Άλλη μια ιστορία (και θηλασμού)

H ιστορία μιας μητέρας που επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμη.

Έμεινα έγκυος τον Αύγουστο του 13. Όλα κυλούσαν ήρεμα, όλοι ήμασταν τρισευτυχισμένοι και κάναμε σχέδια. Φτάσαμε στην 31η εβδομάδα και όλα ήταν σχεδόν έτοιμα, ανυπομονούσα να έρθει η ώρα του τοκετού, να σπάσουν τα νερά, να ζήσω την κάθε στιγμή με τον άντρα μου, να δούμε τα ματάκια του μωρού μας και να ακούσουμε το πρώτο του κλάμα. Πριν κλείσω τις 32 εβδομάδες όμως ξαφνικά και χωρίς κάποιο λόγο με πιάνουν κάτι πετρώματα στην κοιλιά. Επικοινωνώ με την γυναικολόγο μου και καταλήγουμε στις συσπάσεις braxton hicks, ξεκούραση και ηρεμία. Έλα όμως που δεν περνούσαν με τίποτα και γίνονταν όλο και πιο συχνές. Φύγαμε εσπευσμένα να βρούμε τη γιατρό μου στην κλινική όπου θα γεννούσα εξ αρχής για να κάνουμε καρδιοτοκογράφημα. Τελικά ήταν αυτό που φοβόμασταν: συσπάσεις που έφταναν μέχρι το 90%. Μου έκαναν άρον άρον εισαγωγή και μου έβαλαν όρο για να ηρεμήσουν τη μήτρα, αφού πρώτα κάναμε τις ενέσεις κορτιζόνης για τα πνευμόνια του μωρού. «Κίνδυνος πρόωρου τοκετού» έγραφε η καρτέλα μου, το άγχος μου τεράστιο και οι συσπάσεις να χτυπάνε κόκκινο.Ο άντρας μου άφησε τα πάντα και ήταν μέρα-νύχτα μαζί μου, καθισμένος σε μία καρέκλα για τρία 24ωρα, ήταν το πρώτο μας μωράκι και ήμασταν τρομοκρατημένοι. Δεν ήξερα για ποιον να πρωτοκλάψω για μένα και την κακή μου μοίρα, για το μωρό ή για τον άντρα μου που είχε γίνει ένα ράκος. 

Μετά από 3 μέρες και μια αγωγή που δεν έπιανε η γιατρός, μας συμβούλεψε να μπούμε σε δημόσιο νοσοκομείο γιατί ως πρόωρο το μωράκι θα χρειαζόταν μια εξειδικευμένη μονάδα νεογνών. Φύγαμε αμέσως και μπήκαμε σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο της πόλης, κανένας γιατρός δεν πίστευε πως με συσπάσεις σχεδόν 100% δεν είχα καθόλου πόνους και καμία αλλαγή στον τράχηλο. Κάθε πρωί που περνούσαν οι γιατροί με εξέταζαν για διαστολή μιας και κανένα φάρμακο δεν με έπιανε. Ώσπου φτάσαμε στην 34η εβδομάδα. Όλα έδειχναν καλά παρά τις συσπάσεις. Ένα πρωινό όμως ξύπνησα με διαστολή και βουρ στην αίθουσα τοκετών. Το άγχος τεράστιο, ίσα ίσα πρόλαβα να ειδοποιήσω τους δικούς μου. Ο γιατρός αποφάσισε να προσπαθήσουμε να γεννήσω φυσιολογικά - επιτέλους κάτι πήγαινε όπως το ονειρευόμουν. Όχι για πολύ όμως, μετά από 3 ώρες συσπάσεων και διαστολή 6 το μωρό άρχισε να ρίχνει παλμούς, άρχισαν να ακούγονται σειρήνες, στα μεγάφωνα ούρλιαζαν για επείγουσα καισαρική και οι νεογνολόγοι απο τη ΜΕΝΝ έτρεχαν σαν τρελοί - όχι και πολύ ευχάριστο για μια μητέρα που έτρεμε από τον φόβο της. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα και το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι ήταν εμένα να κλαίω και να σκέφτομαι τα χειρότερα και τη γιατρό να φωνάζει στην αναισθησιολόγο «Γρήγορα! Κόβω!».

Όταν ξύπνησα πια βρισκόμουν στην αίθουσα ανάνηψης, το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω ήταν πώς είναι το μωρό. Ο άνδρας μου μου είπε ότι είναι καλά, αλλά μέσα στη ζάλη μου δεν παρατήρησα το ανήσυχο πρόσωπο του. Το απόγευμα ήθελα να πάω στη ΜΕΝΝ να δω τον μικρό, αλλά δεν με άφησαν. «Καλύτερα να ξεκουραστείς» μου είπαν και πήγε μόνος του ο σύζυγος. «Όλα καλά» μου είπε φεύγοντας, «έχουμε έναν πανέμορφο πρίγκιπα!». Την άλλη μέρα με πήγε ο άντρας μου με το καροτσάκι να τον δω. Μπήκαμε στη ΜΕΝΝ, ντυθήκαμε και αποστειρωθήκαμε. Μου έκανε εντύπωση το εντελώς αφιλόξενο περιβάλλον ενός χώρου που φιλοξενεί μωράκια και αγχωμένους γονείς. Όταν τον είδα, κόντεψα να λιποθυμήσω. Είχε σωληνάκια παντού, δεν θα την ξεχάσω πότε αυτή την εικόνα. Ήθελα τόσο πολύ να κλάψω, να του μιλήσω να τον χαϊδέψω, δεν έκανα τίποτα όμως. Καθόμουν εκεί και τον κοιτούσα κοκκαλωμένη. Ο άντρας μου μου είπε να του μιλήσω για να καταλάβει ότι είμαι εκεί, αλλά δεν έβγαινε λέξη, δεν ήξερα τι να πω και αυτό με στενοχωρούσε περισσότερο. 

Γύρισα στο δωμάτιο και εκεί με περίμενε κάτι ακόμη χειρότερο, μια άλλη μαμά να θηλάζει το μωράκι της. Ένιωσα να μου μπήγουν το μαχαίρι στη καρδιά. Πώς μπορούν να το κάνουν αυτό; Δεν σκέφτονται καθόλου την ψυχολογία των λεχώνων; Ευτυχώς, η κοπέλα ήταν γλυκύτατη και με έναν πρόωρο τοκετό στο ιστορικό της, με στήριξε πολύ και μου έδωσε δύναμη. Μετά τις πολύωρες συζητήσεις μας, με έπεισε να πάω να δω τον μικρό και μόνη μου, κάτι που δεν τολμούσα χωρίς τον άντρα μου. Στάθηκα έξω από την πόρτα της ΜΕΝΝ και έτρεμα. Τελικά μπήκα μέσα, τον πλησίασα αργα αργά, ήταν τόσο μικρούλης και τόσο όμορφος, μου ερχόταν να κλάψω αλλά κρατήθηκα. Είναι κρίμα που δεν υπάρχουν προσωπικοί χώροι για κάθε μωράκι, ώστε να μπορούν οι γονείς να εκφράζονται ελεύθερα. Έφυγα όπως όπως και νιώθω ενοχές που δεν μπόρεσα να στηρίξω το μωράκι μου τις πρώτες μέρες. 

Γυρνώντας στο δωμάτιο είδα ότι ήμουν μόνη. Ξέσπασα επιτέλους, έκλαιγα για ώρα, τα έβαλα με μένα, με τον Θεό, γιατί στο δικό μου αγγελούδι, γιατί αφού όλα ήταν φυσιολογικά... Πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου και ήρθε αμέσως, έκλαιγα σαν παιδί στην αγκαλιά του. Εκείνη τη μέρα βρήκα τη δύναμη και τον ρώτησα τι έγινε στο χειρουργείο και πώς είναι το μωρό. Ο μικρός μου μαχητής βγήκε 2.400 γρ. και 49 πόντους, μεγάλο μωράκι για την ηλικία του ευτυχώς. Γεννήθηκε όμως μελανιασμένος, δεν έκλαψε και δεν ανέπνευσε, μόνο η καρδούλα του χτυπούσε, στην κλίμακα apgar είχε 2/10. Χάρη στους νεογνολόγους όμως το παιδί επανήλθε στο δεκάλεπτο. Eίχε όμως μία παράλυση στο αριστερό του χεράκι. Κανείς δεν μου είπε τίποτα για αυτό, ο άντρας μου και οι συγγενείς μου πέρασαν δύο εφιαλτικές μέρες μέχρι να καταλήξουν οι γιατροί ότι ήταν προσωρινό, αφού το παιδί είχε ζοριστεί στη γέννα. Μέχρι που μάλωσε με μια αναίσθητη νοσηλεύτρια στη ΜΕΝΝ η οποία μπροστά του σήκωνε το χεράκι του παιδιού και το άφηνε να πέσει κάτω για να πει στο τέλος «Δεν το βλέπεις; Είναι ανάπηρο!». Αν είναι δυνατόν τέτοια αναισθησία, αν ήμουν εκεί θα την είχα πνίξει, τέτοιοι άνθρωποι δεν πρέπει να δουλεύουν σε τέτοια μέρη. Στο τσακ γλιτώσαμε το παιδί, θα το χάναμε αν αργούσαμε λίγο ακόμα, ευγνωμονώ τη γιατρό για τη γρήγορη αντίδρασή της και τους νεογνολόγους για την επιμονή τους. 

Ο μικρός ήταν καλά, εμείς ηρεμήσαμε όσπου να αρχίσει ο επόμενος Γολγοθάς. ΘΗΛΑΣΜΟΣ. Στο νοσοκομείο είχαν ξεχάσει πως υπάρχω, πως το πρωτόγαλά μου είναι σημαντικό για το πρόωρο μωράκι μου. Ευτυχώς μίλησα με τον παιδίατρο μας-σύμβουλο θηλασμού και μου είπε τι να κάνω. Άρχισα αντλήσεις τη 2η μέρα μετά την καισαρική. Το ένα μου στήθος έβγαζε αίμα παρ' όλο που δεν φαινόταν πληγωμένο. Πήγαινα το γάλα στις μαίες και τις έβλεπα να το πετάνε γιατί ήταν αιματηρό όπως έλεγαν. Καμιά όμως δεν μπήκε στον κόπο να μου πει γιατί βγαίνει έτσι, να με βοηθήσει, να με καθησυχάσει. Αντλούσα και έκλαιγα, ούτε για αυτό δεν ήμουν ικανή, ένιωθα υπεύθυνη για όλα. Ώσπου την 3η μέρα επιτέλους το γάλα καθάρισε και το πήγαινα κάθε 3 ώρες στο μωρό μου, για να το ταΐζω με μπιμπερό - φυσικά για θηλασμό ούτε λόγος. Την 4η μέρα έφυγα με βαριά καρδιά αφού άφηνα το μωρό μου πίσω. Το αντικατέστησα όμως με ένα θήλαστρο και πολλά πήγαινε-έλα στο νοσοκομείο. Δεν σκεφτόμουν τίποτε άλλο, μόνο πώς θα προλάβω τα ωράρια του γαλακτοκομείου. 

Μια βδομάδα μετά μάς παίρνουν τηλέφωνο να πάμε να τον πάρουμε. Ετοιμαστήκαμε και λίγο πριν ξεκινήσουμε με παίρνουν τηλέφωνο από τη ΜΕΝΝ. Μου κόπηκαν τα πόδια, νόμιζα ότι κάτι έπαθε ο μικρός μου, «μην έρθετε να τον πάρετε, είναι οριακά για ίκτερο», άντε πάλι κλάμα και απογοήτευση. Τελικά τον πήραμε δύο μέρες μετά. Το αγγελούδι μου ήταν τόσο ήσυχο και όμορφο. Με τον θηλασμό όμως τι γίνεται; Το ήθελα τόσο πολύ και κάθε μέρα που χανόταν ήταν πολύτιμη. Η σύμβουλος θηλασμού μου είπε να επιμένω να τον βάζω στο στήθος κι ας σπαράζει ο μικρός. Επαφή δέρμα με δέρμα, τίποτε όμως, δεν έπιανε, είχα σχεδόν χάσει το παιχνίδι. Δεν τα παράτησα όμως. Δοκίμασα ψευδοθηλές ως έσχατη λύση και τα καταφέραμε επιτέλους. Η χαρά μου δεν περιγράφονταν, τουλάχιστον θα ξεφορτωνόμουν το απρόσωπο θήλαστρο. Συνέχισε μου είπε ο παιδίατρος, βγάζε λίγο λίγο τις ψευδοθηλές και κάποια στιγμή θα πιάσει. Όπως και έγινε. Δυόμιση μηνών ξαφνικά έπιασε. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη. Τα καταφέραμε! Ο μικρός μου μαχητής κέρδισε και αυτή τη μάχη!

Αυτή την περίοδο ζούμε τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μας. Οι πρωινές μας αγκαλίτσες, τα ναζάκια του και το χαμόγελό του μας κάνουν να ξεχνάμε τα πάντα. Υπάρχει βέβαια ακόμη το αγκαθάκι από την περιπέτειά μας στην καρδιά μου, αλλά εκείνος μου δίνει δύναμη και θα το ξεπεράσουμε μαζί. Ευχαριστώ πολύ τη γιατρό για την γρήγορη και σωστή αντιμετώπιση του περιστατικού μας και φυσικά τους νεογνολόγους που φρόντισαν το αγγελούδι μου, τη συγκάτοικό μου στο δωμάτιο του νοσοκομείου που με στήριξε και με βοήθησε πολύ κι ας μη πρόλαβα να της το πω και τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ στον άντρα μου που στάθηκε δίπλα σε μένα και στο μωρό μας. Χαίρομαι πολύ και είμαι πολύ τυχερή που έχω έναν τέτοιο άνθρωπο στη ζωή μου.