Δεν είναι εύκολο να μιλάς για αυτά τα πράγματα… αλλά κι από την άλλη δεν λένε ότι δεν πρέπει να κρατάμε μέσα μας ό,τι μας πονάει, μας πληγώνει, συναισθήματα, αισθήματα;
27 εβδομάδων και 4 ημερών έγραφαν τα χαρτιά. Εγώ επιμένω ότι ήμουν στην πρώτη μέρα της 28ης εβδομάδας. Τι σημασία έχει; Καμία. Η εικόνα του μικρού ήταν η πιο σοκαριστική που είδα μέχρι τότε. Βγαίνοντας την πρώτη μέρα από τη ΜΕΝΝ, είπα μέσα μου ότι αυτό δεν μπορώ να το αντέξω. Και η αλήθεια είναι ότι δυόμιση μήνες που μείναμε στη ΜΕΝΝ δεν τα πήγα πολύ καλά με τη διαχείριση της κατάστασης. Όσες φορές συγκρατούσα τους λυγμούς μου, ειλικρινά κατέβαλα τρομερή προσπάθεια. Και τώρα πάλι που τα ξανασκέφτομαι μου είναι δύσκολο, λυγίζω…
Μέσα στη ΜΕΝΝ δεν ξέρεις τι να ευχηθείς. Φοβάσαι ακόμα και για τις σκέψεις σου. Και πονάς. Πονάς πολύ. Πονάς για κάθε μωράκι που βρίσκεται εκεί μέσα. Κι αυτό είναι κάτι που σε συντροφεύει και στη μετά-ΜΕΝΝ εποχή.
27 εβδομάδων και 4 ημερών έγραφαν τα χαρτιά. Εγώ επιμένω ότι ήμουν στην πρώτη μέρα της 28ης εβδομάδας. Τι σημασία έχει; Καμία. Η εικόνα του μικρού ήταν η πιο σοκαριστική που είδα μέχρι τότε. Βγαίνοντας την πρώτη μέρα από τη ΜΕΝΝ, είπα μέσα μου ότι αυτό δεν μπορώ να το αντέξω. Και η αλήθεια είναι ότι δυόμιση μήνες που μείναμε στη ΜΕΝΝ δεν τα πήγα πολύ καλά με τη διαχείριση της κατάστασης. Όσες φορές συγκρατούσα τους λυγμούς μου, ειλικρινά κατέβαλα τρομερή προσπάθεια. Και τώρα πάλι που τα ξανασκέφτομαι μου είναι δύσκολο, λυγίζω…
Μέσα στη ΜΕΝΝ δεν ξέρεις τι να ευχηθείς. Φοβάσαι ακόμα και για τις σκέψεις σου. Και πονάς. Πονάς πολύ. Πονάς για κάθε μωράκι που βρίσκεται εκεί μέσα. Κι αυτό είναι κάτι που σε συντροφεύει και στη μετά-ΜΕΝΝ εποχή.
Ήταν πολύ μικρός και ο αγώνας που έπρεπε να δώσει ήταν τεράστιος. Η πρώτη που μου ευχήθηκε στον δρόμο μετά τη γέννα «Να σου ζήσει» πήρε την απάντηση «Να ζήσει».
Όταν είσαι μέσα στη ΜΕΝΝ βρίσκεσαι μονίμως στο σημείο μηδέν. Ο πόνος είναι αβάσταχτος. Πονάει η ψυχή σου. Δεν θέλεις να ενημερώνεσαι από τους γιατρούς για το προηγούμενο 24ωρο, σε ενδιαφέρει το επόμενο. Κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί τίποτα για αυτό.
Όταν κάποια στιγμή αντιμετωπίσαμε πρόβλημα με τα ματάκια του μικρού, η πρώτη σκέψη μέσα στο ασανσέρ ήταν αν γίνεται μεταμόσχευση ματιών. Η δεύτερη ότι το μοναδικό που ίσως θα με πείραζε είναι ότι δεν θα μπορούσα να δω τον ίδιο να μεγαλώνει. Όταν ξεπεράσαμε το πρόβλημα και μοιράστηκα τη σκέψη αυτή με τον άντρα μου, μου εκμυστηρεύτηκε ότι κι ο ίδιος έκανε ακριβώς την ίδια σκέψη.
Πόσο ανήμποροι είμαστε. Και πόσο μικροί. Πονάει ο μικρός; Υποφέρει; Συνέχεια ερωτήματα, πάντα αναπάντητα, σκέψεις απελπισίας, απόγνωση.
Και ξαφνικά αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Και συνεχίζεις να κλαις. Χαρά, λύπη, πόνος, ευτυχία, πώς μπορούν να χωρέσουν όλα αυτά στο τέταρτο που βλέπεις τον μικρό;
Με τον μικρό σπίτι. Ποιος γονιός μπορεί να ξεχάσει την ημέρα που γεννήθηκε το παιδί του; Ποιος γονιός πρόωρου νεογνού μπορεί να ξεχάσει την ημέρα που βγήκε από τη ΜΕΝΝ; Έχω κατακτήσει σε όλο το μεγαλείο το συναίσθημα που λέγεται απόλυτη ευτυχία. Τώρα θα μου πεις όλα στο απόλυτο δεν τα ένιωσες τόσο καιρό; Έχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχει άνθρωπος πάνω στον κόσμο που δεν θα αγαπήσει αυτό το μωρό.
Θα κλείσω με δύο σκέψεις. Θεωρώ ότι το ζήτημα της προωρότητας είναι ένα ακόμα ταμπού στα τόσα εκατομμύρια που μας τρώνε τις ζωές. Μου κάνει εντύπωση ότι οι γνωστοί μου δεν με ρωτάνε για τον μικρό πολλά πολλά, ούτε για την περιπέτεια που περάσαμε. Με τα ταμπού δυστυχώς κλειδώνουμε τις ψυχές και τα μυαλά μας. Εγώ δεν δέχομαι εκπτώσεις στα συναισθήματά μου. Θα συνεχίσω να μιλάω για το θέμα της προωρότητας και να ασχολούμαι όσο μπορώ, όπως μπορώ από τη θέση του γονιού, του ανθρώπου που δεν νιώθει άνετα κλεισμένος σε ένα καβούκι καθωσπρεπισμού. Αν μπορώ να προσφέρω το ελάχιστο, αυτό θα είναι ένας μικρός φόρος τιμής σε κάθε νεογνό που νοσηλεύεται σε εντατική.
Δεύτερη σκέψη που με βασάνιζε από την εποχή της ΜΕΝΝ και θα συνεχίσει να με βασανίζει. Εγώ είμαι σε θέση να γράφω την ιστορία μου, να μοιράζομαι την εμπειρία μου και ανήκω στην προνομιακή ομάδα που νικήσαμε τον Γολγοθά της ΜΕΝΝ. Τι γίνεται με εκείνους τους γονείς που η ιστορία τους δεν είχε την ίδια ευχάριστη κατάληξη;
Αντιγόνη Παπανικολάου
Όταν είσαι μέσα στη ΜΕΝΝ βρίσκεσαι μονίμως στο σημείο μηδέν. Ο πόνος είναι αβάσταχτος. Πονάει η ψυχή σου. Δεν θέλεις να ενημερώνεσαι από τους γιατρούς για το προηγούμενο 24ωρο, σε ενδιαφέρει το επόμενο. Κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί τίποτα για αυτό.
Όταν κάποια στιγμή αντιμετωπίσαμε πρόβλημα με τα ματάκια του μικρού, η πρώτη σκέψη μέσα στο ασανσέρ ήταν αν γίνεται μεταμόσχευση ματιών. Η δεύτερη ότι το μοναδικό που ίσως θα με πείραζε είναι ότι δεν θα μπορούσα να δω τον ίδιο να μεγαλώνει. Όταν ξεπεράσαμε το πρόβλημα και μοιράστηκα τη σκέψη αυτή με τον άντρα μου, μου εκμυστηρεύτηκε ότι κι ο ίδιος έκανε ακριβώς την ίδια σκέψη.
Πόσο ανήμποροι είμαστε. Και πόσο μικροί. Πονάει ο μικρός; Υποφέρει; Συνέχεια ερωτήματα, πάντα αναπάντητα, σκέψεις απελπισίας, απόγνωση.
Και ξαφνικά αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Και συνεχίζεις να κλαις. Χαρά, λύπη, πόνος, ευτυχία, πώς μπορούν να χωρέσουν όλα αυτά στο τέταρτο που βλέπεις τον μικρό;
Με τον μικρό σπίτι. Ποιος γονιός μπορεί να ξεχάσει την ημέρα που γεννήθηκε το παιδί του; Ποιος γονιός πρόωρου νεογνού μπορεί να ξεχάσει την ημέρα που βγήκε από τη ΜΕΝΝ; Έχω κατακτήσει σε όλο το μεγαλείο το συναίσθημα που λέγεται απόλυτη ευτυχία. Τώρα θα μου πεις όλα στο απόλυτο δεν τα ένιωσες τόσο καιρό; Έχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχει άνθρωπος πάνω στον κόσμο που δεν θα αγαπήσει αυτό το μωρό.
Θα κλείσω με δύο σκέψεις. Θεωρώ ότι το ζήτημα της προωρότητας είναι ένα ακόμα ταμπού στα τόσα εκατομμύρια που μας τρώνε τις ζωές. Μου κάνει εντύπωση ότι οι γνωστοί μου δεν με ρωτάνε για τον μικρό πολλά πολλά, ούτε για την περιπέτεια που περάσαμε. Με τα ταμπού δυστυχώς κλειδώνουμε τις ψυχές και τα μυαλά μας. Εγώ δεν δέχομαι εκπτώσεις στα συναισθήματά μου. Θα συνεχίσω να μιλάω για το θέμα της προωρότητας και να ασχολούμαι όσο μπορώ, όπως μπορώ από τη θέση του γονιού, του ανθρώπου που δεν νιώθει άνετα κλεισμένος σε ένα καβούκι καθωσπρεπισμού. Αν μπορώ να προσφέρω το ελάχιστο, αυτό θα είναι ένας μικρός φόρος τιμής σε κάθε νεογνό που νοσηλεύεται σε εντατική.
Δεύτερη σκέψη που με βασάνιζε από την εποχή της ΜΕΝΝ και θα συνεχίσει να με βασανίζει. Εγώ είμαι σε θέση να γράφω την ιστορία μου, να μοιράζομαι την εμπειρία μου και ανήκω στην προνομιακή ομάδα που νικήσαμε τον Γολγοθά της ΜΕΝΝ. Τι γίνεται με εκείνους τους γονείς που η ιστορία τους δεν είχε την ίδια ευχάριστη κατάληξη;
Αντιγόνη Παπανικολάου
Πόσο πολυ σε καταλαβαινω!!!Εμεις μειναμε στην ΜΕΝΝ 45 μερες κ ειδα τόσα που δε θα τα ξεχασω μια ζωη.Απο τοτε αναβω παντα τρια κερακια,το ενα για το γιο μου,το άλλο για το διδυμο αδερφο του που ειναι στον ουρανο κ το τριτο για όλα τα μωρα που νοσηλευονται στη ΜΕΝΝ
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ....ΕΓΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΑ ΕΓΚΥΟΣ ΜΕ ΕΞΩΣΩΜΑΤΙΚΗ ΗΜΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑ ΚΡΕΒΑΤΙ ΓΙΑ 1,5 ΜΗΝΑ ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΕΙΧΑ ΔΙΔΥΜΑ ,ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΜΟΥ ΗΡΘΕ ΑΙΜΟΡΟΓΙΑ ΣΑΝ ΝΑ ΕΣΦΑΞΑΝ ΕΜΕΝΑ ΑΝΤΙ ΤΟ ΑΡΝΙ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ 10 ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ ,ΕΚΑΤΣΑ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ 3 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ...ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΗΤΑΝ ΕΠΙΦΥΛΑΚΤΙΚΗ ΑΛΛΑ ΤΑ ΜΩΡΑ ΗΤΑΝ ΚΑΛΑ ΜΟΛΙΣ ΒΓΗΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 5 ΜΕΡΕΣ ΞΑΠΛΑ ΑΝΤΕ ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΛΕΓΑ ΠΑΕΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΦΟΡΑ ΘΑ ΤΑ ΧΑΣΩ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΑΥΤΑ ΕΚΕΙ ...ΕΚΑΝΑ ΔΥΟ ΠΕΡΙΔΙΣΗΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΑΝ ΟΣΠΟΥ ΤΗΝ 28 ΚΑΙ 2 ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΕΝΑ ΑΓΟΡΑΚΙ 1100 ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ 1020 ....ΕΓΩ ΟΤΑΝ ΤΑ ΕΙΔΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΑΠΟ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΚΤΟΣ ΟΤΙ ΤΟ ΑΓΟΡΑΚΙ ΤΟ ΕΒΑΛΑΝ ΑΙΜΑ ΕΙΧΕ ΧΑΜΗΛΑ ΑΙΜΑΤΟΚΡΙΤΗ 3 ΦΟΡΕΣ ΤΟΥ ΒΑΛΑΝΕ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΙΑ ...ΠΗΓΑΙΝΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΓΑΛΑ ΤΟ ΑΝΤΛΟΥΣΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΟ ΠΗΓΑΙΝΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΩΣΠΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΗΓΑ ΝΑ ΤΑ ΔΩ ΚΑΙ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΛΑ ΕΙΧΕ ΦΟΥΣΚΩΣΕΙ Η ΚΟΙΛΙΤΣΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΑΡΧΙΣΕ Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΕΒΑΖΕ ΚΙΛΑ ΑΛΛΑ ΤΙ ΕΙΧΕ ? ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΑΝΟΙΞΗ ΚΑΛΑ ΤΑ ΠΝΕΥΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΤΟΝ ΕΙΧΑΝ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ 2 ΜΗΝΩΝ ΕΠΑΘΕ ΑΝΑΚΟΠΗ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΣΟΚ ΜΕΓΑΛΟ ΑΛΛΑ ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΚΑΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΔΥΝΑΤΗ ΕΚΑΝΑ ΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΚΑΙ ΣΤΙΣ 62 ΗΜΕΡΕΣ ΠΗΡΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟ ΠΡΩΟΡΟ ΜΟΥ ΤΟ ΕΧΩ ΣΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΟΥ ΜΕ ΑΞΙΩΣΕ ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΩ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΝΝ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΑΝ......ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑ ΕΓΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΓΚΥΕΣ ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΓΙΑ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΑΝ ΠΡΩΟΡΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΚΡΙ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΝ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ ...ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΕΥΤΙΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2015....
ΑπάντησηΔιαγραφή