, αμέσως θυμήθηκε την ουλή στο πόδι του.
Τώρα περιμένω. Ξέρω πως σε λίγο θα γίνουν οι διευκρινιστικές ερωτήσεις. Όταν γέννησα τον δεύτερο γιο μου με ρώτησε πώς γεννήθηκε εκείνος. Ο άντρας μου και εγώ προσπαθήσαμε με κάθε τρόπο να αποφύγουμε τη συζήτηση. «Όπως και ο αδερφός σου. Η μαμά πήγε στο γιατρό και ο γιατρός σε έβγαλε από την κοιλίτσα της». Τέλος! Μου ήταν αδύνατη οποιαδήποτε περαιτέρω πληροφορία. Τώρα όμως είμαστε αποφασισμένοι. Τέλος τα ψέματα. Τον άλλο μήνα θα γεννηθεί η ξαδέρφη του και ξέρω πως το θέμα θα ξαναέρθει στο προσκήνιο. Πλέον δε με πειράζει να του πω ότι έπρεπε να μετακομίσω σε άλλη πόλη για να είναι ασφαλής όταν θα έβγαινε από την κοιλίτσα της μαμάς. Δεν με πειράζει να του πω ότι γεννήθηκε μικρούλης και αργήσαμε να γυρίσουμε σπίτι για να είναι υγιής και ασφαλής. Δε με πειράζει να μάθει όσα χρειάζεται αυτή τη στιγμή για να ικανοποιηθεί η περιέργειά του. Του αξίζει γιατί υπήρξε και εξακολουθεί να είναι γενναίος.
Χτες το βράδυ με ρώτησε αν έχω και εγώ σημαδάκι όπως εκείνος. Δεν ξέρω τι γρανάζια έχουν αρχίσει να δουλεύουν μέσα στο μικρό του μυαλουδάκι και τι συνειρμούς κάνει. Μπορεί να ήταν τυχαία η ερώτηση. Μπορεί και όχι. Του απάντησα πως έχει και η μαμά σημαδάκι και ότι θα του το δείξω μια μέρα. Μια μικρή ελπίδα ότι θα καταλάβει μια μέρα πως υπάρχουν και γενναίες μανούλες που όσο και αν το ήθελαν δεν κατάφεραν να κρατήσουν τα μωράκια τους όσο θα έπρεπε μέσα στην κοιλίτσα τους. Δεν έφταιγαν αυτές για ό,τι έγινε. Ήταν όμως τόσο γενναίες που αδιαφόρησαν για το δικό τους άρρωστο και πονεμένο σώμα και στάθηκαν δίπλα στους μικρούς ήρωες με όποιο τρόπο μπορούσε η καθεμία. Και δώσανε και αυτές τη δική τους μάχη, μια μάχη σκληρή  και άδικη πολλές φορές για να βοηθήσουν τα βιαστικά μωράκια τους.
Ο μόνος αδικημένος είναι ο μπαμπάς του μικρού Ιόλαου που έδωσε τη δική του σκληρή μάχη, αφανής ήρωας δίπλα στο μικρό πολεμιστή και τη γενναία του μαμά, και κανένα σημαδάκι δε φαίνεται, είναι όλα καλά κρυμμένα στην ψυχή του…


Τασούλα