Νιώθεις άσχημα;

Πώς επηρεάζεται η ψυχική υγεία των γονιών από τη γέννηση ενός πρόωρου.

Η γέννηση ενός μωρού φέρνει γενικά χαρά και ενθουσιασμό. Όμως επιστημονικές έρευνες δείχνουν ότι οι γυναίκες τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο είναι πιθανότερο να αρρωστήσουν ψυχικά, σε σύγκριση με κάθε άλλο σημαντικό γεγονός της ζωής τους. Τότε μπορεί να συμβεί η γνωστή σε όλους μας, επιλόχειος κατάθλιψη. Στην Αυστραλία, παραδείγματος χάριν, το 16% των νέων μαμάδων και το 10% των νέων μπαμπάδων παθαίνει επιλόχειο κατάθλιψη -να σημειωθεί βέβαια ότι οι έρευνες για την ψυχική υγεία των μπαμπάδων είναι σημαντικά λιγότερες.

Σκεφτείτε λοιπόν, πόσο αυξάνονται αυτά τα ποσοστά ανάμεσα στους γονείς πρόωρων. Πρόωρη εγκυμοσύνη ορίζεται αυτή που το μωρό γεννιέται πριν από τις 37 εβδομάδες. Αρκετά πρόωρη αυτή που το μωρό γεννιέται πριν από τις 32 εβδομάδες. Τα συναισθήματα που περιγράφουν οι ίδιοι οι γονείς είναι φόβος, σοκ, σύγχυση, ανεκπλήρωτες προσδοκίες, η αίσθηση ότι είναι αβοήθητοι και πόνος για τον αποχωρισμό από το μωρό, όσο αυτό βρίσκεται στη ΜΕΝΝ. Το βάρος για τους πατεράδες μοιάζει μεγαλύτερο αφού δήλωσαν ότι νιώθουν διχασμένοι ανάμεσα στη φροντίδα του μωρού και της συντρόφου τους. Επομένως δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι τα ποσοστά κατάθλιψης στους γονείς των πρόωρων είναι σημαντικά υψηλότερα από αυτά των γονιών των τελειόμηνων. Υπολογίζεται ότι αγγίζει το 40%.

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι περιπέτειες για τις οικογένειες των πρόωρων δεν τελειώνουν με την έξοδο από το νοσοκομείο. Με μια μικρή έρευνα που κάναμε σε κοινούς γνωστούς μας, ανακαλύψαμε ότι οι μητέρες των αρκετά πρόωρων μωρών μπορούν να εμφανίσουν κατάθλιψη όταν τα παιδιά τους φτάνουν τα 2 ακόμα και τα 7 έτη. Οι ειδικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι γονείς των πρόωρων αρχίζουν σιγά σιγά και έρχονται στην επιφάνεια.

Αν το μωρό σας γεννήθηκε πολύ νωρίς και νιώθετε ότι χρειάζεστε στήριξη αναζητήστε την. Έρευνες έχουν δείξει ότι η ψυχική υγεία των γονιών επηρεάζει την κοινωνική, συναισθηματική ανάπτυξη και συμπεριφορά των παιδιών τόσο κατά την προσχολική περίοδο αλλά και αργότερα. Επομένως η πνευματική ισορροπία πρέπει να υπάρχει για το καλό των γονιών αλλά και των παιδιών.

Απόδοση: Μένια Πέτση
Πηγή: www.mcri.edu.au

Αγαπητοί γονείς των πρόωρων

Για όλους μας ξεκίνησε με τον ίδιο τρόπο, μια διπλή γραμμή στο τεστ εγκυμοσύνης. Για εμένα, αυτή η δεύτερη γραμμή ήταν τόσο αχνή που τις επόμενες δύο ημέρες έκανα άλλα 5 τεστ για επιβεβαίωση.
Και, ναι, ήμουν έγκυος! Σε εκείνο το ραντεβού με τον γιατρό που είδατε την καρδιά του να χτυπά, τότε έγινε και για εσάς πραγματικότητα, σωστά; Τότε δεν νιώσατε εκείνη τη χαρά μαζί και την ανησυχία που θα γίνετε γονείς; Θυμάμαι ήμουν τόσο ενθουσιασμένη ενώ δεχόμουν τα συγχαρητήρια του γιατρού. Ήμουν έτοιμη για τους υπερήχους, τις μικρές κλωτσιές, τα ρούχα εγκυμοσύνης και την αίσθηση του να έχω ένα μωρό στην αγκαλιά μου. Η ΠΗΤ μου ήταν 23 Φεβρουαρίου, η ημερομηνία είχε χαραχτεί στο μυαλό μου και ανυπομονούσα να μιλήσω στον μεγάλο αδελφό για το μωρό που ερχόταν. Τελικά, όταν μάθαμε ότι είναι κορίτσι καταλήξαμε στο πιο όμορφο όνομα για την κόρη μας: Harper Ashley. Harper επειδή το αγαπήσαμε, Ashley για την αδελφή μου.

Πότε αλήθεια καταλάβατε ότι κάτι δεν πάει καλά; Εγώ όταν ήμουν 20 εβδομάδων. Αλλά δεν ένιωθα καλά αρκετό καιρό πριν. Είχα ακούσει κάποιες δικές σας ιστορίες. Υπέρηχοι με μπερδεμένα αποτελέσματα. Γενετικές εξετάσεις που έρχονταν πίσω θετικές. Τα νερά που έσπασαν στις 19 εβδομάδες. Προβλήματα στον πλακούντα. Υψηλή πίεση. Μερικές φορές το μωρό απλά δεν μεγάλωνε. Κάποιες φορές ο τοκετός ξεκινούσε πολύ νωρίτερα.

Θυμάμαι πως ένιωσα όταν έμαθα ότι θα γεννούσα πρόωρα. Τίποτα πια στην εγκυμοσύνη μου δεν ήταν ίδιο. Ούτε το όνομα δεν ταίριαζε. Η Harper Ashley θα γεννιόταν τον Φεβρουάριο. Αυτό το μωρό που θα ερχόταν τον Νοέμβριο, ποιο ήταν;

Νιώσατε και εσείς αποκομμένοι από την πραγματικότητα; Υπήρχε στις σκέψεις σας και αυτή η ερώτηση που δεν ήθελα ούτε να σκεφτώ; Θα ζούσε τελικά;

Γονείς των πρόωρων που έχετε νιώσει τόσο καλά συναισθήματα και τόσο άσχημα.. Στην αρχή ο ενθουσιασμός για το μωρό. Και μετά μια δυνατή ανάμνηση της ακριβούς στιγμής που αυτός ο ενθουσιασμός έγινε τρόμος.

Ψάξατε βαθιά για να βρείτε την γενναιότητα σας. Ξέρετε το συναίσθημα να αφήνεις το νεογέννητο σου στο νοσοκομείο και να μην ξέρεις πότε θα το πάρεις σπίτι. Κάτσατε δίπλα σε θερμοκοιτίδες και αναπνευστήρες επειδή προσπαθούσατε να φροντίσετε το μωρό σας. Μάθατε από τους γιατρούς και τις νοσοκόμες ένα σωρό ακρωνύμια. Μάθατε να αλλάζετε τις πάνες κρατώντας ποδαράκια υπερβολικά αδύνατα. Βγάλατε λίτρα γάλακτος μέσα σε λίγους μήνες επειδή σας είπαν ότι θα βοηθήσει το μωρό σας. Αντί να κρατάτε το μωρό σας αγκαλιά στην ασφάλεια του σπιτιού σας, το βλέπατε πίσω από ένα άψυχο τζάμι. Στην καλύτερη περίπτωση, όταν πια πήγαινε καλά, το παίρνατε μια αποστειρωμένη αγκαλιά.

Θαυμάζω την κόρη μου Abigail Leigh. Ήταν το θάρρος της, η γενναιότητα της... Ήταν η Abigail και όχι η Harper που μου δίδαξε ότι τα πρόωρα έχουν μεγαλύτερη δύναμη στα μικρά τους σώματα από πολλούς ενήλικες.

Για μια στιγμή ας μην είμαστε μετριοπαθείς, γονείς των πρόωρων. Η επιμονή μας είναι άξια θαυμασμού επίσης. Μεγαλώσαμε τα μωρά μας μέσα στο σώμα μας για όσο καιρό μπορέσαμε και μετά σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Βασίστηκαν επάνω μας και δείξαμε τη δύναμη μας σε καταστάσεις που δεν ξέραμε ότι μπορούσαμε να αντέξουμε. Δεν λυγίσαμε και δεν αφήσαμε την προωρότητα να λυγίσει τα μωρά μας. Είναι δική μας η γενναιότητα και η αντοχή. Γονείς των πρόωρων, είστε ακριβώς ό,τι χρειάζονται τα μωρά σας. Καταπληκτικοί!

Απόδοση: Μένια Πέτση 

Πηγή: http://www.huffingtonpost.com

Συγγραφέας: Jessica Bensten 

Ας μιλήσουμε για υπογονιμότητα

Θα έχετε καταλάβει πως αν κάτι εκτιμώ εδώ πέρα είναι να μιλάμε έξω από τα δόντια για όσα μας προβληματίζουν, για όσα μας πονάνε, για όσα είναι ζόρικα. Θα έχετε καταλάβει πόση σημασία δίνω στην ψυχολογία. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να μην στηρίξω μια τέτοια δράση. Επιπλέον το κάνω και για δύο ακόμη λόγους. Επειδή ξέρω πολλές γυναίκες που δεν απέκτησαν εύκολα παιδί και αυτό στα μάτια μου τις κάνει σπουδαίες. Αλλά κι επειδή ξέρω περισσότερες που μετά την υπογονιμότητα είχαν να παλέψουν και με την προωρότητα. Και αυτό στα μάτια μου τις καθιστά ηρωίδες. Αναρωτιέμαι λοιπόν, πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα πράγματα για όλες αυτές τις γυναίκες, για όλους αυτούς τους ανθρώπους που θέλουν να γίνουν γονείς, για όλους εμάς και όσους ακολουθήσουν τελικά, αν δεν είχαμε να κρυφτούμε. Αν δεν έπρεπε να απαντήσουμε σε ερωτήσεις του τύπου: «παιδάκι, θα κάνετε;». Συγχαρητήρια στην ομάδα «Υπογονιμότητα: Μιλάμε Ανοιχτά». Αν προσπαθείτε για παιδί, να πάτε. Αν περάσατε από «εκεί», επίσης. Θα βοηθήσετε.

Η ομάδα «Υπογονιμότητα: Μιλάμε Ανοιχτά» προσκαλεί όλα τα ενδιαφερόμενα υπογόνιμα ζευγάρια, τις οικογένειές τους και τους φίλους τους στην πρώτη δράση με θέμα:
«Ο ρόλος του ειδικού ψυχικής υγείας στη διαδικασία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής»

Διακεκριμένοι γιατροί και εξειδικευμένοι επιστήμονες φωτίζουν αθέατες πλευρές του θέματος, ενημερώνουν διεξοδικά και απαντούν σε κάθε απορία.

Βασικός στόχος της ομάδας «Υπογονιμότητα: Μιλάμε Ανοιχτά» είναι μέσω της συγκεκριμένης δράσης να συμβάλλει εποικοδομητικά στο χτίσιμο μιας υγιούς ψυχολογίας των υπογόνιμων ζευγαριών που θα την παρακολουθήσουν, θεωρώντας τον ψυχολογικό τομέα ως τον βασικότερο παράγοντα μιας επιτυχούς προσπάθειας. Η καλή ψυχολογική κατάσταση του ζευγαριού στη δύσκολη αυτή συγκυρία της ζωής του μπορεί να το βοηθήσει να αντιμετωπίσει με δύναμη και αποφασιστικότητα το πρόβλημα, λαμβάνοντας με νηφαλιότητα και σύνεση τις σωστές αποφάσεις που θα το οδηγήσουν συντομότερα στην πραγματοποίηση του ονείρου της τεκνοποίησης.

Τα ζευγάρια θα έχουν την ευκαιρία να διατυπώσουν απορίες και να εκφράσουν τους φόβους ή τις ανησυχίες τους, λαμβάνοντας υπεύθυνες και επιστημονικά τεκμηριωμένες απαντήσεις από τους ειδικούς μας συνεργάτες - ιατρούς.

Πού και πότε;
Στo Civitel Olympic Hotel, λεωφόρος Κηφισίας 2Α, Μαρούσι, τηλ: 210-6801900, στις 10/05/2015, ώρα 11:00 πμ.

Η είσοδος είναι δωρεάν.

Λόγω περιορισμένων θέσεων, δηλώστε συμμετοχή στα email: info@ivfforums.gr και info@mitrotita.gr και στο inbox της σελίδας «Υπογονιμότητα: Μιλάμε Ανοιχτά» στο Facebook

Πρέπει να μιλήσουμε στα παιδιά για την προωρότητα;

 

Επειδή έχουμε πολλές απορίες σχετικά με την προωρότητα των παιδιών μας κι επειδή μόνο οι ειδικοί μπορούν να μας τις λύσουν, εγκαινιάζουμε σήμερα μια καινούργια στήλη: εσείς ρωτάτε, εμείς απαντάμε (αφού στείλουμε την ερώτησή σας στον αρμόδιο γιατρό ή επαγγελματία υγείας). Η πρώτη ερώτηση προέκυψε από το μοίρασμα των σκέψεων μιας μητέρας εντελώς αυθόρμητα: να μιλήσω στο παιδί μου για την προωρότητά του και πώς; Τις απαντήσεις δίνει η ψυχολόγος Έλλη Γιαννοπούλου, Επιστημονική Συνεργάτις 3ης Παιδιατρικής Κλινικής Α.Π.Θ. Θεσσαλονίκη.
 

Πρέπει να μιλήσουμε στα παιδιά μας για την προωρότητά τους και γιατί;
Το κάθε παιδί δικαιούται να γνωρίζει την ιστορία του. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να ενημερωθεί για το πώς και το πότε ήρθε στον κόσμο. Επίσης είναι πολύ σημαντικό να ενημερωθεί από τους ίδιους τους γονείς γιατί είναι ένα θέμα που αποτελεί αυστηρά οικογενειακή υπόθεση.

Ποια ηλικία είναι η καταλληλότερη;
Η ηλικία που μπορούμε να ξεκινήσουμε να μιλάμε για την προωρότητα εξαρτάται από το επίπεδο ωρίμανσης και συναισθηματικής ανάπτυξης του κάθε παιδιού αλλά και από τις συγκυρίες. Καλό θα είναι να ξεκινήσουμε μετά τα 3, παίρνοντας αφορμή ίσως από κάποιες απορίες του παιδιού για το πώς ήρθε στον κόσμο.

Τι θα πρέπει να αποφύγουμε ή να προσέξουμε;
Είναι σημαντικό να έχουμε προετοιμαστεί τόσο για το τι και πώς θα μιλήσουμε στο παιδί αλλά κυρίως για το πόσο έτοιμη είναι συναισθηματικά η μαμά να εκφραστεί για αυτό το θέμα. Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται να μιλήσουμε ειλικρινά, απλά, με ζεστή φωνή, έχοντας το παιδί στην αγκαλιά ή χαιδεύοντάς το. Η ειλικρίνεια στον τόνο της φωνής ειναι πολύ σημαντική καθώς τα παιδιά έχουν την ικανότητα να αντιλαμβάνονται τα μη λεκτικά μηνύματα.

Πρέπει να παραδεχτούμε στα παιδιά ότι αυτό που συνέβη μας στενοχώρησε ή υπάρχει κίνδυνος να το παρεξηγήσουν και να θεωρήσουν εαυτούς υπεύθυνους;
Θα μπορούσαμε ίσως να πούμε ότι η γέννηση του παιδιού ήταν το πιο σημαντικό γεγονός στη ζωή μας και μας πλημμύρισαν πλούσια συναισθήματα. Απερίγραπτη χαρά που επιτέλους συναντιόμασταν, αγωνία και λύπη που θα έπρεπε να μείνουμε για λίγο ακόμη χωριστά καθώς το μωράκι δεν ήταν πια στη φωλίτσα της μαμάς για αυτό χρειάστηκε να μείνει σε μια άλλη φωλίτσα. Βοηθάει να τονίσουμε ότι αν και είχαμε αγωνία βαθιά μέσα μας ήμασταν σίγουροι ότι όλα θα πάνε καλά. Όπως επίσης ότι καταλαβαίναμε πως είχαμε φέρει στον κόσμο ένα παιδί θαρραλέο και μαχητικό από το πρώτο λεπτό της ζωής του και συνεπώς κι εμείς δεν είχαμε παρά να πολεμήσουμε στο πλευρό του.

Αν τα παιδιά έχουν κάποιο σημάδι π.χ. στο σώμα τους πρέπει να τα ενθαρρύνουμε να νιώθουν διαφορετικά από τα υπόλοιπα παιδιά ή όχι;

Αν το παιδάκι έχει κάποιο σημάδι στο σώμα του ή κάνει κάποιες θεραπείες ή απλά ρωτήσει "μαμά εγώ δεν είμαι σαν τα άλλα παιδάκια;" μπορούμε να του πούμε ότι όλα τα παιδάκια μοιάζουν αλλά και διαφέρουν μεταξύ τους. Τα σημάδια μας είναι σαν τα σημάδια που έχουν οι σούπερ ήρωες. Άλλωστε όποιος παίζει μπορεί να χτυπήσει και όποιος πολεμάει μπορεί να τραυματιστεί. Όσο για τις θεραπείες είναι προπόνηση για να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη και πιο όμορφη.

Περιμένουμε τις ερωτήσεις σας για οποιοδήποτε πρόβλημα σας απασχολεί στο ksokou@gmail.com

Ώρα να αφήσεις τη ΜΕΝΝ πίσω σου, μπαμπά

Εκείνο το Σάββατο, όσες φορές και να με φώναζε η γυναίκα μου, η Ρέιτσελ, για να φύγουμε δεν μπορούσα να κουνηθώ. Η Ίβυ, η κόρη μας είχε φάει πριν από μισή ώρα, ήταν ξύπνια και παρατηρούσε τον χώρο γύρω της. Ήταν τόσο μικρή όσο φαντάζεστε ένα πρόωρο μωρό 2 μηνών. Με κοιτούσε και φώλιαζε στο χέρι μου όταν το ακουμπούσα πάνω της. Και εφόσον τώρα ήταν στο κουνάκι και όχι σε θερμοκοιτίδα, μπορούσα να την αγγίξω και να την χαϊδέψω χωρίς να μας χωρίζει τίποτα πια.

Η Ίβυ σπάνια ήταν ξύπνια κατά τη διάρκεια των επισκέψεών μας. Ανοιγε τα μάτια της για λίγο και αμέσως τα ξαναέκλεινε για να κοιμηθεί. Όταν το μωρό σου είναι στη ΜΕΝΝ λυπάσαι όταν ακούς ότι ήταν ξύπνιο μέχρι πριν λίγο ή ότι έφαγε 2 φορές ενώ ήσουν μακριά.

Ευτυχώς για εμάς, η κόρη μας θα βρίσκεται σπίτι μας όταν θα διαβάζετε αυτό το κείμενο. Την Κυριακή τη ζύγισαν και το βάρος της είχε πιάσει τα 1900 γραμμάρια, το όριο που είχαν ορίσει οι γιατροί για να μας αφήσουν να την πάρουμε σπίτι. Την ίδια ημέρα μπήκε σε κουνάκι και πέρασε με επιτυχία όλα τα απαιτούμενα ιατρικά τεστ. Αφού την επόμενη ημέρα πήραμε και εμείς ειδικά μαθήματα είναι πλέον θέμα χρόνου να την πάρουμε μαζί μας, σπίτι μας, για να την φροντίζουμε συνεχώς.

Όσο καλές και να είναι οι νοσοκόμες της ΜΕΝΝ, θέλουμε εμείς να είμαστε υπεύθυνοι για το μωρό μας. Μας τρομάζει η ιδέα ότι η ζωή ενός τόσο γενναίου και ταυτόχρονα εύθραυστου πλάσματος θα εξαρτάται από εμάς. Αλλά θέλουμε να είμαστε εμείς που γνωρίζουμε ποιο είναι το καλύτερο γι’ αυτήν. Μέχρι τώρα οι νοσοκόμες την γνωρίζουν καλύτερα, αφού αυτές την φροντίζουν συνεχώς.
Το συναίσθημα της ανυπομονησίας για να πάρουμε την Ίβυ σπίτι, είναι κάτι που δεν θα περίμενε κανένας από εμένα μέχρι πριν από λίγο καιρό. Ούτε καν η γυναίκα μου. Ενιωθα ότι το να φροντίζω το μωρό θα απορροφούσε όλο μου τον χρόνο, το μόνο που θα έκανα ήταν να την ταΐζω, να την κοιμίζω και να την πηγαίνω βόλτα. Με φόβιζαν αυτοί οι πρώτοι μήνες, πώς θα κυλούσαν, με εμένα και τη γυναίκα μου εξαντλημένους και κλεισμένους συνέχεια σπίτι.

Ο φόβος μου ήταν τόσο έντονος που στο πάρτυ της κόρης της καλύτερης φίλης της Ρέιτσελ, με τους γονείς να μιλάνε αναλυτικά για το τάισμα, το άλλαγμα πάνας, τα παιχνίδια, παραλίγο να πάθω κρίση πανικού. Θα γινόμουν άραγε κι εγώ ένας από αυτούς;

Μόλις όμως η Ίβυ έπιασε το δάχτυλο μου, όλες αυτές οι σκέψεις εξαφανίστηκαν. Και πλέον η μεγαλύτερη επιθυμία μου είναι να γίνω πατέρας 24 ώρες 7 μέρες την εβδομάδα. Το ίδιο και η Ρέιτσελ. Ξέρουμε πια πόσο τυχεροί είμαστε αφού θα βγει από τη ΜΕΝΝ, 53 ημέρες μετά την γέννηση της. Τώρα ξεκινάει η διασκέδαση. Και λέγοντας διασκέδαση εννοώ να είμαι συνεχώς κουρασμένος και βρώμικος. Ανυπομονώ!


Απόδοση: Μένια Πέτση
Πηγή: http://parenting.blogs.nytimes.com

Τι μου έμαθε η γέννηση του 23 εβδομάδων μωρού μου

Ήμασταν διακοπές όταν κατάλαβα ότι θα γεννούσα στις 23 + 3 εβδομάδες κύησης. Μεταφέρθηκα με αεροπλάνο σε ένα άγνωστο νοσοκομείο, ώρες μακριά από το σπίτι.

Όταν ο γιατρός μου είπε σπρώξω, έκλαψα από τα βάθη της ψυχής μου. Δεν ήθελα να γεννήσω εκείνη την μέρα. Κι όμως το έκανα.

Η αίθουσα τοκετού ήταν σιωπηλή. Μετά από πολλά βασανιστικά λεπτά τεχνητής αναπνοής, ακούσαμε εκείνο το μικροσκοπικό νιαούρισμα, ένα σημάδι ζωής.

Κοιτάξαμε τον μικρό μας γιο, τον Τζάκσον, που μετά βίας ζύγιζε 500 γρ. και αγωνιζόταν να αναπνεύσει. Τον είδαμε να υπερνικά τη σηψαιμία και να υφίσταται τουλάχιστον 6 μεταγγίσει αίματος. Είχε σοβαρά προβλήματα στα μάτια, την καρδιά και τους πνεύμονες. Οι γιατροί είπαν ότι είχε 4% πιθανότητες για μια υγιή ζωή.

Κατά την παραμονή μας 93 ημέρες στη μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών, ανακάλυψα πολλά για τον εαυτό μου-κυρίως ότι διέθετα δύναμη και ελπίδα. Αν έπρεπε να γυρίσω τον χρόνο πίσω στην ήμερα που γεννήθηκε το παιδί μου θα έλεγα τα εξής στον εαυτό μου:

1 Τα καταφέρνεις καλύτερα από ότι νομίζεις. Αποκτώντας ένα πρόωρο μωρό μαθαίνεις να δέχεσαι τα πράγματα όπως σου τα φέρνει η κάθε μέρα.

2 Είναι δύσκολο να δεχτείς βοήθεια, αλλά την χρειάζεσαι. Δεν θα μπορέσεις να εστιάσεις σε τίποτα άλλο πέρα από την πολύτιμη ισορροπία μεταξύ ζωής και θανάτου. Έτσι λοιπόν όταν εσύ θα ξεχνάς να φας και η οικογένεια και οι φίλοι σου, θα σου φέρνουν φαγητό, θα βγάζουν βόλτα τον σκύλο, θα πληρώνουν τους λογαριασμούς σου, ένα μεγάλο βάρος φεύγει από τους ώμους σου. Δεν είσαι μόνη. Θα μπορείς πιο εύκολα να ζητάς και να δέχεσαι βοήθεια.

3 Θα σε ενοχλεί όταν οι άλλοι θα σου λένε «θα έπρεπε να χαίρεσαι που είναι ζωντανός». Oι άνθρωποι προσπαθούν να εστιάσουν στα θετικά, αλλά όταν κάποιος λέει κάτι τέτοιο εσύ ξέρεις ότι δεν καταλαβαίνει.

4 Θα πιστέψεις σε φύλακες αγγέλους χωρίς να είσαι βαθιά θρησκευόμενη. Η επιστήμη και η τεχνολογία έπαιξαν τεράστιο ρόλο στη σωτηρία του Τζάκσον, αλλά έμαθα να έχω πίστη και στις δυνάμεις πέρα και πάνω από αυτές.

5 Κάποιες φορές οι πιο δυνατοί άνθρωποι είναι αυτοί που δεν περιμένεις. Κοίτα αυτό το μικροσκοπικό αγόρι που μετά βίας ζυγίζει 500 γρ. Κοίτα τη μάχη που δίνει. Δεν θα αμφισβητήσεις ξανά το τι μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι.

Απόδοση: Μαρία Κουρόγιωργα

Συγγραφέας: Andrea Mullenmeister

Πηγή: www.themighty.com

Ο φόβος γεννάει δύναμη

Όταν έσπασαν τα νερά της Κριστίν Κλουζένσκι η ίδια μόλις είχε αρχίσει να φοράει ρούχα εγκυμοσύνης. Περίμενε τα δίδυμα της στις 23 Απριλίου 2013 και το ημερολόγιο έγραφε 4 Δεκεμβρίου 2012, ήταν μόλις 24 εβδομάδων. Η Κριστίν δεν μπορούσε να πιστέψει ότι θα γεννήσει.

Μαζί με την ανακούφιση ότι και τα δυο μωρά ήταν ζωντανά ήρθε ο φόβος. Η Κριστίν ήταν πλέον μητέρα και οι εύθραυστες κόρες της ανέπνεαν με τη βοήθεια μηχανημάτων. Το αίσθημα της μοναξιάς ήταν μεγάλο και κανείς δεν μπορούσε να τη βοηθήσει με την απελπισία που ένιωθε και την αγωνία για τα όσα είχαν περάσει και για όσα θα έφερνε το μέλλον. «Όλα αυτά τα συναισθήματα μπορεί να μην εμφανιστούν στην αρχή, ούτε όσο είσαι στην ΜΕΝΝ», εξομολογείται η Κριστίν δυο χρόνια μετά, ενώ τα κορίτσια παίζουν στα πόδια της. «Στο νοσοκομείο λειτουργείς στον αυτόματο πιλότο. Δεν σκέφτεσαι, μόνο επιβιώνεις».

Η Κριστίν πήρε τα παιδιά στο σπίτι με οξυγόνο. Ο οξύς ήχος της συσκευής του ήταν μέρος της καθημερινής ρουτίνας. Ακούγονταν κάθε φορά που ένα από τα μωρά τραβούσε το καλώδιο κατά λάθος και δεν έκανε καλή επαφή.Δύο με τρεις φορές την εβδομάδα συναντούσαν γιατρούς και έκαναν εξετάσεις. Εξετάσεις όρασης και ακοής, αναπνευστικά τσεκ απ, καρδιολογικά τεστ, αναπτυξιολογικούς ελέγχους. Μαζί τους έπαιρναν πάντα τη συσκευή του οξυγόνου.

Μαζί τους ήταν και το άγχος, μόνιμη σκιά πάνω από την άυπνη μητέρα. Όπως και τα «αν». Αν οι κόρες της, που είναι κωφές, είχαν και προβλήματα ανάπτυξης; Ή μαθησιακές δυσκολίες; Ή άλλες παθήσεις που παθαίνουν συχνότερα τα πρόωρα;

Ακόμα και το να στραφεί για παρηγοριά σε άλλα γκρουπ μαμάδων ήταν δύσκολο για την Κριστίν. Φοβόταν να φέρει τα μωρά της με το εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα σε επαφή με άλλα παιδιά. Το παραμικρό κρύωμα θα έστελνε τις μικρές της πίσω στο νοσοκομείο. Επιπλέον η δική της περιπέτεια δεν ήταν κοινή με των άλλων μαμάδων. Οι μητέρες των τελειόμηνων δεν υπολογίζουν 2 φορές τα ορόσημα των μωρών τους – πόσο μηνών χαμογελάνε, μπουσουλάνε ή καταφέρνουν να κοιμηθούν όλο το βράδυ. Οι μητέρες των πρόωρων μαθαίνουν να διαχωρίζουν την ηλικία με βάση τη γέννηση και τη διορθωμένη ηλικία (η ηλικία που θα είχαν αν είχαν γεννηθεί την αναμενόμενη ημερομηνία τοκετού). Την ημέρα που μια άλλη μαμά ρώτησε την Κριστίν γιατί η κόρη της η Μάγια ήταν τόσο μικρή, αυτή πάγωσε. Δεν μπορούσε να απαντήσει.

Σύντομα η Κριστίν ξεκίνησε ψυχοθεραπεία για να αντιμετωπίσει την κατάθλιψη, το άγχος και το μετατραυματικό στρες.

Μετά, έψαξε να βρει καθοδήγηση σε μια διαδικτυακή ομάδα πρόωρων μητέρων. Στην πρώτη της δημοσίευση έγραψε: «Τα κορίτσια μου έγιναν 2 τον περασμένο Δεκέμβρη και τα πηγαίνουν μια χαρά. Επιπλέον, το περασμένο καλοκαίρι ξανάρχισα να δουλεύω. Παρόλ’ αυτά βιώνω ακόμα κρίσεις πανικού και αυτό είναι εξαντλητικό».

Οι απαντήσεις που έλαβε έδειξαν ότι δεν ήταν μόνη. Οι μητέρες επιδοκίμασαν τη δύναμη της να μιλήσει δημόσια. «Ξέρω ακριβώς τι περνάς», της έγραψε κάποια. Ενώ μία άλλη σημείωσε: «Δεν μιλάμε γι’ αυτά τα συναισθήματα αρκετά» και «οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι η προωρότητα τελειώνει όταν φεύγεις από τη ΜΕΝΝ».

Για κάποιες μητέρες το συναισθηματικό ρόλερ κόστερ κρατάει χρόνια και η ανακούφιση που νιώθουν όταν συναντούν άλλες γυναίκες που έχουν περάσει παρόμοιες ιστορίες, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην ψυχολογία τους. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι όσοι δεν έχουν βιώσει την προωρότητα δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο ψυχοφθόρα είναι.

Όλα αυτά ενδυνάμωσαν την άποψη της Κριστίν ότι έπρεπε να δράσει. Έτσι, άρχισε να στέλνει γράμματα σε κλινικές και πολιτικούς με αίτημα να υπάρξει μονάδα ψυχολογικής υποστήριξης στους γονείς των πρόωρων. Όνειρο της είναι να δει ψυχολόγους σε κάθε ΜΕΝΝ και ειδικούς συμβούλους που θα κάνουν ευκολότερη τη μετάβαση από το νοσοκομείο στο σπίτι.

Ενώ η ιατρική βοήθεια για τα πρόωρα είναι μεγάλη, η ψυχολογική βοήθεια είναι ανύπαρκτη και οι νοσοκόμες καλούνται να προσφέρουν συναισθηματική υποστήριξη, ανάμεσα στα πολλά άλλα καθήκοντα τους.

Σημαντική προσθήκη θα ήταν και τα ειδικά προγράμματα όπου γονείς με παρόμοιες εμπειρίες θα γνωρίζονται και θα προσφέρουν στήριξη ο ένας στον άλλο. Άλλωστε η καλή ψυχολογική υγεία των γονιών θα βοηθήσει και στη σωστή ανάπτυξη των μωρών τους.

Πηγή: http://www.thestar.com

Απόδοση: Μένια Πέτση

Τα προβλήματά μας μετά τη ΜΕΝΝ (αποτελέσματα έρευνας Β')

Πριν από 1μιση μήνα το 31εβδομάδες έτρεξε στο διαδίκτυο μία έρευνα για την προωρότητα με σκοπό να βρούμε μαζί τις λύσεις στα προβλήματα που μας απασχόλησαν και μας απασχολούν ως γονείς πρόωρων και - γιατί όχι; - να προσπαθήσουμε να τις υλοποιήσουμε.

Σήμερα δημοσιεύει τα αποτελέσματα του δεύτερου μέρους της έρευνας που έχει να κάνει με τα προβλήματα τα οποία προέκυψαν κατά την άφιξη των παιδιών μας στο σπίτι μετά τη ΜΕΝΝ (τα αποτελέσματα του πρώτου μέρους τα διαβάζετε εδώ. Θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα).

Τα αποτελέσματα που παρουσιάζονται βασίζονται σε ποσοτική έρευνα που διεξήχθη από και για το blog 31ebdomades από την ερευνήτρια αγοράς Κατερίνα Ιωαννίδου. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε την περίοδο 7-28 Φεβρουαρίου 2015 με χρήση δομημένου ερωτηματολογίου το οποίο διανεμήθηκε ηλεκτρονικά. Συνολικά συμμετείχαν 367 μητέρες πρόωρων βρεφών (δηλαδή μητέρες που γέννησαν πριν την 37η εβδομάδα κύησης).

Τα προβλήματά* μας αμέσως μετά τη ΜΕΝΝ
Παίρνοντας το παιδί στο σπίτι τα προβλήματα διαφοροποιούνται και έχουν να κάνουν πρωτίστως με την πρόσληψη βάρους του μωρού (51%), με τη μόνιμη ανησυχία ότι κάτι έχει (40%), τη διατήρηση της γαλουχίας (39%), την κακή ψυχολογική μας κατάσταση (36%) και τη διαδικασία των αντλήσεων με θήλαστρο (34%).

Θα ήταν ίσως πολυτέλεια να μιλήσουμε για ένα λειτουργικό σύστημα υποστήριξης και παρακολούθησης της λεχώνας στο σπίτι την στιγμή που δεν μας επέτρεψαν να αγγίξουμε τα παιδιά μας στη ΜΕΝΝ, αλλά ούτε μας "άγγιξε'' κάποιος ειδικός (το 76% δεν είχε καμία εμπειρία με ψυχολόγο παρά την άσχημη ψυχολογική κατάσταση που βίωνε), χωρίς να τον αναζητήσουμε (εμείς όμως θα το διεκδικήσουμε και αυτό). Θα ήταν όμως σωτήριο ή έστω εξαιρετικά βοηθητικό να υπήρχαν δομές που να μπορούμε να απευθυνθούμε για τις λίγο πιο ιδιαίτερες ανάγκες των πρόωρων μωρών μας και τις δικές μας τον πρώτο καιρό στο σπίτι.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι το πρώτο διάστημα στο σπίτι η μητέρα με πρόωρο μωρό ενδεχομένως να αντιμετωπίζει δυσκολίες να βγαίνει συχνά έξω, μπορείτε να απευθυνθείτε σε ορισμένα τηλέφωνα.

Για ψυχολογική υποστήριξη: στο τηλ. 210 9319 054 της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Οργάνωσης Φαιναρέτη, Δευτέρα-Παρασκευή 9-9 (περισσότερα εδώ).

Για στήριξη της γαλουχίας: στο τηλ. 10525 της Αλκυόνης, καθημερινά 9-5 και Σάββατο 9-2 (περισσότερα εδώ).

Για τη στήριξη γονέων με απώλειες ή με άρρωστα παιδιά: στα τηλ. 210 6463 622 για την Αθήνα και 213 0510 010 για τη Θεσσαλονίκη, Δευτέρα - Παρασκευή 10-6, της Μέριμνας (περισσότερα εδώ).

Για κάθε άλλη απορία και ανάγκη σας επικοινωνήστε με το 31εβδομάδες στο mail ksokou@gmail.com και στη σελίδα μας στο facebook.


*Οι απαντήσεις δόθηκαν με χρήση 5βάθμιας κλίμακας. Τα ποσοστά που παρουσιάζονται αναφέρονται στην απάντηση Ιδιαίτερα έντονη παρουσία του προβλήματος για την παράγραφο των προβλημάτων.
 

7 συναισθήματα μιας μαμάς που πέρασε από τη ΜΕΝΝ

Ο γιος μου γεννήθηκε 7,5 εβδομάδες νωρίτερα, έτσι πέρασε έναν μήνα στη ΜΕΝΝ. Ήταν τρομακτικό. Ήταν αγχωτικό. Ήταν πολύ πιεστικό. Ο χρόνος έμοιαζε ακίνητος. Τα συναισθήματα ήταν ανεξέλεγκτα. Αυτά είναι λοιπόν 7 συναισθήματα που νοιώθει μία μητέρα στη ΜΕΝΝ.

1. Μετανιωμένη: Επειδή ήπια εκείνο το τσάι, επειδή περπάτησα πολύ και γενικά για οτιδήποτε μπορεί να ευθύνεται για την πρόωρη γέννηση του γιου μου.

2. Ενοχή: Ένοιωσα ένοχη που ο γιος μου έπρεπε να ζήσει αυτή την εμπειρία αντί να είναι ζεστά και αναπαυτικά μέσα στο σώμα μου ή στο σπίτι με την οικογένεια του. Ένοιωσα επίσης ένοχη που δεν ήμουν δίπλα του κάθε λεπτό μέρα νύχτα.

3. Θυμό: Ένοιωσα θυμωμένη που ο γιoς μου βρισκόταν στη ΜΕΝΝ. Ήταν άδικο.

4. Πόνο: Κάποιες φορές οι άνθρωποι λένε ηλίθια πράγματα. Κάποιος από το ιατρικό προσωπικό μας είπε ότι το προσωπικό είναι τώρα οι γονείς του μωρού μας και εμείς θα το αναλάβουμε όταν βγει από το νοσοκομείο. Πραγματικά με εκνεύρισε. Ήταν το παιδί μου. Πώς τόλμησε να μας το στερήσει;

5. Θλίψη: Δεν ήμουν προετοιμασμένη για αυτή την εμπειρία. Ποιος σχεδιάζει να γεννήσει πρόωρα; Έπρεπε να θρηνήσω που η εγκυμοσύνη μου δεν ολοκληρώθηκε, που δεν κράτησα αγκαλιά τον γιο μου μετά τη γέννηση του και δεν έκλαψα από χαρά που ήταν καλά. Γενικά, όλες οι ρομαντικές φαντασιώσεις μιας τέλειας εγκυμοσύνης και γέννησης είχαν τελειώσει.

6. Στενοχώρια: Εύχομαι να είχα ζητήσει επαγγελματική βοήθεια νωρίτερα. Δεν είχα καταλάβει πόσο θλιμμένη ήμουν πραγματικά.

7. Ανησυχία: Είχα πολλά ερωτήματα που με έκαναν να ανησυχώ. Θα βοηθούσε να τον θηλάσω; Γιατί πρέπει να περιμένουμε τόσο πολύ μέχρι να τον πάρουμε σπίτι; Τι σκέφτεται ο γιατρός για το γιο μου; Θα έχει στο μέλλον πρόβλημα υγείας ή κάποιο άλλο νοητικό πρόβλημα; Ο ψυχολόγος με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πως πρέπει να μιλήσω διεξοδικά με έναν γιατρό για να μου δώσει απαντήσεις. Μακάρι να το είχα κάνει από τις πρώτες μέρες.

Elizabeth Ford McLaughlin

Απόδοση: Μαρία Κουρόγιωργα

Πηγή: www.puckermob.com