16 Δεκεμβρίου 2014

Δύο Ρούντολφ, ένας Ντόναλντ κι ένα δέντρο

Από τις καλοκαιρινές διακοπές ήδη ξυπνούσαμε με χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Από τον Φρόστυ, μέχρι τα κερκυραϊκά κάλαντα, τα κλασικά πρωτοχρονιάτικα και κάτι εθνικο-χριστιανικά άσματα (μέρσι μι) που περιέχει το δισκάκι Α, Βου και Γου της παιδικής χορωδίας του Σπύρου Λάμπρου, το κάλαντο μας έχει πάει σερί μέχρι σήμερα. Κι ενώ εσχάτως περάσαμε στις αγγλικές εκτελέσεις της Αγιας Νύχτας, αποστηθίζουμε επιτυχώς αλλά «ψιθυριστώς» και φανταζόμαστε όλοι ότι οι πρόβες θα οδηγήσουν τουλάχιστον σε έναν περίλαμπρο στολισμό δέντρου, κάτι γίνεται στο μυαλό της - ενδεχομένως και στο σύμπαν - και αποφασίζει να μην βάλουμε μουσική την ώρα που στολίζουμε το δέντρο. Η πρώτη από μια σειρά ματαιώσεων έχει αρχίσει.

Φυσάμε και οι δύο τις σαν-του-Ρούντολφ μύτες μας σε ένα καθιστικό που έχει γεμίσει κωλόχαρτα - σόρι γκάιζ, αλλά τα χαρτομάντηλα τελείωσαν - και ανοίγουμε τις κούτες με τα στολίδια. Το δέντρο έχει μόλις προσγειωθεί μπροστά από το παράθυρο, σε μια ύστατη ηρωική πράξη ενός ανθρώπου που αμέσως μετά σωριάζεται στο κρεβάτι με δόντια που χτυπάνε εκκωφαντικά. Τον λόγο παίρνει ο δικός μου γαϊδουρόβηχας - καμιά φορά οι ιώσεις μου το γυρνάνε σε ασθματικό βήχα, αλλά φροντίζουν πάντοτε να είναι σου-κου και να έχει μεσολαβήσει τόσος χρόνος από την προηγούμενη φορά, ώστε τα εισπνεόμενά μου να έχουν λήξει και το σόου αρχίζει.

Η Γιόννα βγάζει όλα τα στολίδια στο πάτωμα, μερικά εκ των οποίων ευλόγως σπάνε, και αυτά μπερδεύονται γλυκά με τα χρησιμοποιημένα.... χαρτομάντηλα έστω. Την προσοχή της τραβάνε δύο γιρλάντες απαίσιες, που απορώ γιατί τις κρατάω, και αποφασίζει να χρησιμοποιήσει την κόκκινη. Τη δική μου πάλι προσοχή τραβάνε τα καμμένα λαμπάκια κι επειδή ξεκινάμε τον στολισμό πάντα από αυτά, αποφασίζω πως ήρθε η ώρα να αγοράσουμε καινούργια. Η επιχείρηση διακόπτεται για λίγο, όσο χρειάζεται για να πάμε μαζί μέχρι το πλησιέστερο σουπερμάρκετ (ευτυχώς να πάρουμε και χαρτομάντηλα) και να ψωνίσουμε εκείνα που δεν ξεπερνάνε τα 8 μέτρα και καλύπτουν μόνο τα δύο τρίτα του δικού μας δέντρου, πράγμα το οποίο διαπιστώνω μόνο αφού έχουμε γυρίσει στο σπίτι. Αν κάποιος υποφέρει από ασθματικό βήχα, ξέρει ότι το μπες-βγες δεν συμφέρει, οπότε μην μου προτείνετε να πάω πίσω και να τα αλλάξω. Θα μείνουμε με τα κοντά!

Οσο εγώ τα βάζω, μπερδεύοντάς τα στα κλαδιά, η Γιόννα μου ζητάει να βάλουμε την κορυφή. Σφηνώνω ανάποδα μια καραμούζα που βρήκα το πρωί στα άπλυτα, αλλά εκείνη επιμένει να ξεκινήσουμε από το... τέλος. Επειδή μπορεί να ξεσπάσει σε γοερά κλάματα και να ξυπνήσει τον άνθρωπο που για δέντρο ξεκίνησε σε λαπά με λεμόνι κατέληξε, δέχομαι να της κάνω το χατήρι. Οσο ξεδιαλέγω τις μπάλες, απαντώντας παράλληλα σε χρήσιμες απορίες τύπου: αυτό-το-στολίδι-μαμά,-τι-είναι, η μικρή έχει αναλάβει ένα τμήμα του στολισμού. Σε πολύ λίγο, τα κάτω δεξιά κλαδιά γέρνουν από τα ανισομεγέθη στολίδια, τη φρικτή κόκκινη γιρλάντα και τους τόνους του ενθουσιασμού της. Το σώζει με την εξήγησή της πως ο πρίγκιπας και η νεράιδα (στολίδια αυτοί) θέλουν να χορέψουν μαζί σε κάποιο κλαδί.

Τα λαμπάκια τελειώνουν καμιά δεκαριά κλαδιά πριν από την κορυφή και τα νεύρα μου αρχίζουν να τεντώνουν λόγω της διακριτικότητας με την οποία προσπαθώ να ξεφορτώσω τα κάτω δεξιά. Γιατί δεν βάζεις στο άι-φον τον Φρόστυ; ρωτάω μπας και μου φτιάξει η διάθεση. Γιατί βγάζεις τη γιρλάντα; παίρνω ως απάντηση. Το πείσμα της με νικάει πάντα, οπότε την πιάνω με το καλό, ενώ παράλληλα της αποσπώ την προσοχή με κάποιο εξωτικό παιχνίδι του 1970 για να τραβήξω γρήγορα τη γιρλάντα και εκείνη να μπουρδουκλωθεί στα πόδια μας. Δεν δείχνει να την πειράζει όσο εμένα η σβησμένη ελατοκορφή και έτσι τώρα της ζητάω να μου δώσει πιο μικρές μπάλες και στολίδια για το επάνω τμήμα του δέντρου. Το κάνει μερικές φορές. Τις περισσότερες κάνει κάτι άλλο, όπως το να προσπαθεί να πιάσει τα σπασμένα κομμάτια από τις μπάλες στο πάτωμα. Η υπομονή μου εξαντλείται - είμαι σίγουρη ότι φταίει αυτός ο γαϊδουρόβηχας και τα τέσσερα ρουθούνια που ζητάνε χαρτομάντηλο κάθε δεύτερη μπάλα. Παρά την προσπάθειά μου να μην το δείξω (το μόνο σίγουρο είναι ότι το πρόσεξε), πρέπει να μοιάζω με τον Ντόναλντ Ντακ. Που καθώς σκύβει να μαζέψει τις σπασμένες μπάλες και τα χαρτιά, διαπιστώνει ότι το δέντρο κοντεύει να του πέσει στο κεφάλι κι αν δεν ήταν ο αχώνευτα τέλειος Μίκυ να τον σώσει, ακόμη θα θρηνούσαμε τη μαύρη του την τύχη.

Στη δική μου περίπτωση ευτυχώς δεν υπάρχει κανένας τέλειος Μίκυ. Όλα είναι ατελή. Εγώ κι εκείνη με καταρροή και βήχα, ο μπαμπάς της με πυρετό και γαστρεντερίτιδα, το πάτωμα με δεκάδες σκουπίδια, το δέντρο με μισά λαμπάκια, παραλίγο μια καραμούζα στην κορυφή κι έναν ποδαριασμένο από γιρλάντα στη βάση του, ένα σωρό παράταιρα στολίδια στα κάτω δεξιά κλαδιά και ατμόσφαιρα εξόχως αντι-εορταστική. Αράζει στον καναπέ αγκαλιά με έναν Αγιο-Βασίλη που τσιρίζει κάλαντα και μόλις τελειώσει το παράφωνο τραγούδι του, γυρίζει και μου λέει: τι ωραίο που είναι το δέντρο μας, μαμά! Η σκέψη μου σκανάρει τον πλανήτη Γη και σε μερικά νανοσεκόντ με ανακηρύσσει πανηγυρικά τον πιο μαλάκα άνθρωπο. Που έχει τη μεγαλύτερη ευτυχία να στολίζει δέντρο με την 3,5 χρονών κόρη του και γκρινιάζει για την έλλειψη εορταστικού κλίματος. Που έχει το ίδιο το εορταστικό κλίμα στον καναπέ του και επιλέγει να θυμάται τον βήχα του. Και που κυρίως ξεχνάει πως τίποτε δεν είναι δεδομένο. «Ρε συ, Γιόννα, δίκιο έχεις. Καλό είναι, ε;». «Ναι, μαμά, πολύ ωραίο».

Αντί δέντρου (το εορταστικό κλίμα θα το κρατήσω πριβέ, μαντάμ ε μεσιέ)

Υ.Γ. 1 Σε λίγα λεπτά το Τζίνι θα μου στείλει μια μικρούτσικη σειρά από λαμπάκια. Δεν αναβοσβήνουν σαν τα υπόλοιπα, αλλά κλείνουν μια χαρά την τρύπα στο ούτως ή άλλως πιο-ωραίο-δέντρο-στον-κόσμο.
Υ.Γ. 2 Ζητώ συγνώμη που παραπονέθηκα για τις ιώσεις. Σημασία έχει που παλεύονται.


2 σχόλια:

  1. Χα! Τώρα μάλιστα! Ανακουφίστηκα. Νόμιζα η αφελής οτι το αντι-εορταστικό κλίμα είχε σταμπάρει μόνο το δικό μας σαλόνι. Το δέντρο μας πρέπει να ομολογήσω οτι είναι συμμετρικό τα τελευταία χρόνια (ο Βασίλης είναι ήδη 9), μόνο με μικρές διορθώσεις που περνούν ευτυχώς απαρατήρητες, οπότε έχεις να ελπίζεις σε περισσότερη "ισορροπία" τα επόμενα χρόνια! (tip: βγάλε τις μπαταρίες από τα αγιοβασιλάκια που επιμένουν να στριγγλίζουν κακοποιημένα κάλαντα και ξεκίνα τη μύηση σε κάτι σαν αυτό: https://www.youtube.com/watch?v=YVGKfDoANRA
    Καλές γιορτές! Επιμένουμε αισιόδοξα!!! ;)
    πολλά φιλιά
    Όλγα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το σπίριτ είναι «ανισορροπία» Ολγα μου! Μερικές φορές και παραφωνία (με την ευρύτερη έννοια). Θα δοκιμάσω τις μουσικές προτάσεις σου. Καλές γιορτές!

      Διαγραφή