Η ιστορία της Χαράς: Ένα θαύμα 24 εβδομάδων

Την ιστορία του πώς έμεινα έγκυος και γιατί γέννησα πρόωρα την έχω μοιραστεί με πολύ κόσμο διαδικτυακά και μη, όμως πάντα στο θέμα θερμοκοιτίδα «πρόσεχα» λίγο τα λόγια μου, σκεπτόμενη εγκυούλες που ίσως διαβάζουν και ανθρώπους που δεν το έχουν ζήσει και ίσως ταράζονται. Σε αυτό το μπλογκ όμως όλα είναι διαφορετικά, γιατί στην πλειοψηφία τους οι αναγνώστες είναι γονείς που έχουν περάσει λίγο-πολύ από τη ΜΕΝΝ και δεν χρειάζεται να χαϊδεύεις αφτιά. Χρειάζεται μόνο ειλικρίνεια.

Περιληπτικά να σας πω ότι τη Δέσποινα την πιάσαμε με σπερματέγχυση. Είχα μια φυσιολογική εγκυμοσύνη με τα γνωστά συμπτώματα, μέχρι που στις 22 εβδομάδες, δύο μέρες μετά την Β επιπέδου που ήταν άψογη, είδα βλέννη. Ο γιατρός μου δεν θεώρησε απαραίτητο να κάνω καλλιέργεια, ούτε να πάρω αντιβίωση, έκρινε όμως, όταν λίγες μέρες αργότερα είχα 10λεπτες και 5λεπτες συσπάσεις, πως ήταν ιδέα μου και ίσως το έντερο μου και πως 2 Buscopan θα με χαλάρωναν για να κοιμηθώ. Mε τα πολλά και με τα λίγα βρέθηκα στο μαιευτήριο που εφημέρευε με διαστολή να με ξεγεννήσει ο γιατρός τις εφημερίας.

Με ρώτησε το ιστορικό μου και πόσων εβδομάδων ήμουν. Όταν του είπα «24+6» ο άνθρωπος ψιλοσκοτείνιασε, μου λέει «25+1». Όχι να επιμένω εγώ, έχουμε κάνει σπερματέγχυση, είμαι ακριβώς 24+6. «25+1» επέμενε αυτός. Αργότερα έμαθα πως βάσει κάποιας νομοθεσίας (κάτι τέτοιο), οι γιατροί δεσμεύονται στην Ελλάδα να βοηθούν το μωρό να επιβιώσει από 25 εβδομάδων και πάνω, ενώ από 25 και κάτω θεωρείται αποβολή (το ΙΚΑ με ζωντανό παιδί, μας ζήταγε 2 ολόκληρους μήνες πιστοποιητικό θανάτου, γιατί – λέει - δεν δικαιολογούταν ως τοκετός. Και αφού η μικρή έζησε, μου άλλαξαν τα χαρτιά και μου τα έκαναν 25+1).  

Ξέφυγα λίγο, ε; Πολύ φοβάμαι ότι θα το πάθω αρκετές φορές μέχρι να σας πω την ιστορία μου, οπότε ζητάω προκαταβολικά συγγνώμη. Ο υπέροχος εκείνος λοιπόν γιατρός εφημερίας, μου εξήγησε ότι το παιδί μου είχε απειροελάχιστες πιθανότητες να βγει ζωντανό και ακόμα λιγότερες να τα καταφέρει στη ΜΕΝΝ. Το μόνο θετικό στην όλη υπόθεση ήταν πως είχαν προλάβει να μου κάνουν τις σωτήριες γι’ αυτές τις περιπτώσεις κορτιζόνες. Αποφάσισα να γεννήσω με καισαρική και μου έκαναν ολική νάρκωση, μιας και η επισκληρίδιος δεν με έπιανε.

«Αν δεν τα καταφέρεις, η μαμά δεν σου κρατάει κακία» ήταν η τελευταία μου κουβέντα προτού κοιμηθώ. Και όταν ξύπνησα ήμουν απλά χάλια, πονούσα, δεν καταλάβαινα τι γινόταν γύρω μου και όλα γυρνούσαν. Αισθάνθηκα τον άντρα μου κοντά μου. «Το μωρό μας ζει». «Θα κοιμηθώ λίγο» απάντησα και με πήραν στην αίθουσα ανάνηψης. Όσο πέρναγε η ώρα και συνερχόμουν, προσπαθούσα να καταλάβω αν ήταν όνειρο ή αν πραγματικά είχα ακούσει ότι το παιδί ζούσε. Μόλις με πήγαν στο δωμάτιο, ζήτησα τον άντρα μου και όλοι οι άλλοι βγήκαν έξω. Ήταν χλωμός και σαστισμένος, σαν ρομπότ που προσπαθούσε να διεκπεραιώσει μια κατάσταση που τον ξεπερνούσε. Μου είπε ότι η μικρή ζει, ότι την έχουν διασωλήνωσει, έκανε μια βουτιά, αλλά επανήλθε, είναι στο χέρι του Θεού, έτσι του είπαν, έτσι μου είπε και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μας στη ΜΕΝΝ. Με εμένα να μην θέλω να μιλάω με κανέναν εκτός από τον άντρα μου και να μην ξέρω αν θέλω να πάω να δω τη μικρή.

Κατάφερα την τέταρτη μέρα να μπω στη μονάδα να τη δω. Είχα καρφωμένο το βλέμμα μου στο πάτωμα και μόλις μπήκαμε, μου είπε ο Γιώργος φτάσαμε. Σήκωσα τα μάτια μου, μου κόπηκε η ανάσα. Δεν έκλαψα, απλά ένιωθα ένα τεράστιο βάρος πάνω μου - αυτό το βάρος άργησε πολύ να φύγει. 

Άρχισαν λοιπόν οι επισκέψεις πρωί-απόγευμα και οι ενημερώσεις με το σταγονόμετρο από τους γιατρούς και με τρομερή έλλειψη τακτ από μερικούς. Η Δέσποινα είχε ανοικτό βοτάλειο που χρειάστηκε διπλή δόση φαρμάκων για να κλείσει, εγκεφαλική αιμορραγία τρίτου βαθμού, χρειαζόταν αναπνευστική υποστήριξη και φυσικά κολλήσαμε και μικρόβιο. Όταν μου είπαν ότι έχει λοίμωξη και της δίνουν αντιβίωση - να είμαι ειλικρινής - δεν είχα καταλάβει τη σοβαρότητα τις κατάστασης. Ούτως ή άλλως μονίμως όλα μαύρα μου τα έλεγαν. Η λοίμωξη υποχώρησε, αλλά λίγες μέρες μετά την κόλλησε το παιδάκι στη διπλανή θερμοκοιτίδα. Και εκεί τα έμαθα όλα (εκτός από το ότι η κόρη μου έκανε σηψαιμία, αυτό μου το φύλαγαν μυστικό μέχρι που φύγαμε). Δυστυχώς το γλυκύτατο αυτό αγοράκι, έγινε αγγελούδι στις 15.7.2010.

Εκείνη τη μέρα δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ήξερα ότι η κατάστασή του ήταν κρίσιμη και όταν δεν είδα τους γονείς του να περιμένουν απέξω για το επισκεπτήριο, σφίχτηκε η καρδιά μου. Μπαίνοντας στην αίθουσα όμως τον είδα στην θερμοκοιτίδα του και ενώ για ένα δευτερόλεπτο ηρέμησα, ύστερα άρχισα να κρατώ την ανάσα μου για να μην με καταλάβουν οι υπόλοιπες μαμάδες. Ο μικρούλης ήταν νεκρός. Τα μηχανήματά του ήταν κλειστά, το κεφαλάκι του είχε αίμα στην κορυφή και ήταν γερμένο προς την πλευρά μου έχοντας ένα κίτρινο σκοτεινό χρώμα. Το μωρό είχε πεθάνει, το άφησαν εκεί νεκρό και μας έβαλαν για επισκεπτήριο. Δεν κοίταξα την κόρη μου εκείνη τη μέρα, δεν μίλησα, βγήκα έξω και με το που πέρασα το σαλονάκι αναμονής τα πόδια μου δεν με κρατούσαν πια. Έπεσα κάτω και έκλαιγα με τέτοιους λυγμούς που όσοι με ήξεραν, νόμιζαν ότι κάτι είχε πάθει η Δέσποινα. Κι όμως τώρα που το θυμάμαι για την κόρη μου δεν είχα κλάψει μέχρι τότε.

Την επομένη με συνόδεψε ο άντρας μου στο γραφείο του διευθυντή ο οποίος με ευχαρίστησε που δεν τάραξα τις άλλες λεχώνες και βγήκε επί τόπου να κάνει παρατήρηση στον γιατρό που ήταν υπεύθυνος και άφησε το μωρό τόσες ώρες εκεί (ο μικρούλης είχε πεθάνει στις 9, το επισκεπτήριο ήταν στις 12.30). Ενώ λοιπόν ο διευθυντής του έβαζε τις φωνές (στα αλήθεια), εκείνο το κτήνος γέλαγε και έλεγε «καλά δεν έπαθε και τίποτα». Αυτός ο κατ’ ευφημισμόν άνθρωπος είναι αυτή τη στιγμή διευθυντής εκεί μέσα.  

Σας ζάλισα; Μα έγιναν τόσα πολλά εκεί μέσα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ:

- Το πρώτο της χασμουρητό! Έτσι καταλάβαμε πως παίρνει και μόνη της ανασούλες.

- Την πρώτη φορά που την άκουσα να κλαίει. Ένα μικρό γατάκι που δεν ήταν ψεύτικο, ήταν εκεί και είχε φωνή, πόσο αληθινή την έκανε αυτό το κλάμα!

- Την πρώτη φορά που την χάιδεψα. Ήταν ξαπλωμένη μπρούμυτα κι αφού διπλο-τριπλό-πλυνα τα χέρια μου, τα έβαλα τρέμοντας μέσα στη θερμοκοιτίδα και της χάιδεψα την πλατούλα κι εκείνη κούρνιασε αμέσως. Με όμορφες, αλλά και πολύ άσχημες και δύσκολες στιγμές, φτάσαμε στις 9/8/2010 να περιμένουμε έξω από τη μονάδα για να μας δώσουν μια συνταγή για οξυγόνο που ίσως χρειαστεί η μικρή, όταν έρθει η ώρα να την πάρουμε στο σπίτι. Πήγε μεσημέρι κι αυτή η συνταγή άφαντη κι εμείς να περιμένουμε στην πόρτα, ώσπου βγαίνει μια γιατρός και μας λέει: «καλέ, θα μπείτε να πάρετε το παιδί σας;». Χωρίς δεύτερη κουβέντα μπήκαμε, την βουτήξαμε και φύγαμε. Φοβόμασταν πως θα το μετανιώσουν ή πως θα ανακαλύψουν ότι κάνουν λάθος και θα την πάρουν πίσω. Την τυλίξαμε σε ένα σεντονάκι και φύγαμε. Έτσι απλά είχαν τελειώσει όλα τα βάσανά μας. Η «πατατούλα» μου, το μεγαλύτερο από τα τρία μου παιδάκια, ένα πλάσμα που θα θαυμάζω πάντα για τη δύναμή του…

Χαρά Πέτσιου

 Η Δέσποινα σήμερα! Στο βίντεο που ακολουθεί, η Δέσποινα στη ΜΕΝΝ.

http://www.youtube.com/watch?v=pKhuogRgWyg

Στείλτε την ιστορία σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο Η ιστορία μου. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην αναφερθείτε σε νοσοκομεία και ονόματα γιατρών για ευνόητους λόγους. Τυχόν σχόλια που θα αναφέρονται σε ονόματα δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω. 

To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της προωρότητας. 

Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.