Αρρώστια

Να σας ρωτήσω κάτι; Με τις ιώσεις πώς την παλεύετε; Της πρώτης χρονιάς στον παιδικό εννοώ. Αυτές του τύπου 2 μέρες σχολείο 3, 5, 15 άρρωστο και πάλι από την αρχή. Αυτές που ξετυλίγουν ευρηματικά όλα τα συμπτώματά τους από το κεφάλι μέχρι τα νύχια των ποδιών σα να σκανάρουν το ανοσοποιητικό του παιδιού. Πυρετός, κόκκινα μάτια, μπλε κύκλοι, μύτη με μύξες όλων των αποχρώσεων και διαφόρων πυκνοτήτων, λαιμός, βήχας για πάντα, πνεύμονες, εξάνθημα (παντού), στομάχι, έντερο, θα μάθω κι άλλα είμαι σίγουρη. Πόσο ψύχραιμοι είστε, ας πούμε από το 1 ως το 5; Και δεν θέλω να πιάσουμε το θέμα της προωρότητας. Είπαμε ότι όσες έχουμε δει το μωρό μας να βασανίζεται στο νοσοκομείο, έχουμε φάει ένα σκάλωμα, αλλά όχι απαραίτητα όλες στον ίδιο βαθμό και δεν μιλάω γι’ αυτό. Μιλάω για το πανανθρώπινο θέμα των ιώσεων, εκείνο που όταν με βλέπετε με κόκκινη μύτη κουνάτε το κεφάλι με συμπόνια: «πρώτη χρονιά ε; θα τα περάσεις αυτά, δεν γίνεται αλλιώς» ή «δράμα, εμάς μας έκαναν έκπτωση στα δίδακτρα». Πώς το ζείτε δηλαδή αυτό το δράμα; Πόσα κουτιά Γλάρος; Πόσα φιαλίδια και φιάλες φυσιολογικού ορού; Σε τι γωνία η ανάκληση στο κρεβάτι; Πόσες ώρες ξενύχτι; Πόσα παφ εισπνεόμενων; Πόση αντιβίωση; Ντεπόν; Πονστάν; Πουλσατίλες; Πόσες φορές στον γιατρό; Κατ’ οίκον ή στο ιατρείο του; Πόσοι διακόψατε τη γυμναστική; Το σχολείο; Νοσηλείες; Μιλήστε μου (και) με νούμερα. Είναι δυνατόν ένα παιδί να είναι μία ολόκληρη σεζόν συνεχώς άρρωστο; Πού οδηγεί αυτό; Νιώθετε τύψεις που το στέλνετε σχολείο; Σας μπαίνουν ιδέες να το σταματήσετε; Τι κερδίσατε από όλο αυτό όσοι προβιβαστήκατε;

Οι ερωτήσεις δεν είναι ρητορικές. Απάντηση ζητάνε. Το ποστ αυτό σαν message in a bottle μοιάζει, σταλμένο από ένα πι-σι που κοντεύει να κρυφτεί πίσω από χαρτομάντηλα, κούπες με ζεστά του βουνού, ποτήρια με νερό - άλλοτε σκέτο κι άλλοτε με κάποια μαγική σκόνη - βιταμίνες, φάρμακα και άλλα τέτοια που συνθέτουν την όμορφη, σπιτική ατμόσφαιρα της φετινής σεζόν. Ξέρω ότι κάποιοι τα έχετε περάσει και μάλιστα επί 2 ή και επί 3 και θέλω τη γνώμη σας. Προσοχή όμως, δεν απευθύνομαι σε εσάς που όλον-τον-χρόνο-έχουν-μύξες-φυσικά-και-πάνε-σχολείο-όλα-έτσι-είναι. Αλλά σε όσους έχουν από τα άλλα παιδιά - ναι, υπάρχουν και, όχι, δεν φταίνε οι γονείς που τα υπερπροστατεύουν ή τα αμελούν, ούτε κάποια φοβερή και τρομερή ευαισθησία (σε μερικά παίζει βέβαια και αυτό), ούτε η τύχη τους η μαύρη, τα καυσαέρια στις πόλεις ή η υγρασία στα νησιά, ούτε η υπερβολική χρήση αντιβιοτικών, τα εμβόλια ή η απουσία τους, ο κακός παιδίατρος, ο ανεπιτυχής θηλασμός, τα γενόσημα, οι απεργίες των φαρμακοποιών. Τα παιδιά εκείνα που όποτε ανοίξει η κάνουλα θα συνοδευτεί είτε από πυρετό, είτε από βρογχίτιδα, είτε από βρογχοπνευμονία, είτε από εμετούς, δεν μπαίνω σε άλλες γλαφυρές περιγραφές, καταλάβατε.

Και, παρακαλώ, μην μου πείτε ότι φταίει η ρημάδα η ψυχολογία μου, ότι θέλω να κλείσω το παιδί σε γυάλα και άλλα τέτοια άκυρα, μόνο και μόνο επειδή έχω παραδεχτεί δημοσίως πως κάθε φορά φοβάμαι το χειρότερο και πως αυτό είναι δικό μου πρόβλημα. Το δικό μου πρόβλημα έχω μάθει να το αναγνωρίζω, να το αγκαλιάζω, να το ξεχωρίζω από την πραγματικότητα και να κάνω εκείνο που οφείλω. Την επομένη την ντύνω, την χτενίζω, της λέω πόσο ωραίο είναι το σχολείο και την πηγαίνω ξανά περιχαρής με την ελπίδα ότι αυτή τη φορά θα καθυστερήσει να επιστρέψει με μύξα. Όχι αυτή που έχουν-όλα-κάθε-μέρα. Να ανοίξω μια παρένθεση εδώ (Αγαπητοί γονείς με παιδιά που έχουν μύξα κάθε μέρα, σας παρακαλώ πολύ, αν κάποια στιγμή μπορέσετε να διακρίνετε πότε ξεκινάει μια καινούργια ίωση, μην έρθετε στο πάρτι. Κατανοώ πως είναι δύσκολο να το καταλάβετε εφόσον τα παιδιά σας είναι συνεχώς έτσι. Κατανοώ πως μπορεί να μην έχετε πού να τα αφήσετε και τα στέλνετε στο σχολείο, αλλά τα πάρτι δεν θα πάθουν τίποτε αν τα χάσουν. Για να μην πέσουν ξερά τα άλλα το λέω. Ευχαριστώ. Κλείνω). Τι έλεγα πριν από την παρένθεση; Α, ναι. Πώς την παλεύετε με τις ιώσεις;