Των Ελλήνων οι κοινότητες

Όσο τα πάντα γύρω μου επέμεναν πως η ελπίδα είναι καθ’ οδόν, η αλήθεια πρέπει να λέγεται - και μάλιστα από χείλη αξιόπιστα -, η ευθύνη να στέκεται στο ύψος της όπως θα όφειλε να είναι και ο πήχυς των προσδοκιών μας από αυτό που ονομάζεται ηγεσία ενός κράτους και άλλα τέτοια βαρύγδουπα, δύο μεγάλες παρέες συγκεντρώνονταν σε διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Όχι για να στηρίξουν κάποιον πολιτικό ή να υποσκάψουν κάποιον άλλο. Όχι για να ανταλλάξουν ψήφους με προσλήψεις ή να εναποθέσουν τα όνειρά τους για ένα εξοχικό στα χέρια κάποιου αμόρφωτου, αλλά λαοφιλούς δημοσιοσχετίστα. Ούτε για να μιλήσουν για πολιτική, σταυρώνοντας και φτύνοντας ψηφοδέλτια. Αλλά για να κάνουν πολιτική. Βαρύγδουπο κι αυτό θα μου πείτε. Μπα, όχι. Δεν το ήξεραν οι άνθρωποι. Ούτε ξεκίνησαν με αυτή τη σκέψη στο μυαλό τους. Άλλωστε η πολιτική όπως τη συνηθίζουμε σήμερα, έχει μάλλον αρνητική χροιά στα αφτιά τους.

Εκείνοι απλώς σηκώθηκαν από τον ζεστό καναπέ τους, ενώ έξω έκανε κρύο και βγήκαν από το σπίτι, αφήνοντας μέσα τα παιδιά τους όσοι μπορούσαν να αναθέσουν σε κάποιον να τα προσέχει ή παίρνοντάς τα μαζί όσοι δεν μπορούσαν. Είπαν όχι σε κάποιους φίλους που τους περίμεναν να βγουν το Σαββατόβραδο, αρνήθηκαν την πρόσκληση για κάποιο παιδικό πάρτι, καθυστέρησαν στο επισκεπτήριο του μωρού τους στο νοσοκομείο, οδήγησαν από τη μία άκρη της πόλης στην άλλη, ορισμένοι χρειάστηκε να λογομαχήσουν με την οικογένειά τους ή να απογοητεύσουν το 4χρονο παιδί τους που τους βλέπει μόνο ένα σαββατοκύριακο... Μόνο και μόνο για να έρθουν στις συναντήσεις του 31εβδομάδες.

Για να πουν την ιστορία τους και να ακούσουν των άλλων. Για να κάνουν τους νεότερους στο τρένο της προωρότητας να αισθανθούν καλύτερα. Επειδή μπήκαν στον κόπο να σκεφτούν όσα χρειάστηκαν στην πιο δύσκολη φάση της ζωής τους ή όσα χρειάζονται τώρα και θέλησαν να τα μοιραστούν μήπως βρεθεί κάποια καλύτερη λύση από τις ήδη υπάρχουσες (not) - το not πάει στις υπάρχουσες. Επειδή μπήκαν στον κόπο να σκεφτούν και μερικές λύσεις. Επειδή κάπως έτσι παίρνει κανείς την κατάσταση στα χέρια του, όταν αυτό που βρίσκει γύρω του δεν τον καλύπτει ή τον φρικάρει. Φτιάχνοντας μικρές κοινότητες για να μοιραστεί, να ονειρευτεί, να ζητήσει και να πραγματοποιήσει από κοινού όσα ένα κράτος δεν μπορεί ούτε στα πιο τρελά προεκλογικά του όνειρα να προσφέρει. Βάζοντας πάνω από τη δική του βολή το νοιάξιμο να μην το περάσουν οι επόμενοι τόσο δύσκολα. Και αυτό όπως θυμάμαι από όσα διδάχτηκα σε εκείνα τα παγωμένα σχολεία λέγεται πολιτική στάση και δράση επίσης. 

Είπαμε πολλά σε αυτές τις συναντήσεις, όλα όμορφα και σπουδαία. Τα οποία καταγράφηκαν (στη συνάντηση της Αθήνας) από μία μητέρα που δεν έχει γεννήσει πρόωρα. Αλλά που τη διακρίνει αυτό που λέμε ενσυναίσθηση. Η Κατερίνα Ιωαννίδου, την οποία γνώρισα χάρη σε μια άλλη σπουδαία προσφορά της για τα πρόωρα (λεπτομέρειες σύντομα), είναι επαγγελματίας στον τομέα της έρευνας αγοράς. Με απλά λόγια, φτιάχνει ερωτηματολόγια για λογαριασμό διαφόρων εταιρειών που θέλουν να διερευνήσουν την αγορά και τις ανάγκες της και στη συνέχεια αξιολογεί τα αποτελέσματά τους. Η Κατερίνα προσφέρθηκε αφιλοκερδώς να φτιάξει ένα ερωτηματολόγιο για τις ανάγκες των γονιών που απέκτησαν πρόωρα μωρά, για να μας βοηθήσει να βρούμε τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε πιο πολύ και στη συνέχεια να το διεκδικήσουμε. Το ερωτηματολόγιο το βρίσκετε εδώ και σας παρακαλώ να το συμπληρώσετε και να το κοινοποιήσετε όπου γνωρίζετε. 

Την ευχαριστώ ιδιαίτερα. Μαζί και τη Χρύσα και τον Χριστόφορο που προσφέρθηκαν να το κάνουν λειτουργικό στο διαδίκτυο. Ευχαριστώ επίσης την Αγγελική Σακαλή που διοργάνωσε μια σούπερ συνάντηση στη Θεσσαλονίκη, αλλά και τη Χριστίνα Αποστολίδη που ετοιμάζεται να διοργανώσει τη δεύτερη στο Ηράκλειο. Φυσικά τους χώρους που μας φιλοξένησαν: το Εργαστήρι Μελέτης της Παιδικής Ηλικίας στην Αθήνα και το Σώμα Φίλων ΑμΕΑ Δράση για το Κάτι Άλλο στη Θεσσαλονίκη. Τη Βιβή Μήτσουρα που μας έφτιαξε την αφίσα και όλους όσοι κοινοποίησαν τη δράση αυτή. Μα κυρίως όλους τους γονείς (και μη) που βρέθηκαν εκεί. Επειδή μπορούν ακόμη να ονειρεύονται και να βγαίνουν από το σπίτι για τα όνειρά τους. Και σε πείσμα της προεκλογικής Ελλάδας που σιχαίνομαι, οι κοινότητες των Ελλήνων με κάνουν να ονειρεύομαι κι εγώ. Γιατί είναι αυτές που μπαζώνουν τις λακκούβες των ελληνικών κωλόδρομων. Γιατί είναι αυτές που ασκούν πολιτική.