15 Σεπτεμβρίου 2014

Μπούκωσα

Να το ξεκαθαρίσω. Δεν έχω φτιάξει πουρέ με πατάτα και μητρικό γάλα. Ούτε παίζω τα πιάτα με κινόα στα δάχτυλα. Ζω και χωρίς αβοκάντο. Και δεν θα πάρετε καμιά συνταγή με λιναρόσπορο και βρόμη από εμένα (πιθανότατα και καμία άλλη). Προς το παρόν. Διότι ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να φτάσεις με ένα παιδί από δίπλα. Τελευταία, με βρίσκετε εξαγριωμένη με την παιδική διατροφή. Εμένα που έτρωγα πολλή σαβούρα. Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ κράζω. Τους παιδικούς σταθμούς που δίνουν κρέμες, κέικ, ψωμί με μαργαρίνη, τσουρέκι και ξανά κέικ για πρωινό – σας είπα ότι η λογική των παιδικών σταθμών καθόλου δεν μου πήγε; (ίσως σε άλλο ποστ). Τους φίλους και γνωστούς που επιμένουν το δικό μου παιδί να φάει και δεύτερο παγωτό, όταν το βλέπουν πασαλειμμένο με τα υπολείμματα του πρώτου, που κανένας δεν του το αρνήθηκε, και ενώ εκείνο δεν ζήτησε άλλο. Τους γονείς που φέρνουν στην παραλία τυρόπιτες, κρουασάν, μπισκότα και πατατάκια, όλα προκάτ, και βαριούνται να καθαρίσουν ένα φρούτο – ή μάλλον βαριούνται να το φάνε και οι ίδιοι. Τους γιατρούς που δίνουν καραμέλα μετά το εμβόλιο. Τις γιαγιάδες που τάζουν στα παιδιά μπισκότο, αν φάνε όλη την τίγκα στην έτοιμη μπεσαμέλ παστιτσάρα τους, και τελικά τους δίνουν και ένα πουράκι σοκολάτας εξτραδάκι… Τα site με παιδικά μενού που είναι γεμάτα γλυκά.

Σόρι. Ξεχνάω μερικές φορές την αιώνια υπόσχεσή μου «δεν θα κράζω άλλους γονείς, δεν θα κράζω άλλους γονείς, δεν ξέρω τι έχουν περάσει». Δεν τρώνε όλα τα παιδιά χόρτα, σαλάτες, καρότα, ψάρι, φακές. Δεν τρώνε καν φρούτα. Και παρόλο που πιστεύω πως κάπου φταίμε κι εμείς αν το παιδί αρνείται πεισματικά να συνεργαστεί, έχω γνωρίσει γονείς που έχουν δοκιμάσει τα πάντα και όχι, δεν φταίνε. Έχω επίσης γνωρίσει γονείς που αγωνιούν για το βάρος και το ύψος του παιδιού τους και είναι τόση η αγωνία τους που η λάθος διατροφική στάση τους είναι δύσκολα αναστρέψιμη. Έχω βέβαια γνωρίσει και άλλους – να μην πάω μακριά – που έδιναν στο δύστροπο με το φαγητό παιδάκι τους γάλα με ζάχαρη για πρωινό, συνοδεία ψωμιού με μαργαρίνη και ζάχαρη και του έφτιαχναν πάντα δεύτερο φαγητό, όταν το βασικό ήταν η φασολάδα. Κι ύστερα αναρωτιόνταν γιατί δεν έτρωγα φασολάδα (δεν έχω κάνει ορθογραφικό λάθος).

Αν θα την άφηνα να πεινάσει; Ναι. Πόσο; Δεν ξέρω. Αυτό το σημείο καμπής είναι που διαφέρει από γονιό σε γονιό. Ξέρετε, τα παιδιά έχουν και το άλλο: τη μία εβδομάδα πίνουν χυμό πορτοκάλι σαν τρελά και την άλλη ούτε να τον δουν (υπάρχει όμως εξήγηση). Για χρόνια ολόκληρα μπορεί να σιχαίνονται τα ρεβίθια και στην ενήλικη ζωή τους να αναρωτιούνται πώς έχαναν αυτή τη νοστιμιά. Άβυσσος το στομάχι του ανθρώπου. Αλλά άβυσσος και η ψυχή. Διότι αν εκείνα τα χρόνια μάς τάιζαν σπιτικά κεφτεδάκια και αβγό στην παραλία, τώρα που υποτίθεται ότι έχουμε καλύτερη πρόσβαση στις πληροφορίες γιατί τους δίνουμε μπισκότα; Γιατί αν κρίνω από τις φετινές διακοπές μου παίζει να ζω στην απόλυτη μπισκοτοχώρα και να μην το έχω πάρει χαμπάρι. Τεράστιες οι πωλήσεις, έτσι παιδιά; Έλα, πείτε τώρα. Την αλήθεια. Πόσα μπισκότα πουλιούνται στην Ελλάδα; Και πόσοι από τους αγοραστές τους διαβάζουν τα συστατικά τους; Να αφήσω απέξω ζάχαρη, ζάχαρη και ζάχαρη που περιέχουν και που λίγο να σε απασχολεί μαθαίνεις πόσο καταστροφική είναι και να πιάσω τα διογκωτικά. Ξέρετε τι είναι όλα αυτά; Εγώ δεν ξέρω. Δεν μπορώ να τα δω και τα δοκιμάσω. Άρα δεν θέλω να τα δίνω στο παιδί μου. Που θα τα φάει, δεν υπάρχει αμφιβολία, αλλά γιατί να ενορχηστρώσω με τα χεράκια μου μια κακή συνήθεια;

Θα παραμείνω λοιπόν η γραφική της παραλίας που δίνει φρουτάκι στο παιδί, τρώει η ίδια και κερνάει και τα γύρω. Κι έχω να προσθέσω πως σε όσα από τα παιδιά που έπαιζαν κοντά μας και έτρωγαν μπισκότα, παγωτά και σφολιατοειδή, έδωσα σταφύλι, ροδάκινο, καρπούζι, αχλάδι, τα έφαγαν με όρεξη και ζήτησαν επανάληψη. Επειδή κι αυτά ζάχαρη έχουν (αλλά «άλλη»). Επειδή τα παιδιά αγαπούν να μιμούνται. Κι αν στην προκειμένη περίπτωση μιμήθηκαν την κόρη μου, επιστρέφοντας στην πόλη θα μπορούσαν να μιμηθούν τους γονείς τους. Κι αν τα φρούτα μου αρέσουν, σας διαβεβαιώ ότι σιχαίνομαι τα κολοκύθια - μέχρι πρότινος και τα καρότα και τα χόρτα και τα παντζάρια -, αλλά μουγκρίζοντας από ευχαρίστηση κάθε φορά που τα τρώω δίπλα της ή κάθε φορά που μου δίνει μια μπουκιά στο στόμα (παλιά), άρχισα να τα γουστάρω. Ίσως επειδή είμαι από εκείνα τα παιδιά που αγάπησαν το τζανκ φουντ – και το αγαπούν παθιασμένα –, αλλά ρώτησαν και έμαθαν.

Η παχυσαρκία δεν θα με απασχολούσε, αν δεν σήμαινε κακή υγεία. Δικαίωμα του καθένα να είναι όπως θέλει. Να ζει όπως θέλει. Η κακή υγεία όμως με απασχολεί. Ειδικά αν τη χτίζουμε στα παιδιά εν αγνοία μας. Γιατί είμαι σίγουρη πως δεν ξέρουμε και όχι πως δεν θέλουμε. Και αφού η πληροφορία δεν είναι κάτι που μπορεί να κρυφτεί για πολύ στην εποχή μας, ας την αναζητήσουμε. Στις ετικέτες των τροφίμων για αρχή. Στη σκέψη ότι δεν μπορεί η ίδια κουζίνα που μεγάλωνε όσους έβγαιναν στα χωράφια να δουλέψουν ή περπατούσαν χιλιόμετρα στο ξεροβόρι για να φτάσουν στο σχολείο τους, να κάνει και στη δική μας εποχή. Ούτε βέβαια η άλλη, που πούλησε στη μεταπολεμική εποχή τα επεξεργασμένα προϊόντα της. 

Όχι, δεν έχω φτιάξει πουρέ με πατάτα και μητρικό γάλα. Ούτε παίζω τις συνταγές με κινόα στα δάχτυλα. Ζω και χωρίς αβοκάντο. Όμως ενδέχεται να μπω και στην κουζίνα για πάρτη της. Και σίγουρα διαβάζω τις ετικέτες και παίρνω ψάρι τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Και θα το ψάξω κι άλλο. Διότι ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να φτάσεις με ένα παιδί από δίπλα.

10 σχόλια:

  1. Εντάξει, σ' ευχαριστώ γι' αυτό το άρθρο, μ' έκανες να μην νιώθω ότι είμαι η μοναδική κυρία Παραξενίδου με το φαγητό (και για πολλά άλλα όπως τις ώρες ύπνου και την ώρα ύπνου, αλλά αυτά είναι ίσως υλικό για μια άλλη ανάρτηση) Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάντως λίγες είμαστε Φλώρα. Σε προσκαλώ για την ανάρτηση του ύπνου (εδώ έχω πονεμένη ιστορία)!

      Διαγραφή
  2. Πολλή ζάχαρη παντού και πολλή γλύκα! Αγωνία, άγχος και σύγχυση μήπως τα παιδάκια δυσαρεστηθούν, μήπως στενοχωρηθούν, μήπως κλάψουν (λες και δεν είναι και αυτά φυσιολογικά συναισθήματα και αντιδράσεις ή λες και δεν θα το έχουν ξεχάσει μετά από λίγη ώρα). Η ανάγκη των γονιών να είναι τα παιδιά πάντα ευχαριστημένα και με εύκολο τρόπο (απλά αγοράζεις μπισκότα, σοκολάτες κλπ). Αν είναι να τους δώσουμε γλυκό ας είναι κάτι που το φτιάξαμε μαζί με γέλια, πειράγματα και αλεύρι στη μυτούλα...! Τότε η γλύκα θα είναι πιο μεγάλη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, έχεις δίκιο. Και κακώς δεν αναφέρθηκα σε αυτή την ανάγκη των γονιών και των παππουδο-γιαγιάδων. Πολλές φορές βλέπω να τα μπουκώνουν προτού καν δείξουν δυσαρέσκεια. Με την ιδέα ότι...

      Διαγραφή
  3. πολύ καλό και συμφωνώ με την Φλώρα!δεν είμαστε πολλές αλλά υπάρχουμε!!!!εχω συνηθίσει να είμαι η "τρελλή του χωριού"και καρφάκι δεν μου καιγεται!!!ας κοιτάξει ο καθένας την καμπούρα του!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είμαι δασκάλα και όλα όσα θες πόσο μα πόσο θα ήθελα να τα διάβαζαν κάποιοι απο τους γονείς των μαθητών μου.

    Πάνε αρκετά χρόνια αλλά το θυμάμαι σαν χθες. Είχα Α Δημοτικού. Ενα παιδί κάθε μέρα είχε κάτι σκούρο στο παγουράκι του. Το ρώτησα και μου είπε πως είχε μέσα κόκα κόλα , την οποία την έβαζε μέσα η μαμά του.
    Κάναμε ολόκληρη συζήτηση την επόμενη ώρα. Χωρίς να αναφέρω το παιδί προσωπικά, διαβάσαμε ένα σχετικό με τη διατροφή παραμύθι , είπαμε τι είναι σωστό να τρώμε/πίνουμε.
    Σχετικά πράγματα κάναμε και τις επόμενες μέρες. Το είχα σκοπό έτσι και αλλιώς.
    Μετά απο μέρες η μικρή μου λέει "Κυρία είπα στη μαμά πως δεν είναι καλή η κόκα κόλα και μου είπε αμα κάνετε εσείς ποτέ παιδιά να μη τους δίνετε"

    Κάθε χρόνο απο τότε τρώμε 2-3 φορές το χρόνο πρωινό μέσα στην τάξη. Αλλά μόνο υγιεινό. Τους έχω πει πως αν κρατάνε πχ γαριδάκια θα τα φάνε το διάλειμμα, όχι μέσα στην τάξη ( μακάρι να μπορούσα να τα απογορεύσω γενικά )
    Οι οδηγίες πάνε και στο σπίτι.
    Ξέρεις πόσα παιδιά έρχονται με το κρουασάν και την ζαμπονοτυρόπιτα λέγοντας " η μαμά είπε πως αυτό είναι υγιεινό"

    Φέτος έχω Β τάξη. Ενα απο τα προγράμματα που θα κάνω με τα παιδιά μου είναι η Διατροφή...
    Δεν είμαι τόσο σίγουρη για την επιτυχία αλλά και ένα παιδί να αλλάξει συνήθειες θα είναι κέρδος.
    Πάντως δε μπορώ με τίποτα να συνηθίσω την εικόνα ενός παιδιού με fanta και γαριδάκια στις 8 το πρωί στην αυλή του σχολείου...
    Θα δούμε πως θα πάει και φέτος....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κλαπ, κλαπ, κλαπ. Άννα, αυτό που κάνεις είναι σχεδόν ηρωικό. Όμως οι διατροφικές συνήθειες έρχονται κατευθείαν από το σπίτι, μέσα στη σχολική τσάντα, μαζί με τη φάντα και τα γαριδάκια... Απαράδεκτο αν όχι εγκληματικό. Ας έβαζαν απλά ψωμοτύρι και νερό. Σου εύχομαι τουλάχιστον ένα παιδί από την τάξη να θελήσει να αντιγράψει κάτι από τον τρόπο που σκέφτεσαι όταν γίνει ενήλικας (για τώρα, χλωμό το βλέπω).

      Διαγραφή
  5. πόσο δίκιο έχεις!!!!! με έχεις καλύψει απόλυτα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή