Η ιστορία της Γιοβάννας: Ένιωθα τύψεις που άφηνα το μωρό μόνο του

Από την πρώτη στιγμή που έμαθα ότι ήμουν έγκυος φανταζόμουν την τέλεια εγκυμοσύνη και τον υπέροχο φυσιολογικό τοκετό. Τα πράγματα όμως δεν ήρθαν καθόλου έτσι. Στον τέταρτο μήνα είχα αιμορραγία και συσπάσεις και ο γιατρός μου είπε να μείνω στο κρεβάτι, να μην κουράζομαι και να μην αγχώνομαι. Στον έκτο οι συσπάσεις έγιναν περισσότερες και έπρεπε να νοσηλευτώ. Δύο μήνες ήμουν στην κλινική, τέντα στο κρεβάτι. Ξημέρωσε ο θεός την Τετάρτη 18 Δεκέμβρη τη μέρα του γάμου μου μέσα στην κλινική. Ξύπνησα, πήρα το πρωινό μου και ξαφνικά ένιωσα έναν περίεργο πόνο κάπου στα νεφρά μου. Από της 9 το πρωί μέχρι της 9 το βράδυ πέθαινα από τον πόνο. Κολικός εντέρου, ούτε στον χειρότερο εχθρό μου τέτοιος πόνος. Παντρεύτηκα διπλωμένη στα δύο, τρέχοντας συνεχώς στην τουαλέτα, ο γιατρός συνέχεια δίπλα μου, ώσπου στις 9 το βράδυ μετά από 3 παυσίπονες ενέσεις και μια ναρκωτική μου είπε πως έπρεπε να πάρουν το μωρό, 40 μέρες νωρίτερα από την πιθανή ημερομηνία τοκετού.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την στιγμή που είδα τον γιο μου μελανιασμένο να τον χτυπάνε για να πάρει ανάσα και εγώ να φωνάζω «γιατί δεν κλαίει, γιατί δεν κλαίει». Έκλαψε, μου τον έφεραν να τον φιλήσω και τον πήραν. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη και περίμενα την επόμενη μέρα να τον δω και να τον πάρω στην αγκαλιά μου. Και πάλι όμως τα πράγματα δεν έγιναν έτσι. Γεννήθηκε με ανεβασμένο ίκτερο και προβλήματα στο αναπνευστικό και μπήκε κατευθείαν στην εντατική. Ο άντρας μου, μου έκρυψε ότι το πρώτο 24ωρο ήταν κρίσιμο γι’ αυτόν. Την επομένη ήρθε ο γιατρός και μου είπε τι είχε το παιδί.

Την πρώτη μέρα δεν πήγα τον δω, ήμουν στο στάδιο της άρνησης, εντελώς σοκαρισμένη. Δεν ένιωθα τίποτε. Ήμουν τελείως απροετοίμαστη για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Την άλλη μέρα κατέβηκα με το καροτσάκι και αυτό επειδή ο άντρας μου επέμενε πολύ. Μπήκα μέσα και από μακριά είδα μια θερμοκοιτίδα με κάτι φώτα, στέφτηκα από μέσα μου «τι είναι αυτό, ποιο παιδάκι είναι άραγε εκεί;». Ήταν το δικό μου παιδί, μια στάλισα τόση δα, με καλώδια και σωληνάκια στο κορμάκι του και με μια μάσκα στα μάτια του. Κατέρρευσα. Ο ίκτερος ήταν τόσο υψηλός που ήμασταν στα όρια της αφαιμαξομετάγγισης...

Πήγαινα κάθε μέρα, τον έβλεπα για λίγο και μετά προσπαθούσα να αντλήσω γάλα με το θήλαστρο για να του το δώσουν. Ένιωθα τόσες τύψεις που τον άφηνα μόνο του, που δεν ήμουν εκεί συνέχεια να με νιώθει δίπλα του. Που δεν τον πήρα εγώ πρώτη φορά αγκαλιά, δεν τον άλλαξα εγώ πρώτη φορά, δεν τον τάισα εγώ πρώτη φορά. Οι τιμές του ίκτερου έπεσαν λίγο μετά από τρεις μέρες, όπως επίσης και του αιματοκρίτη του τόσο πολύ που χρειάστηκε μετάγγιση. Πήγα, τον είδα, του είπα «η μαμά είναι εδώ» και άφησα τους γιατρούς να κάνουν τη δουλειά τους.

Μετά από 10 μέρες ήρθε το μωρό στο σπίτι, παραμονή Πρωτοχρονιάς. Τίποτα δεν έγινε έτσι όπως το είχα φανταστεί και το περίμενα. Έχασα πολλά χρόνια ζωής μέσα στην εντατική. Ένιωθα τόσο ανήμπορη που δεν μπορούσα να κάνω τίποτε. Δεν ήθελα ούτε να τον αγγίζω γιατί φοβόμουν ότι θα καταλάβαινε πως ήμουν εγώ και μετά θα ένιωθε ότι τον εγκατέλειπα εκεί μόνο του. Εξακολουθώ να νιώθω τύψεις και ντρέπομαι που δεν πήγα να τον δω την πρώτη μέρα. Παρόλα αυτά το παιδί μου από την πρώτη μέρα μέσα μου μέχρι την τελευταία που τον πήρα στην αγκαλιά μου, μου χάρισε το ομορφότερο ταξίδι και την ομορφότερη περιπέτεια που έζησα κι ας ήταν στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου και της κλινικής. Ο θεός να έχει καλά όλα τα παιδιά του κόσμου και το δικό μου που από την πρώτη του ανάσα ήταν τόσο δυνατό και πάλεψε για να είναι τώρα γερό.

Γιοβάννα Δάλλα