Μπούκωσα

Να το ξεκαθαρίσω. Δεν έχω φτιάξει πουρέ με πατάτα και μητρικό γάλα. Ούτε παίζω τα πιάτα με κινόα στα δάχτυλα. Ζω και χωρίς αβοκάντο. Και δεν θα πάρετε καμιά συνταγή με λιναρόσπορο και βρόμη από εμένα (πιθανότατα και καμία άλλη). Προς το παρόν. Διότι ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να φτάσεις με ένα παιδί από δίπλα. Τελευταία, με βρίσκετε εξαγριωμένη με την παιδική διατροφή. Εμένα που έτρωγα πολλή σαβούρα. Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ κράζω. Τους παιδικούς σταθμούς που δίνουν κρέμες, κέικ, ψωμί με μαργαρίνη, τσουρέκι και ξανά κέικ για πρωινό – σας είπα ότι η λογική των παιδικών σταθμών καθόλου δεν μου πήγε; (ίσως σε άλλο ποστ). Τους φίλους και γνωστούς που επιμένουν το δικό μου παιδί να φάει και δεύτερο παγωτό, όταν το βλέπουν πασαλειμμένο με τα υπολείμματα του πρώτου, που κανένας δεν του το αρνήθηκε, και ενώ εκείνο δεν ζήτησε άλλο. Τους γονείς που φέρνουν στην παραλία τυρόπιτες, κρουασάν, μπισκότα και πατατάκια, όλα προκάτ, και βαριούνται να καθαρίσουν ένα φρούτο – ή μάλλον βαριούνται να το φάνε και οι ίδιοι. Τους γιατρούς που δίνουν καραμέλα μετά το εμβόλιο. Τις γιαγιάδες που τάζουν στα παιδιά μπισκότο, αν φάνε όλη την τίγκα στην έτοιμη μπεσαμέλ παστιτσάρα τους, και τελικά τους δίνουν και ένα πουράκι σοκολάτας εξτραδάκι… Τα site με παιδικά μενού που είναι γεμάτα γλυκά.

Σόρι. Ξεχνάω μερικές φορές την αιώνια υπόσχεσή μου «δεν θα κράζω άλλους γονείς, δεν θα κράζω άλλους γονείς, δεν ξέρω τι έχουν περάσει». Δεν τρώνε όλα τα παιδιά χόρτα, σαλάτες, καρότα, ψάρι, φακές. Δεν τρώνε καν φρούτα. Και παρόλο που πιστεύω πως κάπου φταίμε κι εμείς αν το παιδί αρνείται πεισματικά να συνεργαστεί, έχω γνωρίσει γονείς που έχουν δοκιμάσει τα πάντα και όχι, δεν φταίνε. Έχω επίσης γνωρίσει γονείς που αγωνιούν για το βάρος και το ύψος του παιδιού τους και είναι τόση η αγωνία τους που η λάθος διατροφική στάση τους είναι δύσκολα αναστρέψιμη. Έχω βέβαια γνωρίσει και άλλους – να μην πάω μακριά – που έδιναν στο δύστροπο με το φαγητό παιδάκι τους γάλα με ζάχαρη για πρωινό, συνοδεία ψωμιού με μαργαρίνη και ζάχαρη και του έφτιαχναν πάντα δεύτερο φαγητό, όταν το βασικό ήταν η φασολάδα. Κι ύστερα αναρωτιόνταν γιατί δεν έτρωγα φασολάδα (δεν έχω κάνει ορθογραφικό λάθος).

Αν θα την άφηνα να πεινάσει; Ναι. Πόσο; Δεν ξέρω. Αυτό το σημείο καμπής είναι που διαφέρει από γονιό σε γονιό. Ξέρετε, τα παιδιά έχουν και το άλλο: τη μία εβδομάδα πίνουν χυμό πορτοκάλι σαν τρελά και την άλλη ούτε να τον δουν (υπάρχει όμως εξήγηση). Για χρόνια ολόκληρα μπορεί να σιχαίνονται τα ρεβίθια και στην ενήλικη ζωή τους να αναρωτιούνται πώς έχαναν αυτή τη νοστιμιά. Άβυσσος το στομάχι του ανθρώπου. Αλλά άβυσσος και η ψυχή. Διότι αν εκείνα τα χρόνια μάς τάιζαν σπιτικά κεφτεδάκια και αβγό στην παραλία, τώρα που υποτίθεται ότι έχουμε καλύτερη πρόσβαση στις πληροφορίες γιατί τους δίνουμε μπισκότα; Γιατί αν κρίνω από τις φετινές διακοπές μου παίζει να ζω στην απόλυτη μπισκοτοχώρα και να μην το έχω πάρει χαμπάρι. Τεράστιες οι πωλήσεις, έτσι παιδιά; Έλα, πείτε τώρα. Την αλήθεια. Πόσα μπισκότα πουλιούνται στην Ελλάδα; Και πόσοι από τους αγοραστές τους διαβάζουν τα συστατικά τους; Να αφήσω απέξω ζάχαρη, ζάχαρη και ζάχαρη που περιέχουν και που λίγο να σε απασχολεί μαθαίνεις πόσο καταστροφική είναι και να πιάσω τα διογκωτικά. Ξέρετε τι είναι όλα αυτά; Εγώ δεν ξέρω. Δεν μπορώ να τα δω και τα δοκιμάσω. Άρα δεν θέλω να τα δίνω στο παιδί μου. Που θα τα φάει, δεν υπάρχει αμφιβολία, αλλά γιατί να ενορχηστρώσω με τα χεράκια μου μια κακή συνήθεια;

Θα παραμείνω λοιπόν η γραφική της παραλίας που δίνει φρουτάκι στο παιδί, τρώει η ίδια και κερνάει και τα γύρω. Κι έχω να προσθέσω πως σε όσα από τα παιδιά που έπαιζαν κοντά μας και έτρωγαν μπισκότα, παγωτά και σφολιατοειδή, έδωσα σταφύλι, ροδάκινο, καρπούζι, αχλάδι, τα έφαγαν με όρεξη και ζήτησαν επανάληψη. Επειδή κι αυτά ζάχαρη έχουν (αλλά «άλλη»). Επειδή τα παιδιά αγαπούν να μιμούνται. Κι αν στην προκειμένη περίπτωση μιμήθηκαν την κόρη μου, επιστρέφοντας στην πόλη θα μπορούσαν να μιμηθούν τους γονείς τους. Κι αν τα φρούτα μου αρέσουν, σας διαβεβαιώ ότι σιχαίνομαι τα κολοκύθια - μέχρι πρότινος και τα καρότα και τα χόρτα και τα παντζάρια -, αλλά μουγκρίζοντας από ευχαρίστηση κάθε φορά που τα τρώω δίπλα της ή κάθε φορά που μου δίνει μια μπουκιά στο στόμα (παλιά), άρχισα να τα γουστάρω. Ίσως επειδή είμαι από εκείνα τα παιδιά που αγάπησαν το τζανκ φουντ – και το αγαπούν παθιασμένα –, αλλά ρώτησαν και έμαθαν.

Η παχυσαρκία δεν θα με απασχολούσε, αν δεν σήμαινε κακή υγεία. Δικαίωμα του καθένα να είναι όπως θέλει. Να ζει όπως θέλει. Η κακή υγεία όμως με απασχολεί. Ειδικά αν τη χτίζουμε στα παιδιά εν αγνοία μας. Γιατί είμαι σίγουρη πως δεν ξέρουμε και όχι πως δεν θέλουμε. Και αφού η πληροφορία δεν είναι κάτι που μπορεί να κρυφτεί για πολύ στην εποχή μας, ας την αναζητήσουμε. Στις ετικέτες των τροφίμων για αρχή. Στη σκέψη ότι δεν μπορεί η ίδια κουζίνα που μεγάλωνε όσους έβγαιναν στα χωράφια να δουλέψουν ή περπατούσαν χιλιόμετρα στο ξεροβόρι για να φτάσουν στο σχολείο τους, να κάνει και στη δική μας εποχή. Ούτε βέβαια η άλλη, που πούλησε στη μεταπολεμική εποχή τα επεξεργασμένα προϊόντα της. 

Όχι, δεν έχω φτιάξει πουρέ με πατάτα και μητρικό γάλα. Ούτε παίζω τις συνταγές με κινόα στα δάχτυλα. Ζω και χωρίς αβοκάντο. Όμως ενδέχεται να μπω και στην κουζίνα για πάρτη της. Και σίγουρα διαβάζω τις ετικέτες και παίρνω ψάρι τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Και θα το ψάξω κι άλλο. Διότι ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να φτάσεις με ένα παιδί από δίπλα.