Το να γεννάς πρόωρα και να μένεις στο ίδιο δωμάτιο με μητέρες που έχουν τα μωρά τους στην αγκαλιά είναι στην καλύτερη περίπτωση απερίσκεπτο και βλακώδες μαζί και στη χειρότερη εγκληματικό. Για τη μητέρα αυτής εδώ της ιστορίας, την πιο αισιόδοξη και χαρούμενη πρόωρα μαμά που έχω συναντήσει, ήταν το μοναδικό ίσως τραυματικό γεγονός από την προωρότητα των δίδυμων μωρών της που γεννήθηκαν στις 29 εβδομάδες κύησης. Τις ημέρες που πέρασαν, τα δύο αυτά θέματα, η διαμονή των μητέρων με τελειόμηνα και των μητέρων με πρόωρα στο ίδιο δωμάτιο, όσο και τα θετικά συναισθήματα στη ΜΕΝΝ, με απασχόλησαν πολύ, χάρη στη Χαρά. Η Χαρά μου ζήτησε να βοηθήσουμε μια φίλη της που γεννούσε πρόωρα. Σκέφτηκα να ζητήσουμε από το μαιευτήριο να την βάλουν σε άλλο δωμάτιο μαζί με αντίστοιχες «περιπτώσεις». Το έκαναν. Τους ευχαριστώ πολύ. Μαζί και όλους όσοι μεσολάβησαν. Μου ζήτησε επίσης, στη συνάντηση «Πρόωρα γονείς» με τη Χριστιάνα Γερμανού, να σκεφτώ τις όμορφες στιγμές που έζησα στη μονάδα και να τις γράψω. Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να εντοπίσω κάποια άλλη εκτός από αυτή που είδα την κόρη μου να αναπνέει μόνη. Ήταν μάλιστα η γιορτή της μητέρας. Συνεχίζω όμως να το δουλεύω. Συνεχίζω επίσης να δουλεύω τη διεκδίκηση των ξεχωριστών δωματίων, όχι μόνη, αλλά σε συνεργασία με έναν οργανισμό που μπορεί να βοηθήσει (ανακοινώσεις προσεχώς). Ελπίζω να καταφέρω και τα δύο. Μέχρι τότε περιμένω τους Βόρειους στη συνάντηση με την Έλλη Γιαννοπούλου, το Σάββατο 10 Μαΐου στη Θεσσαλονίκη. Μέχρι τότε απολαύστε την αισιόδοξη πλευρά της προωρότητας, διαβάζοντας την ιστορία της Κωνσταντίνας.
«Συγχαρητήρια, είστε έγκυος». Γιούπι! «Συγχαρητήρια, έχετε και δίδυμα». Τρόμος. Εκείνη τη στιγμή πραγματικά τρόμαξα χωρίς καν να φαντάζομαι τους λόγους. Και το υπέροχο ταξίδι μας ξεκίνησε! Μερικές μέρες με μικρές αιμορραγίες, μερικές μέρες μια χαρά. Μέχρι που μπήκα στον πέμπτο, και ο γιατρός μου είπε τέλος οι μαγκιές και τάβλα. Και ενώ ήμουν πολύ επιμελής και περίμενα υπομονετικά, ξάφνου ένα ωραίο βράδυ που έκλεινα την 29η εβδομάδα, μια μικρή τρυπίτσα άνοιξε στον σάκο της μπέμπας που βιαζόταν να βγει. Σε δύο μέρες γέννησα δύο μαύρα «γατάκια», 1.100 γρ. τον γιο μου και 1.290 γρ. την κόρη μου. Το μόνο που ρώτησα τη μαία, που μου κρατούσε το χέρι και χαμογελούσε, είναι εάν αναπνέουν.
Την πρώτη μέρα ήρθαν κάποιοι συγγενείς να με συγχαρούν. Κάποιοι σχολίασαν αυτό το γεγονός αρνητικά. «Τι θέλουν αυτοί εδώ, δεν καταλαβαίνουν;». Εγώ δεν καταλάβαινα γιατί στενοχωριόντουσαν οι υπόλοιποι και χάρηκα με τους επισκέπτες. Όλοι μου έδιναν κουράγιο και εγώ το αποδεχόμουν με χαμόγελα.
Έφερναν τα μωρά των διπλανών μαμάδων και τα χάζευα. Εντάξει, ένα μικρό τσίμπημα ζήλιας το ένιωθα. Εγώ βέβαια ήμουν στον κόσμο μου και δεν με πείραζε. Πιστεύω βέβαια ότι αυτό είναι βασικό αίτημα που πρέπει να έχουν οι μαμάδες με πρόωρα στην Ελλάδα. Δηλαδή να είναι σε ειδικά δωμάτια για να δίνουν και κουράγιο η μία στην άλλη , βρε αδερφέ.
Δεν ξέρω εάν αυτό είναι που λένε σχιζοφρένεια, δεν ξέρω εάν έφταιγαν οι ορμόνες, αλλά από εκεί και πέρα είχα μονίμως ένα ηλίθιο χαμόγελο. Το χαμόγελο έφευγε μόνο λίγα δευτερόλεπτα μπροστά στους γιατρούς της εντατικής μέχρι να ακούσω ότι «και σήμερα δεν εμφανίσαμε εγκεφαλική αιμορραγία και πήραμε και 10 γραμμάρια». Μου έφτανε να βλέπω τον κούκλο μου να χαμογελά. Ένα κιλό χαμόγελο μου φαινόταν μέσα από το κουτάκι του.
Ειλικρινά σας μιλάω, μάλλον δεν ήταν φυσιολογική τόση χαρά χωρίς ίχνος στενοχώριας, μόνο μικρές καθημερινές αγωνίες να βγάζουμε την ημέρα καθαρή. Κατόπιν πήγαινα στο σπίτι, έβαζα ξυπνητήρι κάθε 3ωρο και έκανα τη χαρούμενη αγελάδα. (Γερή καβάτζα για τα ζουζουνάκια μου που έπιναν το δικό μου γάλα μέχρι 6 μηνών.) Και ζούσα για να βγάζω γάλα και να είμαι εκεί όταν ξεκίναγε το επισκεπτήριο να τα καμαρώνω, να διακρίνω τα ασυναίσθητα χαμογελάκια τους.
Ένιωθα υπέροχα και οι άλλοι ήθελαν να με στείλουν στον ψυχίατρο επειδή δεν χτυπιόμουν στα πατώματα. Έμειναν και τα δύο 30 ημέρες στη εντατική και άλλον έναν μήνα στις άλλες δύο μονάδες με όλα τα σκηνικά που συνεπάγεται η παραμονή αυτή (λοιμώξεις, διασωληνώσεις κ.λπ). Η πρώτη αγκαλιά ήταν μαγική, 1.900 γρ. ο γιος μου και τράβαγε το βυζί έστω για 3 λεπτά με θαυμαστή λαχτάρα. Η κοράκλα μου, λίγο γκρινιάρα (γυναίκα γαρ) αλλά τόσο όμορφη, κούρνιαζε στην αγκαλιά μου. Μια αγκαλιά που ήταν ορφανή για σχεδόν 1μιση μήνα, αλλά τελικά γέμισε τόσο γρήγορα που δεν θυμάμαι καν πότε ήταν άδεια.
Ναι, εντάξει μπορεί η συμπεριφορά μου να είχε δείγματα σχιζοφρένειας αλλά πείτε μου: τι όφειλε να κλαίω από το πρωί μέχρι το βράδυ, τι όφειλε να βλέπω τα άλλα μωράκια που τράβαγαν τα ίδια με εμάς και να μην χαμογελώ στις μαμάδες τους, τι όφειλε να ασχολούμαι με πράγματα για τα οποία δεν μπορούσα να κάνω κάτι, τι όφειλε να μην είμαι σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά; Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να μεταδίδω τη χαρά και την αγάπη μου στα μωρά μου και στους γύρω με μοναδικό σκοπό να τα πάρω σπίτι γερά και γελαστά. Μόνο αυτό είχα στο μυαλό μου. Την στιγμή που θα τα πάρω αγκαλιά και θα είναι γερά και χαμογελαστά. Όπως και έγινε.
Η έλευση των μωρών μου με έκανε τόσο ευτυχισμένη που δεν μου άφησα κανένα περιθώριο για στενοχώριες. Πιστεύω ότι οι μαμάδες με πρόωρα πρέπει να πιέζουν τον εαυτό τους, όχι να εκφράσουν τη βαθιά αγωνία τους και λύπη, αλλά να μεγεθύνουν τη μηδαμινή χαρά ότι έγιναν μανούλες έστω και με αυτές τις συνθήκες και ότι είναι σίγουρο ότι θα έρθει η στιγμή της αγκαλιάς, του γέλιου, των ατελείωτων φιλιών και ενός συναισθήματος που γεννιέται κάθε φορά που μια γλυκιά, αγγελική φωνούλα (πόσο μάλλον δύο) φωνάζει «μαμά».
Είμαστε πλέον 18 μηνών, έχουμε περάσει ένα κάρο ιώσεις (δεδομένου ότι πάμε και σταθμό από 1 έτους) αλλά ευτυχώς δεν έχουμε νοσηλευτεί ξανά. Γελάμε συνέχεια και είμαστε πολύ κοινωνικά, μας αρέσει το τραγούδι, ο χορός και φυσικά η άτα.
Με την ευκαιρία να ευχαριστήσω τον γυναικολόγο μου και τη Μαρία και όλους τους γιατρούς και νοσοκόμες που είναι στις απανταχού μονάδες των πρόωρων, γιατί πιστεύω ότι είναι θαυματοποιοί. Και να αφιερώσω το παρόν στις φίλες Δήμητρα και Βίκυ, στην Ιωάννα και στην κυρία Αναστασία που θα θυμάμαι πάντα με αγάπη και τη Βιβή που είχαμε παράλληλες ιστορίες. Αλλά και σε όλες τις μανούλες που στενοχωριούνται. Τους προτείνω να οπλιστούν με δύναμη και κάτι που προσωπικά θα βαφτίσω σχιζοφρενική χαρά για το καλό των μωρών τους και των ίδιων. Γιούπι λέμε!
Κωνσταντίνα
Υ.Γ. Δεν θέλω να μειώσω τα συναισθήματα και τις αγωνίες καμιάς μητέρας. Απλώς περιγράφω τη δική μου ιστορία και προσπαθώ να δώσω λίγη χαρά και μια διαφορετική οπτική.
Συνεχίστε να στέλνετε τις ιστορίες σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο: Η ιστορία μου. Παρακαλώ, μην ξεχνάτε να με ενημερώσετε αν θέλετε να δημοσιευτεί επώνυμα ή ανώνυμα και μην αναφέρεστε σε ονόματα γιατρών και νοσοκομείων. Η στήλη με τις ιστορίες εγκαινιάστηκε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας στις 17 Νοεμβρίου 2013, αλλά παραμένει ενεργή για να μοιραστούμε όσα ζήσαμε και ζούμε.
«Συγχαρητήρια, είστε έγκυος». Γιούπι! «Συγχαρητήρια, έχετε και δίδυμα». Τρόμος. Εκείνη τη στιγμή πραγματικά τρόμαξα χωρίς καν να φαντάζομαι τους λόγους. Και το υπέροχο ταξίδι μας ξεκίνησε! Μερικές μέρες με μικρές αιμορραγίες, μερικές μέρες μια χαρά. Μέχρι που μπήκα στον πέμπτο, και ο γιατρός μου είπε τέλος οι μαγκιές και τάβλα. Και ενώ ήμουν πολύ επιμελής και περίμενα υπομονετικά, ξάφνου ένα ωραίο βράδυ που έκλεινα την 29η εβδομάδα, μια μικρή τρυπίτσα άνοιξε στον σάκο της μπέμπας που βιαζόταν να βγει. Σε δύο μέρες γέννησα δύο μαύρα «γατάκια», 1.100 γρ. τον γιο μου και 1.290 γρ. την κόρη μου. Το μόνο που ρώτησα τη μαία, που μου κρατούσε το χέρι και χαμογελούσε, είναι εάν αναπνέουν.
Την πρώτη μέρα ήρθαν κάποιοι συγγενείς να με συγχαρούν. Κάποιοι σχολίασαν αυτό το γεγονός αρνητικά. «Τι θέλουν αυτοί εδώ, δεν καταλαβαίνουν;». Εγώ δεν καταλάβαινα γιατί στενοχωριόντουσαν οι υπόλοιποι και χάρηκα με τους επισκέπτες. Όλοι μου έδιναν κουράγιο και εγώ το αποδεχόμουν με χαμόγελα.
Έφερναν τα μωρά των διπλανών μαμάδων και τα χάζευα. Εντάξει, ένα μικρό τσίμπημα ζήλιας το ένιωθα. Εγώ βέβαια ήμουν στον κόσμο μου και δεν με πείραζε. Πιστεύω βέβαια ότι αυτό είναι βασικό αίτημα που πρέπει να έχουν οι μαμάδες με πρόωρα στην Ελλάδα. Δηλαδή να είναι σε ειδικά δωμάτια για να δίνουν και κουράγιο η μία στην άλλη , βρε αδερφέ.
Δεν ξέρω εάν αυτό είναι που λένε σχιζοφρένεια, δεν ξέρω εάν έφταιγαν οι ορμόνες, αλλά από εκεί και πέρα είχα μονίμως ένα ηλίθιο χαμόγελο. Το χαμόγελο έφευγε μόνο λίγα δευτερόλεπτα μπροστά στους γιατρούς της εντατικής μέχρι να ακούσω ότι «και σήμερα δεν εμφανίσαμε εγκεφαλική αιμορραγία και πήραμε και 10 γραμμάρια». Μου έφτανε να βλέπω τον κούκλο μου να χαμογελά. Ένα κιλό χαμόγελο μου φαινόταν μέσα από το κουτάκι του.
Ειλικρινά σας μιλάω, μάλλον δεν ήταν φυσιολογική τόση χαρά χωρίς ίχνος στενοχώριας, μόνο μικρές καθημερινές αγωνίες να βγάζουμε την ημέρα καθαρή. Κατόπιν πήγαινα στο σπίτι, έβαζα ξυπνητήρι κάθε 3ωρο και έκανα τη χαρούμενη αγελάδα. (Γερή καβάτζα για τα ζουζουνάκια μου που έπιναν το δικό μου γάλα μέχρι 6 μηνών.) Και ζούσα για να βγάζω γάλα και να είμαι εκεί όταν ξεκίναγε το επισκεπτήριο να τα καμαρώνω, να διακρίνω τα ασυναίσθητα χαμογελάκια τους.
Ένιωθα υπέροχα και οι άλλοι ήθελαν να με στείλουν στον ψυχίατρο επειδή δεν χτυπιόμουν στα πατώματα. Έμειναν και τα δύο 30 ημέρες στη εντατική και άλλον έναν μήνα στις άλλες δύο μονάδες με όλα τα σκηνικά που συνεπάγεται η παραμονή αυτή (λοιμώξεις, διασωληνώσεις κ.λπ). Η πρώτη αγκαλιά ήταν μαγική, 1.900 γρ. ο γιος μου και τράβαγε το βυζί έστω για 3 λεπτά με θαυμαστή λαχτάρα. Η κοράκλα μου, λίγο γκρινιάρα (γυναίκα γαρ) αλλά τόσο όμορφη, κούρνιαζε στην αγκαλιά μου. Μια αγκαλιά που ήταν ορφανή για σχεδόν 1μιση μήνα, αλλά τελικά γέμισε τόσο γρήγορα που δεν θυμάμαι καν πότε ήταν άδεια.
Ναι, εντάξει μπορεί η συμπεριφορά μου να είχε δείγματα σχιζοφρένειας αλλά πείτε μου: τι όφειλε να κλαίω από το πρωί μέχρι το βράδυ, τι όφειλε να βλέπω τα άλλα μωράκια που τράβαγαν τα ίδια με εμάς και να μην χαμογελώ στις μαμάδες τους, τι όφειλε να ασχολούμαι με πράγματα για τα οποία δεν μπορούσα να κάνω κάτι, τι όφειλε να μην είμαι σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά; Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να μεταδίδω τη χαρά και την αγάπη μου στα μωρά μου και στους γύρω με μοναδικό σκοπό να τα πάρω σπίτι γερά και γελαστά. Μόνο αυτό είχα στο μυαλό μου. Την στιγμή που θα τα πάρω αγκαλιά και θα είναι γερά και χαμογελαστά. Όπως και έγινε.
Η έλευση των μωρών μου με έκανε τόσο ευτυχισμένη που δεν μου άφησα κανένα περιθώριο για στενοχώριες. Πιστεύω ότι οι μαμάδες με πρόωρα πρέπει να πιέζουν τον εαυτό τους, όχι να εκφράσουν τη βαθιά αγωνία τους και λύπη, αλλά να μεγεθύνουν τη μηδαμινή χαρά ότι έγιναν μανούλες έστω και με αυτές τις συνθήκες και ότι είναι σίγουρο ότι θα έρθει η στιγμή της αγκαλιάς, του γέλιου, των ατελείωτων φιλιών και ενός συναισθήματος που γεννιέται κάθε φορά που μια γλυκιά, αγγελική φωνούλα (πόσο μάλλον δύο) φωνάζει «μαμά».
Είμαστε πλέον 18 μηνών, έχουμε περάσει ένα κάρο ιώσεις (δεδομένου ότι πάμε και σταθμό από 1 έτους) αλλά ευτυχώς δεν έχουμε νοσηλευτεί ξανά. Γελάμε συνέχεια και είμαστε πολύ κοινωνικά, μας αρέσει το τραγούδι, ο χορός και φυσικά η άτα.
Με την ευκαιρία να ευχαριστήσω τον γυναικολόγο μου και τη Μαρία και όλους τους γιατρούς και νοσοκόμες που είναι στις απανταχού μονάδες των πρόωρων, γιατί πιστεύω ότι είναι θαυματοποιοί. Και να αφιερώσω το παρόν στις φίλες Δήμητρα και Βίκυ, στην Ιωάννα και στην κυρία Αναστασία που θα θυμάμαι πάντα με αγάπη και τη Βιβή που είχαμε παράλληλες ιστορίες. Αλλά και σε όλες τις μανούλες που στενοχωριούνται. Τους προτείνω να οπλιστούν με δύναμη και κάτι που προσωπικά θα βαφτίσω σχιζοφρενική χαρά για το καλό των μωρών τους και των ίδιων. Γιούπι λέμε!
Κωνσταντίνα
Υ.Γ. Δεν θέλω να μειώσω τα συναισθήματα και τις αγωνίες καμιάς μητέρας. Απλώς περιγράφω τη δική μου ιστορία και προσπαθώ να δώσω λίγη χαρά και μια διαφορετική οπτική.
Συνεχίστε να στέλνετε τις ιστορίες σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο: Η ιστορία μου. Παρακαλώ, μην ξεχνάτε να με ενημερώσετε αν θέλετε να δημοσιευτεί επώνυμα ή ανώνυμα και μην αναφέρεστε σε ονόματα γιατρών και νοσοκομείων. Η στήλη με τις ιστορίες εγκαινιάστηκε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας στις 17 Νοεμβρίου 2013, αλλά παραμένει ενεργή για να μοιραστούμε όσα ζήσαμε και ζούμε.
Την μαχη για τα ξεχωριστα δωματια την εδωσα κι εγω απο την πρωτη μεχρι και την τελευταια μερα των 9 μηνων νοσηλειας στην ΜΕΝΝ...Μακαρι να ενωθουν οι φωνες όλων μας γιατι απο εκεινες τις πρωτες μερες δεν μπιρω να θυμηθω τι ήταν πιο βαρβαρο: Η παραμονη μου σε κοινο δωματιο με άλλες "κανονικές" μανουλες ή η εικονα ενος διασωληνωμενου μωρου 700 γρ.
ΑπάντησηΔιαγραφή