Πες μου την ιστορία σου

Ήταν μια μητέρα, κόρη γιατρού εντελώς τυχαία, που γέννησε πρόωρα. Πολύ πρόωρα, γύρω στις 25 εβδομάδες. Ένα μικρό κοριτσάκι που πάλεψε πολύ. Έμεινε πολύ καιρό στη μονάδα ενός νοσοκομείου στην Αθήνα, τη στιγμή που οι γονείς του ζούσαν στην επαρχία. Τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, πολύ δύσκολα σου λέω, μη ρωτάς, αλλά τα κατάφερε. Όταν το πήραν σπίτι, δεν μπορούσε να πιει γάλα, το τάιζαν αλεσμένο τραχανά και κάθε τάισμα διαρκούσε μιάμιση ώρα. Βάλε και άλλη μισή αγκαλιά για να χωνέψει. Έπαιρνε δύσκολα βάρος και σαν πιτσιρίκι εξακολουθεί να τρώει ελάχιστα και να είναι μικροκαμωμένο. Άργησε να γελάσει, να μιλήσει, να κοινωνικοποιηθεί. Αλλά τα κατάφερε. Τώρα είναι 5 χρονών, ναι, αλήθεια, και αν και μικροκαμωμένη, τα πάει περίφημα. Και φαντάσου, ζουν στην επαρχία και έπρεπε κάθε τρεις και λίγο να έρχονται στην Αθήνα για γιατρούς, τσεκ απ, φόλοου απ. Η μητέρα του είχε καταρρεύσει, τον πρώτο καιρό δεν μπορούσε ούτε να το ταΐσει, τα έκανε όλα η γιαγιά του. Αλήθεια. Και τώρα είναι καλά. Ναι, εντελώς καλά. 

Με αυτή την ιστορία η μητέρα μου μου έδινε κουράγιο τις πιο δύσκολες μέρες της ζωής μου. Φαίνεται πως την ξεχνούσα, γιατί κάθε φορά μού ακουγόταν καινούργια. Πολλοί φίλοι επιχείρησαν να μου πουν για τη θεία, ξαδέλφη, φίλη φίλης που γέννησε πρόωρα και τα παιδιά της είναι τώρα μαντράχαλοι, αλλά αυτά δεν έπιαναν. Γιατί εκείνοι δεν ήξεραν λεπτομέρειες ούτε της δικής μου ιστορίας ούτε των δικών τους. Δεν είχαν δει χειρουργημένο μωρό, δεν είχαν έρθει σε ανατριχιαστική απόσταση αναπνοής με την πιθανότητα μιας μόνιμης βλάβης, δεν ήξεραν τι πάει να πει παρεντερική σίτιση, μεθαιμορραγική διάταση, αμφιβληστροειδοπάθεια της προωρότητας, εντερόκοκκος, γαστροεισοφαγική παλινδρόμηση…

Πολλές φορές κοίταξα με ένα τσίμπημα ζήλιας τα μωρά στις διπλανές θερμοκοιτίδες που αν και μικρότερα, είχαν αρχίσει να πίνουν γάλα και να παίρνουν βάρος τη στιγμή που εκείνη πάλευε με φάρμακα, αντιβιώσεις, μεταγγίσεις, παρακεντήσεις… σταματάω εδώ. Αργότερα όμως έμαθα κι αυτών την ιστορία, που μπορεί να μην ήταν τόσο δύσκολη μετά τον τοκετό, αλλά ήταν πιο βασανιστική πριν: με αποβολές, εξωσωματικές, κρεβατωμένη εγκυμοσύνη, χειρουργεία κατά τη διάρκεια της κύησης και άλλα πολλά. Έγινα για λίγο φίλη με εκείνες τις μητέρες που κι αυτές όπως κι εγώ αναρωτήθηκαν τότε γιατί σε κάποιους ανθρώπους τα πράγματα έρχονται δύσκολα. Όμως μόνο τότε, όταν μοιραστήκαμε, καταλάβαμε ότι δεν ήμασταν εμείς οι κατατρεγμένες, αλλά οι τυχερές.

Οι γονείς ενός πρόωρου έχουν ανάγκη να το νιώσουν αυτό. Να πάρουν δύναμη από άλλους που πέρασαν κάποτε ή και περνάνε ακόμη από εκεί (και δεν αναφέρομαι μόνο στην εμπειρία της μονάδας). Οι ιατρικοί όροι δεν τους είναι άγνωστοι, ούτε άχρηστοι, αλλά δεν αρκούν. Δεν κάνουν τη διαφορά. Τη διαφορά την κάνουν οι άνθρωποι και οι ιστορίες τους. Γι’ αυτό θέλω να σας ζητήσω να γράψετε τη δική σας ιστορία προωρότητας – ή ό,τι από αυτήν θέλετε – και να μου τη στείλετε. Θα τη δημοσιεύσω εδώ. Επώνυμη ή ανώνυμη, όπως επιθυμείτε. Χρησιμοποιήστε το μπλογκ και τη σελίδα του 31ebdomades στο facebook για να γνωριστείτε μεταξύ σας και να μοιραστείτε τις εμπειρίες σας. Στείλτε ή ανεβάστε φωτογραφίες, αν θέλετε. Μπορεί να δώσουν δύναμη σε άλλους γονείς. Τις μητέρες που γνώρισα την άνοιξη του 2011 δεν τις ξαναείδα, αλλά δεν μου κάνει εντύπωση. Με εσάς όμως δεν θέλω να χαθώ.

 Στείλτε την ιστορία σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο Η ιστορία μου. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην αναφερθείτε σε νοσοκομεία και ονόματα γιατρών για ευνόητους λόγους. Τυχόν σχόλια που θα αναφέρονται σε ονόματα δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω.

To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της προωρότητας. 

Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.