Μια ωραία μέρα του Γενάρη του 2011, και αφού είχα καθυστέρηση 5 ημερών αποφάσισα να κάνω το τεστ εγκυμοσύνης. Θετικό! Μετά από μία εβδομάδα πήγα στον γυναικολόγο και ακούσαμε καρδούλα, όλα κύλησαν όμορφα στην εγκυμοσύνη, ούτε εμετούς, ούτε ζαλάδες, ούτε αδυναμίες, ούτε αρρώστιες, ούτε κράμπες, μόνο λίγη παραπάνω κόπωση. Πέρασαν οι μήνες και έφτασε η στιγμή για τον 3ο μεγάλο υπέρηχο, το doppler. Στην 33η+5 εβδομάδα κυήσεώς μου πήγα στο νοσοκομείο να το κάνω λέγοντας στον γυναικολόγο μου ότι από το πρωί έχω υγρά άοσμα και άχρωμα, χωρίς πόνους. Αυτός βλέποντας ότι το παιδί έχει πάρει θέση με το κεφάλι κάτω, με έστειλε στην αίθουσα προετοιμασίας τοκετών. Εκεί μου έκαναν μια εξέταση για να δουν τι υγρά ήταν και οι φόβοι του επιβεβαιώθηκαν. Είχαν σπάσει τα νερά! Το μωρό ήταν με το κεφάλι κάτω, αλλά ψηλά. Μου είπε ότι δεν πρέπει να γεννήσω φυσιολογικά, ήταν ψηλά το μωρό, δεν είχα συσπάσεις, έχω και την προδιάθεση διαβήτη... Όλα μαζί μου τα έλεγε και δυστυχώς του είχα πολλή εμπιστοσύνη. «Θα κάνουμε καισαρική» μου είπε, «αν δεν έρθει κάποιος πόνος ή κάποιο πέτρωμα ύποπτο θα γίνει η καισαρική σε δύο μέρες». Κλείσαμε ραντεβού και μου έκανε εισαγωγή. Δεν έπρεπε να κουνιέμαι καθόλου. Ήταν 22 Αυγούστου και είχα ημερομηνία τοκετού 5 Οκτώβρη.
Και ο γιατρός συνέχισε: «Λοιπόν θα μείνεις ακίνητη γιατί η μήτρα σου έχει ακόμα πολλά υγρά μέσα. Κάθε πρωί θα κάνουμε υπέρηχο να δούμε πόσα έχεις χάσει. Αν δούμε να έχουν μειωθεί τα αμνιακά επικίνδυνα, θα κάνουμε άμεσα καισαρική τομή, αλλιώς πάμε για 25/08 όπως έχουμε ήδη προγραμματίσει. Από τώρα και κάθε 12 ώρες θα κάνεις από μία ένεση κορτιζόνης, συνολικά θα κάνεις 4, η καθεμία ξεκινάει να δρα στον οργανισμό του μωρού μόλις περάσει το 24ωρο. Αυτό θα δυναμώσει τα πνευμόνια του μωρού. Δεν θα στο κρύψω, τα παιδάκια που γεννιούνται στον 7ο μήνα είναι πιο δυνατά από αυτά που γεννιούνται στον 8ο όσον αφορά τους πνεύμονες, γιατί τα πνευμόνια ξεκινούν να ωριμάζουν στον 8ο, είναι λοιπόν καλύτερα να σχηματιστούν είτε ολοκληρωτικά στην κοιλιά είτε ολοκληρωτικά στη θερμοκοιτίδα...».
Με ανέβασαν επάνω στα δωμάτια, ήρθε και η πρώτη κορτιζόνη στο μπούτι πίσω, πέρασε η πρώτη νύχτα, έφαγα και τη 2η κορτιζόνη. Πέρασε η επόμενη μέρα και αφού έκανα τον υπέρηχο και είδαν ότι τα αμνιακά μου καλά κρατούν, έφαγα και την 3η κορτιζόνη το μεσημέρι, και ήρθε το βράδυ... Αρχισα να νιώθω πονάκια γύρω στις 11. Ηρθε η κοπέλα στις 12 να μου κάνει την τελευταία κορτιζόνη και κάνα μισάωρο μετά άρχισαν τα όργανα. Με κατέβασαν στο δωμάτιο τοκετών πάλι, με έβαλαν στον καρδιοτοκογράφο, κάνα μισάωρο μετά ήρθε μια κοπέλα και μου ανακοίνωσε ότι σε 1 ώρα θα γεννούσα.
Εβαλα τα κλάματα, ζήτησα ένα τηλέφωνο, πήρα τον άντρα μου. Μέσα σε 20 λεπτά είχε φτάσει, απορώ πως δεν τράκαρε στον δρόμο, το σπίτι μας από το μαιευτήριο απέχει κανονικά, χωρίς κίνηση, 50 λεπτά. Δεν με πρόλαβε προτού μπω στο χειρουργείο. Η διαδικασία της καισαρικής η γνωστή, όλα ήταν τυφλοσούρτης, ό,τι έλεγε ο γιατρός τον οποίο - ξαναλέω- δυστυχώς εμπιστευόμουν. Με άνοιξαν και με έκλεισαν, δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα! Όταν άκουσα το "ΟΥουουουουουΑΑΑΑΑΑΑ" ήταν και είναι μέχρι σήμερα η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου, η καλύτερή μου μέρα! Ναι, ο μικρός βγήκε δυνατός και για τις εβδομάδες του πολύ καλός, 2280 γρ.
Και ενώ οι προβλέψεις ήταν για περίπου 1 εβδομάδα στη θερμοκοιτίδα, ο μικρός έκατσε μόλις 3 μέρες και ύστερα μεταφέρθηκε στη μονάδα αυξημένης φροντίδας, στο πυρεξάκι. Στη μονάδα αυτή έμεινε άλλες 16 μέρες. Εκεί που όλα πήγαιναν καλά, του πήγαινα το γάλα μου που έβγαζα με θήλαστρο στο δωμάτιο, προσπάθησα και να τον θηλάσω την 4η μέρα της ζωής του, διαπιστώθηκαν 2 θέματα: ίκτερος και αδυναμία στο να ρουφήξει. Συγκεκριμένα, ρουφώντας το γάλα είτε από το μπιμπερό είτε από το στήθος έχανε περισσότερες θερμίδες από όσες χρειαζόταν ο οργανισμός του για να μπορέσει να αναπτυχθεί και να μεγαλώσει. Μάλλον ο μικρός το κατάλαβε και σταμάτησε να τρώει, αρνιόταν, έχανε μέρα με τη μέρα αρκετά γραμμάρια.
Δεν είχε δύναμη πια ούτε να ρουφήξει το γάλα από το μπιμπερό, πιπιλούσε τη θηλή σιλικόνης αλλά γάλα δεν μπορούσε να τραβήξει. Όταν ήταν 10 ημερών ζύγιζε 1310 γρ. Είχε χάσει σχεδόν 1 κιλό σε 10 μέρες! Του έβαλαν ρινοκαθετήρα.
Του έδιναν πλέον από την 7η ημέρα ζωής του ειδικό υπερθερμιδικό γάλα να βάλει κάνα γραμμάριο, εναλλάξ τα γεύματα με μητρικό. Μας είπαν ότι αν δεν αρχίσει να παίρνει βάρος σύντομα δεν θα είναι καλά τα πράγματα για την υγεία του. Μας κοπήκαν τα πόδια και εκεί που όλα ήταν καλά και ελπίζαμε να βγούμε το συντομότερο ξαφνικά αυτό... Πηγαίναμε στα επισκεπτήρια και όταν βγαίναμε έκλαιγα όλη την ώρα. Υπερβολική, ναι, γιατί εκεί μέσα είδα πολλά και χειρότερα σε σχέση με τη δική μας άρνηση λήψης τροφής και πλέον νιώθω χαζή για αυτό.
Την 11η μέρα ήρθε επιτέλους το ευχάριστο νέο. Ήπιε 10 ml με το μπιμπερό! 10 ολόκληρα ml! Τη 12η μέρα το πρωί ήρθε και το επόμενο ευχάριστο νέo: πήρε 20 γραμμάρια! Καινούργιο πρόβλημα: έπινε γάλα με το μπιμπερό μόνο από τις μαίες, όποτε τον ταΐζαμε ο μπαμπάς του ή εγώ δεν έπινε γουλιά, η αλήθεια είναι ότι ο μπαμπάς του τα κατάφερνε κάπως καλύτερα από εμένα. Μέρα με τη μέρα όμως έπινε όλο και περισσότερο και από εμάς. Εγώ όμως δεν ήθελα να πάω σπίτι και να μην είμαι σίγουρη ότι το μωρό θα πίνει το απαιτούμενο γάλα και από εμένα. Όχι, να τον κρατήσετε εδώ, αν δεν μου πιει εδώ μέσα ένα μπιμπερό για να τον πάρω σπίτι και να μην μπορώ να τον ταΐσω και να έρθουμε πάλι πίσω λόγω βάρους, δεν θέλω, φοβάμαι, να τον κρατήσετε…τους είπα. Σε δύο μέρες χτυπάει το τηλέφωνο: εξιτήριο!
Πανικός, ανάμεικτα συναισθήματα, είναι όντως έτοιμος να βγει; Τι υπέροχη μέρα τελικά… 12.09.2011 η ημέρα που πήραμε στο σπίτι τον 19 ημερών Μιχάλη μας. Το μοναδικό μου παράπονο ότι κανείς δεν είχε τις απαραίτητες γνώσεις να με συμβουλέψει για τη γαλουχία και έτσι με λάθος οδηγίες και λάθος θήλαστρο στο σπίτι το γάλα μου στέρεψε στις 40 ημέρες και δεν κατάφερα να θηλάσω τον γιο μου, πράγμα που κάνω σήμερα αφού κατάφερα να ενημερωθώ μόνη μου για την κόρη μου που είναι πλέον 2 χρονών. Ο Μιχάλης μου είναι πια 3,5 χρονών.
Ελισάβετ Καραβατάκη
Και ο γιατρός συνέχισε: «Λοιπόν θα μείνεις ακίνητη γιατί η μήτρα σου έχει ακόμα πολλά υγρά μέσα. Κάθε πρωί θα κάνουμε υπέρηχο να δούμε πόσα έχεις χάσει. Αν δούμε να έχουν μειωθεί τα αμνιακά επικίνδυνα, θα κάνουμε άμεσα καισαρική τομή, αλλιώς πάμε για 25/08 όπως έχουμε ήδη προγραμματίσει. Από τώρα και κάθε 12 ώρες θα κάνεις από μία ένεση κορτιζόνης, συνολικά θα κάνεις 4, η καθεμία ξεκινάει να δρα στον οργανισμό του μωρού μόλις περάσει το 24ωρο. Αυτό θα δυναμώσει τα πνευμόνια του μωρού. Δεν θα στο κρύψω, τα παιδάκια που γεννιούνται στον 7ο μήνα είναι πιο δυνατά από αυτά που γεννιούνται στον 8ο όσον αφορά τους πνεύμονες, γιατί τα πνευμόνια ξεκινούν να ωριμάζουν στον 8ο, είναι λοιπόν καλύτερα να σχηματιστούν είτε ολοκληρωτικά στην κοιλιά είτε ολοκληρωτικά στη θερμοκοιτίδα...».
Με ανέβασαν επάνω στα δωμάτια, ήρθε και η πρώτη κορτιζόνη στο μπούτι πίσω, πέρασε η πρώτη νύχτα, έφαγα και τη 2η κορτιζόνη. Πέρασε η επόμενη μέρα και αφού έκανα τον υπέρηχο και είδαν ότι τα αμνιακά μου καλά κρατούν, έφαγα και την 3η κορτιζόνη το μεσημέρι, και ήρθε το βράδυ... Αρχισα να νιώθω πονάκια γύρω στις 11. Ηρθε η κοπέλα στις 12 να μου κάνει την τελευταία κορτιζόνη και κάνα μισάωρο μετά άρχισαν τα όργανα. Με κατέβασαν στο δωμάτιο τοκετών πάλι, με έβαλαν στον καρδιοτοκογράφο, κάνα μισάωρο μετά ήρθε μια κοπέλα και μου ανακοίνωσε ότι σε 1 ώρα θα γεννούσα.
Εβαλα τα κλάματα, ζήτησα ένα τηλέφωνο, πήρα τον άντρα μου. Μέσα σε 20 λεπτά είχε φτάσει, απορώ πως δεν τράκαρε στον δρόμο, το σπίτι μας από το μαιευτήριο απέχει κανονικά, χωρίς κίνηση, 50 λεπτά. Δεν με πρόλαβε προτού μπω στο χειρουργείο. Η διαδικασία της καισαρικής η γνωστή, όλα ήταν τυφλοσούρτης, ό,τι έλεγε ο γιατρός τον οποίο - ξαναλέω- δυστυχώς εμπιστευόμουν. Με άνοιξαν και με έκλεισαν, δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα! Όταν άκουσα το "ΟΥουουουουουΑΑΑΑΑΑΑ" ήταν και είναι μέχρι σήμερα η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου, η καλύτερή μου μέρα! Ναι, ο μικρός βγήκε δυνατός και για τις εβδομάδες του πολύ καλός, 2280 γρ.
