12 Μαΐου 2014

Το (τέταρτο) δώρο μου

Τον πρώτο χρόνο το δώρο μου ήταν το ότι κατάφερε να αναπνεύσει μόνη της. Τον δεύτερο ότι μπουσούλησε. Τον τρίτο ότι άρχισε να αδειάζει από το κουβαδάκι της, λίγη λίγη χαρά, στη λίμνη της θλίψης μου. Τον τέταρτο ένα ταξίδι. Μαμά μόνη, μακριά από όλα και από όλους - ακόμη και από το σπλάχνο της - για μία μέρα. Τίποτε καλύτερο. 

Χωρίς αυτήν δεν θα 'βγαινα στον δρόμο. Ούτε για τη Θεσσαλονίκη, ούτε για αυτό που λέμε ''προορισμό''. Να φτιάχνω βαλίτσες με λέξεις και να συναντάω κόσμο με κοινά στα μάτια. Χωρίς αυτήν δεν θα έβλεπα. Τον ήλιο να βγαίνει μετά τη συντέλεια και τη ζωή να γεννιέται μετά τον κατακλυσμό, ακόμη κι αν δεν έχεις προλάβει να μαζέψεις τίποτε στην κιβωτό σου. Χωρίς εκείνη δεν θα αντίκρυζα το αληθινό χρώμα της μητρότητας, όχι ροζ, αλλά μοβ και πράσινο (σαν τις μελανιές) κι άλλοτε κόκκινο και μερικές φορές άσπρο. Δεν θα πίστευα. Θα με αφορούσαν τα σχόλια των άλλων. Θα στενοχωριόμουν πολύ αν με υποβίβαζαν στη δουλειά. Θα είχα δεδομένα.

Κι ύστερα, χωρίς τις δικές της 31 εβδομάδες, δεν θα υπήρχαν οι δικές μου. Δεν θα είχα γνωρίσει την Έλλη, τη Χριστιάνα, τον Πάτροκλο, τη Φίλια, τη Μαρία, τη Μερσίνη, τη Λέλα, την Αγγελική, την Αγάθη, τη Ρεγγίνα, τη Μίνα, τη Χαρά, τη Σοφία, τη Χρύσα, την Κατερίνα, τις μητέρες που ''ξέρουν'' και όλες τις άλλες που καταλαβαίνουν, μοιράζονται, βοηθούν. Εκείνες που παλεύουν με αγρίμια, με τους δικούς τους θεούς, με τον ίδιο τους τον εαυτό. Όλους και όλες που λένε καθημερινά ''χρόνια πολλά'' σε μαμάδες και μπαμπάδες με το έργο ή το παράδειγμά τους. Θα βρισκόμουν πιθανότατα αποστειρωμένη και προστατευμένη πίσω από τα πλαστικά τζάμια ενός γραφείου, να θεωρώ κίνηση τη μονοτονία που σου προσφέρει μια περιστρεφόμενη - ανατομική δήθεν - καρέκλα με ροδάκια. Να νομίζω δημιουργία τις όποιες 700, 1000 ή 150 κατά παραγγελία λέξεις και να αναρωτιέμαι τι κάνω λάθος, περιαυτολογώντας.

Μπορεί και να μου χάλαγε ακόμη τη διάθεση ο καιρός, τα 2 παραπάνω κιλά, τα παιδιά που με σπρώχνουν παίζοντας και φωνάζοντας τριγύρω μου, η δυνατή μουσική και οι ηχηρές παρουσίες που βροντούν τα τακούνια τους και αντιμετωπίζουν φωναχτά το δίλημμα του placement ενός τατουάζ. Γιατί χωρίς αυτήν δεν θα έβλεπα μπροστά μου την όμορφη, γκρι θάλασσα των Βαλκανίων ένα ηλιόλουστο απόγευμα στη Θεσσαλονίκη, ξέροντας ότι μόνο αν βουτήξω μέσα και κολυμπήσω πολύ, ίσως και κάπου να φτάσω και νιώθωντας για λίγα λεπτά - όσο διαρκούν αυτές οι στιγμές που βρίσκεσαι σε απόσταση αναπνοής από αυτό που ονομάζεις νόημα - ευτυχής που γέννησα στις 31 εβδομάδες.

7 σχόλια:

  1. κλαπ κλαπ κλαπ, ένα τόσο συναισθηματικό κείμενο χωρίς θαυμαστικά, Κέλλυ σου στέλνω διαδικτυακό appreciation, και εκτός από αυτό, τα είπες όλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παίζει να δούλεψαν και οι ψυχο-συναντήσεις πάντα (δεν μου αρέσουν τα θαυμαστικά, αποσιωπητικά, υποκοριστικά. Αν δεις ότι ξεφεύγω, να με μαζεύεις). Χρόνια πολλά.

      Διαγραφή
  2. Έγραψες πολύ όμορφα... Χρόνια Πολλά Κέλλυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εμείς ευχαριστούμε για κάθε σου blogπροσφορά, κάνεις καλύτερο τον κόσμο, είσαι σπουδαίο παράδειγμα για τη Γιόννα και για όσες γυναίκες το έχουν βάλει κάτω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χμμ, δεν βλέπω καμία να το βάζει κάτω. Μπορεί να αισθάνονται καμιά φορά έτσι, αλλά είμαι σίγουρη ότι όλες το παλεύουν. Τουλάχιστον όσες γνώρισα από εδώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος30/5/14 11:04

    Γραφεις απλα τελεια και μιλας στην καρδιά μου...Σ'ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή