Των Ελλήνων οι κοινότητες

Όσο τα πάντα γύρω μου επέμεναν πως η ελπίδα είναι καθ’ οδόν, η αλήθεια πρέπει να λέγεται - και μάλιστα από χείλη αξιόπιστα -, η ευθύνη να στέκεται στο ύψος της όπως θα όφειλε να είναι και ο πήχυς των προσδοκιών μας από αυτό που ονομάζεται ηγεσία ενός κράτους και άλλα τέτοια βαρύγδουπα, δύο μεγάλες παρέες συγκεντρώνονταν σε διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Όχι για να στηρίξουν κάποιον πολιτικό ή να υποσκάψουν κάποιον άλλο. Όχι για να ανταλλάξουν ψήφους με προσλήψεις ή να εναποθέσουν τα όνειρά τους για ένα εξοχικό στα χέρια κάποιου αμόρφωτου, αλλά λαοφιλούς δημοσιοσχετίστα. Ούτε για να μιλήσουν για πολιτική, σταυρώνοντας και φτύνοντας ψηφοδέλτια. Αλλά για να κάνουν πολιτική. Βαρύγδουπο κι αυτό θα μου πείτε. Μπα, όχι. Δεν το ήξεραν οι άνθρωποι. Ούτε ξεκίνησαν με αυτή τη σκέψη στο μυαλό τους. Άλλωστε η πολιτική όπως τη συνηθίζουμε σήμερα, έχει μάλλον αρνητική χροιά στα αφτιά τους.

Εκείνοι απλώς σηκώθηκαν από τον ζεστό καναπέ τους, ενώ έξω έκανε κρύο και βγήκαν από το σπίτι, αφήνοντας μέσα τα παιδιά τους όσοι μπορούσαν να αναθέσουν σε κάποιον να τα προσέχει ή παίρνοντάς τα μαζί όσοι δεν μπορούσαν. Είπαν όχι σε κάποιους φίλους που τους περίμεναν να βγουν το Σαββατόβραδο, αρνήθηκαν την πρόσκληση για κάποιο παιδικό πάρτι, καθυστέρησαν στο επισκεπτήριο του μωρού τους στο νοσοκομείο, οδήγησαν από τη μία άκρη της πόλης στην άλλη, ορισμένοι χρειάστηκε να λογομαχήσουν με την οικογένειά τους ή να απογοητεύσουν το 4χρονο παιδί τους που τους βλέπει μόνο ένα σαββατοκύριακο... Μόνο και μόνο για να έρθουν στις συναντήσεις του 31εβδομάδες.

Για να πουν την ιστορία τους και να ακούσουν των άλλων. Για να κάνουν τους νεότερους στο τρένο της προωρότητας να αισθανθούν καλύτερα. Επειδή μπήκαν στον κόπο να σκεφτούν όσα χρειάστηκαν στην πιο δύσκολη φάση της ζωής τους ή όσα χρειάζονται τώρα και θέλησαν να τα μοιραστούν μήπως βρεθεί κάποια καλύτερη λύση από τις ήδη υπάρχουσες (not) - το not πάει στις υπάρχουσες. Επειδή μπήκαν στον κόπο να σκεφτούν και μερικές λύσεις. Επειδή κάπως έτσι παίρνει κανείς την κατάσταση στα χέρια του, όταν αυτό που βρίσκει γύρω του δεν τον καλύπτει ή τον φρικάρει. Φτιάχνοντας μικρές κοινότητες για να μοιραστεί, να ονειρευτεί, να ζητήσει και να πραγματοποιήσει από κοινού όσα ένα κράτος δεν μπορεί ούτε στα πιο τρελά προεκλογικά του όνειρα να προσφέρει. Βάζοντας πάνω από τη δική του βολή το νοιάξιμο να μην το περάσουν οι επόμενοι τόσο δύσκολα. Και αυτό όπως θυμάμαι από όσα διδάχτηκα σε εκείνα τα παγωμένα σχολεία λέγεται πολιτική στάση και δράση επίσης. 

Είπαμε πολλά σε αυτές τις συναντήσεις, όλα όμορφα και σπουδαία. Τα οποία καταγράφηκαν (στη συνάντηση της Αθήνας) από μία μητέρα που δεν έχει γεννήσει πρόωρα. Αλλά που τη διακρίνει αυτό που λέμε ενσυναίσθηση. Η Κατερίνα Ιωαννίδου, την οποία γνώρισα χάρη σε μια άλλη σπουδαία προσφορά της για τα πρόωρα (λεπτομέρειες σύντομα), είναι επαγγελματίας στον τομέα της έρευνας αγοράς. Με απλά λόγια, φτιάχνει ερωτηματολόγια για λογαριασμό διαφόρων εταιρειών που θέλουν να διερευνήσουν την αγορά και τις ανάγκες της και στη συνέχεια αξιολογεί τα αποτελέσματά τους. Η Κατερίνα προσφέρθηκε αφιλοκερδώς να φτιάξει ένα ερωτηματολόγιο για τις ανάγκες των γονιών που απέκτησαν πρόωρα μωρά, για να μας βοηθήσει να βρούμε τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε πιο πολύ και στη συνέχεια να το διεκδικήσουμε. Το ερωτηματολόγιο το βρίσκετε εδώ και σας παρακαλώ να το συμπληρώσετε και να το κοινοποιήσετε όπου γνωρίζετε. 

Την ευχαριστώ ιδιαίτερα. Μαζί και τη Χρύσα και τον Χριστόφορο που προσφέρθηκαν να το κάνουν λειτουργικό στο διαδίκτυο. Ευχαριστώ επίσης την Αγγελική Σακαλή που διοργάνωσε μια σούπερ συνάντηση στη Θεσσαλονίκη, αλλά και τη Χριστίνα Αποστολίδη που ετοιμάζεται να διοργανώσει τη δεύτερη στο Ηράκλειο. Φυσικά τους χώρους που μας φιλοξένησαν: το Εργαστήρι Μελέτης της Παιδικής Ηλικίας στην Αθήνα και το Σώμα Φίλων ΑμΕΑ Δράση για το Κάτι Άλλο στη Θεσσαλονίκη. Τη Βιβή Μήτσουρα που μας έφτιαξε την αφίσα και όλους όσοι κοινοποίησαν τη δράση αυτή. Μα κυρίως όλους τους γονείς (και μη) που βρέθηκαν εκεί. Επειδή μπορούν ακόμη να ονειρεύονται και να βγαίνουν από το σπίτι για τα όνειρά τους. Και σε πείσμα της προεκλογικής Ελλάδας που σιχαίνομαι, οι κοινότητες των Ελλήνων με κάνουν να ονειρεύομαι κι εγώ. Γιατί είναι αυτές που μπαζώνουν τις λακκούβες των ελληνικών κωλόδρομων. Γιατί είναι αυτές που ασκούν πολιτική. 

Η ιστορία της Νίκης: 17 βήματα και 9 εβδομάδες

Αύγουστος 2013, η πρώτη θετική χοριακή. Χαρά και μόνο χαρά. Ήρθε η ώρα του πρώτου υπερήχου και....δίδυμα! Και πάλι πολλή πολλή χαρά, άλλα και άγχος και φόβος. Όλα πήγαιναν τέλεια. Ούτε εμετοί, ούτε ζαλάδες, ούτε κούραση, τίποτε. Οι εβδομάδες περνούσαν κι εμείς συνηθίζαμε στην ιδέα των δύο μωρών και προετοιμάζαμε τον ερχομό τους με μεγάλη χαρά.

19 εβδομάδων και βλέπω μια περίεργη βλέννα. «Ξεκουράσου» μου λέει ο γιατρός «και έλα το πρωί για υπέρηχο». Πήγαμε χαλαροί για έναν ακόμα υπέρηχο ρουτίνας όπως νόμιζα σαν όλους τους προηγούμενους. Από την ώρα που άρχισε ο υπέρηχος μέχρι να μπω στο χειρουργείο δεν πέρασαν ούτε 5 λεπτά. Εξάλειψη τραχήλου, το μόνο που πρόλαβα να συγκρατήσω. Αν δεν πήγαινα στο νοσοκομείο εκείνη τη μέρα, θα τα έχανα τα μωρά. Μετά το χειρουργείο, ξάπλα και ακινησία. Μπάνιο επιτρεπόταν μόνο δύο φορές την εβδομάδα κι αυτό καθιστή. Σηκωνόμουν μόνο για τουαλέτα: 17 βήματα. 17 βήματα ήταν από το κρεβάτι μέχρι το μπάνιο, τα είχα μετρήσει. Θα έκανα όμως τα πάντα για να γεννηθούν καλά τα μωρά μου. 

Οι εβδομάδες περνούσαν με άγχος και δύσκολα, αλλά κάθε Παρασκευή που άλλαζα εβδομάδα είχαμε πάρτι. Έφτασα 22, 24, 26, πήρα θάρρος. Λέω, εδώ ξάπλα θα κάνω υπομονή να πιάσουμε τις 32. Ένα βράδυ, στις 27 + 6 ξαφνικά νιώθω μεγάλη πίεση για τουαλέτα. Ο άντρας μου κοιμόταν. Σηκώνομαι και... νερά. Σαν να άδειασε κάποιος έναν κουβά με νερό στο πάτωμα. Πανικός. Πήρα τον γιατρό. «Πήγαινε» μου λέει «και έρχομαι». Στο μαιευτήριο, εξετάσεις, οροί, ενέσεις κι εγώ σαν χαμένη. «Ας τα κρατήσουμε δυο-τρεις μέρες ακόμα και θα κάνουμε καισαρική» μου λέει ο γιατρός. Η μπεμπούλα μου είχε σπάσει τον σάκο της. Έμεινα 4 μέρες με τα μωρά στην κοιλιά από την ημέρα που μου έσπασαν τα νερά. 

Τη Δευτέρα ήταν να πάω πάλι για υπέρηχο, για να δούμε πόσο υγρό είχε η μικρή. Και ξαφνικά, πόνοι κάθε 5λεπτο που κρατούσαν 1 λεπτό. Είχα μπει σε διαδικασία φυσιολογικού τοκετού με τον τράχηλο δεμένο από το χειρουργείο! Εννέα εβδομάδες άντεξα ξάπλα και στις 10/2/2014 γέννησα τα μικρά μου θαυματάκια: 1000 γρ. ο μικρούλης και 1100 γρ. η μπεμπούλα μας. 

Και ξεκίνησε ο δύσκολος δρόμος της ΜΕΝΝ. Την πρώτη μέρα μαζί με καθετήρα και ορό κατέβηκα να τα δω: δυο τοσοδούλικα πλασματάκια με τεράστια πάμπερς και σωληνάκια. Όταν έφτασε η μέρα να φύγω από το μαιευτήριο και τα άφησα εκεί, έκλαψα πολύ, μήπως ένιωσαν ότι τα παράτησα. Οι μέρες περνούσαν αργά. Ανέπνεα και ζούσα δυο φορές την ημέρα, στο επισκεπτήριο. Περιμέναμε έξω από τη ΜΕΝΝ και όταν δεν άνοιγε η πόρτα στην ώρα της, σφίγγονταν οι καρδιές μας. Εξαιτίας ποιου δεν ανοίγουν; Ποιος έπαθε κάτι; Δόξα τω θεό, όλα για εμάς πήγαν άψογα. Ένα μεσημέρι χτύπησε το κινητό μου. Αναγνώρισα το νούμερο, ήταν από τη ΜΕΝΝ. Ένας κόμπος στον λαιμό. Το σήκωσα και έτρεμα. Η γραμματέας με ενημέρωσε να πάμε νωρίτερα, γιατί έχουμε εξιτήριο! Και τα δυο μωρά μαζί! Ο άντρας μου στη δουλειά. Δεν θυμάμαι για πότε τον πήρα τηλέφωνο, για πότε ντύθηκα, κάλεσα ταξί, πήρα ρούχα των παιδιών, πορτ μπεμπέ και όλα τα έγγραφα που χρειαζόμουν. Σε μισή ώρα ήμουν εκεί. Επιτέλους, μετά από 64 ημέρες τα πήραμε στο σπίτι μας και από τότε δεν υπάρχει πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη! 

Οι σταλίτσες μου τώρα κοντεύουν να κλείσουν χρόνο (διορθωμένη 10 μηνών) και τίποτα δεν θυμίζει εκείνες τις δύσκολες μέρες... Έκτος από τη μαμά που τα φέρνει στο νου της και τα ξαναζεί κάθε μέρα σχεδόν. Αλλά δεν το λέω πουθενά. Μόλις τα παίρνω αγκαλιά, τα ξεχνάω όλα. Δεν πιστεύω πως θα ξεπεράσω ποτέ την εποχή της ΜΕΝΝ, αλλά έχω τα μωρά μου και αυτό έχει σημασία. Θάρρος λοιπόν σε όλους, υπομονή και πίστη στα προωράκια, γιατί είναι μαχητές! Και σας το λέει μια μαμά που όταν βλέπει βίντεο από τη μονάδα, ανατριχιάζει ακόμη. Θάρρος, πίστη και υπομονή!

Νίκη Αβράμη 

Συναισθήματα μιας μαμάς διδύμων 26 εβδομάδων

Τι θυμάσαι από την ώρα που ετοιμαζόσουν να γεννήσεις στο μαιευτήριο; Άγχος σίγουρα. Να σου κάνουν επισκληρίδιο; Τον σύζυγό σου δίπλα σου να σε εμψυχώνει; Να σε ετοιμάζουν για την καισαρική ή για φυσιολογικό τοκετό και να περιμένεις όπου να ‘ναι να βγει το μωρό;

Τι θυμάμαι εγώ; Να με πηγαίνουν τρέχοντας στο χειρουργείο. Τρία άτομα από επάνω μου. Ο ένας να μου κάνει ένα γρήγορο υπέρηχο και να με ρωτά σε ποια εβδομάδα είμαι, ο άλλος να μου κόβει τα ρούχα με το ψαλίδι, γιατί δεν προλάβαιναν να μου τα βγάλουν και ο αναισθησιολόγος να μου δίνει το φάρμακο για ολική νάρκωση. Οι σκέψεις μου: Εγώ τώρα πεθαίνω. Πώς να είναι άραγε; Θα αισθανθώ τίποτα;

Ποιες είναι οι αναμνήσεις σου από την πρώτη φορά που είδες το μωρό σου; Συγκίνηση σίγουρα, θα σου το έδωσαν αγκαλιά, θα παρατηρούσες το πρόσωπό του, πώς είναι. Όλοι γύρω σου θα σου έλεγαν να σου ζήσει. Θα άκουσες το κλάμα του.

Ποιες είναι οι δικές μου από την πρώτη φορά που αντίκρισα τα μωρά μου;  Μπιπ, μπιπ, μπιπ, μπιπ.... Οι ήχοι από τα μηχανήματα κορεσμού οξυγόνου πάνω από δύο γυάλινα κουτιά γεμάτα καλώδια, σωληνάκια, ορούς τυλιγμένα γύρω από δύο κορμάκια 800 γραμμαρίων, διάφανα, τόσο μικρά, που οι σύριγγες δίπλα τους που τους έδιναν τα φάρμακα ήταν μεγαλύτερες. Το πρόσωπό τους δεν φαινόταν καν. Το μόνο που έβλεπα ήταν οι αναπνευστήρες. Αυτά που άκουσα από τους γύρω μου ήταν: Κρίσιμη κατάσταση, λοιμώξεις, εγκεφαλικές αιμορραγίες, δύο ανακοπές...

Πώς πέρασε ο πρώτος καιρός μετά τον τοκετό σου στο νοσοκομείο και μετά στο σπίτι; Οι πρώτοι μήνες; Κούραση σίγουρα πολλή, ξενύχτια, άγχος ίσως για το αν τρώει καλά το μωρό, αν θα θηλάσεις, αλλά και χαρά για εσένα, συγγενείς, γιορτινό κλίμα, όνειρα για τη ζωή όλων μαζί στο μέλλον. Ψώνια, δώρα, ρουχαλάκια, στολισμός παιδικού δωματίου.

Πώς πέρασε ο δικός μου πρώτος καιρός; Δύο φορές την ημέρα αναμονή έξω από την πόρτα της εντατικής μέχρι να ανοίξει, πλύσιμο χεριών και αποστείρωση, πράσινη ποδιά, για να δω για μισή ώρα τα παιδιά μου και να με ενημερώσουν οι γιατροί. Κάθε μέρα κάτι άλλο. Μια καλά, μια άσχημα, ένα τρενάκι που ανεβοκατέβαινε κι εγώ απλώς να ταξιδεύω πάνω σε αυτό. Τρεις μήνες να μην ξέρεις τι θα ακούσεις, αν τα παιδιά σου θα ζήσουν, αν θα είναι πάνω απ’ όλα υγιή και πάρτι για κάθε πρόοδο ή 10 γραμμάρια που θα πάρει το παιδί.

Πόσοι από εσάς για μήνες χρειαζόσασταν τουλάχιστον 40 λεπτά για να πιει το παιδί σας 20 ml γάλα και όχι πάντα, και κάθε τρεις μέρες το ζυγίζατε για να δείτε αν παίρνει βάρος; Για πόσους η απλή ερώτηση «πόσο μηνών είναι το μωρό;» αποτελεί σπαζοκεφαλιά και παύση λεπτού προτού απαντήσουν; Τι να πω, τη χρονολογική αποκλείεται, να πω τη διορθωμένη ή να κόψω λίγο και από τη διορθωμένη;

Πόσοι είχατε κάθε τρεις και λίγο μια λίστα με γιατρούς στους οποίους θα έπρεπε να τρέχετε το παιδί σας για εξετάσεις, νευρολόγους, οφθαλμίατρους, κ.λπ.; Πόσοι μήνες θα έπρεπε να περάσουν για να έρθει κάποιος στο σπίτι σας να δει το μωρό, αλλά και όταν τελικά ερχόταν, θα είχε σίγουρα ερωτηθεί μήπως ήταν άρρωστος; Πόσοι θα σκεφτείτε διπλά και τριπλά και δεκαπλά προτού στείλετε το παιδί σας σε κάποιο παιδικό πάρτι τον χειμώνα; Πόσοι κάθε φορά που θα αρρωστήσει το άγχος θα βαράει κόκκινο γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να μεταφερθεί στο νοσοκομείο με λοίμωξη του αναπνευστικού;

Ωστόσο, πόσοι από εσάς βλέπουν καθημερινά το παιδί τους μέχρι εκεί που έχει φτάσει και αντικρίζουν ένα θαύμα; Πόσοι πανηγυρίζουν με κάθε του επίτευγμα: όταν στερεώσει την πλάτη του, όταν κάνει τα πρώτα του βήματα, όταν αρχίσει και λέει τις λεξούλες του;

Την πρώτη φορά που είδα τις κόρες μου δεν τη φέρνω ποτέ στο μυαλό μου. Κάποιες φορές που το έκανα δεν μπορούσα να το αντέξω και το αποφεύγω. Δεν θυμάμαι την πρώτη φορά που τις άγγιξα. Δεν θυμάμαι πότε ανέπνευσαν μόνες τους. Δεν θυμάμαι την πρώτη φορά που τις τάισα με μπιμπερό όταν είχαν πια βγει από τη θερμοκοιτίδα. Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που τις πήρα αγκαλιά ήμουν τόσο παγωμένη, που δεν ξέρω ακριβώς πόσο έντονα το ένιωσα, τη δεύτερη φορά τα συναισθήματα ήταν πιο δυνατά.

Θυμάμαι όμως κάθε φορά που περίμενα τα αποτελέσματα κάποιας εξέτασης με αγωνία. Κάθε φορά που περίμενα με τους υπόλοιπους γονείς έξω από τη μονάδα και άνοιγε η πόρτα και μια φωνή σου έλεγε ότι κάποιο παιδάκι μέσα έχει επεισόδιο και δεν θα μπει κανείς, και εσύ απ' έξω να περιμένεις, χωρίς να ξέρεις για ποιανού το παιδί πρόκειται. Θυμάμαι ακόμα και μετά από αρκετό καιρό, εκεί που όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλύτερα, ξαφνικά να προκύπτει κάτι καινούργιο και άγχος και αγωνία πάλι από την αρχή.

Το παιδικό δωμάτιο το έφτιαξα 2-3 ημέρες προτού τα παιδιά έρθουν σπίτι. Μέχρι τότε δεν είχα ψωνίσει τίποτα. Θυμάμαι ότι έψαχνα κάποιον να μιλήσω, να με καταλάβει, αλλά δεν υπήρχε κανείς. Όλοι με κοιτούσαν λες και ζούσα σε άλλο πλανήτη, το μόνο που έκαναν ήταν να με κάνουν να αισθάνομαι χειρότερα – το οποίο συνεχίζεται ακόμα και τώρα. Ακόμα και τώρα αποφεύγω τις συζητήσεις που έχουν να κάνουν με μωρά και συμπεριφορές.

Παρόλα αυτά έχω μάθει πόση δύναμη κρύβουν μέσα τους όλοι αυτοί οι μαχητές στα γυάλινα κουτάκια τους. Πόση δύναμη παίρνουν και οι γονείς από αυτά και πόσο καμαρώνουν βλέποντάς τα να μεγαλώνουν και να κάνουν πράγματα που σε άλλη περίπτωση θα θεωρούνταν αυτονόητα. Απλώς είναι μια πληγή που δεν κλείνει, τουλάχιστον δεν ξέρω αν θα κλείσει ποτέ μετά από αρκετά χρόνια, αλλά ακόμα είναι πολύ νωπή και μια μάχη για όλη την οικογένεια, η οποία δεν σταματά με την έξοδο από τη μονάδα, όπως πολλοί νομίζουν.

Μαίρη

Γι' αυτό σας λέω: ελάτε να γίνουμε παρέα. Οι γονείς με πρόωρα καταλαβαίνονται και αναζητούν λύσεις για να βελτιώσουν τις συνθήκες που έζησαν και ζουν. Το Σάββατο 17 Γενάρη, στις 5 το απόγευμα, στο Εργαστήρι Μελέτης της Παιδικής Ηλικίας, Ιωάννου Φιλήμονος 3, πίσω από την αμερικάνικη πρεσβεία, συναντιόμαστε για να μοιραστούμε ιδέες και εμπειρίες. Περισσότερες λεπτομέρειες εδώ. 

Άλλη μια ιστορία: Στα πρόθυρα της κατάθλιψης

Τέλος του Γενάρη του 2014 έμαθα πως ήμουν έγκυος, αγχώθηκα αρκετά, γιατί πριν από περίπου έναν χρόνο είχα μία αποβολή. Μέχρι να περάσει το 1ο τρίμηνο το ήξεραν μόνο ο άντρας μου και η δουλειά μου. Δεν ήθελα να το μάθουν οι δικοί μας, δεν ήθελα να γίνει κάτι και όλοι ξανά να με λυπούνται. Πέρασε το 1ο τρίμηνο και στον 4ο μήνα άρχισε να ανεβαίνει η πίεση και να έχω λεύκωμα στα ούρα. Ο γιατρός μου δεν το σπουδαιολόγησε, διότι στις επόμενες εξετάσεις τα αποτελέσματα ήταν εντάξει κι έτσι ηρέμησα. Ωστόσο είχα και τις προετοιμασίες για τον γάμο μου και τη δουλειά μου και δεν το είχα στο μυαλό μου. 

Τον Ιούνιο, όταν διένυα τον 5ο μήνα, άρχισε η πίεση να ανεβαίνει ξανά, μαζί και το λεύκωμα. Πάμε στον καρδιολόγο και στον νεφρολόγο και οι δύο μου λένε: σταμάτα το αλάτι, μέτρημα της πίεσης 3-4 φορές την ημέρα, κόψε οτιδήποτε περιέχει αλάτι και ζάχαρη, μέτρημα του βάρους καθημερινά, όχι στρες, όχι άγχος, όχι βόλτες, όχι δουλειές στο σπίτι, ξαπλωμένη συνεχώς από την αριστερή πλευρά για να αιματώνεται ο μικρούλης και χάπια για την πίεση. Ο γάμος ήταν να γίνει στις 14/6. Τελικά τα καταφέραμε και έγινε, προσέχοντας βέβαια πολύ. 

Μέχρι τις 29/7 ήμουν στο σπίτι χαλαρή, χωρίς να κάνω τίποτα. Το μόνο που έκανα ήταν να πάω να ψωνίσω για το μωρό. Δεν ήθελα, ήταν πολύ νωρίς για να ψωνίσουμε, ήθελα να περάσει και ο 7ος μήνας, αλλά ο άντρας μου επέμενε. Δεν ήξερα τι του είχαν πει, δεν ήξερα πόσο επικίνδυνη εγκυμοσύνη είχα, δεν ήξερα πως ανά πάσα στιγμή θα μπορούσα να πεθάνω και εγώ και το μωρό, δεν ήξερα τίποτα. Αφότου γυρίσαμε στο σπίτι, δεν άκουγα το μωρό - φανταστείτε πως πήγαινα μέρα παρά μέρα και κάποιες φορές και κάθε μέρα στο νοσοκομείο για να ακούσουμε την καρδούλα του, διότι λόγω της υψηλής πίεσης ο μικρούλης μου δεν κινούταν πολύ. 

Για να μην μακρηγορώ, στις 29 Ιουλίου, αφού η πίεση είχε φτάσει 16 με 9 και όλη την ημέρα δεν έπεφτε με τίποτα, μιλάω με τον γιατρό μου και μου λέει να ετοιμαστώ για το νοσοκομείο. Στο νοσοκομείο είχαν κάτι παλιά πιεσόμετρα και μου έβγαζαν την πίεση 12 και 11, το πολύ 13, ενώ με το δικό μου πιεσόμετρο ήταν 16 και 17. Οι γιατροί δεν με πίστευαν, μέχρι που ένας γιατρός χρησιμοποίησε το δικό μου και έπαθε σοκ. Θα καθόμουν στο νοσοκομείο μέχρι να γεννήσω, ο γιατρός μου πίστευε ότι θα άντεχα μέχρι την 34η εβδομάδα - ήμουν στην 30η. 

Στην 31η κάναμε την 1η κορτιζόνη για τους πνεύμονες του μωρού. Την επομένη έπρεπε να γίνει και η δεύτερη δόση. Την κάναμε το πρωί, ακούσαμε το μωρό, έκανα και το ντόπλερ, εγώ όμως είχα μια ένταση, ένα στρες, ζητούσα από τις μαίες να ξανακούσουν το μωρό. Το απόγευμα με βάζουν στον καρδιοτοκογράφο. Είμαι ήδη κανένα μισάωρο εκεί, όταν ξαφνικά οι παλμοί του γιου μου αρχίζουν και πέφτουν στους 80 και μετά πάλι πάνω. Φανταστείτε πως με είχαν άλλα 20 λεπτά εκεί και γινόταν αυτή η ιστορία. Η μαία καλεί τον γιατρό μου, με βάζουν στην αίθουσα τοκετού και όλα έγιναν σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ο άντρας μου να μου βάζει φλέβα (είναι νοσηλευτής), η μαία να μου κάνει κλύσμα, να μου βάζουν καθετήρα, να με γδύνουν, να μου βάζουν την πράσινη ρόμπα.... Εγώ να αισθάνομαι ένα τίποτα. Το μόνο που έκανα πριν με βάλουν στο χειρουργείο ήταν ο σταυρός μου και τους άφησα όλους. Μέσα στο χειρουργείο δεν με κοίμισαν αμέσως, περίμεναν τον νεογνολόγο, αυτόν που κράτησε ζωντανό τον ήρωά μου. 

Και ήρθε η επόμενη μέρα, αυτή η μέρα που όλοι ήταν χαρούμενοι και εγώ ένα τίποτα. Δεν είχα τον γιο μου στην αγκαλιά μου, δεν είχα τίποτα. Μου λέει ο άντρας μου ότι όλα καλά με τον μικρό, ούτε αναπνευστική υποστήριξη χρειάζεται, πως είναι δυνατός. Πήγα το απόγευμα μόνη μου να τον δω, διότι ο άντρας μου είχε δουλειά. Πάω έξω από τη ΜΕΝΝ με τους υπόλοιπους γονείς. Εκεί που μέχρι να σε φωνάξουν, σου φεύγει η μισή σου ζωή. Και η υπόλοιπη όταν μπαίνεις μέσα. Μπήκα και αντίκρισα τον γιο μου. Ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι, γεμάτο σωληνάκια παντού, στο κεφάλι, στα χεράκια του, στα ποδαράκια του. Ήταν τόσο σοκαριστικό που με έπιασαν λυγμοί. Πήγα να ακουμπήσω την πατούσα του και από το βάθος ακούω τη διευθύντρια της μονάδας «μην τον αγγίζεις». Εκεί χάθηκα. Φεύγω από τη μονάδα και ο κόσμος μου είχε γίνει τόσο μαύρος. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, δεν ήθελα κανέναν. Όλοι μέσα στην κλινική ήταν χαρούμενοι. Παντού δώρα, ανθοδέσμες, μπαλόνια, γλυκά, κουφέτα και μωρά. Παντού μωρά. Το δικό μου να προσπαθεί να επιζήσει με νύχια και με δόντια. 

Με όλα αυτά είχα αφήσει το στήθος μου και είχε γίνει πέτρα. Καμιά μαία δεν με βοήθησε. Το μόνο που μου έλεγαν: «Αφού το μωρό είναι στα πρόωρα, τι να το κάνεις το γάλα; Κοψ' το, δεν έχεις γάλα». Έβαλα όλη μου τη δύναμη και ξεκίνησα και έβγαζα γάλα μόνο για τον γιο μου. Ο μπεμπάκος μου γεννήθηκε 1740 γρ. και 42 πόντους. Ξεκίνησε να σιτίζεται με γάλα την 2η εβδομάδα της ζωής του, ενώ από την 1η είχε διασωληνωθεί. Ο άντρας μου και εγώ ήμασταν σαν ζόμπι. Η ζωή μας ήταν μόνο η μονάδα - κάθε μεσημέρι και κάθε απόγευμα εκεί. Η μονάδα είχε 3 θαλάμους, ο 1ος ήταν για το πιο σοβαρά περιστατικά. Κάτσαμε 2 εβδομάδες εκεί, μετά πήγαμε στον 2ο θάλαμο που ξεκίνησε να μαθαίνει το μπιμπερό και λίγο το στήθος. Εκεί κάναμε και την πρώτη αγκαλιά, ήθελα να τον γεμίσω φιλιά, να του πω πόσο πολύ τον αγαπάω, να το φωνάξω. Με τον καιρό περάσαμε και στον 3ο θάλαμο, για να πάρει βάρος, μέχρι που έφτασε τα 2150 γρ.

Ο μπεμπάκος μου γεννήθηκε στις 5/8, τον πήραμε στο σπίτι στις 4/9. Η χαρά μας απερίγραπτη, αλλά και το άγχος μας επίσης. Η χαρά όμως κράτησε λίγο. Στις 21/9 τον πήγαμε ξανά στη μονάδα διότι είχε 2 κυανωτικά επεισόδια στον ύπνο του, έπαθε σηψαιμία, είχε κολλήσει μικρόβιο στη μονάδα και έπρεπε να μείνει εκεί μέχρι τις 15/10. Πάλι άγχος, πάλι αγωνία, πάλι αϋπνίες, πάλι στεναχώρια και όμως βγήκαμε και μέχρι τώρα είμαστε καλά. Βέβαια δεν έχουμε ηρεμήσει από εξετάσεις, είτε αυτό είναι υπέρηχος εγκεφάλου, εξετάσεις ματιών, ισχίων, νεφρών, αλλά είμαστε έξω, είμαστε στο σπίτι μας, κατ' οίκον περιορισμένοι μέχρι να περάσει ο χειμώνας.

Θα μπορούσα να γράφω μέρες ατελείωτες για τα συναισθήματά μου, για τον πόνο που βίωσα και για το παιδί μου, αλλά και για τα υπόλοιπα παιδάκια εκεί μέσα, για τους ανθρώπους γιατρούς που κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να σώσουν τα παιδιά μας. Εύχομαι στον κάθε γονιό που μπαίνει εκεί μέσα να έχει δύναμη και υπομονή και γερά νεύρα, γιατί όλο αυτό σε βγάζει στην τρέλα και να μιλάει, να μην κλείνεται στον εαυτό του. Ήμουν στα πρόθυρα της κατάθλιψης, αλλά με τη βοήθεια του άντρα μου και χάρη στον γιο μου έχω κρατηθεί στα πόδια μου. 

Νέες συναντήσεις

Για να ανακαλύψουμε μαζί τι χρειάζονται οι γονείς με πρόωρα παιδιά.

Τα ριζολούσιονς δεν μου αρέσουν. Ούτε οι απολογισμοί. Ειδικά όταν αφορούν την προσωπική μου ζωή και το ''πότε'' καθορίζεται από κάποιον άλλο. Αυτό που χοντρά χοντρά λέμε κύκλο σε μια πορεία ξέρεις πότε κλείνει και πότε ανοίγει, έστω κι αν το συνειδητοποιείς πολύ αργότερα, και δεν χρειάζεσαι καμία αντίστροφη μέτρηση, καμιά καμπάνα να χτυπήσει 12, κανένα ημερολόγιο να γυρίσει σελίδα. Σελίδα γυρίζεις εσύ. Με τις αποφάσεις σου. Συνήθως όταν δεν πάει άλλο ή όταν έχεις πάρει πολλή φόρα για να αλλάξεις ρότα. Τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό. Και σίγουρα όχι κάθε Πρωτοχρονιά. Να βάλω στόχους την τάδε ημερομηνία και να τσεκάρω αν τους υλοποίησα 365 μέρες μετά, μου φαίνεται αδιάφορο. Με το life coaching τα έσπασα και πάμε παρακάτω.

Πλην όμως τυχαίνει αυτόν τον μήνα - που καθόλου δεν μου αρέσει μετά τις 7 - να κλείνει ένας ας πούμε επαγγελματικός κύκλος. Πριν από έναν ακριβώς χρόνο γεννήθηκε η ιδέα για τις συναντήσεις των γονιών που έχουν πρόωρα παιδιά. Ήταν Ιανουάριος του 2014 όταν έγινε η πρώτη συνάντηση στην Αθήνα, ένα group therapy, με την αφιλοκερδή προσφορά του ψυχολόγου Πάτροκλου Παπαδάκη, για να μοιραστούμε τις εμπειρίες που μας σημάδεψαν. Ακολούθησε η επόμενη με την ψυχολόγο Χριστιάνα Γερμανού, στην Αθήνα επίσης, και μία ακόμη με την Έλλη Γιαννοπούλου στη Θεσσαλονίκη, αφού υπήρχαν πολλές αναγνώστριες που το ζητούσαν. Στη συνέχεια οργανώθηκαν οι συναντήσεις για γονείς, χωρίς την παρουσία κάποιου ψυχολόγου, με σκοπό να συζητήσουμε τις κοινές εμπειρίες μας, όσοι από εμάς έχουμε πλέον φύγει από τη ΜΕΝΝ, και να προσφέρουμε βοήθεια και στήριξη σε εκείνους που τώρα μετρούν μέρες μέσα. Κάτι σαν τα supporting parents' groups που λειτουργούν στο εξωτερικό. Η πρώτη από αυτές τις συναντήσεις έγινε πιλοτικά στην Αθήνα, στο φιλόξενο Εργαστήρι Μελέτης της Παιδικής Ηλικίας, δίπλα στη μονάδα του Έλενα και πολύ κοντά σε εκείνες των Παίδων και του Αλεξάνδρα. Και ακολούθησε το Ηράκλειο της Κρήτης, με την υποστήριξη των δυναμικών CretaMums και της επίσης μητέρας πρόωρου CretaMum Christina. Ψέματα να μην σας πω, προς μεγάλη μου απογοήτευση, από τις ΜΕΝΝ δεν ήρθε κανένας γονιός. Άλλη φάση αυτοί, πού να τρέχουν σε κάτι έξτρα, όταν δεν ξέρουν ακόμη τι τους ξημερώνει.

Μέχρι να κλείσει ο χρόνος, συζητήσεις γίνονταν τόσο με φορείς (ελπίζω να έχω νέα σύντομα), όσο και με άλλες μαμάδες, και στην παρέα, ένα καθόλου πρόωρο δίκτυο γονέων, προστέθηκε και εκείνη της Θεσσαλονίκης. Η Αγγελική Σακαλή, ειδική εκπαιδευτικός, μητέρα πρόωρων διδύμων, που είχε έρθει στην πρώτη μας συνάντηση εκεί, προσφέρθηκε να διοργανώσει τις επόμενες - χωρίς ψυχολόγο - συναντήσεις στη Θεσσαλονίκη. Μαζί της, προσφέρθηκε να μας φιλοξενήσει και το Σώμα Φίλων ΑμΕΑ Δράση για το Κάτι Άλλο. Η πρώτη λοιπόν συνάντηση στη Θεσσαλονίκη θα γίνει το Σάββατο 10 Γενάρη, στις 7 το απόγευμα, στην οδό Βιθυνίας 30, στην Κάτω Τούμπα και όσες-οι θέλετε να δηλώσετε συμμετοχή μπορείτε είτε στο mail μου (ksokou@gmail.com), είτε στο ίνμποξ της σελίδας του 31εβδομάδες στο facebook, είτε στο τηλ. 6970 993087 αλλά ακόμη και κάτω από αυτή την ανάρτηση (τα σχόλια δεν δημοσιεύονται προτού εγκριθούν).

Στην Αθήνα, θα βρεθούμε το Σάββατο, 17 Γενάρη, στις 5 το απόγευμα, στο Εργαστήρι πάλι, Ιωάννου Φιλήμονος 3, πίσω από την αμερικανική πρεσβεία. Και αυτή εδώ η συνάντηση θα έχει κάτι ξεχωριστό. Έναν χρόνο μετά, σας προσκαλώ για να πούμε τι θα μας βοηθούσε και πώς θα μπορούσαμε εμείς να βοηθήσουμε τους γονείς της ΜΕΝΝ και μαζί να φτιάξουμε το πώς και το πού, αλλά και το εάν των επόμενων συναντήσεων. Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν ίσως οι απολογισμοί και τα ριζολούσιον να έχουν κάποιο νόημα. Ελάτε να συζητήσουμε όσα χρειαζόμαστε τώρα και όσα χρειαστήκαμε κάποτε, αν και πώς θέλουμε να εξελιχθούν οι συναντήσεις μας, για να πάμε παρακάτω. Όλοι μαζί.

 

Υ.Γ. 1 Ευχαριστώ τη γραφίστρια Βιβή Μήτσουρα για τις αφίσες.

Υ.Γ. 2 Για τη συνάντηση στο Ηράκλειο που θα ακολουθήσει θα σας ενημερώσω asap.