Οι ιστορίες του μικρού Ιόλαου

«Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα αγοράκι που το έλεγαν Ιόλαο. Το αγοράκι αυτό δεν ήταν ούτε πολύ ψηλό ούτε πολύ δυνατό. Ήταν όμως πολύ έξυπνο και πολύ ευγενικό και όλοι το αγαπούσαν πολύ».

Κάπως έτσι ξεκινάνε όλες οι ιστορίες του Ιόλαου, του καινούριου μας φίλου, 4 χρονών, που μας συναρπάζει με τις περιπέτειές του κάθε βράδυ. Ήταν ιδέα του άντρα μου να ικανοποιήσει την ανάγκη του μικρού μας ήρωα για βραδινές ιστορίες δημιουργώντας τον «Ιόλαο». Η επιλογή της ηλικίας δεν ήταν τυχαία. Ούτε και του ονόματος φυσικά, αρχίζει με τα ίδια γράμματα όπως το δικό του, ελπίζοντας πως δε θα αργήσει να ταυτιστεί απόλυτα μαζί του. Έτσι, έχουν πει διάφορες ιστορίες, «Ο Ιόλαος αστυνόμος», «Ο Ιόλαος στο πάρκο», «Ο Ιόλαος και οι φίλοι του» και διάφορες άλλες όπου φαίνεται ξεκάθαρα πόσο καλό παιδί είναι ο Ιόλαος, πόσο τον αγαπάνε και πόσα πολλά πετυχαίνει στη ζωή του. Αλλά εξίσου ξεκάθαρο είναι και το γεγονός ότι είναι διαφορετικός από τους άλλους. Δεν είναι το ίδιο δυνατός με τους φίλους του, ούτε καταφέρνει να κερδίσει πάντα στους αγώνες, όμως ο γενναίος Ιόλαος ξέρει να παλεύει και να προσπαθεί και γι’αυτό τον αγαπάνε και τον θαυμάζουν όλοι.

Η τελευταία μας ιστορία ήταν «Ο Ιόλαος νοσοκόμος». Εκεί, στο νοσοκομείο, ο Ιόλαος γνώρισε πολλούς ανθρώπους και τους βοήθησε να γίνουν καλά. Γνώρισε και μωράκια που μόλις είχαν βγει από την κοιλίτσα της μαμάς τους και τα φρόντιζε και αυτά.  Μόνο που πρόσεξε πως κάποια μωράκια είχαν ένα σημαδάκι στο πόδι τους, ίδιο με το δικό του. Και κάποιος μεγαλύτερος νοσοκόμος του εξήγησε πως το σημαδάκι αυτό το έχουν όλα τα μωρά που βγαίνουν πιο νωρίς από ότι θα έπρεπε από την κοιλίτσα της μαμάς τους για να τους θυμίζει πόσο γενναία είναι. Ο Ιόλαος ένιωσε πολύ περήφανος που είχε αυτό το σημαδάκι. Και το αγόρι μου επίσης, αμέσως θυμήθηκε την ουλή στο πόδι του.

Τώρα περιμένω. Ξέρω πως σε λίγο θα γίνουν οι διευκρινιστικές ερωτήσεις. Όταν γέννησα τον δεύτερο γιο μου με ρώτησε πώς γεννήθηκε εκείνος. Ο άντρας μου και εγώ προσπαθήσαμε με κάθε τρόπο να αποφύγουμε τη συζήτηση. «Όπως και ο αδερφός σου. Η μαμά πήγε στο γιατρό και ο γιατρός σε έβγαλε από την κοιλίτσα της». Τέλος! Μου ήταν αδύνατη οποιαδήποτε περαιτέρω πληροφορία. Τώρα όμως είμαστε αποφασισμένοι. Τέλος τα ψέματα. Τον άλλο μήνα θα γεννηθεί η ξαδέρφη του και ξέρω πως το θέμα θα ξαναέρθει στο προσκήνιο. Πλέον δε με πειράζει να του πω ότι έπρεπε να μετακομίσω σε άλλη πόλη για να είναι ασφαλής όταν θα έβγαινε από την κοιλίτσα της μαμάς. Δεν με πειράζει να του πω ότι γεννήθηκε μικρούλης και αργήσαμε να γυρίσουμε σπίτι για να είναι υγιής και ασφαλής. Δε με πειράζει να μάθει όσα χρειάζεται αυτή τη στιγμή για να ικανοποιηθεί η περιέργειά του. Του αξίζει γιατί υπήρξε και εξακολουθεί να είναι γενναίος.

Χτες το βράδυ με ρώτησε αν έχω και εγώ σημαδάκι όπως εκείνος. Δεν ξέρω τι γρανάζια έχουν αρχίσει να δουλεύουν μέσα στο μικρό του μυαλουδάκι και τι συνειρμούς κάνει. Μπορεί να ήταν τυχαία η ερώτηση. Μπορεί και όχι. Του απάντησα πως έχει και η μαμά σημαδάκι και ότι θα του το δείξω μια μέρα. Μια μικρή ελπίδα ότι θα καταλάβει μια μέρα πως υπάρχουν και γενναίες μανούλες που όσο και αν το ήθελαν δεν κατάφεραν να κρατήσουν τα μωράκια τους όσο θα έπρεπε μέσα στην κοιλίτσα τους. Δεν έφταιγαν αυτές για ό,τι έγινε. Ήταν όμως τόσο γενναίες που αδιαφόρησαν για το δικό τους άρρωστο και πονεμένο σώμα και στάθηκαν δίπλα στους μικρούς ήρωες με όποιο τρόπο μπορούσε η καθεμία. Και δώσανε και αυτές τη δική τους μάχη, μια μάχη σκληρή  και άδικη πολλές φορές για να βοηθήσουν τα βιαστικά μωράκια τους.

Ο μόνος αδικημένος είναι ο μπαμπάς του μικρού Ιόλαου που έδωσε τη δική του σκληρή μάχη, αφανής ήρωας δίπλα στο μικρό πολεμιστή και τη γενναία του μαμά, και κανένα σημαδάκι δε φαίνεται, είναι όλα καλά κρυμμένα στην ψυχή του…

Τασούλα