2 Απριλίου 2013

Πάμε μια βόλτα;

Τις πρώτες 40 μέρες στο σπίτι, δεν έπιανε κανείς το μωρό εκτός από εμένα και τον πατέρα της. Ούτε τα μπιμπερό της. Όποιος ήθελε να τη δει, την κοίταζε από μακριά. Ή φορούσε μάσκα (απ’ αυτές που καλύπτουν μύτη και στόμα) και πλησίαζε λίγο. Ναι, είχαμε τρελαθεί, αλλά αυτά δεν ήταν δικές μας επιθυμίες, ήταν ιατρικές οδηγίες. Βόλτα επιτρεπόταν να τη βγάλουμε. Όμως, όταν κάναμε την πρώτη απόπειρα – στο κοντινό παρκάκι – εμφανίστηκε από το πουθενά μια γριά και σε χρόνο dt της έπιασε το χέρι! Κάναμε να συνέλθουμε πολύ καιρό. Πλάκωσαν οι ζέστες, τα κουνούπια και η παλινδρόμηση. Την βάζαμε στον μάρσιπο και επιχειρούσαμε μικρές εξορμήσεις μεταξύ δύο γευμάτων. Εκείνη κοιμόταν μακάρια, εγώ κι ο πατέρας της περιμέναμε να ξυπνήσει και να παρατηρήσει τον έξω κόσμο. Τίποτε. Δεν ξέρω πού είχα δει και ’γω τόσο μωρά να κοιτάζουν εξεταστικά γύρω τους, αλλά ήμουν βέβαιη πως η δική μας δεν έκανε κάτι που τα υπόλοιπα παιδιά έκαναν. Με ξεγελούσε, βλέπετε, το μέγεθός της. Ενώ έμοιαζε με τριών και τεσσάρων μηνών μωρό, συμπεριφερόταν σαν ενός. Η πρώτη νευρολογική εξέταση το επιβεβαίωσε. Ήταν μάλιστα, έναν μήνα πιο πίσω και από τη διορθωμένη ηλικία της. Που σημαίνει ότι ενώ ήταν 5 και έδειχνε 5 στο βάρος και το ύψος, συμπεριφερόταν σαν 2. Το σώμα της χυνόταν στον μάρσιπο και το κεφαλάκι της έπεφτε. Όλα αυτά βέβαια ήταν φυσιολογικά και αναμενόμενα σύμφωνα με τους γιατρούς για «ένα προωράκι που έχει ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ», όπως έλεγαν, για μένα όμως ήταν μια διαρκής πηγή άγχους.

Ύστερα, ήρθε το φθινόπωρο με τις ιώσεις και οι οδηγίες έγιναν αυστηρότερες. Ναι μεν διαδραστικό παιχνίδι και επικοινωνία με την (υγιέστατη απαραιτήτως) οικογένεια μέσα στο σπίτι, αλλά όχι σε κλειστούς χώρους με κόσμο, όχι βόλτες στο κρύο, όχι παιδάκια με κοινωνική ζωή. Ο κίνδυνος τώρα άκουγε στο όνομα RSV (http://www.babyspace.gr/Article/RSV/477-3875.html). Όμως το πρόβλημα ήταν η ευρύτερη οικογένειά μου και οι φίλοι. Ειρωνικά σχόλια του τύπου: «την έχετε μαντρωμένη», «περνάμε από τη γειτονιά, αλλά δεν πατάμε ποτέ σπίτι σας», «να μας ψεκάζετε καλύτερα», «το παιδί σου το φιλάς;» και άλλα τέτοια έκαναν την εμφάνισή τους, για να βελτιώσουν (;) όπως θα ισχυριστούν – πάω στοίχημα – την ψυχολογία μου. Ευχαριστώ guys για την υποστήριξη, αλλά η μάνα που θα ήταν cool και θα μπορούσε να αγνοήσει τις συμβουλές του παιδίατρου ας σηκώσει πρώτη το χέρι. Η παράλογη πάντως μάνα, δηλ. εγώ, κατάφερε τον πρώτο χρόνο η μικρή να μην άρπαξει τίποτε από το οποίο να κινδυνέψει – το επόμενο φθινόπωρο μια απλή ίωση θα μας έστελνε με βρογχίτιδα στο νοσοκομείο, αλλά τότε ευτυχώς ο κίνδυνος είχε περάσει.

Φυσικά η Γιόννα έβγαινε βόλτες προτού κλείσει χρόνο, σε ανοιχτούς όμως χώρους, για λίγη ώρα και χωρίς να διαταραχτεί ποτέ το πρόγραμμά της. Η ώρα του φαγητού και του ύπνου δεν άλλαζε για κανέναν λόγο, διότι με αυτόν τον τρόπο θεωρούσα ότι θα μεγάλωνε πιο σωστά. Δεν ξέρω αν έκανα καλά και ούτε θα το μάθω. Όμως η μετέπειτα πορεία της ανάπτυξής της θεωρώ ότι δικαίωσε τις ενστικτώδεις επιλογές μου. Μετά τον χρόνο αυτό άλλαξε. Εγινα σχεδόν εμμονική με το να βγαίνει καθημερινά, να βλέπει κόσμο, να παίζει στην παιδική χαρά. Το καλοκαίρι σηκωνόμουν πρωί πρωί και την πήγαινα στις κούνιες, γύριζα από τη δουλειά και πάλι έξω. Η βόλτα της έγινε προτεραιότητα, χωρίς να αμελώ φυσικά τα γεύματα και τον μεσημεριανό ύπνο. Ισως και αυτό να απέδωσε, διότι και η νευρολογική ανάπτυξή της τείνει να κλείσει την ψαλίδα της προωρότητας – να μην πω για τη γλώσσα της. Ισως πάλι, να ήταν όλα τυχαία. Ισως απλώς να χρειάζομαι μια βόλτα, χαλαρή όπως παλιά. (Τώρα που το ξανασκέφτομαι, είμαι σίγουρη.)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου