Η ιστορία της Κατερίνας: Πέσαμε από ουρανοξύστη

 
Tο πρώτο διάστημα κρατούσα καλά κρυμμένα και ζιπαρισμένα τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου, γιατί όλα αυτά που συνέβαιναν ήταν πολύ πιο σημαντικά. Μόνο αργότερα, όταν όλα πήραν τον δρόμο τους, τα συναισθήματα με κατέκλυσαν και έσφιξαν τον λαιμό μου. Όταν κατάφερα να αξιολογήσω τι είχαμε βιώσει σαν οικογένεια, συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν πρόκειται να λησμονηθεί κι ας είναι το παιδάκι μας μια χαρά, κι ας έχουν περάσει 6 χρόνια από τότε. «Πέσατε από ουρανοξύστη και δεν σπάσατε ούτε το μικρό σας δαχτυλάκι», αυτά ήταν τα λόγια μιας εκ των πολλών γιατρών που την παρακολουθούσαν τα πρώτα χρόνια της. «Είναι από τα τυχερά πρόωρα» έτσι μας έλεγαν όλοι. Παρ’ όλα αυτά, στην καρδιά μου, όταν ακούω προωρότητα αισθάνομαι τσιμπήματα και οι παλμοί μου εξακολουθούν να ανεβαίνουν.

Με τον άντρα μου είμαστε μαζί κοντά 20 χρόνια, όπου από αυτά σχεδόν τα 10 προσπαθούσαμε να αποκτήσουμε παιδί. Είχαμε αποφασίσει ότι θα κάνουμε οτιδήποτε χρειάζεται από εξετάσεις και ελέγχους και θα αφήναμε ως τελική επιλογή την εξωσωματική. Πράγματι έτσι κι έγινε. Μετά από 2 αποβολές από εγκυμοσύνες που προέκυψαν από σπερματεγχύσεις, αποφασίζουμε να κάνουμε εξωσωματική που τουλάχιστον εμένα μου φάνηκε εύκολη διαδικασία. Με την πρώτη έμεινα έγκυος στο κοριτσάκι μας.

Η εγκυμοσύνη πολύ δύσκολη. Με μερική αποκόλληση που είχε σαν αποτέλεσμα να μείνω στο κρεβάτι τους 3 πρώτους μήνες, μετά ακολούθησαν 2 μήνες που αισθανόμουν έγκυος - γιατί όλο το προηγούμενο διάστημα αισθανόμουν άρρωστη -, για να καταλήξω να ξαναμείνω στο κρεβάτι με πρόωρες συσπάσεις από την 20^η έως την 29^η εβδομάδα που γέννησα. Έπαθα προεκλαμψία με ολική αποκόλληση πλακούντα, το μωρό μας γεννήθηκε 860 γρ. και έμεινε στη μονάδα για 11 εβδομάδες.

Τι ήταν αυτό! Τι σοκ, τι βίαιος αποχωρισμός, τι αγωνία. Το κεφάλι μου δεν μπορούσε να χωρέσει ότι μας συνέβαινε κάτι τέτοιο. Είχαμε προσπαθήσει τόσο πολύ να φτάσουμε μέχρι εδώ. Κουβάρι οι σκέψεις μου, πολλά ερωτηματικά. Τι είμαι τώρα; Είμαι μαμά; Τώρα τι; Δεν έχω μωρό μέσα μου; Και αυτό που αισθάνομαι σαν σκίρτημα, τι είναι; Τι δεν έκανα καλά; Εγώ το προκάλεσα αυτό; Μα, πρόσεχα. Ακολουθούσα τις οδηγίες του γιατρού κατά γράμμα, δεν παρέκκλινα ούτε στο παραμικρό.

Αισθανόμουν ότι εγώ ήμουν υπεύθυνη για την προστασία της, για την ασφάλειά της. Ένοχη που δεν είμαι εγώ στη θέση της, να τα περνάω εγώ όλα αυτά, να κινδυνεύω εγώ να χάσω τη ζωή μου και όχι εκείνη. Χρυσό μου κοριτσάκι. Δεν μπορούσα να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι αυτό το πλάσμα που έμοιαζε με νεογέννητο σπουργιτάκι ήταν το μωρό μας. Τις πρώτες εβδομάδες πήγαινα στα επισκεπτήρια σαν υπνωτισμένη, μουδιασμένη από τα ερωτηματικά και συνάμα μαγνητισμένη. Τα μάτια μου γέμιζαν από την εικόνα της κι ας ήταν μια σταλιά. Τόσο διάφανη, τόσο ευάλωτη και τόσο μα τόσο δυνατή!

Μου πήρε καιρό για να τα βάλω σε μια τάξη στο μυαλό μου. Να καταλάβω. Να συνειδητοποιήσω. Αυτό που ζούσαμε ήταν ένα θαύμα. Ένα μεγαλείο ψυχής, δύναμης και θέλησης του παιδιού μας να ζήσει και να τα καταφέρει. Να αναπνεύσει μόνη της, να σιτιστεί με ποσότητες ελάχιστων ml. «Αγγίξτε την αν θέλετε» και την πρώτη φορά που τόλμησα να βάλω το δάχτυλό μου από την υποδοχή της θερμοκοιτίδας νόμιζα ότι ακουμπούσα βαμβάκι και ότι την πόνεσα με αυτό μου το άγγιγμα.

Κάποια στιγμή, εντελώς αναπάντεχα, η διευθύντρια της μονάδας, μας πλησίασε «την έχετε πάρει αγκαλιά; Βάλτε τα χέρια σας μέσα από τις τρύπες και κρατήστε την όπως σας δείχνω. Προσέξτε το κεφάλι της». Την σήκωσα μέσα στη θερμοκοιτίδα, δεν έβλεπα από τα δάκρυα στα μάτια μου, μην μπορώντας να σταματήσω τους λυγμούς μου. Kοιτούσα μια το μωρό και μια τον άντρα μου που λαχταρούσε κι εκείνος και έκλαιγα ασταμάτητα. Αρνήθηκα να πλύνω τα χέρια μου και όλο το βράδυ αναζητούσα τη μυρωδιά της στις παλάμες μου. Αυτό που κάναμε ήταν να της μιλάμε ασταμάτητα, να της λέμε πως είμαστε εκεί, ότι τα πηγαίνει θαυμάσια και ότι πρέπει να προσπαθήσει λίγο ακόμα. «Είσαι ένα αγγελούδι, είσαι το πιο γενναίο μωρό», «κάνε υπομονή ψυχή μου φτάνει ο καιρός για να έρθεις μαζί μας στο σπίτι».

Φτάνει ο καιρός για να την κρατήσουμε στην αγκαλιά μας και να αισθανθεί όπως έπρεπε κανονικά να αισθανθεί από την αρχή. Νεογέννητο μωρό. Για να αισθανθούμε κι εμείς όπως έπρεπε κανονικά να αισθανθούμε. Γιατί έτσι ήταν το φυσιολογικό. Γιατί όλα τα μωρά του κόσμου αξίζουν αυτό το πρώτο άγγιγμα, την αγκαλιά, τη ζεστασιά, την ασφάλεια της μαμάς, του μπαμπά. Όλες αυτές οι ψυχές, τα μικρά θαύματα της ζωής μας. Οι μεγάλοι μας ήρωες.

Πρώτη φορά ανοίγομαι γι' αυτό το θέμα σε άγνωστο κοινό. Ίσως γιατί αισθάνομαι ασφαλής που όλοι εσείς ζήσατε κάτι ανάλογο και μπορείτε να με καταλάβετε χωρίς να με θεωρήσετε υπερβολική ή να ανοίξετε έκπληκτα τα μάτια και το στόμα σας με αυτά που λέω. Δίπλα μας ευτυχώς έχουμε ανθρώπους που μας στηρίζουν και μας αγαπάνε, αλλά κάποιες εμπειρίες και συναισθήματα που για τις πιο πολλές γυναίκες είναι κοινά και συνηθισμένα, όπως εγκυμοσύνη, γέννα, θηλασμός, πρώτη επαφή με το μωρό, για άλλες είναι… άλλες εμπειρίες, άλλα βιώματα, άλλοι αγώνες. Σας εύχομαι μέσα από την καρδιά μου ό,τι καλύτερο για σας και τα μωρά σας! Να είσαστε όλοι καλά.

KaterinaX

Στείλτε την ιστορία σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο Η ιστορία μου. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην αναφερθείτε σε νοσοκομεία και ονόματα γιατρών για ευνόητους λόγους. Τυχόν σχόλια που θα αναφέρονται σε ονόματα δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω. 

To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της προωρότητας. 

Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.

Η ιστορία της Ελευθερίας: Το μωρό σταμάτησε να κινείται

Η μικρή μου είναι τώρα 4 χρονών. Γεννήθηκε πρόωρη στις 33 εβδομάδες. Έπρεπε να μου την πάρουν. Ο (μόνο) βιολογικός της πατέρας, με χτύπησε όταν ήμουν έγκυος στην 32η εβδομάδα και το μωρό σταμάτησε να κινείται και να αντιδρά ακόμα κι όταν υποβλήθηκα σε ορό για στρεσογόνες καταστάσεις.

Φοβόταν ο γιατρός για διανοητική στέρηση, άλλο αν σε μένα δεν το ανέφερε ποτέ. Το έμαθα πολύ αργότερα από τους γονείς μου, στους οποίους το είχε πει τότε.

Ευτυχώς, το παιδί μου κάθε άλλο παρά διανοητική στέρηση έχει. Είναι ένα γλυκό, έξυπνο και φωτισμένο κοριτσάκι που το μεγαλώνω μόνη, με την ψυχική συμπαράσταση των γονιών μου. Ευχαριστώ πολύ.

Στείλτε την ιστορία σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο Η ιστορία μου. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην αναφερθείτε σε νοσοκομεία και ονόματα γιατρών για ευνόητους λόγους. Τυχόν σχόλια που θα αναφέρονται σε ονόματα δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω. 

 To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της προωρότητας. 

Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.

Η ιστορία της Βαρβάρας: Δίδυμα 26 εβδομάδων

Θέλω να σας πω και γω την δική μου ιστορία, πρώτον γιατί είμαι πολύ περήφανη για τους δύο μικρούς ήρωές μου, γιατί όλα τα πρόωρα μωρά είναι ήρωες και πιστέψτε με δίνουν τρομερή μάχη να κρατηθούν στη ζωή, και δεύτερον να παρηγορηθούν νέες μανούλες που ίσως ο γιατρός τους να τους έχει αναφέρει ότι θα γεννήσουν πρόωρα και φοβούνται. Δεν θα σας κουράσω με πολλές λεπτομέρειες, άλλωστε η ουσία έχει σημασία.

Έκανα εξωσωματική, ήταν η πρώτη και δόξα τω Θεώ πετύχαμε με την μία. Το άγχος της ανακοίνωσης ότι ΝΑΙ ΕΙΣΑΙ ΕΓΚΥΟΣ!, δεν περιγράφεται. Και φυσικά τα συναισθήματα του πρώτου ακούσματος από τις καρδούλες των δίδυμων αγοριών μου, επίσης δεν περιγράφονται.

Μέχρι και την 20η εβδομάδα όλα ήταν τέλεια. Με τις ναυτίες και όλα τα συναφή, που όμως κατά βάθος σου δίνουν χαρά ότι ναι το μωρό σου υπάρχει, δεν είναι όνειρο. Πηγαίνω για τη β΄επιπέδου, να δούμε ότι όλα πήγαιναν καλά με τα μωρά μας, και θα μαθαίναμε και το φύλο τους. Ο υπέρηχος πήγε καλά, τους είδαμε, μάθαμε όπως καταλαβαίνετε ότι ήταν δύο αγόρια, εγώ μέσα μου το ήξερα, ο σύζυγος ήθελε ένα και ένα αλλά όλα καλά. Κάνοντας υπέρηχο όμως και στον τράχηλο, εμφανίστηκε το πρόβλημα. Έγινε εισαγωγή την ίδια στιγμή στο νοσοκομείο, λόγω του ότι είχα ήδη διαστολή και θα απέβαλα. Ήταν 24 Μαρτίου, η επομένη αργία, παρ’ όλα αυτά ο καλός μου γιατρός δίπλα μου και φυσικά να επισημάνω ότι είμαι πολύ τυχερή σύζυγος. Ο αντρούλης μου δεν έφυγε ούτε λεπτό από δίπλα μου και μέχρι και σήμερα είναι πολύ άξιος πατέρας, ασχολείται μαζί τους και τους φροντίζει πολύ καλά. Παρ’ όλο που προσπαθούσαν ο γιατρός μου να με προετοιμάσει ότι θα αποβάλω και ο άντρας μου να με παρηγορήσει, εγώ με πείσμα τους διαβεβαίωνα ότι αυτοί οι δύο μικροί μου αντάρτες θα γεννηθούνε. Ότι θα έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να κρατηθούν όσο περισσότερο γίνεται μέσα, και ο Θεός είμαι σίγουρη ότι δεν θα τα άφηνε να χαθούν. Η αλήθεια είναι ότι με κοίταζαν και οι δύο σαν χαζοί.

Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες, νοσηλεύτηκα, και μετά από σοβαρή επιπλοκή δική μου, όχι των μωρών, γεννήθηκαν στις 26 εβδομάδες, 800 γραμμάρια και 1000 γραμμάρια. Περάσαμε δια πυρός και σιδήρου. Ο πρώτος ενάμισης μήνας ήταν εφιαλτικός. Οι γιατροί μας έλεγαν να μην είμαστε αισιόδοξοι γιατί δεν ήξεραν αν τα μωρά μας θα τα κατάφερναν. Πανικόβλητοι παρακαλούσαμε συγγενείς, φίλους και φίλους φίλων για αίμα, γιατί χρειάστηκαν πολύ αίμα. Και τους ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου. Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη. Την τρίτη εβδομάδα αφότου γεννήθηκαν, ξεκινήσαμε να υπογράφουμε συγκατάθεση για διάφορα χειρουργεία που έπρεπε να κάνουν. Ο Θεός όμως είναι μεγάλος και ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να χάσουμε την πίστη μας. Ούτε για ένα λεπτό. Ευτυχώς είχε άλλα σχέδια για τα αγγελούδια μας. Δεν χρειάστηκε να γίνει καμία από τις επεμβάσεις που μας είχαν αναφέρει, (παρά φύση έντερο, καρδιά, μάτια). Το μόνο που χρειάστηκε ήταν οι κοίλες τους.

Τους άγγιξα για πρώτη φορά μέσα στη θερμοκοιτίδα μετά από 2,5 μήνες. Τους πήραμε σπίτι μετά από 3,5 μήνες. Σήμερα είμαστε 29 μηνών και πάμε για 30, δηλαδή είμαστε σχεδόν 2,5 χρονών. Ο αγώνας μας ήταν μεγάλος, και ακόμη έχουμε κάποια μικρά θεματάκια με τον πρώτο μας, αυτόν που γεννήθηκε 800 γραμμάρια, αλλά είναι σε καλό δρόμο. Δεν έχω παράπονο είμαστε πολύ καλά, και δεν έχουμε τα σοβαρά προβλήματα που έχουν άλλα μωράκια που δυστυχώς τα είδα μέσα στην μονάδα που νοσηλεύονταν και οι δικοί μου. Ξέρετε κάτι, ήταν πολύ μεγάλο μάθημα που μου έδωσε η παραμονή μας στη ΜΟΝΑΔΑ ΜΕΝΝ, (μονάδα νεογνών), και πρέπει να επισημάνω ότι όλοι οι γιατροί και οι νοσηλευτές και νοσηλεύτριες χαίρουν συγχαρητηρίων, είναι άξιοι θαυμασμού και σεβασμού. Και αν καμία φορά νομίζουμε ότι μας απαντούν ίσως λίγο απότομα, πρέπει να τους κατανοήσουμε, γιατί είναι οι μοναδικοί και πραγματικοί συνοδοιπόροι στη μάχη που δίνουν όλα αυτά τα αγγελούδια στις θερμοκοιτίδες. Πονάνε μαζί τους, αγωνιούν ίσως και παραπάνω από τους γονείς γιατί είναι γνώστες των καταστάσεων που περνάνε τα μωρά μας. Οπότε καλό θα είναι πριν αντιδράσουμε να προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση τους. Και σας το λέω από ιδία πείρα.

Κλείνοντας λοιπόν, γιατί πιστέψτε με θα μπορούσα να σας γράφω ατελείωτες σελίδες, θα ήθελα να πω για άλλη μία φορά ότι είμαι πολύ υπερήφανη για τους μικρούς μου ήρωες, χαίρομαι που τους βλέπω να τρέχουν πάνω, να σκαρφαλώνουν, να φωνάζουν να γελάνε! Αυτό είναι ζωή, αυτό είναι ευτυχία! Για όλες τις μανούλες που περιμένουν τα αγγελάκια τους, όλα θα πάνε καλά, και σε περίπτωση που τύχει να γεννηθούν λίγο πιο γρήγορα, μην αγχωθείτε, σκεφτείτε ότι όλα στη ζωή μας γίνονται για κάποιο λόγο. Ευχαριστώ για την υπομονή σας να με διαβάσετε, εύχομαι μία καλή ημέρα.

Βαρβάρα Παπανικολάου
  
Στείλτε την ιστορία σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο Η ιστορία μου. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην αναφερθείτε σε νοσοκομεία και ονόματα γιατρών για ευνόητους λόγους. Τυχόν σχόλια που θα αναφέρονται σε ονόματα δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω.

 

 

To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της προωρότητας. 

Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.