Η ιστορία της Μίνας: Ο μικρός μου πρίγκιπας

Είχα συνηθίσει πάντα να στηρίζω τους άλλους, πάντα να τους γεμίζω κουράγιο και να τους δίνω ελπίδα, πάντα να τους λέω ότι όλα θα πάνε καλά. Είμαι ψυχολόγος, βοηθάω τα παιδιά και συμβουλεύω τους γονείς. Μόνο τον εαυτό μου δεν κατάφερα να στηρίξω όταν όλα συνέβησαν βίαια, όταν μου τραβήξανε το χαλί κάτω από τα πόδια.

Πιθανή ημερομηνία τοκετού: 14 Αυγούστου 2012. Τελευταία μέρα στη δουλειά: Παρασκευή, 15 Ιουνίου. Παιδιά, γονείς, συνάδελφοι, με μπαλόνια, δώρα και γλυκά με αποχαιρετούν προσωρινά και μου εύχονται να ξεκουραστώ μέχρι τότε. Η ευτυχία μου απερίγραπτη, τα σχέδια μου πολλά, θα πάω λέω καμιά βδομαδούλα στη μάνα μου, στο εξοχικό και μετά θα γυρίσω να ετοιμάσω το δωμάτιο του μικρού μου πρίγκιπα και να ψωνίσω τα σχετικά για το μαιευτήριο (η κούνια και το καρότσι δεν είχαν φτάσει ακόμα). Μετά από ένα Σαββατοκύριακο που τρελάθηκα στις δουλειές (ακόμα κατηγορώ τον εαυτό μου για αυτό), έρχεται η Δευτέρα. Και συγκεκριμένα το βράδυ της Δευτέρας όπου μια παράξενη διάρροια, κάνει την εμφάνισή της. Δεν ανησυχούμε παρά μόνο όταν αρχίζω να πονάω κιόλας. Παίρνω τη γιατρό μου 3 τη νύχτα - φανταστείτε, ντρεπόμουν κιόλας για την ώρα - και μου λέει: «γαστρεντερίτιδα, πάρε Βuskopan και Imodium». Τρέχει ο  άντρας μου να βρει εφημερεύον φαρμακείο κι εγώ μένω πίσω και πονάω. Φυσικά τα φάρμακα τα πήρα τζάμπα, συνέχισα να πονάω με μεγαλύτερη ένταση (συσπάσεις τις λέει ο κόσμος...).

Όταν πια είδα και λίγο αίμα τρέξαμε στο μαιευτήριο. Γένναγα. Φυσικά με πήραν με καροτσάκι και φυσικά κανείς δεν μου εξηγούσε. Η αιμορραγία αυξανόταν και οι ερωτήσεις βροχή από τους γιατρούς. Το παιδί είναι μια χαρά μου λένε, δεν βλέπουμε τίποτα, δεν καταλαβαίνουμε. Η γιατρός μου στο μεταξύ καθ' οδόν. Μία που το είπαν και μία που άρχισαν όλοι μαζί να ουρλιάζουν πάνω από το κεφάλι μου «πέφτουν οι παλμοί, πέφτουν οι παλμοί». Το φορείο φεύγει σφαίρα για χειρουργείο και μια μαία μου εύχεται «καλή τύχη». Να μην καταλαβαίνω τίποτα αλλά εκείνες τις στιγμές δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Ολική αναισθησία, δεν είχαμε χρόνο για επισκληρίδιο. Επόμενη εικόνα: η γιατρός να μου χαμογελάει και να μου λέει: «να σου ζήσει, 1900 γρ. Είναι μια χαρά».

Εγώ ναρκωμένη καθώς ήμουν χαμογέλασα. Δεν είχα καταλάβει τίποτα. Ανέβηκα στο δωμάτιο και βρήκα τον άντρα μου να με περιμένει και συγκινημένος να μου λέει ότι είναι κούκλος. Το ίδιο απόγευμα κατέβηκα να τον δω. Κανένα συναίσθημα, παράξενο. Πάω για ενημέρωση. «Του βάλαμε λίγο οξυγόνο, στείλαμε κάποιες εξετάσεις και τον πλακούντα για ανάλυση». Κανένα συναίσθημα, παράξενο. Τις επόμενες μέρες παρέλασαν από το μαιευτήριο συγγενείς και φίλοι και βρέθηκα να τους παρηγορώ ότι όλα θα πάνε και να γελάω στους διαδρόμους. Να σημειώσω ότι με είχαν βάλει σε δωμάτιο με λεχώνες τελειόμηνων μωρών που τα φέρνανε μέρα νύχτα. Κανένα συναίσθημα. Έλα μωρέ, σιγά, σε λίγες μέρες θα τον πάρω κι εγώ. Η αλήθεια είναι ότι ο μικρούλης πήγαινε πολύ καλά. Σύντομα του βγάλανε το οξυγόνο, ξεπέρασε τον ίκτερο και σιτιζόταν από νωρίς με δικό μου γάλα. 

Ήρθε η μέρα που γυρίσαμε σπίτι, χωρίς φυσικά τον μικρούλη, σε ένα σπίτι απροετοίμαστο. Και τότε άρχισε ο γολγοθάς μου. Έπρεπε να βγάζω γάλα, πολύ γάλα, κάθε τρεις ώρες γάλα. Το έκανα ευλαβικά. Πήγαινα στα επισκεπτήρια, αποστειρωνόμουν, έβαζα κι αυτή την απαίσια πράσινη στολή και ξεκινούσε το μαρτύριο: αν πήρε βάρος, πόσο πήρε, πότε θα βγούμε και κάπου εκεί ξεναρκώθηκα.. Έκλαιγα και δεν άντεχα άλλο τη μονάδα.

Έπειτα από 23 μέρες, τον πήραμε σπίτι στα 2240 γρ. Ευτυχώς το παιδί δεν αρρώστησε ποτέ και ψυχοκινητικά είναι όπως πρέπει. Δυστυχώς, εγώ δεν το έχω ξεπεράσει. Νιώθω ότι δεν με καταλαβαίνει κανείς, ούτε ο ίδιος μου ο άντρας: «τι τα σκέφτεσαι; το παιδί είναι μια χαρά». Εγώ όμως κλαίω όταν διαβάζω ιστορίες σαν τη δική μου, ζηλεύω όταν πηγαίνω στα μαιευτήρια και βλέπω να γίνονται όλα φυσιολογικά χωρίς αγωνία και πόνο και τρέμω στην ιδέα μην το ξαναπάθω σε επόμενη εγκυμοσύνη. Το βασικότερο; Δεν έχω συνδέσει με τίποτα όμορφο τον ερχομό του μικρού μου. Ούτε θέλω να θυμάμαι εκείνες τις στιγμές. Και με ολική νάρκωση κιόλας ούτε που κατάλαβα ότι έγινα μάνα.

Στις 3 Μαΐου θα είμαι εκεί. Δυστυχώς δεν κατάφερα να παρευρεθώ στην προηγούμενη συνάντηση, αλλά ήξερα ότι κάτι θα οργανωθεί πάλι και θα έχω την ευκαιρία να μιλήσω με ανθρώπους που ξέρουν τι σημαίνει προωρότητα.


Μίνα Μπρόικου