H ιστορία της Κωνσταντίνας: Καμία μητέρα δεν πρόκειται να ξεχάσει

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου. Δεν ξέρω πώς να αρχίσω, ούτε είμαι καλή στα γράμματα, αλλά κάπως έτσι αρχίζει η δική μου ιστορία. Όταν μάθαμε με τον άντρα μου ότι είμαι έγκυος τρελαθήκαμε από τη χαρά μας, όμως εγώ από την αρχή ένιωθα ότι κάτι δεν θα πάει καλά. Κοιμόμουν και ξυπνούσα με τον ίδιο φόβο. Ενώ περνούσε ο καιρός και έκανα όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, όλα έδειχναν να πηγαίνουν τέλεια.

Μέχρι που μια μέρα δεν αισθανόμουν καλά. Πονούσε το κεφάλι μου και έκανα διαρκώς εμετούς. Πήγα στο νοσοκομείο γιατί επιπλέον ένιωθα να μου ανεβαίνει η πίεση. Μου μέτρησαν την πίεση που ήταν πολύ ανεβασμένη, μου είπαν ότι έπαθα δηλητηρίαση, μου έβαλαν ορό και με έστειλαν σπίτι μου. Από τότε όμως ανέβαινε η πίεση μου σχεδόν κάθε μέρα. Ένιωθα εξαντλημένη και δεν μπορούσα ούτε να περπατήσω - ήμουν περίπου 28 εβδομάδων. Έπαιρνα συνέχεια τηλέφωνο τη γιατρό μου, της έλεγα ότι έχω πίεση και δεν με πίστευε. Ώσπου μια μέρα, στις 33 εβδομάδες, πήγα στο νοσοκομείο με 18 πίεση. Μου έκαναν εισαγωγή και με κράτησαν για 4 μέρες λέγοντάς μου ότι δεν έχω προεκλαμψία, ότι το μωρό μου είναι καλά (1.400 γρ.) και ότι είμαι 30 εβδομάδων τελικά.

Κάπως έτσι πήγα σε εξωτερικό γιατρό, που μου έκανε μια εξέταση και μου είπε να τρέξω επείγοντος στο πανεπιστημιακό της Αλεξανδρούπολης γιατί το μωρό μου δεν μεγάλωνε και κινδύνευε η ζωή του όπως και η δική μου. Νοσηλεύτηκα για 2 εβδομάδες με ειδική θεραπεία και κάτω από στενή παρακολούθηση. Με είχαν σε ένα θάλαμο όπου συνεχώς έρχονταν νέες μανούλες με τα μωρά τους, κάτι πολύ δύσκολο για μένα και τον άντρα μου, αφού ξέραμε πως το μωρό μας δεν θα γεννιόταν παραπάνω από 1.600 γρ. και από ό,τι μας είπαν οι γιατροί θα έμπαινε σε θερμοκοιτίδα.

Το χειρότερο ήταν μετά τη γέννα στο δωμάτιο, όταν έβλεπα τις μανούλες με τα μωρά τους στην αγκαλιά, ενώ εγώ ούτε είχα δει τη μικρή μου κορούλα. Για 2 μέρες ήμουν στην άγνοια. Μου έλεγαν όλοι ότι είναι καλά, μέχρι που ήρθε η μέρα να πάω να την δω. Όταν την είδα μέσα στη θερμοκοιτίδα με οξυγόνο, κατέρρευσα. Έκλαιγα με αναφιλητά. Το επισκεπτήριο ήταν μόνο 20 λεπτά και δεν μου έφτανε. Ο φόβος και η αγωνία με κυρίευαν μέχρι το επόμενο. Οι γιατροί δεν μου έδιναν σαφή εικόνα για την πορεία της υγείας της, δεν ήξερα τι θα αντικρίσω στο επόμενο επισκεπτήριο. Μέχρι που πριν από 2 εβδομάδες έφτασε στα 1.800 γρ. και την έβαλαν σε κρεβατάκι. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Τώρα είμαστε στα 2.300 γρ. και περιμένουμε να την πάρουμε στο σπίτι μας.

Θα ήθελα να δώσω μια συμβουλή σε όλες της μανούλες που ζουν την ίδια εμπειρία με μένα. Χρειάζεται μεγάλη δύναμη και υπομονή κάτι που ποτέ μου δεν είχα και τώρα χάρη στην κόρη μου απέκτησα. Γιατί τα μωρά μάς καταλαβαίνουν είτε βρίσκονται στην θερμοκοιτίδα είτε όχι, ξέρουν πώς νιώθουμε. Σήμερα που πήγα να δω την κόρη μου είδα μια μανούλα που γέννησε χτες να κλαίει και θυμήθηκα τα δικά μου. Αυτή την εμπειρία πιστεύω πως καμία μητέρα δεν πρόκειται να ξεχάσει ...

Κωνσταντίνα