14 Μαΐου 2014

Στείλτε μου μια αγκαλιά

Τρου στόρι Νο1 Βρέθηκα πρόσφατα αντιμέτωπη με μια αγχογόνο κατάσταση. Όχι του τύπου ΜΕΝΝ (που κατασπαράσσει βασανιστικά κάθε σου κύτταρο και μετά πρέπει να τα επαναφέρεις από την αρχή στη ζωή ένα ένα), αλλά του τύπου ετοιμάζομαι να μιλήσω σε στίφη κόσμου, να παίξω στην Επίδαυρο, να κερδίσω όλες ανεξαιρέτως τις εντυπώσεις και να χειροκροτηθώ απαραιτήτως και από τις πέτρες. Αυτό που νιώθεις ότι και τα πατώματα ακούνε την καρδιά σου, η οποία ετοιμάζεται να βγει ρωμαλέα στον έξω κόσμο. Χαζό και αδιάφορο, πλην συμβαίνει. Έκανα τότε ένα πείραμα: Σκέφτηκα την κόρη μου στην αγκαλιά μου. Έτσι όπως ξυπνάει το πρωί, παραμερίζοντας τα τσουλούφια της και έχοντας στο στόμα μια κουβέντα από τα όνειρά της. Να τυλίγεται με πόδια και χέρια επάνω μου και να ακουμπάει ολοκληρωτικά στο σώμα μου. Φίλησα τα μαλλιά της, μύρισα το δέρμα της, έβαλα τα δάχτυλά μου στα ζουμερά μπούτια της και σε λίγα δευτερόλεπτα η καρδιά μου κατέβασε ένταση. Σχεδόν μαγική η επίδραση της φανταστικής αγκαλιάς της. Πόσω μάλλον της πραγματικής. Δοκιμάστε το.

Τρου στόρι Νο 2 Πριν από λίγα χρόνια, στην Αυστραλία, δύο αδέλφια ήρθαν στη ζωή. Πρόωρα. Στις 27 εβδομάδες. Το ένα δεν τα κατάφερε και κατέληξε. Η μητέρα τους ζήτησε να κρατήσει το νεκρό μωρό στην αγκαλιά της. Για να του ψιθυρίσει πόσο το αγαπάει, πόσο θα λείψει στην αδελφή του και πώς πάντα θα είναι μαζί ενωμένοι, σαν ομάδα. Μετά από 2 ώρες, η καρδιά του βρέφους άρχισε να χτυπά. Το παιδί αυτό σήμερα κοντεύει τα 4. Κάποιοι φίλοι σκέφτηκαν ότι θα με ενδιέφερε η ιστορία και μου την έστειλαν. Εγώ σκέφτηκα ότι μπορεί να ενδιαφέρει εσάς, όλους (δείτε το βίντεο εδώ). 

Πριν από έναν χρόνο έγραψα ένα κείμενο για τη δύναμη της θεραπευτικής αγκαλιάς Καγκουρό. Γιατί στις 15 Μαΐου είναι η Παγκόσμια Ημέρα της. Και όλο αυτό το διάστημα τα πράγματα στον τόπο μας παραμένουν τα ίδια: ένα μαιευτήριο την προσφέρει μόνο σε μη διασωληνωμένα μωρά (η Φίλια το έζησε) κι ένα άλλο διαθέτει τον εξοπλισμό, αλλά δεν την εφαρμόζει ποτέ (δεν γνωρίζω όλα τα ιδρύματα σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας, γι’ αυτό σας παρακαλώ, διορθώστε με αν κάνω λάθος). Θέλω να κάνω λάθος. Και πολύ λυπάμαι που φέτος δεν μπόρεσα να κάνω όσα σχεδίαζα γι’ αυτήν την ημέρα. Αλλά νομίζω πως θα έχω την ευκαιρία και αργότερα. Προς το παρόν μοιράζομαι μαζί σας μια φωτογραφία από τα παλιά. Με εκείνη μωρό δύο μηνών – στην πραγματικότητα ελάχιστων ημερών – στην αγκαλιά μου. Και μόνο τώρα που την κοιτάζω προσεκτικά - από τον τρόπο που με κρατάει και γέρνει παραδομένη επάνω μου - συνειδητοποιώ πως η κόρη μου ήξερε καλά ποια ήταν η μαμά της. Σίγουρα το ήξερε. Σε όλες εσάς που ενδεχομένως αμφιβάλλετε αν τα μωρά σας, σας γνωρίζουν, επειδή δεν μπορέσατε να τα κρατήσετε τις πρώτες μέρες της ζωής τους, αλλά τα έχετε μόλις πάρει στο σπίτι, έχω να πω το εξής: δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, εκείνα σας ξέρουν. Και καλώ όλες και όλους, με μικρά ή μεγάλα παιδιά, ανεξαρτήτως προωρότητας, να μοιραστούν μια φωτογραφία αγκαλιάς μαζί τους. Η καλύτερη - εικαστικά μιλώντας - θα κριθεί από τα likes. Διότι όλοι ξέρουμε πως δεν υπάρχει καλύτερη αγκαλιά για τον καθένα από αυτήν που κάνει με το δικό του παιδί. Και δεν είναι ποτέ αργά να προσφέρουμε στον εαυτό μας τη θεραπευτική της δύναμη.


Φωτογραφίες είτε απευθείας στο facebook, είτε στο mail ksokou@gmail.com. Θα χρειαστούν και τα ονόματα (όχι τα επίθετα). 

2 σχόλια:

  1. "έχοντας στο στόμα μια κουβέντα από τα όνειρά της" ...
    τι όμορφα λόγια Κέλλυ! Σε λίγες λέξεις, τόσο συναίσθημα.

    Τρέχω να διαλέξω φωτογραφία!
    Όλγα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άντε! Τι κάνεις τόση ώρα; Δεν ξέρεις ποια να διαλέξεις, ε; Σας περιμένουμε.

      Διαγραφή