Δεύτερα γενέθλια

1η Ιουνίου 2011. Η ημέρα που ήρθε στο σπίτι.

Πρόσφατα έμαθα ότι είναι η μέρα που γιορτάζουν οι γονείς. Εμείς, πράγματι.

Θυμήθηκα πως την επομένη δεν έπινε γάλα, γιατί δεν είχε δύναμη να ρουφήξει. Επειδή όμως κανείς δεν μας είχε προϊδεάσει για κάτι τέτοιο, βρεθήκαμε να τρέχουμε μέσα στα μεσάνυχτα πίσω στη μονάδα για το ενδεχόμενο μιας νέας μετάγγισης.

Εκείνο το βράδυ παραλίγο να την κρατήσουν ξανά μέσα, διότι ναι μεν δεν είχε αναιμία, είχε όμως αυξημένους δείτκες φλεγμονής.

Τελικά, το μόνο που χρειάστηκε ήταν μια πιπίλα με μεγαλύτερη ροή και ένας νεογνολόγος να αναλάβει την ευθύνη για να την πάρουμε μαζί μας στο σπίτι. Εκεί που λίγο μετά οι δείκτες της φλεγμονής θα έπεφταν.

Σκέφτηκα λοιπόν ότι τα πρόωρα έχουν ατύπως δύο γενέθλια. Τα κανονικά τους κι εκείνα που θα μας θυμίζουν πάντα την ημέρα που ήρθαν στο σπίτι τους.  

Γενέθλια για 3

«Γεννημένη 1720 γρ. με ισχιακή προβολή, φυσιολογικό τοκετό στις 13 Απριλίου του 1984, όπου τα μέσα ήταν άλλα, όπως καταλαβαίνεις. Η πρώτη φωτογραφία που έχω είναι στο σπίτι, στα χέρια της θείας μου, παιδιάτρου, με ξυρισμένο το κρανίο από όπου έπαιρνα οξυγόνο. Δεν μου έχει πει πάρα πολλά, τρόμαξαν πολύ κι ας είχαν ήδη δύο παιδιά. 

Πρόωρο που κέρδισε και χρόνο - με άλλη ημερομηνία γέννησης στα χαρτιά, ακόμη πιο νωρίς. Πάντα το μικρότερο. Τα παιδιά βρίσκουν το pace τους μάλλον, έτσι φαίνεται. Ο ''ανταγωνισμός'' με τα πιο μεγάλα - είτε το ξέρουν είτε όχι, τα κάνει δυνατά. Ίσως το να το έχει σημαία κανείς είναι καλό - ίσως απλά θα πρέπει να το μάθει κάποια στιγμή. 

Κάποια μέρα θα πετάξεις τις καμπύλες - αυτό είναι σίγουρο. Τα χαρτιά εκείνα τα θυμάμαι. Και ήμουν ένα παιδάκι που έπινε 60 ml γάλα σε μια ολόκληρη ώρα, ανακάλυψε το φαγητό πραγματικά στο γυμνάσιο και τώρα τελειώνει το μεταπτυχιακό στη Γεωλογία, κάνει παγκόσμιες κλίμακες εντάσεων Tsunami, κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ και ραδιόφωνο. Κι ας ήταν πάντα το πιο μικρούτσικο στην τάξη. Δεν πειράζει τελικά. Ναι; Να της δώσεις ένα φιλί.

Ειρήνη Κωστάκη, 56,8 kg, 30 χρονών, και, όχι, δεν υπολογίζουμε τα άλλα πλέον...»

Το κείμενο αυτό το έλαβα πριν καιρό, αλλά πάντα συγκινούμαι όταν το διαβάζω. Ζήτησα από την Ειρήνη, που είναι γεννημένη την ίδια ημέρα με την κόρη μου, να της το κάνει δώρο μαζί με το φιλί. Σήμερα, 13 Απριλίου του 2014, που έχει γενέθλια και αυτό εδώ το μπλογκ, το χαρίζω με τη σειρά μου σαν δώρο σε όλες τις μητέρες που αγωνιούν τώρα για το αύριο. Χρόνια πολλά Ειρήνη! Χρόνια πολλά Γιόννα!

Την τούρτα της Γιόννας έφτιαξε και φέτος η Βιργινία (http://www.virginiascakes.gr).

Επιτέλους Χριστούγεννα

Τα Χριστούγεννα του 13 ήρθαν στις 6 Γενάρη του 14. 

Παραμιλώντας στην παραλία

Καλοκαίρι 2013

Γιόννα γιόγκι

Προειδοποιώ. Μπορώ να το τραβήξω από τα μαλλιά. Πολύ. Τόσο που να μου μείνουν τούφες στα χέρια. Να πω δλδ ότι η Γιόννα διακηρύττει περίτρανα τη διαφορετικότητά της κάνοντας τη δική της ασάνα, την ώρα που όλοι οι άλλοι κάνουν κάτι άλλο. Η αλήθεια όμως είναι πως ένα μάθημα Γιόγκα, ειδικά σ’ αυτές τις ηλικίες, επιτρέπει με το παραπάνω τη διαφορετικότητα κι αυτό είναι που μου αρέσει. 

Για του λόγου το αληθές μεταφέρω από τη σελίδα του Happy Little People – Yoga for Kids στο FB το παρακάτω. Αφορά τις ηλικίες 2-3 ετών και όχι δεν θα στενοχωρηθώ ούτε θα αγχωθώ που η κόρη μου ήταν αλλού. Το διασκέδασε; Αυτό έχει σημασία.

«Δεν πιέζουμε ποτέ το παιδί να κάνει ή να μην κάνει κάτι γιατί ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, η ανοχή και η ελεύθερη βούληση είναι βασικές αρχές της Γιόγκα. Επεμβαίνουμε μόνο όταν το παιδί δυσφορεί για κάποιο λόγο ή όταν κινδυνεύει με τη συμπεριφορά του το ίδιο ή κάποιο άλλο. Δεν υπάρχει λόγος λοιπόν οι γονείς να ανησυχούν, να στενοχωριούνται ή να αγχώνονται αν το παιδάκι τους αρνείται να κάνει κάτι που έχει υποδείξει ο/η δάσκαλος/α ή αν κάνει κάτι διαφορετικά από τους υπόλοιπους». Πληροφορίες για τα οφέλη της Γιόγκα στα παιδιά εντός.

Κλειστόν λόγω βρογχίτιδας

Στη φωτό η Γιόννα είναι μια χαρά. Απλώς οι βρογχίτιδες δεν είναι το καλύτερό μας. Επιλέξαμε λοιπόν ένα ενσταντανέ από τα καλύτερά μας για να ξεχαστούμε (σχόλια και παρατηρήσεις όσον αφορά ιώσεις και βρογχίτιδες δεκτά!).

Ιανουάριος 2013

Από τη θεωρία στην πράξη

Απρίλιος 2013 (γκλινγκ γλονγκ)

Δεύτερα γενέθλια

Απρίλιος 2013

One step at a time

Ιούνιος 2011 - Ιούλιος 2012

Προσπερνώντας τις άσχημες μέρες

Μάιος 2011 - Μάιος 2012

Πρώτα γενέθλια

Απρίλιος 2012

Στο συρτάρι του μπαμπά

Απρίλιος 2013

Τοσοδούλα

Η Γιόννα δεν υπήρξε ποτέ τοσοδούλα. Ούτε όταν γεννήθηκε με βάρος μόλις 1870 kg. Ηταν δεν ήταν 32 εβδομάδων παιδί. Και μέσα στο κουτάκι της έμοιαζε τεράστια σε σχέση με τα υπόλοιπα πρόωρα μωρά. Μακρόστενη μεν, αλλά όχι καχεκτική. Τοσοδούλα μου φάνηκε, όταν μπήκα στην καρδιοχειρουργική μονάδα να τη δω, μετά την επέμβαση στην οποία είχε υποβληθεί και δεν την έβρισκα. Ηταν χωμένη μέσα σε ένα μωρουδιακό κρεβάτι με αμέτρητα καλώδια να βγαίνουν και να μπαίνουν στο σώμα της και με πελώριες λάμπες (σαν αυτές που μας βάζουν στο κομμωτήριο για να ανοίξει η ανταύγεια) για να την κρατάνε ζεστή. Τότε ήταν η μόνη φορά που μου φάνηκε πραγματικά μικρή. Όταν βρέθηκε τόσο βίαια εκτεθειμένη στον κόσμο των μεγάλων.

Εκ των υστέρων έμαθα ότι όταν την πήρα σπίτι, κάποιοι φίλοι τρόμαξαν από το πόσο αδύναμη και λιλιπούτεια φαινόταν. Εγώ, ευτυχώς, όχι. Το μέγεθος της Γιόννας δεν με τρόμαζε, ούτε με τρομάζει. Το δικό μου είναι που με φοβίζει. Μήπως εγώ ήμουν ή είμαι μικρή για εκείνη. Για όσα μπορεί, καταφέρνει, νικάει, παλεύει, σκέφτεται, ονειρεύεται, είναι και θέλει να γίνει. Και κάπως έτσι, αρκετά μετά τη γέννηση μιας μόνο κατά το φαίνεσθαι τοσοδούλας κόρης, γεννήθηκε το ημερολόγιο μιας τοσοδούλας μαμάς που έχει να παλέψει με τους πελώριους φόβους της και έχει βάλει στόχο να τους νικήσει μπας και σταθεί κάποτε στο ύψος της μεγάλης κόρης της. Είναι ένα ημερολόγιο για όσα μικρά μας φαίνονται μεγάλα και για όσα μεγάλα μας φαίνονται μικρά και πολύ θα ήθελε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, λέγοντάς τα με το όνομά τους.