15 Φεβρουαρίου 2015

Γιατί δεν (μου) είναι απαραίτητος ο παιδικός σταθμός

Ή τι έμαθα φέτος για τους παιδικούς σταθμούς που αν γυρνούσα έναν χρόνο πίσω θα με απέτρεπε από το να αναζητήσω έναν για την κόρη μου.

1) Ότι όλα τα παιδιά δεν έχουν τις ίδιες ανάγκες. Άλλο μπορεί να χρειάζεται φίλους και να τους αποζητάει, να θέλει να δει τον διπλανό του για να μάθει να τρώει, να χρειάζεται βοήθεια στη λεπτή κινητικότητα... Άλλο μπορεί να ξέρει να τρώει από όλα, να μιλάει καλά, να ζωγραφίζει και να χορεύει, να έχει μια πλούσια κοινωνική ζωή με αδέλφια, ξαδέλφια, πάρτι και γιορτούλες και να μην χρειάζεται να ενταχθεί κάπου για να «μην μείνει πίσω». Άλλο μπορεί να χρειάζεται περισσότερο χρόνο για να ενταχθεί σε μία μικρή ομάδα και να δυσκολεύεται να προσαρμοστεί, άλλο μπορεί να περνάει στα 3 του χρόνια πιο έντονη τη φάση του αποχωρισμού και να ζητάει τη μαμά του, άλλο ίσως να μην μπορεί να διαχειριστεί ακόμη τα άλλα παιδιά: αυτές (κατά τη γνώμη μου) δεν είναι ενδείξεις για να το πιέσουμε περισσότερο να κάνει κάτι όπως το θέλουμε εμείς ή όπως το έχουν φανταστεί οι παιδαγωγοί ή όπως το κάνουν τα περισσότερα παιδιά.

2) Ότι όλοι οι γονείς δεν έχουν τις ίδιες ανάγκες. Άλλος μπορεί να μην έχει χρόνο να διαβάσει ούτε ένα παραμύθι στο παιδί, άλλος να μην έχει χρήματα να διαθέσει για τη φύλαξή του, άλλος να θεωρεί κακό το παιδί να μένει στο σπίτι κι άλλος ό,τι καλύτερο. Αυτό μπορεί να φαίνεται απλό ως statement, στην πράξη όμως είναι περίπλοκο, ειδικά όταν ψάχνουμε τα δικά μας θέλω σε λάθος μέρος ή όταν τα παρουσιάζουμε ως ανάγκες των παιδιών. Είναι σημαντικό να ξέρουμε τι ζητάμε από το σχολείο και να μην ταυτίζουμε τις δικές μας ανάγκες με εκείνες του παιδιού. Και το πιο σημαντικό; Το σχολείο που ισχυρίζεται ότι μπορεί να καλύψει όλες τις ανάγκες, δεν κάνει κάτι καλά.

3) Ότι μπορεί κανένας παιδικός σταθμός, σχολείο, whatever να μην καλύπτει τις δικές μας ανάγκες (και αυτό είναι επίσης ένδειξη για να μην στείλουμε το παιδί μας εκεί). Έψαχνα 4 μήνες για σχολείο κοντά στο σπίτι (διότι ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης). Άκουσα κουβέντες όπως: «εμείς εδώ δεν παίρνουμε αλλοδαπά» ή «τα γκουρμέ πιάτα που μαγειρεύουμε εδώ, εσείς δεν μπορείτε να τα φτιάξετε στο σπίτι», είδα χώρους ανήλιαγους που μύριζαν, χωρίς αυλές, δωμάτια σούπερ ενισχυμένα με προστατευτικά προς αποφυγήν των ατυχημάτων (και της ίδιας της ζωής) και γνώρισα ασυνήθιστα ήσυχα παιδιά και δασκάλους ασυνήθιστα αδιάφορους ως προς τις παιδαγωγικές μεθόδους που μιλούσαν για κέικ, ψαρόσουπες και όσπρια. Και μόνο στο παρά 5 βρήκα αυτό που (νόμιζα ότι) μου ταίριαζε.

4) Ότι μπορεί το βάπτισμα στις ιώσεις να μην είναι ευεργετικό για όλα τα παιδιά. Και αν για το δικό μου ήμουν σχεδόν βέβαιη ότι θα κατέληγε με άσχημο τρόπο στο νοσοκομείο και παράκουσα τη φωνή μέσα μου που μου έλεγε «μακριά» ως τρολ, έκανα και ένα δεύτερο λάθος. Εμπιστεύτηκα τη δασκάλα που με διαβεβαίωσε ότι οι γονείς σε αυτό το σχολείο έχουν τη δυνατότητα να κρατάνε τα παιδιά τους στο σπίτι όταν αρρωσταίνουν. Όχι επειδή μου έλεγε ψέματα. Αλλά επειδή καμία δασκάλα δεν μπορεί να το εγγυηθεί αυτό για κανέναν γονέα. Κι όταν ακόμη δέχτηκε να ζητήσει η ίδια από τους γονείς να δείξουν λίγη προσοχή στο θέμα - και την ευχαριστώ ξανά για αυτή της την ευαισθησία - ορισμένοι συνέχισαν να φέρνουν τα παιδιά άρρωστα στο σχολείο. Δεν μπορώ να έχω τέτοια απαίτηση, γι' αυτό άλλωστε είμαι εγώ εκείνη που σταματάει το παιδί της από το σχολείο, μου επιτρέπεται όμως να θυμώνω με δύο πράγματα: με τη γενικότερη στάση βγαίνω-άρρωστος-και-πάω-παντού, γιατί θεωρώ ότι (και) σε αυτήν οφείλεται η εντυπωσιακή φετινή έξαρση των ιώσεων, αλλά και με την ανοησία. Με την ανοησία όσων δεν κατανοούν τι σημαίνει άρρωστος, τι σημαίνει ίωση και πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι αυτό. Αν όχι για όλους, για κάποιους, δεν έχει σημασία. Θα μπορούσε να βρεθεί και κάποιο άλλο παιδί στη θέση του δικού μου. Και πλέον θεωρώ εξίσου ανεύθυνη και βλακώδη μαζί τη στάση των παιδαγωγών που λένε: αν έχει μόνο μυξούλες, δεν είναι άρρωστο, να το φέρετε (είναι γνωστό πλέον πως κάθε κρυολόγημα προέρχεται από ιό και κολλάει, περισσότερα εδώ).

5) Ότι ο όρος κοινωνικοποίηση είναι αμφιλεγόμενος. Σίγουρα δεν έχει κανένα νόημα για τα παιδιά κάτω των 2 ετών, αναρωτιέμαι για το νόημα που μπορεί να έχει μεταξύ 2-3 ή για να το πω αλλιώς δεν βλέπω τι περισσότερο μπορεί να προσφέρει ένας παιδικός σταθμός σε αυτές τις ηλικίες από ότι η παιδική χαρά ή η περιστασιακή παρέα με τα παιδιά των φίλων, της γειτονιάς κ.λπ. Τέλος, όσον αφορά τις ηλικίες 3+ που έχει κάποιο νόημα, νομίζω ότι είναι διαφορετικό για κάθε παιδί (βλ. Νο1). Και σε κάθε περίπτωση, η όποια κοινωνικοποίηση καλό είναι να γίνεται ομαλά, σε ένα φιλικό σπίτι στην αρχή, σε ένα πάρτι στη συνέχεια, σε μια ομαδική δραστηριότητα μαζί με τους γονείς και μετά στο σχολείο με τα πολλά παιδιά - πάντα από τη δική μου εμπειρία κρίνοντας. Και ίσως τελικά να μην είναι τυχαίο που η υποχρεωτική κοινωνικοποίηση μέσω της εκπαίδευσης αρχίζει στα 5 και όχι στα 2, στα 3 ή στα 4.

Τελικά, μάλλον δεν είναι τυχαίο που η υποχρεωτική εκπαίδευση αρχίζει στα 5 με το νηπιαγωγείο. Και αυτό που κατάλαβα πλέον καλά είναι ότι η προσχολική αγωγή ή η φύλαξη είναι επιλογή της κάθε οικογένειας και έτσι πρέπει να είναι. Δεν χρειάζεται όλοι να πάμε τα παιδιά μας στο σχολείο, επειδή το κάνουν οι άλλοι. Ούτε να τα κρατήσουμε στο σπίτι ως εναλλακτικοί γονείς που αμφισβητούν τα πάντα. Χρειάζεται απλώς να ακούσουμε τις ανάγκες τους και τις δικές μας. Να σκεφτούμε αν η λύση που επιλέγουμε έχει πιο πολλά οφέλη παρά προβλήματα, έστω και μακροπρόθεσμα και κυρίως για το παιδί, όχι για εμάς. Και να αποφασίσουμε ανά περίσταση. Και γι' αυτό το «ανά περίσταση» μπορώ να παίξω και μπουνιές. Διότι κανείς δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα από εμένα, τώρα μάλιστα που δοκίμασα, ποιο είναι το καλύτερο για τη δική μου οικογένεια.

Υ.Γ. Ασε που πάλι χρειαζόμουν ολόκληρο επιτελείο για τη φύλαξή της μετά το σχόλασμα ή τις ημέρες που ήταν άρρωστη (δλδ σχεδόν όλες). Αλήθεια, εσείς που δουλεύετε τι ώρα γυρνάτε σπίτι;


15 σχόλια:

  1. Ανώνυμος18/2/15 00:36

    Συμφωνώ απόλυτα.
    *Όπως λέει και ο παιδίατρός μας πριν τα 3,5 ο παιδικός είναι μόνο αναγκαίο κακό και όχι καλό.
    * Πήγα πρώτη φορά σχολείο στα 4,5 και κοινωνικοποιήθηκα και με το παραπάνω.
    *Όταν ήμουν έγκυος πήγα να μπω σε ένα ασανσέρ, ήταν μία κυρία, μου είπε: "είσαι έγκυος;" και πριν προλάβω να της απαντήσω με έσπρωξε έξω από το ασανσέρ. Τη λάτρεψα για την υπευθυνποτητα και την ευαισθησία της. *Περιορίζω πολύ τις επαφές μου έως τελείως όταν έχω κάποια ίωση γιατί αυτό που θα ρίξει εμένα στο κρεβάτι κάποιον άλλον ίσως τον σκοτώσει. Έτσι απλά.
    Άννα Δάλλα (δημοσιογράφος)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σ ευχαριστω πολυ....Ειχα καποια απο αυτα στο μυαλο μου, αλλα οχι τοσο ξεκαθαρα. Διαβαζοντας το άρθρο σου, μπηκαν καποια πραματα στη θεση τους και στη σωστη σειρα. Μίλησα και με το σύζυγο και αποφασίσαμε να παρουμε baby sitter στο σπιτι για τα πρόωρα διδυμάκια μας. Θα είναι παρουσα και η γιαγια μας, η οποια όμως λογω ηλικιας και προβληματων υγείας δε μπορει να τα αναλάβει εξ ολοκληρου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος18/2/15 11:39

    αφου εσεις απο τα λεγομενα σας ειχατε την επιλογη να κρατησετε το παιδι σας σπιτι και να μην το στειλετε σε καποιον βρεφονηπιακο σταθμο,δεν βλεπω το λογο που το κανατε.εγω προσωπικα δεν εχω αλλη επιλογη!και εγω εψαξα αρκετα για να βρω εναν σταθμο που να πληρει τις απαιτησεις μου (να μην υπαρχουν παιδια απο την αλλοδακη,να κανει και δραστηριοτητες εκτος σταθμου,να εχει και εξωτερικο χωρο να παιζουν τα παιδια, να ειναι καθαρος κ.α) και βρηκα αυτο που εψαχνα.ομως ετσι οπως ισχυει σε ολα σχεδον τα προγματα ετσι και εδω,ειναι οτι πληρωσεις παιρνεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το έκανα γιατί δεν είμαι κατά του παιδικού σταθμού. Πιστεύω πως τα παιδιά πρέπει να έρχονται σε επαφή με άλλα παιδιά και υπό την επίβλεψη και καθοδήγηση κάποιου ειδικού να μαθαίνουν να παίζουν και να λειτουργούν σε ομάδες. Και επειδή η κόρη μου δεν έχει αδέλφια, πίστεψα ότι θα της έκανε καλό. Δεν θα με ενοχλούσε να έκανε παρέα με παιδιά από ξένες χώρες (δεν το έγραψα για καλό το σχόλιο εκείνης της δασκάλας). Δεν θα ήταν αυτό το πρόβλημα. Το μόνο που με φρέναρε ήταν οι λόγοι υγείας. Πήγα κόντρα στο ένστικτό μου και το μετάνιωσα. That's all. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ένα προσεγμένο σχολείο μπορεί να κάνει καλό στα παιδιά. Στο δικό μου όμως όχι στην παρούσα φάση. Και έμαθα πια ότι ακόμη και ένα προσεγμένο σχολείο μπορεί να είναι επικίνδυνο για ένα παιδί με κάποιες δεδομένες ευαισθησίες σε θέματα υγείας. Απλώς, αν είχα δεύτερη ευκαιρία, δεν θα το ξανάκανα.

      Διαγραφή
  4. Έστειλα τον γιο μου στον παιδικό όταν ήταν 2.5 χρονών όχι επειδή δεν μπορούσα να τον κρατήσω απλά επειδή από πολύ μικρός ήταν πολύ κοινωνικός και του άρεσε πάρα πολύ, τώρα είναι στα προνηπια σε δημόσιο παιδικό σταθμό και δεν το έχω μετανιώσει πότε, όταν είναι άρρωστος ή στις 2 εβδομάδες που κλείσανε τα σχολεία για τα Χριστούγεννα το μόνο που ρωτούσε είναι ποτέ θα πάει στο σχολείο, με τις ιώσεις είχαμε ένα θέμα την πρώτη χρονιά αλλά από κει και πέρα όλα πήγαν μια χαρά. Είμαι της γνώμης πως τις ιώσεις δυστυχώς δεν θα τις γλυτώσεις ούτε όταν το παιδί πάει στο σχολείο στα 5 .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φυσικά δεν μπορείς να τις γλιτώσεις και δεν θες κιόλας, διότι πρέπει να μάθει ο οργανισμός του παιδιού να αμύνεται. Είναι όμως αλλιώτικο το ανοσοποιητικό στα 3 και αλλιώτικο στα 5. Ειδικά όταν υπάρχει αναπνευστικό πρόβλημα. Όμως ακόμη κι αν δεν υπάρχει, δεν μπορώ να καταλάβω τι κερδίζει ένα παιδί ΣΥΝΕΧΩΣ άρρωστο (μιλάω για εκείνα που είναι συνεχώς άρρωστα). Η κόρη μου δεν το ευχαριστήθηκε ποτέ. Από τις διαρκείς ιώσεις δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί (παρά τον πρώτο μήνα που όλα πήγαιναν ρολόι) και μου ζητούσε να σταματήσει. Αν το παιδί σας κατέληγε στην εντατική και παράλληλα σας έλεγε ότι δεν ήθελε το σχολείο, τι θα κάνατε εσείς; Αυτό ακριβώς λέω στο κείμενο. Πως η κάθε οικογένεια αποφασίζει για το δικό της παιδί. Και το ίδιο το παιδί σου δείχνει τον δρόμο. Το δικό σας σας δείχνει τον άλλο. Fair enough.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος18/2/15 13:51

    Απλώς το κείμενο δίνει την αίσθηση ότι είναι ενάντια στον παιδικό σταθμό,όχι ότι είναι θέμα επιλογής Η χρήση του ρήματο "απέτρεπε" στην πρώτη πρόταση επιβεβαιώνει την τοποθέτησή μου...Δεν είναι ένα κείμενο για την προσωπική σας εμπειρία. Γενικεύει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σέβομαι την άποψη σας και το προσωπικό σας βίωμα. Ενδεχομένως η εμπειρία σας αυτή να σας καθιστά ιδιαίτερα ευαίσθητη με το συγκεκριμένο θέμα. Παρ΄όλα αυτά βρισκω το άρθρο κάπως παραπλανητικό και επιφανειακό από παιδαγωγική σκοπιά. Οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας είναι πολύ πιο σύνθετο από το "στον σταθμό αρρωσταίνει συνέχεια για αυτό να μην το στείλω". Η πρόληψη και η θεραπεία, η διατροφή το ντύσιμο, ακόμη και το ιστορικό, όπως στη δική σας περίπτωση, παίζουν ουσιώδη ρόλο. Με τη ίδια λογική υπάρχουν γονείς που δεν πάνε βόλτα τα παιδιά τους το χειμώνα για να μη κρυώσουν, και αμφιβάλλω αν τα καταφέρνουν (να μην αρρωστήσουν).Το τι θεωρεί κανείς υπερβολικό και τι όχι έιναι τελείως υποκειμενικό. Επίσης, ο όρος κοινωνικοποίηση δεν είναι αμφιλεγόμενος και σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει μόνο την παρέα με τα άλλα παιδιά. Σημαίνει όρια, κανόνες, προσαρμοστικότητα σε συνθήκες πέραν των οικογενειακών και των φιλικών. Συμφωνώ απόλυτα ότι πρέπει να γίνει σταδιακά αλλά δε θεωρώ ότι οι επισκέψεις σε φίλους, πάρτυ δραστηριότητες μέχρι τα 5 είναι σταδιακά. Ακόμη θα κρατούσα μια επιφύλαξη κατά πόσον ένα παιδί δε προσαρμόζεται λόγω των ιώσεων ή το αντίστροφο, επειδή δηλαδή δυσκολεύεται να προσαρμοστεί, αρρωσταίνει... Από την εμπειρία μου κρίνω (έχω εργαστεί και σε φύλαξη και σε παιδικό σταθμό) ότι τα παιδιά περνούν πολύ πιο ευχάριστα στο παιδικό παίζοντας με άλλα παιδιά από ότι στο σπίτι με έναν ενήλικα. Αν ένα παιδί επιμένει να βρίσκεται σπίτι (μιλώ για την καθημερινότητα πάντα) θεωρώ ότι πλανάται ένα μεγάλο ερωτηματικό. Η μόνη δυσκολία κατά τη γνώμη μου στον παιδικό σταθμό είναι η προσαρμόγή, η οποί όμως περνάει και είναι απαραίτητη διαδικασία! Χρειάζεται τρυφερότηατα και κατανόηση. Ακόμη και σε ένα μέτριο παιδικό σταθμό ένα παιδί με γερές βάσεις από το σπίτι κάτι θα κερδίσει.

    Υ.Γ. ελπίζω το σχόλιο μου να μην εμφανιστεί 2 φορές γιατί τα μπέρδεψα λίγο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το σχόλιό σας με προβληματίζει ιδιαίτερα, γιατί δεν σας κρύβω πως όταν σκεφτόμουν να γράψω το κείμενο με απασχολούσε το εξής: σταματάω την κόρη μου κυρίως για λόγους υγείας από το σχολείο, έχει αυτό σχέση με τους υπόλοιπους προβληματισμούς μου κ πόσο μπορώ να το συνδέσω με μια παιδαγωγική τοποθέτηση; Αρχικά φαίνονται σαν δυο ασχετα πράγματα που επιπόλαια ή επιφανειακά όπως λέτε εσείς τα συνέδεσα για να καταλήξω σε κάτι γενικό που στην πραγματικότητα είναι προσωπικό. Δεν είναι όμως έτσι. Πρώτον διότι μιλάω ως μητέρα που δοκίμασε κάτι κ με βάση την εμπειρία της αποφάσισε ότι δεν της ταιριάζει κ σε καμία περίπτωση δεν θέλω να μπω στα χωράφια των παιδαγωγών ούτε νομίζω ότι μπαίνω. Όμως αναρωτιέμαι ως σκεπτόμενη μητέρα πάντα, αν ήταν τόσο οφέλιμος ο π.σ. δεν θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικός; Αφήνοντας στην άκρη το δικό μας πρόβλημα υγείας με την όποια σοβαρότητά του, τι ακριβώς κερδίζει ένα παιδί συνεχώς (κυριολεκτώ κ μιλάω για όσα είναι συνεχώς) άρρωστο που να είναι πιο σημαντικό από την καλή του διάθεση; Δεν είναι η καλή του διάθεση προαπαιτούμενο για να χτιστούν γερές βάσεις; (Το να μην βγάζω συστηματικά το παιδί μου στο κρύο δεν θα το σχολιάσω, είναι εκτός τόπου κ αφορά άλλου τύπου καταστάσεις). Διακρίνω βέβαια μια προσπάθεια εκ μέρους σας να αποδώσετε στη στάση μου κάποιο ψυχολογικό προβληματικό ή μάλλον τραυματικό υπόβαθρο που ενδεχομένως στρεσάρει το παιδί κ αυτό με τη σειρά του αρρωσταίνει. Ή κάνω λάθος; Δεν θα προσπαθήσω να σας πείσω για το αντίθετο γιατί δεν με ξέρετε κ δεν έχει νόημα. Θα σας πω όμως τα εξής: οι θεωρίες αυτού του τύπου μου θυμίζουν λίγο τα βιβλία αυτοβελτίωσης που ξέμειναν σε κάποιο ράφι. Στο δια ταύτα, εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου; Θα μου πείτε ότι θα το σταματούσατε για λόγους υγείας αλλά δεν θα του δίνατε τέτοιες προεκτάσεις. Θα σας απαντήσω πως οι προβληματισμοί υπήρχαν από πριν στη σκέψη μου κ το θέμα της υγείας ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Φυσικά κ με προβληματίζει η ύπαρξη μέτριων (για να μην πω άθλιων) σχολείων με ανθρώπους επιεικώς άσχετους ως επικεφαλής, άλλο αν εγώ βρήκα κάτι συμπαθητικό. Σαφώς κ με προβληματίζει η ιδιαιτερότητα κάθε παιδιού. Δεν μπορώ να παριστάνω πως δεν βλέπω πότε είναι πιο χαρούμενο το δικό μου παιδί. Επίσης η ανευθυνότητα αρκετών γονέων κ εκπαιδευτικών που αφήνουν άρρωστα τα παιδιά στο σχολείο είναι κάτι που με εξοργίζει διότι μου επιβάλλει σώνει και ντε κάτι που μπορεί να είναι πραγματικά επικίνδυνο. Στο θέμα της κοινωνικοποίησης έχετε δίκιο. Την ίδια σημασία της αποδίδω κ γω, αλλά ίσως δεν εκφράστηκα σωστά ή παρανοήσατε εσείς. Στο δικό μου παιδί δεν έγινε σταδιακά κ νομίζω ότι σε αρκετά παιδιά δεν γίνεται γι αυτο ενδεχομένως δυσκολεύονται τόσο να προσαρμοστούν. Αλλά δεν μπορεί να πετύχει πάντα μέχρι τα 3. Η κάθε οικογένεια έχει τους δικούς της ρυθμούς κ τα δικά της προβλήματα. Γιατί δλδ πρέπει σώνει κ ντε να έχει κάνει όλα αυτά ένα παιδί ως τα 3 για να ενταχθεί μετά στον π.σ.; Στο δικό μου πχ δεν έτυχε κ χαίρομαι που έχω το περιθώριο από το εκπαιδευτικό σύστημα να το κάνω τώρα. Τι πειράζει δλδ αν κάποια παιδιά για χ,ψ λόγους χρειαστούν περισσότερο χρόνο; Ποιος λέει ότι από τα 3 αρχίζει η κοινωνικοποίηση κ όποιος δεν ανέβηκε στο τρένο της την έχασε; Σαφώς θα προτιμούσα να μας έπαιρνε λιγότερο χρόνο, σαφώς αυτό είναι ένα όφελος των π.σ. (το μοναδικό πιστεύω) που λυπάμαι επειδή θα το χάσει το παιδί μου, αλλά δεν θα μας βάλω κ το μαχαίρι στο λαιμό επειδή έκλεισε τα 3. Αυτό λέω στο άρθρο μου. Ότι έχω επιλογή. Ότι δεν πρέπει να κάνω κάτι άκριτα επειδή το κάνουν οι περισσότεροι. Η δική μου εμπειρία λέει: όχι κ αναγκαστικά το κείμενο μοιάζει αντίθετο στο σχολείο. Δεν είναι όμως. Δεν θα με ακούσετε ποτέ να προσπαθώ να σας πείσω να σταματήσετε το παιδί σας από το σχολείο. Αφού σας ταιριάζει κ σας κάνει καλό, εμένα μου περισσεύει.

      Διαγραφή
    2. Χαίρομαι για τον διάλογο. Καταρχάς πέραν των δύο πρώτων γραμμών στο υπόλοιπο δεν αναφέρομαι σε εσάς, ίσως επρεπε να το ξεκαθαρίσω. Δεν μπορώ να γνωρίζω τι συνέβη στην περίπτωση του παιδιού σας και σε καμία περίπτωση δεν θα το έκρινα: αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Οπότε ναι, κάνετε λάθος δεν εννοούσα ότι το δικό σας παιδί συγκεκριμένα αρρώστησε επείδη υπάρχει κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα. Απευθύνομαι σε γονείς, όπως και εσείς, που μπορεί να έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, απλώς μάλλον βρίσκομαι στον αντίποδα. Απευθύνομαι σε γονείς που θα διαβάσουν το άρθρο και μπορεί να συμπεράνουν ότι αν το παιδί τους αρρωσταίνει ή δεν έχει όρεξη να πάει στο σχολείο σημαίνει αυτόματως ότι δεν είναι έτοιμο και δε πειράζει. Γιατί δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Αυτό σημαίνει ότι δεν έπρεπε να γράψετε το άρθρο; Όχι βέβαια!!! Αλλά ας αφήσουμε και τον αντίλογο να υπάρχει. Όπως λέτε και σεις, δε μπορούμε σώνει και ντε να συμφωνούμε. Υπάρχουν γονείς που εθελοτυφλούν και αυτό δε μπορεί να υο αμφισβητήσει κανείς. Αυτοί οι γονείς ενδεχομένως πρέπει να ακούσουν μια δεύτερη γνώμη, να προβληματιστούν. Δεν ανήκω στους εκπαιδευτικούς που βλέπουν παντού ψυχολογικά προβλήματα, διάσπαση προσοχής κ.α. Κάθε άλλο. Μάλλον τα περιφρονώ. Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη και φροντίδα. Οι παιδικοί σταθμοί δεν είναι τέλειοι όπως τέλεια δεν είναι και η κοινωνία μας. Σε αυτό ακριβώς βοηθάνε. Εξυπακούεται ότι κάθε παιδί έχει τους δικούς του ρυθμους ανάπτυξης και οφείλουμε να τους σεβαστούμε. Θα συμφωνήσω ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να πάνε όλα τα παιδιά στον παιδικό σταθμό. Και κανένας γονέας δεν χρειάζεται να έχει ενοχές γι' αυτό.

      Σχετικά με τις θεωρίες, δεν είναι θεωρίες αλλά καλοπροέρετες συμβουλές που όπως θέλει κανείς τις παίρνει. Τις έχω εφαρμόσει πολλές φορές στη πράξη και χαίρομαι που έχουν βοηθήσει σε αρκετές και δύσκολες καταστάσεις.

      Το ότι ο παιδικός δεν είναι υποχρεωτικός είναι μεγάλη κουβέντα. Είναι πολύ παράγοντες που το καθορίζουν. Και στο νηπιαγωγείο που είναι υποχρεωτικό υπάρχουν παιδιά που αναγκάζονται να κάνουν και δεύτερη χρονιά γιατί δεν ήταν έτοιμα ακόμη. Δε σημαίνει κάτι αυτό. Βρίσκω άστοχο επίσης το σχόλιο (όχι δικό σας "όποιος δεν έχει βρεθεί σ' αυτή τη θέση καλό θα ήταν να μη κρίνει";;;;!!!! Κανείς δεν κρίνει. Την άποψη του λέει ο καθένας, όπως και για άλλα χιλιάδες θέματα καθημερινά τα οποία δεν έχουμε βιώσει προσωπικά, επίσης πολύ ευαίσθητα.

      Τέλος, δε μπορώ να ξέρω τι θα έκανα στη θέση σας και θα ήταν επιπόλαιο από μέρους μου να σκεφτώ κάτι τέτοιο. Αυτό που ξέρω, όμως με βεβαιότητα είναι ότι, ακριβώς όπως τα παιδιά, έτσι και κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και πράττει τελείως διαφορετικά σε όμοιες συνθήκες. Αυτό σημαίνει πως αν ήμουν στη θέση σας μπορεί να είχα κάνει το ίδιο, μπορεί όμως και όχι... Καλό βράδυ

      Διαγραφή
  8. Ολα εξατομικεύονται και ειδικά όταν έχεις ένα πρόωρο παιδάκι!
    Οι γενικές τοποθετήσεις δυστυχώς είναι μόνο για γονείς με παιδιά
    χωρίς ιδιαιτερότητες
    ( δεν εννοώ κάτι τραγικό-απλά ότι μπορεί να αφήσει
    η προωρότητα)

    Γιαυτό και δεν νομίζω πως οι υπόλοιποι μπορούν να ''νοιώσουν '' το άρθρο!

    Δεν χρειάζεται να δικαιολογούμε την επιλογή μας να προστατέψουμε τα προωράκια μας με οποιοδήποτε τρόπο...Και αν χρειάζονται παραπάνω
    χρόνο ..σε οποιοδήποτε τομέα..δεν χάθηκε ο κόσμος!

    Οποιος δεν έχει βρεθεί σε αυτήν την θέση με οποιοδήποτε τρόπο..
    καλό θα ήταν να μην κρίνει!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος19/2/15 09:44

    Πραγματικά δε θα πίστευα ποτέ ότι ένα θέμα σαν αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει τόσο "έντονες" συζητήσεις. Δεν καταλαβαίνω για πιιο λόγο είμαστε όλοι ειδικοί στο θέμα "παιδικός σταθμός", ντύνουμε με παιδαγωγικές προσεγγίσεις την άποψή μας και προσπαθούμε να την επιβάλουμε στους άλλους.

    Παρακαλώ θερμά όλους αυτούς τους υπέρμαχους των παιδικών σταθμών να μου πούνε ποια σύγχρονη παιδαγωγική προσέγγιση υποστηρίζει ότι το παιδί 1, 2, ή 3 ετών πρέπει να πηγαίνει στον παιδικό. Ή αν το θέλετε αλλιώς, ότι είναι καλύτερο για την ανάπτυξη του παιδιού να μένει τόσες ώρες μακριά από την οικογένειά του. Ποια ψυχολογική προσέγγιση θεωρεί υγιές το παιδί που χαίρεται όταν ξημεροβραδιάζεται στους παιδικούς και μη υγιές (γιατι το διάβασα σε κάποια δημοσίευση) το παιδί που χαίρεται να μένει με τη μητέρα του στο σπίτι. Γιατί δεν είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι ένα παιδάκι 2 ετών φεύγει τρέχοντας από τη μαμά του για να πάει στην άγνωστη δασκάλα του?

    Δεν αμφισβητώ σε καμία περίπτωση την αξία του σχολείου είτε αυτό λέγεται παιδικός σταθμός είτε λέγεται προνήπια. Δεν αρνούμε ότι σε πολλές περιπτώσεις ο παιδικός σταθμός είναι μονόδρομος για πολλές οικογένειες. Δεν αμφιβάλλω ούτε για την κοινωνικοποίηση, ούτε για την ανάπτυξη δεξιοτήτων ούτε για τίποτα. Ναι, τα παιδιά έχουν ανάγκη τη συνύπαρξη με συνομήλικά τους, όπως την έχουν όλοι οι άνθρωποι. Ναι, χρειάζονται την καθοδήγηση για την ανάπτυξη δεξιοτήτων. Ναι, οι σύγχρονες απαιτήσεις μας αναγκάζουν να αφήνουμε τα παιδιά μας από μικρή ηλικία. Αμφισβητώ όμως την αναγκαίοτητα του παιδικού για να μάθει το νήπιο να παίζει με κανόνες, να βάφει, να αναγνωρίζει χρώματα ή φθόγγους, για να ξέρει 20 μουσικοχορευτικά τραγούδια.Τα παιδια αυτής της ηλικίας χρειάζονται πάνω από όλα την αγάπη και την ασφάλεια της οικογένειάς τους. Όλα τα υπόλοιπα συνοδεύουν, συμπληρώνουν, δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση προτεραιότητα.

    Σηκώνομαι καθημερινά στις 6 το πρωί και θα γυρίσω ενίοτε και στις 6 το απόγευμα. Όσο κουρασμένη και να είμαι όμως, θα καθίσω στο χαλί μαζί τους και θα λερωθώ με μαρκαδόρους ή κόλες. Θα χορέψω ακόμη και χριστουγεννιάτικα τραγούδια ή θα γεμίσω σερπαντίνες το σπίτι για να έρθει το καρναβάλι. Θα τους πάρω δίπλα μου στην κουζίνα για να μαγειρέψουμε μαζί το αυριανό φαγητό κανοντας άνω κάτω την κουζίνα. Και όχι, δεν έχω γυναίκα να μου κάνει τις δουλειές. Θα συμμαζέψω τα πάντα όταν πέσουν για ύπνο μόνη μου, θυσιάζοντας τον προσωπικό μου χρόνο για να μάθουν μαζί μου ότι θα έκαναν ίσως στον παιδικό. Με όποιο τρόπο θεωρώ καλύτερο και κάνοντας πολλά λάθη.

    Δεν θεωρώ τον εαυτό μου την καλύτερη μαμά ή την καλύτερη παιδαγωγό του κόσμου. Παρατηρώ όμως τα παιδιά γύρω μου. Παιδιά που από 2 ετών πάνε παιδικό γιατί αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να τους προσφέρουμε. Παιδιά που στην Α Δημοτικού θα ξεκινήσουν αγγλικά, γυμναστική ωδείο, που στην Στ θα έχουν ξεκινήσει ήδη υπολογιστές και 2η ξένη γλώσσα γιατί έτσι κάνουν όλοι. Παιδιά που θα έχουν κουραστεί στο Λύκειο που θεωρητικά θα έπρεπε να είναι ξεκούραστα και γεμάτα ενέργεια.

    Είχα αποφασίσει να μη στείλω τα παιδιά μου παιδικό, εφόσον θα είχα αυτή την επιλογή, πολύ πριν γεννήσω. Όχι χρησιμοποιώντας το επιχείρημα"Εμείς τι πάθαμε που δεν πήγαμε". Χρησιμοποιώντας μόνο την τελείως απλή σκέψη "Γιατί να κάνω πρόγραμμα τη ζωή του από τόσο μικρή ηλικία?Γιατί να του στερήσω το πρωινό χουζούρι, την πρωινή αγκαλιά? Ο νομοθέτης αποφάσισε την έναρξη της υποχρεωτικής εκπαίδευσης στην ηλικία 5+. Κάτι θα ξέρει, δεν μπορεί". Η προωρότητα και ο φόβος της αρρώστιας ήρθε μετά.

    Θα ήθελα επίσης να σας αναφέρω μία περίπτωση νηπίου, που ζητούσε πρόωρη αποχώρηση από το ολοήμερο νηπιαγωγείο (να φεύγει στις 2 αντί για 4 το μεσημέρι για όσους δεν έχουν ακόμη επαφή με το θεσμό). Οι λόγοι που επικαλέστηκαν οι γονείς ήταν οι εξής: Επειδή από μικρή ηλικία (1,5 έτους)ήταν σε παιδικούς, είναι πολύ κουρασμένη, κλαίει και δε θέλει να πηγαίνει στο σχολείο. Τυχαίο παράδειγμα θα μου πείτε. Η εξαίρεση στον κανόνα. Ενδεικτικό της ψυχολογίας ενός παιδιού που μεγαλώνει στους παιδικούς σταθμούς, θα σας απαντήσω.
    Μελισσοπούλου Τασούλα (εκπαιδευτικός)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Επειδή μάλλον αναφέρεστε σε εμένα, διορθώστε με αν κάνω λάθος, δεν έχετε διαβάσει καθόλου προσεκτικά το κείμενό μου. Αναφέρω συγκεκριμενα: "Εξυπακούεται ότι κάθε παιδί έχει τους δικούς του ρυθμούς ανάπτυξης και οφείλουμε να τους σεβαστούμε. Θα συμφωνήσω ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να πάνε όλα τα παιδιά στον παιδικό σταθμό. Και κανένας γονέας δεν χρειάζεται να έχει ενοχές γι' αυτό."
    Φυσικά και είναι παιδαγωγική η προσεγγισή μου αφού είμαι παιδαγωγός. Όπως και εσείς αναφέρετε ότι είστε εκπαιδευτικός. Ποιός προσπαθεί να επιβάλλει την άποψη του σε ποιον; Μάλλον εσείς. Δεν υπάρχει καμία έντονη συζήτηση, πλην της δική σας.

    Κα Κέλλυ Σόκου θέλω να πιστεύω ότι δώσατε αρκετή τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Οι απόψεις πρέπει να ακουγονται είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε. Θα αποχωρήσω από τη κουβέντα. Κάθε απάντηση δεκτή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος21/2/15 00:59

      Ζητώ συγγνώμη αν νιώσατε ότι σας προσέβαλα ή ότι αμφισβήτησα την εμπειρία σας. Δεν αναφερόμουν σε καμία περίπτωση στο κείμενό σας, το οποίο διάβασα προσεκτικά και αν θέλετε τη γνώμη μου το βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Διάβασα διάφορες άλλες ισοπεδωτικές δημοσιεύσεις (το κείμενο δημοσιεύτηκε και στο Facebook)που θεωρούν τον π.σ. μονόδρομο στην ανάπτυξη του παιδιού, άποψη που θεωρώ το ίδιο απαράδεκτη με την άποψη ότι ο π.σ. δεν προσφέρει τίποτα άλλο εκτός από ιώσεις.
      Η μόνη μας ίσως διαφορά είναι ότι διαφωνώ με την επιβολή σχολικου προγράμματος σε τόσο μικρή ηλικία όπως διαφωνώ με το να φορτώνονται τα παιδιά με ατελείωτες δραστηριότητες σε μεγαλύτερη ηλικία. Δε θεωρώ τον π.σ. μονόδρομο για να κοινωνικοποιηθούν τα παιδιά μου ή για να μάθουν τα χρώματα ή οτιδήποτε άλλο.
      Όσο για το "έντονη" αναφερόμουν στην τόσο έντονη αντιπαράθεση για ένα θέμα που προσωπικά θεωρώ απλό. Δεν μπορώ να αντιληφθώ για ποιο λόγο δύο μαμάδες διαφωνούν έντονα μεταξύ τους για τον π.σ. σα να κρίνεται ο κόσμος όλος από αυτό. Δεν μπορώ να δεχτώ την ανάγκη των γονιών να είναι πάση θυσία "παιδαγωγικώς" ορθή η απόφασή τους να πάει ή όχι το παιδί τους παιδικό (αναφέρετε και εσείς κάτι για ενοχές, έτσι δεν είναι?). Διαφωνώ με τον παιδικό σταθμό (χωρίς να είμαι πεπεισμένη απόλυτα για την "παιδαγωγική" ορθότητα της άποψής μου)παρόλα τα καλά που μπορεί να προσφέρει σε ένα νήπιο. Κατά τον ίδιο τρόπο, αρνούμαι να δεχτώ (και δεν αναφέρομαι σε εσάς) ότι τα δικά μου παιδιά θα αντιμετωπίσουν ένα σωρό προβλήματα κατά την ένταξή τους στο Νηπιαγωγείο και σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους απλά και μόνο επειδή δεν πήγαν σε π.σ, ενώ όλα τα υπόλοιπα που πηγαίνουν από 1 έτους θα είναι οπωσδήποτε κοινωνικοποιημένα και επιτυχημένα στη ζωή τους. Εσείς και εγώ το ξέρουμε. Υπάρχει πολύς κόσμος όμως που δεν μπορεί με τίποτα να το αντιληφθεί.
      Και πάλι σας ζητώ συγγνώμη.
      Τασούλα Μελισσοπούλου (εκαπιδευτικός)

      Διαγραφή
    2. Ειλικρινά, θέλω να σας ευχαριστήσω όλες για τον ουσιαστικό διάλογο. Που ξεκινάει από την ανάγκη μας να προσφέρουμε το καλύτερο στα παιδιά μας και μερικές φορές παίρνει λάθος μονοπάτια, επειδή δεν θέλουμε οι άλλοι να μας υποδεικνύουν ποιο είναι αυτό. Η συγκεκριμένη ανάρτηση μόνο αυτό δεν ήθελε να κάνει: να υποδείξει δλδ ποιο είναι το καλύτερο για όλα τα παιδιά. Στόχος μου ήταν να υπογραμμίσω ποιο είναι το καλύτερο για το δικό μου παιδί, όπως το βλέπω τώρα, και να ενημερώσω άλλους γονείς για τη δική μου οπτική που μπορεί να τους αφορά. Αν π.χ. ένα παιδάκι έχει ευαισθησία στις ιώσεις (ειδικά σε ένα μπλογκ σαν αυτό εδώ δεν είναι πολύ απίθανο) καλό είναι να ξέρουν οι γονείς του ότι στους π.σ. τα παιδιά πηγαίνουν άρρωστα. Και αυτό δεν αλλάζει. Αν κάποιες μητέρες ψάχνουν να πάνε του χρόνου τα παιδιά τους π.σ. αλλά δεν βρίσκουν κάτι που να τους αρέσει, καλό είναι να ξέρουν πως δεν είναι εξωγήινες, μπορεί πράγματι να μην υπάρχει κάτι στα μέτρα τους στην περιοχή τους και πως δεν είναι υποχρεωμένες να στείλουν το παιδί τους κάπου που δεν τους αρέσει, γιατί ενδέχεται να μην κερδίσει και τόσα πολλά. Αναγκαστικά ένα κείμενο που εκφέρει άποψη θα δώσει την εντύπωση ότι γενικεύει. Δεν πρόκειται απλώς για την ιστορία μιας οικογένειας που αποφάσισε να διακόψει το παιδί της από τον παιδικό επειδή έφτασε στο νοσοκομείο με πνευμονία. Το κείμενο μεταφέρει τους λοιπούς προβληματισμούς μου και δεν είναι τυχαίο που βρίσκει υποστηρικτές. Θεωρώ ότι όλων οι απόψεις εδώ - και όχι στο fb - είναι τεκμηριωμένες και ειδικά η κυρία Μελισσοπούλου και η κυρία Ζερβού δεν είναι τόσο αντίθετες όσο εκ πρώτης φαίνεται, νομίζω μάλιστα ότι και οι δύο συμφωνείτε πάνω-κάτω με την τοποθέτησή μου που είναι η κάθε οικογένεια να εξετάζει προσεκτικά όλες τις παραμέτρους και να επιλέγει, να μην άγεται από τη συνήθεια των γύρω.

      Διαγραφή