Πρέπει να μιλήσουμε στα παιδιά για την προωρότητα;

 

Επειδή έχουμε πολλές απορίες σχετικά με την προωρότητα των παιδιών μας κι επειδή μόνο οι ειδικοί μπορούν να μας τις λύσουν, εγκαινιάζουμε σήμερα μια καινούργια στήλη: εσείς ρωτάτε, εμείς απαντάμε (αφού στείλουμε την ερώτησή σας στον αρμόδιο γιατρό ή επαγγελματία υγείας). Η πρώτη ερώτηση προέκυψε από το μοίρασμα των σκέψεων μιας μητέρας εντελώς αυθόρμητα: να μιλήσω στο παιδί μου για την προωρότητά του και πώς; Τις απαντήσεις δίνει η ψυχολόγος Έλλη Γιαννοπούλου, Επιστημονική Συνεργάτις 3ης Παιδιατρικής Κλινικής Α.Π.Θ. Θεσσαλονίκη.
 

Πρέπει να μιλήσουμε στα παιδιά μας για την προωρότητά τους και γιατί;
Το κάθε παιδί δικαιούται να γνωρίζει την ιστορία του. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να ενημερωθεί για το πώς και το πότε ήρθε στον κόσμο. Επίσης είναι πολύ σημαντικό να ενημερωθεί από τους ίδιους τους γονείς γιατί είναι ένα θέμα που αποτελεί αυστηρά οικογενειακή υπόθεση.

Ποια ηλικία είναι η καταλληλότερη;
Η ηλικία που μπορούμε να ξεκινήσουμε να μιλάμε για την προωρότητα εξαρτάται από το επίπεδο ωρίμανσης και συναισθηματικής ανάπτυξης του κάθε παιδιού αλλά και από τις συγκυρίες. Καλό θα είναι να ξεκινήσουμε μετά τα 3, παίρνοντας αφορμή ίσως από κάποιες απορίες του παιδιού για το πώς ήρθε στον κόσμο.

Τι θα πρέπει να αποφύγουμε ή να προσέξουμε;
Είναι σημαντικό να έχουμε προετοιμαστεί τόσο για το τι και πώς θα μιλήσουμε στο παιδί αλλά κυρίως για το πόσο έτοιμη είναι συναισθηματικά η μαμά να εκφραστεί για αυτό το θέμα. Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται να μιλήσουμε ειλικρινά, απλά, με ζεστή φωνή, έχοντας το παιδί στην αγκαλιά ή χαιδεύοντάς το. Η ειλικρίνεια στον τόνο της φωνής ειναι πολύ σημαντική καθώς τα παιδιά έχουν την ικανότητα να αντιλαμβάνονται τα μη λεκτικά μηνύματα.

Πρέπει να παραδεχτούμε στα παιδιά ότι αυτό που συνέβη μας στενοχώρησε ή υπάρχει κίνδυνος να το παρεξηγήσουν και να θεωρήσουν εαυτούς υπεύθυνους;
Θα μπορούσαμε ίσως να πούμε ότι η γέννηση του παιδιού ήταν το πιο σημαντικό γεγονός στη ζωή μας και μας πλημμύρισαν πλούσια συναισθήματα. Απερίγραπτη χαρά που επιτέλους συναντιόμασταν, αγωνία και λύπη που θα έπρεπε να μείνουμε για λίγο ακόμη χωριστά καθώς το μωράκι δεν ήταν πια στη φωλίτσα της μαμάς για αυτό χρειάστηκε να μείνει σε μια άλλη φωλίτσα. Βοηθάει να τονίσουμε ότι αν και είχαμε αγωνία βαθιά μέσα μας ήμασταν σίγουροι ότι όλα θα πάνε καλά. Όπως επίσης ότι καταλαβαίναμε πως είχαμε φέρει στον κόσμο ένα παιδί θαρραλέο και μαχητικό από το πρώτο λεπτό της ζωής του και συνεπώς κι εμείς δεν είχαμε παρά να πολεμήσουμε στο πλευρό του.

Αν τα παιδιά έχουν κάποιο σημάδι π.χ. στο σώμα τους πρέπει να τα ενθαρρύνουμε να νιώθουν διαφορετικά από τα υπόλοιπα παιδιά ή όχι;

Αν το παιδάκι έχει κάποιο σημάδι στο σώμα του ή κάνει κάποιες θεραπείες ή απλά ρωτήσει "μαμά εγώ δεν είμαι σαν τα άλλα παιδάκια;" μπορούμε να του πούμε ότι όλα τα παιδάκια μοιάζουν αλλά και διαφέρουν μεταξύ τους. Τα σημάδια μας είναι σαν τα σημάδια που έχουν οι σούπερ ήρωες. Άλλωστε όποιος παίζει μπορεί να χτυπήσει και όποιος πολεμάει μπορεί να τραυματιστεί. Όσο για τις θεραπείες είναι προπόνηση για να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη και πιο όμορφη.

Περιμένουμε τις ερωτήσεις σας για οποιοδήποτε πρόβλημα σας απασχολεί στο ksokou@gmail.com