Η ιστορία της Νόρας: Το θαύμα των 490 γραμμαρίων

Ειμαι η Νόρα και αυτή είναι η δική μας ιστορία για το πώς μας άγγιξε η προωρότητα και πώς πλέον πορευόμαστε με αυτή.

Μετά από έναν πολύ δύσκολο αγώνα και 4 αγγελάκια στον ουρανό, κατάφερα να κράτησω στην αγκαλιά μου τον γιο μου, τον ήλιο μου... μετά από μια εγκυμοσύνη χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Σχεδόν τελειόμηνος, 36 εβδομάδων γιατί ο γιατρός μου έλεγε ότι τις τελευταίες εβδομάδες δεν μεγάλωνε σωστά... Δεν με έστειλε όμως να κάνω και τις απαραίτητες εξετάσεις για τον σκοπό αυτό. Θα έπρεπε να το είχε κάνει. Έπειτα λοιπόν απο 14 μήνες ευτυχίας μαζί με το υπέροχο αυτό πλάσμα, τον ήλιο μας, αποφασίσαμε ότι είναι ώρα να παλέψουμε και για το αδελφάκι του. Και ήρθε αμέσως, η χαρά μας απερίγραπτη! Το άγχος μας επίσης. Και ξεκινάει ο αγώνας.

6η εβδομάδα: Αίμα, πολύ αίμα, πάει χάθηκε το παιδί, σκεφτόμασταν με δάκρυα στα μάτια. "Όχι η καρδια του χτυπάει" να λένε, όταν μπορέσαμε να κάνουμε υπέρηχο την ίδια μέρα. "Αλλά η αποκόλληση είναι τεράστια, θα πρέπει να μείνεις στο κρεβάτι". Τα λόγια του γιατρού αντηχούν ακόμα στα αφτιά μου: ''Δεν ξέρουμε αν θα τα καταφέρει, λίγες οι πιθανότητες". Υπέρηχοι, υπέρηχοι, φόβος, συσπάσεις, θα το χάσουμε και αυτό. Και εκείνη εκεί, να παλεύει...

13η εβδομάδα: Τα καταφέραμε! "Έφυγε η αιμορραγία, έκλεισε η αποκόλληση, μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι" τα λόγια του γιατρού. Όμως δεν μεγαλώνει σωστά, είναι πίσω, θα δούμε, κλάμα πάλι...

14η εβδομάδα: Δεν μεγάλωσε όσο θα έπρεπε. "Ίσως να κάνουμε αμνιοκέντηση, το παιδί μάλλον έχει κάποιο πρόβλημα". "Όχι γιατρέ, δεν θέλω να ρισκάρω να το χάσω".

20η εβδομάδα: Αλλάζω γιατρούς. Βρίσκω γιατρούς-ανθρώπους με διάθεση να σώσουν αυτό το πλάσμα που τόσο παλεύει. Με στέλνουν σε αιματολόγο, στην καλύτερη. Έχω θρομβοφιλία που δεν είχε φανεί στις εξετάσεις που είχα κάνει παλιά. Αντιπηκτικές ενέσεις λοιπόν στην κοιλιά, 2 την ημέρα κι όμως δεν με πιάνουν σωστά ούτε και αυτές. Πολλά φάρμακα, ατέλειωτοι υπέρηχοι, ατέλειωτα ντόπλερ, ατελείωτο κλάμα και αγωνία. Εγώ όμως είχα πεισμώσει, έλεγα σε όλους ότι θα τα καταφέρει. Δεν ένιωθα έγκυος όμως, ένιωθα άρρωστη. "Να κάνεις διακοπή" πρότειναν κάποιοι, "ρισκάρεις και τη δική σου ζωή". "Όχι δεν θα κάνω καμία διακοπή, θα την πάρετε από την κοιλιά μου μόνο αν ειναι νεκρή μία απο τις δυο μας".

29η εβδομάδα: Έχω πρηστεί εδώ και 4 εβδομάδες, η πίεση μου ανεβαίνει, προεκλαμψία, κινδυνεύουμε. Με πιάνει πονοκέφαλος και πόνος στο συκώτι, σύνδρομο HELLP, ο κίνδυνος μεγάλωσε.

29 εβδομάδες και 1 ημέρα: Κανονίζουμε να πάμε την άλλη μέρα το πρωί για καισαρική εφόσον τα ντόπλερ και η κατάσταση μου έδειχναν ότι δεν υπήρχε άλλο περιθώριο. Ο άντρας μου με παρακαλάει να πάμε την ίδια μέρα το βράδυ στο μαιευτήριο, να μην περιμένουμε το πρωί της επόμενης. Θα γίνει κάτι κακό μέσα στο βράδυ μου λέει, δεν έχουμε περιθώριο μέχρι αύριο. Και όντως δεν είχαμε...
Μέσα σε λίγες ώρες αφού μπήκα για παρακολούθηση ανέβασα πολύ υψηλή πίεση και κάλεσαν εσπευσμένα τον γιατρό μου. "Γιατί τώρα, γιατρέ'', του λέω εγώ η αφελής, ''αύριο το πρωί δεν είπαμε"; ''Δεν έχεις μέχρι το πρωί'' μου είπε. Και σωθήκαμε... Για λίγες ώρες.
"Πήγες και ήρθες" μου είπε αργότερα όταν είχα ξυπνήσει στην εντατική. "Το μωρό;" ρωτούσα εγώ. ''Το μωρό με νοιάζει''.

Και κάπου εκεί ξεκινάει ο αγώνας της ΜΕΝΝ. Ενα υπέροχο μωρό 490 γραμμαρίων γεννιέται. Δεν το βλέπω γιατί γεννάω με ολική νάρκωση και μπαίνω και εγώ κατευθείαν εντατική λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης μου. Έρχεται ο άντρας μου και μου την δείχνει την επόμενη μέρα σε φωτογραφία, την έχει ήδη αγαπήσει με το που την είδε, αλλά το βλέπω στα μάτια του ανησυχεί πολύ. ''Θα τα καταφέρει'' του λέω, ''θα δεις''. Όσο και να έχεις ψάξει στο διαδίκτυο δεν είσαι προετοιμασμένος να δεις ένα τόσο μικρό μωρό, είναι έμβρυο ακόμα.

Το ταξίδι της ΜΕΝΝ αρχίζει, δεκάδες καλώδια, οροί, μηχανήματα σε ένα μικροσκοπικό κορμάκι που χωράει σε δυο παλάμες. Ειναι ζωηρή όμως, κουνιέται πολύ. Την τέταρτη μέρα στο επισκεπτήριο, το απογευματινό που πήγαινα εγώ (ο σύζυγος πρωί- εγώ απόγευμα λόγω του άλλου μας παιδιού), της μιλάω όπως κάθε φορά και ξαφνικά μου ανοίγει τα μικροσκοπικά της μάτια. Και όσα δάκρυα και παράπονο είχα κρατήσει μέσα μου τόσο καιρό, βγαίνουν την ώρα εκείνη, τρέχουν οι νοσηλεύτριες να μου φέρουν να καθήσω και να δουν αν είμαι καλά. "Εγώ η μανούλα σου είμαι'' της λέω, ''κοντά σου θα είμαι για πάντα".

Και οι μέρες κυλάνε. Την θαυμάζουμε γιατί ειναι ζωηρή, τόσο μικρή αλλά όμορφη, εύθραυστη αλλά δυνατή. Μια νοσηλεύτρια την έχει βγάλει λουκουμάκι, άλλη την φωνάζει "γυμνάστρια" τόσο που κουνιέται, διώχνει συνέχεια ένα νάυλον που της έχουν βάλει σαν σεντονάκι πάνω της, για να κρατάει σταθερή τη θερμοκρασία της. Στις πρώτες 3 μέρες μας είχαν πει συμβαίνουν συνήθως τα πιο δύσκολα. Μετρούσαμε 24ωρα και, ναι, τα περάσαμε! Γιορτή!
Στις 15 μέρες μας λένε, έχουμε μια πρώτη εικόνα για την πορεία της. Μετράμε πάλι 24 ωρα. Όλα πάνε πολύ καλά. Εγώ από την αρχή αγκαλιά με το θήλαστρο να καταψύχω το γάλα μου για να το έχει μόλις μπορέσει να σιτιστεί. Αρχίζουμε να το πιστεύουμε πως όλα θα πάνε καλά.

46 ημέρες μετά: Πηγαίνω όπως κάθε απόγευμα να την δω. Ρωτάω την γιατρό που έχει βάρδια. Όλα πάνε καλά μου λέει, 1250 γρ. το βάρος της. Η κοιλιά της, μου φαίνεται φουσκωμένη της λέω εγώ. Είναι ένας μετεωρισμός μου λένε. Θα το παρακολουθήσουμε αλλά μάλλον δεν είναι κάτι.

47 ημέρες μετά: Το τηλεφώνημα που τρέμει ο γονιός με μωρό στη μονάδα. Ξημερώματα, ελάτε γρήγορα το παιδί θα χρειαστεί επέμβαση, το έντερο έχει πρόβλημα. Η γη και το φως μας χάνεται και τρέχουμε πανικόβλητοι. Φτάνουμε στη μονάδα και ο χρόνος σταματάει. Είναι ακόμα στο μυαλό μου σαν ταινία σε αργή κίνηση. Ο χειρουργός να μας μιλάει, να λέει κάτι ακαταλαβίστικα "τρύπα στο έντερο", "νεκρωτική εντεροκολίτιδα", "χειρουργείο", "στομίες", "πιθανότητες επιβίωσης". Τον κοιτάμε χαμένοι. Και το μωρό μου με μια τεράστια φουσκωμένη κοιλίτσα με μαύρες φλέβες παντού να κοιτάζει με ορθάνοιχτα τα μάτια προς τα πάνω σαν να μου έλεγε "τι να κάνω τώρα μανούλα;".
Η καρδιά μου σκίστηκε σε χιλιάδες κομμάτια που δεν ξέρω αν θα καταφέρω να τα μαζέψω όλα ποτέ.

Το μωρό μεταφέρεται σε παιδιατρικό νοσοκομείο. Φτάνει σχεδόν πεθαμένο. Το επαναφέρουν εκεί αλλά μας λένε συνεχώς "είναι βαριά", "βαρύ περιστατικό", "δεν ξέρουμε τι θα γίνει", "δεν είναι καν σε καλή κατάσταση ώστε να μπορέσει να χειρουργηθεί". Τι εννοούν; Και εμείς ανήμποροι. Η μόνη μου παρηγοριά η προσευχή, η δική μου και των μαμάδων που μοιράστηκα τον πόνο μου μαζί τους. Άγνωστες μέχρι τότε κι όμως δικοί μου άνθρωποι, να με στηρίζουν καθημερινά και να μου δίνουν κουράγιο.

"Θα φύγετε;" μας ρωτάνε οι γιατροί εκείνο το βράδυ, την πρώτη μέρα στο νοσοκομείο. Γιατί ρωτάνε, αναρωτήθηκα. Τώρα ξέρω ότι ρωτούσαν γιατί ήταν σχεδόν σίγουροι ότι δεν θα έβγαζε το βράδυ το μωρό μας.

Και οι προσευχές εισακούονται, η μπέμπα δείχνει και εκείνη τη δύναμή της. Την επόμενη μέρα μας λένε ότι δεν το περίμεναν, αλλά βελτιώθηκε πολύ. Την αναλαμβάνει μετά από παράκληση μας ένας εξαιρετικός χειρουργός που πάλεψε μαζί της μέχρι τέλους. Με τους χειρισμούς του, τη δύναμη της μπέμπας και των προσευχών, αποφεύγει το χειρουργείο. Εκείνη την εβδομάδα μας είχαν προετοιμάσει ότι θα έπρεπε να χειρουργηθεί στο έντερο, στην καρδιά και στα μάτια. Την επόμενη εβδομάδα κατάφερε και τα απέφυγε όλα: η τρύπα στο έντερο έκλεισε, ο βοτάλειος πόρος στην καρδιά το ίδιο και τα ματάκια της βελτιώθηκαν κι αυτά.

3 μήνες μετά: Έχει καταφέρει να βγει από τη διασωλήνωση, να αποφύγει όλα τα χειρουργεία, σιτίζεται με μπιμπερό, επιτέλους βλέπουμε το μούτρακι της χωρίς σωλήνες και ταινίες. Την ταΐζω και εγώ πλέον, κατάφερα να την πάρω αγκαλιά μετά από τόσο καιρό, σε λίγες μέρες θα πάτε σπίτι σας λένε...

3 μήνες και 6 μέρες μετά: Έχω πάει να την δω. Από τη μεταφορά της στο παιδιατρικό νοσοκομείο και μετά, ο άντρας μου πήγαινε το μεσημέρι για την ενημέρωση και εγώ τα βράδια μόλις έβαζα για ύπνο τον "ήλιο μας". Ετσι και εκείνη την ημέρα. Μόνο που κάτι δεν πήγαινε καλά. Δυο μέρες πριν είχα δει περίεργες κενώσεις όταν της άλλαξα την πάνα, είχαν κάνει κάποιες εξετάσεις γι' αυτό αλλά δεν έδειξαν κάτι. Την ταΐζω αλλά κλαίει, οι σφυγμοί της 200. Τι συμβαίνει, τι γίνεται;

Νεκρωτική εντεροκολίτιδα ξανά. Στα χέρια μου. Ξανά τρύπα στο έντερο, λίγες μέρες πριν φύγουμε. Ξανά διασωληνωμένη, ξανά τρύπες στην κοιλίτσα της για παροχετεύσεις, ξανά δυνατά φάρμακα και ξανά η απειλή του χειρουργείου και της ίδιας της ζωής της. Δεύτερη φορά, μας λενε, δεν θα γλυτώσει το χειρουργείο και τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Ξανά απελπισία, ξανά προσευχή, όχι ότι είχαμε σταματήσει ποτέ. Και ο χειρουργός της να λείπει εκτός Ελλάδας. Ο εφημερεύων εκείνη την απαίσια νύχτα να θέλει να την βάλει αμέσως χειρουργείο. Να μιλάμε με τον γιατρό της στο τηλέφωνο και να τους λέει όχι, εκείνοι να επιμένουν, χαμός...
Ειναι 1 το βράδυ, είμαι μόνη μου έξω από την πόρτα της εντατικής, πριν λίγο είχα το κοριτσάκι μου στην αγκαλίτσα μου, τώρα κοιτάζω την πόρτα και κλαίω. Μπαίνουν, βγαίνουν, μου μιλάνε, κλαίω. Ελάτε λίγο να την δείτε, μου λένε, της κρατάω το χέρι. "Σε παρακαλώ, μωρό μου, πάλεψε. Μην αφήσεις τη μανούλα σου μόνη της, πάλεψε για μένα. Και εγώ σου υπόσχομαι να προσπαθώ σε όλη μου τη ζωή να γίνω η καλύτερη μαμά για σένα. Δεν θέλω κανένα άλλο μωρό, μόνο εσένα". Έμεινα εκεί, σε μια καρέκλα έξω από τη μονάδα μέχρι το πρωί, να κλαίω μόνη μου, να της μιλάω όποτε με αφήνουν να την δω.

Με άκουσε και πάλεψε. Έδωσε τη μάχη της ζωής της και πάλι τα κατάφερε.

4 μήνες και 6 μερες μετά: Μπαίνω στην εντατική για τελευταία φορά. Έχω φέρει τα ρούχα σου, το καθισματάκι αυτοκινήτου, τα κατάφερες μωρό μου. Βλέπω τα πάντα γύρω μου, έχουν γίνει τόσο γνώριμα πια, και να θέλω δεν θα τα ξεχάσω. Σε κοιτάω, έχεις τόσες τρύπες στα χεράκια και στα ποδαράκια σου, σου έχουν ξυρίσει και το κεφαλάκι σε διάφορες μεριές γιατί δεν έβρισκαν πουθενά πλέον φλέβα. Η κοιλίτσα σου έχει κι αυτή σημάδια από τα σωληνάκια. Κι όμως είσαι μια ηρωίδα. Και οι ήρωες φέρουν με καμάρι τα σημάδια από τις μάχες που έδωσαν. Αυτό επιλέγω να θυμάμαι. Και ότι αυτά τα σημάδια, αυτά τα "απαίσια" μηχανήματα, αυτά τα συνεχόμενα "μπιμ μπιπ" που ακούγονται ακόμα και τώρα μέσα στο κεφάλι μου από τα μηχανήματα, σε κράτησαν ζωντανή και σε έφεραν κοντά μου.

Παρά τα όσα περάσαμε, είμαστε οι τυχεροί. Μέσα στις μονάδες είδαμε, γνωρίσαμε και κλάψαμε με γονείς που έφυγαν χωρίς τα παιδιά τους.

Τα κατάφερες μωρό μου. Είσαι σπίτι μας, είσαι στην αγκαλιά μας και δεν θα είσαι ποτέ πια μόνη.

Ας ξανασκεφτούν τι συμβουλές θα δίνουν σε μέλλουσες μαμάδες εκείνοι που έλεγαν να το ξανασκεφτώ αν θα σε κράτησω, γιατί αν είσαι κάτω από 800-900 γραμμάρια όταν γεννηθείς δεν θα βλέπεις ή δεν θα ακούς ή θα έχεις σωματική ή και νοητική αναπηρία. Και έτσι να ήταν, μαζί θα το αντιμετωπίζαμε. Δεν ξέρουμε αν στο μέλλον θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε κάτι, αλλά και ποιος γονιός το ξέρει; Την αγάπη μας δεν την αλλάζει, ούτε κανενός γονιού με λατρεία για το παιδί του.

8 μήνες μετά: Κοντεύεις τα 5 κιλά. Μεγαλώνεις γρήγορα. Είσαι πολύ έξυπνη και πανέμορφη. Κοιτάς με περιέργεια και ενδιαφέρον τα πάντα από την μέρα που ήρθες σπίτι μας και δίνεις στους πάντες το πιο γλυκό φαφούτικο χαμογελάκι σου! Είσαι γερή, έχεις μια δύναμη μέσα σου που δεν έχουν οι ενήλικες. Απολαμβάνεις τα χάδια, τα ατέλειωτα φιλάκια, τα παιχνιδάκια, τις αγκαλιές μας και την απέραντη αγάπη μας. Ο αδελφός σου σε λατρεύει από την πρώτη στιγμή. Και είναι μόλις 2 χρονών. Όπου σε βλέπει, σε φιλάει και σε αγκαλιάζει. Δεν ξέρει τι πέρασες, όμως με τον τρόπο του σε ευγνωμονεί καθημερινά που είσαι κοντά μας.

Όπως και εμείς. Δώσαμε έναν τεράστιο αγώνα να σε κρατήσουμε και εσύ έδωσες έναν ακόμα μεγαλύτερο να μείνεις κοντά μας. Και έτσι εσύ μας δίνεις πλέον τα πιο υπέροχα μαθήματα ζωής. Εσύ, μωρό μου, και όλα τα υπέροχα μικροσκοπικά προωράκια στις μονάδες.

Η προωρότητα με έμαθε λέξεις όπως "διασωλήνωση", "λεβάιν","crp", "ταχύπνοια", "νεκρωτική εντεροκολίτιδα", με έκανε να αισθανθώ απελπισία και πόνο. Με έμαθε όμως να ξαναστέκομαι στα πόδια μου, να μαθαίνω τα όριά μου και το ποια είμαι από την αρχή, με έκανε να χαίρομαι με τα πιο μικρά πράγματα, με κάθε μικρό ή μεγάλο επίτευγμα της μαχήτριάς μου και μου άφησε εκείνη να με μαθαίνει κάθε μέρα ποια μπορώ να γίνω.

Μην σας ξεγελούν οι μικροσκοπικές μπουνίτσες τους. Είναι τ ε ρ ά σ τ ι ο ι ήρωες.

Νόρα Χατζηνικολάου

Η ιστορία της Τίνας: Η προωρότητα δεν τελειώνει πάντα μετά τη ΜΕΝΝ

Ιούνιος 2007 ή αλλιώς, το τελευταίο καλοκαίρι της αθωότητάς μου. Το τελευταίο καλοκαίρι που ήμουνα "απλά" μαμά διδύμων. Που τα πρωινά πηγαίναμε στην παιδική χαρά και το βράδυ κοιμόμουν χωρίς να ανησυχώ για το αύριο.

Γέννησα το 2005, μετά από μια πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη, έχοντας χάσει ένα από τα (αρχικά) τρίδυμα παιδάκια μου, με το άλλο να χαροπαλεύει μέσα μου και την αγωνία να κρατηθεί ζωντανό, να φτάσει έστω τις 25 εβδομάδες (ο γιατρός ήθελε 28 τουλάχιστον). Μια "πολύτιμη" εγκυμοσύνη όπως την ονόμαζαν οι γιατροί, ένας όρος που συχνά δίδεται σε κυήσεις οι οποίες επιτεύχθησαν μετά από εξωσωματικές, όπως στη δική μας περίπτωση. Είκοσι ολόκληροι κύκλοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής περάσανε από πάνω μου, μέχρι να γίνω μητέρα.

Το 2007 τα αγόρια μου, 18 μηνών τότε, και εγώ παίζαμε ανέμελα στην παιδική πισίνα του ξενοδοχείου. Το νερό ήταν δεν ήταν μέχρι τη μέση των μικρών και εγώ καθισμένη δίπλα τους, περήφανη μαμά-λέαινα, γέλαγα με τα καμώματά τους, όταν ήρθε εκείνη... Κατάλαβα αμέσως ότι το παιδάκι της ήταν πρόωρο. Το τριγωνικό, αδύνατο προσωπάκι, οι ουλές στο σώμα που εύκολα ονομάτιζα, στα πλευρά από παροχέτευση, στο ποδαράκι από ορό, στον λαιμό από κεντρική γραμμή και να κι αυτή στην πλάτη από επέμβαση στην καρδούλα για μπάλωμα! Το αγοράκι ήταν δεν ήταν 4 χρονών κι όμως ήταν στην μπεμπέ πισίνα, φορώντας γυαλιά (μυωπίας), καπέλο, ζώνη-σωσίβιο, μπρατσάκια και ήταν μέσα σε βάρκα. Γέλασα λίγο μέσα μου ομολογώ. Εντάξει, είπαμε, δεν θα πνιγεί και σε 20 εκατοστά νερό... Μπήκε το παιδάκι μέσα, πάνοπλο. Μπήκε και η μαμά και έμεινε από κοντά. Δεν τον άφησε να πάει ούτε 1 μέτρο μακριά της. Ένιωσα συμπάθεια και αισθάνθηκα επιτέλους, να μια μαμά πρόωρου σαν κι εμένα! Κάποια που καταλαβαίνει! Βρήκα το κουράγιο να της μιλήσω. Της είπα ότι και εμένα ήταν πρόωρα, ότι είχα δύσκολη εγκυμοσύνη, αλλά τώρα όλα καλά - η φράση κατάρα: όλα καλά. Λες και με αυτήν σβήνεις ό,τι κακό συνέβη πριν. Τα δικά μου προωράκια, στρουμπουλά, έπαιζαν στο νερό χωρίς καν σωσίβιο και εκείνο το προωράκι ήταν λες και θα πήγαινε σε μάχη! Μιλήσαμε για λίγο, της είπα να χαλαρώσει λιγάκι (ευγενικά, προσπαθώντας να την καθησυχάσω), ότι πάει, πέρασε τώρα, το μωράκι της είναι καλά, σαν όλα τα άλλα παιδάκια. Με κοίταξε λυπημένη, φάνηκε ότι δεν ήθελε άλλες επαφές μαζί μου. Γιατί; Τι είπα; Τι έκανα; Μα, ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ και εγώ μαμά πρόωρων είμαι, μάλιστα το ένα πέρασε μία εβδομάδα στη ΜΕΝΝ! Άλλα, πάει πέρασε, πάει πέρασε... Η μαμά έφυγε και δεν την ξαναείδα, αλλά μου έμεινε το βλέμμα της και η εικόνα του παιδιού.

Εκείνον τον Σεπτέμβρη, πήραμε την πρώτη διάγνωση για τον γιο μου: σπαστική διπληγία. Και ξαφνικά τίποτα δεν είχε περάσει. Λίγο μετά φάνηκε ότι δεν έβλεπε και ήθελε επειγόντως ειδικά γυαλιά. Σε λιγότερο από 6 μήνες είχαμε ξεκινήσει εργοθεραπεία, λογοθεραπεία και φυσιοθεραπεία. Ήταν αμφίβολο εάν θα περπατούσε ποτέ κανονικά, εάν θα μας καταλάβαινε, εάν θα ήταν "όπως όλοι". Τα πρωινά μας δεν ήταν πια στις παιδικές χαρές αλλά μέσα σε αίθουσες με εμένα απέξω να ακούω τις κραυγές του (άλαλου ακόμα) γιου μου, καθώς τένοντες και μύες που δεν δούλευαν, αναγκάζονταν επίπονα να δουλέψουν. Μα. μόνο μια εβδομάδα πέρασε στη ΜΕΝΝ. Δεν ήταν και τόσο πρόωρος, 35 εβδομάδων. Μας είπαν όλα καλά. Μας είπαν ότι περπατάει έτσι επειδή μόλις έμαθε, ότι πολλά παιδιά αργούν να μιλήσουν. Η προωρότητα είναι κάτι που ξεπερνιέται. Τελειώνει με το που θα πάρεις το μωρό στο σπίτι. Το πήρα στο σπίτι. Μου είπαν είναι καλά. Αλλά δεν ήταν...

Ο γιος μου έπαθε εγκεφαλικό μέσα στη μήτρα. Διαγνώστηκε με ενδομήτρια καθυστέρηση ανάπτυξης εν τέλει, αλλά βγήκε κλαίγοντας. Μικρός, ταλαιπωρημένος, αλλά μαχητής. Ανέπνευσε μόνος του. Ο δίδυμος του, στα 3 κιλά (!) δεν μπήκε καν θερμοκοιτίδα. Τον πήρα σπίτι αμέσως, τον θήλασα. Κανείς δεν μου είπε ότι ήταν σοβαρό. Κανείς δεν με προετοίμασε για το "μετά". Μου είπαν απλά ότι εάν γεννηθεί ζωντανός, όλα καλά. Ο γιατρός ήθελε 28 εβδομάδες. Έμεινα στο κρεβάτι 16 εβδομάδες, έφτασα τις 35. Γιατί; Στο μυαλό μου ήρθε ξανά το αγοράκι με τη μαμά του. Η προωρότητα δεν τελειώνει πάντα με το που θα το πάρεις το παιδί στο σπίτι. Μερικά παιδιά, όπως το ένα μου δίδυμο, την γλιτώνουν με λίγα προβληματάκια (μόλις διαγνώστηκε στα 9 του με δυσλεξία και μαθησιακές δυσκολίες). Άλλα παλεύουν μια ζωή με τις συνέπειες αυτής. Για καμία από τις δύο δεν είχε τελειώσει η προωρότητα, απλά εκείνη ήταν πιο μπροστά στο παιχνίδι και το ήξερε. Εγώ όχι.

Με τα χρόνια ήρθαν κι άλλες διαγνώσεις να προστεθούν στην καρτέλα του γιου μου. ΔΕΠΥ, δυσλειτουργία αισθητηριακής ολοκλήρωσης, διπληγία, προβλήματα όρασης, προβλήματα ακοής, απλασία αδαμαντίνης, αυτισμός... Έχει ακόμα το χαρακτηριστικό τριγωνικό προσωπάκι, αλλά φέτος για πρώτη φορά δεν μοιάζει με σκελετό. Ψήλωσε και έφτασε τα άλλα παιδιά, αλλά δεν είναι σαν τα άλλα παιδιά. Περπάτησε αλλά δεν έτρεξε, δούλεψε το χέρι του αλλά δεν γράφει, μίλησε αλλά όχι καθαρά. Η δύσκολη εγκυμοσύνη που προκάλεσε και την προωρότητα, τον σημάδεψε. 

Οκτώμισι χρόνια μετά γέννησα την κόρη μου. Έπαθα κρίση πανικού όταν φτάσαμε τις 20 εβδομάδες. Την εβδομάδα που είδαν ότι ο γιος μου δεν μεγάλωνε κανονικά. Έτρεξα στον γιατρό σίγουρη ότι είχα χάσει το μωρό, αλλά να την! Η καρδιά της χτυπούσε σταθερά. Πέρασα όλη την εγκυμοσύνη μου λέγοντας ότι δεν θέλω ούτε το πιο όμορφο, ούτε το πιο έξυπνο παιδί. Θέλω απλά ένα παιδί σαν όλα τα άλλα. Η προωρότητα μου το είχε κλέψει αυτό. Όλα μπορεί να συμβούν. Στις 35 εβδομάδες έπαθα υψηλή ρήξη υμένων και έχασα όλο το αμνιακό υγρό. Με νύχια και με δόντια κρατήσαμε το μωρό δύο ακόμα εβδομάδες και στις 37 ακριβώς γέννησα μια κούκλα 2900 γρ. Δεν την άφησα στιγμή από κοντά μου. Δεν τους άφησα να την πάρουν ούτε για αλλαγή πάνας και έφυγα με δική μου ευθύνη από το μαιευτήριο το δεύτερο 24ωρο. Δεν ήθελα κανείς να την αγγίξει, κανείς να μου την πάρει ούτε για ένα λεπτό. 

Τώρα που σας γράφω, 11 μηνών πια, θηλάζει κοιμισμένη στο σλινγκ. Μέχρι στιγμής είναι ένα απόλυτα φυσιολογικό μωράκι, αναπτύσσεται απόλυτα φυσιολογικά. Δεν ήταν πρόωρη. Όμως η προωρότητα των αδελφών της και συγκεκριμένα όσα ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, με άλλαξαν.

Κανένα ορόσημο δεν είναι δεδομένο. Κλαίω από χαρά κάθε φορά που κατακτά και από ένα. Ξέρω ότι δεν θα ξαναδώ ποτέ εκείνη τη μαμά αλλά θέλω να της πω ότι τώρα καταλαβαίνω. Ότι λυπάμαι για τις χαζομάρες που της είπα εκείνη την ημέρα. Ότι δεν είχα ιδέα. Ότι δεν ήθελα να ελαχιστοποιήσω τον πόνο και τον κόπο και την αγωνία της και του παιδιού της. Ότι πολύ απλά ήμουν αδαής! 

Στις άλλες μαμάδες θέλω να πω ότι δυστυχώς, το ταξίδι δεν τελειώνει πάντα με την έξοδο από το μαιευτήριο, αλλά ακόμα και έτσι να είναι, υπάρχει ελπίδα. Ότι ο όρος "νορμάλ" είναι κενός, δεν υπάρχει καν και ότι το διαφορετικό δεν χρειάζεται να το φοβούνται. Έχετε τα μάτια σας ανοικτά, εμπιστευθείτε το ένστικτό σας. Όταν ανησυχείτε για κάποιο ορόσημο, μην αφήσετε ένα "έλα, μωρέ, μικρό είναι ακόμα" να σας ρίξει στάχτη στα μάτια. Ρωτήστε έναν ειδικό (ο παιδίατρος ΔΕΝ είναι ειδικός σε αυτές τις περιπτώσεις!). Στην καλύτερη δεν θα είναι τίποτα και θα σας θεωρήσει απλά μια αγχωτική μαμά. Τέλος, σας στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά, γιατί ξέρω ότι ο βράχος είστε εσείς... αλλά ακόμα και ο βράχος ραγίζει. Κοιτάξτε τον εαυτό σας, γιατί δεν είναι σπριντ, αλλά Μαραθώνιος και πρέπει να φυλάξετε τις αντοχές σας.

Τίνα, μαμά του Γ, του Κ και της Ε

Η ιστορία της Φωτεινής: Έναν χρόνο πριν

Ένα χρόνο πριν δεν φαντάστηκα ότι μόλις έμπαινα στην 28^η εβδομάδα κύησης θα μάθαινα πως έχω σοβαρή προκλαμψία και θα έπρεπε να μπω στο νοσοκομείο.

 Ένα χρόνο πριν δεν γνώριζα ότι υπάρχει εμβρυομητρική κλινική που αφορά κυήσεις υψηλού κινδύνου γεμάτη αγχωμένες κοπέλες που περιμένουν το πρώτο, δεύτερο, τρίτο ή τέταρτο παιδί τους.

Ένα χρόνο πριν δεν ήξερα ότι αρκετές γυναίκες γεννάνε πρόωρα και τα μωρά τους μένουνε από λίγο εώς και μήνες στη ΜΕΝΝ.

Ένα χρόνο πριν δεν ήξερα ότι θα γεννήσω έκτακτα με καισαρική και ολική νάρκωση στις 30 εβδομάδες το 990 γρ. μωρό μου γιατί έπαθα νεφρική ανεπάρκεια και δραματική πτώση αιμοπεταλίων.

Ένα χρόνο πριν δεν γνώριζα ότι μετά τη γέννα θα ήμουν γεμάτη φόβο και αμφιβολία για το αν είμαι μαμά και δεν θα ήθελα να δω και να μιλήσω σε κανέναν παρά μόνο να είμαι στο δωμάτιο και να κλαίω, χωρίς μπαλόνια και λουλούδια, προσπαθώντας να αποφύγω τα τηλέφωνα και τις με το ζόρι ευχές!

Ένα χρόνο πριν δεν είχα σκεφτεί ότι μπορεί να δω το μικροσκοπικό μωρό μου να δυσφορεί στην ανοιχτή θερμοκοιτίδα με τον αναπνευστήρα και τον ορό στο κεφάλι και εμένα να πηγαινοέρχομαι κάθε μέρα μη γνωρίζοντας αν θα ζήσει.

Ένα χρόνο πριν δεν είχα ιδέα πόσο καλό κάνει το μητρικό γάλα και ιδίως στα προωράκια.

Ένα χρόνο πριν δεν πίστευα ότι θα αντλούσα γάλα με το θήλαστρο κάθε 3 ώρες και θα το πετούσα κλαίγοντας, γιατί ακόμη η πίεση μου ήταν 17 με 11 και έπρεπε να παίρνω δυνατό χάπι, όχι φιλικό προς το θηλασμό.

Ένα χρόνο πριν δεν φανταζόμουν την ανείπωτη χαρά που θα ένιωθα όταν το μωρό μου θα έβγαινε από το οξυγόνο, θα έτρωγε 8 ml και θα μεταφερόταν στο ενδιάμεσο στάδιο.

Ένα χρόνο πριν δεν ήξερα ότι θα έπαιρνα την πρωτότοκη κορούλα μου μετά από 54 μέρες αγκαλιά γεμάτη φόβο και αγωνία μην την σπάσω.

Ένα χρόνο πριν δεν γνώριζα ότι θα ευγνωμονούσα τους γιατρούς και τις μαίες του δημοσίου νοσοκομείου που φρόντισαν εμένα και το μωρό μου, με ενημέρωσαν άριστα για το θηλασμό και με έβαλαν σε δωμάτιο με άλλη κοπέλα που γέννησε πρόωρα χωρίς καν να το ζητήσω.

Ένα χρόνο πριν ήξερα, αλλά διαπίστωσα για ακόμα μια φορά πόσο τυχερή είμαι που γνώρισα και παντρεύτηκα τον άντρα μου.

Ένα χρόνο πριν δεν ήξερα ότι ένα χρόνο μετά οι πολλές δυσκολίες θα είχαν πια περάσει και θα κοιμόμουν αγκαλιά με την τέλεια κορούλα μου που μου έχει αλλάξει τη ζωή.

Σήμερα νιώθω πολύ τυχερή, έμαθα πολλά, κυρίως όμως έμαθα ότι στη ζωή φυσιολογικά δεν είναι μόνο τα ευχάριστα γεγονότα και εμπειρίες, αλλά και τα δύσκολα και τα δυσάρεστα και ότι καλούμαστε να τα αντιμετωπίσουμε.

Το «γιατί σε εμένα» δεν με εκφράζει πια, όλοι ίσοι είμαστε και έχουμε ίδιες πιθανότητες να μας συμβούν ακόμα και οι πιο σπάνιες και δύσκολες καταστάσεις δυστυχώς. Επίσης νιώθω τυχερή που ζω σε μια εποχή που η πρόοδος της ιατρικής και της τεχνολογίας - και η βοήθεια του θεού φυσικά -έδωσε σε μένα και στην κόρη μου την ευκαιρία να ζήσουμε, να γνωριστούμε και να αγαπηθούμε.

Θέλω να ευχηθώ σε όλες τις προωρομανούλες να χαίρονται τα παιδάκια τους και στις μανούλες που έχουν τα μωράκια τους στη ΜΕΝΝ καλή δύναμη και υπομονή. Τα αγοράκια είναι πολεμιστές εκ φύσεως και όσο για τα κοριτσάκια θα πω κάτι που μου είπε ο γιατρός λίγο πριν γεννήσω: «Δε σας φοβάμαι, εσείς οι γυναίκες είστε ανθεκτικές και οι μικρές και οι μεγάλες!».

Φωτεινή

Η ιστορία της Τασούλας: Πώς το IUGR άλλαξε τη ζωή μου

Σαν χτες το θυμάμαι. Ήταν Τρίτη 8 Μαρτίου όταν για πρώτη φορά άκουσα τον όρο IUGR* (βλ. τέλος κειμένου). Μάλιστα ο γυναικολόγος μου, μου είχε πει ότι εξαιτίας του IUGR θα έπρεπε να γεννήσω πιο νωρίς από ότι περιμέναμε. Μου πήρε δύο μέρες για να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς σημαίνουν αυτά τα 4 γράμματα και ότι το πιο νωρίς σήμαινε άμεσα.

Και μετά άρχισε ένας αγώνας δρόμου: Ενέσεις κορτιζόνης για να ωριμάσουν τα πνευμόνακια του (ούτε αυτό καταλάβαινα τι ακριβώς σημαίνει), αγορές όσων χρειάζεται μία μαμά που πρόκειται να γεννήσει (ελάχιστα αποδείχτηκαν απαραίτητα), η βαλιτσούλα μου και σε άλλη πόλη για κατεπείγουσα εισαγωγή σε νοσοκομείο με ΜΕΝΝ. Σάββατο 12 Μαρτίου έκανα εισαγωγή. Όταν ξεκίνησε ο αγώνας δρόμου το μωρό μου υστερούσε σε ανάπτυξη 2 εβδομάδες (δεν αντιλαμβανόμουν ακριβώς τι σημαίνει αυτό). Όταν 4 μέρες μετά έγινε η εισαγωγή μου στο νοσοκομείο υστερούσε 3 βδομάδες σε ανάπτυξη, αλλά μου είπαν ότι δεν ήταν κάτι σοβαρό (τότε γιατί είμαι εδώ αναρωτιόμουν). Δευτέρα 14 Μαρτίου μου κάνουν υπέρηχο με το σχόλιο «όλα καλά». Τετάρτη 16 Μαρτίου κατά τη διάρκεια του καθιερωμένου πρωινού επισκεπτηρίου των γιατρών, μία ειδικευόμενη γιατρός ανακοινώνει : «Έγκυος με IUGR, εισαγωγή με 3 εβδομάδες υπολειπόμενη ανάπτυξη, έγινε υπέρηχος τη Δευτέρα που έδειξε 5 εβδομάδες υπολειπόμενης ανάπτυξης» και η απόφαση του επικεφαλής: «Παρακολούθηση».

Δεν ξέρω πια μαγική δύναμη με ξύπνησε αλλά εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τι ακριβώς συνέβαινε: το παιδί μου αντί να μεγαλώνει πέθαινε. Το σώμα μου αδυνατούσε να του προσφέρει τα βασικά, την ίδια τη ζωή. Άρχισα να το θρηνώ, να κλαίω σα μωρό. Και πάλι αυτή η μαγική δύναμη: Όχι δεν θα πεθάνει έτσι, όχι χωρίς πόλεμο. Ο άντρας μου ήταν καθ' οδόν προς το νοσοκομείο, οπότε έπρεπε να πολεμήσω μόνη μου. Από τις 9 το πρωί μέχρι τη 1 το μεσημέρι μάλωνα με όλους για το αυτονόητο: να μου πάρουν το παιδί. Το σώμα μου σκότωνε το παιδί μου και έπρεπε να το σώσω από μένα.

Και τα κατάφερα! 5μιση το απόγευμα με έβαλαν στο χειρουργείο. Μου έβαλαν τον «ορό της ευτυχίας» (μέθη το λένε άλλοι) και όλα τελείωσαν. Δεν ένιωθα και δεν καταλάβαινα τίποτα. Ο άντρας περίμενε μέχρι τις 11μιση το βράδυ για να μάθει ότι ζούμε το παιδί και εγώ. Και ήταν τυχερός! Εγώ το έμαθα πολύ αργότερα. Όταν τον γέννησα, μου έδειξαν μία πράσινη πετσέτα από όπου περίσσευε μία μικρή πατούσα… Ο μικρός ήρωας σκούπισε τα δάκρυα από το δεξί μου μάγουλο και εξαφανίστηκε… Το μόνο που έμενε να κάνω πλέον ήταν να κοιμηθώ. Τον είχαν πάρει από μέσα μου, δεν τον σκότωνα πλέον, άρα μπορούσα να κοιμηθώ…

Τον είδα μία μέρα μετά. Για την ακρίβεια είδα τα σωληνάκια, τα μηχανήματα υποστήριξης, τις θερμοκοιτίδες γύρω μου και αναρωτιόμουν τι έκανα εγώ εκεί. 1340 γραμμάρια και 40 πόντοι ένα μωρό 33 εβδομάδων και 4 ημερών. Ήταν θέμα ωρών, μου είπαν, και η εγκεφαλική βλάβη. Δεν είχε βλεφαρίδες, νύχια. Είχε μόνο κόκκαλα και καλώδια. Παντού καλώδια.

Πονούσα πολύ (στα δημόσια νοσοκομεία αν δεν ξέρεις κάποιον γιατρό δεν χορηγούν παυσίπονα όπως έμαθα) και ήθελα να φύγω. Για πολλές μέρες προσποιούμουν ότι δε γέννησα, το ένιωθα κιόλας να κουνιέται μέσα μου. Ο άντρας μου με πήγαινε με το ζόρι κάθε απόγευμα να δω το μωρό μου και το μόνο που σκεφτόμουν μόλις έφτανα μπροστά στη θερμοκοιτίδα μας ήταν πότε θα μπορούσα να γυρίσω στο δωμάτιο. Μόλις έμπαινα στη ΜΕΝΝ και τελείωνα με την απολύμανση το μόνο που ένιωθα ήταν ένα ασήκωτο βάρος, σα να έσερνα τόνους πέτρες δεμένες στα πόδια μου και η μοναδική μου σωτηρία ήταν το να μην είμαι εκεί. Από την Πέμπτη μέχρι και την Κυριακή που βγήκα από το νοσοκομείο, τον επισκέφτηκα για 3 με 4 δεκάλεπτα συνολικά. Ντρέπομαι γι’αυτό, ντρέπομαι που τον εγκατέλειψα τις πρώτες μέρες τις ζωής του και προσεύχομαι καθημερινά να με συγχωρέσει για αυτή μου τη συμπεριφορά όταν κάποια στιγμή το μάθει.

Όλα αυτά όμως μέχρι που ήρθε η ώρα να πάρω εξιτήριο. Εκείνη τη μέρα συνειδητοποίησα σε όλο του το μεγαλείο τι ακριβώς είχε συμβεί: Είχα γεννήσει και έφευγα μόνη μου, αφήνοντας το μωρό μου μόνο να παλέψει για τη ζωή του.

Ο άντρας μου γύρισε αναγκαστικά σπίτι μας και εγώ έμεινα εκεί μόνη. Και άρχισα να μαθαίνω και άλλες καινούριες λέξεις: ΣΑΔ, σηψαιμία, ενδονοσοκομειακή λοίμωξη, κ.ά. Άρχισα όπως όλες μας να μετρώ γραμμάρια, να διαβάζω διαγράμματα και να αναρωτιέμαι πότε θα πάρει λίγο βάρος. Άρχισα να προσεύχομαι να μην χτυπήσει ποτέ το τηλέφωνο. Άρχισα να νιώθω ξανά ενοχές ότι βρίσκεται εκεί εξαιτίας μου. Δεν ήθελα να του πηγαίνω γάλα, με πονούσε να τον βλέπω εκεί. Όμως δεν είχε κανένα νόημα η ύπαρξή μου χωρίς το θήλαστρο και τις καθημερινές απογευματινές μου επισκέψεις.

Και πέρασαν οι μέρες (36 για την ακρίβεια). Μεγάλη Τετάρτη τον τύλιξα σε μία κουβέρτα και άρχισα να τρέχω σαν τρελή μέσα στο νοσοκομείο μήπως και κολλήσει ξανά κάτι και μου τον κρατήσουν παραπάνω. Δε θα άφηνα κανέναν να μου τον πειράξει ξανά, είχε πλέον τη μαμά και τον μπαμπά. Μεγάλη Πέμπτη βράδυ ανέβασα 40 πυρετό. Το στήθος μου είχε πετρώσει, ο πόνος αφόρητος και ο πυρετός δεν υποχωρούσε. Ο γυναικολόγος είπε στον άντρα μου ότι ήταν μαστίτιδα και ότι επειδή το σώμα μου δεν θα άντεχε άλλο έπρεπε να κόψω το γάλα. Έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στο θήλαστρο-θηλασμό και την υγεία μου. Φυσικά επέλεξα να κάνω λίγο ακόμη υπομονή, αρνήθηκα να διακόψω το θηλασμό. Κυριακή του Πάσχα πήρα το πρώτο χαπάκι, καθώς πήγαινα από το κακό στο χειρότερο. Δευτέρα του Πάσχα άρχισαν οι παρενέργειες από τα χαπάκια, έπεσαν οι παλμοί μου (35-40), έχανα διαρκώς τις αισθήσεις μου και περιμέναμε απλά να περάσει η επίδραση του φαρμάκου (εκτός και αν οι παλμοί μου έφταναν 30 οπότε και θα έπρεπε να νοσηλευτώ, μας είπε ο καρδιολόγος). Επιζήσαμε όμως και από αυτό!

Δεν είχα την παραμικρή ιδέα τι σημαίνει πρόωρο στο σπίτι. Με κατηγόρησαν ότι έφταιγα για τον πρόωρο τοκετό μου, ότι ήμουν υπερβολική με την αποστείρωση, ότι τον πίεζα να φάει, ότι τον τυραννούσα με τις τόσες επισκέψεις σε γιατρούς και τις ατελείωτες φυσικοθεραπείες. Η κατάθλιψη και εγώ είχαμε γίνει τόσο καλές φίλες… Και βασικός συνδετικός κρίκος το «γιατί;». Γιατί σε μας; Γιατί; Αν δεν ήταν ο άντρας μου μάλλον δεν θα είχα καταφέρει τίποτα. Μου κρατούσε το χέρι και αντέξαμε.

Την πρώτη «σφαλιάρα» για να συνέλθω τη δέχτηκα όταν αρχίσαμε φυσικοθεραπείες σε ηλικία 6 μηνών λόγω γενικευμένης υποτονίας. Μέχρι τότε νόμιζα πως μόνο εγώ είχα προβλήματα. Εκεί στο φυσικοθεραπευτήριο κατάλαβα πόσο τυχεροί σταθήκαμε και πόσο ασήμαντα προβλήματα είχαμε. Το δικό μας μωρό θα περπατούσε, θα έτρεχε, έστω και με καθυστέρηση. Εκεί γνώρισα παιδάκια που δεν θα μπορούσαν ποτέ ούτε να καθίσουν μόνα τους.

Η δεύτερη και καθοριστική «σφαλιάρα» ήρθε όταν σε ηλικία 2μιση χρονών πήγαμε για πρώτη φορά σε παιδοενδοκρινολόγο για να δει κάποιος πιο ειδικός το θέμα της ανάπτυξής του. Μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί ποτέ τι ακριβώς είχε πετύχει το μωρό μου. Εκείνη η συμπαθέστατη και γλυκύτατη γιατρός μας εξήγησε ότι τα παιδάκια ΙUGR δίνουν τέτοια μάχη για να επιβιώσουν που ένας σημαντικός αριθμός από αυτά δεν θα καταφέρουν ποτέ να έχουν την ανάπτυξη που θα είχαν αν είχαν γεννηθεί τελειόμηνα. Με βοήθησε να δω καθαρά ότι στο σπίτι μας ζούσε ένας μαχητής. Ζούσε ένας μπόμπιρας που από την πρώτη στιγμή αναγκάστηκε να παλέψει για τη ζωή του και τα κατάφερε.

Πέρασαν σχεδόν 4 χρόνια και θυμάμαι τα πάντα σα να έγιναν χτες. Πονάει ακόμη σαν ανοιχτή πληγή. Κλαίω σα μωρό πριν από την επίσκεψη σε παιδο-οτιδήποτε γιατρό και ας έχω ένα υγιέστατο, πανέξυπνο αγοράκι. Με μία μικρή διαφορά. Τώρα ξέρω ότι έκανα ό,τι έχει κάνει κάθε πρόωρα μαμά, το φρόντισα όπως έκρινα καλύτερα για να τον κρατήσω υγιή, ζωντανό. Έκανα λάθη, όλες δε κάνουμε; Όμως ξέρω ότι έκανα τα πάντα για αυτό το σαμιαμίδι. Χρειάστηκε να του μάθω όλα όσα είναι αυτονόητα για τα τελειόμηνα μωρά, ίσως και για κάποια άλλα πρόωρα. Όμως πλέον δεν με νοιάζει. Δεν με νοιάζει που τον κοιτούν και νομίζουν ότι είναι μικρότερος από τον κατά 2 χρόνια μικρότερο αδελφό του, θα το φτιάξουμε και αυτό. Και αν δεν το φτιάξουμε, πάλι δεν με νοιάζει, γιατί ο μπαμπάς του και εγώ ξέρουμε πόσες δυνάμεις σπατάλησε για να επιβιώσει. Τώρα, έχοντας γνωρίσει τόσες μανούλες, πιο δυνατές από μένα, που ξέρουν τι σημαίνει ΜΕΝΝ, μπορώ να αρθρώσω δημόσια τις δύο φρικτές λεξούλες «γέννησα πρόωρα». Δεν αντέχω άλλο να κρύβω ότι φοβόμουν, ότι κάθε μέρα περνούσα ώρες στο εκκλησάκι του νοσοκομείου παρακαλώντας την Παναγία να μη μου τον πάρει πίσω, ότι ζήλευα τις μαμάδες που είχαν καταφέρει να γεννήσουν τελειόμηνα, χωρίς καμία επιπλοκή. Δεν αντέχω να κρύβω ότι ένιωθα (και ακόμη νιώθω κάποιες φορές) λίγη, αδύναμη, δειλή, ανίκανη να τον βοηθήσω, υπεύθυνη για την προωρότητά του.

Ντρέπομαι πολύ για αυτά τα συναισθήματά μου και ζητώ συγγνώμη από τις μανούλες που βρέθηκαν ή βρίσκονται σε δυσκολότερη θέση από μένα. Μου πήρε 4 χρόνια να το συνειδητοποιήσω αλλά ορκίστηκα ότι πλέον η ζωή μου θα ρυθμίζεται από ένα και μόνο γεγονός: Έχουμε έναν ήρωα μέσα στο σπίτι να μας θυμίζει καθημερινά τι έχει σημασία και τι όχι. Να μας δείχνει τι σημαίνει επιθυμία για ζωή. Και πάνω από όλα τι σημαίνει ΖΩΗ !

Πρόωρα μανούλες σας ευχαριστώ πολύ!

Τασούλα Μελισσοπούλου

*IUGR: Intrauterine growth restriction σημαίνει ενδομήτρια υπολειπόμενη ανάπτυξη
Η ανάπτυξη του εμβρύου σταματά να συμβαδίζει με την ηλικία κύησης, επειδή δεν τρέφεται σωστά. Οι πιο πιθανές αιτίες είναι οι χρωμοσωμικές ανωμαλίες του εμβρύου, χρήση ουσιών ή σοβαρά προβλήματα υγείας της μαμάς, ανεπάρκεια πλακούντα ή ο παράγοντας «τύχη». Αρχικά σταματά να μεγαλώνει η κοιλιά , στη συνέχεια τα άκρα (προκειμένου να προστατευθούν τα πολύτιμα όργανα: εγκέφαλος, καρδιά) και εφόσον δεν διαγνωστεί έγκαιρα επηρεάζεται η λειτουργία του εγκεφάλου ή οδηγεί σε θάνατο του εμβρύου. Γίνονται εξετάσεις των Doppler (αιμάτωση μητριαίας, ομφαλικής και εγκεφαλικής αρτηρίας) προκειμένου να αποφασιστεί πότε είναι η καλύτερη δυνατή στιγμή για την καισαρική (να παραμείνει όσο το δυνατό περισσότερο στη μήτρα χωρίς να διατρέχει κίνδυνο εγκεφαλικής παράλυσης ή θανάτου). Στον πρώτο χρόνο ζωής, η πλειοψηφία των IUGR προλαβαίνουν τα συνομήλικά τους σε ανάπτυξη (βάρος και ύψος). Κάποια άλλα, γύρω στα 3 ή στα 5. Ένα ποσοστό γύρω στο 5% δεν θα μπορέσει να αναπτυχθεί ποτέ όπως αν είχε γεννηθεί κανονικά.

Η ιστορία της Ελισάβετ: Το παράπονο του θηλασμού

Μια ωραία μέρα του Γενάρη του 2011, και αφού είχα καθυστέρηση 5 ημερών αποφάσισα να κάνω το τεστ εγκυμοσύνης. Θετικό! Μετά από μία εβδομάδα πήγα στον γυναικολόγο και ακούσαμε καρδούλα, όλα κύλησαν όμορφα στην εγκυμοσύνη, ούτε εμετούς, ούτε ζαλάδες, ούτε αδυναμίες, ούτε αρρώστιες, ούτε κράμπες, μόνο λίγη παραπάνω κόπωση. Πέρασαν οι μήνες και έφτασε η στιγμή για τον 3ο μεγάλο υπέρηχο, το doppler. Στην 33η+5 εβδομάδα κυήσεώς μου πήγα στο νοσοκομείο να το κάνω λέγοντας στον γυναικολόγο μου ότι από το πρωί έχω υγρά άοσμα και άχρωμα, χωρίς πόνους. Αυτός βλέποντας ότι το παιδί έχει πάρει θέση με το κεφάλι κάτω, με έστειλε στην αίθουσα προετοιμασίας τοκετών. Εκεί μου έκαναν μια εξέταση για να δουν τι υγρά ήταν και οι φόβοι του επιβεβαιώθηκαν. Είχαν σπάσει τα νερά! Το μωρό ήταν με το κεφάλι κάτω, αλλά ψηλά. Μου είπε ότι δεν πρέπει να γεννήσω φυσιολογικά, ήταν ψηλά το μωρό, δεν είχα συσπάσεις, έχω και την προδιάθεση διαβήτη... Όλα μαζί μου τα έλεγε και δυστυχώς του είχα πολλή εμπιστοσύνη. «Θα κάνουμε καισαρική» μου είπε, «αν δεν έρθει κάποιος πόνος ή κάποιο πέτρωμα ύποπτο θα γίνει η καισαρική σε δύο μέρες». Κλείσαμε ραντεβού και μου έκανε εισαγωγή. Δεν έπρεπε να κουνιέμαι καθόλου. Ήταν 22 Αυγούστου και είχα ημερομηνία τοκετού 5 Οκτώβρη.

Και ο γιατρός συνέχισε: «Λοιπόν θα μείνεις ακίνητη γιατί η μήτρα σου έχει ακόμα πολλά υγρά μέσα. Κάθε πρωί θα κάνουμε υπέρηχο να δούμε πόσα έχεις χάσει. Αν δούμε να έχουν μειωθεί τα αμνιακά επικίνδυνα, θα κάνουμε άμεσα καισαρική τομή, αλλιώς πάμε για 25/08 όπως έχουμε ήδη προγραμματίσει. Από τώρα και κάθε 12 ώρες θα κάνεις από μία ένεση κορτιζόνης, συνολικά θα κάνεις 4, η καθεμία ξεκινάει να δρα στον οργανισμό του μωρού μόλις περάσει το 24ωρο. Αυτό θα δυναμώσει τα πνευμόνια του μωρού. Δεν θα στο κρύψω, τα παιδάκια που γεννιούνται στον 7ο μήνα είναι πιο δυνατά από αυτά που γεννιούνται στον 8ο όσον αφορά τους πνεύμονες, γιατί τα πνευμόνια ξεκινούν να ωριμάζουν στον 8ο, είναι λοιπόν καλύτερα να σχηματιστούν είτε ολοκληρωτικά στην κοιλιά είτε ολοκληρωτικά στη θερμοκοιτίδα...».

Με ανέβασαν επάνω στα δωμάτια, ήρθε και η πρώτη κορτιζόνη στο μπούτι πίσω, πέρασε η πρώτη νύχτα, έφαγα και τη 2η κορτιζόνη. Πέρασε η επόμενη μέρα και αφού έκανα τον υπέρηχο και είδαν ότι τα αμνιακά μου καλά κρατούν, έφαγα και την 3η κορτιζόνη το μεσημέρι, και ήρθε το βράδυ... Αρχισα να νιώθω πονάκια γύρω στις 11. Ηρθε η κοπέλα στις 12 να μου κάνει την τελευταία κορτιζόνη και κάνα μισάωρο μετά άρχισαν τα όργανα. Με κατέβασαν στο δωμάτιο τοκετών πάλι, με έβαλαν στον καρδιοτοκογράφο, κάνα μισάωρο μετά ήρθε μια κοπέλα και μου ανακοίνωσε ότι σε 1 ώρα θα γεννούσα.

Εβαλα τα κλάματα, ζήτησα ένα τηλέφωνο, πήρα τον άντρα μου. Μέσα σε 20 λεπτά είχε φτάσει, απορώ πως δεν τράκαρε στον δρόμο, το σπίτι μας από το μαιευτήριο απέχει κανονικά, χωρίς κίνηση, 50 λεπτά. Δεν με πρόλαβε προτού μπω στο χειρουργείο. Η διαδικασία της καισαρικής η γνωστή, όλα ήταν τυφλοσούρτης, ό,τι έλεγε ο γιατρός τον οποίο - ξαναλέω- δυστυχώς εμπιστευόμουν. Με άνοιξαν και με έκλεισαν, δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα! Όταν άκουσα το "ΟΥουουουουουΑΑΑΑΑΑΑ" ήταν και είναι μέχρι σήμερα η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου, η καλύτερή μου μέρα! Ναι, ο μικρός βγήκε δυνατός και για τις εβδομάδες του πολύ καλός, 2280 γρ.

Και ενώ οι προβλέψεις ήταν για περίπου 1 εβδομάδα στη θερμοκοιτίδα, ο μικρός έκατσε μόλις 3 μέρες και ύστερα μεταφέρθηκε στη μονάδα αυξημένης φροντίδας, στο πυρεξάκι. Στη μονάδα αυτή έμεινε άλλες 16 μέρες. Εκεί που όλα πήγαιναν καλά, του πήγαινα το γάλα μου που έβγαζα με θήλαστρο στο δωμάτιο, προσπάθησα και να τον θηλάσω την 4η μέρα της ζωής του, διαπιστώθηκαν 2 θέματα: ίκτερος και αδυναμία στο να ρουφήξει. Συγκεκριμένα, ρουφώντας το γάλα είτε από το μπιμπερό είτε από το στήθος έχανε περισσότερες θερμίδες από όσες χρειαζόταν ο οργανισμός του για να μπορέσει να αναπτυχθεί και να μεγαλώσει. Μάλλον ο μικρός το κατάλαβε και σταμάτησε να τρώει, αρνιόταν, έχανε μέρα με τη μέρα αρκετά γραμμάρια.

Ο Μιχάλης στη λάμπα για τον ίκτερο.

Δεν είχε δύναμη πια ούτε να ρουφήξει το γάλα από το μπιμπερό, πιπιλούσε τη θηλή σιλικόνης αλλά γάλα δεν μπορούσε να τραβήξει. Όταν ήταν 10 ημερών ζύγιζε 1310 γρ. Είχε χάσει σχεδόν 1 κιλό σε 10 μέρες! Του έβαλαν ρινοκαθετήρα.

Του έδιναν πλέον από την 7η ημέρα ζωής του ειδικό υπερθερμιδικό γάλα να βάλει κάνα γραμμάριο, εναλλάξ τα γεύματα με μητρικό. Μας είπαν ότι αν δεν αρχίσει να παίρνει βάρος σύντομα δεν θα είναι καλά τα πράγματα για την υγεία του. Μας κοπήκαν τα πόδια και εκεί που όλα ήταν καλά και ελπίζαμε να βγούμε το συντομότερο ξαφνικά αυτό... Πηγαίναμε στα επισκεπτήρια και όταν βγαίναμε έκλαιγα όλη την ώρα. Υπερβολική, ναι, γιατί εκεί μέσα είδα πολλά και χειρότερα σε σχέση με τη δική μας άρνηση λήψης τροφής και πλέον νιώθω χαζή για αυτό.

Την 11η μέρα ήρθε επιτέλους το ευχάριστο νέο. Ήπιε 10 ml με το μπιμπερό! 10 ολόκληρα ml! Τη 12η μέρα το πρωί ήρθε και το επόμενο ευχάριστο νέo: πήρε 20 γραμμάρια! Καινούργιο πρόβλημα: έπινε γάλα με το μπιμπερό μόνο από τις μαίες, όποτε τον ταΐζαμε ο μπαμπάς του ή εγώ δεν έπινε γουλιά, η αλήθεια είναι ότι ο μπαμπάς του τα κατάφερνε κάπως καλύτερα από εμένα. Μέρα με τη μέρα όμως έπινε όλο και περισσότερο και από εμάς. Εγώ όμως δεν ήθελα να πάω σπίτι και να μην είμαι σίγουρη ότι το μωρό θα πίνει το απαιτούμενο γάλα και από εμένα. Όχι, να τον κρατήσετε εδώ, αν δεν μου πιει εδώ μέσα ένα μπιμπερό για να τον πάρω σπίτι και να μην μπορώ να τον ταΐσω και να έρθουμε πάλι πίσω λόγω βάρους, δεν θέλω, φοβάμαι, να τον κρατήσετε…τους είπα. Σε δύο μέρες χτυπάει το τηλέφωνο: εξιτήριο!

Πανικός, ανάμεικτα συναισθήματα, είναι όντως έτοιμος να βγει; Τι υπέροχη μέρα τελικά… 12.09.2011 η ημέρα που πήραμε στο σπίτι τον 19 ημερών Μιχάλη μας. Το μοναδικό μου παράπονο ότι κανείς δεν είχε τις απαραίτητες γνώσεις να με συμβουλέψει για τη γαλουχία και έτσι με λάθος οδηγίες και λάθος θήλαστρο στο σπίτι το γάλα μου στέρεψε στις 40 ημέρες και δεν κατάφερα να θηλάσω τον γιο μου, πράγμα που κάνω σήμερα αφού κατάφερα να ενημερωθώ μόνη μου για την κόρη μου που είναι πλέον 2 χρονών. Ο Μιχάλης μου είναι πια 3,5 χρονών.

Ελισάβετ Καραβατάκη 

Ο Μιχάλης 17 μηνών με τη νεογέννητη αδελφή του που γεννήθηκε αφού συμπλήρωσε τις 40 εβδομάδες.

Σήμερα, 3,5 χρονών.

Οι ιστορίες του μικρού Ιόλαου

«Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα αγοράκι που το έλεγαν Ιόλαο. Το αγοράκι αυτό δεν ήταν ούτε πολύ ψηλό ούτε πολύ δυνατό. Ήταν όμως πολύ έξυπνο και πολύ ευγενικό και όλοι το αγαπούσαν πολύ».

Κάπως έτσι ξεκινάνε όλες οι ιστορίες του Ιόλαου, του καινούριου μας φίλου, 4 χρονών, που μας συναρπάζει με τις περιπέτειές του κάθε βράδυ. Ήταν ιδέα του άντρα μου να ικανοποιήσει την ανάγκη του μικρού μας ήρωα για βραδινές ιστορίες δημιουργώντας τον «Ιόλαο». Η επιλογή της ηλικίας δεν ήταν τυχαία. Ούτε και του ονόματος φυσικά, αρχίζει με τα ίδια γράμματα όπως το δικό του, ελπίζοντας πως δε θα αργήσει να ταυτιστεί απόλυτα μαζί του. Έτσι, έχουν πει διάφορες ιστορίες, «Ο Ιόλαος αστυνόμος», «Ο Ιόλαος στο πάρκο», «Ο Ιόλαος και οι φίλοι του» και διάφορες άλλες όπου φαίνεται ξεκάθαρα πόσο καλό παιδί είναι ο Ιόλαος, πόσο τον αγαπάνε και πόσα πολλά πετυχαίνει στη ζωή του. Αλλά εξίσου ξεκάθαρο είναι και το γεγονός ότι είναι διαφορετικός από τους άλλους. Δεν είναι το ίδιο δυνατός με τους φίλους του, ούτε καταφέρνει να κερδίσει πάντα στους αγώνες, όμως ο γενναίος Ιόλαος ξέρει να παλεύει και να προσπαθεί και γι’αυτό τον αγαπάνε και τον θαυμάζουν όλοι.

Η τελευταία μας ιστορία ήταν «Ο Ιόλαος νοσοκόμος». Εκεί, στο νοσοκομείο, ο Ιόλαος γνώρισε πολλούς ανθρώπους και τους βοήθησε να γίνουν καλά. Γνώρισε και μωράκια που μόλις είχαν βγει από την κοιλίτσα της μαμάς τους και τα φρόντιζε και αυτά.  Μόνο που πρόσεξε πως κάποια μωράκια είχαν ένα σημαδάκι στο πόδι τους, ίδιο με το δικό του. Και κάποιος μεγαλύτερος νοσοκόμος του εξήγησε πως το σημαδάκι αυτό το έχουν όλα τα μωρά που βγαίνουν πιο νωρίς από ότι θα έπρεπε από την κοιλίτσα της μαμάς τους για να τους θυμίζει πόσο γενναία είναι. Ο Ιόλαος ένιωσε πολύ περήφανος που είχε αυτό το σημαδάκι. Και το αγόρι μου επίσης, αμέσως θυμήθηκε την ουλή στο πόδι του.

Τώρα περιμένω. Ξέρω πως σε λίγο θα γίνουν οι διευκρινιστικές ερωτήσεις. Όταν γέννησα τον δεύτερο γιο μου με ρώτησε πώς γεννήθηκε εκείνος. Ο άντρας μου και εγώ προσπαθήσαμε με κάθε τρόπο να αποφύγουμε τη συζήτηση. «Όπως και ο αδερφός σου. Η μαμά πήγε στο γιατρό και ο γιατρός σε έβγαλε από την κοιλίτσα της». Τέλος! Μου ήταν αδύνατη οποιαδήποτε περαιτέρω πληροφορία. Τώρα όμως είμαστε αποφασισμένοι. Τέλος τα ψέματα. Τον άλλο μήνα θα γεννηθεί η ξαδέρφη του και ξέρω πως το θέμα θα ξαναέρθει στο προσκήνιο. Πλέον δε με πειράζει να του πω ότι έπρεπε να μετακομίσω σε άλλη πόλη για να είναι ασφαλής όταν θα έβγαινε από την κοιλίτσα της μαμάς. Δεν με πειράζει να του πω ότι γεννήθηκε μικρούλης και αργήσαμε να γυρίσουμε σπίτι για να είναι υγιής και ασφαλής. Δε με πειράζει να μάθει όσα χρειάζεται αυτή τη στιγμή για να ικανοποιηθεί η περιέργειά του. Του αξίζει γιατί υπήρξε και εξακολουθεί να είναι γενναίος.

Χτες το βράδυ με ρώτησε αν έχω και εγώ σημαδάκι όπως εκείνος. Δεν ξέρω τι γρανάζια έχουν αρχίσει να δουλεύουν μέσα στο μικρό του μυαλουδάκι και τι συνειρμούς κάνει. Μπορεί να ήταν τυχαία η ερώτηση. Μπορεί και όχι. Του απάντησα πως έχει και η μαμά σημαδάκι και ότι θα του το δείξω μια μέρα. Μια μικρή ελπίδα ότι θα καταλάβει μια μέρα πως υπάρχουν και γενναίες μανούλες που όσο και αν το ήθελαν δεν κατάφεραν να κρατήσουν τα μωράκια τους όσο θα έπρεπε μέσα στην κοιλίτσα τους. Δεν έφταιγαν αυτές για ό,τι έγινε. Ήταν όμως τόσο γενναίες που αδιαφόρησαν για το δικό τους άρρωστο και πονεμένο σώμα και στάθηκαν δίπλα στους μικρούς ήρωες με όποιο τρόπο μπορούσε η καθεμία. Και δώσανε και αυτές τη δική τους μάχη, μια μάχη σκληρή  και άδικη πολλές φορές για να βοηθήσουν τα βιαστικά μωράκια τους.

Ο μόνος αδικημένος είναι ο μπαμπάς του μικρού Ιόλαου που έδωσε τη δική του σκληρή μάχη, αφανής ήρωας δίπλα στο μικρό πολεμιστή και τη γενναία του μαμά, και κανένα σημαδάκι δε φαίνεται, είναι όλα καλά κρυμμένα στην ψυχή του…

Τασούλα

Η ιστορία της Νίκης: 17 βήματα και 9 εβδομάδες

Αύγουστος 2013, η πρώτη θετική χοριακή. Χαρά και μόνο χαρά. Ήρθε η ώρα του πρώτου υπερήχου και....δίδυμα! Και πάλι πολλή πολλή χαρά, άλλα και άγχος και φόβος. Όλα πήγαιναν τέλεια. Ούτε εμετοί, ούτε ζαλάδες, ούτε κούραση, τίποτε. Οι εβδομάδες περνούσαν κι εμείς συνηθίζαμε στην ιδέα των δύο μωρών και προετοιμάζαμε τον ερχομό τους με μεγάλη χαρά.

19 εβδομάδων και βλέπω μια περίεργη βλέννα. «Ξεκουράσου» μου λέει ο γιατρός «και έλα το πρωί για υπέρηχο». Πήγαμε χαλαροί για έναν ακόμα υπέρηχο ρουτίνας όπως νόμιζα σαν όλους τους προηγούμενους. Από την ώρα που άρχισε ο υπέρηχος μέχρι να μπω στο χειρουργείο δεν πέρασαν ούτε 5 λεπτά. Εξάλειψη τραχήλου, το μόνο που πρόλαβα να συγκρατήσω. Αν δεν πήγαινα στο νοσοκομείο εκείνη τη μέρα, θα τα έχανα τα μωρά. Μετά το χειρουργείο, ξάπλα και ακινησία. Μπάνιο επιτρεπόταν μόνο δύο φορές την εβδομάδα κι αυτό καθιστή. Σηκωνόμουν μόνο για τουαλέτα: 17 βήματα. 17 βήματα ήταν από το κρεβάτι μέχρι το μπάνιο, τα είχα μετρήσει. Θα έκανα όμως τα πάντα για να γεννηθούν καλά τα μωρά μου. 

Οι εβδομάδες περνούσαν με άγχος και δύσκολα, αλλά κάθε Παρασκευή που άλλαζα εβδομάδα είχαμε πάρτι. Έφτασα 22, 24, 26, πήρα θάρρος. Λέω, εδώ ξάπλα θα κάνω υπομονή να πιάσουμε τις 32. Ένα βράδυ, στις 27 + 6 ξαφνικά νιώθω μεγάλη πίεση για τουαλέτα. Ο άντρας μου κοιμόταν. Σηκώνομαι και... νερά. Σαν να άδειασε κάποιος έναν κουβά με νερό στο πάτωμα. Πανικός. Πήρα τον γιατρό. «Πήγαινε» μου λέει «και έρχομαι». Στο μαιευτήριο, εξετάσεις, οροί, ενέσεις κι εγώ σαν χαμένη. «Ας τα κρατήσουμε δυο-τρεις μέρες ακόμα και θα κάνουμε καισαρική» μου λέει ο γιατρός. Η μπεμπούλα μου είχε σπάσει τον σάκο της. Έμεινα 4 μέρες με τα μωρά στην κοιλιά από την ημέρα που μου έσπασαν τα νερά. 

Τη Δευτέρα ήταν να πάω πάλι για υπέρηχο, για να δούμε πόσο υγρό είχε η μικρή. Και ξαφνικά, πόνοι κάθε 5λεπτο που κρατούσαν 1 λεπτό. Είχα μπει σε διαδικασία φυσιολογικού τοκετού με τον τράχηλο δεμένο από το χειρουργείο! Εννέα εβδομάδες άντεξα ξάπλα και στις 10/2/2014 γέννησα τα μικρά μου θαυματάκια: 1000 γρ. ο μικρούλης και 1100 γρ. η μπεμπούλα μας. 

Και ξεκίνησε ο δύσκολος δρόμος της ΜΕΝΝ. Την πρώτη μέρα μαζί με καθετήρα και ορό κατέβηκα να τα δω: δυο τοσοδούλικα πλασματάκια με τεράστια πάμπερς και σωληνάκια. Όταν έφτασε η μέρα να φύγω από το μαιευτήριο και τα άφησα εκεί, έκλαψα πολύ, μήπως ένιωσαν ότι τα παράτησα. Οι μέρες περνούσαν αργά. Ανέπνεα και ζούσα δυο φορές την ημέρα, στο επισκεπτήριο. Περιμέναμε έξω από τη ΜΕΝΝ και όταν δεν άνοιγε η πόρτα στην ώρα της, σφίγγονταν οι καρδιές μας. Εξαιτίας ποιου δεν ανοίγουν; Ποιος έπαθε κάτι; Δόξα τω θεό, όλα για εμάς πήγαν άψογα. Ένα μεσημέρι χτύπησε το κινητό μου. Αναγνώρισα το νούμερο, ήταν από τη ΜΕΝΝ. Ένας κόμπος στον λαιμό. Το σήκωσα και έτρεμα. Η γραμματέας με ενημέρωσε να πάμε νωρίτερα, γιατί έχουμε εξιτήριο! Και τα δυο μωρά μαζί! Ο άντρας μου στη δουλειά. Δεν θυμάμαι για πότε τον πήρα τηλέφωνο, για πότε ντύθηκα, κάλεσα ταξί, πήρα ρούχα των παιδιών, πορτ μπεμπέ και όλα τα έγγραφα που χρειαζόμουν. Σε μισή ώρα ήμουν εκεί. Επιτέλους, μετά από 64 ημέρες τα πήραμε στο σπίτι μας και από τότε δεν υπάρχει πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη! 

Οι σταλίτσες μου τώρα κοντεύουν να κλείσουν χρόνο (διορθωμένη 10 μηνών) και τίποτα δεν θυμίζει εκείνες τις δύσκολες μέρες... Έκτος από τη μαμά που τα φέρνει στο νου της και τα ξαναζεί κάθε μέρα σχεδόν. Αλλά δεν το λέω πουθενά. Μόλις τα παίρνω αγκαλιά, τα ξεχνάω όλα. Δεν πιστεύω πως θα ξεπεράσω ποτέ την εποχή της ΜΕΝΝ, αλλά έχω τα μωρά μου και αυτό έχει σημασία. Θάρρος λοιπόν σε όλους, υπομονή και πίστη στα προωράκια, γιατί είναι μαχητές! Και σας το λέει μια μαμά που όταν βλέπει βίντεο από τη μονάδα, ανατριχιάζει ακόμη. Θάρρος, πίστη και υπομονή!

Νίκη Αβράμη 

Συναισθήματα μιας μαμάς διδύμων 26 εβδομάδων

Τι θυμάσαι από την ώρα που ετοιμαζόσουν να γεννήσεις στο μαιευτήριο; Άγχος σίγουρα. Να σου κάνουν επισκληρίδιο; Τον σύζυγό σου δίπλα σου να σε εμψυχώνει; Να σε ετοιμάζουν για την καισαρική ή για φυσιολογικό τοκετό και να περιμένεις όπου να ‘ναι να βγει το μωρό;

Τι θυμάμαι εγώ; Να με πηγαίνουν τρέχοντας στο χειρουργείο. Τρία άτομα από επάνω μου. Ο ένας να μου κάνει ένα γρήγορο υπέρηχο και να με ρωτά σε ποια εβδομάδα είμαι, ο άλλος να μου κόβει τα ρούχα με το ψαλίδι, γιατί δεν προλάβαιναν να μου τα βγάλουν και ο αναισθησιολόγος να μου δίνει το φάρμακο για ολική νάρκωση. Οι σκέψεις μου: Εγώ τώρα πεθαίνω. Πώς να είναι άραγε; Θα αισθανθώ τίποτα;

Ποιες είναι οι αναμνήσεις σου από την πρώτη φορά που είδες το μωρό σου; Συγκίνηση σίγουρα, θα σου το έδωσαν αγκαλιά, θα παρατηρούσες το πρόσωπό του, πώς είναι. Όλοι γύρω σου θα σου έλεγαν να σου ζήσει. Θα άκουσες το κλάμα του.

Ποιες είναι οι δικές μου από την πρώτη φορά που αντίκρισα τα μωρά μου;  Μπιπ, μπιπ, μπιπ, μπιπ.... Οι ήχοι από τα μηχανήματα κορεσμού οξυγόνου πάνω από δύο γυάλινα κουτιά γεμάτα καλώδια, σωληνάκια, ορούς τυλιγμένα γύρω από δύο κορμάκια 800 γραμμαρίων, διάφανα, τόσο μικρά, που οι σύριγγες δίπλα τους που τους έδιναν τα φάρμακα ήταν μεγαλύτερες. Το πρόσωπό τους δεν φαινόταν καν. Το μόνο που έβλεπα ήταν οι αναπνευστήρες. Αυτά που άκουσα από τους γύρω μου ήταν: Κρίσιμη κατάσταση, λοιμώξεις, εγκεφαλικές αιμορραγίες, δύο ανακοπές...

Πώς πέρασε ο πρώτος καιρός μετά τον τοκετό σου στο νοσοκομείο και μετά στο σπίτι; Οι πρώτοι μήνες; Κούραση σίγουρα πολλή, ξενύχτια, άγχος ίσως για το αν τρώει καλά το μωρό, αν θα θηλάσεις, αλλά και χαρά για εσένα, συγγενείς, γιορτινό κλίμα, όνειρα για τη ζωή όλων μαζί στο μέλλον. Ψώνια, δώρα, ρουχαλάκια, στολισμός παιδικού δωματίου.

Πώς πέρασε ο δικός μου πρώτος καιρός; Δύο φορές την ημέρα αναμονή έξω από την πόρτα της εντατικής μέχρι να ανοίξει, πλύσιμο χεριών και αποστείρωση, πράσινη ποδιά, για να δω για μισή ώρα τα παιδιά μου και να με ενημερώσουν οι γιατροί. Κάθε μέρα κάτι άλλο. Μια καλά, μια άσχημα, ένα τρενάκι που ανεβοκατέβαινε κι εγώ απλώς να ταξιδεύω πάνω σε αυτό. Τρεις μήνες να μην ξέρεις τι θα ακούσεις, αν τα παιδιά σου θα ζήσουν, αν θα είναι πάνω απ’ όλα υγιή και πάρτι για κάθε πρόοδο ή 10 γραμμάρια που θα πάρει το παιδί.

Πόσοι από εσάς για μήνες χρειαζόσασταν τουλάχιστον 40 λεπτά για να πιει το παιδί σας 20 ml γάλα και όχι πάντα, και κάθε τρεις μέρες το ζυγίζατε για να δείτε αν παίρνει βάρος; Για πόσους η απλή ερώτηση «πόσο μηνών είναι το μωρό;» αποτελεί σπαζοκεφαλιά και παύση λεπτού προτού απαντήσουν; Τι να πω, τη χρονολογική αποκλείεται, να πω τη διορθωμένη ή να κόψω λίγο και από τη διορθωμένη;

Πόσοι είχατε κάθε τρεις και λίγο μια λίστα με γιατρούς στους οποίους θα έπρεπε να τρέχετε το παιδί σας για εξετάσεις, νευρολόγους, οφθαλμίατρους, κ.λπ.; Πόσοι μήνες θα έπρεπε να περάσουν για να έρθει κάποιος στο σπίτι σας να δει το μωρό, αλλά και όταν τελικά ερχόταν, θα είχε σίγουρα ερωτηθεί μήπως ήταν άρρωστος; Πόσοι θα σκεφτείτε διπλά και τριπλά και δεκαπλά προτού στείλετε το παιδί σας σε κάποιο παιδικό πάρτι τον χειμώνα; Πόσοι κάθε φορά που θα αρρωστήσει το άγχος θα βαράει κόκκινο γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να μεταφερθεί στο νοσοκομείο με λοίμωξη του αναπνευστικού;

Ωστόσο, πόσοι από εσάς βλέπουν καθημερινά το παιδί τους μέχρι εκεί που έχει φτάσει και αντικρίζουν ένα θαύμα; Πόσοι πανηγυρίζουν με κάθε του επίτευγμα: όταν στερεώσει την πλάτη του, όταν κάνει τα πρώτα του βήματα, όταν αρχίσει και λέει τις λεξούλες του;

Την πρώτη φορά που είδα τις κόρες μου δεν τη φέρνω ποτέ στο μυαλό μου. Κάποιες φορές που το έκανα δεν μπορούσα να το αντέξω και το αποφεύγω. Δεν θυμάμαι την πρώτη φορά που τις άγγιξα. Δεν θυμάμαι πότε ανέπνευσαν μόνες τους. Δεν θυμάμαι την πρώτη φορά που τις τάισα με μπιμπερό όταν είχαν πια βγει από τη θερμοκοιτίδα. Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που τις πήρα αγκαλιά ήμουν τόσο παγωμένη, που δεν ξέρω ακριβώς πόσο έντονα το ένιωσα, τη δεύτερη φορά τα συναισθήματα ήταν πιο δυνατά.

Θυμάμαι όμως κάθε φορά που περίμενα τα αποτελέσματα κάποιας εξέτασης με αγωνία. Κάθε φορά που περίμενα με τους υπόλοιπους γονείς έξω από τη μονάδα και άνοιγε η πόρτα και μια φωνή σου έλεγε ότι κάποιο παιδάκι μέσα έχει επεισόδιο και δεν θα μπει κανείς, και εσύ απ' έξω να περιμένεις, χωρίς να ξέρεις για ποιανού το παιδί πρόκειται. Θυμάμαι ακόμα και μετά από αρκετό καιρό, εκεί που όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλύτερα, ξαφνικά να προκύπτει κάτι καινούργιο και άγχος και αγωνία πάλι από την αρχή.

Το παιδικό δωμάτιο το έφτιαξα 2-3 ημέρες προτού τα παιδιά έρθουν σπίτι. Μέχρι τότε δεν είχα ψωνίσει τίποτα. Θυμάμαι ότι έψαχνα κάποιον να μιλήσω, να με καταλάβει, αλλά δεν υπήρχε κανείς. Όλοι με κοιτούσαν λες και ζούσα σε άλλο πλανήτη, το μόνο που έκαναν ήταν να με κάνουν να αισθάνομαι χειρότερα – το οποίο συνεχίζεται ακόμα και τώρα. Ακόμα και τώρα αποφεύγω τις συζητήσεις που έχουν να κάνουν με μωρά και συμπεριφορές.

Παρόλα αυτά έχω μάθει πόση δύναμη κρύβουν μέσα τους όλοι αυτοί οι μαχητές στα γυάλινα κουτάκια τους. Πόση δύναμη παίρνουν και οι γονείς από αυτά και πόσο καμαρώνουν βλέποντάς τα να μεγαλώνουν και να κάνουν πράγματα που σε άλλη περίπτωση θα θεωρούνταν αυτονόητα. Απλώς είναι μια πληγή που δεν κλείνει, τουλάχιστον δεν ξέρω αν θα κλείσει ποτέ μετά από αρκετά χρόνια, αλλά ακόμα είναι πολύ νωπή και μια μάχη για όλη την οικογένεια, η οποία δεν σταματά με την έξοδο από τη μονάδα, όπως πολλοί νομίζουν.

Μαίρη

Γι' αυτό σας λέω: ελάτε να γίνουμε παρέα. Οι γονείς με πρόωρα καταλαβαίνονται και αναζητούν λύσεις για να βελτιώσουν τις συνθήκες που έζησαν και ζουν. Το Σάββατο 17 Γενάρη, στις 5 το απόγευμα, στο Εργαστήρι Μελέτης της Παιδικής Ηλικίας, Ιωάννου Φιλήμονος 3, πίσω από την αμερικάνικη πρεσβεία, συναντιόμαστε για να μοιραστούμε ιδέες και εμπειρίες. Περισσότερες λεπτομέρειες εδώ. 

Άλλη μια ιστορία: Στα πρόθυρα της κατάθλιψης

Τέλος του Γενάρη του 2014 έμαθα πως ήμουν έγκυος, αγχώθηκα αρκετά, γιατί πριν από περίπου έναν χρόνο είχα μία αποβολή. Μέχρι να περάσει το 1ο τρίμηνο το ήξεραν μόνο ο άντρας μου και η δουλειά μου. Δεν ήθελα να το μάθουν οι δικοί μας, δεν ήθελα να γίνει κάτι και όλοι ξανά να με λυπούνται. Πέρασε το 1ο τρίμηνο και στον 4ο μήνα άρχισε να ανεβαίνει η πίεση και να έχω λεύκωμα στα ούρα. Ο γιατρός μου δεν το σπουδαιολόγησε, διότι στις επόμενες εξετάσεις τα αποτελέσματα ήταν εντάξει κι έτσι ηρέμησα. Ωστόσο είχα και τις προετοιμασίες για τον γάμο μου και τη δουλειά μου και δεν το είχα στο μυαλό μου. 

Τον Ιούνιο, όταν διένυα τον 5ο μήνα, άρχισε η πίεση να ανεβαίνει ξανά, μαζί και το λεύκωμα. Πάμε στον καρδιολόγο και στον νεφρολόγο και οι δύο μου λένε: σταμάτα το αλάτι, μέτρημα της πίεσης 3-4 φορές την ημέρα, κόψε οτιδήποτε περιέχει αλάτι και ζάχαρη, μέτρημα του βάρους καθημερινά, όχι στρες, όχι άγχος, όχι βόλτες, όχι δουλειές στο σπίτι, ξαπλωμένη συνεχώς από την αριστερή πλευρά για να αιματώνεται ο μικρούλης και χάπια για την πίεση. Ο γάμος ήταν να γίνει στις 14/6. Τελικά τα καταφέραμε και έγινε, προσέχοντας βέβαια πολύ. 

Μέχρι τις 29/7 ήμουν στο σπίτι χαλαρή, χωρίς να κάνω τίποτα. Το μόνο που έκανα ήταν να πάω να ψωνίσω για το μωρό. Δεν ήθελα, ήταν πολύ νωρίς για να ψωνίσουμε, ήθελα να περάσει και ο 7ος μήνας, αλλά ο άντρας μου επέμενε. Δεν ήξερα τι του είχαν πει, δεν ήξερα πόσο επικίνδυνη εγκυμοσύνη είχα, δεν ήξερα πως ανά πάσα στιγμή θα μπορούσα να πεθάνω και εγώ και το μωρό, δεν ήξερα τίποτα. Αφότου γυρίσαμε στο σπίτι, δεν άκουγα το μωρό - φανταστείτε πως πήγαινα μέρα παρά μέρα και κάποιες φορές και κάθε μέρα στο νοσοκομείο για να ακούσουμε την καρδούλα του, διότι λόγω της υψηλής πίεσης ο μικρούλης μου δεν κινούταν πολύ. 

Για να μην μακρηγορώ, στις 29 Ιουλίου, αφού η πίεση είχε φτάσει 16 με 9 και όλη την ημέρα δεν έπεφτε με τίποτα, μιλάω με τον γιατρό μου και μου λέει να ετοιμαστώ για το νοσοκομείο. Στο νοσοκομείο είχαν κάτι παλιά πιεσόμετρα και μου έβγαζαν την πίεση 12 και 11, το πολύ 13, ενώ με το δικό μου πιεσόμετρο ήταν 16 και 17. Οι γιατροί δεν με πίστευαν, μέχρι που ένας γιατρός χρησιμοποίησε το δικό μου και έπαθε σοκ. Θα καθόμουν στο νοσοκομείο μέχρι να γεννήσω, ο γιατρός μου πίστευε ότι θα άντεχα μέχρι την 34η εβδομάδα - ήμουν στην 30η. 

Στην 31η κάναμε την 1η κορτιζόνη για τους πνεύμονες του μωρού. Την επομένη έπρεπε να γίνει και η δεύτερη δόση. Την κάναμε το πρωί, ακούσαμε το μωρό, έκανα και το ντόπλερ, εγώ όμως είχα μια ένταση, ένα στρες, ζητούσα από τις μαίες να ξανακούσουν το μωρό. Το απόγευμα με βάζουν στον καρδιοτοκογράφο. Είμαι ήδη κανένα μισάωρο εκεί, όταν ξαφνικά οι παλμοί του γιου μου αρχίζουν και πέφτουν στους 80 και μετά πάλι πάνω. Φανταστείτε πως με είχαν άλλα 20 λεπτά εκεί και γινόταν αυτή η ιστορία. Η μαία καλεί τον γιατρό μου, με βάζουν στην αίθουσα τοκετού και όλα έγιναν σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ο άντρας μου να μου βάζει φλέβα (είναι νοσηλευτής), η μαία να μου κάνει κλύσμα, να μου βάζουν καθετήρα, να με γδύνουν, να μου βάζουν την πράσινη ρόμπα.... Εγώ να αισθάνομαι ένα τίποτα. Το μόνο που έκανα πριν με βάλουν στο χειρουργείο ήταν ο σταυρός μου και τους άφησα όλους. Μέσα στο χειρουργείο δεν με κοίμισαν αμέσως, περίμεναν τον νεογνολόγο, αυτόν που κράτησε ζωντανό τον ήρωά μου. 

Και ήρθε η επόμενη μέρα, αυτή η μέρα που όλοι ήταν χαρούμενοι και εγώ ένα τίποτα. Δεν είχα τον γιο μου στην αγκαλιά μου, δεν είχα τίποτα. Μου λέει ο άντρας μου ότι όλα καλά με τον μικρό, ούτε αναπνευστική υποστήριξη χρειάζεται, πως είναι δυνατός. Πήγα το απόγευμα μόνη μου να τον δω, διότι ο άντρας μου είχε δουλειά. Πάω έξω από τη ΜΕΝΝ με τους υπόλοιπους γονείς. Εκεί που μέχρι να σε φωνάξουν, σου φεύγει η μισή σου ζωή. Και η υπόλοιπη όταν μπαίνεις μέσα. Μπήκα και αντίκρισα τον γιο μου. Ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι, γεμάτο σωληνάκια παντού, στο κεφάλι, στα χεράκια του, στα ποδαράκια του. Ήταν τόσο σοκαριστικό που με έπιασαν λυγμοί. Πήγα να ακουμπήσω την πατούσα του και από το βάθος ακούω τη διευθύντρια της μονάδας «μην τον αγγίζεις». Εκεί χάθηκα. Φεύγω από τη μονάδα και ο κόσμος μου είχε γίνει τόσο μαύρος. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, δεν ήθελα κανέναν. Όλοι μέσα στην κλινική ήταν χαρούμενοι. Παντού δώρα, ανθοδέσμες, μπαλόνια, γλυκά, κουφέτα και μωρά. Παντού μωρά. Το δικό μου να προσπαθεί να επιζήσει με νύχια και με δόντια. 

Με όλα αυτά είχα αφήσει το στήθος μου και είχε γίνει πέτρα. Καμιά μαία δεν με βοήθησε. Το μόνο που μου έλεγαν: «Αφού το μωρό είναι στα πρόωρα, τι να το κάνεις το γάλα; Κοψ' το, δεν έχεις γάλα». Έβαλα όλη μου τη δύναμη και ξεκίνησα και έβγαζα γάλα μόνο για τον γιο μου. Ο μπεμπάκος μου γεννήθηκε 1740 γρ. και 42 πόντους. Ξεκίνησε να σιτίζεται με γάλα την 2η εβδομάδα της ζωής του, ενώ από την 1η είχε διασωληνωθεί. Ο άντρας μου και εγώ ήμασταν σαν ζόμπι. Η ζωή μας ήταν μόνο η μονάδα - κάθε μεσημέρι και κάθε απόγευμα εκεί. Η μονάδα είχε 3 θαλάμους, ο 1ος ήταν για το πιο σοβαρά περιστατικά. Κάτσαμε 2 εβδομάδες εκεί, μετά πήγαμε στον 2ο θάλαμο που ξεκίνησε να μαθαίνει το μπιμπερό και λίγο το στήθος. Εκεί κάναμε και την πρώτη αγκαλιά, ήθελα να τον γεμίσω φιλιά, να του πω πόσο πολύ τον αγαπάω, να το φωνάξω. Με τον καιρό περάσαμε και στον 3ο θάλαμο, για να πάρει βάρος, μέχρι που έφτασε τα 2150 γρ.

Ο μπεμπάκος μου γεννήθηκε στις 5/8, τον πήραμε στο σπίτι στις 4/9. Η χαρά μας απερίγραπτη, αλλά και το άγχος μας επίσης. Η χαρά όμως κράτησε λίγο. Στις 21/9 τον πήγαμε ξανά στη μονάδα διότι είχε 2 κυανωτικά επεισόδια στον ύπνο του, έπαθε σηψαιμία, είχε κολλήσει μικρόβιο στη μονάδα και έπρεπε να μείνει εκεί μέχρι τις 15/10. Πάλι άγχος, πάλι αγωνία, πάλι αϋπνίες, πάλι στεναχώρια και όμως βγήκαμε και μέχρι τώρα είμαστε καλά. Βέβαια δεν έχουμε ηρεμήσει από εξετάσεις, είτε αυτό είναι υπέρηχος εγκεφάλου, εξετάσεις ματιών, ισχίων, νεφρών, αλλά είμαστε έξω, είμαστε στο σπίτι μας, κατ' οίκον περιορισμένοι μέχρι να περάσει ο χειμώνας.

Θα μπορούσα να γράφω μέρες ατελείωτες για τα συναισθήματά μου, για τον πόνο που βίωσα και για το παιδί μου, αλλά και για τα υπόλοιπα παιδάκια εκεί μέσα, για τους ανθρώπους γιατρούς που κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να σώσουν τα παιδιά μας. Εύχομαι στον κάθε γονιό που μπαίνει εκεί μέσα να έχει δύναμη και υπομονή και γερά νεύρα, γιατί όλο αυτό σε βγάζει στην τρέλα και να μιλάει, να μην κλείνεται στον εαυτό του. Ήμουν στα πρόθυρα της κατάθλιψης, αλλά με τη βοήθεια του άντρα μου και χάρη στον γιο μου έχω κρατηθεί στα πόδια μου. 

Η ιστορία της Αντιγόνης: Φοβάσαι ακόμη και για τις σκέψεις σου

Δεν είναι εύκολο να μιλάς για αυτά τα πράγματα… αλλά κι από την άλλη δεν λένε ότι δεν πρέπει να κρατάμε μέσα μας ό,τι μας πονάει, μας πληγώνει, συναισθήματα, αισθήματα;

27 εβδομάδων και 4 ημερών έγραφαν τα χαρτιά. Εγώ επιμένω ότι ήμουν στην πρώτη μέρα της 28ης εβδομάδας. Τι σημασία έχει; Καμία. Η εικόνα του μικρού ήταν η πιο σοκαριστική που είδα μέχρι τότε. Βγαίνοντας την πρώτη μέρα από τη ΜΕΝΝ, είπα μέσα μου ότι αυτό δεν μπορώ να το αντέξω. Και η αλήθεια είναι ότι δυόμιση μήνες που μείναμε στη ΜΕΝΝ δεν τα πήγα πολύ καλά με τη διαχείριση της κατάστασης. Όσες φορές συγκρατούσα τους λυγμούς μου, ειλικρινά κατέβαλα τρομερή προσπάθεια. Και τώρα πάλι που τα ξανασκέφτομαι μου είναι δύσκολο, λυγίζω…

Μέσα στη ΜΕΝΝ δεν ξέρεις τι να ευχηθείς. Φοβάσαι ακόμα και για τις σκέψεις σου. Και πονάς. Πονάς πολύ. Πονάς για κάθε μωράκι που βρίσκεται εκεί μέσα. Κι αυτό είναι κάτι που σε συντροφεύει και στη μετά-ΜΕΝΝ εποχή.

Ήταν πολύ μικρός και ο αγώνας που έπρεπε να δώσει ήταν τεράστιος. Η πρώτη που μου ευχήθηκε στον δρόμο μετά τη γέννα «Να σου ζήσει» πήρε την απάντηση «Να ζήσει».

Όταν είσαι μέσα στη ΜΕΝΝ βρίσκεσαι μονίμως στο σημείο μηδέν. Ο πόνος είναι αβάσταχτος. Πονάει η ψυχή σου. Δεν θέλεις να ενημερώνεσαι από τους γιατρούς για το προηγούμενο 24ωρο, σε ενδιαφέρει το επόμενο. Κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί τίποτα για αυτό.

Όταν κάποια στιγμή αντιμετωπίσαμε πρόβλημα με τα ματάκια του μικρού, η πρώτη σκέψη μέσα στο ασανσέρ ήταν αν γίνεται μεταμόσχευση ματιών. Η δεύτερη ότι το μοναδικό που ίσως θα με πείραζε είναι ότι δεν θα μπορούσα να δω τον ίδιο να μεγαλώνει. Όταν ξεπεράσαμε το πρόβλημα και μοιράστηκα τη σκέψη αυτή με τον άντρα μου, μου εκμυστηρεύτηκε ότι κι ο ίδιος έκανε ακριβώς την ίδια σκέψη.

Πόσο ανήμποροι είμαστε. Και πόσο μικροί. Πονάει ο μικρός; Υποφέρει; Συνέχεια ερωτήματα, πάντα αναπάντητα, σκέψεις απελπισίας, απόγνωση.

Και ξαφνικά αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Και συνεχίζεις να κλαις. Χαρά, λύπη, πόνος, ευτυχία, πώς μπορούν να χωρέσουν όλα αυτά στο τέταρτο που βλέπεις τον μικρό;

Με τον μικρό σπίτι. Ποιος γονιός μπορεί να ξεχάσει την ημέρα που γεννήθηκε το παιδί του; Ποιος γονιός πρόωρου νεογνού μπορεί να ξεχάσει την ημέρα που βγήκε από τη ΜΕΝΝ; Έχω κατακτήσει σε όλο το μεγαλείο το συναίσθημα που λέγεται απόλυτη ευτυχία. Τώρα θα μου πεις όλα στο απόλυτο δεν τα ένιωσες τόσο καιρό; Έχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχει άνθρωπος πάνω στον κόσμο που δεν θα αγαπήσει αυτό το μωρό.

Θα κλείσω με δύο σκέψεις. Θεωρώ ότι το ζήτημα της προωρότητας είναι ένα ακόμα ταμπού στα τόσα εκατομμύρια που μας τρώνε τις ζωές. Μου κάνει εντύπωση ότι οι γνωστοί μου δεν με ρωτάνε για τον μικρό πολλά πολλά, ούτε για την περιπέτεια που περάσαμε. Με τα ταμπού δυστυχώς κλειδώνουμε τις ψυχές και τα μυαλά μας. Εγώ δεν δέχομαι εκπτώσεις στα συναισθήματά μου. Θα συνεχίσω να μιλάω για το θέμα της προωρότητας και να ασχολούμαι όσο μπορώ, όπως μπορώ από τη θέση του γονιού, του ανθρώπου που δεν νιώθει άνετα κλεισμένος σε ένα καβούκι καθωσπρεπισμού. Αν μπορώ να προσφέρω το ελάχιστο, αυτό θα είναι ένας μικρός φόρος τιμής σε κάθε νεογνό που νοσηλεύεται σε εντατική.

Δεύτερη σκέψη που με βασάνιζε από την εποχή της ΜΕΝΝ και θα συνεχίσει να με βασανίζει. Εγώ είμαι σε θέση να γράφω την ιστορία μου, να μοιράζομαι την εμπειρία μου και ανήκω στην προνομιακή ομάδα που νικήσαμε τον Γολγοθά της ΜΕΝΝ. Τι γίνεται με εκείνους τους γονείς που η ιστορία τους δεν είχε την ίδια ευχάριστη κατάληξη;

Αντιγόνη Παπανικολάου

Η ιστορία της Χριστίνας: έπαθα σύνδρομο Hellp

Τι να γράψεις και τι να πεις; Πώς μπορούν με γράμματα να αποτυπωθούν τα συναισθήματα; Σκέφτεσαι, εγώ για ένα Double πήγα, τι έγινε και έμεινα μέσα; Γιατί είχα πίεση 19 -12, αφού δεν ένιωθα τίποτα άσχημο; Το μωρό λιπoβαρές μα εγώ έχω πάρει 14 κιλά. Τι σημαίνει λιποβαρές; Και καταλήγεις σε μια εντατική με ενδοφλέβια φάρμακα, με συνδεδεμένο μόνιτορ για την πίεση, το οποίο τρέμεις να γυρίσεις να κοιτάξεις. Σε ένα κρεβάτι μόνη σου, εσύ και το μωρό στην κοιλιά σου, να κάνεις προσευχές, μακάρι να πέσει η πίεση, μακάρι να πάω σπίτι μου, μακάρι να πάρει λίγο ακόμα βάρος η μικρούλα μου. Και κάθε μέρα να σου κάνουν εξετάσεις και όταν έρχεται το πρωινό να λες, θα φάω, άρα δεν γεννώ ακόμα, αντέχουμε άλλη μια μέρα, μπράβο μικρούλα μου και πάλι από την αρχή.

Ώσπου μια μέρα ήρθαν και μου είπαν «γεννάμε σε λίγο». Και άκουγα από μακριά «η μικρή χάνει παλμούς». Με πήραν με το κρεβάτι της εντατικής και με όλα τα μόνιτορ. Γέννησα με ολική νάρκωση. Και ξανά στην εντατική να σκέφτομαι, αφού έχω ακόμα κοιλιά και είμαι ακόμα εδώ, τι έγινε, γέννησα σίγουρα; Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι όταν μπήκα στο χειρουργείο ένιωσα μοναδική, όλο το προσωπικό του μαιευτηρίου ήταν κοντά μου, το ευχαριστώ για αυτό και για πολλά αλλά.

Η δική μου μαχήτρια μου γεννήθηκε 910 γρ. και έκλαψε αμέσως. Την είδα μετά από 2 μέρες. Έπαθα σοκ, κατηγορούσα - και ακόμα κατηγορώ - τον εαυτό μου για αυτό. Αντλούσα γάλα από την πρώτη μέρα με θήλαστρο και το πετούσα επειδή έπαιρνα φάρμακα. Η πίεση ακόμα στα ύψη, το ίδιο και η ταχυκαρδία. Και εκεί που είμαι στη μικρή και περιμένω τη γιατρό για ενημέρωση, έρχεται ο γυναικολόγος και μου λέει «μπαίνεις ξανά εντατική, έχεις σύνδρομο Hellp» (5% των γυναικών το παθαίνει μετά τη γέννα). Πάλι μακριά από το παιδί μου.

Μπήκα στις 26/11/13 στο μαιευτήριο, γέννησα στις 5/12/13 και πήγα στο σπίτι 12/12/13. Αμ, δεν πήγα. Τα πάντα μου, όλα μου ήταν εκεί, η ζωή μου, η μαχήτριά μου, το αστέρι μου. Αποφάσισα να πηγαίνω το πρωί και να φεύγω το βράδυ, να μένει μόνη της μόνο τη νύχτα κι ας ήμουν έξω από την αίθουσα. Αντλούσα εκεί και άφηνα το γάλα για εκείνη, παρακαλούσα πάντα για ένα «σταθερά», τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Άκουγα τον ήχο των μηχανημάτων και πεταγόμουν. Στις 25/12/13, στη γιορτή μου, εκτός από το «σταθερά», άκουσα και το «πάει καλά». Ακόμα και τώρα κλαίω με αυτό το δώρο, αλλά περισσότερο κλαίω γιατί ήρθε τότε μια αγαπημένη νοσοκόμα και μου είπε «πήγαινε πλύσου ξανά και έλα να αγγίξεις το παιδί σου». Μετά από 20 μέρες άγγιξα την πλατούλα της, έτρεμαν τα χέρια μου, δεν έβλεπα από το κλάμα τίποτα, την ένιωθα να κουνιέται και φοβόμουν μην της κάνω κακό, της άρεσε και μου άρεσε τόσο πολύ. 

Ήρθε παραμονή Πρωτοχρονιάς και μαθαίνουμε ότι μπορούμε να κάνουμε αλλαγή χρόνου με τα παιδιά μας. Κι άλλο δώρο! Απίστευτη εμπειρία η αλλαγή χρόνου μέσα στη ΜΕΝΝ. Πέρασαν οι μέρες και από τη μονάδα 3, πήγαμε στη 2 στα 1500 γρ. και από τη θερμοκοιτίδα πήγαμε σε κουνάκι και το χάδι έγινε αγκαλιά και τα δάκρυα... έμειναν δάκρυα, αλλά δάκρυα χαράς. Πήρα το μωρό μου στο σπίτι στις 19/2/14, 2580 γρ. Σήμερα κλείνει έναν χρόνο - 9μιση μηνών διορθωμένη - και ήδη καλύπτει την προωρότητα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ακόμα και τώρα που γράφω, κλαίω. Θα ευγνωμονώ πάντα το προσωπικό του μαιευτηρίου και τους γιατρούς μας. Και πάνω από όλα τον Θεό για τον υπέροχο άντρα που ήταν βράχος δίπλα μου και δίπλα στη μαχήτριά μας.


Χριστίνα Μαστροδήμου

Η ιστορία του Νίκου: Για εσένα, την πρόωρα μητέρα

Υπάρχουν ήρωες της καθημερινότητας; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά τους; Οι εξαιρετικές συνθήκες δεν είναι προαπαιτούμενα των έξοχων πράξεων; Extreme times call for extreme measures, που έλεγαν και στο χωριό της γιαγιάς μου.

Λοιπόν, καλές οι σκέψεις, αλλά τι γίνεται, όταν από καθαρή τύχη βρίσκεσαι στο ιατρείο ενός γυναικολόγου και αυτός σου λέει κατάμουτρα πως ό,τι περίμενες πέντε εβδομάδες μετά θα έρθει το ταχύτερο δυνατό; Πώς βρίσκεσαι σε άλλη πόλη, οικεία, μα ξένη στη συγκεκριμένη περίσταση, μεταξύ άγνωστων ανθρώπων που δε δείχνουν καμία διάθεση να συμμεριστούν κάτι από τον τρόμο σου; Πώς περνάς ώρες ατελείωτες κλεισμένη σε ένα δωμάτιο με άλλες πέντε κλεισμένες στον εαυτό τους, στο φόβο και την αγωνία τους; Ποια εσωτερική δύναμη είναι αυτή που σε κάνει να υψώσεις τη φωνή σου στον ουρανό, να βγάλεις νύχια λιονταριού, να χιμήξεις πάνω σε ανθρώπους που έχουν μάθει να είναι απροσπέλαστοι, γιατί έτσι τους βολεύει; Πόσο γυμνασμένοι μύες χρειάζεσαι, για να μπεις βαδίζοντας στον προθάλαμο ενός χειρουργείου; Πώς σηκώνει η μέση σου το μολυβένιο κορμί σου, για να ξαπλώσει στο κρεβάτι του προεγχειρητικού ελέγχου;

Πώς νιώθεις, όταν όλοι σε συμβουλεύουν να αποφύγεις να δεις τη σάρκα από τη σάρκα σου την πρώτη της μέρα στον κόσμο; Πόσο θράσος χρειάζεται, για να σηκωθείς φρεσκοεγχειρισμένη και να περπατήσεις τα εκατό βήματα που χωρίζουν την ευτυχία από τη δυστυχία σου; Να χτυπήσεις το κουδούνι της ΜΕΝΝ και να περιμένεις να σου ανοίξουν; Πόσα βάρη πρέπει να έχεις σηκώσει, σε πόσα γυμναστήρια, για να καταφέρεις να σηκώσεις τα χέρια σου μέχρι το νιπτήρα και να τα σαπουνίσεις; Να κάνεις τα δέκα τελευταία βήματα, για να φτάσεις μέχρι εκείνο το πλαστικό κουκούλι μέσα στο οποίο κλείστηκε ξαφνικά, χωρίς κανείς να σε ρωτήσει, όλη σου η ζωή;

Παρόλα αυτά όμως η ανταμοιβή σου να είναι να δεις την ψυχή σου προσωποποιημένη, αλλά γεμάτη σωληνάκια, μία διάφανη επιδερμίδα πάνω σε μία σειρά από κοκαλάκια πιο εύθραυστα και από κλωνιά τριαντάφυλλου. Μια ψυχή που απαγορεύεται να αγγίξεις. Πώς το καταφέρνεις, μου λες;

Η ρουτίνα είναι λέξη ζωγραφισμένη με σκούρα χρώματα. Της έχουμε φορέσει το μανδύα της ανεπιθύμητης, της απεχθούς. Όλα αυτά όμως μέχρι να έρθει κάποιο χέρι να μας πιάσει από το λαιμό και να μας πετάξει έξω από αυτήν. Τότε, μόνο τότε καταλαβαίνουμε και ικετεύουμε να γυρίσουμε σ’ αυτήν, την παλιά, την οικεία, αυτήν που μυρίζει σπίτι, χαρμολύπη, αυτήν που είναι δική μας. Όμως ο χρόνος, ο μεγάλος μας αυτός εχθρός δε ρωτά. Σε βγάζει από τις οικείες μυρωδιές και γεμίζει τη μύτη σου με αντισηπτικά και τα αυτιά σου με το μονότονο βόμβο του θήλαστρου. Κλάμα μωρού; Χα! Το δικό σου δεν κλαίει, λες στον εαυτό σου, για να παρηγορείσαι, γιατί ξέρεις μέσα σου πως κλαίει, αλλά δεν έχει παρά μόνο δύο μικρά φυλλαράκια για πνευμόνια και δεν ακούγεται καθόλου. Ακόμη κι αν έκλαιγε όμως, δε θα το άκουγες, γιατί είναι αλλού, μακριά.

Εσύ όμως εκεί, σέρνεσαι στην καινούργια σου ρουτίνα, αποστείρωση – τρόμος – θήλαστρο – τρόμος – κατάψυξη – τρόμος – τσάντα – τρόμος – παγοκύστες – τρόμος – ταξί – τρόμος – είσοδος – τρόμος – ανελκυστήρας – τρόμος – κουδούνι – τρόμος – διάδρομος – ΤΡΟΜΟΣ – αποστείρωση – απόγνωση – μία ματιά στο κουκούλι – αναζήτηση γιατρού – νέα – μελέτη των διαγραμμάτων – ανακούφιση. Ανακούφιση;

Μετά; Ενοχές, πρέπει να φύγεις, δε σε κρατούν άλλο τα πόδια σου, αλλά δε θέλεις να φύγεις μόνη. Θέλεις να πάρεις τη μικρή σάρκινη απόδειξη της ύπαρξής σου μαζί σου και να τρέξεις, να τρέξεις, να τρέξεις. Όμως ξέρεις πως δεν είναι αυτό που έχει ανάγκη και πληγώνεσαι ακόμη πιο πολύ μέσα στο κουρασμένο μυαλό του πολεμιστή. Σου είναι ακατανόητο πώς είναι δυνατόν ένα τόσο δα πλάσμα να έχει ανάγκη κάτι άλλο από τη μάνα του. Αλλά βρίσκεις το κουράγιο και φεύγεις, για να ξαναπάρεις τη ρουτίνα σου αντίστροφα μέχρι να έρθει η ώρα να κλείσει ο κύκλος λίγες ώρες μετά και πάλι και πάλι και πάλι.

Κι εσύ να είσαι εκεί, μόνη, ένα τρομοκρατημένο υπεράνθρωπα δυνατό πλάσμα. Να παλεύεις να καλύψεις τα κενά με τηλέφωνα, με λίγες ώρες οικείων φωνών που δεν είσαι καν σίγουρη, αν θέλεις να ακούσεις και να ζεις για τις λίγες στιγμές που θα βρεθείς πάνω από το πλαστικό κουκούλι, να ονειροπολείς, να μισείς τον κόσμο, τον εαυτό σου, να αγαπάς με όλο σου το είναι και να παρατηρείς κινήσεις σκεπτόμενη ότι αυτές θα έκανε ο βιαστικός σου πρίγκηπας, αν ήταν ακόμη εκεί που έπρεπε κι εσύ θα τις ένιωθες χωρίς να τις βλέπεις. Και προτιμάς να νιώθεις χωρίς να βλέπεις, παρά να βλέπεις χωρίς να νιώθεις.

Κι έρχεται η στιγμή που τον κρατάς στην αγκαλιά σου δυόμιση εβδομάδες μετά και ενώ πίστευες ότι αυτή θα ήταν η στιγμή που τα πόδια σου θα άγγιζαν το φεγγάρι, εσύ αισθάνεσαι φόβο, φόβο, φόβο. Φόβο, λατρεία, ενοχές, λατρεία, οργή, λατρεία, αδικημένη, λατρεία.

Δεν ξέρεις ακόμη, ευτυχώς δεν ξέρεις ακόμη, ότι τα επόμενα χρόνια της ζωής σου θα είναι γεμάτα από ξενύχτια για μέτρημα αναπνοών, από φυσικοθεραπείες, από παιδο-ό,τι μπορείς να φανταστείς-γιατρούς. Ναι, ψυχή μου, θα μετράς γραμμάρια, θα απομνημονεύεις ημερήσιες ποσότητες, θα θυσιάσεις ώρες για να διδάξεις σ’ αυτό το βιαστικό σαμιαμίδι να τρώει, να απλώνει τα χέρια, για να πιάσει τα πόδια, να κάθεται, να μπουσουλάει, να στέκεται, να περπατάει, να μιλάει, να, να, να. Ένα σωρό από «να» που για όλους τους υπόλοιπους μοιάζουν αυτονόητα.

Υπάρχουν, λέει, ήρωες της καθημερινότητας; Να σου πω δεν ήμουν σίγουρος, καθόλου σίγουρος μέχρι που σε ξαναγνώρισα τέσσερα χρόνια πριν. Μόνη, όρθια, επίμονη, δυνατή, συστηματική, ασίγαστη.

Την πρώτη φορά που με ρώτησε ο γιος μου τι είναι αυτό το σημάδι στο πόδι του, δείχνοντας την πολύ βαθιά ουλή που του άφησε η πεταλούδα του νοσοκομείου, απάντησα πως είναι το σημάδι ότι είναι γενναίος. Όταν βγήκα από το δωμάτιό του δακρυσμένος και αντίκρισα την ουλή της καισαρικής της γυναίκας μου, το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να γονατίσω μπροστά της και να αγγίξω το μέτωπό μου επάνω της, γιατί η γενναιότητα αυτού που συνειδητοποιεί κάθε στιγμή τι ζει είναι εκατό φορές μεγαλύτερη από εκείνου που το αγνοεί.

Σ’ ευχαριστώ!

Νίκος Σουλίδης

Η ιστορία της Ελένης: Έναν χρόνο μετά

Έγραψα πρώτη φορά σε αυτό το blog, πριν από έναν χρόνο, όταν ακόμα αναζητούσα απαντήσεις και παρηγοριά, έχοντας τη μικρή μου κόρη στη ΜΕΝΝ, μετά από έναν έκτακτο τοκετό στις 30 εβδομάδες.

Πέρασε ένας χρόνος και ευχαριστώ τον Θεό που υπήρξε γενναιόδωρος μαζί μας. Ένας χρόνος που δεν υπήρξε μέρα που να μην θυμηθώ εκείνες τις ημέρες της ατελείωτης αγωνίας. Όσο πλησίαζαν τα φετινά γενέθλια, έζησα πάλι από την αρχή όλες εκείνες τις μέρες του πέρσι, τη νοσηλεία μου στο μαιευτήριο με την ελπίδα να «κρατήσουμε» όσο μπορούμε την κύηση μετά την ολική ρήξη υμένων- ήταν μόνο 4 ημέρες η επιτυχία μας-, την πρώτη μου επίσκεψη στη ΜΕΝΝ με το αναπηρικό καροτσάκι, τα ατελείωτα δάκρυα όταν μας οδήγησαν στο μωρό μας.

Και σιγά σιγά γνώρισα τον κόσμο της ΜΕΝΝ, τις μαμάδες με τις πράσινες μπλούζες, τη μυρωδιά των αντισηπτικών, τον ήχο από τα μηχανήματα. Σιγά σιγά έμαθα να διαβάζω μόνη μου τις ενδείξεις στα μηχανήματα, έμαθα να περιμένω τα νέα των γιατρών με υπομονή, σιγά σιγά σταμάτησα να κλαίω. Τις πρώτες μέρες πίστευα ότι τα δάκρυά μου δεν θα τελειώσουν ποτέ.. Και όμως, ακόμα και αυτά τελείωσαν.

50 μέρες διήρκεσε το ταξίδι μας εκεί, και μετά ακολούθησε ένας χειμώνας που απομονωθήκαμε από όλους, για να προφυλάξουμε το ευαίσθητο παιδί μας. Σχεδόν δύο μηνών ήταν που τη φέραμε στο σπίτι, λίγο περισσότερο από 2 κιλά. 

Και μετά ξεκίνησε η μεταμόρφωση. Και η πεταλουδίτσα μας απέκτησε χρώματα πολλά και μαζί με αυτήν και η ζωή μας όλη. Και κάθε της κατόρθωμα - αυτά που στο πρώτο μας παιδί τα είχαμε δεδομένα- έγινε για μας πανηγύρι και θαύμασα την υπερπροσπάθεια αυτών των πλασμάτων να διεκδικήσουν τη ζωή.

Και ήρθαν τα πρώτα της γενέθλια, μεγάλη γιορτή για μένα. Κάπου είχα διαβάσει τα λόγια μιας μαμάς πρόωρου που αναρωτιόταν ποια ημέρα να γιορτάζει, την ημέρα που γεννήθηκε το θαύμα της ή την ήμερα που το πήρε κοντά της στο σπίτι; Για μένα αυτό το δίλημμα δεν υπήρξε. Γιορτάσαμε τα γενέθλια της petit κόρης μας, μόλις 8 κιλών, στον χρόνο με περίσσεια συγκίνηση και χαρά.
Ένας χρόνος πέρασε και δεν ξέχασα τίποτα. Είμαι όμως ευγνώμων.

Ελένη Σ. 

Η ιστορία της Μαρίας: το προωράκι μου έγινε μαμά

Η ιστορία της μαμάς της Χριστίνας που ήρθε και με βρήκε συγκινημένη στις Ψηφιακές Γειτονιές, επειδή κατάλαβε τι πέρασε η μητέρα της, έχει διπλή σημασία για μένα. Πρώτον, επειδή δείχνει την πρόωρη Χριστίνα μαμά - είναι η μαμά που προθυμοποιήθηκε να μας φτιάξει τη φωτογραφία του προφίλ και του cover για το facebook ενόψει της Παγκόσμιας Ημέρας Προωρότητας. Δεύτερον, επειδή δείχνει πώς ήταν η φροντίδα ενός πρόωρου το 1981. Στην εντατική οι γονείς δεν έμπαιναν. Έβλεπαν τα παιδιά τους πίσω από το τζάμι. Στο σπίτι εξακολουθούσαν να φορούν αποστειρωμένες ποδιές. Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού, αξίζει να θυμηθούμε και να αναθεωρήσουμε. Η εμπλοκή των γονιών στη φροντίδα του μωρού τους - φυσικά υπό προϋποθέσεις και φυσικά λαμβάνοντας υπόψη ότι χρειάζονται υποδομές και προσωπικό - κάνει μόνο καλό. Το μήνυμά της προς τα μαιευτήρια θα μπορούσε να είναι: εκσυγχρονισμός. 

«Ήταν παραμονή των 24ων γενεθλίων μου και παραμονή Χριστουγέννων 1980. Ώρα 10 το βράδυ και οι πρώτοι δεκάλεπτοι πόνοι έκαναν την εμφάνισή τους. Δεν σταμάτησαν ποτέ, μέχρι και την εμφάνιση αυτού που χωρίς να ξέρω απευχόμουν, του ροζ. Ακολούθησε επικοινωνία με τον γιατρό μου που βρισκόταν σε ρεβεγιόν λόγω της ημέρας. Ερώτηση άγνωστη σε εμένα: «πού σφίγγει η κοιλιά σου, επάνω από τον αφαλό ή κάτω;». Απάντηση: «δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω γιατί πονάω εδώ και 2 ώρες».

Ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο κι εμείς κι εκείνος, όπου συναντηθήκαμε, εγώ έτοιμη ξαπλωτή κι εκείνος με το κοστούμι. Είχε προηγηθεί εκείνο το ξύλινο ψηλό χωνί στον αφαλό για να ακούσουν το μωρό οι μαίες. Ξέχασα να αναφέρω ότι μόλις είχα κλείσει την 27 εβδομάδα και όπως αργότερα έμαθα είχα υψηλή ρήξη θυλακίου η οποία είχε σαν αποτέλεσμα να προκαλεί κάτι σαν υπερχείλιση κάθε πρωί που σηκωνόμουν από το κρεβάτι. 

Ναι 'μαι λοιπόν στο μαιευτήριο, να με εξετάζει ο γιατρός και να με βρίσκει με λίγα υγρά. Ψηλαφώντας - έτσι γινόταν τότε - την κοιλιά μου αντιλήφθηκε ότι το μωρό ήταν πολύ μικρό. Με προετοίμασε όπως και τον μπαμπά ότι η θνησιμότητα είναι μεγάλη και με ανέβασαν σε δωμάτιο για παρακολούθηση και ορό μήπως καθυστερήσουμε τον τοκετό. Κάθε μισή ώρα...να και το χωνί. Μια ακόμη λεπτομέρεια: ανώριμη ισχιακή προβολή. Το μωρό φυσικά δεν είχε πάρει θέση την 27η εβδομάδα. 

Το πρωί κατά τις 8, άυπνη και εξουθενωμένη από τους πόνους πηγαίνω, με πάνε δηλαδή, για να γεννήσω. Απαραίτητα ξύπνια, γέννησα σε συνεργασία με τον γιατρό μου δύσκολα και πολύ επίπονα σε σχέση με τη γέννηση της δεύτερης κόρης μου (42 εβδομάδων/3250 γρ.). Ο χρόνος ήταν λίγος, περίπου μία ώρα και κάτι, αλλά το «σπρώξε τόσο, όσο και σταμάτα μόλις σου πω χωρίς να τραβήξεις πίσω και πάλι σπρώξε να πιάσω τα χέρια της να μην ανοίξουν», αρκεί για να το κάνει κάποιος εικόνα.

Γέννησα, είδα ένα μπλε-μοβ μωρό, 950 γρ., με μια χρυσή τούφα μαλλιών και μετά κοιμήθηκα. Ξύπνησα σε ένα δωμάτιο γυναικολογικής κλινικής γνωστού ιδιωτικού μαιευτηρίου μπροστά σε μια μερίδα γαλοπούλα με πατατούλες. Το μαιευτήριο αυτό, στη δεξιά πτέρυγά του, εκεί που τώρα είναι η παιδιατρική κλινική, είχε γυναικολογικό τμήμα και νοσηλεύονταν οι γυναίκες που δεν είχαν τα μωρά τους, για να μην υποστούν ψυχολογική πίεση.

 Ιανουάριος 1981: η νεογέννητη Χριστίνα 

Από τις 25/12/80 που γέννησα μέχρι και τις 11/3/81 που πήρα τη Χριστίνα στο σπίτι, καθημερινές επισκέψεις δύο φορές την ημέρα (στις 12 και στις 6). Χτυπούσαμε το κουδούνι, λέγαμε το επίθετο σε θυροτηλέφωνο και άνοιγε η πόρτα. Φοράγαμε λευκή αποστειρωμένη ποδιά και προχωρούσαμε σε έναν μακρύ διάδρομο όπου υπήρχε ρεσεψιόν με νοσηλεύτριες και γιατρούς και τρεις αίθουσες 1-2-3. Στο 3 ήταν η εντατική, όπου έμπαιναν μόνο νοσηλευτές και γιατροί και, εκτός από θερμοκοιτίδες, υπήρχαν τεράστια μηχανήματα. Στη 2 ήταν θερμοκοιτίδες και επιτρεπόταν το επισκεπτήριο, ενώ στην 1 ήταν τα μωρά σε κουνάκια, περίπου μία εβδομάδα πριν από την έξοδό τους και αφού είχαν συμπληρώσει τα 2 κιλά σε βάρος. 

Τις τρεις πρώτες μέρες την βλέπαμε μόνο έξω από το τζάμι της αίθουσας, γιατί πήρε οξυγόνο. Εγώ το μόνο που ήθελα να δω ήταν το χρώμα της, γιατί εκείνο το μπλε-μοβ με είχε τρομάξει.
75 μέρες χωριστά και μέσα σε αυτές και ο σεισμός του 1981 λίγες μέρες πριν πάμε σπίτι. Σημειωτέον ότι εκείνη την εποχή υπήρχε μόνο άλλη μία μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών, στο νοσοκομείο Παίδων, με πολύ λιγότερες θυμάμαι θερμοκοιτίδες. Τις 60 ημέρες το μωρό ταϊζόταν με σύριγγα από τη μύτη και παράλληλα είχε ορό - δεν θυμάμαι πόσο καιρό -, όμως θυμάμαι ότι ο ορός πέρασε από χέρια πόδια και κεφάλι....

Μάρτιος 1981: Η Μαρία ταΐζει τη Χριστίνα τις πρώτες μέρες στο σπίτι με αποστειρωμένη ποδιά.

Την τελευταία εβδομάδα στην ώρα του επισκεπτηρίου ταΐζαμε με μπιμπερό γιατί χρειάζονταν προσοχή μέχρι να δυναμώσουν και να μάθουν να τρώνε. Όταν πήγαμε στο σπίτι, η προσοχή για τα μικρόβια ήταν η ίδια, μέχρι να προσαρμοστεί. Δηλαδή φορούσα πάλι τη λευκή ποδιά όταν την τάιζα και όποιος ήθελε να την δει, την έβλεπε από την πόρτα! Αστείο μου φαίνεται τώρα, αλλά ο φόβος φυλάει τα έρμα».

Μαρία Παντέλη

Οκτώβριος 2010: Η Χριστίνα είναι πλέον μαμά (έχει και δεύτερο)!

Η ιστορία της Κωνσταντίνας: προεκλαμψία και προωρότητα

Γιάννης: Πρόωρη Πρωτοχρονιά

H ιστορία του Γιάννη ήταν εξ αρχής γεμάτη αναταραχές. Εντός και εκτός κοιλιάς. Με το που έμαθα ότι είμαι έγκυος τον Ιούνιο του 2012, η γιατρός μας μου είπε ότι έχω αποκόλληση. Έμεινα 40 μέρες στο σπίτι, δουλεύοντας όσο μπορούσα από το κρεβάτι. Τουλάχιστον έπινα τα cocktails μου κάθε μέρα: utrogestan, gynotardiferon και γεια μας. Τα γνωστά συμπτώματα όπως αναγούλα, ζαλάδες, πόνοι μου κρατούσαν παρέα όλη τη μέρα.

Αν γεννούσα βάσει προγράμματος, θα καλωσορίζαμε τον Γιάννη μέσα Φεβρουαρίου 2013.

Γύρω στον 5ο μήνα αν θυμάμαι καλά, άρχισα να παίρνω βάρος χωρίς αυτό να ανταποκρίνεται στη διατροφή μου. Πρόσεχα τα πάντα και είχα κόψει τα πάντα. Από τον καφέ (παρότι η γιατρός μου επέτρεπε ένα εσπρεσάκι τη μέρα) μέχρι οτιδήποτε ανθρακούχο, με πολλά λιπαρά, μπαχαρικά κ.λπ. Ταυτόχρονα, η γιατρός μου παρατήρησε τσιμπημένη την πίεσή μου. Και φυσικά ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ οι απαιτήσεις της δουλειάς μου δεν μου επέτρεπαν να φεύγω πριν κλείσω εκεί 9-10 ώρες και σε καταστάσεις άγχους και πίεσης. Δεν ήταν ότι δεν είχα σε προτεραιότητα το παιδί. Όποια γυναίκα δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα και έχει ευθύνες μπορεί να το καταλάβει και να μην υποθέσει ότι ήμουν αμελής.

Ο υποδειγματικός τρόπος που χειρίστηκε από την πρώτη στιγμή η γιατρός μου την εγκυμοσύνη δεν με άφησε να αγχωθώ ή να ανησυχήσω πολύ. Αν έβαζε στο μυαλό μου το ενδεχόμενο της προεκλαμψίας εξηγώντας μαζί και τους κινδύνους του, νομίζω θα είχα γεννήσει ακόμα πιο πρόωρα! Ο μπαμπάς του Γιάννη τυχαίνει να είναι χημικός και φαρμακοποιός. Έτσι, υπήρχε μία συνεννόηση μεταξύ τους με σκοπό να διατηρηθώ όσο γίνεται πιο ήρεμη αλλά ταυτόχρονα με παρακολούθηση της πίεσης και με διαιτολόγιο ιδιαίτερα προσεγμένο (αυτό που λένε ότι οι γυναίκες απολαμβάνουν το φαγητό στην εγκυμοσύνη, εγώ δεν...). Η γιατρός απλώς μου είχε αναφέρει κάποια στιγμή όταν η κούρασή μου από τη δουλειά και η πίεση αυξάνονταν να προσέξω μην έχουμε καμιά προεκλαμψία και γεννήσω πρόωρα χωρίς λόγο.

Επιπλέον, είχα αποφασίσει καθόλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης να μη διαβάσω απολύτως τίποτα online και να αφήσω τον Τάσο και τη γιατρό μου να με καθοδηγήσουν. Και είμαι ένας άνθρωπος που δουλεύει στην online διαφήμιση- άρα το να μην ενημερωθώ online για κάποιο θέμα είναι απίστευτα σπάνιο. Παρόλα αυτά επειδή στις ιατρικές περιπτώσεις, και ειδικά σε αυτήν, μπορείς να διαβάσεις σημεία και τέρατα, αποφάσισα να απέχω.

Μέσα στη διάρκεια της εγκυμοσύνης και ειδικά τον 6ο - 7ο μήνα είχα απίστευτο πρήξιμο στα πόδια. Η γιατρός μου μας είχε στείλει τουλάχιστον 1-2 φορές να κάνω εξέταση ούρων μήπως είχα ουρία (ένδειξη προεκλαμψίας).

Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς του 2013, ο Τάσος κι εγώ ήμασταν σπίτι. Εγώ άρρωστη με βήχα και καταρροή εδώ και μια βδομάδα. Τρελό βήχα. Κάποια στιγμή, επειδή λόγω γιορτών το είχαμε αμελήσει 2 μέρες, μου είπε να πάρουμε την πίεσή μου. Η μεγάλη; 17. O Tάσος μέτρησε και τη δική του (το ψηφιακό πιεσόμετρο καμιά φορά δεν έβγαζε ακριβή αποτελέσματα). 13. Περνάει ένα τέταρτο. Ξαναμετράμε τη δική μου. 18.
«Να πάρουμε τη γιατρό σου». Η ώρα ήταν 22:30 και εγώ για κάποιο λόγο εξακολουθούσα να μην νιώθω κανένα από τα συμπτώματα της υψηλής πίεσης (πονοκέφαλο, ζαλάδα). Η γιατρός μας, φυσικά έχοντας στο μυαλό της ότι θα πρέπει να γεννήσω, αλλά χωρίς να μας θορυβήσει, μας είπε να περάσουμε από το μαιευτήριο να με δει καρδιολόγος.

Ήταν σαν να το ήξερα μάλλον, αλλά κατά έναν απίστευτα περίεργο τρόπο δεν αγχώθηκα. Έκανα ένα μπάνιο, πήρα και μια αλλαξιά ρούχα και φύγαμε.

Έμεινα στην αίθουσα υποδοχής τοκετών 1,5 ώρα. Ο Τάσος από έξω χωρίς να γνωρίζει τι γίνεται. Εξετάσεις... παρακολούθηση πίεσης και εγώ να κοιτάζω το ταβάνι ξαπλωμένη και προσπαθώντας να μείνω ψύχραιμη.

Κάποια στιγμή, άκουσα τον καρδιολόγο να μιλάει στο τηλέφωνο έξω από το δωμάτιο. "Θες να την κρατήσω στην ΜΕΘ ή να την αφήσουμε εδώ μήπως την ξεγεννήσεις αύριο;". Μιλούσε για μένα. Όχι δεν παίζει να μιλάει για μένα. Δεν γίνεται. Αποκλείεται. Δυο λεπτά μετά αργότερα ο καρδιολόγος μου είπε ότι με ήθελε στο τηλέφωνο η γιατρός μου. Ήταν μετά τα μεσάνυχτα.

Μου είπε ότι την επόμενη μέρα το πρωί θα έπρεπε να γεννήσω. Ότι πάμε για προεκλαμψία. Φυσικά με πήραν τα κλάματα και της είπα ότι φοβάμαι. «Εσύ είσαι η ασθενής μου. Εσένα πρέπει να προσέξω. Η προεκλαμψία είναι επικίνδυνη κατάσταση. Πρέπει να το καταλάβεις. Το παιδί έχει καλό βάρος, είναι ανεπτυγμένο. Έχουμε καλές πιθανότητες να πάνε όλα καλά. Αλλά πρέπει να φροντίσω εσύ να είσαι καλά. Δεν μπορώ να ρισκάρω τη ζωή σου».

Περάσαμε το βράδυ με τον Τάσο ξύπνιοι σε έναν θάλαμο τοκετού. Καλωδιωμένη άκουγα την καρδιά του Γιάννη. Όλη νύχτα. Φυσικά, υπήρξε κλάμα. Φυσικά, υπήρξαν ενοχές. Φυσικά, υπήρξε αυτοκριτική και ο φόβος ότι αν πήγαινε κάτι στραβά θα ήταν εξαιτίας μου επειδή δούλευα τόσο πολύ.

Το επόμενο πρωί, στις 09:15 μπήκα χειρουργείο. Λίγο μετά την επισκληρίδιο από την εξίσου απίστευτη αναισθησιολόγο (girl power full!) άρχισα να μην νιώθω καλά. Το μέτωπό μου άρχισε να πονάει λες και υπήρχαν σφυριά από μέσα προς τα έξω. Όχι πονοκέφαλος. Ένα στεφάνι από σφυριά. Ήθελα να κάνω εμετό. Όταν το είπα στη γιατρό μου, η αναισθησιολόγος ανέλαβε να με ηρεμήσει. Όπως μου είπε, μετά από 2 μέρες η γιατρός μου, όσο εγώ τους έλεγα όλα αυτά, η αναισθησιολόγος έδειχνε προς το μόνιτορ. Πίεση; 21. Λίγα μόλις λεπτά μετά, ακούστηκε το κλάμα του Γιάννη.

2/1/2013 09:30 π.μ. 34 εβδομάδων και 5 ημερών.

Πρώτη εικόνα. Κοιτώ δεξιά μου στον μικροσκοπικό θάλαμο ανάνηψης, δυο πόδια στον αέρα. Και μια φωνή δυνατή σαν να νευρίασε που τον ταράξαμε από την ησυχία του.

Δεύτερη εικόνα. Ο Γιάννης μπροστά μου τυλιγμένος σε πετσέτες με τα μάτια κλειστά. Δεν μου τον έδωσαν να τον κρατήσω. Μου είπαν απλά «Πες γεια στον γιο σου. Δώσε του ένα φιλί». Και τον πήραν.

Κατευθείαν στην εντατική όπου θα περνούσε 3 εβδομάδες με τους άλλους φίλους του για παρέα. Τους άλλους ήρωες.

Πέρασα ένα βράδυ στην εντατική με αναμνήσεις θολές. Πότε ξύπναγα μόνη, πότε με ξύπναγαν για τσεκάρισμα. Η πίεση παρέμεινε υψηλή για μια εβδομάδα.

Ο Γιάννης έμεινε εκεί 3 εβδομάδες. Ήταν απαραίτητο; Μετά από όλα όσα έχω ακούσει για τα μαιευτήρια και τα παιχνίδια που παίζονται, δεν το ξέρω.

Δεν θα σας μιλήσω για το πώς ένιωθα όταν έφευγε ο κόσμος και έμενα μόνη, βλέποντας τα πυρεξάκια να πηγαινοέρχονται με τα άλλα μωρά που πήγαιναν για ανεφοδιασμό στις μαμάδες τους.

Ούτε για το πόσο ιερά ήταν τα 2 εικοσάλεπτα την ημέρα που έβλεπα τον Γιάννη. Ούτε για τις ιστορίες της εντατικής με άλλους μικροσκοπικούς ήρωες να επιβιώνουν κι άλλους να χάνουν τη μάχη.

Δεν θα σας πω καν πώς πέρασαν οι 3 εβδομάδες που ο Γιάννης έμεινε εκεί, ή για το ότι δεν περίμενα ποτέ μοναδικός, ταγμένος σκοπός της ζωής μου να είναι το να αντλώ γάλα με ένα θήλαστρο και να το παραδίδω. Ούτε για την αγωνία και το μούδιασμα στο δίλεπτο που σου αφιέρωναν οι νεογνολόγοι για να σε ενημερώσουν για την πορεία του μικρού.

Υπάρχουν κι άλλες πτυχές στην ιστορία του Γιάννη. Όπως το ότι δεν του έδιναν μόνο δικό μου γάλα, παρότι είχα υπεραρκετό, ή ότι μας τον παρέδωσαν συγκαμένο ή ότι υποθέτω πως με 3 νοσηλεύτριες για καμιά εικοσαριά βρέφη, σίγουρα κάποιες φορές ο Γιάννης και όλα τα άλλα παιδιά, θα έκλαιγαν για ώρα μέχρι να ταϊστούν.

Στις 23/1/2013 ο Γιάννης ήρθε στο σπίτι του. Λίγες μέρες πριν, η γιαγιά του είχε εγχειριστεί στο στήθος με την υποψία καρκίνου (που η βιοψία ευτυχώς οδήγησε σε αρνητικό συμπέρασμα). Η μαμά του Γιάννη είχε ξαφνικά σταγόνες γάλα. Έτσι, έγινε ένας τρελός αγώνας επαναφοράς που κράτησε 2 μήνες. Τελικά, ο Γιάννης θήλασε για 8 μήνες, ποτέ αποκλειστικά αλλά χωρίς να στερηθεί το πολύτιμο μητρικό γάλα.

Λίγο αργότερα, παρουσίασε συρίγγιο κι έτσι τον Απρίλιο έκανε μία μικρή εγχείρηση με ολική αναισθησία. Πότε αρχίσαμε να αφήνουμε πίσω μας τις περιπέτειες; Το Πάσχα του 2013.

Η πρόωρη γέννα είναι μία περιπέτεια που δεν την περνάς μόνη σου, αλλά στην ουσία μόνη σου είσαι. Είχα γύρω μου πολλή αγάπη και στήριξη. Αλλά όλες εδώ το γνωρίζετε καλά: κανείς και τίποτα δεν μπορεί να απαλύνει τα συναισθήματά σου τον πρώτο καιρό. Ούτε το συναίσθημα που έχεις όταν φεύγεις για το σπίτι σου αφήνοντας πίσω το παιδί σου.

Διαβάζοντας για την προεκλαμψία, διαπιστώνω ότι είναι πολύ διαδεδομένη αιτία πρόωρης γέννας. Το άσχημο είναι ότι ακόμα τα αίτιά της παραμένουν άγνωστα. Η λύση που υπάρχει είναι να παρακολουθεί κανείς στενά τις ενδείξεις που είναι π.χ. η τσιμπημένη πίεση, το πρήξιμο και κάποιοι άλλοι δείκτες στον πλακούντα αν δεν κάνω λάθος. Ήμασταν τυχεροί και είχαμε κοντά μας μία γιατρό που επέδειξε την πιο σωστή στάση, μας φρόντισε, μας πρόσεξε σαν δικούς της ανθρώπους και έδρασε με απίστευτη ψυχραιμία και ικανότητα σε μία επεισοδιακή κατάσταση. Δεν νομίζω ότι μπορώ να την ευχαριστήσω αρκετά.

Ο Γιάννης σήμερα πλησιάζει τα 2 του χρόνια και είναι, όπως όλα τα παιδιά, ό,τι πιο φωτεινό και πολύτιμο έχουμε στη ζωή μας.


Κωνσταντίνα Χατζάκη