4 Σεπτεμβρίου 2014

Mε το ένα, με το δύο, με το τρία

Tα κοιτούσα καθώς έπαιζαν και ενίοτε τσακώνονταν για το ποιος θα πάρει το ποδήλατο, το πατίνι, την μπάλα και δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ ότι αυτά τα παιδιά έχουν ένα κοινό. Την κόρη μου και τα τρίδυμα που συναντήσαμε το καλοκαίρι στις διακοπές μας, πρωτοάγγιξαν τα ίδια χέρια: οι γιατροί και οι μαίες του μαιευτηρίου στο οποίο γεννήθηκαν με ελάχιστους μήνες διαφορά. Μπορεί και να πέρασαν τις πρώτες μέρες της ζωής τους στην ίδια θερμοκοιτίδα, πάντως όχι στα δωμάτια που εμείς και οι γονείς εκείνοι είχαν προετοιμάσει. Και ενώ μέσα μου ζητωκραύγαζα για τη θεαματική νίκη τους, η εξίσου θεαματική σύμπτωση του να είμαστε όλοι εκεί τώρα μαζί, πρώην πρόωρα - παιδιά πλέον - και γονείς που άλλοτε στέκονταν στην ίδια ουρά αναμονής κρατώντας τις ίδιες αγωνίες, μου έφερνε έναν κόμπο. Και αυτός με τη σειρά του πολλά ερωτηματικά. Για τις τρίδυμες κυήσεις που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην προωρότητα. Διότι πέρα από εκείνο το τούρκικο σίριαλ στο οποίο πρωτοείδα τρίδυμα – ευτυχισμένα και υγιή σαν κούκλες αγορασμένες από κάποιο κατάστημα παιχνιδιών – το ταξίδι μου στην προωρότητα μου έχει συστήσει και άλλα τρίδυμα. Όπως εκείνα με τα οποία νοσηλευόταν η Γιόννα μαζί. Δύο αγόρια κι ένα κορίτσι, γύρω στα 700 γρ. – θυμάμαι το βάρος του κοριτσιού, γιατί ήταν στην διπλανή θερμοκοιτίδα. Ή τα άλλα που συνάντησα τυχαία ένα απόγευμα στο Γύθειο – στις περσινές διακοπές – «μια χαρά τώρα ευτυχώς, αλλά τότε…». Ή κάποια άλλα, όχι-μια-χαρά-τώρα-δυστυχώς – θα επανέλθω.


Θέλω λοιπόν να ρωτήσω και να μάθω πώς και γιατί επιλέγει κανείς να φέρει στον κόσμο τρίδυμα, αφού κάτι τέτοιο σημαίνει αναγκαστικά ότι θα είναι πρόωρα. Και αναφέρομαι στη φάση της εμβρυομεταφοράς, αφού από εξωσωματική προκύπτουν οι τρίδυμες κυήσεις. Γιατί δηλαδή ένας γιατρός μεταφέρει πολλά γονιμοποιημένα ωάρια σε μια γυναίκα; Το ερώτημα θα μου πείτε είναι αφελές. «Μα φυσικά για να αντέξει τουλάχιστον ένα. Νομίζεις ότι είναι για όλες εύκολο; Και μετά από τόσες προσπάθειες, εσύ θα το ρίσκαρες;». Δεν ξέρω, ειλικρινά. Το δικό μου κούτελο γράφει «προωρότητα» και είμαι τόσο τρομοκρατημένη που θα μπορούσα να το χτυπήσω τατουάζ με κατακόκκινα γράμματα AVOID PREMATURITY για όποιον δεν το κατάλαβε. Αυτό έμαθα σε αυτή τη ζωή και αυτό έχω να πω στους υπόλοιπους. Δεν γλιτώνεις πάντα εύκολα από την προωρότητα. Και το σημαντικότερο: Δεν γλιτώνει πάντα ο άνθρωπος που θα αγαπήσεις πιο πολύ. Το ρισκάρεις;


Κι ύστερα, θες να μπεις στο τριπ να κάνεις μείωση; Λίγα τράβηξες για να φτάσεις ως εδώ; Ψάχνοντας λίγο (λίγο όμως) το θέμα, έπεσα επάνω στον νόμο. Που λέει πως μέχρι την ηλικία των 40 ετών, το ανώτατο επιτρεπόμενο όριο μεταφοράς είναι τα 3 έμβρυα. Μετά τα 40 τα 4. Διαφωτίστε με τώρα, γιατί κάτι δεν πιάνω καλά. Το σκεπτικό ποιο ακριβώς είναι; Ότι δλδ η 40άρα δεν έχει τις ίδιες πιθανότητες να κυοφορήσει, άρα τις αυξάνουμε με αυτόν τον τρόπο; Ότι η μεγαλύτερη ηλικία είναι παράγοντας επικίνδυνης εγκυμοσύνης και άρα προωρότητας, μας ενδιαφέρει κάπως;


Μια φίλη, μου πρότεινε να γράψω το ίδιο ποστ με αναφορά στις δίδυμες κυήσεις. Το ίδιο είναι, μου είπε. Και είναι σαφώς περισσότερες. Βάλτε λοιπόν τώρα στο ίδιο κείμενο τη λέξη δίδυμα αντί για τρίδυμα αν θέλετε. Εγώ όμως δεν θέλω. Διότι τα δίδυμα μπορεί και να γεννηθούν τελειόμηνα, τα τρίδυμα όχι. Ο Νίκος Μάνεσης είναι ένα από τα τρίδυμα που γεννήθηκαν πριν από 13 χρόνια και, όχι, δεν είναι μια χαρά τώρα. Αλλά το παλεύει πολύ. Μαζί και οι γονείς του φυσικά. Για να παραμείνει σταθερό το σώμα του Νίκου χρειάζεται να κάνει πολλές επεμβάσεις (δεν έχει κάνει και λίγες μέχρι τώρα), συνεχή φυσιοθεραπεία και ειδικές ασκήσεις. Αφού χτυπήσετε τα σχετικά λινκ και τον γνωρίσετε εξ αποστάσεως, θα ήθελα να ρωτήσω όλους και όλες εσάς που έχετε στείλει τις ιστορίες σας στο 31 εβδομάδες: θα σας πείραζε αν τις βγάζαμε σε ένα βιβλίο για να τον βοηθήσουμε;


Τέλος, με αυτό το ποστ, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω πως το 31 εβδομάδες και το IVF Forums δώσανε για λίγο τα χέρια. Σε συνεργασία με τις έμπειρες σε θέματα υπογονιμότητας ψυχολόγους Χριστιάνα Γερμανού (Αθήνα) και Έλλη Γιαννοπούλου (Θεσσαλονίκη) προσφέρουν πέντε δωρεάν συνεδρίες σε δύο αναγνώστριες του IVFforums (μία στην Αθήνα και μία στη Θεσσαλονίκη). Αν ανήκετε σε εκείνες που προσπαθούν να γίνουν μαμάδες με εξωσωματική και νιώθετε πως χρειάζεστε κάποιου είδους συμπαράσταση ή υποστήριξη, μπορείτε να την κερδίσετε πολύ απλά. Κοινοποιώντας την ανάρτηση του IVF Forums, κάνοντας like στη σελίδα του 31 εβδομάδες στο facebook και στέλνοντας ονοματεπώνυμο, τηλέφωνο και πόλη διαμονής στο ίνμποξ μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου (λεπτομέρειες στο τέλος της συνέντευξης που θα διαβάσετε εδώ). Τα ονόματα των τυχερών θα ανακοινωθούν τον Οκτώβριο.









12 σχόλια:

  1. Πολυ σωστα ολα αυτα που ειπες καλη μου ειμαι και εγω προωρο-μανουλα διδυμης κυησης που ομως μονο το ενα εχω κοντα μου...
    Αυτο που θελω να πω ειναι οτι υπαρχουν και οι εξαιρεσεις γιατι?
    Γιατι 2 μερες μετα που γεννησα,γεννησε μια κοπελα τριδυμα στην 35 βδομαδα και τα αγορια της ειναι μια χαρα...
    και εγω με 2 γεννησα στην 26 βδομαδα και εμεινα με το ενα...
    Ευχομαι να γινει κατι νεο να μειωθει η προωτοτητα!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για την εξαίρεση των τριδύμων που αναφέρεις χαίρομαι ιδιαίτερα. Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις. Φυσικά και γίνονται θαύματα. Στην προωρότητα άλλωστε, θαύματα είναι τα περισσότερα που συμβαίνουν. Έχοντας όμως περάσει από εκεί, με αυτή την εμπειρία στις αποσκευές μου, νομίζω πως εγώ δεν θα το ρίσκαρα. Και μαζί με τις ελπίδες μου και τις ευχές μου να προχωρήσει η επιστήμη και να μειωθεί η προωρότητα, θέλω να ενημερωθεί ο κόσμος. Γιατί πολλοί δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει και αποφασίζουν κάπως βεβιασμένα να προχωρήσουν σε μια πολύδυμη κύηση. Καλό είναι σε κάθε περίπτωση να γνωρίζεις.

      Διαγραφή
    2. Νικολ19/9/14 14:45

      Ακριβως αυτο! Αν ηξεραν ολοι τι σημαινει προωροτητα, αν περναγανε ολοι απο μια ΜΕΝΝ ειμαι σιγουρη οτι κανενας δεν θα αποφασιζε να συνεχισει την τριδυμη κυηση...Και ιδιως ορισμενες γυναικες για τις οποίες απορουσες αν ηταν μαναδες η γιαγιάδες των εν λογω μωρων.

      Διαγραφή
  2. Ανώνυμος5/9/14 16:30

    Τα 4 έμβρυα στις σαραντάρες+ αυξάνουν τις πιθανότητες εγκυμοσύνης μια που σε αυτή την ηλικία, η θεωρία λέει οτι τα έμβρυα έχουν λιγότερες πιθανότητες να είναι "καλής"ποιότητας.
    Τι γίνεται όμως στην περίπτωση της μεγάλης τύχης να μεγαλώσουν όχι ένα, ούτε δύο αλλά τρία από αυτά, είναι όντως θέμα μέγα. Η αγωνία, η ελπίδα, το άγχος, οι προσευχές των μαμάδων από εξωσωματική έρχονται κόντρα στα ίδια αυτά τους τα συναισθήματα. Ποιος θα τα βάλει σε τάξη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος10/9/14 12:56

    Ηρθε η ώρα να γράψω και τις δικές μου ΠΡΟΩΡΕΣ σκέψεις....
    Πρόωρες όπως και εγώ, όπως και τα μωρά που περιμένω (διανύω την 15η εβδομάδα τρίδυμης κύησης). Είμαι 34 χρονών, γεννήθηκα στις 30 εβδομάδες, 2.200 γρ. από τότε γεματούλα. Θερμοκοιτίδα 20 μέρες, αλλά όλα καλά. Η μαμά το πέρασε δύσκολα. Είχαν την αδελφή μου στο σπίτι 8 χρονών κι εμένα, ένα κακάσχημο πλάσμα με σωληνάκια παντού. Η ανασφάλεια που ένιωσα σε εκείνη τη θερμοκοιτίδα μάλλον με ακολουθεί ακόμη.
    Μετά από 3 υπέροχα χρόνια σχέσης, αποφασίσαμε με το άλλο μου μισό να προχωρήσουμε σε εξωσωματική. Ανεξήγητη υπογονιμότητα. Ίσως και άγχος ή ανασφάλεια για το αν είμαι ικανή να γίνω μάνα μετά από μια έκτρωση που έκανα λίγο μετά την ενηλικίωση μου.
    Καταφέραμε να δημιουργήσουμε 3 έμβρυα που μας περίμεναν. Με τις στατιστικές υπέρ μας για τη θετική έκβαση, η περιπέτεια ξεκίνησε. Μεταφέραμε και τα τρία για να είμαστε κοντά στη θετική χοριακή. Πρώτος υπέρηχος, 2 σάκοι! Όλα υπέροχα, τα όνειρά μας σε 2 μαύρα σακουλάκια. Επόμενος υπέρηχος, 3 καρδιές σε 3 διαφορετικούς σάκους. Η δική μου καρδιά σταμάτησε εκεί.
    Ο γιατρός μας μίλησε για μείωση. Πώς είναι δυνατόν να παρακαλάς τη Μάνα όλων να σου χαρίσει τουλάχιστον 1 μωρό και να αποφασίζεις να θυσιάσεις μια ζωή; Δεν κατηγορώ ούτε τη σκέψη και φυσικά ούτε τη πράξη αυτή. Είμαι όμως αδύναμη να πάρω μια τέτοια απόφαση.
    Τα τρία αγόρια που εύχομαι να συναντήσω σε τουλάχιστον 5 μήνες είναι ένα δύσκολο άλλα πανέμορφο ταξίδι. Πρόωρα - το ξέρω - όπως και εγώ, εύχομαι να πάρουν τη δική μου δύναμη για ζωή και να είναι ΓΕΡΑ. Μπορεί να κατηγορηθώ ότι είμαι εγωίστρια με αυτή μου την απόφαση. Σας ομολογώ ότι κάθε μέρα για μένα είναι μια νίκη και ένας φόβος, μια αγωνία να φτάσουμε και οι 4 στο τέλος ΥΓΙΕΙΣ! Χρωστάω μια συγνώμη στο μωρό που δεν αγκάλιασα ποτέ...
    Και ένα μότο που λέω σε κάθε δυσκολία μου:
    ΑΦΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΖΗΣΩ 30 ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ ΕΙΜΑΙ
    ΜΑΧΗΤΡΙΑ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΛΛΑΞΕΙ ΑΥΤΟ.
    Προσεύχομαι για όλα τα πρόωρα του κόσμου.
    Νάντια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συγχαρητήρια για την εγκυμοσύνη σου Νάντια! Και σε ευχαριστώ για αυτήν την διαφορετική άποψη και ματιά. Δεν μπορώ να σου πω ότι συμφωνώ - είπαμε, εγώ την προωρότητα τη φοβάμαι και, αν ρώταγες τη γνώμη μου, θα έλεγα ''ναι'' στη μείωση - αλλά σέβομαι την απόφασή σου. Σου εύχομαι με όλη μου την καρδιά να πάνε όλα σούπερ και να χαρείς τα παιδιά σου από την πρώτη κιόλας στιγμή!

      Διαγραφή
  4. Ανώνυμος11/9/14 17:28

    Όλα είναι σχετικά. Η προωρότητα, η εξωσωματική, η εγκυμοσύνη.
    Είχα δίδυμη κύηση (χωρίς εξωσωματική). Γέννησα πρόωρα (27η εβδ) και το ένα μωρό εκτός από την προωρότητα είχε να αντιμετωπίσει και μια πολύ σοβαρή μορφή καρδιοπάθειας. Έξι μήνες αργότερα πέθανε.
    Σκέφτομαι το ενδεχόμενο της επιλογής. Δηλ. αν έπρεπε να διαλέξω π.χ ένα από τα δυο και τελικά κρατούσα χωρίς να το ξέρω το μωρό με την καρδιοπάθεια; Τι θα γινόταν; Και από τη στιγμή που ξέρεις ότι μέσα σου υπάρχουν αυτές οι ψυχές, πως να διαλέξεις.
    Για μια έγκυο και μάλιστα για μια έγκυο που έχει παλέψει για χρόνια για ένα μωρό η επιλογή αυτή είναι ακόμα πιο δύσκολη. Νομίζω όμως ότι σε μια τέτοια περίπτωση το "βάρος" πέφτει στο γιατρό. Πολλές φορές αγχώνουν τα ζευγάρια για το θέμα του μωρού και ίσως κάποιες φορές να μην υπάρχει λόγος. Όταν βέβαια υπάρχει υπογονιμότητα αποφεύγουν να θίξουν την πιθανότητα πρόωρης γέννησης για να μην αγχώσουν την έγκυο.
    Το σίγουρο είναι ότι όσοι έχουμε γνωρίσει την προωρότητα ευχόμαστε να μην την γνωρίσουν και άλλοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και όσοι έχουν γνωρίσει την υπογονιμότητα εύχονται να μην την γνωρίσουν και άλλοι. Το κατανοώ και το σέβομαι απόλυτα. Όμως η προωρότητα αφορά και κάποιον άλλο έξω από εμάς, κατά έναν μαγικό τρόπο, πιο σημαντικό από εμάς. Γι' αυτό και θίγω το θέμα. Σίγουρα, σημαντική ευθύνη έχει ο γιατρός. Σίγουρα, δεν θέτω το ζήτημα της «επιλογής» στα δίδυμα. Και σαφώς μιλάω με βάση τον νόμο των πιθανοτήτων. Κάποια από τα τρίδυμα που έχω γνωρίσει υπήρξαν πιο υγιή από την κόρη μου, η οποία ενώ προήλθε από φυσική σύλληψη, μόνη σε έναν σάκο, απλώς έτυχε να γεννηθεί πρόωρα.

      Διαγραφή
  5. Επειδή το έζησα και από την πλευρά της υπογονιμότητας και από την πλευρά της προωρότητας, κι επειδή λόγω της προωρότητας ξανασκέφτηκα το θέμα της εξωσωματικής και της εμφύτευσης 3 εμβρύων θα ήθελα να σας πω ότι αν ήταν να το ξανακάνω από την αρχή ακριβώς το ίδιο θα έκανα. Οι πιθανότητες να εμφυτευτεί ένα έμβρυο είναι 40%, ποια υποψήφια μαμά θα ήθελε να μπει ξανά σε έναν κύκλο εξωσωματικής με ότι αυτό συνεπάγεται, ενέσεις, υπέρηχους, εμφύτευση, αναμονή δύο εβδομάδων? Όταν είσαι σε αυτή τη διαδικασία δεν σκέφτεσαι τίποτα άλλο παρά να καταφέρεις αυτό που επιθυμείς περισσότερο, και κάνεις οτιδήποτε για να αυξήσεις τις πιθανότητες να το καταφέρεις. Και μετά έρχεται η χοριακή θετική, και μετά ο υπέρηχος με δύο σάκους και είσαι όλο χαρά και μετά εμφανίζεται και ο τρίτος σάκος και παγώνεις κι εσύ και οι γύρω σου. Και μετά σου λένε για μείωση. Και πώς διαλέγεις ποιο παιδί σου θα σκοτώσεις? Γιατί για μένα η μείωση αυτό ακριβώς σημαίνει. Και προσέχεις όσο μπορείς περισσότερο, τη διατροφή σου, τις κινήσεις σου, τα πάντα. Αλλά το σώμα σου δεν αντέχει άλλο και στις 28+4 μπαίνεις σε επείγον χειρουργείο λόγω αποκόλλησης πλακούντα. Τα μωρά γεννιούνται και τα τρία ζωντανά και μπαίνουν κατευθείαν στη ΜΕΝΝ. Και μετά από έξι μέρες παγώνεις ξανά, γιατί χτυπάει το τηλέφωνο και σε ενημερώνουν ότι το μωρό σου είναι στην ανάνηψη. Και τελικά το χάνεις, και σταματάς να πονάς από την καισαρική και παγώνεις τελείως και υπάρχεις μόνο για τα άλλα δύο σου μωρά, για να είσαι εκεί δίπλα τους συμπαραστάτης στο δύσκολο αγώνα τους, στη μεγαλύτερη ίσως μάχη της ζωής τους, μόλις στην αρχή της...Και τώρα ένα χρόνο και ένα μήνα μετά, μετά από 3,5 μήνες στη ΜΕΝΝ, μετά από αρκετά follow up, υπέρηχους, εξετάσεις αίματος, νευρολογικές και νεφρολογικές κτλ κτλ νοιώθεις ευλογημένος που έχεις δύο μικρά θαύματα στην αγκαλιά σου. Και σκέφτεσαι ξανά τη μείωση και λες ότι μπορεί να μην είχες την ευκαιρία να τα αγκαλιάσεις. Ίσως να είχες την ευκαιρία να αγκαλιάσεις το παιδί που έχασες... Συμφωνώ ότι η προωρότητα είναι πολύ δύσκολη και επίπονη, το έχω νοιώσει στο πετσί μου με το χειρότερο τρόπο. Έχω κατηγορήσει τον εαυτό μου πολλές φορές, αλλά μόνο για την εμφύτευση τριών εμβρύων, αλλά και πάλι σκέφτομαι πως αν είχα επιλέξει τότε μόνο δύο μπορεί να μην γνώριζα ποτέ το ένα από τα παιδιά μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η μαρτυρία σου με κάνει και ανατριχιάζω και δεν έχω λόγια να σου πω. Επειδή εσύ βρέθηκες όπως λες και στις δύο όχθες, ενώ εγώ μόνο στη μία. Σου αξίζουν πολλά μπράβο για όσα κατάφερες κι εσύ και τα παιδιά σου. Με αυτό το ποστ δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να κάνω τους γονείς να αισθανθούν άσχημα, δεν πρέπει να κατηγορείς τον εαυτό σου. Είναι πολύ θαρραλέο αυτό που παραδέχεσαι: πως και πάλι το ίδιο θα έκανες. Με το ποστ αυτό απευθύνομαι πιο πολύ στους γιατρούς και σε δεύτερη φάση στους γονείς για να τους κινητοποιήσω να ενημερωθούν για την προωρότητα, ώστε η απόφασή τους να είναι πιο ώριμη. Μητέρες σαν κι εσένα είναι οι πλέον κατάλληλες να ενημερώσουν τους νέους γονείς. Σε ευχαριστώ πολύ για το μοίρασμα. Λυπάμαι πολύ για την απώλειά σου. Να σου ζήσουν και να χαίρεσαι κάθε τους στιγμή!

      Διαγραφή
  6. Ανώνυμος15/12/14 15:07

    Σαν γυναικα που εζησα την τριδυμη κυηση και την μειωση, θα σας πω οτι ηταν το πιο επωδυνο για μενα να αποφασισω τη μειωση.Δεν πιστευω σε κανενα Θεο , πιστεψα και εμπιστευθηκα τον γιατρο μου ο οποιος μου ''απαγορευσε'' την τριδυμη κυηση για πολλους λογους και δεν θα επεκταθω γιατι οι περισσοτεροι γνωριζετε οτι η γυναικα που αποφασιζει να κρατησει και τα τρια μωρα θετει σε κινδυνο και τη δικη της ζωη αλλα και τη δικη τους.Για μενα η αποφαση ηταν μονοδρομος , επωδυνος και παντα θα υποφερω και θα κλαιω , οσο ζω.Εχω μια ενσταση στο ποιος αποφασιζει ποιο παιδι θα ''φυγει''.ΔΕΝ αποφασιζουμε εμεις οι γονεις γιατι πρωτον ηθικα δεν ειναι σωστο και δευτερον δεν ειμαστε εμεις οι γιατροι.Αυτο το κρινει ο γιατρος που θα κανει τη μειωση.Ποιο παιδι ισως εχει καποιο προβλημα που φαινεται στον υπερηχο.Αν και τα τρια μωρα ειναι φυσιολογικα τοτε επιλεγει με ενα κριτηριο και μονο.Ποιο απο τα τρια ειναι δεν θα θεσει σε κινδυνο τα αλλα δυο μωρα.Αποφασιζει δηλαδη με βαση τη θεση του μωρου. (Maria Pap)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ. Τον πόνο της μείωσης - τον ψυχικό εννοώ - δεν τον γνωρίζω αλλά μια στοιχειώδη φαντασία την έχω.

      Διαγραφή