11 Απριλίου 2014

Ψηφιακές Γειτονιές: μεθεόρτιοι προβληματισμοί

Όταν οι μη ψηφιακοί μου γείτονες με ρωτούν για τις Ψηφιακές Γειτονιές, ξεκινάω κάπως έτσι: να, ένα συνέδριο για γονείς μπλόγκερς. Και προτού προλάβουν να στραβώσουν – ok, οι περισσότεροι δείχνουν να χαίρονται που βρήκα κάπου να πάω, κάτι να πω – συνεχίζω: και για όσους θέλουν να ασχοληθούν με το μπλόγκινγκ γενικά.

Αλλά η κουβέντα δεν σταματάει ποτέ εδώ. Ειδικά τώρα, στο «μετά». Γιατί οι ΨΓ δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν μια διοργάνωση και για την ιντερνετική επιχειρηματικότητα και για την επιχειρηματικότητα εν γένει, αλλά κυρίως για την έμπνευση. Ξεκάθαρο νομίζω. Ευτυχής πρωτοβουλία, τώρα που αρκετοί ανάμεσά μας μοιάζουν να αναζητούν μια σύλληψη, κάτι νέο, που θα γεννηθεί για να πάρει τη θέση εκείνου που δεν πάει άλλο. Και κάπως έτσι, μιλώντας για σύλληψη και γέννηση, καταλήγουμε πάλι στο γονεϊκό μπλόγκινγκ (τρου στόρι). Σε μια ομάδα που την ψάχνει για να μεγαλώσει όσο πιο καλά μπορεί τα παιδιά της και που ενίοτε αφήνει την όποια αδιάφορη δουλειά (ή η δουλειά την αφήνει, τρου στόρι επίσης) και αποφασίζει να κόψει ταχύτητα για να ζήσει και να δουλέψει υπό ποιοτικότερες συνθήκες, κάνοντας αυτό που θέλει περισσότερο. Ελπιδοφόρο από μόνο του.

Μιλάω για όλους αυτούς που μεγάλωσαν (βλέποντας και Παραμυθά) πιστεύοντας ότι υπάρχει η δουλειά των ονείρων και που συχνά μορφώθηκαν αρμοδίως για να την αποκτήσουν. Που μπορεί να τη φαντάστηκαν μέσα σε κάποιο χαοτικό γραφείο με ωραίους τύπους και τηλέφωνα που χτυπάνε, με σελίδες ανά χείρας, χωμένοι πίσω από μια στοίβα βιβλίων ή μπροστά στην οθόνη κάποιου υπολογιστή, να μεταφέρουν γνώμες και πληροφορίες μέσα σε μια πολύχρωμη βαλίτσα ταξιδεύοντας εδώ κι εκεί, ή ταξιδεύοντας με τον νου μέσα σε μια αίθουσα με φιλοπερίεργα παιδιά - ο καθένας με το δικό του σενάριο υποθέτω – αλλά έφαγαν ματαίωση.

Για όλους αυτούς που μιλάνε για μπακ απ πλανς, εννοώντας στην πραγματικότητα σχέδια πρώτης γραμμής που θα τους πάνε κάπου καλύτερα. Για εκείνους που βρέθηκαν στην απέξω όταν η κρίση τους έδειξε τα κίτρινα δόντια της (το εντελώς αντίθετο από το κατάλευκο γέλιο του Κώστα Βογιατζή aka yatzer). Αλλά και για εκείνους που συνεχίζουν να δουλεύουν για λιγότερα, μερικές φορές 7 days (καμία σχέση με το κρουασάν), καλύπτοντας τη διπλάσια δουλειά και αυτών που έφυγαν, επειδή δεν μπόρεσαν να πουν το μεγάλο όχι. Και πώς να πουν το μεγάλο όχι σε τέτοιους καιρούς; Και τι να πουν δηλαδή; Το μεγάλο ευχαριστώ; Το τελευταίο πράγμα που θέλω να δείξω είναι αγνωμοσύνη, αλλά δεν μπορώ πλέον με αυτό το μεγάλο ευχαριστώ. Και μερικές φορές σκέφτομαι πως κι αυτοί που έμειναν στα πόστα τους και είπαν το μεγάλο ναι στη διπλάσια δουλειά έχουν (έστω ένα μικρό) μερίδιο ευθύνης για την απώλεια των διπλανών τους. Μετά όμως έρχομαι στη θέση τους και αμφισβητώ την αρχική μου σκέψη…

Συνάντησα τις προάλλες δυο φίλες από τα παλιά. Με διδακτορικά και περγαμηνές, με επαγγελματική εμπειρία στο εξωτερικό σε γνωστά πανεπιστήμια και με ήθος. Οι οποίες μια φορά κι έναν καιρό, όχι τα χρόνια τα παλιά, θέλησαν να βρουν δουλειά στην Ελλάδα. Αλλά έμειναν έξω από το κάδρο της φωτογραφίας ή βγήκαν μόνες τους. Θα σας έχει τύχει. Να έχεις όλα τα προσόντα, αλλά να μην χωράς πουθενά. Και όλοι οι άλλοι εκεί και χαρούμενοι. Σα να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα η απουσία σου.

Φαίνεται όμως ότι κάτι κινείται. Την ίδια στιγμή που η εποχή σε αφήνει μετέωρο επαγγελματικά, σου δίνει και νέες επιλογές. Παλιότερα το επάγγελμα σε διάλεγε, μετά το διάλεγες, τώρα ίσως μπορέσεις να το συνθέσεις, να το δημιουργήσεις εσύ. Το ίντερνετ ας πούμε. Δεν εννοώ να πιαστούμε όλοι σαν πνιγμένοι από αυτό, όπως συνηθίζουμε να κάνουμε με τις τάσεις, βάφοντας όλες τα νύχια μας βεραμάν επειδή το είπαν τα περιοδικά. Εννοώ ότι σου επιτρέπει να βιώνεις μια κάποιου είδους δημοκρατία και έτσι σου ανοίγει πόρτες. Το πού θα σε βγάλουν αυτές είναι θέμα δικό σου. Είναι και θέμα τύχης.

Ελπίζω μόνο να μην σε βγάλουν στην απλήρωτη εργασία. Διότι ωραίο πράγμα να έχεις τη δυνατότητα να χτίζεις κάτι, χωρίς να περιμένεις άμεσα οικονομικό κέρδος. Ωραίο και να συνασπίζεσαι με ανθρώπους που βλέπετε τα ίδια όνειρα, βάζετε την ίδια προσπάθεια, παίζετε με τους ίδιους όρους. Άσχημο όμως να μην μπορείς. Και ακόμη χειρότερο να εργάζεσαι αμισθί. Να πρέπει να δουλέψεις για το όραμα ενός άλλου χωρίς χρήματα - μερικές φορές άλλωστε χαλιέσαι να το κάνεις και με χρήματα.

Από τις φετινές Ψηφιακές Γειτονιές κρατάω το well told «πάμε παρακάτω». Που ο κάθε ομιλητής εξέφρασε με τον τρόπο του – κάποιοι ομολογουμένως πιο δυνατά - και οι διοργανωτές με το παράδειγμά τους. Το τι είπε ο καθένας, γράφτηκε από τους ψηφιακούς μου γείτονες με τρόπο πολύ καλύτερο απ' ότι θα μπορούσα. Για την επιτυχία του συνεδρίου δεν νομίζω να αμφιβάλλει κανείς. Ούτε για τη χαρά της offline επικοινωνίας. Ladies and gentlemen, ήταν τιμή μου. Το τελευταίο όμως, πιο δυνατό μου χειροκρότημα, το φύλαξα για τον Ναυτίλο. Επειδή είναι η ζωντανή απόδειξη ότι όλα είναι τυχαία, εκτός από τον τρόπο που τα αντιμετωπίζεις.



Υ.Γ. (πολλά) 
Κι επειδή έχω φάει μια πετριά με το «μπλογκοσφέρω» δεν θα μπορούσα να μην σταθώ στην Εύα του Funky Cook. Εύα, θέλω να σου ζητήσω από εδώ (δεν προλάβαμε να τα πούμε λεπτομερώς) μια blogg(iv)ing συνεργασία. 

Όλγα και Κατερίνα ελπίζω να με πάτε βόλτα στη Θεσσαλονίκη.

Φλώρα, θα μου φυλάξεις άλλη μια τέτοια ζεστή αγκαλιά;

Αθηνά, η λαμπάδα σου σούπερ! 

Και αφού δεν εργάζομαι πλέον σε κατεξοχήν γυναικείο περιοδικό, πάω να "ξεφυλλίσω" τώρα το k-mag.

Κική και Έλενα θα σας δω στο άλσος I hope. 




7 σχόλια:

  1. Γλυκειά μου Κέλλυ!
    Όσες αγκαλιές θέλεις!
    Και ταυτίζομαι απόλυτα (δεν έχεις ιδέα πόσο) με τους προβληματισμούς σου...
    Αγκαλιά σφιχτή <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Nα είσαι σίγουρη. Οι μέρες θα μεγαλώνουν. Ο καιρός θα είναι καλύτερος (εδώ πάει το hope) και Alsos it is!!
    Θα τα πούμε σύντομα εκεί. :) Σε φιλώ! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τι ωραία που μας τα έγραψες και τι ωραία που τα είπες εκεί στο ολοζώνανο pannel . Ησουν κινητοποιητική, ακριβώς όπως όταν γράφεις. Και βέβαια όταν με το καλό έρθεις στην πόλη μας...θα έχεις τις καλύτερες ξεναγούς...μάλλον η Ολγα δηλαδή θα με ξεναγήσει και εμένα μαζί σου...Φιλιά Κέλλυ και...keep the good job! Σε φιλώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος14/4/14 15:05

    Σε περιμένουμε εναγωνίως στη Θεσσαλονίκη για βόλτες, καφέδες και ότι άλλο!!!
    Πολλά φιλιά!
    Όλγα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Offline παρεάκι μυρίζομαι... Θα τα ξαναπούμε girls!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Kέλλυ μου! "Να έχεις όλα τα προσόντα, αλλά να μην χωράς πουθενά" μεγάλη κουβέντα...
    Εγώ θέλω να σε ευχαριστήσω που μας παρουσίασες τις σκέψεις σου και τα θέλω σου τόσο ανθρώπινα, που υπάρχεις και bloggo-σφερεις!
    Είμαι πανέτοιμη όποια στιγμή για ότι θέλεις!

    Φιλί+αγκαλιά!
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή