Ο μπαμπάς είναι εδώ

Στέκομαι αποστειρωμένη έξω από την πόρτα της μονάδας, πρώτη στη σειρά για το καθιερωμένο επισκεπτήριο. Απέναντί μου ένας άντρας γύρω στα 45, με ελάχιστα γκρίζα μαλλιά, καλοσιδερωμένο πουκάμισο και υφασμάτινο μπλε παντελόνι. Κλαίει. Κάνει μια προσπάθεια να συγκρατήσει τα δάκρυά του, αλλά δεν τα καταφέρνει. Παρασύρομαι. Το κλάμα έξω από τη μονάδα εντατικής νοσηλείας των νεογνών μπορεί να είναι μεταδοτικό, πόσω μάλλον, αν αυτός που κλαίει είναι ένας μπαμπάς.

Πολύ αργότερα, όταν θα παλιώσω στη ΜΕΝΝ, θα πληροφορηθώ ότι ο δεύτερος από τους δίδυμους γιους του μετρούσε ήδη πέντε μήνες μέσα, με αλλεπάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις, και εκείνη τη στιγμή είχε μόλις μάθει ότι ο μικρός έπρεπε να υποβληθεί σε ένα ακόμη χειρουργείο. Τη φιγούρα του δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Ένας άντρας που μπαίνει στην πίστα της πατρότητας the hard way, φοράει στα μάτια μου ένα επιπλέον παράσημο. Γιατί από νωρίς θα πρέπει να παλέψει με τα δύσκολα. Να σταθεί δίπλα σου. Να σταθεί απέναντι στους γιατρούς. Να σκύψει επάνω από το παιδί του για να του δώσει όχι μόνο γάλα αλλά και φάρμακο. Να έρθει αντιμέτωπος με όλες τις συμβάσεις που τον θέλουν ορθολογιστή, στήριγμα, σκληρό σαν ατσάλι και να μάθει ότι είναι όλα τα παραπάνω, ακριβώς επειδή μπορεί να κλαίει. Κι αν τελικά μείνει εκεί, αντί να βγει για μπίρες με την παρέα, αν μείνει πλάι σας στα ζόρικα και διεκδικήσει τη ζωή του μαζί σας, ξέρεις πως είναι ο καλύτερος πατέρας για το παιδί σου. Χρόνια σου πολλά μπαμπά.

Υ.Γ. Η Γιόννα θα σε περιμένει πάντα να γυρίσεις από το γραφείο για να κοιμηθεί. Και αυτό – πίστεψέ με – είναι πρόβλημα...