Η ιστορία της μαμάς της Χριστίνας που ήρθε και με βρήκε συγκινημένη στις Ψηφιακές Γειτονιές, επειδή κατάλαβε τι πέρασε η μητέρα της, έχει διπλή σημασία για μένα. Πρώτον, επειδή δείχνει την πρόωρη Χριστίνα μαμά - είναι η μαμά που προθυμοποιήθηκε να μας φτιάξει τη φωτογραφία του προφίλ και του cover για το facebook ενόψει της Παγκόσμιας Ημέρας Προωρότητας. Δεύτερον, επειδή δείχνει πώς ήταν η φροντίδα ενός πρόωρου το 1981. Στην εντατική οι γονείς δεν έμπαιναν. Έβλεπαν τα παιδιά τους πίσω από το τζάμι. Στο σπίτι εξακολουθούσαν να φορούν αποστειρωμένες ποδιές. Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού, αξίζει να θυμηθούμε και να αναθεωρήσουμε. Η εμπλοκή των γονιών στη φροντίδα του μωρού τους - φυσικά υπό προϋποθέσεις και φυσικά λαμβάνοντας υπόψη ότι χρειάζονται υποδομές και προσωπικό - κάνει μόνο καλό. Το μήνυμά της προς τα μαιευτήρια θα μπορούσε να είναι: εκσυγχρονισμός.
«Ήταν παραμονή των 24ων γενεθλίων μου και παραμονή Χριστουγέννων 1980. Ώρα 10 το βράδυ και οι πρώτοι δεκάλεπτοι πόνοι έκαναν την εμφάνισή τους. Δεν σταμάτησαν ποτέ, μέχρι και την εμφάνιση αυτού που χωρίς να ξέρω απευχόμουν, του ροζ. Ακολούθησε επικοινωνία με τον γιατρό μου που βρισκόταν σε ρεβεγιόν λόγω της ημέρας. Ερώτηση άγνωστη σε εμένα: «πού σφίγγει η κοιλιά σου, επάνω από τον αφαλό ή κάτω;». Απάντηση: «δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω γιατί πονάω εδώ και 2 ώρες».
Ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο κι εμείς κι εκείνος, όπου συναντηθήκαμε, εγώ έτοιμη ξαπλωτή κι εκείνος με το κοστούμι. Είχε προηγηθεί εκείνο το ξύλινο ψηλό χωνί στον αφαλό για να ακούσουν το μωρό οι μαίες. Ξέχασα να αναφέρω ότι μόλις είχα κλείσει την 27 εβδομάδα και όπως αργότερα έμαθα είχα υψηλή ρήξη θυλακίου η οποία είχε σαν αποτέλεσμα να προκαλεί κάτι σαν υπερχείλιση κάθε πρωί που σηκωνόμουν από το κρεβάτι.
Ναι 'μαι λοιπόν στο μαιευτήριο, να με εξετάζει ο γιατρός και να με βρίσκει με λίγα υγρά. Ψηλαφώντας - έτσι γινόταν τότε - την κοιλιά μου αντιλήφθηκε ότι το μωρό ήταν πολύ μικρό. Με προετοίμασε όπως και τον μπαμπά ότι η θνησιμότητα είναι μεγάλη και με ανέβασαν σε δωμάτιο για παρακολούθηση και ορό μήπως καθυστερήσουμε τον τοκετό. Κάθε μισή ώρα...να και το χωνί. Μια ακόμη λεπτομέρεια: ανώριμη ισχιακή προβολή. Το μωρό φυσικά δεν είχε πάρει θέση την 27η εβδομάδα.
Το πρωί κατά τις 8, άυπνη και εξουθενωμένη από τους πόνους πηγαίνω, με πάνε δηλαδή, για να γεννήσω. Απαραίτητα ξύπνια, γέννησα σε συνεργασία με τον γιατρό μου δύσκολα και πολύ επίπονα σε σχέση με τη γέννηση της δεύτερης κόρης μου (42 εβδομάδων/3250 γρ.). Ο χρόνος ήταν λίγος, περίπου μία ώρα και κάτι, αλλά το «σπρώξε τόσο, όσο και σταμάτα μόλις σου πω χωρίς να τραβήξεις πίσω και πάλι σπρώξε να πιάσω τα χέρια της να μην ανοίξουν», αρκεί για να το κάνει κάποιος εικόνα.
Γέννησα, είδα ένα μπλε-μοβ μωρό, 950 γρ., με μια χρυσή τούφα μαλλιών και μετά κοιμήθηκα. Ξύπνησα σε ένα δωμάτιο γυναικολογικής κλινικής γνωστού ιδιωτικού μαιευτηρίου μπροστά σε μια μερίδα γαλοπούλα με πατατούλες. Το μαιευτήριο αυτό, στη δεξιά πτέρυγά του, εκεί που τώρα είναι η παιδιατρική κλινική, είχε γυναικολογικό τμήμα και νοσηλεύονταν οι γυναίκες που δεν είχαν τα μωρά τους, για να μην υποστούν ψυχολογική πίεση.
Ιανουάριος 1981: η νεογέννητη Χριστίνα
Ιανουάριος 1981: η νεογέννητη Χριστίνα
Από τις 25/12/80 που γέννησα μέχρι και τις 11/3/81 που πήρα τη Χριστίνα στο σπίτι, καθημερινές επισκέψεις δύο φορές την ημέρα (στις 12 και στις 6). Χτυπούσαμε το κουδούνι, λέγαμε το επίθετο σε θυροτηλέφωνο και άνοιγε η πόρτα. Φοράγαμε λευκή αποστειρωμένη ποδιά και προχωρούσαμε σε έναν μακρύ διάδρομο όπου υπήρχε ρεσεψιόν με νοσηλεύτριες και γιατρούς και τρεις αίθουσες 1-2-3. Στο 3 ήταν η εντατική, όπου έμπαιναν μόνο νοσηλευτές και γιατροί και, εκτός από θερμοκοιτίδες, υπήρχαν τεράστια μηχανήματα. Στη 2 ήταν θερμοκοιτίδες και επιτρεπόταν το επισκεπτήριο, ενώ στην 1 ήταν τα μωρά σε κουνάκια, περίπου μία εβδομάδα πριν από την έξοδό τους και αφού είχαν συμπληρώσει τα 2 κιλά σε βάρος.
Τις τρεις πρώτες μέρες την βλέπαμε μόνο έξω από το τζάμι της αίθουσας, γιατί πήρε οξυγόνο. Εγώ το μόνο που ήθελα να δω ήταν το χρώμα της, γιατί εκείνο το μπλε-μοβ με είχε τρομάξει.
75 μέρες χωριστά και μέσα σε αυτές και ο σεισμός του 1981 λίγες μέρες πριν πάμε σπίτι. Σημειωτέον ότι εκείνη την εποχή υπήρχε μόνο άλλη μία μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών, στο νοσοκομείο Παίδων, με πολύ λιγότερες θυμάμαι θερμοκοιτίδες. Τις 60 ημέρες το μωρό ταϊζόταν με σύριγγα από τη μύτη και παράλληλα είχε ορό - δεν θυμάμαι πόσο καιρό -, όμως θυμάμαι ότι ο ορός πέρασε από χέρια πόδια και κεφάλι....
Μάρτιος 1981: Η Μαρία ταΐζει τη Χριστίνα τις πρώτες μέρες στο σπίτι με αποστειρωμένη ποδιά.
Την τελευταία εβδομάδα στην ώρα του επισκεπτηρίου ταΐζαμε με μπιμπερό γιατί χρειάζονταν προσοχή μέχρι να δυναμώσουν και να μάθουν να τρώνε. Όταν πήγαμε στο σπίτι, η προσοχή για τα μικρόβια ήταν η ίδια, μέχρι να προσαρμοστεί. Δηλαδή φορούσα πάλι τη λευκή ποδιά όταν την τάιζα και όποιος ήθελε να την δει, την έβλεπε από την πόρτα! Αστείο μου φαίνεται τώρα, αλλά ο φόβος φυλάει τα έρμα».
Μαρία Παντέλη
Οκτώβριος 2010: Η Χριστίνα είναι πλέον μαμά (έχει και δεύτερο)!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου