Η ιστορία της Μάρβι: Πονάει το σώμα από την έλλειψη της αγκαλιάς

30 Μαρτίου 2006. 31 εβδομάδων έγκυος. Ανοιξιάτικη μέρα, με βρήκε να τσακώνομαι άσχημα με τον τότε διευθυντή μου. Σπάνε τα νερά στον γυρισμό για το σπίτι.

Περπατάω μόνη μου και συνειδητοποιώ ότι με περιμένει ένας Γολγοθάς.

Την επόμενη μέρα, «συναντάω» την κόρη μου. Για τις επόμενες 44 μέρες μας χωρίζει ένα τζάμι. Αναρρώνω από την καισαρική σε 3 μέρες μόνο. Την τέταρτη, μια πανελλαδική απεργία σε όλα τα μέσα μεταφοράς και ο άντρας μου εγκλωβισμένος στο Κέντρο με  πανικοβάλλει: πώς θα φτάσω στο μαιευτήριο έγκαιρα; Κουβαλάω το «πολύτιμο» γάλα μου: 10 γραμμάρια όλα κι όλα. Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω για ‘κεινη. Το μόνο που μπορώ να της προσφέρω. Ανεβαίνω στη μηχανή ενός φίλου μας και φτάνω. Τα ράμματα έχουν ανοίξει αλλά εγώ έχω φτάσει. Δεν έχω χάσει το επισκεπτήριο, ούτε αυτό, ούτε κανένα άλλο για όσο θα μείνει εκεί μέσα η ΚΟΡΗ μου.

Ένα ολόκληρο μήνα το μόνο που κάνω είναι επισκεπτήριο-σπίτι και πάλι πίσω. Ζω ένα άσχημο όνειρο. Πονάει το σώμα μου από την έλλειψη της αγκαλιάς της, ναι, αυτό νιώθω. Ζητάω για πρώτη φορά να την κρατήσω αγκαλιά, μια αγκαλιά για ένα λεπτό. Τη θυμάμαι ακόμα αυτή την αγκαλιά. Το σώμα μου χαλαρώνει. Την ακουμπάω πάνω μου και θέλω να την κρύψω μέσα στο σώμα μου και να την πάρω από κει…

Μερικές μέρες μετά μας ειδοποιούν ότι μπορούμε να την πάρουμε στο σπίτι…Η μεγάλη μου κόρη χώνεται μέσα στην καλαθούνα: είμαστε όλοι έτοιμοι να την πάρουμε σπίτι μας.

Την φέρνω στο σπίτι και στη διαδρομή την κοιτάω ξανά και ξανά. Θέλω να χαρώ αλλά κάτι με συγκρατεί. Προσπαθώ να την ταϊσω για πρώτη φορά στο σπίτι μας: δεν τρώει. Ακούω ένα καμπανάκι να χτυπάει μέσα μου. «Πρέπει να την πάμε πίσω στο μαιευτήριο, το μωρό δεν είναι καλά». Φεύγουμε με τον άντρα μου και γυρίζουμε στο μαιευτήριο. Νομίζω ότι στάζω από παντού πίκρα. Λοίμωξη αναπνευστικού. Μετάγγιση αίματος. Τι σημασία έχει πώς και γιατί; 14 ακόμα μέρες μακριά. Δεκάδες τρυπήματα στα χέρια της. Ένα εφιαλτικό Πάσχα έξω από τη ΜΕΝΝ.

Και μετά Κυριακή. Η Κυριακή της Γιορτής της Μητέρας. Το τηλέφωνο χτυπάει: «Μπορείτε να πάρετε εξιτήριο». Μου έχει χαρίσει όλα τα δώρα που μου αναλογούν για τη γιορτή της μητέρας προκαταβολικά. Την βάζω στο καλάθι της και ανεβαίνω τρέχοντας τις σκάλες, φορώντας ακόμα στα πόδια μου τα πλαστικά μπλε παπούτσια της εντατικής. Θέλω να φύγω, να ξεχάσω τις μυρωδιές, να τρέξω να την κρύψω μακριά. Αυτό νιώθω: Να την κρύψω μακριά και να μην την μοιραστώ με κανέναν.

Η κόρη μου σήμερα είναι 7 χρονών. Ακόμα και τώρα προσπαθώ να αναπληρώσω αυτές τις 44 μέρες που έχασα από τη ζωή της και εκείνη από τη δική μου…

Μάρβι Γιαννά

Στείλτε την ιστορία σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο Η ιστορία μου. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην αναφερθείτε σε νοσοκομεία και ονόματα γιατρών για ευνόητους λόγους. Τυχόν σχόλια που θα αναφέρονται σε ονόματα δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω. 

To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της προωρότητας. 

Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.