Μαμά και κόρη

Μου μοιάζει; Καθόλου. Μου αρέσει το ροζ; Μπα. Η Ραπουνζέλ; Ούτε. Οι μπούκλες, τα στρας, η Hello Kitty; Όχι. Κατηγορηματικά όχι. Όμως μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια έχω βρεθεί να λατρεύω τα κορίτσια – και τα κοριτσίστικα σαχλά - και δεν μπορώ να με φανταστώ σαν κάτι άλλο εκτός από μητέρα ενός τέτοιου. Υπάρχουν γυναίκες που θέλουν κόρη – είναι συνήθως αυτές που έχουν γιους. Υπάρχουν και άλλες που δεν τις νοιάζει. Σε αυτές ανήκα. Όχι όμως πια. Τώρα ανήκω σε αυτές που έχουν κόρη και θέλουν κόρη. Και κινδυνεύω να με περάσουν για τρελή, αν όχι για τίποτε άλλο. Στον δρόμο κοιτάζω νέες κοπέλες εξεταστικά. Ειδικεύομαι στις μελαχρινές με τα σπαστά μαλλιά, ψηλές κατά προτίμηση και ενίοτε χυμώδεις. Ψάχνω να βρω πώς θα μοιάζει η κόρη μου, όταν μεγαλώσει. Με έχει πιάσει εμμονή. Μου αρέσει να τη φαντάζομαι στο άνθος της ηλικίας της, στην τελική της μορφή, στο peak των δυνατοτήτων της, αλλά και πάλι, κοντοστέκομαι. Φοβάμαι μήπως την περιορίζω.

Το ιδανικό κορίτσι έχει το όνομά της – αυτό που της διάλεξα εγώ. Της αρέσει να τρώει ψωμί και τυρί, να μιλάει, να χορεύει, να περιεργάζεται τα πάντα, να μεταφέρει έπιπλα, να ανεβαίνει στα τραπέζια, να κάνει βόλτες και κούνια και να πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ με τη μαμά και τον μπαμπά. Της αρέσουν οι εικόνες, τα περιοδικά, το καρότσι του μωρού της και το μωρό της, τα τραγούδια, οι φίλοι της, οι φίλοι μου, οι άγνωστοι, η γιαγιά και ο παππούς. Αδιαφορεί για τα ρούχα, αλλά όχι για τα παπούτσια. Φοράει τα δικά μας, αλλά δεν θέλει να φοράει παντόφλες και κάλτσες. Θέλει τα παιχνίδια του κόσμου όλου, αλλά δίνει και τα δικά της. Δεν κλαίει χωρίς λόγο και δεν τσιρίζει ποτέ. Ζητάει να κοιμηθεί το μεσημέρι, αλλά δεν πάει για ύπνο με τίποτε το βράδυ. Ξέρει να παλεύει με τα θεριά και να τα νικάει όσο οι άλλοι δίπλα της καταρρέουν. Μου υπενθυμίζει ότι με χρειάζεται, αλλά ότι μπορεί και χωρίς εμένα. Δεν τη νοιάζει αν γεννήθηκε από μένα – εμένα πάλι όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Και είναι από μόνη της όσα δεν προσπάθησα ποτέ να την κάνω.

Η κόρη μου είναι η αγάπη μου για όσα είναι. Και γίνεται με αυτόν τον τρόπο όσα θα ήθελα να είμαι. Παγίδα, το ξέρω. Διότι μου δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι μέσα από αυτή θα έχω την ευκαιρία να χτίσω την ιδανική γυναίκα και να ξαναζήσω μια δεύτερη ζωή. Οσο προβληματικό όμως μπορεί να γίνει το ντουέτο μάνας-κόρης, άλλο τόσο υπέροχο είναι. Τουλάχιστον σε αυτή την ηλικία, των wonderful terrible 2. Βουτάω λοιπόν στην ιδανική εκδοχή του. Με τις αγκαλιές τις απόλυτες, τα σώματα που κολλούν αθώα, αλλά αφοσιωμένα και τα απαλά φιλιά, το μάγουλο στο μάγουλο και τον ανεξάντλητο θαυμασμό. Εκείνον που μπορεί να τρέφει μία γυναίκα προς μία άλλη, η οποία τώρα φτιάχνεται.