17 Απριλίου 2014

Το δικό μου Πάσχα

Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα θα μπαίνω σε ένα αυτοκίνητο για να διασχίσω την Αθήνα από τη μία άκρη στην άλλη. Δύο φορές την ημέρα. Στον δρόμο θα βλέπω τις ανθισμένες πασχαλιές, θα ακούω τις λυπημένες καμπάνες, θα σιχαίνομαι τον γελαστό ήλιο και θα νιώθω την άδεια μου κοιλιά να πονάει σε κάθε λακκούβα - πιστέψτε με είναι πάρα πολλές.

Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα θα φοράω την πράσινη φόρμα μιας χρήσης, θα πιάνω κότσο τα μαλλιά, θα πλένω σχολαστικά τα χέρια και θα πασαλείβομαι με αντισηπτικό για να σταθώ απολυμασμένη δίπλα σε ό,τι πιο αγνό μου έχει συμβεί. Θα επαναλαμβάνω τη λέξη "γάλα" μηχανικά ''ν'' φορές ημερησίως και θα αγοράζω πλαστικά σακουλάκια αποθήκευσης που μπαίνουν στην κατάψυξη. 

Κάθε Μεγάλη Πέμπτη θα θυμάμαι τα μάτια της να με κοιτάνε μέσα από μια φωτογραφία - το μοναδικό επισκεπτήριο που έχασα -, τα χέρια της σε πλήρη διάταση και τα μάτια μου σε πλήρη τρικυμία. 

Κάθε Μεγάλη Παρασκευή θα σκέφτομαι το τηλεφώνημα που δεν μου έγινε ποτέ. Θα φαντάζομαι τον διάλογο των γιατρών που παίρνουν ερήμην μας την απόφαση και κάθε Μεγάλο Σάββατο θα ακούω το τηλέφωνό του να χτυπάει και ύστερα εκείνον να μου ανακοινώνει ότι θα τη χειρουργήσουν τώρα. 

Κάθε Ανάσταση θα είμαι εγώ εκείνη που θα παίρνει τηλέφωνο μια άγνωστη, για να μου κρατάει συντροφιά η φωνή της που απαντά: "σταθερό είναι το μωρό". Και κάθε Πάσχα θα φαντάζομαι άδεια τη θερμοκοιτίδα που αφήσαμε φεύγοντας. Ύστερα θα γυρίζω και θα κοιτάζω εκείνη. Με τις ώρες. Για να χορταίνει η ψυχή μου Άνοιξη.

Δεν μπορώ να φανταστώ πόσες τέτοιες Μεγάλες Εβδομάδες θα χρειαστεί να ζήσω. Με πόσες άλλες βασανιστικές λεπτομέρειες και κατάδικές μου σκέψεις που δεν θα θελήσω να μοιραστώ ποτέ με κανέναν. Αλλά είμαι βέβαιη ότι χρειάζεται. Χρειάζεται να περπατήσω αυτόν τον δρόμο με τις εκατοντάδες λακκούβες που με πονάνε, ξανά και ξανά, και να πέσω μέσα τους, αν θέλω να σηκωθώ τινάζοντας τα μπατζάκια μου. Χρειάζεται να το κοιτάζω όλο αυτό στα μάτια και να του επιτρέπω να υπάρξει, αν θέλω να υπάρξω κι εγώ. Να το βιώνω μέχρι να σβήσει, αν θέλω να προκύψει κάτι νέο στη θέση του. 

Τυχαία, μάλλον, το Πάσχα θα μου θυμίζει πάντα (;) εκείνο του 2011. Καθόλου τυχαία όμως κάθε Πάσχα θα θυμάμαι να γιορτάζω ό,τι άσχημο όπως του αρμόζει. Γιατί αυτές οι μέρες ψιθυρίζουν στο συννεφάκι που στέκεται πάνω από το κεφάλι μου την αναγκαιότητα του εκφρασμένου πόνου και συμβολίζουν τη νίκη της ζωής απέναντι σε όλους τους μικρούς θανάτους της.



Υ.Γ. Εντάξει, την άλλη φορά θα φτιάξω κουλουράκια. Αλλά μάλλον θα το έχετε καταλάβει πως συνταγή από εμένα δεν πρόκειται να αντιγράψετε.

12 σχόλια:

  1. «Ύστερα θα γυρίζω και θα κοιτάζω εκείνη. Με τις ώρες. Για να χορταίνει η ψυχή μου Άνοιξη»
    Αυτό Κέλλυ,ακριβώς αυτό...
    Καλή Ανάσταση καλή μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καμιά φορά κλέβω και το κάνω και πιο πριν... Ταυτόχρονα. Καλή Ανάσταση Φλώρα. Όσα ονειρεύεσαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος19/4/14 16:46

    Είναι η αναμονή της "Ανάστασης" που σε κάνει να αντέχεις τέτοιες "Μεγάλες Εβδομάδες".

    Η δύναμη και η θέληση της πίστης στο δικό σου "θαύμα".
    Καλή Ανάσταση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συγκλονιστική η περιγραφή σου - κατάθεση μάλλον. Εύχομαι να έρθει γρήγορα το Πάσχα που θα σου θυμίζει όλα αυτά αλλά δε θα σε πονάει. Θαυμάζω τη δύναμή σου!
    Καλή Ανάσταση Κέλλυ μου. Και πολλές χαρές.
    Όλγα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Έχεις δίκιο Μερσίνη. Το βασάνιζα πολύ καιρό Όλγα, σε ευχαριστώ. Χρόνια πολλά, γεμάτα όμορφες στιγμές για εσάς και τους αγαπημένους σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος22/4/14 09:43

    Και νομιζα οτι μονο εγω ''εχω το προβλημα'' , δεν ξερω αν ποτε θα μπορεσουμε να περασουμε ενα Πασχα χωρις αυτες τις σκεψεις , δεν ξερω αν θα μπορεσουμε να περασουμε Πασχα του 2011 εσυ και του 2013 εγω, ασχετα αν ειναι για π.χ. Πασχα του 2015 (marakipap12)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και γω νόμιζα πως ''έχω το πρόβλημα'' γενικά μέχρι τη στιγμή που έφτιαξα το μπλογκ. Τότε κατάλαβα ότι ήμασταν πολλοί. Και ότι είναι σίγουρα καλύτερα να μιλάμε μεταξύ μας. Αν θα περάσει Πάσχα που δεν θα θυμόμαστε συναισθηματικά εκείνα δεν ξέρω να σου πω. Θα χαρώ να το μάθουμε μαζί πάντως. (Το 2013 είναι πολύ κοντά όμως όπως και να χει, ε;).

      Διαγραφή
  7. Ανώνυμος22/4/14 21:48

    Έχω περάσει κι εγώ το Πάσχα μέσα στη ΜΕΝΝ. Το 2007. Από τα χειρότερα της ζωής μου... Μάρβι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μπορώ να φανταστώ. Μάρβι, 3 Μαΐου κάνεις τίποτε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος24/4/14 09:31

      Καλημέρα Κέλλυ! 3 Μαίου θα είμαι μαζί σας. Θα στείλω τη συμμετοχή μου. Τα φιλιά μου.

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος25/4/14 08:48

      Εχω κανει 28η Οκτωβριου, Χριστούγεννα, 25η Μαρτιου, Καθαρα Δευτερα, Πασχα μεσα στην ΜΕΝΝ...Καθε φορα εβαζα εναν στοχο κι ελεγα οχι οχι δεν θα ειμαι εκει αυτη την ημερομηνια...και καθε φορα ημουν εκει...Η λυτρωση ηρθε μια και καλη οταν σταματησα πια να βαζω ημερομηνιες στοχους...Οταν ειπα θα την παρω όπως και να εχει...Δεν θα ξεχασω ομως κι εγω εκεινο το Μ. Σαββατο που ολοι γυρω μου εκαναν Ανάσταση κι εγω ελεγα: "Για εμενα πότε θα ερθει αυτη η στιγμη?" Παντως εκανα και κουλουρια και αυγα :) γιατι αν εχεις κι αλλο παιδι πρεπει να τα κανεις...

      Διαγραφή
  9. Ανώνυμος2/5/15 23:16

    Πόσο ίδια ιστορία έχουμε !!!! ακριβώς ίδιες μέρες μόνο που εγώ αποχαιρέτησα το μωρό μου ανήμερα του πασχα μετα απο μια σκληρη μαχη που εδωσε για να κρατηθει στη ζωη ... μολις 31 εβδομάδων 1600γρ. Απο δω και στο εξής το Πασχα θα μου θυμίζει εκείνη !!!!!! (Μαρία)

    ΑπάντησηΔιαγραφή