13 Οκτωβρίου 2014

Η ιστορία της Μαρίνας: Να σωθεί μόνο εκείνη, δεν με ένοιαζε για μένα

Τι πιο ωραίο όταν είσαι ερωτευμένη να έρθει ένα παιδί, να σφραγίσει την αγάπη και να την κάνει ακόμη μεγαλύτερη; 12/2/2013 «Είμαι έγκυος, αγάπη μου». Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου και με είχε αρπάξει αγκαλιά από τη χαρά του.
Ιούνιος 2013: Διάγνωση από την β΄ επιπέδου: πλακουντιακή ανεπάρκεια.
Τι είναι αυτό; Προσπαθώ να καταλάβω, αλλά είναι όλα τόσο θολά. Αναρωτιέμαι γιατί. Χαϊδεύω την κοιλιά μου και λέω: θα το παλέψουμε και αυτό. Τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου. Οι πόνοι αφόρητοι σε μέση, πλευρά, όλα πόναγαν. Με δυσκολία κοιμόμουν τα βράδια. Πεταγόμουν σα να πνιγόμουν. Πρηζόμουν. Νόμιζα ότι ήταν από το αλάτι….

3 Αυγούστου 2013, 11 το πρωί. Ραντεβού με τον γιατρό εσπευσμένα στο μαιευτήριο για παρακολούθηση. Η πίεσή μου 21-22 έπρεπε να κάνω ένεση κορτιζόνης και το πολύ σε 15 μέρες θα γένναγα όπως μου είπε ο γιατρός. Η κατάστασή μου κρίσιμη και μένα και της μικρής μου. Όλοι έξω από το μαιευτήριο ανήσυχοι. Εγώ μέσα να κλαίω. Έπρεπε να γίνει καισαρική αν θέλαμε μία από τις δυο μας να γλιτώσει κι εγώ σκεφτόμουν τη μικρή: να σωθεί μόνο εκείνη, δεν με ένοιαζε για μένα.
Γέννησα στις 16:45, στις 3 Αυγούστου 2013 ένα πανέμορφο κοριτσάκι, 890 γρ. Εκείνη στη θερμοκοιτίδα, εγώ στην εντατική. Ο γιατρός τα κατάφερε. Μας είχε σώσει και τις δύο.

Κάθε μέρα πήγαινα και την έβλεπα. Μια κούκλα. Ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι. Οι μέρες περνούσαν, η μικρή σιγά σιγά διέφευγε τον κίνδυνο και την πήραμε στο σπίτι στις 3 Οκτωβρίου 2013. Την κοιτούσα σαν χαζή. Αναρωτιόμουν πώς βγήκε αυτό το πλασματάκι από την κοιλιά μου. Οι μήνες πέρναγαν και μεταμορφωνόταν σε μια κούκλα. Σήμερα είναι 7 μηνών, 5,5 κιλά, με τα πιο όμορφα πράσινα ματάκια στον κόσμο, που όταν με κοιτούν και μου χαμογελούν πεθαίνω χίλιες φορές. Και δεν το αλλάζω με τίποτε το αγγελούδι μου. Την Αγγελική μου.


Μαρίνα Κ. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου