H ιστορία της Μερσίνης: Γνωρίσαμε το θαύμα

Η δική μας ιστορία τα είχε όλα. Την προωρότητα, τη μάχη για την επιβίωση, τους φόβους, τις αγωνίες, όλα όσα μόνο οι γονείς με πρόωρα μπορούν να ξέρουν. Επεμβάσεις, μια νίκη αλλά και μια… απώλεια.

Κυοφορούσα δίδυμα και από την αρχή της εγκυμοσύνης βρισκόμουν σε ακινησία ακολουθώντας τις οδηγίες της γιατρού μου. Δεν είχα κανένα πρόβλημα υγείας η ίδια, παρ' όλα αυτά με «βρήκαν» δυο αιμορραγίες. Ήθελα όμως να πιστεύω πως όλα θα πήγαιναν καλά, μέχρι που…

Ένα βράδυ και ενώ ήμουν ξαπλωμένη, έσπασαν τα νερά. Ήμουν στην 26^η εβδομάδα. Με μεγάλη δυσκολία κερδίσαμε λίγο χρόνο. Μπήκα στο μαιευτήριο και πέντε μέρες αργότερα γέννησα τα αγοράκια μας. Βάρος; Ο Γιώργος μας ήταν μόλις 650 γραμμάρια και ο Μάριος 870 γραμμάρια.

Οι ήρωες μας. Η αλήθεια είναι πως αρχικά φοβόμουν να τα δω. Φοβόμουν πως αν συνέβαινε κάτι, δεν θα το άντεχα. Στην πορεία κατάλαβα πως ο άνθρωπος έχει δυνάμεις και αντοχές που δεν γνωρίζει ούτε ο ίδιος, μέχρι φυσικά να τις χρειαστεί. Έτσι ανέλαβε ο μπαμπάς τους. Τα επισκεπτόταν και ερχόταν μετά σε εμένα, όσο βρισκόμουν στο μαιευτήριο, να μου πει τα νέα τους. Δεν άντεξα μακριά τους. Μόλις βγήκα από την κλινική έχοντας ακόμα τους πόνους της καισαρικής πήγα να τα δω.

Ποτέ δεν είχα φανταστεί κάτι τέτοιο. Ήταν τόσο μικρά. Σχεδόν διάφανα. Μέσα στις θερμοκοιτίδες, παντού καλώδια, σωληνάκια και ήχοι μηχανημάτων. Τρομάζεις από την εικόνα μέχρι που ανακαλύπτεις πως οι υπερήρωες υπάρχουν. Υπερήρωες που ζουν στο γυάλινο κουτί τους και αντί για μπέρτα φορούν μάσκα στα ματάκια τους. Το νιώθεις όλο αυτό με το πρώτο άγγιγμα. Σφίγγει το δάχτυλο σου με το σχεδόν διάφανο χεράκι του και νιώθεις αλλιώς. Κλαις από τον φόβο σου για όσα συμβαίνουν μα εκείνο σε σφίγγει ακόμα περισσότερο, σαν να σου λέει:

«Μη φοβάσαι. Αυτή είναι η ζωή. Μια μάχη

Μαζί θα τα καταφέρουμε. Μαζί!»

Αυτό το «Μαζί» είναι που με έκανε να αντέξω. Δεν ήμουν μόνη. Είχα τον μπαμπά τους να κλαίμε, να φοβόμαστε μα και να ελπίζουμε μαζί και εκείνα, τα μικροσκοπικά χεράκια να με περιμένουν.

Ο Μάριος μας είναι σχεδόν 5 χρονών. Ένα υπέροχο, χαρούμενο και αγαπησιάρικο αγοράκι. Είναι το πλάσμα που θαυμάζω  περισσότερο σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο υπερήρωας μου. Ο Γιώργος μας είναι ο φύλακας- άγγελος του αδελφού του καθώς 6 μήνες αργότερα «έφυγε» για να ξεκουραστεί, εξαιτίας μιας σπάνιας καρδιοπάθειας που τον ταλαιπωρούσε, σε συνδυασμό με το εξαιρετικά μικρό του βάρος.

Όσα βιώνεις σαν γονιός πρόωρου δεν ξεχνιούνται ποτέ. Σου μένει το ότι δεν χάρηκες τον τοκετό, την πρώτη επαφή με το μωρό σου, το γιορτινό κλίμα της γέννας στην αίθουσα και στο σπίτι. Πρέπει όμως να βρίσκουμε τη δύναμη και να συνεχίζουμε. Άλλωστε υπάρχει λόγος να χαμογελάμε. Γνωρίσαμε το θαύμα και το έχουμε στο σπίτι μας.

Μερσίνη

Στείλτε την ιστορία σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο Η ιστορία μου. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην αναφερθείτε σε νοσοκομεία και ονόματα γιατρών για ευνόητους λόγους. Τυχόν σχόλια που θα αναφέρονται σε ονόματα δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω. 

To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της προωρότητας. 

Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.