Και ενώ οι προβλέψεις ήταν για περίπου 1 εβδομάδα στη θερμοκοιτίδα, ο μικρός έκατσε μόλις 3 μέρες και ύστερα μεταφέρθηκε στη μονάδα αυξημένης φροντίδας, στο πυρεξάκι. Στη μονάδα αυτή έμεινε άλλες 16 μέρες. Εκεί που όλα πήγαιναν καλά, του πήγαινα το γάλα μου που έβγαζα με θήλαστρο στο δωμάτιο, προσπάθησα και να τον θηλάσω την 4η μέρα της ζωής του, διαπιστώθηκαν 2 θέματα: ίκτερος και αδυναμία στο να ρουφήξει. Συγκεκριμένα, ρουφώντας το γάλα είτε από το μπιμπερό είτε από το στήθος έχανε περισσότερες θερμίδες από όσες χρειαζόταν ο οργανισμός του για να μπορέσει να αναπτυχθεί και να μεγαλώσει. Μάλλον ο μικρός το κατάλαβε και σταμάτησε να τρώει, αρνιόταν, έχανε μέρα με τη μέρα αρκετά γραμμάρια.
Ο Μιχάλης στη λάμπα για τον ίκτερο.
Δεν είχε δύναμη πια ούτε να ρουφήξει το γάλα από το μπιμπερό, πιπιλούσε τη θηλή σιλικόνης αλλά γάλα δεν μπορούσε να τραβήξει. Όταν ήταν 10 ημερών ζύγιζε 1310 γρ. Είχε χάσει σχεδόν 1 κιλό σε 10 μέρες! Του έβαλαν ρινοκαθετήρα.
Του έδιναν πλέον από την 7η ημέρα ζωής του ειδικό υπερθερμιδικό γάλα να βάλει κάνα γραμμάριο, εναλλάξ τα γεύματα με μητρικό. Μας είπαν ότι αν δεν αρχίσει να παίρνει βάρος σύντομα δεν θα είναι καλά τα πράγματα για την υγεία του. Μας κοπήκαν τα πόδια και εκεί που όλα ήταν καλά και ελπίζαμε να βγούμε το συντομότερο ξαφνικά αυτό... Πηγαίναμε στα επισκεπτήρια και όταν βγαίναμε έκλαιγα όλη την ώρα. Υπερβολική, ναι, γιατί εκεί μέσα είδα πολλά και χειρότερα σε σχέση με τη δική μας άρνηση λήψης τροφής και πλέον νιώθω χαζή για αυτό.
Την 11η μέρα ήρθε επιτέλους το ευχάριστο νέο. Ήπιε 10 ml με το μπιμπερό! 10 ολόκληρα ml! Τη 12η μέρα το πρωί ήρθε και το επόμενο ευχάριστο νέo: πήρε 20 γραμμάρια! Καινούργιο πρόβλημα: έπινε γάλα με το μπιμπερό μόνο από τις μαίες, όποτε τον ταΐζαμε ο μπαμπάς του ή εγώ δεν έπινε γουλιά, η αλήθεια είναι ότι ο μπαμπάς του τα κατάφερνε κάπως καλύτερα από εμένα. Μέρα με τη μέρα όμως έπινε όλο και περισσότερο και από εμάς. Εγώ όμως δεν ήθελα να πάω σπίτι και να μην είμαι σίγουρη ότι το μωρό θα πίνει το απαιτούμενο γάλα και από εμένα. Όχι, να τον κρατήσετε εδώ, αν δεν μου πιει εδώ μέσα ένα μπιμπερό για να τον πάρω σπίτι και να μην μπορώ να τον ταΐσω και να έρθουμε πάλι πίσω λόγω βάρους, δεν θέλω, φοβάμαι, να τον κρατήσετε…τους είπα. Σε δύο μέρες χτυπάει το τηλέφωνο: εξιτήριο!
Πανικός, ανάμεικτα συναισθήματα, είναι όντως έτοιμος να βγει; Τι υπέροχη μέρα τελικά… 12.09.2011 η ημέρα που πήραμε στο σπίτι τον 19 ημερών Μιχάλη μας. Το μοναδικό μου παράπονο ότι κανείς δεν είχε τις απαραίτητες γνώσεις να με συμβουλέψει για τη γαλουχία και έτσι με λάθος οδηγίες και λάθος θήλαστρο στο σπίτι το γάλα μου στέρεψε στις 40 ημέρες και δεν κατάφερα να θηλάσω τον γιο μου, πράγμα που κάνω σήμερα αφού κατάφερα να ενημερωθώ μόνη μου για την κόρη μου που είναι πλέον 2 χρονών. Ο Μιχάλης μου είναι πια 3,5 χρονών.
Ελισάβετ Καραβατάκη
Ο Μιχάλης 17 μηνών με τη νεογέννητη αδελφή του που γεννήθηκε αφού συμπλήρωσε τις 40 εβδομάδες.
Σήμερα, 3,5 χρονών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου