23 Οκτωβρίου 2013

Η ιστορία της Βαρβάρας: Δίδυμα 26 εβδομάδων

Θέλω να σας πω και γω την δική μου ιστορία, πρώτον γιατί είμαι πολύ περήφανη για τους δύο μικρούς ήρωές μου, γιατί όλα τα πρόωρα μωρά είναι ήρωες και πιστέψτε με δίνουν τρομερή μάχη να κρατηθούν στη ζωή, και δεύτερον να παρηγορηθούν νέες μανούλες που ίσως ο γιατρός τους να τους έχει αναφέρει ότι θα γεννήσουν πρόωρα και φοβούνται. Δεν θα σας κουράσω με πολλές λεπτομέρειες, άλλωστε η ουσία έχει σημασία.

Έκανα εξωσωματική, ήταν η πρώτη και δόξα τω Θεώ πετύχαμε με την μία. Το άγχος της ανακοίνωσης ότι ΝΑΙ ΕΙΣΑΙ ΕΓΚΥΟΣ!, δεν περιγράφεται. Και φυσικά τα συναισθήματα του πρώτου ακούσματος από τις καρδούλες των δίδυμων αγοριών μου, επίσης δεν περιγράφονται.

Μέχρι και την 20η εβδομάδα όλα ήταν τέλεια. Με τις ναυτίες και όλα τα συναφή, που όμως κατά βάθος σου δίνουν χαρά ότι ναι το μωρό σου υπάρχει, δεν είναι όνειρο. Πηγαίνω για τη β΄επιπέδου, να δούμε ότι όλα πήγαιναν καλά με τα μωρά μας, και θα μαθαίναμε και το φύλο τους. Ο υπέρηχος πήγε καλά, τους είδαμε, μάθαμε όπως καταλαβαίνετε ότι ήταν δύο αγόρια, εγώ μέσα μου το ήξερα, ο σύζυγος ήθελε ένα και ένα αλλά όλα καλά. Κάνοντας υπέρηχο όμως και στον τράχηλο, εμφανίστηκε το πρόβλημα. Έγινε εισαγωγή την ίδια στιγμή στο νοσοκομείο, λόγω του ότι είχα ήδη διαστολή και θα απέβαλα. Ήταν 24 Μαρτίου, η επομένη αργία, παρ’ όλα αυτά ο καλός μου γιατρός δίπλα μου και φυσικά να επισημάνω ότι είμαι πολύ τυχερή σύζυγος. Ο αντρούλης μου δεν έφυγε ούτε λεπτό από δίπλα μου και μέχρι και σήμερα είναι πολύ άξιος πατέρας, ασχολείται μαζί τους και τους φροντίζει πολύ καλά. Παρ’ όλο που προσπαθούσαν ο γιατρός μου να με προετοιμάσει ότι θα αποβάλω και ο άντρας μου να με παρηγορήσει, εγώ με πείσμα τους διαβεβαίωνα ότι αυτοί οι δύο μικροί μου αντάρτες θα γεννηθούνε. Ότι θα έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να κρατηθούν όσο περισσότερο γίνεται μέσα, και ο Θεός είμαι σίγουρη ότι δεν θα τα άφηνε να χαθούν. Η αλήθεια είναι ότι με κοίταζαν και οι δύο σαν χαζοί.

Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες, νοσηλεύτηκα, και μετά από σοβαρή επιπλοκή δική μου, όχι των μωρών, γεννήθηκαν στις 26 εβδομάδες, 800 γραμμάρια και 1000 γραμμάρια. Περάσαμε δια πυρός και σιδήρου. Ο πρώτος ενάμισης μήνας ήταν εφιαλτικός. Οι γιατροί μας έλεγαν να μην είμαστε αισιόδοξοι γιατί δεν ήξεραν αν τα μωρά μας θα τα κατάφερναν. Πανικόβλητοι παρακαλούσαμε συγγενείς, φίλους και φίλους φίλων για αίμα, γιατί χρειάστηκαν πολύ αίμα. Και τους ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου. Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη. Την τρίτη εβδομάδα αφότου γεννήθηκαν, ξεκινήσαμε να υπογράφουμε συγκατάθεση για διάφορα χειρουργεία που έπρεπε να κάνουν. Ο Θεός όμως είναι μεγάλος και ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να χάσουμε την πίστη μας. Ούτε για ένα λεπτό. Ευτυχώς είχε άλλα σχέδια για τα αγγελούδια μας. Δεν χρειάστηκε να γίνει καμία από τις επεμβάσεις που μας είχαν αναφέρει, (παρά φύση έντερο, καρδιά, μάτια). Το μόνο που χρειάστηκε ήταν οι κοίλες τους.

Τους άγγιξα για πρώτη φορά μέσα στη θερμοκοιτίδα μετά από 2,5 μήνες. Τους πήραμε σπίτι μετά από 3,5 μήνες. Σήμερα είμαστε 29 μηνών και πάμε για 30, δηλαδή είμαστε σχεδόν 2,5 χρονών. Ο αγώνας μας ήταν μεγάλος, και ακόμη έχουμε κάποια μικρά θεματάκια με τον πρώτο μας, αυτόν που γεννήθηκε 800 γραμμάρια, αλλά είναι σε καλό δρόμο. Δεν έχω παράπονο είμαστε πολύ καλά, και δεν έχουμε τα σοβαρά προβλήματα που έχουν άλλα μωράκια που δυστυχώς τα είδα μέσα στην μονάδα που νοσηλεύονταν και οι δικοί μου. Ξέρετε κάτι, ήταν πολύ μεγάλο μάθημα που μου έδωσε η παραμονή μας στη ΜΟΝΑΔΑ ΜΕΝΝ, (μονάδα νεογνών), και πρέπει να επισημάνω ότι όλοι οι γιατροί και οι νοσηλευτές και νοσηλεύτριες χαίρουν συγχαρητηρίων, είναι άξιοι θαυμασμού και σεβασμού. Και αν καμία φορά νομίζουμε ότι μας απαντούν ίσως λίγο απότομα, πρέπει να τους κατανοήσουμε, γιατί είναι οι μοναδικοί και πραγματικοί συνοδοιπόροι στη μάχη που δίνουν όλα αυτά τα αγγελούδια στις θερμοκοιτίδες. Πονάνε μαζί τους, αγωνιούν ίσως και παραπάνω από τους γονείς γιατί είναι γνώστες των καταστάσεων που περνάνε τα μωρά μας. Οπότε καλό θα είναι πριν αντιδράσουμε να προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση τους. Και σας το λέω από ιδία πείρα.

Κλείνοντας λοιπόν, γιατί πιστέψτε με θα μπορούσα να σας γράφω ατελείωτες σελίδες, θα ήθελα να πω για άλλη μία φορά ότι είμαι πολύ υπερήφανη για τους μικρούς μου ήρωες, χαίρομαι που τους βλέπω να τρέχουν πάνω, να σκαρφαλώνουν, να φωνάζουν να γελάνε! Αυτό είναι ζωή, αυτό είναι ευτυχία! Για όλες τις μανούλες που περιμένουν τα αγγελάκια τους, όλα θα πάνε καλά, και σε περίπτωση που τύχει να γεννηθούν λίγο πιο γρήγορα, μην αγχωθείτε, σκεφτείτε ότι όλα στη ζωή μας γίνονται για κάποιο λόγο. Ευχαριστώ για την υπομονή σας να με διαβάσετε, εύχομαι μία καλή ημέρα.

Βαρβάρα Παπανικολάου
  
Στείλτε την ιστορία σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο Η ιστορία μου. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην αναφερθείτε σε νοσοκομεία και ονόματα γιατρών για ευνόητους λόγους. Τυχόν σχόλια που θα αναφέρονται σε ονόματα δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω.
 
 
To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της προωρότητας. 
Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου