Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αντι-Δράσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αντι-Δράσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

30 Απριλίου 2015

Δωρίστε γάλα / Φτιάξτε μας τράπεζες

Η σημερινή ιστορία μιλάει για μια μητέρα που είχε πολύ, πάρα πολύ γάλα και αυτό ήταν – όσο κι αν σας φαίνεται απίστευτο – πρόβλημα. Το δικό της πρόβλημα, η Κατερίνα το έκανε προσφορά. Μια μαμά που ουδεμία σχέση είχε με πρόωρο τοκετό, ρώτησε, έμαθε, ενημερώθηκε και μπήκε στον κόπο να γίνει δωρήτρια γάλακτος για τα πρόωρα μωρά του μαιευτηρίου Έλενα Βενιζέλου. Την Κατερίνα Ιωαννίδου τη γνώρισα επειδή θέλησε να περιαυτολογήσει - και κατά τη γνώμη μου έκανε πολύ καλά - για την προσφορά της αυτή με σκοπό να γνωστοποιήσει την ύπαρξη της μίας και μοναδικής ελληνικής τράπεζας γάλακτος για πρόωρα ή οποία δέχεται δωρεές (την ιστορία της διαβάζετε εδώ).

Ποια είναι η διαφορά της από τις άλλες τράπεζες; Στο Έλενα από το 1947 (!) υπάρχει όλη η απαραίτητη υποδομή για να γίνουν δωρεές γάλακτος από ξένες μητέρες και στη συνέχεια το γάλα αυτό να χορηγηθεί στα πρόωρα που νοσηλεύονται εκεί και το έχουν τρομακτική ανάγκη. Το μητρικό γάλα είναι σχεδόν φάρμακο γι' αυτά τα μωρά. Προφυλάσσει από θανατηφόρες ασθένειες όπως η νεκρωτική εντεροκολίτιδα και ενισχύει το ανοσοποιητικό του βρέφους ενάντια στις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις, καθώς μέσω αυτού το μωρό λαμβάνει έτοιμα αντισώματα και λεμφοκύτταρα και έναν μεγάλο αριθμό αντιμικροβιακών παραγόντων. Στην τράπεζα του Έλενα, τόσο οι δωρήτριες όσο και το γάλα τους μπορούν να ελεγχθούν υγειονομικά και στη συνέχεια το γάλα να παστεριωθεί μερικώς και να εμπλουτιστεί αν χρειάζεται με επιπλέον θρεπτικά στοιχεία. Το γάλα που δίνεται στα πρόωρα του Έλενα λειτουργεί ως γέφυρα, μέχρι να μπορέσει η κάθε μητέρα να θηλάσει το νοσηλευόμενο μωρό της. Δηλαδή μόνο τις 2-3 πρώτες εβδομάδες της ζωής. Αν μετά, το νεογνό έχει μεγάλες ανάγκες σε γάλα και η μαμά του δεν έχει μπορέσει να διατηρήσει τη γαλουχία της, του χορηγείται και φόρμουλα.

Είναι πολύ δύσκολο για μια μαμά με πρόωρο να διατηρήσει τη γαλουχία της – όχι ακατόρθωτο φυσικά -, κυρίως λόγω της φυσικής απομάκρυνσης της μητέρας από το βρέφος, της κακής ψυχολογικής της κατάστασης, αλλά και των συνθηκών που επικρατούν στη χώρα μας. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ενιαία πολιτική στις μονάδες. Και αν στη μία επιτρέπεται να αντλήσεις γάλα στο σπίτι σου και να το πας στο επισκεπτήριο, σε μια άλλη απαγορεύεται, ενώ στις μονάδες των παιδιατρικών νοσηλευτικών ιδρυμάτων - που συχνά φιλοξενούνται δύσκολα περιστατικά -, δεν υπάρχουν καν δωμάτια άντλησης. Και, ξέρετε, η διαμονή 2-3 εβδομάδων στη μονάδα είναι η καλή εκδοχή της προωρότητας… Πολλά μωρά με σημαντικά προβλήματα πρέπει να μείνουν έως και αρκετούς μήνες εκεί.

Με απλές μαθηματικές πράξεις, το γάλα δεν φτάνει. Το Έλενα στέλνει και στο Αλεξάνδρα, αλλά δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες όλων των ΜΕΝΝ. Προκύπτουν λοιπόν δύο συμπεράσματα: Χρειαζόμαστε περισσότερο μητρικό γάλα από μητέρες που έχουν περίσσευμα (και τα μωρά τους δεν έχουν ξεπεράσει τον 6ο μήνα). Χρειαζόμαστε περισσότερες τέτοιες τράπεζες. Φυσικά και οι άλλες, σαν κι αυτή του Αγία Σοφία και του Μητέρα παραδείγματος χάρη, που δέχονται, φυλάνε και χορηγούνε το γάλα των μαμάδων των οποίων τα βρέφη νοσηλεύονται εκεί, είναι σπουδαίες (ναι, δεν είναι αυτονόητο ότι υπάρχουν παντού). Όμως στις τράπεζες για τις οποίες σας μιλάω μπορεί σχεδόν κάθε μητέρα να κάνει μια προσφορά η οποία θα βοηθήσει το μωρό κάποιας άλλης που βρίσκεται σε σοβαρή κατάσταση.

Το κράτος πάλι που αναπτύσσει τέτοιες υποδομές και παρακινεί τους πολίτες του να τις αξιοποιήσουν λέγεται κράτος με κοινωνικό πρόσωπο. Γι’ αυτό η Κατερίνα Ιωαννίδου (η ίδια που έφτιαξε για εμάς την έρευνα της προωρότητας αφιλοκερδώς) και εγώ απευθύνουμε την έκκληση αυτή στον Υπουργό Υγείας Παναγιώτη Κουρουμπλή και στον αναπληρωτή υπουργό Ανδρέα Ξανθό καθώς επίσης και στη Διεύθυνση Ανάπτυξης Μονάδων Υγείας: «Φτιάξτε περισσότερες τράπεζες δωρεάς γάλακτος. Ενημερώστε τις μητέρες για τη χρησιμότητά τους».

Σήμερα, θέλω να σας ζητήσω να δωρίσετε γάλα. Να παρακινήσετε άλλες μητέρες που μπορούν, να το κάνουν. Να ψηφίσετε εδώ (μπείτε στη σελίδα και ψηφίστε, δεν αρκεί να κλικάρετε μόνο επάνω στο link) και να διαδώσετε το σχετικό ψήφισμα. Και ξανά, να υπογράψετε την πρωτοβουλία της ομάδας Θήλαστρο & Θηλασμός για την υποστήριξη του μητρικού θηλασμού στις ΜΕΝΝ (εδώ). Από την ίδια ομάδα παραθέτουμε και τις οδηγίες δωρεάς μητρικού γάλακτος στην τράπεζα του Έλενα Βενιζέλου.

Προκειμένου να κάνετε δωρεά μητρικού γάλακτος στην Τράπεζα Μητρικού Γάλακτος του Μαιευτηρίου Έλενα Βενιζέλου θα πρέπει να ακολουθήσετε τα παρακάτω βήματα:

1. Τηλεφωνική επικοινωνία με τα παρακάτω τμήματα για λήψη αναλυτικών οδηγιών και φαξ με τη λίστα των απαραίτητων εξετάσεων (σημειώστε το όνομα του ατόμου με το οποίο θα συνεννοηθείτε).
Τηλέφωνο επικοινωνίας Τράπεζας Μητρικού Γάλακτος: 213 2051360
Τηλέφωνο επικοινωνίας Τμήματος Θηλασμού: 210 6462782, http://www.hospital-elena.gr/klinikes/thilasmos.html

2. Διενέργεια των εξετάσεων δωρεάν στο Έλενα Βενιζέλου ή σε οποιοδήποτε μικροβιολογικό εργαστήριο της επιλογής σας.

3. Μεταφορά γάλακτος σε ισοθερμική τσάντα με παγοκύστες ή προκειμένου για μητέρες που κατοικούν στην επαρχία, αποστολή με courrier, σε ισοθερμικά κουτιά με παγοκύστες.

Προϋπόθεση: Η ηλικία του μωρού για το οποίο αντλεί η μητέρα να μην είναι άνω των 6 μηνών. 

24 Απριλίου 2015

Ας μιλήσουμε για υπογονιμότητα

Θα έχετε καταλάβει πως αν κάτι εκτιμώ εδώ πέρα είναι να μιλάμε έξω από τα δόντια για όσα μας προβληματίζουν, για όσα μας πονάνε, για όσα είναι ζόρικα. Θα έχετε καταλάβει πόση σημασία δίνω στην ψυχολογία. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να μην στηρίξω μια τέτοια δράση. Επιπλέον το κάνω και για δύο ακόμη λόγους. Επειδή ξέρω πολλές γυναίκες που δεν απέκτησαν εύκολα παιδί και αυτό στα μάτια μου τις κάνει σπουδαίες. Αλλά κι επειδή ξέρω περισσότερες που μετά την υπογονιμότητα είχαν να παλέψουν και με την προωρότητα. Και αυτό στα μάτια μου τις καθιστά ηρωίδες. Αναρωτιέμαι λοιπόν, πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα πράγματα για όλες αυτές τις γυναίκες, για όλους αυτούς τους ανθρώπους που θέλουν να γίνουν γονείς, για όλους εμάς και όσους ακολουθήσουν τελικά, αν δεν είχαμε να κρυφτούμε. Αν δεν έπρεπε να απαντήσουμε σε ερωτήσεις του τύπου: «παιδάκι, θα κάνετε;». Συγχαρητήρια στην ομάδα «Υπογονιμότητα: Μιλάμε Ανοιχτά». Αν προσπαθείτε για παιδί, να πάτε. Αν περάσατε από «εκεί», επίσης. Θα βοηθήσετε.

Η ομάδα «Υπογονιμότητα: Μιλάμε Ανοιχτά» προσκαλεί όλα τα ενδιαφερόμενα υπογόνιμα ζευγάρια, τις οικογένειές τους και τους φίλους τους στην πρώτη δράση με θέμα:
«Ο ρόλος του ειδικού ψυχικής υγείας στη διαδικασία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής»





Διακεκριμένοι γιατροί και εξειδικευμένοι επιστήμονες φωτίζουν αθέατες πλευρές του θέματος, ενημερώνουν διεξοδικά και απαντούν σε κάθε απορία.

Βασικός στόχος της ομάδας «Υπογονιμότητα: Μιλάμε Ανοιχτά» είναι μέσω της συγκεκριμένης δράσης να συμβάλλει εποικοδομητικά στο χτίσιμο μιας υγιούς ψυχολογίας των υπογόνιμων ζευγαριών που θα την παρακολουθήσουν, θεωρώντας τον ψυχολογικό τομέα ως τον βασικότερο παράγοντα μιας επιτυχούς προσπάθειας. Η καλή ψυχολογική κατάσταση του ζευγαριού στη δύσκολη αυτή συγκυρία της ζωής του μπορεί να το βοηθήσει να αντιμετωπίσει με δύναμη και αποφασιστικότητα το πρόβλημα, λαμβάνοντας με νηφαλιότητα και σύνεση τις σωστές αποφάσεις που θα το οδηγήσουν συντομότερα στην πραγματοποίηση του ονείρου της τεκνοποίησης.

Τα ζευγάρια θα έχουν την ευκαιρία να διατυπώσουν απορίες και να εκφράσουν τους φόβους ή τις ανησυχίες τους, λαμβάνοντας υπεύθυνες και επιστημονικά τεκμηριωμένες απαντήσεις από τους ειδικούς μας συνεργάτες - ιατρούς.

Πού και πότε;
Στo Civitel Olympic Hotel, λεωφόρος Κηφισίας 2Α, Μαρούσι, τηλ: 210-6801900, στις 10/05/2015, ώρα 11:00 πμ.

Η είσοδος είναι δωρεάν.

Λόγω περιορισμένων θέσεων, δηλώστε συμμετοχή στα email: info@ivfforums.gr και info@mitrotita.gr και στο inbox της σελίδας «Υπογονιμότητα: Μιλάμε Ανοιχτά» στο Facebook







16 Απριλίου 2015

Τι μας βοήθησε στη ΜΕΝΝ (αποτελέσματα έρευνας Γ')

Πριν από 2 μήνες το 31εβδομάδες έτρεξε στο διαδίκτυο μία έρευνα για την προωρότητα με σκοπό να βρούμε μαζί τις λύσεις στα προβλήματα που μας απασχόλησαν και μας απασχολούν ως γονείς πρόωρων και - γιατί όχι; - να προσπαθήσουμε να τις υλοποιήσουμε.

Σήμερα δημοσιεύει τα αποτελέσματα του τρίτου μέρους της έρευνας που έχει να κάνει με τα όσα μας βοήθησαν κατά την παραμονή των παιδιών μας στη ΜΕΝΝ (τα αποτελέσματα του πρώτου μέρους τα διαβάζετε εδώ και του δεύτερου εδώ. Θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα).


Τα αποτελέσματα που παρουσιάζονται βασίζονται σε ποσοτική έρευνα που διεξήχθη από και για το blog 31ebdomades από την ερευνήτρια αγοράς Κατερίνα Ιωαννίδου. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε την περίοδο 7-28 Φεβρουαρίου 2015 με χρήση δομημένου ερωτηματολογίου το οποίο διανεμήθηκε ηλεκτρονικά. Συνολικά συμμετείχαν 367 μητέρες πρόωρων βρεφών (δηλαδή μητέρες που γέννησαν πριν την 37η εβδομάδα κύησης).

Τι μας βοήθησε στη ΜΕΝΝ*
Τη σημαντικότερη βοήθεια, σε ποσοστό 75%, μας δίνουν οι άλλοι γονείς των οποίων τα παιδιά νοσηλεύονται μαζί με τα δικά μας ή εκείνοι των οποίων τα παιδιά είχαν νοσηλευτεί στο παρελθόν (66%). Ακολουθεί η προσευχή σε ποσοστό 56% και η κουβέντα με τον σύντροφό μας σε ποσοστό 53%. Ένα 49% των μαμάδων βοηθήθηκε αντλώντας γάλα για τα μωρά τους και ένα 44% επειδή βρίσκονταν συνεχώς στο νοσοκομείο, ενώ το 41% από τις νοσηλεύτριες των μονάδων που συχνά δείχνουν πιο φιλικό πρόσωπο. Τέλος, το να μιλάμε με τη μητέρα μας και με τον ίδιο κάθε φορά γιατρό είναι δύο παράγοντες που βοηθούν σε ποσοστό 34%. Αξίζει να σημειωθεί πως ένα 76% απάντησε πως η επαφή με ψυχολόγο ήταν άγνωστη γι' αυτές εμπειρία (που ενδεχομένως να βοηθούσε, θα συμπλήρωνα εγώ). 

Η επαφή με ανθρώπους που μας κατανοούν, είτε επειδή το έχουν ζήσει (κυρίως γι' αυτό), είτε επειδή είναι δικοί μας και μοιραζόμαστε με αυτούς τη ζωή μας είναι το ένα ισχυρό κομμάτι βοήθειας. Η προσωπική επαφή - που πάντα στηρίζει σε στιγμές δύσκολες - πάει εδώ χέρι χέρι με την προσωπική πίστη. Ο άλλος πόλος βοήθειας είναι η αίσθηση ότι προσφέρουμε κάτι στα παιδιά μας, είτε με τη φυσική μας παρουσία (την οποία το ελληνικό σύστημα υγείας μάς στερεί στις περισσότερες μονάδες), είτε με την προσφορά του μητρικού γάλακτος. 

Workshop θηλασμού
Γι' αυτόν τον λόγο, το 31εβδομάδες σε συνεργασία με τη La Leche League Greece - Σύνδεσμο Θηλασμού Ελλάδος, προσφέρει ένα δίωρο σεμινάριο πρακτικών οδηγιών για τον θηλασμό στα πρόωρα βρέφη. Το σεμινάριο θα πραγματοποιηθεί στις 9 Μαΐου 2015, στις 5 το απόγευμα, στο κέντρο της Αθήνας (Ερμού 44) και απευθύνεται σε μητέρες με πρόωρα, αλλά κυρίως σε μέλλουσες μητέρες με υψηλές πιθανότητες πρόωρου τοκετού λόγω πολύδυμης κύησης. Το σεμινάριο προσφέρεται εντελώς δωρεάν και καλούμε όσες έχουν μια σχετική ιστορία θηλασμού που θέλουν να μοιραστούν, ώστε να καθοδηγήσουν και να εμψυχώσουν τις μέλλουσες μητέρες, να δηλώσουν συμμετοχή (στο ksokou@gmail.com με την ένδειξη ''Για το σεμινάριο θηλασμού''). Η συνάντηση γίνεται με τον συντονισμό και την ευγενική προσφορά της IBCLC Άντας Παλατζιάν στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Αγκαλιάς Καγκουρό που γιορτάζεται στις 15 Μαΐου. 



*Οι απαντήσεις δόθηκαν με χρήση 5βάθμιας κλίμακας. Τα ποσοστά που παρουσιάζονται αναφέρονται στην απάντηση Ιδιαίτερα σημαντική βοήθεια για την παράγραφο των βοηθητικών παραγόντων.

28 Μαρτίου 2015

Τα προβλήματά μας μετά τη ΜΕΝΝ (αποτελέσματα έρευνας Β')

Πριν από 1μιση μήνα το 31εβδομάδες έτρεξε στο διαδίκτυο μία έρευνα για την προωρότητα με σκοπό να βρούμε μαζί τις λύσεις στα προβλήματα που μας απασχόλησαν και μας απασχολούν ως γονείς πρόωρων και - γιατί όχι; - να προσπαθήσουμε να τις υλοποιήσουμε.

Σήμερα δημοσιεύει τα αποτελέσματα του δεύτερου μέρους της έρευνας που έχει να κάνει με τα προβλήματα τα οποία προέκυψαν κατά την άφιξη των παιδιών μας στο σπίτι μετά τη ΜΕΝΝ (τα αποτελέσματα του πρώτου μέρους τα διαβάζετε εδώ. Θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα).

Τα αποτελέσματα που παρουσιάζονται βασίζονται σε ποσοτική έρευνα που διεξήχθη από και για το blog 31ebdomades από την ερευνήτρια αγοράς Κατερίνα Ιωαννίδου. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε την περίοδο 7-28 Φεβρουαρίου 2015 με χρήση δομημένου ερωτηματολογίου το οποίο διανεμήθηκε ηλεκτρονικά. Συνολικά συμμετείχαν 367 μητέρες πρόωρων βρεφών (δηλαδή μητέρες που γέννησαν πριν την 37η εβδομάδα κύησης).

Τα προβλήματά* μας αμέσως μετά τη ΜΕΝΝ
Παίρνοντας το παιδί στο σπίτι τα προβλήματα διαφοροποιούνται και έχουν να κάνουν πρωτίστως με την πρόσληψη βάρους του μωρού (51%), με τη μόνιμη ανησυχία ότι κάτι έχει (40%), τη διατήρηση της γαλουχίας (39%), την κακή ψυχολογική μας κατάσταση (36%) και τη διαδικασία των αντλήσεων με θήλαστρο (34%).

Θα ήταν ίσως πολυτέλεια να μιλήσουμε για ένα λειτουργικό σύστημα υποστήριξης και παρακολούθησης της λεχώνας στο σπίτι την στιγμή που δεν μας επέτρεψαν να αγγίξουμε τα παιδιά μας στη ΜΕΝΝ, αλλά ούτε μας "άγγιξε'' κάποιος ειδικός (το 76% δεν είχε καμία εμπειρία με ψυχολόγο παρά την άσχημη ψυχολογική κατάσταση που βίωνε), χωρίς να τον αναζητήσουμε (εμείς όμως θα το διεκδικήσουμε και αυτό). Θα ήταν όμως σωτήριο ή έστω εξαιρετικά βοηθητικό να υπήρχαν δομές που να μπορούμε να απευθυνθούμε για τις λίγο πιο ιδιαίτερες ανάγκες των πρόωρων μωρών μας και τις δικές μας τον πρώτο καιρό στο σπίτι.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι το πρώτο διάστημα στο σπίτι η μητέρα με πρόωρο μωρό ενδεχομένως να αντιμετωπίζει δυσκολίες να βγαίνει συχνά έξω, μπορείτε να απευθυνθείτε σε ορισμένα τηλέφωνα.

Για ψυχολογική υποστήριξη: στο τηλ. 210 9319 054 της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Οργάνωσης Φαιναρέτη, Δευτέρα-Παρασκευή 9-9 (περισσότερα εδώ).

Για στήριξη της γαλουχίας: στο τηλ. 10525 της Αλκυόνης, καθημερινά 9-5 και Σάββατο 9-2 (περισσότερα εδώ).

Για τη στήριξη γονέων με απώλειες ή με άρρωστα παιδιά: στα τηλ. 210 6463 622 για την Αθήνα και 213 0510 010 για τη Θεσσαλονίκη, Δευτέρα - Παρασκευή 10-6, της Μέριμνας (περισσότερα εδώ).

Για κάθε άλλη απορία και ανάγκη σας επικοινωνήστε με το 31εβδομάδες στο mail ksokou@gmail.com και στη σελίδα μας στο facebook.


*Οι απαντήσεις δόθηκαν με χρήση 5βάθμιας κλίμακας. Τα ποσοστά που παρουσιάζονται αναφέρονται στην απάντηση Ιδιαίτερα έντονη παρουσία του προβλήματος για την παράγραφο των προβλημάτων.
 

21 Μαρτίου 2015

Τα προβλήματά μας στη ΜΕΝΝ (αποτελέσματα έρευνας Α')

Πριν από ενάμιση μήνα το 31εβδομάδες έτρεξε στο διαδίκτυο μία έρευνα για την προωρότητα με σκοπό να βρούμε μαζί τις λύσεις στα προβλήματα που μας απασχόλησαν και μας απασχολούν ως γονείς πρόωρων και - γιατί όχι; - να προσπαθήσουμε να τις υλοποιήσουμε.

Σήμερα δημοσιεύει τα αποτελέσματα του πρώτου μέρους της έρευνας που έχει να κάνει με τα προβλήματα κατά τη διάρκεια της παραμονής των παιδιών μας στη ΜΕΝΝ (θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα).

Τα αποτελέσματα που παρουσιάζονται βασίζονται σε ποσοτική έρευνα που διεξήχθη από και για το blog 31ebdomades από την ερευνήτρια αγοράς Κατερίνα Ιωαννίδου. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε την περίοδο 7-28 Φεβρουαρίου 2015 με χρήση δομημένου ερωτηματολογίου το οποίο διανεμήθηκε ηλεκτρονικά. Συνολικά συμμετείχαν 367 μητέρες πρόωρων βρεφών (δηλαδή μητέρες που γέννησαν πριν την 37η εβδομάδα κύησης).

Τα (σημαντικότερα) προβλήματα*
Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας κατά τη διάρκεια της παραμονής των παιδιών μας στη ΜΕΝΝ είναι η μειωμένη σωματική επαφή και η έλλειψη της αγκαλιάς σε ποσοστό 53%. Δεν είναι παράξενο λοιπόν που το αμέσως επόμενο κορυφαίο ζήτημα είναι το περιορισμένο επισκεπτήριο με ποσοστό 48%. Αν συνυπολογίσει κανείς και το 35% που δήλωσαν ότι δυσκολεύτηκαν επιπλέον επειδή δεν μιλούσαν με τον ίδιο γιατρό αλλά με διαφορετικούς κάθε φορά, καθώς και ένα 30% που δεν είχε κάποιον να τις καταλάβει, εύκολα διαπιστώνει πως το νοσηλευτικό σύστημα χρειάζεται αλλαγές. Οχι, δεν είμαστε δυσαρεστημένες από τις ιατρικές γνώσεις και τις ικανότητες του νοσηλευτικού προσωπικού, αλλά από το ψυχρό και απρόσωπο πρωτόκολλο που δεν μας εμπλέκει στη φροντίδα των ίδιων μας των παιδιών. Δυστυχώς σήμερα, μόνο η μονάδα του Αγλαΐα Κυριακού παρέχει ελεύθερο επισκεπτήριο στους γονείς και πολύ λίγες (Α. Κυριακού, Αττικόν, Ε. Βενιζέλου, Ιασώ) τη φροντίδα Καγκουρό μόνο σε μη διασωληνωμένα μωρά.

Δεν παραγνωρίζουμε φυσικά το γεγονός πως αρκετές μονάδες φυτοζωούν ή κλείνουν στη χώρα μας και πως σε αρκετές περιοχές της περιφέρειας υπάρχουν σημαντικότατες ελλείψεις υποδομών. Ωστόσο επειδή το ερωτηματολόγιο είχε να κάνει με τα προβλήματα στις ήδη υπάρχουσες, στην παρούσα φάση ας προσπαθήσουμε να τις διατηρήσουμε ζωντανές και να ζητήσουμε να αναβαθμιστούν, ενώνοντας τις φωνές μας με την πρωτοβουλία** της Κωνσταντίνας Γιαννιώτη από την ομάδα Θήλαστρο & Θηλασμός (facebook) και υπογράφοντας την επιστολή που ζητάει από τους αρμόδιους ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ στη φροντίδα των νοσηλευόμενων πρόωρων βρεφών, ΑΝΟΙΧΤΟ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΡΙΟ, ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ ΚΑΓΚΟΥΡΟ και ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ ΘΗΛΑΣΜΟΥ (υπογράφετε εδώ).



*Οι απαντήσεις δόθηκαν με χρήση 5βάθμιας κλίμακας. Τα ποσοστά που παρουσιάζονται αναφέρονται στην απάντηση Ιδιαίτερα/αρκετά έντονη παρουσία του προβλήματος για την παράγραφο των προβλημάτων.
** Η πρωτοβουλία γεννήθηκε μετά από γόνιμο διάλογο που προέκυψε από τη διατύπωση ορισμένων προβλημάτων εκ μέρους μου στη συγκεκριμένη ομάδα.

26 Ιανουαρίου 2015

Των Ελλήνων οι κοινότητες

Όσο τα πάντα γύρω μου επέμεναν πως η ελπίδα είναι καθ’ οδόν, η αλήθεια πρέπει να λέγεται - και μάλιστα από χείλη αξιόπιστα -, η ευθύνη να στέκεται στο ύψος της όπως θα όφειλε να είναι και ο πήχυς των προσδοκιών μας από αυτό που ονομάζεται ηγεσία ενός κράτους και άλλα τέτοια βαρύγδουπα, δύο μεγάλες παρέες συγκεντρώνονταν σε διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Όχι για να στηρίξουν κάποιον πολιτικό ή να υποσκάψουν κάποιον άλλο. Όχι για να ανταλλάξουν ψήφους με προσλήψεις ή να εναποθέσουν τα όνειρά τους για ένα εξοχικό στα χέρια κάποιου αμόρφωτου, αλλά λαοφιλούς δημοσιοσχετίστα. Ούτε για να μιλήσουν για πολιτική, σταυρώνοντας και φτύνοντας ψηφοδέλτια. Αλλά για να κάνουν πολιτική. Βαρύγδουπο κι αυτό θα μου πείτε. Μπα, όχι. Δεν το ήξεραν οι άνθρωποι. Ούτε ξεκίνησαν με αυτή τη σκέψη στο μυαλό τους. Άλλωστε η πολιτική όπως τη συνηθίζουμε σήμερα, έχει μάλλον αρνητική χροιά στα αφτιά τους.

Εκείνοι απλώς σηκώθηκαν από τον ζεστό καναπέ τους, ενώ έξω έκανε κρύο και βγήκαν από το σπίτι, αφήνοντας μέσα τα παιδιά τους όσοι μπορούσαν να αναθέσουν σε κάποιον να τα προσέχει ή παίρνοντάς τα μαζί όσοι δεν μπορούσαν. Είπαν όχι σε κάποιους φίλους που τους περίμεναν να βγουν το Σαββατόβραδο, αρνήθηκαν την πρόσκληση για κάποιο παιδικό πάρτι, καθυστέρησαν στο επισκεπτήριο του μωρού τους στο νοσοκομείο, οδήγησαν από τη μία άκρη της πόλης στην άλλη, ορισμένοι χρειάστηκε να λογομαχήσουν με την οικογένειά τους ή να απογοητεύσουν το 4χρονο παιδί τους που τους βλέπει μόνο ένα σαββατοκύριακο... Μόνο και μόνο για να έρθουν στις συναντήσεις του 31εβδομάδες.

Για να πουν την ιστορία τους και να ακούσουν των άλλων. Για να κάνουν τους νεότερους στο τρένο της προωρότητας να αισθανθούν καλύτερα. Επειδή μπήκαν στον κόπο να σκεφτούν όσα χρειάστηκαν στην πιο δύσκολη φάση της ζωής τους ή όσα χρειάζονται τώρα και θέλησαν να τα μοιραστούν μήπως βρεθεί κάποια καλύτερη λύση από τις ήδη υπάρχουσες (not) - το not πάει στις υπάρχουσες. Επειδή μπήκαν στον κόπο να σκεφτούν και μερικές λύσεις. Επειδή κάπως έτσι παίρνει κανείς την κατάσταση στα χέρια του, όταν αυτό που βρίσκει γύρω του δεν τον καλύπτει ή τον φρικάρει. Φτιάχνοντας μικρές κοινότητες για να μοιραστεί, να ονειρευτεί, να ζητήσει και να πραγματοποιήσει από κοινού όσα ένα κράτος δεν μπορεί ούτε στα πιο τρελά προεκλογικά του όνειρα να προσφέρει. Βάζοντας πάνω από τη δική του βολή το νοιάξιμο να μην το περάσουν οι επόμενοι τόσο δύσκολα. Και αυτό όπως θυμάμαι από όσα διδάχτηκα σε εκείνα τα παγωμένα σχολεία λέγεται πολιτική στάση και δράση επίσης. 

Είπαμε πολλά σε αυτές τις συναντήσεις, όλα όμορφα και σπουδαία. Τα οποία καταγράφηκαν (στη συνάντηση της Αθήνας) από μία μητέρα που δεν έχει γεννήσει πρόωρα. Αλλά που τη διακρίνει αυτό που λέμε ενσυναίσθηση. Η Κατερίνα Ιωαννίδου, την οποία γνώρισα χάρη σε μια άλλη σπουδαία προσφορά της για τα πρόωρα (λεπτομέρειες σύντομα), είναι επαγγελματίας στον τομέα της έρευνας αγοράς. Με απλά λόγια, φτιάχνει ερωτηματολόγια για λογαριασμό διαφόρων εταιρειών που θέλουν να διερευνήσουν την αγορά και τις ανάγκες της και στη συνέχεια αξιολογεί τα αποτελέσματά τους. Η Κατερίνα προσφέρθηκε αφιλοκερδώς να φτιάξει ένα ερωτηματολόγιο για τις ανάγκες των γονιών που απέκτησαν πρόωρα μωρά, για να μας βοηθήσει να βρούμε τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε πιο πολύ και στη συνέχεια να το διεκδικήσουμε. Το ερωτηματολόγιο το βρίσκετε εδώ και σας παρακαλώ να το συμπληρώσετε και να το κοινοποιήσετε όπου γνωρίζετε. 

Την ευχαριστώ ιδιαίτερα. Μαζί και τη Χρύσα και τον Χριστόφορο που προσφέρθηκαν να το κάνουν λειτουργικό στο διαδίκτυο. Ευχαριστώ επίσης την Αγγελική Σακαλή που διοργάνωσε μια σούπερ συνάντηση στη Θεσσαλονίκη, αλλά και τη Χριστίνα Αποστολίδη που ετοιμάζεται να διοργανώσει τη δεύτερη στο Ηράκλειο. Φυσικά τους χώρους που μας φιλοξένησαν: το Εργαστήρι Μελέτης της Παιδικής Ηλικίας στην Αθήνα και το Σώμα Φίλων ΑμΕΑ Δράση για το Κάτι Άλλο στη Θεσσαλονίκη. Τη Βιβή Μήτσουρα που μας έφτιαξε την αφίσα και όλους όσοι κοινοποίησαν τη δράση αυτή. Μα κυρίως όλους τους γονείς (και μη) που βρέθηκαν εκεί. Επειδή μπορούν ακόμη να ονειρεύονται και να βγαίνουν από το σπίτι για τα όνειρά τους. Και σε πείσμα της προεκλογικής Ελλάδας που σιχαίνομαι, οι κοινότητες των Ελλήνων με κάνουν να ονειρεύομαι κι εγώ. Γιατί είναι αυτές που μπαζώνουν τις λακκούβες των ελληνικών κωλόδρομων. Γιατί είναι αυτές που ασκούν πολιτική. 


2 Ιανουαρίου 2015

Νέες συναντήσεις

Για να ανακαλύψουμε μαζί τι χρειάζονται οι γονείς με πρόωρα παιδιά.

Τα ριζολούσιονς δεν μου αρέσουν. Ούτε οι απολογισμοί. Ειδικά όταν αφορούν την προσωπική μου ζωή και το ''πότε'' καθορίζεται από κάποιον άλλο. Αυτό που χοντρά χοντρά λέμε κύκλο σε μια πορεία ξέρεις πότε κλείνει και πότε ανοίγει, έστω κι αν το συνειδητοποιείς πολύ αργότερα, και δεν χρειάζεσαι καμία αντίστροφη μέτρηση, καμιά καμπάνα να χτυπήσει 12, κανένα ημερολόγιο να γυρίσει σελίδα. Σελίδα γυρίζεις εσύ. Με τις αποφάσεις σου. Συνήθως όταν δεν πάει άλλο ή όταν έχεις πάρει πολλή φόρα για να αλλάξεις ρότα. Τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό. Και σίγουρα όχι κάθε Πρωτοχρονιά. Να βάλω στόχους την τάδε ημερομηνία και να τσεκάρω αν τους υλοποίησα 365 μέρες μετά, μου φαίνεται αδιάφορο. Με το life coaching τα έσπασα και πάμε παρακάτω.

Πλην όμως τυχαίνει αυτόν τον μήνα - που καθόλου δεν μου αρέσει μετά τις 7 - να κλείνει ένας ας πούμε επαγγελματικός κύκλος. Πριν από έναν ακριβώς χρόνο γεννήθηκε η ιδέα για τις συναντήσεις των γονιών που έχουν πρόωρα παιδιά. Ήταν Ιανουάριος του 2014 όταν έγινε η πρώτη συνάντηση στην Αθήνα, ένα group therapy, με την αφιλοκερδή προσφορά του ψυχολόγου Πάτροκλου Παπαδάκη, για να μοιραστούμε τις εμπειρίες που μας σημάδεψαν. Ακολούθησε η επόμενη με την ψυχολόγο Χριστιάνα Γερμανού, στην Αθήνα επίσης, και μία ακόμη με την Έλλη Γιαννοπούλου στη Θεσσαλονίκη, αφού υπήρχαν πολλές αναγνώστριες που το ζητούσαν. Στη συνέχεια οργανώθηκαν οι συναντήσεις για γονείς, χωρίς την παρουσία κάποιου ψυχολόγου, με σκοπό να συζητήσουμε τις κοινές εμπειρίες μας, όσοι από εμάς έχουμε πλέον φύγει από τη ΜΕΝΝ, και να προσφέρουμε βοήθεια και στήριξη σε εκείνους που τώρα μετρούν μέρες μέσα. Κάτι σαν τα supporting parents' groups που λειτουργούν στο εξωτερικό. Η πρώτη από αυτές τις συναντήσεις έγινε πιλοτικά στην Αθήνα, στο φιλόξενο Εργαστήρι Μελέτης της Παιδικής Ηλικίας, δίπλα στη μονάδα του Έλενα και πολύ κοντά σε εκείνες των Παίδων και του Αλεξάνδρα. Και ακολούθησε το Ηράκλειο της Κρήτης, με την υποστήριξη των δυναμικών CretaMums και της επίσης μητέρας πρόωρου CretaMum Christina. Ψέματα να μην σας πω, προς μεγάλη μου απογοήτευση, από τις ΜΕΝΝ δεν ήρθε κανένας γονιός. Άλλη φάση αυτοί, πού να τρέχουν σε κάτι έξτρα, όταν δεν ξέρουν ακόμη τι τους ξημερώνει.

Μέχρι να κλείσει ο χρόνος, συζητήσεις γίνονταν τόσο με φορείς (ελπίζω να έχω νέα σύντομα), όσο και με άλλες μαμάδες, και στην παρέα, ένα καθόλου πρόωρο δίκτυο γονέων, προστέθηκε και εκείνη της Θεσσαλονίκης. Η Αγγελική Σακαλή, ειδική εκπαιδευτικός, μητέρα πρόωρων διδύμων, που είχε έρθει στην πρώτη μας συνάντηση εκεί, προσφέρθηκε να διοργανώσει τις επόμενες - χωρίς ψυχολόγο - συναντήσεις στη Θεσσαλονίκη. Μαζί της, προσφέρθηκε να μας φιλοξενήσει και το Σώμα Φίλων ΑμΕΑ Δράση για το Κάτι Άλλο. Η πρώτη λοιπόν συνάντηση στη Θεσσαλονίκη θα γίνει το Σάββατο 10 Γενάρη, στις 7 το απόγευμα, στην οδό Βιθυνίας 30, στην Κάτω Τούμπα και όσες-οι θέλετε να δηλώσετε συμμετοχή μπορείτε είτε στο mail μου (ksokou@gmail.com), είτε στο ίνμποξ της σελίδας του 31εβδομάδες στο facebook, είτε στο τηλ. 6970 993087 αλλά ακόμη και κάτω από αυτή την ανάρτηση (τα σχόλια δεν δημοσιεύονται προτού εγκριθούν).



Στην Αθήνα, θα βρεθούμε το Σάββατο, 17 Γενάρη, στις 5 το απόγευμα, στο Εργαστήρι πάλι, Ιωάννου Φιλήμονος 3, πίσω από την αμερικανική πρεσβεία. Και αυτή εδώ η συνάντηση θα έχει κάτι ξεχωριστό. Έναν χρόνο μετά, σας προσκαλώ για να πούμε τι θα μας βοηθούσε και πώς θα μπορούσαμε εμείς να βοηθήσουμε τους γονείς της ΜΕΝΝ και μαζί να φτιάξουμε το πώς και το πού, αλλά και το εάν των επόμενων συναντήσεων. Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν ίσως οι απολογισμοί και τα ριζολούσιον να έχουν κάποιο νόημα. Ελάτε να συζητήσουμε όσα χρειαζόμαστε τώρα και όσα χρειαστήκαμε κάποτε, αν και πώς θέλουμε να εξελιχθούν οι συναντήσεις μας, για να πάμε παρακάτω. Όλοι μαζί.

 
Υ.Γ. 1 Ευχαριστώ τη γραφίστρια Βιβή Μήτσουρα για τις αφίσες.
Υ.Γ. 2 Για τη συνάντηση στο Ηράκλειο που θα ακολουθήσει θα σας ενημερώσω asap.
 

26 Οκτωβρίου 2014

Η 17η Νοεμβρίου που μας αφορά


Ένα μπλογκ, ένα μαμαδομπλόγκ αλλά με λίγο πιο συγκεκριμένη θεματολογία, την προωρότητα, και μερικά πιο γενικά κείμενα για τη μητρότητα. Και με ιστορίες άλλων γονιών που απέκτησαν πρόωρα μωρό, γιατί, βασικά, να στηρίξω θέλω και άλλους που το περνάνε τώρα.

Τις περισσότερες φορές όταν με ρωτούν με τι ασχολείσαι και αρχίζω να μιλάω για το μπλογκ, έχω την αίσθηση είτε ότι το θέμα τους ενδιαφέρει πράγματι είτε ότι απλώς δείχνουν κατανόηση στην πασιονάρια της προωρότητας, στην καμένη μάνα που έμεινε κολλημένη εκεί, στις 31 εβδομάδες μιας κύησης η οποία ξεκίνησε το 2010 και τέλειωσε εσπευσμένα το 2011. Παιδιά, όχι. Βγαίνω και για μπίρες. Κουλ, αλήθεια. Και ύστερα, όταν έρχεται εκείνο το: «αλλά όλα καλά τώρα, ε;» δεν δίνω συνέχεια. Γιατί, πρώτον, άντε να εξηγώ. Δεύτερον, παίζει να με θεωρούν την καμένη μάνα και να μην πείθονται με την καμία ότι βγαίνω και για μπίρες, παρόλο που ενδέχεται να τα λέμε όλα αυτά σε κάποιο μπαρ.

Αυτό λοιπόν το ποστ γράφεται ως συνέχεια. Τη συνέχεια που δεν δίνω, όταν καταλαβαίνω ότι δεν τους ενδιαφέρει. Και ως απάντηση στο ερώτημα: ποιος νοιάζεται για την προωρότητα, πέρα από τις μαμάδες που γέννησαν πρόωρα; Σήμερα λοιπόν, θέλω να εξηγήσω γιατί η προωρότητα αφορά τους πάντες. Όχι μόνο αυτούς που την έζησαν και την προσπέρασαν ή τη ζουν ή ζουν με τις συνέπειές της. Αλλά και αυτούς που θα γίνουν κάποτε γονείς, παρόλο που στην παρούσα φάση ούτε καν το σκέφτονται. Επίσης αυτούς που διανύουν τώρα την περίοδο της εγκυμοσύνης ή προσπαθούν να συλλάβουν (ειδικά με εξωσωματική). Και, τέλος, τους φίλους, συγγενείς, γνωστούς, συναδέλφους, παιδαγωγούς και όσους σχετίζονται, σχετίστηκαν ή θα σχετιστούν με γονείς πρόωρων και πρόωρα. Για τους νεογνολόγους, τους φυσιοθεραπευτές, τους λογοθεραπευτές, τους εργοθεραπευτές δεν κάνω λόγο. Εννοείται. Εκείνοι όμως την γνωρίζουν από πρώτο χέρι και οφείλουν να… Επιλογή τους ήταν.

Και θέλω να το εξηγήσω με αφορμή τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας, στις 17 Νοεμβρίου, έναν χρόνο μετά το περσινό κάλεσμα να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας, όλοι όσοι έχουμε ζήσει ή ζούμε την προωρότητα. Και αφού όλη η χρονιά κύλησε έτσι, με δεκάδες ιστορίες που συνεχίζουν να έρχονται στο mail μου - ζητώ συγνώμη που δεν τις βάζω αμέσως, αλλά δεν σας προλαβαίνω. Και χαίρομαι αφάνταστα που το πρώτο σε αναγνωσιμότητα κείμενο σε αυτό εδώ το μπλογκ είναι ένα κείμενο δικό σας. Φέτος όμως θέλω να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα και να ακουστούμε παραέξω, όχι μόνο μεταξύ μας.

Στη γυναίκα που ανυπομονεί να αισθανθεί την πρώτη σβούρα μέσα της και ύστερα να την πάρει αγκαλιά θέλω να πούμε να προσέχει. Κούραση, άγχος, διατροφή - δεν μιλάω για τσιγάρο και ποτό φυσικά - ιατρική παρακολούθηση είναι οι φωτεινές επιγραφές που αναβοσβήνουν πάνω από το κεφάλι της δείχνοντας με νέον βελάκια την κοιλιά της. Τώρα προέχει το μωρό της κι εκείνη. Να μάθει τι σημαίνει πρόωρος τοκετός, θηλασμός, αγκαλιά Καγκουρό, όχι για να αγχωθεί περισσότερο (δεν χρειάζεται να μελετήσει όλες τις υποκατηγορίες, ας βρει έστω δυο τρεις κατάλληλους ειδικούς που θα τη βοηθήσουν σε περίπτωση που...), αλλά επειδή αν της τύχει, θα μπορέσει να λειτουργήσει πιο πρακτικά και πιο χρήσιμα. Όχι πιο ψύχραιμα. Ψυχολογικά δεν μπορεί να προετοιμαστεί. Ψυχολογικά δεν είναι κανείς προετοιμασμένος για την προωρότητα και δεν χρειάζεται. Αν η μητέρα έχει ένα νόσημα, όλα τα παραπάνω επί δύο. Αν ξέρει ότι ενδέχεται να γεννήσει πρόωρα όλα τα παραπάνω επί τρία. Αν προσπαθεί με εξωσωματική, την παρακαλώ να αποφύγει την τρίδυμη κύηση ή τελοσπάντων να ενημερωθεί σχετικά. Ο μπαμπάς από κοντά. Να μάθει τα πάντα και εκείνος. Αν σας φαίνεται υπερβολικό όλο αυτό, αξίζει να ξέρετε πως οι περισσότεροι από τους θανάτους πρόωρων νεογνών στον Τρίτο Κόσμο, θα μπορούσαν να αποφευχθούν, αν οι γονείς μάθαιναν δυο πράγματα για την αγκαλιά Καγκουρό και την εφάρμοζαν. Κι αν τώρα σας φαίνεται μακρινό, να ξέρετε ότι η εν λόγω αγκαλιά σώζει και στον δυτικό κόσμο. Προστατεύστε λοιπόν την εγκυμοσύνη σας.

Επειδή δεν αποκλείεται να είστε το 1 στα 10 ζευγάρια που θα αποκτήσουν πρόωρο μωρό, δηλαδή πριν από την 37η εβδομάδα κύησης. Επειδή η κάθε μέρα μέσα στη μήτρα είναι τεράστιας σημασίας για την ανάπτυξη των ζωτικών οργάνων ενός ανθρώπου, χωρίς τα οποία δεν μπορεί να ζήσει κανείς. Ή ακόμη κι αν τα καταφέρει, ενδέχεται να ζήσει άσχημα. Επειδή η προωρότητα είναι η πρώτη αιτία νεογνικής θνησιμότητας και τα πρόωρα αποτελούν την πρώτη ομάδα ασθενών παιδιών στην Ευρώπη. Επειδή η έκβαση της υγείας των πρόωρων νεογνών εξαρτάται ακόμη σε μεγάλο βαθμό από τον τόπο που θα γεννηθούν. Και δεν μιλάω μόνο για την Αφρική. Μιλάω για τις ανισότητες ευρωπαϊκού Βορρά και Νότου, όπου η αντιστοιχία παιδιών -νοσηλευτών παίζει ρόλο, Αθήνας και παραμεθόριων περιοχών, όπου για να δει κανείς γιατρό πρέπει να ταξιδέψει μίλια και πάλι θα είναι λαχείο να πετύχει όλες τις απαραίτητες ειδικότητες στο νοσοκομείο της πιο κοντινής του πόλης... Για να μην πιάσω την ταλαιπωρία όσων παλεύουν με τα δια βίου προβλήματα των παιδιών και τη δική τους κατά συνέπεια ψυχολογία. Ενημερωθείτε για το πρόβλημα. Η προωρότητα χτυπάει την πόρτα τις περισσότερες φορές χωρίς προειδοποίηση.

Και αφού ενημερωθείτε, τότε θα είναι πιο εύκολο να σταθείτε δίπλα σε όσους ξέρουν τι θα πει να γυρνάς από το μαιευτήριο με άδεια αγκαλιά. Σε όσους δεν γνωρίζουν αν και πώς θα ζήσει το παιδί τους και δεν μπορούν να κάνουν σχεδόν τίποτε γι' αυτό. Σε όσους πηγαινοέρχονται σε επισκεπτήρια σαν φαντάσματα και το τελευταίο που θέλουν να ακούσουν είναι: ξεκουράσου τώρα που μπορείς. Σε όσους δεν μπορούν να χαρούν το παιδί τους τον πρώτο καιρό που το πήραν στο σπίτι. Γιατί τότε θα ξέρετε κι εσείς πώς νιώθουν. Σα να έσπασαν τα μούτρα τους πέφτοντας με φόρα νικητή σε μια άδεια πισίνα και πρέπει να κολυμπήσουν στην απελιπισία. Κι αν το κουπί τους συνεχίζεται για χρόνια πολλά, εσείς πάλι θα ξέρετε. Γιατί θα έχετε κάνει τον κόπο να μάθετε, να ακούσετε, να νιώσετε. Θα έχετε κάνει τον δρόμο που απαιτείται για να γίνει αυτός ο κόσμος λίγο καλύτερος. Στηρίξτε τους γονείς. Ακούστε τι πραγματικά θέλουν και δώστε τους αυτό που μπορείτε.

Κι αν πάλι είστε εσείς οι γονείς, μοιραστείτε την εμπειρία σας, μιλήστε για την προωρότητα ανοιχτά. Μόνο καλό θα βγει.

Κοινοποιήστε την παγκόσμια ημέρα προωρότητας. Βοηθήστε να διαδοθεί το πρόβλημα και συμβάλλετε έτσι στην καλύτερη αντιμετώπισή του. 

Αν θέλετε μπορείτε να βάλετε ως cover στο facebook τη φωτογραφία της καμπάνιας που έφτιαξε αφιλοκερδώς για το 31εβδομάδες η Χριστίνα Παντέλη, πρόωρη η ίδια, γεννημένη στις 27 εβδομάδες το 1980, μητέρα δύο κοριτσιών σήμερα και γραφίστρια. Οι μητέρες πάλι, ας βάλουμε όπως και πέρυσι τη μοβ κορδέλα στο προφίλ μας, για να μοιραστούμε όσα μας ενώνουν. Την έφτιαξε και αυτή η Χριστίνα. Την ευχαριστούμε πολύ. 



1 Οκτωβρίου 2014

Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά...

(Εντυπώσεις από την πρώτη συνάντηση γονιών με πρόωρα παιδιά)

_ Μαμά, θα φύγεις;
_ Ναι αγάπη μου.
_ Σε θέλω. Γιατί θα φύγεις;
_ Γιατί πρέπει να συναντήσω κάποιους γονείς που είναι στενοχωρημένοι και να τους πω να μην στενοχωριούνται.
_ Γιατί στενοχωριούνται οι γονείς;
_ Γιατί δεν έχουν τα μωρά τους μαζί τους. Γεννήθηκαν πολύ μικρά και πρέπει να μείνουν για λίγο στο νοσοκομείο. Είναι πρόωρα.
_ Είμαι και εγώ πρόωρο μαμά; (σ.σ. πού το κατάλαβε;)
_ Ναι μωρό μου.
_ Στενοχωριόσουν και συ;
_ Ναι στενοχωριόμουν.
_ Ήμουν στο νοσοκομείο, μικρό μωρό;
_ Ναι ήσουν.
_ Και με τσιμπούσαν;
_ Σε τσιμπούσαν.
_ Και πόναγα;
_ Πόναγες λίγο, όχι πολύ, γιατί τα μωρά δεν πονάνε πολύ.

Όταν αφήνεις για δεύτερη φορά το παιδί σου άρρωστο στο σπίτι, γιατί έτυχε να αρρωστήσει τις ημέρες που εσύ έχεις ορίσει ένα σημαντικό ραντεβού και δεν γίνεται να μην πας, πρέπει να έχεις έναν πολύ καλό λόγο να λείψεις. Πρέπει να είσαι εντελώς ειλικρινής με το παιδί. Πρέπει να μπορείς να πεις την αλήθεια. Και βασικά πρέπει να το θες πολύ αυτό που κάνεις. Να το πιστεύεις και να το αγαπάς. Και τη θλίψη που εισπράττεις αφήνοντας το παιδί σου μόνο, παρέα με τον πυρετό και τις μύξες του, να την αντισταθμίζεις με την ικανοποίηση ότι κάτι, σε κάποιους πρόσφερες.

Η δική μου ικανοποίηση είναι ότι η αρχή έγινε. Μιλήσαμε για την προωρότητα. Ανοιχτά. Της μίλησα για τη δική της προωρότητα. Στον βαθμό που μπορεί να καταλάβει όντας 3μιση χρονών. Γιατί θα ήταν υποκριτικό να σας προτρέπω να μιλήσετε για την προωρότητα και εκείνη να μην ξέρει τίποτε.

Πολλές φορές αναρωτήθηκα πώς μιλάς για την προωρότητα. Πώς μιλάς για κάτι που πόνεσε, ίσως πονάει ακόμη και ενώ είναι το πιο δικό σου πράγμα, αφορά έναν άλλο; Τον σημαντικότερο; Απάντηση δεν βρήκα. Ύστερα έφτιαξα το 31εβδομάδες. Και άρχισα να μιλάω γι’ αυτό, χωρίς κανένα πλάνο, χωρίς καμία στρατηγική. Άρχισα να μιλάω για τα συναισθήματα που προκύπτουν από τα γεγονότα. Για όλα όσα μέσα σου αλλάζουν με αφορμή αυτά. Για τα όσα τελικά κάνουν μια ιστορία πανανθρώπινη.

Μετά ζήτησα να μου στείλετε εσείς τις ιστορίες σας. Για να τις διαβάσουν όσοι βρίσκονται τώρα στο τούνελ και να πάρουν μια ανάσα. Για να μοιραστούμε δύσκολα συναισθήματα και να νιώσουμε καλύτερα. Και μου δείξατε εσείς πώς μιλάς για προωρότητα. Και πόσα κότσια χρειάζονται για να το κάνεις.

Μου πήρε δύο χρόνια να αποφασίσω να με εκθέσω. Δεν ξέρω πόσα ακόμη για να πω τα πάντα. Μέσα όμως από αυτή τη διαδικασία του μοιράσματος, αρχίζει και μοιάζει πιο εύκολο. Αρχίζει και αποκτά νόημα.

Ευχαριστώ πολύ όσους ήρθαν. Ευχαριστώ πολύ όσους κοινοποίησαν τη συνάντηση. Ευχαριστώ πολύ το Εργαστήρι Μελέτης της Παιδικής Ηλικίας, στο οποίο θα συναντηθούμε ξανά, στα τέλη του Οκτώβρη. Το πότε, θα σας το ανακοινώσω σύντομα. Εν τω μεταξύ, αν έχετε προτίμηση σε μέρα και ώρα be my guest στα σχόλια από κάτω.





18 Σεπτεμβρίου 2014

Πρόωρα γονείς συναντιούνται

Μηνιαίες δωρεάν συναντήσεις για γονείς πρόωρων

Φοράω την πράσινη φόρμα. Έχω προαίσθημα. Πλένω τα χέρια μου. Χτυπάει το κινητό του. Βγαίνει από το δωμάτιο απολύμανσης. Σκουπίζω τα χέρια μου. Τα απολυμαίνω με το αντισηπτικό. Βγαίνω από το δωμάτιο απολύμανσης. Τον βλέπω να με πλησιάζει. Σκυφτό κεφάλι. Θα τη χειρουργήσουν τώρα. Εκτάκτως. Τον ακούω σαν έξω από μένα. Πρέπει να σταθώ στα πόδια μου. Γι’ αυτό κάθομαι. Τώρα την παίρνουν. Περάστε να τη δείτε. Όχι, δεν προλαβαίνετε. Γυρίζω το κεφάλι. Να, εκεί. Ένα μικρό φορείο μεταφέρει ένα λιλιπούτειο πλάσμα χωμένο σε ροζ κουβέρτα. Είναι απίστευτο πόσο πιο μικρή δείχνει εκτός θερμοκοιτίδας. Το φορείο τρέχει. Τρέχω κι εγώ. Μου την αρπάζουν ξανά. Αυτή τη φορά μπροστά από τα μάτια μου. Για να ζήσει. Να πάω μαζί της; Όχι. Να περάσετε από το γραφείο του τάδε να υπογράψετε για την εγχείριση. Ο χρόνος σταματάει. Οι κινήσεις των ανθρώπων γύρω μου κοκαλώνουν. Τώρα μπορώ να καταρρεύσω. Αλλά βρίσκω την αγκαλιά της. Και πέφτω μέσα. Και κλαίω. Και εκείνη μου λέει: «Θα πάνε όλα καλά. Τα καταφέρνουν πάντα. Και ο δικός μου χειρουργήθηκε και αύριο τον παίρνω σπίτι. Κι εγώ έτσι ήμουν. Σε νιώθω. Όμως θα πάνε όλα καλά. Θα δεις». Και με κρατάει σφιχτά. Και τώρα κλαίω πιο πολύ. Δεν την ξέρω, αλλά είναι η μόνη που χρειάζομαι. Μια άλλη μαμά στην εντατική. Δεν ξέρω πόση ώρα πήρε στο γύρω περιβάλλον για να αρχίσει να κινείται πάλι. Λίγα λεπτά μάλλον. Όσα μου πήρε και μένα να σταθώ απέναντι σε αυτή τη μαμά και να την κοιτάξω. Βγάζω την ποδιά. Ανοίγω την πόρτα της εντατικής. Και ξεκινάω για την καρδιοχειρουργική. Δεν την ξαναείδα. Ήταν η μόνη που χρειάστηκα. Και την ευγνωμονώ που βρέθηκε εκεί, την ώρα που την έπαιρναν για δεύτερη φορά μακριά μου και ο κόσμος μου σταμάτησε.  

Από τότε πέρασαν αρκετές στιγμές που χρειάστηκα δίπλα μου μια μαμά από την εντατική, αλλά δεν υπήρχε. Δεν μπορούσα καν να την αναζητήσω. Δεν ήμουν σε τέτοια φάση. Και κάπως έτσι τρία χρόνια μετά, αποφάσισα να διοργανώσω μηνιαίες, τακτικές συναντήσεις για γονείς που θέλουν να μιλήσουν μεταξύ τους για όσα κοινά έχουν και να βοηθήσουν όσους βρίσκονται τώρα στο roller coaster της προωρότητας. Σόρι, λάθος. Να διοργανώσουμε. Γιατί μαζί θα το κάνουμε.

Μαζί με το Εργαστήρι Μελέτης της Παιδικής Ηλικίας που βρίσκεται πίσω από την Αμερικανική Πρεσβεία, ανάμεσα στο Έλενα και το Αλεξάνδρα και όχι μακριά από το Παίδων, για να μπορέσουν να έρθουν και οι γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους στη ΜΕΝΝ. Κυρίως για να μπορέσουν να έρθουν αυτοί. Μαζί με τη Χριστίνα Αποστολίδη, την ιδρύτρια των Creta Mums στην Κρήτη, που θα οργανώσει στο Ηράκλειο τις αντίστοιχες μηνιαίες συναντήσεις γονέων με πρόωρα (θα ακολουθήσει και η Θεσσαλονίκη, ελπίζω). Μαζί με όλους όσοι θα βοηθήσουν, ώστε να ακουστούν οι συναντήσεις αυτές και να μαζευτούμε. Μαζί με όλους εσάς που θα έρθετε και θα μοιραστούμε, εκτός από ιστορίες, και ιδέες. Μαζί – ελπίζω – και με τους γονείς έξω από τις ΜΕΝΝ. Γιατί αυτούς θέλουμε κοντά. Να τους πούμε πώς είναι το «μετά», να τους στηρίξουμε, όταν ακούνε «δυστυχώς».

Πιο συγκεκριμένα λοιπόν:

Τι είναι: Εντελώς δωρεάν συναντήσεις για τους γονείς που θέλουν να μοιραστούν τα βιώματά τους, να πάρουν και να δώσουν βοήθεια και χρήσιμες πληροφορίες.

Πότε: Η πρώτη συνάντηση θα γίνει την Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014, στις 6 το απόγευμα και το ραντεβού θα οριστεί είτε για την τελευταία Κυριακή είτε για την τελευταία Παρασκευή κάθε μήνα και θα ανακοινώνεται από εδώ.

Πού: Στο Εργαστήρι Μελέτης Παιδικής Ηλικίας, Ιωάννου Φιλήμονος 3, (πρώτη παράλληλος της Δορυλαίου), πίσω από την αμερικάνικη πρεσβεία.

Η ομάδα: Δεν χρειάζεται να είναι πάντα η ίδια, καθώς για τη συγκέντρωσή της δεν απαιτείται κάποιος συγκεκριμένος αριθμός, ούτε δήλωση συμμετοχής.

Με παιδιά; Οι συναντήσεις απευθύνονται σε ενήλικες, αν ωστόσο δεν έχετε πού να αφήσετε τα παιδιά σας, είναι ευπρόσδεκτα. Από τον αριθμό τους θα εξαρτηθεί και η τυχόν ομαδική απασχόλησή τους.

Προσεχώς: Στο Ηράκλειο της Κρήτης (οι ημερομηνίες θα ανακοινωθούν σύντομα).

Προσεχώς επίσης στην Αθήνα θα οργανωθούν δωρεάν ομαδικές συναντήσεις με ψυχολόγο για όσους νιώθουν έτοιμοι να μιλήσουν ανοιχτά για το τραύμα της προωρότητας και να ενταχθούν σε μια συγκεκριμένη ομάδα που ο ένας θα ξέρει τον άλλο (θα σας ενημερώσω σύντομα).


Σας περιμένω.




4 Σεπτεμβρίου 2014

Mε το ένα, με το δύο, με το τρία

Tα κοιτούσα καθώς έπαιζαν και ενίοτε τσακώνονταν για το ποιος θα πάρει το ποδήλατο, το πατίνι, την μπάλα και δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ ότι αυτά τα παιδιά έχουν ένα κοινό. Την κόρη μου και τα τρίδυμα που συναντήσαμε το καλοκαίρι στις διακοπές μας, πρωτοάγγιξαν τα ίδια χέρια: οι γιατροί και οι μαίες του μαιευτηρίου στο οποίο γεννήθηκαν με ελάχιστους μήνες διαφορά. Μπορεί και να πέρασαν τις πρώτες μέρες της ζωής τους στην ίδια θερμοκοιτίδα, πάντως όχι στα δωμάτια που εμείς και οι γονείς εκείνοι είχαν προετοιμάσει. Και ενώ μέσα μου ζητωκραύγαζα για τη θεαματική νίκη τους, η εξίσου θεαματική σύμπτωση του να είμαστε όλοι εκεί τώρα μαζί, πρώην πρόωρα - παιδιά πλέον - και γονείς που άλλοτε στέκονταν στην ίδια ουρά αναμονής κρατώντας τις ίδιες αγωνίες, μου έφερνε έναν κόμπο. Και αυτός με τη σειρά του πολλά ερωτηματικά. Για τις τρίδυμες κυήσεις που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην προωρότητα. Διότι πέρα από εκείνο το τούρκικο σίριαλ στο οποίο πρωτοείδα τρίδυμα – ευτυχισμένα και υγιή σαν κούκλες αγορασμένες από κάποιο κατάστημα παιχνιδιών – το ταξίδι μου στην προωρότητα μου έχει συστήσει και άλλα τρίδυμα. Όπως εκείνα με τα οποία νοσηλευόταν η Γιόννα μαζί. Δύο αγόρια κι ένα κορίτσι, γύρω στα 700 γρ. – θυμάμαι το βάρος του κοριτσιού, γιατί ήταν στην διπλανή θερμοκοιτίδα. Ή τα άλλα που συνάντησα τυχαία ένα απόγευμα στο Γύθειο – στις περσινές διακοπές – «μια χαρά τώρα ευτυχώς, αλλά τότε…». Ή κάποια άλλα, όχι-μια-χαρά-τώρα-δυστυχώς – θα επανέλθω.


Θέλω λοιπόν να ρωτήσω και να μάθω πώς και γιατί επιλέγει κανείς να φέρει στον κόσμο τρίδυμα, αφού κάτι τέτοιο σημαίνει αναγκαστικά ότι θα είναι πρόωρα. Και αναφέρομαι στη φάση της εμβρυομεταφοράς, αφού από εξωσωματική προκύπτουν οι τρίδυμες κυήσεις. Γιατί δηλαδή ένας γιατρός μεταφέρει πολλά γονιμοποιημένα ωάρια σε μια γυναίκα; Το ερώτημα θα μου πείτε είναι αφελές. «Μα φυσικά για να αντέξει τουλάχιστον ένα. Νομίζεις ότι είναι για όλες εύκολο; Και μετά από τόσες προσπάθειες, εσύ θα το ρίσκαρες;». Δεν ξέρω, ειλικρινά. Το δικό μου κούτελο γράφει «προωρότητα» και είμαι τόσο τρομοκρατημένη που θα μπορούσα να το χτυπήσω τατουάζ με κατακόκκινα γράμματα AVOID PREMATURITY για όποιον δεν το κατάλαβε. Αυτό έμαθα σε αυτή τη ζωή και αυτό έχω να πω στους υπόλοιπους. Δεν γλιτώνεις πάντα εύκολα από την προωρότητα. Και το σημαντικότερο: Δεν γλιτώνει πάντα ο άνθρωπος που θα αγαπήσεις πιο πολύ. Το ρισκάρεις;


Κι ύστερα, θες να μπεις στο τριπ να κάνεις μείωση; Λίγα τράβηξες για να φτάσεις ως εδώ; Ψάχνοντας λίγο (λίγο όμως) το θέμα, έπεσα επάνω στον νόμο. Που λέει πως μέχρι την ηλικία των 40 ετών, το ανώτατο επιτρεπόμενο όριο μεταφοράς είναι τα 3 έμβρυα. Μετά τα 40 τα 4. Διαφωτίστε με τώρα, γιατί κάτι δεν πιάνω καλά. Το σκεπτικό ποιο ακριβώς είναι; Ότι δλδ η 40άρα δεν έχει τις ίδιες πιθανότητες να κυοφορήσει, άρα τις αυξάνουμε με αυτόν τον τρόπο; Ότι η μεγαλύτερη ηλικία είναι παράγοντας επικίνδυνης εγκυμοσύνης και άρα προωρότητας, μας ενδιαφέρει κάπως;


Μια φίλη, μου πρότεινε να γράψω το ίδιο ποστ με αναφορά στις δίδυμες κυήσεις. Το ίδιο είναι, μου είπε. Και είναι σαφώς περισσότερες. Βάλτε λοιπόν τώρα στο ίδιο κείμενο τη λέξη δίδυμα αντί για τρίδυμα αν θέλετε. Εγώ όμως δεν θέλω. Διότι τα δίδυμα μπορεί και να γεννηθούν τελειόμηνα, τα τρίδυμα όχι. Ο Νίκος Μάνεσης είναι ένα από τα τρίδυμα που γεννήθηκαν πριν από 13 χρόνια και, όχι, δεν είναι μια χαρά τώρα. Αλλά το παλεύει πολύ. Μαζί και οι γονείς του φυσικά. Για να παραμείνει σταθερό το σώμα του Νίκου χρειάζεται να κάνει πολλές επεμβάσεις (δεν έχει κάνει και λίγες μέχρι τώρα), συνεχή φυσιοθεραπεία και ειδικές ασκήσεις. Αφού χτυπήσετε τα σχετικά λινκ και τον γνωρίσετε εξ αποστάσεως, θα ήθελα να ρωτήσω όλους και όλες εσάς που έχετε στείλει τις ιστορίες σας στο 31 εβδομάδες: θα σας πείραζε αν τις βγάζαμε σε ένα βιβλίο για να τον βοηθήσουμε;


Τέλος, με αυτό το ποστ, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω πως το 31 εβδομάδες και το IVF Forums δώσανε για λίγο τα χέρια. Σε συνεργασία με τις έμπειρες σε θέματα υπογονιμότητας ψυχολόγους Χριστιάνα Γερμανού (Αθήνα) και Έλλη Γιαννοπούλου (Θεσσαλονίκη) προσφέρουν πέντε δωρεάν συνεδρίες σε δύο αναγνώστριες του IVFforums (μία στην Αθήνα και μία στη Θεσσαλονίκη). Αν ανήκετε σε εκείνες που προσπαθούν να γίνουν μαμάδες με εξωσωματική και νιώθετε πως χρειάζεστε κάποιου είδους συμπαράσταση ή υποστήριξη, μπορείτε να την κερδίσετε πολύ απλά. Κοινοποιώντας την ανάρτηση του IVF Forums, κάνοντας like στη σελίδα του 31 εβδομάδες στο facebook και στέλνοντας ονοματεπώνυμο, τηλέφωνο και πόλη διαμονής στο ίνμποξ μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου (λεπτομέρειες στο τέλος της συνέντευξης που θα διαβάσετε εδώ). Τα ονόματα των τυχερών θα ανακοινωθούν τον Οκτώβριο.









23 Απριλίου 2014

Πρόωρα γονείς (δε σίκουελ)

Στις Ψηφιακές Γειτονιές, μας ρώτησε ένας ομιλητής – ο Κώστας Βογιατζής νομίζω – πόσοι από εμάς ήταν έτοιμοι να γίνουν γονείς. Σήκωσα το χεράκι μου όλο σιγουριά, μαζί με ελάχιστες άλλες. Φυσικά και ήμουν έτοιμη. Το ήθελα πολύ. Είχα κάνει εικόνα όλες τις πρώτες στιγμές με το μωρό. Το περίμενα καιρό. Είχα καταλήξει στο ότι τίποτε δεν έχει τόση σημασία όση το να δίνεις ζωή σε έναν άνθρωπο και να τον μεγαλώνεις. Τίποτε δεν θα μπορούσε να προσφέρει μεγαλύτερη χαρά. Τίποτε δεν θα ήταν πιο δύσκολο και μεγαλειώδες μαζί. Ήμουν πανέτοιμη.

Πανέτοιμη για τα πάντα εκτός από αυτό που μου συνέβη. Αλλά έτσι γίνεται συνήθως. Και γι’ αυτό ποτέ δεν είμαστε έτοιμοι για αυτό που μας συμβαίνει τελικά. Βέβαια το να περιμένεις την απόλυτη χαρά και να ζεις την απόλυτη αγωνία, ίσως είναι λίγο πιο ζόρικο από άλλες αναπάντεχες καταστάσεις. Γι’ αυτό και πάντα θα ζητάω ψυχολογική υποστήριξη για τους γονείς που έζησαν την προωρότητα.

Αλλά επειδή το να ζητάς δεν πετυχαίνει απαραιτήτως, αποφάσισα να κάνω μόνη μου έστω και λίγα από αυτά που ονειρεύομαι. Να κάνω την αρχή, ελπίζοντας ότι θα βρεθεί κάποιος που θέλει να συμπορευτεί, να το συνεχίσει και κυρίως να το κάνει καλύτερα. Γι’ αυτό, μετά την πρώτη ομαδική συνάντηση για Πρόωρα Γονείς, με τον Πάτροκλο Παπαδάκη (εντυπώσεις εδώ), λέω να περάσουμε στη δεύτερη, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αυτή τη φορά. Μαζί μας θα είναι η Χριστιάνα Γερμανού και η Έλλη Γιαννοπούλου, ψυχολόγοι με εμπειρία σε θέματα μητρότητας και οι δύο, τις οποίες θα σας συστήσω εν τάχει.

Η Χριστιάνα είναι η χαρά της ζωής. Το ακριβώς αντίθετο από αυτό που λέμε «τοξικός άνθρωπος». Στο γραφείο της, στον Παράδεισο Αμαρουσίου, στο οποίο θα μας υποδεχτεί στις 3 Μαΐου, βλέπει μεμονωμένα άτομα, ζευγάρια και ομάδες, ενώ τον τελευταίο καιρό – καθότι μαμά και η ίδια – διοργανώνει σεμινάρια για γονείς. Το σημαντικότερο όμως κατά τη γνώμη μου είναι ότι έχει δουλέψει σε μεγάλη μονάδα υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, στηρίζοντας γυναίκες και ζευγάρια που βιώνουν την ψυχοφθόρα διαδικασία της εξωσωματικής. Η Έλλη προσφέρθηκε μόνη της, χωρίς να γνωριζόμαστε καν, στέλνοντάς μου διαδικτυακό μήνυμα. Έχει εξειδίκευση στην ψυχολογία παιδιών και εφήβων με αναπτυξιακές διαταραχές και – το κυριότερο – έχει δουλέψει πολύ με γονείς των οποίων τα παιδιά αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα. Εδώ και 10 χρόνια είναι επιστημονική συνεργάτις της 3ης Παιδιατρικής Κλινικής Α.Π.Θ. και θα μας περιμένει στο γραφείο της στη Θεσσαλονίκη στις 10 Μαΐου.

Εγώ πάλι περιμένω τις συμμετοχές σας είτε εδώ στο μπλογκ, είτε σε προσωπικό μήνυμα στη σελίδα του 31ebdomades στο facebook, είτε στο μέιλ μου ksokou@gmail.com. Σας θυμίζω ότι η συμμετοχή είναι εντελώς δωρεάν και ότι η πρόσκληση είναι ανοιχτή σε όλους τους γονείς που έζησαν ή ζουν τώρα την εμπειρία της προωρότητας. Αν θέλουν να έρθουν και κάποιοι συγγενείς για να κατανοήσουν τι συμβαίνει στους γονείς και πώς μπορούν να βοηθήσουν, είναι ευπρόσδεκτοι.

Αλλά όσο θα περιμένω επιτρέψτε μου να ονειρεύομαι. Ότι μέσα σε κάθε εντατική υπάρχουν ψυχολόγοι και ψυχίατροι στους οποίους μπορείς να απευθυνθείς ανά πάσα στιγμή. Αλλά και πως μετά, με το μωρό στο σπίτι, μπορείς να διατηρήσεις επικοινωνία μαζί τους. Και αυτοί παράλληλα – λέει - επικοινωνούν και με τους νεογνολόγους… Ότι γίνονται μηνιαίες συναντήσεις για πρόωρα γονείς και ότι μοιράζονται την εμπειρία τους και βοηθιούνται. Ονειρεύομαι πολλά και διάφορα κατά καιρούς και μερικές φορές αισθάνομαι ότι μπορώ να αγγίξω κάτι από τα όνειρά μου.


Save the dates!

Αθήνα: Σάββατο 3 Μαΐου, στις 12, στο γραφείο της Χριστιάνας Γερμανού, Αμαρουσίου – Χαλανδρίου 98, Παράδεισος Αμαρουσίου.

Θεσσαλονίκη: Σάββατο 10 Μαΐου, στις 12, στο γραφείο της Έλλης Γιαννοπούλου λεωφ. Καραμανλή 54, περιοχή Ιπποκράτειο.


Υ.Γ. Μόλις πριν από λίγο ένας συνάδελφος: «Το είπα στην κουμπάρα μου, αλλά δεν θέλει. Δεν μπορεί να ανασύρει μνήμες λέει, ίσως του χρόνου της το ξαναπώ». Να μην της το ξαναπείς Θ. Να την αφήσεις στην ησυχία της.
Υ.Γ. 2 Η δράση διοργανώνεται με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεραπευτικής Αγκαλιάς Καγκουρό στις 15 Μαΐου. 


27 Ιανουαρίου 2014

Το αμάρτημα της μητρός

(Σκέψεις και εντυπώσεις από την πρώτη ομαδική συνεδρία για γονείς με πρόωρα μωρά)

Την πρώτη φορά που τη συνάντησε ο πατέρας της, την έβγαλε φωτογραφία με το κινητό και μου την έφερε να την δω. Μια χαρά. Όπως τη θυμόμουν από την ώρα του τοκετού που μου έφεραν στα χείλη το μικρό της πρόσωπο και τη φίλησα ανάμεσα στα φρύδια, στο σημείο εκείνο που ακόμη και τώρα συσπάται με τον ίδιο τρόπο όταν κλαίει. Η μόνη διαφορά ότι στη φωτό φορούσε ένα σκουφάκι.

Την επόμενη φορά την είδα μαζί με τον μπαμπά της. Με το ίδιο σκουφάκι, με τον ρινικό αναπνευστήρα, να κουνάει χέρια και πόδια μέσα στη θερμοκοιτίδα της, δείχνοντας ότι δυσφορούσε με την κατάσταση, δείχνοντας ότι ζούσε.

Η φορά που την αντίκρισα μόνη μου ήταν η χειρότερη. Είχα κατέβει με το καροτσάκι την ώρα του επισκεπτηρίου, ο πατέρας της στη δουλειά, κύλησα τις ρόδες του δίπλα στο κουτί της. Είδα ένα άλλο παιδί, κιτρινόμαυρο, κάτω από μια δυνατή λάμπα. Φορούσε μάσκα και ήταν διασωληνωμένη κανονικότατα, με τον υψίσυχνο μάλιστα αναπνευστήρα να τραντάζει το αναίσθητο κορμί της. Κάθισα εκεί για λίγα λεπτά και άκουσα τον θάνατο να κόβει βόλτες. Κινήθηκα διαλυμένη στο γκισέ της ενημέρωσης. Απέναντί μου μια νεαρή γιατρός. Ψηλή, ξανθιά, όμορφη, το όνειρο κάθε γονιού. Διερευνούσαν - λέει - το ενδεχόμενο κάποιας λοίμωξης, την οποία δεν ήξεραν πώς κόλλησε. Ήταν πολύ λίγες μέρες στη μονάδα για να συμπεράνουν ότι την άρπαξε εκεί μέσα.
-         Τότε;
-         Ίσως από εσάς.
-         Μα εγώ είχα κάνει όλες τις εξετάσεις. Νοσηλευόμουν μία εβδομάδα προτού γεννήσω, δεν έδειξαν τίποτε.
-         Δεν δείχνουν πάντα. Γιατί νοσηλευτήκατε;
-         Είχα συσπάσεις.
-         Και οι συσπάσεις από πού προκλήθηκαν;
-         Δεν ξέρω.
-         Άρα; Μπορεί να οφείλονταν σε κάποια δική σας λοίμωξη.
Νικήτρια η ξανθιά. Κουρέλι εγώ. Να μην μεγάλωνα ποτέ έναν τέτοιον άνθρωπο. Που θα μιλούσε τόσο άνιωθα σε μια μητέρα, υπονοώντας ότι το παιδί της δυο μέρες μετά την έναρξη της ζωής του φλερτάρει με το τέλος της, εξαιτίας της.

Ποια ήταν η ερώτηση; Αν νιώσαμε τύψεις όταν γεννήσαμε πρόωρα. Αν κάποιος μας έκανε να νιώσουμε τύψεις. Πάτροκλε, σου απαντάω εδώ. Στη συνάντηση «Πρόωρα γονείς σαν πρόωρα παιδιά» άφησα τις υπόλοιπες μητέρες να μιλήσουν, γιατί δεν ήθελα να τους κλέψω χρόνο. Άκουσα όμως προσεκτικά τις απαντήσεις τους, σκέφτηκα και μερικές πιθανές δικές μου.

Που την ρώτησαν οι συγγενείς γιατί δεν κατέβηκε αμέσως να δει το παιδί (εννοούσαν εκτός επισκεπτηρίου που απαγορεύεται).

Που μου έλεγαν οι συγγενείς ότι φταίω εγώ που δεν μπορώ να τη χαρώ.

Που είχαν τα δύο της παιδιά σε διαφορετικές μονάδες και αισθανόταν ότι έκλεβε λίγο χρόνο από το ένα για να μείνει λίγο περισσότερο στο άλλο, επειδή ήταν πιο σοβαρά.

Που ως έγκυος είχα αναλάβει ένα πρότζεκτ στη δουλειά και του επέτρεψα να με αγχώσει.

Που ήταν ένας χαρούμενος άνθρωπος και μάλλον, για να επέλθει η ισορροπία, έπρεπε να ζήσει κάτι τόσο σκληρό το παιδί της.

Που ήμουν ένας στενόχωρος άνθρωπος και γι’ αυτό καμία χαρά δεν μπορεί να μου έρθει, ούτε καν η γέννηση του παιδιού μου.


Κουβέντες κωμικοτραγικές. Σκέψεις παράλογες. Αντικειμενικά αν το δεις. Ο νους μου πήγε στο κορυφαίο ίσως διήγημα της νεοελληνικής. «Το αμάρτημα της μητρός μου» του Βιζυηνού. Που όποτε το διαβάζω με συγκλονίζει. Και παραδόξως όχι επειδή χάθηκαν δύο παιδιά. Αλλά επειδή καταστράφηκε μια μάνα από τις ενοχές. Και αναρωτιέμαι ποια μητέρα μπορεί να καταδικάσει την Δέσποινα για το «αμάρτημά» της; Και ποια δεν θα έτρεχε σήμερα να την αγκαλιάσει και να της μιλήσει για το λάθος της αν μπορούσε; Αλλά και ποια δεν θα κατανοούσε την επικίνδυνη ακροβασία του ψυχισμού της;

Για το ότι μια μητέρα που γεννάει πρόωρα αισθάνεται ενοχές, δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις. Για το ότι η μητρότητα είναι σφιχταγκαλιασμένη με το βασανιστήριο των ενοχών, χρειάζονται. Αλλά όσο κι αν το έχω σκεφτεί, δεν έχω καταλήξει. Δεν ξέρω αν φταίνε οι γύρω, η βαριά στους ώμους σου ευθύνη και τα δύο μαζί ή κάτι άλλο. Ξέρω όμως ότι οι μητρικές ενοχές δεν πρέπει να έχουν θέση στη ζωή μας. Η διαρκής αμφιβολία για το αν κάνεις το σωστό, είναι άλλο. Με αυτό μαθαίνεις να ζεις με το που κάνεις παιδιά. Με τις τύψεις δεν χρειάζεται να ζήσεις επειδή έκανες παιδιά.

Το ποστ αυτό ξεκίνησα να το γράφω έχοντας στο μυαλό μου μία από τις μητέρες που ήρθαν στη συνεδρία μας, αλλά τελικά το απευθύνω σε όλες τις μητέρες. Με ή χωρίς πρόωρα παιδιά. Με ή χωρίς τύψεις. Διότι αν κατάλαβα κάτι από αυτή την υπέροχη, ακομπλεξάριστη και ειλικρινή συνάντηση είναι πως πάνω και πέρα από την προωρότητα μάς ενώνει η μητρότητα. Η ικανότητα να κλαίμε για όσα μας πόνεσαν και στο καπάκι να γελάμε για όσα καθημερινά μας προσφέρουν τα παιδιά. Η δύναμη να βλέπουμε το αληθινό, όχι πάντα ρόδινο, πρόσωπο της μητρότητας και η αμφιβολία που μας διακατέχει για το αν είμαστε καλές στον ρόλο. Μα πάνω απ’ όλα η όρεξή μας να μιλήσουμε, να μοιραστούμε βιώματα, κατορθώματα και αγωνίες. Πέρασα τέλεια και σας ευχαριστώ. Αν θέλετε να το ξανακάνουμε, ψηφίστε εδώ. Χωρίς ενοχές.

20 Ιανουαρίου 2014

Group therapy: Πότε και πού

Ένα πράγμα που δεν είχα σκεφτεί ποτέ ήταν ότι στην κόρη μου δεν θα χρειαστεί να εξηγήσω τα συναισθήματά μου για την πρόωρη γέννησή της, όταν μεγαλώσει. Διότι θα μπορεί να τα διαβάσει μόνη της εδώ. Ίσως ακούγεται χαζό, αλλά όταν έχεις ένα μικρό παιδί, δύσκολα φαντάζεσαι ότι θα μεγαλώσει γρήγορα και ακόμη δυσκολότερα ότι θα προκύψουν συγκεκριμένα θέματα που θα πρέπει να χειριστείς κάπως. Δεν ξέρω για εσάς. Αλλά εγώ είμαι εδώ. Στην πορεία προς τα 3 χρόνια. Απασχολεί τόσο μεγάλο κομμάτι του εναπομείναντος μυαλού μου, που μου είναι αδύνατο να σκεφτώ το μέλλον. Και δεν έχω καταλήξει αν έχει να κάνει και αυτό με την προωρότητα, ότι δλδ είμαι τόσο χωμένη και αγχωμένη από τα σημάδια της που δεν τολμώ να κοιτάξω παραπέρα, ή αν είναι θέμα χαρακτήρα και οπτικής (μάλλον το βου).

Ωστόσο, ο Πάτροκλος Παπαδάκης με έκανε να το σκεφτώ, μιλώντας χτες, Κυριακή 19 Ιανουαρίου, στην εκπομπή της Νάντιας Σκεπετάρη στον Αθήνα 9,84. Και λέγοντας πως όλοι οι γονείς με πρόωρα θα πρέπει να μιλήσουν στα παιδιά τους για την προωρότητά τους, όταν φτάσουν σε κάποια ηλικία, εκτός αν γράφουν μπλογκ όπως εγώ. Κόλλησα για λίγο και - ειλικρινά - δεν έχω αποφασίσει πώς αισθάνομαι γι' αυτό. Ύστερα σκέφτηκα πως μάλλον ούτε σε εσάς που διαβάζετε το μπλογκ θα χρειαστεί να εξηγήσω ποτέ πώς αισθάνομαι, γιατί ξέρετε. Και αν ξέρετε αυτό, ξέρετε κι εμένα.

Μίλησα κι εγώ στη Νάντια για το πώς είναι να γεννάς πρόωρα από τη μεριά της μητέρας και είχα την αίσθηση πως ήθελα να πω κι άλλα κι άλλα.... Μάλλον επειδή έτσι γίνεται με όσα σε παθιάζουν. Για την προωρότητα νομίζω πως πάντα θα έχω πολλά να πω κι αν κρίνω από τις ιστορίες των γονιών που έχουν φτάσει στο μέιλ μου, δεν είμαι η μόνη.



Σας περιμένουμε λοιπόν, ο Πάτροκλος κι εγώ, να μιλήσουμε. Για όσα μας ενώνουν, μας θυμώνουν, μας στενοχωρούν, μας χαροποιούν, μας εξοργίζουν, μας κάνουν να πετάμε στα σύννεφα. Για όσα κρατάμε μέσα μας καιρό τώρα και για όσα θα θέλαμε να πούμε σε κάποιους αλλά δεν τολμήσαμε. Αλλά και για όσα προκύψουν αυθόρμητα. Η πρώτη ομαδική συνεδρία (group therapy) για γονείς με πρόωρα παιδιά θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 25 Ιανουαρίου στο γραφείο του Πάτροκλου Παπαδάκη, λεωφ. Ελευθερίου Βενιζέλου (πρώην Θησέως) 138, 4ος όροφος, στην Καλλιθέα (απέναντι από την πλ. Δαβάκη), στις 10 το πρωί, εντελώς δωρεάν. Οι γονείς που δήλωσαν συμμετοχή στο μέιλ μου (ksokou@gmail.com) και στη σελίδα του 31ebdomades στο FB δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτε άλλο. Απλώς να έρθουν. Όσοι δεν έχουν δηλώσει ακόμη συμμετοχή και θέλουν, μπορούν μέχρι την Τετάρτη. Οι υπόλοιποι ίσως χρειαστεί να περιμένουν ένα άλλο γκρουπ για να τους εντάξουμε.

Σας ευχαριστώ πολύ. Για τη συμμετοχή και για την ευκαιρία που μου δίνετε να κάνω κάτι που με παθιάζει. 

20 Δεκεμβρίου 2013

Πρόωρα γονείς



Τη μεγαλύτερη φρίκη την έφαγα όταν 1,5 έτους χρειάστηκε να νοσηλευτεί με βρογχιολίτιδα. Ένα κρύωμα ελαφρύ, καθόλου πυρετό, αλλά πολύ μπούκωμα, μόλις μία ημέρα. Φεύγω για το γραφείο και το μεσημέρι με καλούν να γυρίσω πίσω. Τη βρίσκω εξαντλημένη, το στήθος της να πηγαίνει μέσα έξω, να βήχει και να πέφτει στις αγκαλιές. Η γιατρός μας στέλνει νοσοκομείο. Στον δρόμο δεν κινείται φύλλο – κάποιος έκλεισε πάλι το Κέντρο – είμαστε κολλημένοι 1 ώρα και η Γιόννα ημιλιπόθυμη στην αγκαλιά μου (έχω πει ότι συν τοις άλλοις την ενοχλεί το αυτοκίνητο;) δεν ανταποκρίνεται σε κανένα κάλεσμά μου. Στροφάρω κάπως (άγνωστο πώς) και παίρνω το 100. Ζητάω να μου ανοίξουν δρόμο. Εκείνη την κούρσα προς το μαιευτήριο/νοσοκομείο όπου περάσαμε και τις πρώτες εφιαλτικές μέρες της ζωής της δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Οδηγεί ο πατέρας μου, ένα βήμα πριν από το επεισόδιο, χέρι έξω από το παράθυρο για να μας αφήσουν να περάσουμε, οι σειρήνες της Αμέσου Δράσεως να τσιρίζουν, το κόκκινο των φρένων να μου πονάει τα μάτια…. Φτάνουμε εγκαίρως.

Από τότε κάθε φορά που η Γιόννα την αρπάζει, εγώ απλώς δεν την παλεύω. Επειδή μέχρι τότε πίστευα ότι μπορούσα να την προφυλάξω. Επειδή φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να προσέξω την επιδείνωση ενός κρυολογήματος, ότι κάποιον έλεγχο θα είχα, αλλά διαπίστωσα για μία ακόμη φορά ότι είναι πολλές οι περιπτώσεις που δεν τον έχω. Και αποφασίζω να ζητήσω τη βοήθεια ενός ειδικού, γιατί το πράγμα έχει ζορίσει ακόμη κι όταν δεν είναι άρρωστη. Με τη σκέψη ότι μπορεί και να… Επειδή δεν θέλω να περιορίζω το παιδί μου, ούτε να υποφέρω αιωνίως. Αλλά κυρίως επειδή ξέρω πως δεν φταίει η αίσθηση της απώλειας του ελέγχου.

Προχτές κατάφερα να την πάω στο πρώτο της χειμωνιάτικο πάρτι. Και αυτό εδώ θα μπορούσε να είναι ένα ποστ για την τεράστια επιτυχία μου που συνοδεύτηκε φυσικά από κοριτσάκι με μύξες με το οποίο η Γιόννα είχε περιπτύξεις. Αλλά θα με περνάγατε για τρελή. Τελικά, είναι ένα ποστ για το τεράστιο βάρος που προσθέτει στην ψυχή ενός γονιού η προωρότητα. Διότι όπως σοφά είπε η φίλη μου, που με ξέρει από 4 ετών και δεν μου χάιδεψε ποτέ τα αφτιά, η ίδια που διοργάνωσε το πάρτι και ρώτησε για χάρη μου όλες τις κυρίες αν τα παιδιά τους είναι άρρωστα: «αυτό που βίωσες ισοδυναμεί με θάνατο». Πήγα λοιπόν στην ειδικό για να μπορώ κάθε μέρα που περνάει να παίζω μπουνιές με την πάρτη μου και να με δικάζω. Για να μπορώ να ξεχωρίζω τη δική μου λόξα από τα αντικειμενικώς επικίνδυνα και να της χαρίζω μια ζωή απαλλαγμένη από τους φόβους μου. Δύσκολο πολύ, αλλά αν υπάρχει ένας λόγος για να τα βάλω με τον εαυτό μου, αυτός είναι εκείνη.

Η ψυχική υγεία του γονιού είναι τεράστια υπόθεση. Η ψυχική υγεία ενός ανθρώπου που βίωσε την προωρότητα είναι κεφαλαιώδης. Εξίσου σημαντική με την υγεία του πρόωρου μωρού του. Και, ναι, την αφήνουμε σε δεύτερη μοίρα, γιατί μας πιάνει από τα μαλλιά μια δύσκολη καθημερινότητα. Αλλά κυρίως επειδή κανείς δεν φροντίζει να υπάρχει μια στήριξη δίπλα μας, όταν βιώνουμε τις δυσκολότερες μέρες της ζωής μας. Η ανάγκη μας για ψυχολογική στήριξη φάνηκε και από την εδώ κουβέντα μας. Και για καλή μου τύχη, ανάμεσα στις ιστορίες σας, έλαβα και την ιστορία ενός πατέρα που τυχαίνει να είναι ψυχολόγος. Ο Πάτροκλος Παπαδάκης είναι ένας υπέροχος μπαμπάς και ένας ακούραστος επαγγελματίας που δέχτηκε να ενώσουμε δυνάμεις. Σκεφτήκαμε λοιπόν να διοργανώσουμε μία ομαδική θεραπεία, συνάντηση, όπως θέλετε πείτε τη, για να βρεθούν μαζί γονείς που έζησαν ή ζουν τώρα την προωρότητα και έχουν ανάγκη να μιλήσουν σε κάποιον ειδικό. Η δράση: «Πρόωρα γονείς σαν πρόωρα παιδιά» έχει σκοπό να μας εξοικειώσει με τον πόνο και να μας μάθει να μοιραζόμαστε και να ξεπερνάμε. Η συνεδρία θα προσφερθεί εντελώς δωρεάν σε γονείς που είδαν ή βλέπουν τώρα το παιδί τους στη μονάδα και θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 25 Ιανουαρίου, σε τόπο και χρόνο που θα ανακοινωθούν από εδώ και από το site του κ. Παπαδάκη. Εσείς απλώς δηλώνετε συμμετοχή είτε στο ksokou@gmail.com, είτε κάτω από αυτό το ποστ, είτε στη σελίδα του 31ebdomades σε προσωπικό μήνυμα με τίτλο «Για τη συνάντηση Πρόωρα Γονείς». 



Κλείνω: Όταν η Γιόννα πάλευε κι όλο κάτι νικούσε κι όλο κάτι την έριχνε, ζήτησα - θυμάμαι -κάποιον ψυχολόγο από τη μονάδα. Μου έδωσαν την κυριλέ κάρτα μιας κυρίας – ιδιωτικό βλέπετε το μαγαζί – και την πήρα τηλέφωνο. «Με λένε Σώκου, η κόρη μου είναι πρόωρη και βρίσκεται στην εντατική» της είπα. «Και τι θέλετε;» μου απάντησε. «Δεν είναι καλά το παιδί;». «Θέλω τη βοήθειά σας, ασχέτως από το αν είναι καλά το παιδί» εγώ. «Μπορείτε να με ξανακαλέσετε σε λίγο;». Δεν πήρα ποτέ. Κι όταν με αναζήτησε στη μονάδα δεν με βρήκε, γιατί εκεί με ήξεραν με το επίθετο του παιδιού. Ήταν εκείνη η στιγμή που ήθελα κάποιον και δεν τον είχα. Μία τόσο δα στιγμή που θα έκανε τη διαφορά σε ό,τι θα ακολουθούσε. Γι’ αυτή τη μία στιγμή που ένας απελπισμένος γονιός νιώθει πιο μικροσκοπικός και από το μικροσκοπικό παιδί του και απλώνει το χέρι ζητώντας βοήθεια, θα συνεχίσω να φωνάζω no matter what.


Y.Γ. 1  Γιατί όλοι έχουμε καταλάβει πως η μεγαλύτερη φρίκη που έφαγα δεν ήταν η βρογχιολίτιδα.

Υ.Γ. 2 Το εικαστικό της συνάντησης μάς έφτιαξε αφιλοκερδώς η typenote. Tην ευχαριστούμε πολύ.

11 Δεκεμβρίου 2013

Οξυγόνο

Το καλοκαίρι δεν έλεγε να μπει με τίποτε. 1η Ιουνίου, συννεφιά και ψιλόβροχο, ζακέτα απαραιτήτως. Σαν να ήθελε το σύμπαν να μείνουμε κολλημένοι στην άνοιξη του 11, αυτή που άλλαξε τον κόσμο μας, όταν και όπως δεν φανταζόμασταν. Εκείνο το πρωινό, μας βρήκε με ένα κάθισμα αυτοκινήτου στρωμένο με λευκό σεντόνι, πικέ κουβέρτα και από πάνω πουά extra small ζιπουνάκι, σκουφί (που τώρα θα έκανε στις κούκλες της), πτι καλτσάκια και βαμβακερό ζακετάκι με τριπλό ρεβέρ στα μανίκια, να περιμένουμε έξω από μια μονάδα που έσκουζε κλάματα. Ήμουν βέβαιη πως επρόκειτο για κάποιο αστείο και πως θα γυρνούσα στο σπίτι με το κάθισμα άδειο, όπως είχα δει να συμβαίνει και σε άλλους γονείς. Μετά τις τόσες ματαιώσεις που έζησα σε διάστημα 50 ημερών ήταν αδύνατο να πειστώ πως η ώρα είχε φτάσει.

Τη βουτήξαμε σχεδόν συνωμοτικά. Άνοιξε τα μάτια της έξω από τη ΜΕΝΝ και τα ξανάκλεισε αμέσως. Βυθίστηκε στο κάθισμα – ανάποδα στο αυτοκίνητο, ανάποδη χαρά κι αυτή – κι εγώ βυθίστηκα να κοιτάζω τα δυόμισι κιλά της. Πρόσωπο κίτρινο και μικροσκοπικό, μα γαλήνιο, γερμένο λοξά κι όλο να σκέφτομαι πόσο αμέτοχη στη ζωή της είχε σταθεί. Τα σημαδεμένα από τις βελόνες χέρια της έξω από την κουβέρτα, σαν παιδί που ήξερε να κοιμάται ανέκαθεν με σκέπασμα κι όχι σαν πρόωρο που πέρασε τις πρώτες ημέρες και νύχτες του με μια πάνα και πολλά καλώδια. Δεν ήθελα να κοιτάξω έξω από το παράθυρο, μα δεν τολμούσα και να την ακουμπήσω. Ήταν η πρώτη φορά που μπορούσα να την κάνω ό,τι ήθελα, αλλά φοβόμουν. Μη μου φύγει η στιγμή, μη διαπράξω κάποιο σφάλμα και μου την πάρουν πίσω. Γαμώτο, χαιρόμουν, αλλά χαιρόμουν κάπως. Μαζί με φόβο. Έτσι θα ήταν η χαρά μου από δω και μπρος.  

Τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά, γιατί χτες έδωσα το πρώτο της κάθισμα αυτοκινήτου, αυτό που περισσότερο μας συνόδευσε σε γιατρούς παρά σε βόλτες με φίλους και χαρούμενα σόγια. Το κάθισμα που πρώτα ήταν του Γιώργου, μετά δικό της και ύστερα της Αντζελίνας, τώρα βρίσκεται καθ’ οδόν για κάποιο άλλο μωρό που το χρειάζεται, αλλά δεν το γνωρίζω. Θα το βρει η Χριστίνα του Give the Kids και θα το παραδώσει πριν ή μετά τις γιορτές, δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι πως τότε χρειαζόμουν αυτό το έξτρα στρωματάκι που χρησιμοποιείται στα καθίσματα αυτοκινήτου για τα πολύ μωρά, γιατί ήταν μικρούλα και βούλιαζε μέσα. Και κάπως έτσι σκέφτηκα ότι μερικά μωρά χρειάζονται ένα «κάτι» παραπάνω από κάποια άλλα. Ρινογαστρικό καθετήρα, λάμπες φωτοθεραπείας, νεφελοποιητή, συσκευή οξυγόνου, μόνιτορ άπνοιας, η μαμά τους θήλαστρο απαραιτήτως… λέω τώρα. Η Χριστίνα Κοπανά (αν δεν ξέρετε το έργο της, ρίξτε μια ματιά στη σελίδα της), μπορεί να βρίσκει διάφορα πράγματα για μωρά και να τα στέλνει εκεί που τα έχουν ανάγκη. Ακόμη και σε κάποιο νησί. Ας πούμε ότι μοιάζει με τον Αϊ-Βασίλη, μέρες που ’ναι. Μήπως να της τα ζητούσαμε;

Στείλτε μου σχετικά αιτήματα, είτε στο ksokou@gmail.com (με τίτλο «Θέλω να μου χαρίσουν»), είτε στη σελίδα του 31ebdomades στο facebook κι εγώ θα τα προωθήσω στο Give the Kids. Φυσικά μπορείτε να τους το ζητήσετε και απευθείας. Αν πάλι θέλετε να χαρίσετε κάτι σχετικό, be her guest. Ορισμένα πράγματα είναι ζωτικής σημασίας για τα μωρά μας. Σαν το οξυγόνο.

17 Νοεμβρίου 2013

12 + 8 ιστορίες μετά

Ήξερα τι πάει να πει. Βρέθηκα να περιμένω έξω από την πόρτα, στάθηκα μπροστά από έναν γκισέ ενημέρωσης, την πρωτοείδα εκεί, στο πρώτο κουτί όπως έμπαινες αριστερά, ακίνητη, χλωμή, με δεκάδες σωληνάκια και μηχανήματα πάνω από το εύθραυστο κορμί της. Είδα να την παίρνουν δύο φορές με το τροχήλατο μίνι φορείο και στάθηκα έξω από το χειρουργείο με καρδιά έξω από μένα. Έμαθα τι πάει να πει πρόωρο στο σπίτι, όταν τα καλά νέα εναλλάσσονταν με τα άσχημα για καιρό μέχρις ότου να νικήσουν τα πρώτα. Ανέβηκα στο roller coaster της προωρότητας και συνεχίζω να είμαι ακόμη εκεί, αφού τα ιατρικά follow up, άρα και η σε-πολύ-μικρότερο-βαθμό αγωνία μου, δεν έχουν σταματήσει, ενώ κάθε φορά που αρπάζει κάποια ίωση, η λογική και η ψυχραιμία με εγκαταλείπουν, ευτυχώς όχι αμαχητί.

Ήξερα ότι βρέθηκαν πολλοί εκεί. Με τις ίδιες αγωνίες, με μεγαλύτερα ή μικρότερα προβλήματα, με καρδιά έξω από αυτούς, πάνω από ένα πλαστικό κουτί, πάνω από μία κούνια, έξω από κάποιο ιατρείο, να κουβαλούν χαρτιά με αποτελέσματα εξετάσεων μαζί με ένα κάθισμα αυτοκινήτου, να κουβαλούν λαχτάρα. Δεν τους γνώριζα όμως. Δεν είχαν φανεί. Και ήθελα πολύ να τους μάθω και μαζί να βοηθήσουμε αυτούς που επιβιβάζονται τώρα στο roller coaster.

Σήμερα, δύο μήνες μετά την έναρξη αυτής της εκστρατείας ευαισθητοποίησης για την προωρότητα και μετά από 12 + 8 δικές σας ιστορίες (διότι περιμένουν και άλλες 8 προς το παρόν να δημοσιευτούν), έμαθα κι άλλα. Έμαθα πως είστε εκεί έξω και δεν διστάζετε να φανείτε, πως θέλετε να μοιραστείτε, πως πονέσατε, πως αλλάξατε πολύ και πως όταν γράφεις για κάτι που βίωσες τόσο έντονα, γράφεις όμορφα. Τις ιστορίες σας δεν τις άλλαξα ούτε στο ελάχιστο. Είναι αυτές που συγκίνησαν και παρακίνησαν κι άλλες μητέρες, μία γιαγιά, ένα πρόωρο παιδί και δύο μπαμπάδες (to be continued) να κάνουν το ίδιο.

Σήμερα το FB γέμισε μοβ κορδέλες, όχι μόνο επειδή είστε περήφανες για τα παιδιά σας, αλλά και επειδή είστε μαζί. Με μια (μικρή) βοήθεια από τους φίλους μου, τους Mικρούς Μεγάλους, το Taλκ, το Mommy και τον ifeelkid, η αρχή έγινε. Σήμερα «γιορτάζουμε» για πρώτη φορά στην Ελλάδα μια αλλιώτικη 17η Νοεμβρίου. Και αφού σήμερα ξέρουμε, αύριο θα διεκδικήσουμε. Και θα προσφέρουμε. Υποστήριξη στους γονείς, ενημέρωση από τους φορείς, καλύτερες συνθήκες, πληροφόρηση και υπηρεσίες από τα νοσηλευτικά ιδρύματα.

Το μπλογκ μου θα συνεχίσει να φιλοξενεί τις ιστορίες σας και τις φωτογραφίες σας, όποτε αποφασίσετε ότι θέλετε να τις μοιραστείτε. Παράλληλα, το ksokou@gmail.com θα περιμένει και τις ιδέες σας σχετικά με το πώς μπορούμε να προσφέρουμε και τι θέλουμε να κάνουμε για να γίνει η εμπειρία της προωρότητας λιγότερο επώδυνη και επικίνδυνη για τα παιδιά και τους γονείς τους. Κάνοντας like στη σελίδα του 31ebdomades στο facebook θα ενημερώνεστε σχετικά, θα μπορείτε να επικοινωνείτε μεταξύ σας και να μου στέλνετε τα μηνύματά σας. Παράλληλα, θα διαβάζετε και τις δικές μου ιστορίες. Γιατί το μπλογκ αυτό θα επιστρέψει στα συναισθήματα που μου χαρίζει η μητρότητα, συχνά ασχέτως προωρότητας, αφού φτιάχτηκε για να μιλήσει κυρίως γι’ αυτά. Για το μοίρασμα, για τη συμμετοχή, τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας, για τα κλικ σας, τα ενθαρρυντικά σας λόγια σάς ευχαριστώ από καρδιάς. Χρόνια πολλά!

ΥΓ1 Μικροί Μεγάλοι, Taλκ, Mommy, ifeelkid το «μικρή» δεν το εννοούσα, ήταν μεγάλη, αλλά ήθελα να κάνω αναφορά στο άσμα.

ΥΓ2 Αύριο, Δευτέρα 18 Νοεμβρίου, στις 3 το μεσημέρι, μιλάμε στον ΒΗΜΑ FM για την Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας. Συντονιστείτε στους 99,5.

ΥΓ3 Μπράβο Μίνα!

17 Οκτωβρίου 2013

Πες μου την ιστορία σου

Ήταν μια μητέρα, κόρη γιατρού εντελώς τυχαία, που γέννησε πρόωρα. Πολύ πρόωρα, γύρω στις 25 εβδομάδες. Ένα μικρό κοριτσάκι που πάλεψε πολύ. Έμεινε πολύ καιρό στη μονάδα ενός νοσοκομείου στην Αθήνα, τη στιγμή που οι γονείς του ζούσαν στην επαρχία. Τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, πολύ δύσκολα σου λέω, μη ρωτάς, αλλά τα κατάφερε. Όταν το πήραν σπίτι, δεν μπορούσε να πιει γάλα, το τάιζαν αλεσμένο τραχανά και κάθε τάισμα διαρκούσε μιάμιση ώρα. Βάλε και άλλη μισή αγκαλιά για να χωνέψει. Έπαιρνε δύσκολα βάρος και σαν πιτσιρίκι εξακολουθεί να τρώει ελάχιστα και να είναι μικροκαμωμένο. Άργησε να γελάσει, να μιλήσει, να κοινωνικοποιηθεί. Αλλά τα κατάφερε. Τώρα είναι 5 χρονών, ναι, αλήθεια, και αν και μικροκαμωμένη, τα πάει περίφημα. Και φαντάσου, ζουν στην επαρχία και έπρεπε κάθε τρεις και λίγο να έρχονται στην Αθήνα για γιατρούς, τσεκ απ, φόλοου απ. Η μητέρα του είχε καταρρεύσει, τον πρώτο καιρό δεν μπορούσε ούτε να το ταΐσει, τα έκανε όλα η γιαγιά του. Αλήθεια. Και τώρα είναι καλά. Ναι, εντελώς καλά. 

Με αυτή την ιστορία η μητέρα μου μου έδινε κουράγιο τις πιο δύσκολες μέρες της ζωής μου. Φαίνεται πως την ξεχνούσα, γιατί κάθε φορά μού ακουγόταν καινούργια. Πολλοί φίλοι επιχείρησαν να μου πουν για τη θεία, ξαδέλφη, φίλη φίλης που γέννησε πρόωρα και τα παιδιά της είναι τώρα μαντράχαλοι, αλλά αυτά δεν έπιαναν. Γιατί εκείνοι δεν ήξεραν λεπτομέρειες ούτε της δικής μου ιστορίας ούτε των δικών τους. Δεν είχαν δει χειρουργημένο μωρό, δεν είχαν έρθει σε ανατριχιαστική απόσταση αναπνοής με την πιθανότητα μιας μόνιμης βλάβης, δεν ήξεραν τι πάει να πει παρεντερική σίτιση, μεθαιμορραγική διάταση, αμφιβληστροειδοπάθεια της προωρότητας, εντερόκοκκος, γαστροεισοφαγική παλινδρόμηση…

Πολλές φορές κοίταξα με ένα τσίμπημα ζήλιας τα μωρά στις διπλανές θερμοκοιτίδες που αν και μικρότερα, είχαν αρχίσει να πίνουν γάλα και να παίρνουν βάρος τη στιγμή που εκείνη πάλευε με φάρμακα, αντιβιώσεις, μεταγγίσεις, παρακεντήσεις… σταματάω εδώ. Αργότερα όμως έμαθα κι αυτών την ιστορία, που μπορεί να μην ήταν τόσο δύσκολη μετά τον τοκετό, αλλά ήταν πιο βασανιστική πριν: με αποβολές, εξωσωματικές, κρεβατωμένη εγκυμοσύνη, χειρουργεία κατά τη διάρκεια της κύησης και άλλα πολλά. Έγινα για λίγο φίλη με εκείνες τις μητέρες που κι αυτές όπως κι εγώ αναρωτήθηκαν τότε γιατί σε κάποιους ανθρώπους τα πράγματα έρχονται δύσκολα. Όμως μόνο τότε, όταν μοιραστήκαμε, καταλάβαμε ότι δεν ήμασταν εμείς οι κατατρεγμένες, αλλά οι τυχερές.

Οι γονείς ενός πρόωρου έχουν ανάγκη να το νιώσουν αυτό. Να πάρουν δύναμη από άλλους που πέρασαν κάποτε ή και περνάνε ακόμη από εκεί (και δεν αναφέρομαι μόνο στην εμπειρία της μονάδας). Οι ιατρικοί όροι δεν τους είναι άγνωστοι, ούτε άχρηστοι, αλλά δεν αρκούν. Δεν κάνουν τη διαφορά. Τη διαφορά την κάνουν οι άνθρωποι και οι ιστορίες τους. Γι’ αυτό θέλω να σας ζητήσω να γράψετε τη δική σας ιστορία προωρότητας – ή ό,τι από αυτήν θέλετε – και να μου τη στείλετε. Θα τη δημοσιεύσω εδώ. Επώνυμη ή ανώνυμη, όπως επιθυμείτε. Χρησιμοποιήστε το μπλογκ και τη σελίδα του 31ebdomades στο facebook για να γνωριστείτε μεταξύ σας και να μοιραστείτε τις εμπειρίες σας. Στείλτε ή ανεβάστε φωτογραφίες, αν θέλετε. Μπορεί να δώσουν δύναμη σε άλλους γονείς. Τις μητέρες που γνώρισα την άνοιξη του 2011 δεν τις ξαναείδα, αλλά δεν μου κάνει εντύπωση. Με εσάς όμως δεν θέλω να χαθώ.

 Στείλτε την ιστορία σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο Η ιστορία μου. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην αναφερθείτε σε νοσοκομεία και ονόματα γιατρών για ευνόητους λόγους. Τυχόν σχόλια που θα αναφέρονται σε ονόματα δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω.
To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της προωρότητας. 
Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.