Μια ιστορία του 30%

Κι όμως ένα μαιευτήριο μπορεί τελικά να κρύβει ιστορίες με πολύ λυπημένους πρωταγωνιστές. Ελπίζω η ιστορία μας να δώσει κουράγιο σε όλους όσοι έχουν μωρά σε μονάδα. Γι’ αυτό και τη μοιράζομαι.

Ολική αναισθησία, καισαρική: Βάρος 730 γρ. Ηλικία: 24 εβδομάδες και 5 ημέρες. Πιθανότητες επιβίωσης: κάτω του 30%. Αυτή ήταν η πρώτη ενημέρωση. Τα πρώτα λόγια της προϊσταμένης της μονάδας: «Εδώ να μας θεωρείς οικογένειά σου». Που να ήξερε πόση αλήθεια έκρυβε αυτό. Τις πρώτες μέρες, θυμάμαι, δεν άντεχα να την κοιτάζω. Προσπαθούσα να εξοικειωθώ με τα μηχανήματα και με την εικόνα ενός πολύ προώρου μωρού. Δεν έχει νόημα να πω όλα τα μέτωπα που άνοιγαν και έκλειναν: Καρδιά, κεφάλι, πνεύμονες, έντερο, μάτια, αφτιά …

Την ακούμπησα μετά από 2,5 μήνες. Πώς να περιγραφεί το συναίσθημα αυτό; Δεν είχα αισθανθεί μάνα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Όταν με ρωτούσαν πόσα παιδιά έχω, έλεγα «1 ή μάλλον 2». Δεν τολμούσε κανείς να μου πει «Να σου ζήσει». Τι να πουν; Κρατούσα με νύχια και με δόντια τον θηλασμό γιατί είχα την ελπίδα ότι θα την ακουμπούσα στο στήθος μου, κάτι που φυσικά δεν έγινε ποτέ γιατί κάθε άσχημο νέο ήταν πλήγμα στο ήδη λιγοστό γάλα μου.

Και φτάνει τέλος Δεκεμβρίου, περίπου 4 μήνες μετά. Η μικρή στο κουνάκι της, εγώ να προσπαθώ να της δώσω αυτά τα καταραμένα 50 ml για να φύγουμε. Εγώ και όλοι γύρω μου χαρούμενοι. Μετράγαμε πλέον αντίστροφα, είχαμε φτιάξει και το δωμάτιο, είχαμε στρώσει και το χαλί, δεχόμασταν και τα πρώτα δωράκια. Και τότε ήρθε εκείνη η φοβερή μέρα. Που από το κουνάκι ξαναμπήκε στη θερμοκοιτίδα και από την 1 ξαναπήγε στην 3. «Λοίμωξη αναπνευστικού» μου είπαν. «Εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε» μου είπαν. «Τώρα το παιδί όσο αντέξει και ο Θεός». Δεν μπορώ να περιγράψω αυτό το συναίσθημα. Να έχεις ακουμπήσει το παιδί, να το έχεις πάρει αγκαλιά, να το έχεις μυρίσει να το έχεις ταΐσει και να στο παίρνουν πάλι με τον πιο βίαιο τρόπο και να ξαναγυρνάς στο σημείο μηδέν. Πιθανότητες επιβίωσης πολύ λίγες. Να παρακολουθείς ένα τόσο δα πλασματάκι να αγωνίζεται, να είναι χιλιοτρυπημένο κι εσύ να μην μπορείς να κάνεις τίποτα. Και να περνάνε οι ημέρες και να μην βελτιώνεται το παιδί, και να περνάνε οι εβδομάδες και να σου λένε «υπομονή» και να μην υπάρχει καμία βελτίωση. Και να κλαις πάνω από τη θερμοκοιτίδα και να σου λένε δεν πρέπει να κλαις γιατί το παιδί καταλαβαίνει.

Και ευτυχώς βρήκαν το δεύτερο μικρόβιο που δεν άφηνε το παιδί να βγει από τη διασωλήνωση. Είχαμε φτάσει τους 6-7 μήνες στη μονάδα. Αλλά και πάλι οι πνεύμονες χρειάζονταν βοήθεια. Και το παιδί δεν ήξερε να τρώει. Γιατί πώς να φάει αυτό το παιδί; Και δωσ’ του πισωγυρίσματα. Και πλέον στη μονάδα υπήρχε μια κούνια με παιχνίδια, γιατί δεν μπορούσε να είναι στη θερμοκοιτίδα το μωρό τόσους μήνες πια. Και δύο ταλαιπωρημένοι γονείς να προσπαθούν στις 2 ώρες που είχαν στη διάθεσή τους να ταΐσουν και να παίξουν με το μωρό τους…

Στους 8,5 μήνες πήραμε την απόφαση να την πάρουμε. Δεν πήγαινε άλλο. Οι γιατροί δεν έδιναν τη συγκατάθεση τους, αλλά εμείς είχαμε πάρει την απόφασή μας. Τη μεταφέραμε αρχικά σε ένα απλό δωμάτιο για μερικές μέρες, ώστε να μάθουμε να χειριζόμαστε το οξυγόνο και να την ταΐζουμε με το ρινογαστρικό. Αυτή ήταν και η πρώτη βραδιά που έμεινα με την κόρη μου, η πρώτη φορά που την είδε η αδελφή της, η πρώτη φορά που την είδαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες.  Είχα φανταστεί πολλές φορές την έξοδό μας από τη μονάδα. Θυμάμαι ότι έκλαιγα όλη την ήμερα, γιατί ουσιαστικά πήραμε το παιδί από τη μονάδα και το πήγαμε σε ένα απλό δωμάτιο νοσοκομείου. Σίγουρα όχι όπως το είχα ονειρευτεί.

Μετά από 9 μήνες το μωρό ήρθε στο σπίτι. Με το οξυγόνο, το ρινογαστρικό και μια σακούλα φάρμακα που μόνο που τα αντίκριζες σε έπιανε τρόμος. Μετά από περίπου 1 μήνα βγάλαμε το ρινογαστρικό και μετά από 4 μήνες το οξυγόνο. Θα ακουστεί περίεργο αυτό, αλλά όσο δύσκολο κι αν ήταν 9 μήνες μετά γίναμε ξανά οικογένεια. Η μεγάλη μου κόρη είδε την αδελφή της και την έπιασε μετά από 9 μήνες. Δεν το πίστευε. Μέρες μου έλεγε «δεν το πιστεύω, μαμά».

Τώρα, 16 μήνες μετά από εκείνη την πρώτη στιγμή, μπορώ ξανά και αναπνέω. Προσπαθώ να αντιμετωπίζω με αισιοδοξία όλα όσα προκύπτουν, γιατί μας περιμένουν 5 δύσκολα χρόνια. Επί 9 μήνες βιώσαμε έναν εφιάλτη, που μόνο αν τον ζεις μπορείς να το καταλάβεις. Χωρίς καμία ψυχολογική υποστήριξη, παρά τις επίμονες απαιτήσεις μου. Με τους γιατρούς και τις μαίες άλλοτε συμπαραστάτες κι άλλοτε ψυχρούς εκτελεστές. Με μια ζωή και έξω από τη μονάδα στην οποία πρέπει να επιβιώνεις. Με φίλους και οικογένεια που σε ρωτάνε όλο ενδιαφέρον και αγωνία κι εσύ απλά δεν μπορείς να τους εξηγήσεις τα ανεξήγητα. Με δυο γονείς διαλυμένους που πρέπει να παραμείνουν εκεί ζωντανοί.

Ναι είμαστε μια σπάνια περίπτωση του 30%. Ένα ποσοστό που για μας είτε θα ήταν 100% είτε 0%. Τελικά επιβίωσε και όπως φαίνεται θα έχει μια καλή ζωή. Εγώ έχασα πολλές φορές το κουράγιο μου. Αυτή όμως ποτέ. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα.

Αφιερωμένο σε όλους τους γονείς συμπαραστάτες που περάσαμε μαζί τις ατέλειωτες ώρες της αναμονής, εκεί έξω από αυτές τις 2 πόρτες της ΜΕΝΝ. Και στον παιδίατρό μας που αν δεν μας ενθάρρυνε μπορεί να ήμασταν ακόμα εκεί.

Η ιστορία της Βίκυς Β.: Με απόσταση ασφαλείας

Στον πρώτο υπέρηχο τον Οκτώβριο του 2010 λοιπόν, ο γιατρός επιβεβαίωσε τα ευχάριστα! Η κουκίδα ήταν εκεί. Η αρχή. Η ένωση. Στον δεύτερο υπέρηχο, η κουκίδα ήταν πάλι εκεί. Μόνο που δίπλα της ήταν και μια δεύτερη! Εγώ το μοναχοπαίδι, θα μεγαλώσω δίδυμα; Άγχος. Ενθουσιασμός. Αγωνία. Κύηση υψηλού κινδύνου. Χαρά. Μούδιασμα.

Στον τρίτο υπέρηχο, οι δύο κουκίδες μας εκεί, υπέροχες και τρυφερές. Μόνο που δίπλα τους... ήταν και μια τρίτη! Τρίδυμα; «Γιατρέ, θέλω μείωση». Ναι, αυτή ήταν η πρώτη μου φράση, κόντεψα να μείνω - και ο γιατρός και ο άντρας μου μαζί! Η τρίτη κουκίδα δεν ανέπτυξε ποτέ καρδιακή λειτουργία. Έτσι, δεν χρειάστηκε να υποστηρίξω έμπρακτα την παρορμητική δήλωσή μου. Τα δύο έμβρυα συνέχισαν να μεγαλώνουν φυσιολογικά. Αλλά και η τρίτη κουκίδα συνέχισε να μεγαλώνει… αφύσικα. Acardiac twin syndrome σε τρίδυμη κύηση. Σπάνιο, πολύ σπάνιο. Το ακαρδιακό έμβρυο τροφοδοτείται μέσω της κυκλοφορίας αίματος των άλλων δύο με πιθανή καταστροφική εξέλιξη για όλα. Εκτάκτως στο Λονδίνο, 13 εβδομάδων πια, για μια ειδική επέμβαση απομόνωσης της ανεπιθύμητης αυτής κυκλοφορίας. Ούτε αυτή χρειάστηκε τελικά, το τρίτο ακαρδιακό έμβρυο παραιτήθηκε από την υποκλοπή αίματος κι αυτό μάλλον συνέβη στους αιθέρες. Ανακούφιση, χαρά, προσμονή, αναπτέρωση ελπίδας, αισιοδοξία. Συνεχίζουμε με δύο μωράκια, ετοιμαζόμαστε για αυτή τη θεαματική είσοδο - το τι άλλο συνέβαινε στις ζωές μας εκείνη την περίοδο είναι μια άλλη ιστορία.. Η εγκυμοσύνη κυλά ομαλά, απλώς με πολύ συχνότερη παρακολούθηση από μια μονήρη κύηση.

24 Μαϊου 2011, 36 εβδομάδων, ημέρα Τρίτη και ώρα 13:54 και 13:55 έρχονται στον κόσμο η Α και η Β, 2220 γρ. και 2210 γρ. αντίστοιχα. Η Α και η Β αλλάζουν τον κόσμο μας για πάντα. Συναισθηματική έκρηξη, πρωτόγνωρα όλα, σαν να ξαναγεννήθηκα κι εγώ μαζί. Η πρώτη αγκαλιά στη μονάδα δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις, αλλά όποια το έχει ζήσει καταλαβαίνει. Στο δωμάτιο ένιωθα αμήχανα, σαν όλες να είχαν πάει για να γεννήσουν κι εγώ για σκωληκοειδίτιδα, μόνη, χωρίς μωρό, τα μωρά μου μόνα, να ακούν μπιπ -μπιπ αντί για τη φωνή μου. Από τη ζεστασιά στα αφιλόξενα, πώς θα το πάρουν; Θα μου το συγχωρήσουν; Υπομονή, κουράγιο, τουλάχιστον δεν έχουν κάποιο πρόβλημα, ούτε οξυγόνο δεν χρειάστηκαν, λίγο να πάρουν τα πάνω τους. Σε δέκα μέρες βγήκανε. Η Α και η Β ήρθαν εκεί που ανήκουν και σήμερα χορεύουν το «Μήλο μου, κόκκινο» πάνω στα τραπέζια και πάνε και στον παιδικό!

Ακόμα και σήμερα, με αφορμή αυτή την πρόσκληση για μοίρασμα της εμπειρίας, διαπιστώνω ότι δυσκολεύομαι να αφηγηθώ τα γεγονότα χωρίς να πάρω λίγη απόσταση ασφαλείας. Τα συναισθήματα και η ένταση με την οποία τα βίωσα, με κατακλύζουν, σχεδόν με πνίγουν. Υπήρξαν τραυματικές στιγμές σε αυτή την εμπειρία, που θέλουν χρόνο για να γιάνουν. Ας κρατήσω για σήμερα τα δάκρυα χαράς για την καλή έκβαση μιας δύσκολης πορείας και την ευγνωμοσύνη μου για την τυχερή μέρα της ζωής μου, τη μέρα της σύλληψης αυτών των φοβερών και αξιολάτρευτων πλασμάτων που έμελλε να αγαπήσω τόσο βαθιά..

Βίκυ Βάββα

Από τη θέση της γιαγιάς

Διαβάζω τις ιστορίες σας, τις ξέρω καλά, τις έχω ζήσει… Στο δωμάτιο ενός  μαιευτηρίου δίπλα στη μητέρα που προσπαθούσε να προστατεύσει έστω και για μία ημέρα την εγκυμοσύνη της. Έξω από την πόρτα της ΜΕΝΝ, περιμένοντας να διαβάσει μια έκφραση στο πρόσωπο της μητέρας που μόλις έβγαινε. Ύστερα, πάνω από μία κούνια, πάνω από την αναπνοή ενός μωρού. Πίσω από μια μητέρα εξαντλημένη, φοβισμένη για την αυριανή μέρα. Που όμως η κάθε μέρα της έδινε δύναμη, θάρρος, ελπίδα, της χάριζε απλόχερα ένα υπέροχο μωρό-θαύμα.

Μέσα από αυτή τη μητέρα νομίζω ότι ξέρω πόσο γενναίες αγωνίστριες είστε εσείς και τα μικρά σας θαύματα. Όλοι μας λοιπόν ας ευχηθούμε να είναι η κάθε σας μέρα γεμάτη αγάπη, ομορφιά και πίστη. Το αξίζετε.

Μια γιαγιά

Μια μητέρα γράφει από τη ΜΕΝΝ

Η δική μου ιστορία βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, ελπίζουμε ωστόσο ότι φτάνουμε στο τέλος.

Ήταν μια όμορφη Κυριακή, ακόμη θυμάμαι τι φορούσα εγώ και η μεγάλη μου κόρη. Περάσαμε ήρεμα, έτσι όπως συνηθίζουμε να περνάμε τις Κυριακές μας. Διένυα την 29η εβδομάδα κύησης. Νύχτα βαθιά, αλλάζω πλευρό κι εκείνη τη στιγμή αλλάξαν όλα, άλλαξε η ζωή, τα δεδομένα μας, εμείς.

Πήγαμε στο μαιευτήριο, ολική ρήξη αμνιακού σάκου, «θα κάτσεις μέχρι να γεννήσεις». Να μην μακρυγορώ, γέννησα στις 30 βδομάδες ακριβώς, τη λιλιπούτεια κόρη μου, 1500 γραμμάρια. Ο γιατρός με είχε ενημερώσει για τη συνέχεια, όμως η ΜΕΝΝ είναι ένας άλλος κόσμος που μόνο άμα γνωρίσεις, θα καταλάβεις. Είμαστε 32 μέρες μέσα, ενώ εδώ και 2 μέρες είμαστε στην «απλή παρακολούθηση», τρώγοντας προς το παρόν με ρινοκαθετήρα, αλλά - πού θα πάει; - θα τραβήξει και με το μπιμπερό.

Είμαι ευγνώμων που φτάσαμε ως εδώ χωρίς μεγάλα προβλήματα και πισωγυρίσματα. Αυτή τη στιγμή μου φαίνεται απίστευτο ότι κάποτε θα φύγουμε από εδώ. Ξερω όμως ότι θα γίνει. Και θα γίνει για όλα τα παιδάκια, σε όλα τα μαιευτήρια που αγωνίζονται να τα καταφερουν.
Νομίζω ότι μετά από όλο αυτό, έγινα καλύτερος άνθρωπος.

Στείλτε την ιστορία σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο Η ιστορία μου. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην αναφερθείτε σε νοσοκομεία και ονόματα γιατρών για ευνόητους λόγους. Τυχόν σχόλια που θα αναφέρονται σε ονόματα δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω. 

To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της προωρότητας. 

Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.

Η ιστορία της Μίνας: Πάνε 9 χρόνια από τότε

Συνήθως λέω την ιστορία μου σαν να την έχω ακούσει από κάποιον άλλο.

Τα μάτια μου τρέχουν και τα συναισθήματα με πλημμυρίζουν όταν διαβάζω ιστορίες ίδιες με την δική μου, μα όχι με την δική μου…

Ίσως γιατί τότε έκλαψα πολύ και σώθηκαν τα δάκρυά μου για μένα, έτσι πρέπει να έγινε, μα δεν θυμάμαι και σίγουρα να σας πω….

Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες μόνο γεγονότα.

Η προωρότητα έχει χαράξει στη μνήμη μου μόνο τα ασήμαντα και έχει κλέψει από αυτήν όλα τα σημαντικά…..

Θυμάμαι πότε μου είπαν  πρώτη φορά ότι έχω εκλαμψία αλλά δεν θυμάμαι την πρώτη φορά που τα παιδιά μου με είπαν μαμά……

Θυμάμαι την όψη που είχαν όταν πάλευαν να αναπνεύσουν, μα δεν θυμάμαι την όψη που είχαν όταν πάλευαν να με κάνουν να τα προσέξω…

Θυμάμαι τις φορές που έβγαλα το γάλα με το θήλαστρο και το άφησα μέσα στο μπουκάλι μέχρι να το χύσει ο άντρας μου ή η μαμά μου, μα δεν θυμάμαι τις φορές που πρωτοτάισα τις μικρές μου με το μπουκάλι στη μονάδα….

Θυμάμαι πώς είναι να μπαίνεις σε ένα άδειο παιδικό δωμάτιο, μα δεν θυμάμαι πως ήταν όταν έμπαινα και ήταν γεμάτο….

Θυμάμαι πώς είναι να τρέχεις με δύο πόρτ-μπεμπέ στα χέρια στους διαδρόμους του νοσοκομείου, μα δεν θυμάμαι πώς έτρεχα με τα παιδιά μου χέρι-χέρι….

Θυμάμαι πώς κάναμε φυσιοθεραπείες τρεις φορές την εβδομάδα για δύο περίπου χρόνια, μα δεν θυμάμαι πού και πότε πήγαμε διακοπές εκείνα τα χρόνια……

Θυμάμαι υπέρηχους, μαγνητικές, εγκεφαλογραφήματα, μα δεν θυμάμαι Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιές και Πάσχα….

Θυμάμαι πότε και πώς γέννησα τη Σωτηρία και την Αμαλία μου, στην 28^η εβδομάδα της κύησης, 860 γρ. και 1050 γρ. βάρος εισαγωγής στη μονάδα, με όλες τις πιθανότητες επιβίωσης εναντίον τους, μα ……

Μα δεν θυμάμαι πότε και πώς σε ενάμιση μήνα θα γίνουν εννέα χρονών, με όλες τις πιθανότητες επιβίωσης με το μέρος τους….

Αν υπάρχει το θαύμα του Θεού, εμείς το έχουμε σπίτι μας!

Αλλά έχει πάρει κομμάτια της ψυχής μας η άβυσσος για να το κληρωθούμε……

Ασημίνα Κεφαλά 

Η Αμαλία και η Σωτηρία 30 ημερών - όταν τις πρωτοάγγιξαν οι γονείς τους - και 8 ετών!

 

Στείλτε την ιστορία σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο Η ιστορία μου. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην αναφερθείτε σε νοσοκομεία και ονόματα γιατρών για ευνόητους λόγους. Τυχόν σχόλια που θα αναφέρονται σε ονόματα δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω. 

To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της προωρότητας. 

Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.

Η ιστορία της Χαράς: Ένα θαύμα 24 εβδομάδων

Την ιστορία του πώς έμεινα έγκυος και γιατί γέννησα πρόωρα την έχω μοιραστεί με πολύ κόσμο διαδικτυακά και μη, όμως πάντα στο θέμα θερμοκοιτίδα «πρόσεχα» λίγο τα λόγια μου, σκεπτόμενη εγκυούλες που ίσως διαβάζουν και ανθρώπους που δεν το έχουν ζήσει και ίσως ταράζονται. Σε αυτό το μπλογκ όμως όλα είναι διαφορετικά, γιατί στην πλειοψηφία τους οι αναγνώστες είναι γονείς που έχουν περάσει λίγο-πολύ από τη ΜΕΝΝ και δεν χρειάζεται να χαϊδεύεις αφτιά. Χρειάζεται μόνο ειλικρίνεια.

Περιληπτικά να σας πω ότι τη Δέσποινα την πιάσαμε με σπερματέγχυση. Είχα μια φυσιολογική εγκυμοσύνη με τα γνωστά συμπτώματα, μέχρι που στις 22 εβδομάδες, δύο μέρες μετά την Β επιπέδου που ήταν άψογη, είδα βλέννη. Ο γιατρός μου δεν θεώρησε απαραίτητο να κάνω καλλιέργεια, ούτε να πάρω αντιβίωση, έκρινε όμως, όταν λίγες μέρες αργότερα είχα 10λεπτες και 5λεπτες συσπάσεις, πως ήταν ιδέα μου και ίσως το έντερο μου και πως 2 Buscopan θα με χαλάρωναν για να κοιμηθώ. Mε τα πολλά και με τα λίγα βρέθηκα στο μαιευτήριο που εφημέρευε με διαστολή να με ξεγεννήσει ο γιατρός τις εφημερίας.

Με ρώτησε το ιστορικό μου και πόσων εβδομάδων ήμουν. Όταν του είπα «24+6» ο άνθρωπος ψιλοσκοτείνιασε, μου λέει «25+1». Όχι να επιμένω εγώ, έχουμε κάνει σπερματέγχυση, είμαι ακριβώς 24+6. «25+1» επέμενε αυτός. Αργότερα έμαθα πως βάσει κάποιας νομοθεσίας (κάτι τέτοιο), οι γιατροί δεσμεύονται στην Ελλάδα να βοηθούν το μωρό να επιβιώσει από 25 εβδομάδων και πάνω, ενώ από 25 και κάτω θεωρείται αποβολή (το ΙΚΑ με ζωντανό παιδί, μας ζήταγε 2 ολόκληρους μήνες πιστοποιητικό θανάτου, γιατί – λέει - δεν δικαιολογούταν ως τοκετός. Και αφού η μικρή έζησε, μου άλλαξαν τα χαρτιά και μου τα έκαναν 25+1).  

Ξέφυγα λίγο, ε; Πολύ φοβάμαι ότι θα το πάθω αρκετές φορές μέχρι να σας πω την ιστορία μου, οπότε ζητάω προκαταβολικά συγγνώμη. Ο υπέροχος εκείνος λοιπόν γιατρός εφημερίας, μου εξήγησε ότι το παιδί μου είχε απειροελάχιστες πιθανότητες να βγει ζωντανό και ακόμα λιγότερες να τα καταφέρει στη ΜΕΝΝ. Το μόνο θετικό στην όλη υπόθεση ήταν πως είχαν προλάβει να μου κάνουν τις σωτήριες γι’ αυτές τις περιπτώσεις κορτιζόνες. Αποφάσισα να γεννήσω με καισαρική και μου έκαναν ολική νάρκωση, μιας και η επισκληρίδιος δεν με έπιανε.

«Αν δεν τα καταφέρεις, η μαμά δεν σου κρατάει κακία» ήταν η τελευταία μου κουβέντα προτού κοιμηθώ. Και όταν ξύπνησα ήμουν απλά χάλια, πονούσα, δεν καταλάβαινα τι γινόταν γύρω μου και όλα γυρνούσαν. Αισθάνθηκα τον άντρα μου κοντά μου. «Το μωρό μας ζει». «Θα κοιμηθώ λίγο» απάντησα και με πήραν στην αίθουσα ανάνηψης. Όσο πέρναγε η ώρα και συνερχόμουν, προσπαθούσα να καταλάβω αν ήταν όνειρο ή αν πραγματικά είχα ακούσει ότι το παιδί ζούσε. Μόλις με πήγαν στο δωμάτιο, ζήτησα τον άντρα μου και όλοι οι άλλοι βγήκαν έξω. Ήταν χλωμός και σαστισμένος, σαν ρομπότ που προσπαθούσε να διεκπεραιώσει μια κατάσταση που τον ξεπερνούσε. Μου είπε ότι η μικρή ζει, ότι την έχουν διασωλήνωσει, έκανε μια βουτιά, αλλά επανήλθε, είναι στο χέρι του Θεού, έτσι του είπαν, έτσι μου είπε και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μας στη ΜΕΝΝ. Με εμένα να μην θέλω να μιλάω με κανέναν εκτός από τον άντρα μου και να μην ξέρω αν θέλω να πάω να δω τη μικρή.

Κατάφερα την τέταρτη μέρα να μπω στη μονάδα να τη δω. Είχα καρφωμένο το βλέμμα μου στο πάτωμα και μόλις μπήκαμε, μου είπε ο Γιώργος φτάσαμε. Σήκωσα τα μάτια μου, μου κόπηκε η ανάσα. Δεν έκλαψα, απλά ένιωθα ένα τεράστιο βάρος πάνω μου - αυτό το βάρος άργησε πολύ να φύγει. 

Άρχισαν λοιπόν οι επισκέψεις πρωί-απόγευμα και οι ενημερώσεις με το σταγονόμετρο από τους γιατρούς και με τρομερή έλλειψη τακτ από μερικούς. Η Δέσποινα είχε ανοικτό βοτάλειο που χρειάστηκε διπλή δόση φαρμάκων για να κλείσει, εγκεφαλική αιμορραγία τρίτου βαθμού, χρειαζόταν αναπνευστική υποστήριξη και φυσικά κολλήσαμε και μικρόβιο. Όταν μου είπαν ότι έχει λοίμωξη και της δίνουν αντιβίωση - να είμαι ειλικρινής - δεν είχα καταλάβει τη σοβαρότητα τις κατάστασης. Ούτως ή άλλως μονίμως όλα μαύρα μου τα έλεγαν. Η λοίμωξη υποχώρησε, αλλά λίγες μέρες μετά την κόλλησε το παιδάκι στη διπλανή θερμοκοιτίδα. Και εκεί τα έμαθα όλα (εκτός από το ότι η κόρη μου έκανε σηψαιμία, αυτό μου το φύλαγαν μυστικό μέχρι που φύγαμε). Δυστυχώς το γλυκύτατο αυτό αγοράκι, έγινε αγγελούδι στις 15.7.2010.

Εκείνη τη μέρα δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ήξερα ότι η κατάστασή του ήταν κρίσιμη και όταν δεν είδα τους γονείς του να περιμένουν απέξω για το επισκεπτήριο, σφίχτηκε η καρδιά μου. Μπαίνοντας στην αίθουσα όμως τον είδα στην θερμοκοιτίδα του και ενώ για ένα δευτερόλεπτο ηρέμησα, ύστερα άρχισα να κρατώ την ανάσα μου για να μην με καταλάβουν οι υπόλοιπες μαμάδες. Ο μικρούλης ήταν νεκρός. Τα μηχανήματά του ήταν κλειστά, το κεφαλάκι του είχε αίμα στην κορυφή και ήταν γερμένο προς την πλευρά μου έχοντας ένα κίτρινο σκοτεινό χρώμα. Το μωρό είχε πεθάνει, το άφησαν εκεί νεκρό και μας έβαλαν για επισκεπτήριο. Δεν κοίταξα την κόρη μου εκείνη τη μέρα, δεν μίλησα, βγήκα έξω και με το που πέρασα το σαλονάκι αναμονής τα πόδια μου δεν με κρατούσαν πια. Έπεσα κάτω και έκλαιγα με τέτοιους λυγμούς που όσοι με ήξεραν, νόμιζαν ότι κάτι είχε πάθει η Δέσποινα. Κι όμως τώρα που το θυμάμαι για την κόρη μου δεν είχα κλάψει μέχρι τότε.

Την επομένη με συνόδεψε ο άντρας μου στο γραφείο του διευθυντή ο οποίος με ευχαρίστησε που δεν τάραξα τις άλλες λεχώνες και βγήκε επί τόπου να κάνει παρατήρηση στον γιατρό που ήταν υπεύθυνος και άφησε το μωρό τόσες ώρες εκεί (ο μικρούλης είχε πεθάνει στις 9, το επισκεπτήριο ήταν στις 12.30). Ενώ λοιπόν ο διευθυντής του έβαζε τις φωνές (στα αλήθεια), εκείνο το κτήνος γέλαγε και έλεγε «καλά δεν έπαθε και τίποτα». Αυτός ο κατ’ ευφημισμόν άνθρωπος είναι αυτή τη στιγμή διευθυντής εκεί μέσα.  

Σας ζάλισα; Μα έγιναν τόσα πολλά εκεί μέσα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ:

- Το πρώτο της χασμουρητό! Έτσι καταλάβαμε πως παίρνει και μόνη της ανασούλες.

- Την πρώτη φορά που την άκουσα να κλαίει. Ένα μικρό γατάκι που δεν ήταν ψεύτικο, ήταν εκεί και είχε φωνή, πόσο αληθινή την έκανε αυτό το κλάμα!

- Την πρώτη φορά που την χάιδεψα. Ήταν ξαπλωμένη μπρούμυτα κι αφού διπλο-τριπλό-πλυνα τα χέρια μου, τα έβαλα τρέμοντας μέσα στη θερμοκοιτίδα και της χάιδεψα την πλατούλα κι εκείνη κούρνιασε αμέσως. Με όμορφες, αλλά και πολύ άσχημες και δύσκολες στιγμές, φτάσαμε στις 9/8/2010 να περιμένουμε έξω από τη μονάδα για να μας δώσουν μια συνταγή για οξυγόνο που ίσως χρειαστεί η μικρή, όταν έρθει η ώρα να την πάρουμε στο σπίτι. Πήγε μεσημέρι κι αυτή η συνταγή άφαντη κι εμείς να περιμένουμε στην πόρτα, ώσπου βγαίνει μια γιατρός και μας λέει: «καλέ, θα μπείτε να πάρετε το παιδί σας;». Χωρίς δεύτερη κουβέντα μπήκαμε, την βουτήξαμε και φύγαμε. Φοβόμασταν πως θα το μετανιώσουν ή πως θα ανακαλύψουν ότι κάνουν λάθος και θα την πάρουν πίσω. Την τυλίξαμε σε ένα σεντονάκι και φύγαμε. Έτσι απλά είχαν τελειώσει όλα τα βάσανά μας. Η «πατατούλα» μου, το μεγαλύτερο από τα τρία μου παιδάκια, ένα πλάσμα που θα θαυμάζω πάντα για τη δύναμή του…

Χαρά Πέτσιου

 Η Δέσποινα σήμερα! Στο βίντεο που ακολουθεί, η Δέσποινα στη ΜΕΝΝ.

http://www.youtube.com/watch?v=pKhuogRgWyg

Στείλτε την ιστορία σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο Η ιστορία μου. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην αναφερθείτε σε νοσοκομεία και ονόματα γιατρών για ευνόητους λόγους. Τυχόν σχόλια που θα αναφέρονται σε ονόματα δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω. 

To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της προωρότητας. 

Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.

Η ιστορία της Βίκυς: Το δικό μου αγγελάκι

Αυτό το μωρό ήταν το δεύτερο. Το πρώτο είχε γεννηθεί οκτώ μήνες, πριν μείνω ξανά έγκυος. Εργαζόμουν σε απαιτητική δουλειά και είχα στα χέρια μου ένα χαρτί εκ νέου πρόσληψης στην διαφημιστική εταιρία, ένα χρόνο μετά τη λήξη της επιλόχειας άδειας του πρώτου μου παιδιού.

Η κόρη μου γεννήθηκε φυσιολογικά, όμως μπήκε στην εντατική, όταν ήταν 7 ημερών με πυρετό και αιτιολογία «σηψαιμία μη αποδείξιμη» στο εξιτήριο, 15ημέρες μετά.

Ήθελα πολύ να μείνω μαζί της και είχα ζητήσει άδεια άνευ αποδοχών για 1 χρόνο. Μου την έδωσαν, μαζί με μια ενυπόγραφη, σίγουρη πρόσληψη, όταν επιστρέψω. Αυτό ήταν τελείως ασυνήθιστο. Προσπάθησα να κάνω και το δεύτερο παιδί μου, σ’ αυτό το διάστημα. Πίστευα στο travail à la chaîne των Γάλλων. Μαζί με το πρώτο και το δεύτερο. Τα ταΐσματα, τα πλυσίματα, τα παραμύθια, οι βόλτες, τα παιχνίδια θα γίνονται μαζί.

Η κόρη μου είχε οξυτάτη αντίληψη. Περνούσα ώρες πολλές μαζί της και της μιλούσα συνεχώς. Όταν έγινε τριών μηνών, ένοιωσα πως είχε μπει το νερό στ’ αυλάκι και επικοινωνούσα τέλεια μαζί της. Προσπαθούσα να μείνω ξανά έγκυος, όμως πέρασαν άλλοι πέντε μήνες, πριν δείξει ξανά το τεστ θετικό.

Μετρούσα τους μήνες απογοητευμένη, πως δεν θα προλάβαινα να επιστρέψω στη δουλειά μου εγκαίρως. 1 Νοεμβρίου θα έπρεπε να ήμουν στο γραφείο. Κι εγώ περίμενα το μωρό 25 Δεκεμβρίου. Έτσι ξεκίνησα τη δεύτερη εγκυμοσύνη. Με ένα μωρό οκτώ μηνών και μπόλικη ανησυχία για την εργασία μου. Στην πρώτη εγκυμοσύνη είχα αιμορραγίες στο ξεκίνημα και τις περίμενα ξανά στη δεύτερη. Πίστευα πως θα κάνω τις ενέσεις μου και όλα θα περνούσαν. Δεν  είχα υπολογίσει πως τώρα είχα ένα μωρό κάμποσων κιλών να σηκώνω συνεχώς κάθε μέρα: να το πλύνω, να το ντύσω, να το ταΐσω, να το πάω βόλτα, να το βάλω στο πάρκο, στο κρεβάτι, να το νανουρίσω.

Οι αιμορραγίες ήρθαν και δεν περνούσαν. Είχε φτάσει Πάσχα όταν μια ξαφνική, έντονη αποκόλληση πήγματος αίματος, θεωρήθηκε από τον γιατρό πως μπορεί να ήταν αποβολή κύησης. Τη Δευτέρα του Πάσχα έκανα υπερηχογράφημα και είδαμε το μωρό στη θέση του. Όμως δεν κουνιόταν, ούτε ακουγόταν ο χτύπος της καρδιάς του ακόμα. Ο γιατρός είπε πως μπορεί να ήταν νεκρό ή ζωντανό. Οι μέρες θα έδειχναν. Αν θα το απέβαλε το σώμα ή αν χτυπούσε στις επόμενες μέρες η καρδιά του. Η μαμά μου πήρε την κόρη μου κι εγώ έμεινα ακίνητη στο κρεβάτι περιμένοντας ένα χτύπο. Φοβόμουν παράλληλα μήπως αρρώσταινα με ένα νεκρό μωρό στην κοιλιά μου τόσες μέρες. Πέρασαν έτσι πέντε μέρες. Μέχρι που ένα βράδυ, ήρθε ο γιατρός με κινητό υπέρηχο στο σπίτι και ακούσαμε για πρώτη φορά την καρδούλα του να χτυπά, δυνατά, καθαρά και επίμονα. «Είμαι εδώ!»

Η εγκυμοσύνη συνεχίστηκε σχετικά ομαλά, με καλές εξετάσεις και την κόρη μου ξανά στο σπίτι μας. Την βαπτίσαμε, πήγαμε καλοκαιρινές διακοπές ένα μήνα στις Σπέτσες, όταν ήμουν πέντε μηνών έγκυος.

Αν ήξερα σε τι γκρεμό ισορροπούσα, δεν θα είχα κουνηθεί από την Αθήνα. Η αποκόλληση στο ξεκίνημα ήταν μερική αποκόλληση πρόδρομου πλακούντα, η οποία δεν φαινόταν στους υπερήχους. Το μωρό τρεφόταν από ένα μισοξεκολλημένο πλακούντα που ήταν έτοιμος να αποκολληθεί εντελώς. Οι πιθανότητες να ζήσω σε περίπτωση αποκόλλησης υπήρχαν, μόνο αν ήμουν σε απόσταση αναπνοής από το νοσοκομείο. Κι εγώ δεν το ήξερα. Και έκανα όσα θα έκανα κάθε μέρα. Περπατούσαμε από το Παλιό Λιμάνι για να κάνουμε μπάνιο στην παραλία του Γαρούφαλου και για να πάμε με τα πόδια στην Ντάπια. Όσοι ξέρουν, μιλάμε για μεγάλες αποστάσεις. Μερικές φορές είχε πέσει πολύ η πίεσή μου και ένοιωθα αδυναμία και ζαλάδα. Αλλά γενικά ήμουν καλά και χαιρόμουν τις διακοπές και την άγνοιά μου.

Επιστρέψαμε στην Αθήνα και ξεκίνησα να ψάχνω σπίτι για να μετακομίσουμε κοντά στη μητέρα μου. Θα με βοηθούσε με τα παιδιά, όσο εγώ θα ήμουν στο γραφείο. Είχε μπει ο Οκτώβρης και  είχα αρχίσει να ζορίζομαι πολύ. Δεν είχα δυνάμεις και ήθελα να μένω συνεχώς ξαπλωμένη. Με το ζόρι έκανα εξωτερικές δουλειές και η μαμά μου έπαιρνε συχνά την κόρη μου σπίτι της για να ξεκουράζομαι.

Μέχρι εκείνο το Σάββατο, στις 17 του Οκτώβρη. Έμενα στο Π.Φάληρο κι η μαμά μου στο Χαλάνδρι. Είχαμε βρει το σπίτι για να μετακομίσουμε κι έψαχνα μοκέτα για το δωμάτιο των παιδιών. Στηριζόμουν από μοκέτα σε μοκέτα για να προχωρήσω στο κατάστημα, ούτε αναπνοή δεν είχα δύναμη να πάρω. Πήγαμε για φαγητό στο σπίτι της μαμάς μου και ξάπλωσα. Ξύπνησα με ακατάσχετη αιμορραγία που έφερε πανικό σε όλους στο σπίτι. Ο γιατρός μου σύστησε να μείνω ξαπλωμένη με μαξιλάρι στους γοφούς, για να δούμε αν θα σταματήσει. Η μαία μου είπε να πάω τρέχοντας στο νοσοκομείο.

Πήγα όπως, όπως, ξαπλωμένη στο αυτοκίνητο. Όταν έφτασα η αιμορραγία είχε σταματήσει σχεδόν. Με έβαλαν κατευθείαν στα επείγοντα, ξεχνώντας τις διαδικασίες προετοιμασίας. Συνέδεσαν τη συσκευή για να ακούσουν τους χτύπους του μωρού. Σε λίγα λεπτά, άρχισαν να ασθενούν και να χάνονται. Έσπασαν με μια ακίδα το σάκο και πλημμύρισε το κρεβάτι αίματα. Εκεί ξεκίνησε ο πανικός που κράτησε ώρες.

Έσπρωξαν το κρεβάτι στο χειρουργείο, φωνάζοντας για να πάρουν προτεραιότητα. Έβαλαν τα πράσινα πανιά πάνω μου και εμφανίστηκαν τα νυστέρια κι εγώ ήμουν ακόμα ξύπνια. «Καισαρική, να σώσουμε το μωρό, γρήγορα». «Είμαι ξύπνια» ούρλιαζα για να με ακούσουν, μέχρι που μια μάσκα κόλλησε στο πρόσωπό μου. Κοιμήθηκα πανικόβλητη.

Ξύπνησα, βλέποντας τους λευκούς τοίχους στην αίθουσα των λεχώνων. Δεν είχα δύναμη να ανοίξω τα μάτια μου, ούτε να αναπνεύσω. Ένιωθα μόνο το κενό και την αίσθηση πως δεν χωρούσα στο δωμάτιο. Οι τοίχοι με περιόριζαν, με έπνιγαν. Ήθελα να φύγω. Έκλαιγα σιωπηρά γιατί δεν μπόρεσα να προστατεύσω τον εαυτό μου και το μωρό μου. Έκλαιγα για την κόρη μου που έχανα. Δεν είχα δύναμη να αναπνεύσω. Ένιωθα πως αιμορραγούσα έντονα κάτω από τα ολόλευκα σεντόνια και δεν είχα δύναμη να μιλήσω.

Είχαν ακουμπήσει τα χέρια μου πάνω από την κουβέρτα. Μπόρεσα να κουνήσω ένα δάχτυλο. Η νοσοκόμα που περνούσε κατάλαβε την κίνηση και με ρώτησε αν είμαι καλά. Ξανακούνησα το δάχτυλο κι εκείνη σήκωσε τα σκεπάσματα. Εκεί ξεκίνησε ο δεύτερος πανικός. Άρχισε να φωνάζει να έρθει γιατρός γιατί αιμορραγούσα, έπιασε το χέρι μου να βρει το σφυγμό και δεν υπήρχε. «Δεν έχει σφυγμό, δεν έχει σφυγμό». Εκεί τελείωνα το δικό μου ταξίδι πολύ εύκολα. Η απογοήτευση για όσα επέτρεψα να γίνουν, ήταν αμείλικτη εκείνη την ώρα, με καταδίκαζε. Μόνο τα μάτια της κόρης μου ήταν το αντίδοτο, για να επιλέξω να ζήσω εκείνη την στιγμή.

Επέστρεψα κι άφησα τα κλάματα να κυλήσουν. Η φιάλη με το αίμα είχε μπει ήδη στη φλέβα μου και συνέχιζαν να βάζουν αίμα μέχρι το πρωί. Εκείνο το βράδυ πόνεσα όσο δεν έχω πονέσει ποτέ στη ζωή μου. Τόσο στο σώμα όσο στη ψυχή.

Τον γιο μου τον έβαλαν στην εντατική. Γεννήθηκε στην 31^η εβδομάδα κύησης. 2150 γρ. και 46 εκ. Ο μισοξεκολημμένος πλακούντας τον έθρεψε αρκετά καλά. Τον πρωτοείδα την επόμενη ημέρα. Με κατέβασαν με καροτσάκι στη μονάδα εντατικής. Το πρόσωπό μου ήταν στο ίδιο ύψος με το δικό του. Μέσα σε ένα πλαστικό κουτί με λάμπα θέρμανσης, ένα γυμνό μωράκι με μια πάνα, ξαπλωμένο μπρούμυτα, με το πρόσωπο στο πλάι. Τα μάτια του ήταν κλειστά. Το σώμα του ήταν ένας χάρτης με μπλε φλέβες, το δέρμα του ήταν διάφανο σχεδόν. Η μύτη του ήταν στραβή, ακουμπούσε το στρωματάκι. Η νοσοκόμα ήρθε να του αλλάξει πάνα. Δεν είχε ψαχνό στο πoπάκι του, ένα ίσιο σώμα που χωριζόταν σε δύο πόδια, επίπεδο. Το γύρισε ανάσκελα και είδα πως είχε μόνο μια θηλή στο στήθος. Γύρισα με απόγνωση στο γιατρό και τον ρώτησα «Το μωρό δεν έχει ποπό, δεν έχει θηλή κι έχει στραβή μύτη». Μου απάντησε «Το ότι αναπνέει με 98% οξυγόνο, κυρία μου, δεν το βλέπετε;» Έτσι ήρθε στη ζωή το αγγελάκι μου. Πληγωμένο όπως και η μαμά του. Ήμουν πολύ θυμωμένη με τον εαυτό μου. Που δεν προστάτευσα το παιδί μου, εμένα και το άλλο μου παιδί από τον κίνδυνο να χαθούμε.

Το αγγελάκι έμεινε στη θερμοκοιτίδα μέχρι τις 10 Νοεμβρίου. Ξεπέρασε το πρώτο πρόβλημα αναπνοής όπου οι πνεύμονες  κολλούσαν γιατί δεν είχαν υγρό οι κυψελίδες. Πήρε μέρος σε μια έρευνα νεογνών για τον ίκτερο, γιατί μόνο έτσι βρίσκονται λύσεις για τα προβλήματα για τα επόμενα μωρά. Δύο χρόνια τον παρακολουθούσαν στο μαιευτήριο με τεστ νοημοσύνης για να δουν αν έχει επηρεαστεί η ανάπτυξη του εγκεφάλου του  από την υπερβολική ποσότητα οξυγόνου που πήρε στην πρώτη εβδομάδα. Πέντε χρόνια τον παρακολουθούσε οφθαλμίατρος για την ίδια αιτία. Τρεις μήνες, από τότε που γυρίσαμε σπίτι, χρειάστηκαν για να μάθει να συντονίζει την αναπνοή με την  κατάποση και να μπορέσει να φάει για πρώτη φορά ένα μπουκάλι γάλα. Μέχρι τότε, ήθελε 45 λεπτά για να μπορέσει να φάει 30ml. Κι εγώ τάιζα κάθε δύο ώρες, μέρα νύχτα για 3 μήνες, με ενδιάμεσο κενό 20 λεπτών. Έτσι έμαθα να κοιμάμαι σε 20 λεπτά. Βυθίζομαι απόλυτα και ξυπνώ σαν να έχει ξημερώσει νέα ημέρα.

Δεν επέστρεψα στην εργασία μου. Βρήκα νέα εργασία σε διαφημιστική εταιρία, ενάμιση χρόνο μετά τη δεύτερη γέννα.

Το αγγελάκι μου είναι 21 ετών σήμερα και είναι υγιές. Τον ονόμασα Άγγελο. Η Άννα μου είναι 22. Όλα αυτά τα χρόνια προσπάθησα πολύ να προστατεύσω και να μην απογοητεύσω ξανά τα παιδιά μου.

Κρατώ ακόμα τα παιδιά μου αγκαλιά στα πόδια μου και τους τραγουδάω. Το καθένα με τη σειρά του, όποτε μου το επιτρέπουν. «Έλα να σου κάνω τάνα-τάνα», τους λέω. «Μεγαλώσαμε, βρε μαμά» μου λένε. Εκείνα δεν ξέρουν πόσο άδεια ήταν η αγκαλιά μου όταν γεννήθηκαν και πόσο πόνεσα μέχρι να τα φέρω σπίτι και να μάθω να τα προστατεύω.

Κέλλυ μου, σ’ ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία και την πρόσκληση να βγάλω από την καρδιά μου τη δική μου ιστορία. Εύχομαι όλα τα προωράκια να κερδίζουν τη μάχη και οι γονείς να είναι άξιοι προστάτες.

Βίκυ Κουμάντου 

Στείλτε την ιστορία σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο Η ιστορία μου. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην αναφερθείτε σε νοσοκομεία και ονόματα γιατρών για ευνόητους λόγους. Τυχόν σχόλια που θα αναφέρονται σε ονόματα δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω. 

To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της προωρότητας. 

Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.

Η ιστορία της Μαίρης: Δεν ήθελα να βλέπω κανέναν

Αρχικά δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να μοιραστώ τη δική μου ιστορία, όχι γιατί κουβαλάω κάποιο σχετικό ταμπού με το θέμα «προωρότητα», αλλά γιατί ακόμα είναι αρκετά νωρίς και δεν έχω την ψυχική δύναμη να καταθέτω τα συναισθήματά μου για το συγκεκριμένο θέμα. Παρακινήθηκα όμως από την ιστορία μιας καλής φίλης και αποφάσισα να το κάνω.

Ήταν πριν από περίπου έναν χρόνο, όταν ήρθε επιτέλους η πολυπόθητη  εγκυμοσύνη, την οποία τόσο εγώ, όσο και ο σύζυγός μου επιθυμούσαμε πολύ. Η χαρά έγινε μεγαλύτερη όταν στον πρώτο υπέρηχο είδαμε δύο κουκίδες, αντί για μία. Ακολούθησε ενθουσιασμός από εμάς και στη συνέχεια και από τους συγγενείς, σχέδια για το μέλλον, την ανατροφή δύο παιδιών ταυτόχρονα, αλλά και αγωνία για τις πολλές απαιτήσεις με τις οποίες θα ερχόμασταν αντιμέτωποι.

Η εγκυμοσύνη δύσκολη, όπως και κάθε πολύδημη κύηση. Τα συμπτώματα αδιαθεσίας πολύ έντονα, μικρές αιμορραγίες ανά διαστήματα και γενικά η ζωή μου περνούσε από το κρεβάτι στον καναπέ με πολλά βιβλία να μου κάνουν παρέα και υπομονή. Είχα επικεντρωθεί στο αποτέλεσμα που θα αποζημίωνε.

Μέχρι που έφτασε το υπερηχογράφημα β’ επιπέδου, στο οποίο ο γιατρός, αφού μας επιβεβαίωσε ότι είχαμε δύο κόρες, μας ενημέρωσε ότι πλέον τα πράγματα βαίνουν καλύτερα και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Το ίδιο διαπιστώθηκε και στον υπέρηχο τον επόμενο μήνα. Εγώ βέβαια εξακολουθούσα για παν ενδεχόμενο να περνάω τις μέρες μου χαλαρά στο σπίτι.

Μέχρι τη στιγμή που φτάνω στην 27^η εβδομάδα κύησης και ξυπνάω με πόνους στην κοιλιά. Αμέσως επικοινωνώ με τον γιατρό μου, ο οποίος μου συνέστησε να πάω με ηρεμία στο μαιευτήριο για να κάνω εξέταση στον καρδιοτοκογράφο. Τηλεφωνώ κατευθείαν στον σύζυγό μου και όντως κάνουμε ό,τι μας είπαν. Μας πληροφορούν ότι είχα μικρές συσπάσεις, τίποτα το σημαντικό, πολύ συνηθισμένο σε αυτή την ηλικία κύησης και ότι θα με κρατούσαν για μια μικρή παρακολούθηση και μετά θα μπορούσα να επιστρέψω στο σπίτι συνεχίζοντας την αγωγή εκεί.

Έτσι έγινε για δύο ημέρες με εμένα να ανησυχώ, διαισθανόμενη ότι κάτι δεν πάει καλά και με τους γιατρούς να μου λένε ότι δεν φαίνεται να είναι τίποτα. Έως τη δεύτερη μέρα το μεσημέρι, ξαφνικά ενώ χαλαρώναμε με τον σύζυγό μου στο δωμάτιο, αρχίζει μία ακατάσχετη αιμορραγία. Κατευθείαν βρέθηκα στο χειρουργείο με τους γιατρούς να τρέχουν πανικόβλητοι, σαν να έβλεπα ιατρική σειρά στην τηλεόραση. Το επόμενο που θυμάμαι είναι τον γιατρό μου πάνω από το κεφάλι μου, να μου λέει ότι μου έκαναν συνεχώς μεταγγίσεις και ότι ήμουν τυχερή που ήμουν μέσα στο νοσοκομείο γιατί είχα μόλις δέκα λεπτά ζωής. Είχα πάθει κεντρική αποκόλληση πλακούντα, κάτι σπάνιο, που συμβαίνει ξαφνικά και πολύ πολύ σοβαρό. Τα παιδιά είχαν μεταφερθεί στη ΜΕΝΝ, το ένα μάλιστα είχε πνιγεί από το αίμα μου και χρειάστηκε να του κάνουν ανάνηψη.

Εγώ βέβαια ήμουν υπό τρομερό σοκ και γύρισα σε ένα δωμάτιο γεμάτο συγγενείς που μου έλεγαν συγχαρητήρια, χωρίς να ξέρω πώς να αντιδράσω. Την πρώτη ημέρα δεν μπόρεσα να δω τα παιδιά, γιατί ήμουν πολύ αδύναμη. Τα είδε μόνο ο σύζυγός μου. Την επόμενη ημέρα όμως, ξεκίνησα και εγώ να πάω να τα δω. Μέχρι τότε δεν είχα ποτέ ασχοληθεί με το θέμα προωρότητα, το μόνο που είχα πληροφορηθεί από τον γιατρό μου ήταν ότι στις δίδυμες κυήσεις, υπάρχει περίπτωση να γεννήσεις στον όγδοο μήνα, αλλά δεν αγχωνόμουν ιδιαίτερα, καθώς ήξερα πολλές περιπτώσεις γέννας έναν μήνα νωρίτερα. Σε καμία περίπτωση δεν ήμουν προετοιμασμένη για αυτό που θα αντίκριζα. Δύο μαύρα κορμάκια, μια σταλιά, μόλις 810 και 820 γραμμάρια, σε δύο γυάλινα κουτιά, διασωληνωμένα, παντού τρυπημένα, με δεκάδες σωληνάκια και με μηχανήματα να σφυρίζουν πάνω από το κεφάλι τους. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι δεν μπορούσα ούτε να τα κοιτάξω. Οι γιατροί πολύ κουμπωμένοι μας προειδοποίησαν πόσο δύσκολα ήταν τα πράγματα, καθώς τα παιδιά ήταν εξαιρετικά πρόωρα και για τις άπειρες δυσκολίες που θα συναντούσαν με πρώτη το αν θα κατάφερναν να βγάλουν τα πρώτα εικοσιτετράωρα.

Γύρισα πίσω στο δωμάτιο του μαιευτηρίου σε άθλια κατάσταση, με τους συγγενείς να με ρωτούν πώς μου φάνηκαν τα παιδιά. Το μόνο που ήθελα ήταν να εξαφανιστούν όλοι. Την επόμενη μέρα δεν είχα το κουράγιο να πάω να τα δω. Ακόμα αισθάνομαι τύψεις για αυτό. Στη συνέχεια όμως σκέφτηκα ότι αυτά τα πλασματάκια δίνουν μάχη για τη ζωή τους και εγώ πρέπει να είμαι εκεί να τα στηρίξω. Και έτσι άρχισα να πηγαίνω καθημερινά στα επισκεπτήρια. Ήμουν θυμωμένη με όλους, με τους συγγενείς και τους φίλους που έρχονταν να με δουν, να πούμε τι; Πώς ήταν η εμπειρία της γέννας; Ακόμα και με τον άντρα μου που δε τους έδιωχνε. Δεν ήθελα να βλέπω κανέναν. Και βέβαια περισσότερο με τον εαυτό μου, κατηγορώντας τον ότι εγώ φταίω για αυτή την κατάσταση.

Το να αρχίσω να απαριθμώ ιατρικούς όρους για όλα αυτά από τα οποία κινδύνεψαν τα παιδιά δεν έχει κανένα νόημα. Τις τρεις πρώτες βδομάδες δεν θυμάμαι καν τι μας έλεγαν οι γιατροί. Έχω κάνει διαγραφή από το μυαλό μου. Το μόνο που θυμάμαι είναι να πηγαίνουμε στα επισκεπτήρια μισή ώρα σαν ρομποτάκια (τι να σου κάνει μισή ώρα;) για να μας ενημερώσουν για την πορεία τους. Δεν ζούσα καν εκείνη την εποχή. Ταυτόχρονα άκουγα όλα εκείνα τα εκτός τόπου σχόλια των υπολοίπων, τύπου «κοιμήσου τώρα όσο μπορείς» και «όταν έρθουν σπίτι θα αρχίσουν τα δύσκολα», τη στιγμή που δεν ξέραμε τι θα ξημέρωνε την επόμενη μέρα. Έτσι πέρασαν οι μέρες, μέχρι που ξεπερνώντας πολλά εμπόδια, μετά από τρεις μήνες μας ανακοίνωσαν ότι θα τα παίρναμε σπίτι. Δεν ξέρω τι ήταν εντονότερο. Η χαρά μας ή το άγχος μας για τη μεγάλη ευθύνη την οποία αναλαμβάναμε.

Οι συγκεκριμένες μπέμπες είναι αυτή την στιγμή πέντε μηνών (χρονολογική ηλικία). Για την ηλικία κύησης τα πάνε περίφημα, χωρίς κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Βέβαια το άγχος και το τρέξιμο πολύ μεγάλο, με συνεχείς εξετάσεις για να διαπιστώσουμε ότι όλα βαίνουν καλώς, με ειδικά εμβόλια για την ευαισθησία που έχουν όλα τα πρόωρα παιδιά στους πνεύμονες, και προσοχή να περάσει ο χειμώνας χωρίς να αρρωστήσουν σοβαρά, μια και είναι πιο ευάλωτα. Παρ’ όλα αυτά και παρά τη μεγάλη μας κούραση, τόσο εγώ όσο και ο σύζυγός μου νιώθουμε μεγάλη ευτυχία και σχεδόν δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι τα έχουμε μαζί μας.

Όποιος δεν έχει έρθει αντιμέτωπος με το θέμα «προωρότητα» δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να καταλάβει τι σημαίνει ΜΕΝΝ και βέβαια την ψυχολογία μιας μητέρας που περνάει όλον αυτόν τον γολγοθά. Ακόμα με εξοργίζουν συμβουλές του στυλ «αφού όλα πήγαν καλά τι ανησυχείς;» και «σήμερα όλα αντιμετωπίζονται». Πρόκειται για πολύ ψυχοφθόρα διαδικασία, τόσο όσο διάστημα είναι το παιδί στη θερμοκοιτίδα, όσο και μετά στο σπίτι, γιατί η γωνία και τα προβλήματα συνεχίζονται και εκεί. Παρ’ όλα αυτά τα παιδιά μου αποδείχτηκαν δυνατά και θέλω να πιστεύω ότι όλα θα εξελιχθούν μια χαρά.

Κάποια στιγμή μετά από χρόνια, όταν θα αισθανθώ έτοιμη, θα τους μιλήσω για την προωρότητά τους. Γιατί δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτελεί ταμπού και να ντρέπονται ή να κρύβονται για αυτό. Κι εγώ ίσως κάποια στιγμή να μπορέσω να ξεπεράσω αυτό που έγινε και να βάλω στην άκρη τις τύψεις που νιώθω ακόμα όταν τις κοιτάζω….

Στείλτε την ιστορία σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο Η ιστορία μου. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην αναφερθείτε σε νοσοκομεία και ονόματα γιατρών για ευνόητους λόγους. Τυχόν σχόλια που θα αναφέρονται σε ονόματα δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω. 

To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της προωρότητας. 

Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.

Η ιστορία της Μάρβι: Πονάει το σώμα από την έλλειψη της αγκαλιάς

30 Μαρτίου 2006. 31 εβδομάδων έγκυος. Ανοιξιάτικη μέρα, με βρήκε να τσακώνομαι άσχημα με τον τότε διευθυντή μου. Σπάνε τα νερά στον γυρισμό για το σπίτι.

Περπατάω μόνη μου και συνειδητοποιώ ότι με περιμένει ένας Γολγοθάς.

Την επόμενη μέρα, «συναντάω» την κόρη μου. Για τις επόμενες 44 μέρες μας χωρίζει ένα τζάμι. Αναρρώνω από την καισαρική σε 3 μέρες μόνο. Την τέταρτη, μια πανελλαδική απεργία σε όλα τα μέσα μεταφοράς και ο άντρας μου εγκλωβισμένος στο Κέντρο με  πανικοβάλλει: πώς θα φτάσω στο μαιευτήριο έγκαιρα; Κουβαλάω το «πολύτιμο» γάλα μου: 10 γραμμάρια όλα κι όλα. Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω για ‘κεινη. Το μόνο που μπορώ να της προσφέρω. Ανεβαίνω στη μηχανή ενός φίλου μας και φτάνω. Τα ράμματα έχουν ανοίξει αλλά εγώ έχω φτάσει. Δεν έχω χάσει το επισκεπτήριο, ούτε αυτό, ούτε κανένα άλλο για όσο θα μείνει εκεί μέσα η ΚΟΡΗ μου.

Ένα ολόκληρο μήνα το μόνο που κάνω είναι επισκεπτήριο-σπίτι και πάλι πίσω. Ζω ένα άσχημο όνειρο. Πονάει το σώμα μου από την έλλειψη της αγκαλιάς της, ναι, αυτό νιώθω. Ζητάω για πρώτη φορά να την κρατήσω αγκαλιά, μια αγκαλιά για ένα λεπτό. Τη θυμάμαι ακόμα αυτή την αγκαλιά. Το σώμα μου χαλαρώνει. Την ακουμπάω πάνω μου και θέλω να την κρύψω μέσα στο σώμα μου και να την πάρω από κει…

Μερικές μέρες μετά μας ειδοποιούν ότι μπορούμε να την πάρουμε στο σπίτι…Η μεγάλη μου κόρη χώνεται μέσα στην καλαθούνα: είμαστε όλοι έτοιμοι να την πάρουμε σπίτι μας.

Την φέρνω στο σπίτι και στη διαδρομή την κοιτάω ξανά και ξανά. Θέλω να χαρώ αλλά κάτι με συγκρατεί. Προσπαθώ να την ταϊσω για πρώτη φορά στο σπίτι μας: δεν τρώει. Ακούω ένα καμπανάκι να χτυπάει μέσα μου. «Πρέπει να την πάμε πίσω στο μαιευτήριο, το μωρό δεν είναι καλά». Φεύγουμε με τον άντρα μου και γυρίζουμε στο μαιευτήριο. Νομίζω ότι στάζω από παντού πίκρα. Λοίμωξη αναπνευστικού. Μετάγγιση αίματος. Τι σημασία έχει πώς και γιατί; 14 ακόμα μέρες μακριά. Δεκάδες τρυπήματα στα χέρια της. Ένα εφιαλτικό Πάσχα έξω από τη ΜΕΝΝ.

Και μετά Κυριακή. Η Κυριακή της Γιορτής της Μητέρας. Το τηλέφωνο χτυπάει: «Μπορείτε να πάρετε εξιτήριο». Μου έχει χαρίσει όλα τα δώρα που μου αναλογούν για τη γιορτή της μητέρας προκαταβολικά. Την βάζω στο καλάθι της και ανεβαίνω τρέχοντας τις σκάλες, φορώντας ακόμα στα πόδια μου τα πλαστικά μπλε παπούτσια της εντατικής. Θέλω να φύγω, να ξεχάσω τις μυρωδιές, να τρέξω να την κρύψω μακριά. Αυτό νιώθω: Να την κρύψω μακριά και να μην την μοιραστώ με κανέναν.

Η κόρη μου σήμερα είναι 7 χρονών. Ακόμα και τώρα προσπαθώ να αναπληρώσω αυτές τις 44 μέρες που έχασα από τη ζωή της και εκείνη από τη δική μου…

Μάρβι Γιαννά

Στείλτε την ιστορία σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο Η ιστορία μου. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην αναφερθείτε σε νοσοκομεία και ονόματα γιατρών για ευνόητους λόγους. Τυχόν σχόλια που θα αναφέρονται σε ονόματα δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω. 

To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της προωρότητας. 

Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.

H ιστορία της Μερσίνης: Γνωρίσαμε το θαύμα

Η δική μας ιστορία τα είχε όλα. Την προωρότητα, τη μάχη για την επιβίωση, τους φόβους, τις αγωνίες, όλα όσα μόνο οι γονείς με πρόωρα μπορούν να ξέρουν. Επεμβάσεις, μια νίκη αλλά και μια… απώλεια.

Κυοφορούσα δίδυμα και από την αρχή της εγκυμοσύνης βρισκόμουν σε ακινησία ακολουθώντας τις οδηγίες της γιατρού μου. Δεν είχα κανένα πρόβλημα υγείας η ίδια, παρ' όλα αυτά με «βρήκαν» δυο αιμορραγίες. Ήθελα όμως να πιστεύω πως όλα θα πήγαιναν καλά, μέχρι που…

Ένα βράδυ και ενώ ήμουν ξαπλωμένη, έσπασαν τα νερά. Ήμουν στην 26^η εβδομάδα. Με μεγάλη δυσκολία κερδίσαμε λίγο χρόνο. Μπήκα στο μαιευτήριο και πέντε μέρες αργότερα γέννησα τα αγοράκια μας. Βάρος; Ο Γιώργος μας ήταν μόλις 650 γραμμάρια και ο Μάριος 870 γραμμάρια.

Οι ήρωες μας. Η αλήθεια είναι πως αρχικά φοβόμουν να τα δω. Φοβόμουν πως αν συνέβαινε κάτι, δεν θα το άντεχα. Στην πορεία κατάλαβα πως ο άνθρωπος έχει δυνάμεις και αντοχές που δεν γνωρίζει ούτε ο ίδιος, μέχρι φυσικά να τις χρειαστεί. Έτσι ανέλαβε ο μπαμπάς τους. Τα επισκεπτόταν και ερχόταν μετά σε εμένα, όσο βρισκόμουν στο μαιευτήριο, να μου πει τα νέα τους. Δεν άντεξα μακριά τους. Μόλις βγήκα από την κλινική έχοντας ακόμα τους πόνους της καισαρικής πήγα να τα δω.

Ποτέ δεν είχα φανταστεί κάτι τέτοιο. Ήταν τόσο μικρά. Σχεδόν διάφανα. Μέσα στις θερμοκοιτίδες, παντού καλώδια, σωληνάκια και ήχοι μηχανημάτων. Τρομάζεις από την εικόνα μέχρι που ανακαλύπτεις πως οι υπερήρωες υπάρχουν. Υπερήρωες που ζουν στο γυάλινο κουτί τους και αντί για μπέρτα φορούν μάσκα στα ματάκια τους. Το νιώθεις όλο αυτό με το πρώτο άγγιγμα. Σφίγγει το δάχτυλο σου με το σχεδόν διάφανο χεράκι του και νιώθεις αλλιώς. Κλαις από τον φόβο σου για όσα συμβαίνουν μα εκείνο σε σφίγγει ακόμα περισσότερο, σαν να σου λέει:

«Μη φοβάσαι. Αυτή είναι η ζωή. Μια μάχη

Μαζί θα τα καταφέρουμε. Μαζί!»

Αυτό το «Μαζί» είναι που με έκανε να αντέξω. Δεν ήμουν μόνη. Είχα τον μπαμπά τους να κλαίμε, να φοβόμαστε μα και να ελπίζουμε μαζί και εκείνα, τα μικροσκοπικά χεράκια να με περιμένουν.

Ο Μάριος μας είναι σχεδόν 5 χρονών. Ένα υπέροχο, χαρούμενο και αγαπησιάρικο αγοράκι. Είναι το πλάσμα που θαυμάζω  περισσότερο σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο υπερήρωας μου. Ο Γιώργος μας είναι ο φύλακας- άγγελος του αδελφού του καθώς 6 μήνες αργότερα «έφυγε» για να ξεκουραστεί, εξαιτίας μιας σπάνιας καρδιοπάθειας που τον ταλαιπωρούσε, σε συνδυασμό με το εξαιρετικά μικρό του βάρος.

Όσα βιώνεις σαν γονιός πρόωρου δεν ξεχνιούνται ποτέ. Σου μένει το ότι δεν χάρηκες τον τοκετό, την πρώτη επαφή με το μωρό σου, το γιορτινό κλίμα της γέννας στην αίθουσα και στο σπίτι. Πρέπει όμως να βρίσκουμε τη δύναμη και να συνεχίζουμε. Άλλωστε υπάρχει λόγος να χαμογελάμε. Γνωρίσαμε το θαύμα και το έχουμε στο σπίτι μας.

Μερσίνη

Στείλτε την ιστορία σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο Η ιστορία μου. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην αναφερθείτε σε νοσοκομεία και ονόματα γιατρών για ευνόητους λόγους. Τυχόν σχόλια που θα αναφέρονται σε ονόματα δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω. 

To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της προωρότητας. 

Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.

Η ιστορία μίας ακόμη μητέρας: Το μόνο που θες είναι κάποιος να σε καταλάβει

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι. Μια γυναίκα. Μια μέλλουσα μαμά. Το τεστ κυήσεως έκανε 4 μήνες να δείξει θετικό. Μεγάλη χαρά. Και όνειρα. Και συγκινήσεις. Και σχέδια.

Και όλα προχωρούσαν καλά μέχρι την 27^η εβδομάδα. Τότε άρχισαν οι αμφισβητήσεις για το πόσο καλά είναι το έμβρυο, αν μεγαλώνει, τι σύνδρομο είναι αυτό και πόσο πιθανό είναι… Φάρμακα, ενέσεις και ελπίδες. Και Doppler.

Απόλυτη μοναξιά – η περίοδος της εγκυμοσύνης συνοδεύτηκε από την απροσδόκητη και πολύ επώδυνη εγκατάλειψη. Οι δυο φίλες δεν ήταν πια φίλες. Ήταν εδώ και μετά δεν ήταν. Απλά.

31^η εβδομάδα. Μια ήσυχη μέρα στο σπίτι. Μαγείρεμα χαλαρό και χάδια τρυφερά στην κοιλιά. Και ξαφνικά αίμα. Μια αιμορραγία χωρίς σταματημό. Η εικόνα από την κουζίνα ως το μπάνιο αποκρουστική. Το κορίτσι βάζει μια πετσέτα και ένα παντελόνι φόρμας και o άντρας της έρχεται γρήγορα. Χωρίς καθόλου πανικό. Χωρίς καν ανησυχία. Εκείνη όμως φοβόταν. Πολύ. Πάρα πολύ.

Από την άφιξη στο μαιευτήριο δεν πέρασε μισή ώρα και το κορίτσι της ιστορίας είχε γεννήσει ένα αγοράκι βάρους 1250 γραμμαρίων. Καισαρική. Σοκαριστικά γρήγορα και σοκαριστικά ανώδυνα. Η στιγμή της γέννας μαγική, άκουγες ένα κλαματάκι και μετά το σύρσιμο της ρόδας προς τη ΜΕΝΝ. Και μετά τίποτα. Το είδες από μακριά για λίγα δευτερόλεπτα και αυτό έπρεπε να σου φτάνει.

Η ώρα της ανάνηψης μαρτυρική. Χωρίς τον σύζυγό σου, χωρίς το μωρό σου, χωρίς κανέναν.

Στο δωμάτιο ένα σωρό κόσμος. Άλλοι υπερβολικά θλιμμένοι και άλλοι υπερβολικά χαρούμενοι. Κανείς δεν είναι όπως τον ήθελες. (- Ορμονικά; -Ίσως…) Το βράδυ έφτασε και πέρασε με τον κόσμο να μιλάει, να μιλάει, να μιλάει. Να λέει αστεία που για σένα ήταν ειρωνείες. Ή μάλλον να λέει ειρωνείες που για αυτούς ήταν αστεία.

Μια γυναίκα που γέννησε πρόωρα και εντελώς ξαφνικά είναι ευάλωτη. Εύθραυστη. Μόνο καλά θέλει να ακούσει. Μόνο καλά πράγματα, να πάρουν λίγο, ελάχιστα τον πόνο, την ανησυχία και τη λαχτάρα.

Στο επισκεπτήριο στη ΜΕΝΝ το πρώτο βράδυ πάει μόνο ο σύζυγος. Ναι. Το κορίτσι της ιστορίας ζήλεψε. Λίγο.

Μετά οι μέρες για πολύ καιρό ήταν ίδιες. Αδιάφορες και ίδιες. Οι γιατροί έλεγαν μόνο «υπομονή» και «δεν ξέρουμε». Και περνούσαν οι μέρες... Και περνούσαν οι μέρες... Και τα επισκεπτήρια  δεν σου φτάνουν ποτέ. Και τα χάδια γίνονται με σφιγμένη καρδιά και τρόμο. Και κρατούν πολύ λίγο. Και όταν είσαι σπίτι δεν αντέχεις. Και σκέφτεσαι κι εκείνες τις φίλες που δεν έχεις και αναρωτιέσαι γιατί. Και κλαις πιο εύκολα πια και πιο συχνά. Και αγωνιάς. Και έρχονται κι άλλα νέα. Πνευμονική αιμορραγία. Κύστη στον εγκέφαλο. Αμφιβληστροειδοπάθεια της προωρότητας. Οξυγόνο. Και άλλο οξυγόνο.

Και το παιδικό δωμάτιο άδειο στο σπίτι. Και οι μέρες περνούν. Και το μόνο που θες είναι κάποιος να σε καταλάβει. Να μη σου λέει «ξεκουράσου τώρα που μπορείς». Να μη σου λέει «έτσι κι αλλιώς δεν ήταν η ώρα του ακόμα». Να μη σου λέει «Έλα, πώς κάνεις έτσι, εδώ άλλοι έχουν…» Να μη σου λέει όσα δεν θες να ακούσεις.

Κι επιτέλους πάει στην Εντατική ΙΙ. Και εσύ χαίρεσαι. Πανηγυρίζεις. Χειρουργείο. Και δεύτερο χειρουργείο. Και πάλι οξυγόνο. Κι άλλο. Και οι μέρες περνούν…

Και το νέο της «απλής» έρχεται απρόσμενο. Και τότε βγαίνει όλο το κλάμα που είχες μαζέψει…. Και στο επισκεπτήριο μπαίνεις ψαρωμένα και ασυγκράτητα. ΘΑ ΤΟΝ ΠΑΡΕΙΣ ΑΓΚΑΛΙΑ.

Πολλοί οι καβγάδες και οι εντάσεις και οι φωνές. Ναι, οι γιατροί κάνουν εξαιρετική δουλειά. Και οι μαίες. Και τους χρωστάμε πολλά εμείς οι γονείς. Μα πρέπει να βρουν έναν τρόπο να σου μιλούν χωρίς να σε πληγώνουν. Έναν τρόπο να συναντούν τους γονείς για ενημέρωση χωρίς να πρέπει να περιμένεις για 3 και για 4 ώρες…

Φεύγοντας από τη ΜΕΝΝ, σκίζοντας τις πράσινες ποδιές με μανία, η μαμά, ο μπαμπάς και το μωρό είναι επιτέλους μαζί. Επιτέλους. Μόνοι και μαζί.

Το μωρό της ιστορίας μας είναι σήμερα 11 μηνών (γεννημένο). Παλεύει ακόμα ανάμεσα στις θεραπείες και τις εξετάσεις. Μα είναι δυνατός! Και όλα θα πάνε καλά…

Στείλτε την ιστορία σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο Η ιστορία μου. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην αναφερθείτε σε νοσοκομεία και ονόματα γιατρών για ευνόητους λόγους. Τυχόν σχόλια που θα αναφέρονται σε ονόματα δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω. 

To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της προωρότητας. 

Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.

Η ιστορία της Φίλιας: Από την προεκλαμψία στη θεραπευτική αγκαλιά

Πόση δύναμη έχει μια αγκαλιά;

Όση και η αγάπη που έχεις για το μωρό σου. Αυτά τα passe κλισέ – όρια, που αγνοώ για ποιο λόγο εφευρέθηκαν, τύπου “Να μην το παίρνεις συνέχεια αγκαλιά. Ας κλάψει και λίγο. Μην το κακομαθαίνεις, να μη συνηθίζει στα χέρια σου” με εξοργίζουν τόσο πολύ. Τα παιδιά χρειάζονται όρια αλλά όχι στις αγκαλιές! Και ξέρεις πως το έμαθα αυτό; Από τότε που η αγκαλιά μου έγινε η καλύτερη ζωντανή θερμοκοιτίδα και φιλοξένησε με τον πιο φυσικό -και ανθρώπινο -τρόπο την πρόωρη (στις 35 εβδομάδες) κόρη μου...

Η προεκλαμψία

Όλα ξεκίνησαν από την υποψία στον 5ο μήνα, που ο άλλος σου την εξηγεί με χίλιες λέξεις βασισμένες σε έρευνες και στατιστικές (1 στις 3). Προεκλαμψία. Τελεία και παύλα. Αυτό σήμαινε νοσηλεία στο νοσοκομείο μέχρι νεωτέρας και γράψιμο χιλιόμετρων χαρτιού στον τοκογράφο μέχρι να φτάσει εκείνο το πρωί που θα μου έπαιρναν το παιδί με καισαρική γιατί δε αναπτύσσεται πλέον” και “υπάρχει κίνδυνος για τη βιωσιμότητα του εμβρύου” (ή τη δική μου).

Η προωρότητα

Κι όσο ψύχραιμη και ενημερωμένη αν είσαι με τις πιθανότητες και τις προοπτικές, η προωρότητα, ακόμη κι αν αφορά ένα βρέφος γεννημένο στις 35 εβδομάδες, που δεν μπήκε θερμοκοιτίδα, δε νοσηλεύτηκε στη MENN, δεν χρειάστηκε καμία επέμβαση, είναι μία κατάσταση για την οποία δεν είσαι ποτέ έτοιμη να την αντιμετωπίσεις ούτε σωματικά ούτε ψυχικά. Δεν έχεις τερματίσει στις 40 εβδομάδες, δεν έχεις νιώσει τα έντονα χτυπήματα στην κοιλιά, δεν σε έχει προειδοποιήσει η φύση με τις συσπάσεις ή το σπάσιμο των νερών ότι ήρθε η ώρα να αντικρίσεις το μωρό σου, δεν είσαι έτοιμη για την πρόωρη γέννηση, δεν ξέρεις πώς να χειριστείς την προωρότητα της μητρότητας και του εύθραυστου μωρού σου...

Η αγκαλιά

Και τότε έρχεται ο άνθρωπος εκείνος που σου αλλάζει τη ζωή. Γιατί για όλους υπάρχει μία συνάντηση με έναν άγνωστο άνθρωπο (στην περίπτωσή μου με μία εθελόντρια πιστοποιημένη σύμβουλο θηλασμού) που έρχεται να σου χαρίσει ένα μάθημα ζωής ή να σου συνταγογραφήσει την καλύτερη θεραπευτική αγωγή: την αγκαλιά.

Για να πάρει τα πάνω του το κοριτσάκι μου (γεννήθηκε 2 κιλά, έφτασε στα 1800 gr σε 3 μέρες) και να μην μπει σε θερμοκοιτίδα οι οδηγίες της ήταν σαφείς και απλές: θηλασμός, στοργή και αγκαλιά. Μου εξήγησε πως κάθε φορά που θα το θήλαζα έπρεπε να είναι γυμνό πάνω στη γυμνή μου επιδερμίδα (αυτό το λένε και «φροντίδα καγκουρό» - Kangaroo care). Κι ακόμη κι αν δεν το θήλαζα (στην αρχή το ταΐζαμε με σύριγγα) θα ήταν καλό να το κρατούσα για τουλάχιστον 8-10 ώρες την ημέρα γυμνό πάνω μου, μόνο με τη πανούλα της, για να με νιώθει, να μυρίζει τη μυρωδιά μου, να ακούει τους χτύπους της καρδιάς μου, να αισθάνεται ασφαλής, να ενισχύεται το ανοσοποιητικό της με τα δικά μου βακτήρια, του δέρματός μου, να αναπνέει καλύτερα, να επιβραδύνει τους καρδιακούς της παλμούς, να χαλαρώνει. Μάλιστα, σε αυτό υπήρξε συμμέτοχος και ο μπαμπάς. Κοιμόταν στην αγκαλιά του ήρεμα και χαλαρά.

Η πανίσχυρη δύναμή της

Ω,ναι, η αγκαλιά είναι σπουδαία εφεύρεση και τελείως στη φύση μας. Είναι το καλύτερο «φάρμακο» για τα πρόωρα μωρά αφού συμβάλλει στην ανάπτυξη του εγκεφάλου, βοηθά στη φυσική ανάπτυξη, προσφέρει αποτελεσματική θερμορύθμιση στο μωρό. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να κρατηθεί ζεστό μόλις γεννηθεί, γιατί η ικανότητά του να διατηρήσει σταθερή θερμοκρασία σώματος είναι μειωμένη τις πρώτες ώρες έως και ημέρες μετά τη γέννηση. Αν η θερμοκρασία του μωρού πέσει, κάτι πολύ φυσικό στα πρόωρα, θερμαίνεται καλύτερα στο στήθος σου από ότι στη θερμοκοιτίδα. Επιπλέον, το μωρό έχει πολύ λιγότερο άγχος και αυτό του παρέχει νευρολογική προστασία, με αποτέλεσμα να έχει βελτιωμένη νευρολογική ανάπτυξη, καλύτερο ύπνο, πιο ώριμη και οργανωμένη δραστηριότητα του εγκεφάλου. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας τη συνιστά α-νε-πι-φύ-λα-κτα. Στα ελληνικά νοσοκομεία, η “φροντίδα καγκουρό” συστήνεται σε πρόωρα που είναι πάνω από 1.500 γρ., δεν έχουν ορούς και μπορούν να αναπνεύσουν χωρίς υποστήριξη.

“Πάρε με αγκαλίτσα!”

Σήμερα, μετά από 2 χρόνια και έξι μήνες, κάθε φορά που η κόρη μου μου λέει “μαμά, πάρε με αγκαλίτσα” και τρέχει κατά πάνω μου όχι μόνο δεν της την αρνούμαι αλλά της τη χαρίζω ζεστά και απλόχερα, ως το πιο πολύτιμο δώρο. Γιατί το “μεγάλωσε στην αγκαλιά μου” (με τη δική μου και του μπαμπά της) είναι η δική της ιστορία που μοιράζομαι μαζί σας σε αυτό το blog. Την ιστορία της ζεστής και θεραπευτικής αγκαλιάς που βοήθησε ένα πρόωρο μωρό να ανθίσει.

Φίλια Μητρομάρα

 

Στείλτε την ιστορία σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο Η ιστορία μου. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην αναφερθείτε σε νοσοκομεία και ονόματα γιατρών για ευνόητους λόγους. Τυχόν σχόλια που θα αναφέρονται σε ονόματα δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω. 

To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της προωρότητας. 

Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.