Η ιστορία της Κέλλης: Δύο γέννες, δύο πρόωρα μωρά

Πρoωρότητα. Δύο γέννες, δύο πρόωρα μωρά. Κι όμως γίνεται. Ο γιος μου γεννήθηκε το 2011 στις 34 εβδομάδες και εκτός από το άγχος του χειρουργείου και της υψηλής πίεσης, η προωρότητα δεν με φόβισε. Γεννήθηκε 2.350 γραμμάρια, πήρε λίγο οξυγόνο, έκανε φωτοθεραπεία για τον ίκτερο και τίποτε παραπάνω. Ήταν καλά. Πήρε βάρος κατευθείαν, άργησε λίγο να καθίσει και περπάτησε στους 14 μήνες, το οποίο βρίσκω ούτως ή άλλως φυσιολογικό. Όπως καταλάβατε ήμουν από τις τυχερές περιπτώσεις μέχρι που....

Γεννήθηκε η κόρη μου στις 33 εβδομάδες, 1.800 γραμμάρια δύο μέρες μετά τον τελευταίο υπέρηχο στον οποίο η γιατρός είδε γερασμένο πλακούντα. Η μικρή είχε χάσει 100+ γραμμάρια μέσα στην κοιλιά, το λεύκωμα και η πίεση ήταν ψηλά και οι παλμοί επίσης: προεκλαμψία.

Μπήκα στην κλινική Σάββατο βράδυ με πόνο στην κοιλιά, αλλά όχι συσπάσεις. Την επομένη το πρωί βιαστικά χειρουργείο. Το μωρό δεν έκανε καλή διαφοροποίηση και στρεσαριζόταν. Εγώ μόνη. Τελευταία στιγμή έφτασε η μαμά μου και την είδα. Ο άντρας μου ήταν σε ταξίδι για δουλειά και εγώ να κοιτάω τη γιατρό να μου λέει: «πρέπει να πάρουμε το μωρό». Το μόνο που της είπα «είναι νωρίς, όχι!».

Γεννήθηκε η μικρή μου κι εγώ δεν την είδα, την πήρανε στη ΜΕΝΝ. Βλέπετε, ενώ έκανα καισαρική με επισκληρίδιο, με νάρκωσαν τελικά γιατί ήταν όλα στο κόκκινο. Την πρώτη φορά που την είδα ήταν σε φωτογραφία από την παιδίατρό μας και σκέφτηκα «οκ, κανονικό μωρό», ώσπου πήρα εξιτήριο, μπήκα στ' αμάξι και πήγα να την γνωρίσω επιτέλους. Έφτασα σχεδόν στα τέσσερα από τα ράμματα. Μπήκα στη γεμάτη θερμοκοιτίδες αίθουσα και κοιτούσα σαν χαμένη. Τι ήταν όλα αυτά; Σαν σε ταινία. Και να ’μαι μπροστά στο δικό μου κουτάκι. Εκεί σταμάτησε η φασαρία από τα μόνιτορ, η φωνή της γιατρού, όλα. Η κόρη μου ήταν εκεί γεμάτη καλώδια, τόσο όμορφη μα τόσο μικρή, που ήταν το «κανονικό» μωρό που είχα στο μυαλό μου;

Και έτσι ξεκίνησαν τα καθημερινά ταξίδια στη ΜΕΝΝ για 23μέρες μέχρι που την πήραμε στο σπίτι! Συναισθήματα; Τόσα πολλά. Ο φόβος μεγάλος μήπως κάτι έγινε. Τι να σου κάνουν και τα επισκεπτήρια; Δύο ώρες όλες κι όλες, μία το πρωί, μία το απόγευμα; Οι μαίες, κάποιες πολύ καλές, αρκετά φιλικές αλλά όχι όλες. Και η πρώτη αγκαλιά! Αχ, η πρώτη αγκαλιά!

Ήταν από τα τυχερά μωρά, ναι, είναι πιο ευαίσθητη σε ιώσεις, αναπνευστικά κ.λπ., αλλά είναι καλά και είμαστε μαζί και αυτό έχει σημασία.. Έχω ακόμα τόσα να πω, γιατί νιώθω περήφανη για τα παιδιά μου: αντιμετώπισαν κατάματα κάτι πολύ βάναυσο, την προωρότητα, αλλά μέχρι τώρα καμία γνωστή μου δεν μπορούσε να νιώσει τι νιώθω και τι κάνω εικόνα όταν λέω ΜΕΝΝ (μάσκα, ποδιά, αντισηπτικό, ξανά και ξανά), όταν λέω «το παιδί μου βήχει, ανησυχώ». Αυτά μόνο μια μαμά πρόωρου παιδιού τα κατανοεί. Και νιώθει ρίγος, άγχος και ανασφάλεια στο άκουσμα αυτών των λέξεων. Οι άλλοι απλά σε βρίσκουν υπερβολική, νομίζουν ότι κακομαθαίνεις τα παιδιά σου…

Ε. Κέλλη