25 Νοεμβρίου 2014

Η ιστορία της Ελένης: Έναν χρόνο μετά

Έγραψα πρώτη φορά σε αυτό το blog, πριν από έναν χρόνο, όταν ακόμα αναζητούσα απαντήσεις και παρηγοριά, έχοντας τη μικρή μου κόρη στη ΜΕΝΝ, μετά από έναν έκτακτο τοκετό στις 30 εβδομάδες.

Πέρασε ένας χρόνος και ευχαριστώ τον Θεό που υπήρξε γενναιόδωρος μαζί μας. Ένας χρόνος που δεν υπήρξε μέρα που να μην θυμηθώ εκείνες τις ημέρες της ατελείωτης αγωνίας. Όσο πλησίαζαν τα φετινά γενέθλια, έζησα πάλι από την αρχή όλες εκείνες τις μέρες του πέρσι, τη νοσηλεία μου στο μαιευτήριο με την ελπίδα να «κρατήσουμε» όσο μπορούμε την κύηση μετά την ολική ρήξη υμένων- ήταν μόνο 4 ημέρες η επιτυχία μας-, την πρώτη μου επίσκεψη στη ΜΕΝΝ με το αναπηρικό καροτσάκι, τα ατελείωτα δάκρυα όταν μας οδήγησαν στο μωρό μας.
Και σιγά σιγά γνώρισα τον κόσμο της ΜΕΝΝ, τις μαμάδες με τις πράσινες μπλούζες, τη μυρωδιά των αντισηπτικών, τον ήχο από τα μηχανήματα. Σιγά σιγά έμαθα να διαβάζω μόνη μου τις ενδείξεις στα μηχανήματα, έμαθα να περιμένω τα νέα των γιατρών με υπομονή, σιγά σιγά σταμάτησα να κλαίω. Τις πρώτες μέρες πίστευα ότι τα δάκρυά μου δεν θα τελειώσουν ποτέ.. Και όμως, ακόμα και αυτά τελείωσαν.
50 μέρες διήρκεσε το ταξίδι μας εκεί, και μετά ακολούθησε ένας χειμώνας που απομονωθήκαμε από όλους, για να προφυλάξουμε το ευαίσθητο παιδί μας. Σχεδόν δύο μηνών ήταν που τη φέραμε στο σπίτι, λίγο περισσότερο από 2 κιλά. 

Και μετά ξεκίνησε η μεταμόρφωση. Και η πεταλουδίτσα μας απέκτησε χρώματα πολλά και μαζί με αυτήν και η ζωή μας όλη. Και κάθε της κατόρθωμα - αυτά που στο πρώτο μας παιδί τα είχαμε δεδομένα- έγινε για μας πανηγύρι και θαύμασα την υπερπροσπάθεια αυτών των πλασμάτων να διεκδικήσουν τη ζωή.
Και ήρθαν τα πρώτα της γενέθλια, μεγάλη γιορτή για μένα. Κάπου είχα διαβάσει τα λόγια μιας μαμάς πρόωρου που αναρωτιόταν ποια ημέρα να γιορτάζει, την ημέρα που γεννήθηκε το θαύμα της ή την ήμερα που το πήρε κοντά της στο σπίτι; Για μένα αυτό το δίλημμα δεν υπήρξε. Γιορτάσαμε τα γενέθλια της petit κόρης μας, μόλις 8 κιλών, στον χρόνο με περίσσεια συγκίνηση και χαρά.
Ένας χρόνος πέρασε και δεν ξέχασα τίποτα. Είμαι όμως ευγνώμων.
Ελένη Σ. 

2 σχόλια:

  1. Σοφία25/11/14 22:03

    Να σου Ζήσει το κοριτσάκι σου!!! Χιλιόχρονο να είναι και πάντα γερό και τυχερό στη ζωή του!!! Πόσα μου θύμησαν τα λόγια σου.. Για μας είναι νωπό ακόμη (πριν 2 μήνες την πήραμε), έπειτα από 46 μέρες στη μονάδα.. Τελικά είναι τόσο κοινές οι μνήμες των γονιών από την παραμονή των μωρών τους εκεί μέσα.. Τίποτα δεν ξεχνιέται.. Ξεπερνιέται όμως και προχωράμε μπροστά! Γιατί οι κοριτσάρες μας τα κατάφεραν και δεν έχουν πια τίποτα να "ζηλέψουν" από ένα τελειόμηνο μωράκι! Να είσαι καλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος27/11/14 16:42

    Δεν τα ξεχνάω εδώ και 2 χρόνια πάντα τέτοιες μέρες του Αγίου Στυλιανού εγώ προσεύχομαι για όλα τα προωρα,τα λόγια σου με αντιπροσωπεύουν είμαι μαμά που πέρασα την προωροτητα με τα δίδυμακια μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή