5 Ιανουαρίου 2015

Άλλη μια ιστορία: Στα πρόθυρα της κατάθλιψης

Τέλος του Γενάρη του 2014 έμαθα πως ήμουν έγκυος, αγχώθηκα αρκετά, γιατί πριν από περίπου έναν χρόνο είχα μία αποβολή. Μέχρι να περάσει το 1ο τρίμηνο το ήξεραν μόνο ο άντρας μου και η δουλειά μου. Δεν ήθελα να το μάθουν οι δικοί μας, δεν ήθελα να γίνει κάτι και όλοι ξανά να με λυπούνται. Πέρασε το 1ο τρίμηνο και στον 4ο μήνα άρχισε να ανεβαίνει η πίεση και να έχω λεύκωμα στα ούρα. Ο γιατρός μου δεν το σπουδαιολόγησε, διότι στις επόμενες εξετάσεις τα αποτελέσματα ήταν εντάξει κι έτσι ηρέμησα. Ωστόσο είχα και τις προετοιμασίες για τον γάμο μου και τη δουλειά μου και δεν το είχα στο μυαλό μου. 

Τον Ιούνιο, όταν διένυα τον 5ο μήνα, άρχισε η πίεση να ανεβαίνει ξανά, μαζί και το λεύκωμα. Πάμε στον καρδιολόγο και στον νεφρολόγο και οι δύο μου λένε: σταμάτα το αλάτι, μέτρημα της πίεσης 3-4 φορές την ημέρα, κόψε οτιδήποτε περιέχει αλάτι και ζάχαρη, μέτρημα του βάρους καθημερινά, όχι στρες, όχι άγχος, όχι βόλτες, όχι δουλειές στο σπίτι, ξαπλωμένη συνεχώς από την αριστερή πλευρά για να αιματώνεται ο μικρούλης και χάπια για την πίεση. Ο γάμος ήταν να γίνει στις 14/6. Τελικά τα καταφέραμε και έγινε, προσέχοντας βέβαια πολύ. 

Μέχρι τις 29/7 ήμουν στο σπίτι χαλαρή, χωρίς να κάνω τίποτα. Το μόνο που έκανα ήταν να πάω να ψωνίσω για το μωρό. Δεν ήθελα, ήταν πολύ νωρίς για να ψωνίσουμε, ήθελα να περάσει και ο 7ος μήνας, αλλά ο άντρας μου επέμενε. Δεν ήξερα τι του είχαν πει, δεν ήξερα πόσο επικίνδυνη εγκυμοσύνη είχα, δεν ήξερα πως ανά πάσα στιγμή θα μπορούσα να πεθάνω και εγώ και το μωρό, δεν ήξερα τίποτα. Αφότου γυρίσαμε στο σπίτι, δεν άκουγα το μωρό - φανταστείτε πως πήγαινα μέρα παρά μέρα και κάποιες φορές και κάθε μέρα στο νοσοκομείο για να ακούσουμε την καρδούλα του, διότι λόγω της υψηλής πίεσης ο μικρούλης μου δεν κινούταν πολύ. 

Για να μην μακρηγορώ, στις 29 Ιουλίου, αφού η πίεση είχε φτάσει 16 με 9 και όλη την ημέρα δεν έπεφτε με τίποτα, μιλάω με τον γιατρό μου και μου λέει να ετοιμαστώ για το νοσοκομείο. Στο νοσοκομείο είχαν κάτι παλιά πιεσόμετρα και μου έβγαζαν την πίεση 12 και 11, το πολύ 13, ενώ με το δικό μου πιεσόμετρο ήταν 16 και 17. Οι γιατροί δεν με πίστευαν, μέχρι που ένας γιατρός χρησιμοποίησε το δικό μου και έπαθε σοκ. Θα καθόμουν στο νοσοκομείο μέχρι να γεννήσω, ο γιατρός μου πίστευε ότι θα άντεχα μέχρι την 34η εβδομάδα - ήμουν στην 30η. 

Στην 31η κάναμε την 1η κορτιζόνη για τους πνεύμονες του μωρού. Την επομένη έπρεπε να γίνει και η δεύτερη δόση. Την κάναμε το πρωί, ακούσαμε το μωρό, έκανα και το ντόπλερ, εγώ όμως είχα μια ένταση, ένα στρες, ζητούσα από τις μαίες να ξανακούσουν το μωρό. Το απόγευμα με βάζουν στον καρδιοτοκογράφο. Είμαι ήδη κανένα μισάωρο εκεί, όταν ξαφνικά οι παλμοί του γιου μου αρχίζουν και πέφτουν στους 80 και μετά πάλι πάνω. Φανταστείτε πως με είχαν άλλα 20 λεπτά εκεί και γινόταν αυτή η ιστορία. Η μαία καλεί τον γιατρό μου, με βάζουν στην αίθουσα τοκετού και όλα έγιναν σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ο άντρας μου να μου βάζει φλέβα (είναι νοσηλευτής), η μαία να μου κάνει κλύσμα, να μου βάζουν καθετήρα, να με γδύνουν, να μου βάζουν την πράσινη ρόμπα.... Εγώ να αισθάνομαι ένα τίποτα. Το μόνο που έκανα πριν με βάλουν στο χειρουργείο ήταν ο σταυρός μου και τους άφησα όλους. Μέσα στο χειρουργείο δεν με κοίμισαν αμέσως, περίμεναν τον νεογνολόγο, αυτόν που κράτησε ζωντανό τον ήρωά μου. 

Και ήρθε η επόμενη μέρα, αυτή η μέρα που όλοι ήταν χαρούμενοι και εγώ ένα τίποτα. Δεν είχα τον γιο μου στην αγκαλιά μου, δεν είχα τίποτα. Μου λέει ο άντρας μου ότι όλα καλά με τον μικρό, ούτε αναπνευστική υποστήριξη χρειάζεται, πως είναι δυνατός. Πήγα το απόγευμα μόνη μου να τον δω, διότι ο άντρας μου είχε δουλειά. Πάω έξω από τη ΜΕΝΝ με τους υπόλοιπους γονείς. Εκεί που μέχρι να σε φωνάξουν, σου φεύγει η μισή σου ζωή. Και η υπόλοιπη όταν μπαίνεις μέσα. Μπήκα και αντίκρισα τον γιο μου. Ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι, γεμάτο σωληνάκια παντού, στο κεφάλι, στα χεράκια του, στα ποδαράκια του. Ήταν τόσο σοκαριστικό που με έπιασαν λυγμοί. Πήγα να ακουμπήσω την πατούσα του και από το βάθος ακούω τη διευθύντρια της μονάδας «μην τον αγγίζεις». Εκεί χάθηκα. Φεύγω από τη μονάδα και ο κόσμος μου είχε γίνει τόσο μαύρος. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, δεν ήθελα κανέναν. Όλοι μέσα στην κλινική ήταν χαρούμενοι. Παντού δώρα, ανθοδέσμες, μπαλόνια, γλυκά, κουφέτα και μωρά. Παντού μωρά. Το δικό μου να προσπαθεί να επιζήσει με νύχια και με δόντια. 

Με όλα αυτά είχα αφήσει το στήθος μου και είχε γίνει πέτρα. Καμιά μαία δεν με βοήθησε. Το μόνο που μου έλεγαν: «Αφού το μωρό είναι στα πρόωρα, τι να το κάνεις το γάλα; Κοψ' το, δεν έχεις γάλα». Έβαλα όλη μου τη δύναμη και ξεκίνησα και έβγαζα γάλα μόνο για τον γιο μου. Ο μπεμπάκος μου γεννήθηκε 1740 γρ. και 42 πόντους. Ξεκίνησε να σιτίζεται με γάλα την 2η εβδομάδα της ζωής του, ενώ από την 1η είχε διασωληνωθεί. Ο άντρας μου και εγώ ήμασταν σαν ζόμπι. Η ζωή μας ήταν μόνο η μονάδα - κάθε μεσημέρι και κάθε απόγευμα εκεί. Η μονάδα είχε 3 θαλάμους, ο 1ος ήταν για το πιο σοβαρά περιστατικά. Κάτσαμε 2 εβδομάδες εκεί, μετά πήγαμε στον 2ο θάλαμο που ξεκίνησε να μαθαίνει το μπιμπερό και λίγο το στήθος. Εκεί κάναμε και την πρώτη αγκαλιά, ήθελα να τον γεμίσω φιλιά, να του πω πόσο πολύ τον αγαπάω, να το φωνάξω. Με τον καιρό περάσαμε και στον 3ο θάλαμο, για να πάρει βάρος, μέχρι που έφτασε τα 2150 γρ.

Ο μπεμπάκος μου γεννήθηκε στις 5/8, τον πήραμε στο σπίτι στις 4/9. Η χαρά μας απερίγραπτη, αλλά και το άγχος μας επίσης. Η χαρά όμως κράτησε λίγο. Στις 21/9 τον πήγαμε ξανά στη μονάδα διότι είχε 2 κυανωτικά επεισόδια στον ύπνο του, έπαθε σηψαιμία, είχε κολλήσει μικρόβιο στη μονάδα και έπρεπε να μείνει εκεί μέχρι τις 15/10. Πάλι άγχος, πάλι αγωνία, πάλι αϋπνίες, πάλι στεναχώρια και όμως βγήκαμε και μέχρι τώρα είμαστε καλά. Βέβαια δεν έχουμε ηρεμήσει από εξετάσεις, είτε αυτό είναι υπέρηχος εγκεφάλου, εξετάσεις ματιών, ισχίων, νεφρών, αλλά είμαστε έξω, είμαστε στο σπίτι μας, κατ' οίκον περιορισμένοι μέχρι να περάσει ο χειμώνας.

Θα μπορούσα να γράφω μέρες ατελείωτες για τα συναισθήματά μου, για τον πόνο που βίωσα και για το παιδί μου, αλλά και για τα υπόλοιπα παιδάκια εκεί μέσα, για τους ανθρώπους γιατρούς που κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να σώσουν τα παιδιά μας. Εύχομαι στον κάθε γονιό που μπαίνει εκεί μέσα να έχει δύναμη και υπομονή και γερά νεύρα, γιατί όλο αυτό σε βγάζει στην τρέλα και να μιλάει, να μην κλείνεται στον εαυτό του. Ήμουν στα πρόθυρα της κατάθλιψης, αλλά με τη βοήθεια του άντρα μου και χάρη στον γιο μου έχω κρατηθεί στα πόδια μου. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου