Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω Χέιζελ

Αυτή είναι η ιστορία μιας γιαγιάς που ξέρει από πρόωρα μωρά, επειδή κάνει μια ασυνήθιστη δουλειά. Μια δουλειά που στα μέρη μας δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε. Βρήκα το κείμενο σε μια τοπική εφημερίδα της αμερικανικής πολιτείας της Πενσιλβάνια. (http://.lancasteronline.com) και έβαλα τα λεγόμενά της και το ρεπορτάζ της Cindy Stauffer σε πρώτο πρόσωπο σαν να τα διηγείται εκείνη. Η ιστορία της δεν έχει τίποτε τραγικό, ούτε καν τραυματικό. Δεν συγκινεί με τον πόνο της, αλλά με την ανθρωπιά της προσφοράς της. Και με την απλότητα που διακρίνει πολλές φορές μια σπουδαία δουλειά. Την θαυμάζω απεριόριστα. 

«Με λένε Χέιζελ, είμαι 70 ετών και εργάζομαι εθελοντικά σε μία μονάδα νοσηλείας νεογνών στο Λάνκαστερ της Πενσιλβάνια.

Κάθε μέρα οδηγώ περίπου μία ώρα από το σπίτι μου για να έρθω στο μαιευτήριο και να προσφέρω την αγκαλιά μου για τρεις ώρες στα μωρά που νοσηλεύονται εδώ.

Δεν έχω λάβει κανενός είδους εκπαίδευση. Πρέπει μόνο να στηρίζω καλά το κεφάλι του παιδιού.

Έχω τρία παιδιά και οκτώ δικά μου εγγόνια, αλλά ξέρω ότι αυτά τα μωρά με χρειάζονται. Χρειάζονται το άγγιγμα και την αγκαλιά μου περισσότερο, γιατί μέχρι τώρα έχουν συνδέσει το άγγιγμα με κάποια επώδυνη ιατρική εξέταση.

Όταν αγκαλιάζεις ένα μωρό, οι παλμοί της καρδιάς και οι αναπνοές του πέφτουν στα επίπεδα του φυσιολογικού και αποκτούν ρυθμό. Η αγκαλιά τα βοηθάει να νιώθουν ασφαλή και όλα τα όργανα του σώματός τους το καταλαβαίνουν και ανταποκρίνονται.

Η δουλειά μου είναι πανεύκολη, συγκρινόμενη με αυτή των νοσοκόμων, των γιατρών και των γονιών. Έρχομαι στη μονάδα, πλένω καλά τα χέρια μου, φοράω την αποστειρωμένη ποδιά μου και τα παίρνω στην αγκαλιά μου. Δεν χρειάζεται καν να θυμάμαι ποιο μωρό πίνει μητρικό ή ξένο γάλα.

Μπορεί να χρειαστεί να πάρω αγκαλιά δύο μωρά ταυτόχρονα. Τέσσερα είναι το ρεκόρ μου.

Τις περισσότερες φορές τους μιλάω ή τους τραγουδάω το ‘Jesus loves me’.

Μερικές μέρες η μονάδα έχει πολλή φασαρία, άλλες πάλι όχι κι έτσι είμαι κι εγώ πιο ήρεμη.

Είμαι τρία χρόνια εθελόντρια αγκαλιάς και έχω κρατήσει περίπου 300 μωρά από διαφορετικές κοινωνικές ομάδες. Μερικά είναι εθισμένα στα ναρκωτικά λόγω του εθισμού της μητέρας τους. Αυτά τα μωρά είναι συνήθως υπερκινητικά, δεν ξέρουν αν θέλουν να φάνε ή να κοιμηθούν. Τα κουνάω ρυθμικά, χτυπάω απαλά την πλάτη τους ή τα βάζω να ακουμπήσουν στον ώμο μου, ανάλογα με το τι τα ηρεμεί.

Δεν ξέρω πάντα την κατάσταση της υγείας του κάθε μωρού που παίρνω αγκαλιά και προτιμώ να μην τη μάθω, εφόσον δεν χρειάζεται. Η αγκαλιά είναι το καλύτερο μέρος που μπορούν προς το παρόν να βρεθούν και εγώ μπορώ να τους την προσφέρω. Αυτή και τίποτε παραπάνω.

Βλέπω τις μητέρες που έρχονται φέρνοντας το γάλα τους σε μπουκαλάκια ή το καταψύχουν για να το πιουν αργότερα τα μωρά τους. Είναι εξαντλημένες, μερικές φορές αποκοιμιούνται εδώ, δίπλα στα μωρά τους. Τις θαυμάζω απεριόριστα».