26 Φεβρουαρίου 2014

Περί καισαρικών (και άλλων δαιμονίων)

Να φτιάχναμε - λέει - ένα γκρουπ στο facebook ή και αλλού, τύπου «Proud of my cesarean» ή επί το ελληνικότερον «Αγαπώ την καισαρική μου» και να κατεβαίναμε μια μέρα στο Σύνταγμα με κατεβασμένα τα παντελόνια ή έστω με πλακάτ. Και να διαδηλώναμε. Για το δικαίωμά μας να μιλάμε απενοχοποιημένα και δυνατά για την καισαρική μας. Αυτή την οποία δεν επιλέξαμε βέβαια, αλλά και για την οποία δεν μπορούμε να αισθανόμαστε άλλο πια ενοχές. Αν θα το γεμίζαμε το Σύνταγμα; Πλάκα κάνεις; Με χαρακτηριστική άνεση. Και θα το βροντοφωνάζαμε «η και-σα-ρι-κή δεν εί-ναι ντρο-πή».

Έχω κι άλλα, μακράν πιο γελοία σενάρια από αυτό, που δεν θα παραξένευαν κανέναν εντός της ελληνικής πραγματικότητας. Αλλά μετά μαζεύονται πολλά στο μυαλό μου και δεν ξέρω ποιο να πρωτοδιαλέξω. Γιατί θέλω πολύ καιρό να μιλήσω για όσα με θυμώνουν στο πανηγύρι των καισαρικών, αλλά κάθε φορά που κρατιέμαι (για να μην πω πάνω στα τεντωμένα σαν σχοινί νεύρα μου κάτι που μετά θα μετανιώσω), έρχεται κι άλλη αποκάλυψη για να με κάνει βαπόρι. Και μετά μαζεύονται πολλές και δεν ξέρω ποια να πρωτοδιαλέξω.

Η τελευταία είναι οι προγραμματισμένες στις 37 εβδομάδες κύησης καισαρικές σε συνεννόηση με τις μονάδες – λέει - για να περνάνε για λίγο τα παιδιά και από εκεί. Θα ήθελα να ευχηθώ σε όσους συνέλαβαν αυτό το ευφάνταστο σχέδιο να δουν το μωρό τους έστω και για μία μέρα στη ΜΕΝΝ για να τους κοπούν μαχαίρι οι ιδέες, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να κάνω ούτε στον χειρότερο εχθρό μου.

Ωστόσο, τα νούμερα των καισαρικών που συνιστούν εθνική ξεφτίλα δεν περίμενα καμιά εκπομπή στην τι βί για να τα μάθω. Τα ήξερα από παλιά. Εκείνο που δεν ήξερα όμως ήταν ότι ο κορυφαίος γυναικολόγος του τάδε περίφημου δημόσιου μαιευτηρίου, τον οποίο επέλεξα επί τούτου, όταν αποφάσισα να μείνω έγκυος, ακριβώς για να αποφύγω το γιουρούσι των ιδιωτικών, θα με προγραμμάτιζε για καισαρική προτού καν συλλάβω. Και ότι ο γιατρός του ιδιωτικού, στον οποίο τελικά κατέληξα, επειδή μου ενέπνευσε εμπιστοσύνη - αφού μου είπε κι αυτός όπως και δυο τρεις άλλοι τους οποίους συμβουλεύτηκα ότι δεν χρειαζόμουν καισαρική -, θα θυσίαζε ένα Μεγάλο Σάββατο με την οικογένειά του για να είναι παρών στο χειρουργείο της κόρης μου. Ούτε βέβαια μπορούσα να φανταστώ ότι κάποιος γιατρός θα διέκοπτε τις πασχαλινές διακοπές του στο νησί, προκειμένου να χειρουργήσει εσπευσμένα ένα παιδί, ούτε ότι η προϊσταμένη του ορόφου ενός ιδιωτικού-«ξενοδοχείου» θα επέμενε να θηλάσω, όταν εγώ, φρικαρισμένη από την απουσία του μωρού μου, δεν ήθελα ούτε να δω το θήλαστρο (promotion δεν κάνω, που να χτυπιέστε ονόματα δεν λέω). Εξαίρεση στον κανόνα θα μου πεις. Ναι, εξαίρεση.

Ο κανόνας είναι οι χιλιάδες Ελληνίδες που γεννούν με νυστέρι – κατά κύριο λόγο στα ιδιωτικά μαιευτήρια - χωρίς κανέναν λόγο, πέρα από το ότι εξυπηρετεί τον γιατρό τους. Γι’ αυτό και χαίρομαι ιδιαίτερα που οι γυναίκες ξυπνάνε, διερευνούν, ελέγχουν, διεκδικούν. Χαίρομαι που οι φωνές τους ακούγονται στην τηλεόραση (επιτέλους κιόλας). Πολύ καλά κάνουν όσες αγωνίζονται στο όνομα του φυσιολογικού και του VBAC. Όμως πολύ κακώς κάνουν και εξαπλώνονται ένα σωρό ασυναρτησίες περί καισαρικής και φυσιολογικού. Το αισθάνομαι-σωστή-ή-ολοκληρωμένη-μητέρα-επειδή-γέννησα-φυσιολογικά (και άρα ελλιπής αν γέννησα με καισαρική) είναι μόνο προσωπική άποψη και απέχει χιλιόμετρα από την αλήθεια, η οποία είναι μόνο μία: η μητρότητα δεν ταυτίζεται με τον τοκετό. Και το θαύμα κατά την ταπεινή, προσωπική μου άποψη, έγκειται περισσότερο στον τρόπο που αναπτύσσεται ο ανθρώπινος εγκέφαλος, στο πώς ένα μωρό αρχίζει να «ξυπνάει» από τον εγκεφαλικό του λήθαργο και φτάνει μια μέρα να αρθρώσει μια ολοκληρωμένη πρόταση και να αντιληφθεί έννοιες αδιανόητες στα υπόλοιπα όντα του ζωικού, παρά στη γέννα αυτή καθαυτή (που θαυμαστή είναι και αυτή, δεν λέω, αλλά δεν με χαλάει που χάρη στην εξέλιξη του ανθρώπινου μυαλού και συνεπώς της επιστήμης η κόρη μου γεννήθηκε ζωντανή).

Με χαλάει όμως να βλέπω γυναίκες με υγιή παιδιά να μένουν προσκολλημένες σε μία μόνο στιγμή. Με στενοχωρεί να στενοχωριούνται ή να νιώθουν ισόβια ενοχές που «δεν τα κατάφεραν». Τι ακριβώς δεν κατάφεραν; Και ποιος τις έπεισε ότι η καισαρική τους τις κάνει λιγότερο επιτυχημένες στον ρόλο της μαμάς; Μου αρέσει τα πράγματα να λέγονται με το όνομά τους. Κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα και κανένας παραλογισμός και υπερβολή δεν δικαιολογείται όταν αυτά που παίζονται είναι ζωές και υγεία. Θα έκανε πολύ καλό στα νεύρα μου, αν δεν άκουγα ποτέ ξανά το επιχείρημα: παλιά οι γυναίκες γεννούσαν στα χωράφια. Δεν το αμφισβητεί κανείς. Ούτε ξυρίζονταν (για το λέιζερ ούτε λόγος). Δεν βλέπω όμως σε τι μας βοηθάει η πληροφορία αυτή σήμερα. Παλιά οι γυναίκες γεννούσαν κάθε τρεις και λίγο, ξεκινώντας από τα 20 τους. Έχαναν πολλά παιδιά, είτε πάνω στον τοκετό, είτε μετά, διότι δεν υπήρχε η κατάλληλη ιατρική φροντίδα και όλοι ήταν οκ με αυτό. Θέλεις να πεις σήμερα, σε μια γυναίκα 38 ετών που μένει έγκυος έπειτα από πολλές προσπάθειες – και καριέρας, δεν αντιλέγω - ότι θα χάσει το παιδί της; Δεν θες. Θες να σου πω ότι το παιδί μου μάλλον δεν θα ζούσε; Το υποθέτεις. Ότι ο άντρας μου δεν θα αντιμετώπιζε το κινητικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει, αν υπήρχαν τα μέσα να διαγνωστεί πόσο μεγάλο μωρό ήταν και να αποφασιστεί μια καισαρική; Όχι, δεν είναι τελικά γελοία δικαιολογία το μέγεθος του μωρού για μια καισαρική.

Γελοίο είναι το εθνικό σύστημα υγείας που αποδέχεται και αγκαλιάζει τον γυναικολόγο που οι Βρετανοί έδιωξαν κλοτσηδόν. Και ρίχνει σε εμάς τις γυναίκες το βάρος της επιλογής ενός «καλού γιατρού», την στιγμή που το βάρος του σώματός μας αρχίσει να αυξάνει προοδευτικά για να φέρει στον κόσμο μια νέα ζωή. Ναι, φυσικά πρέπει να ψάχνουμε, να διασταυρώνουμε πληροφορίες, να επιλέγουμε γιατρό με προσοχή, όμως γιατί αυτή η ευθύνη είναι τόσο δική μας; Γιατί δεν μπορεί να θεσπίσει το κράτος (το ποιο;) ένα ελεγκτικό σώμα, ένα δικαστήριο για ιατρικές υποθέσεις; Να αγωνιστείς κι εσύ. Αλλά για το δικαίωμά σου να σε προστατεύει το κράτος. Αυτό που λόγω των καισαρικών, έχει κάνει την Ελλάδα Νο1 ασφαλή προορισμό για να γεννήσει μια γυναίκα.

Αλλά εγώ λέω να αρχίσουμε από το μεταξύ μας. Γιατί αν θέλουμε να κάνουμε κάτι να λειτουργήσει σωστά, ε, ας το κάνουμε σωστά all the way. Γι’ αυτό, μην μου πετάτε στα μούτρα πόσο γαμάτες είστε που τολμήσατε να γεννήσετε στο σπίτι, γιατί δεν σας κάνει αυτό γαμάτες. Yπάρχουν πολλές γυναίκες εκεί έξω που έχουν κουραστεί πολύ για να κυοφορήσουν, να γεννήσουν και να πάρουν στα χέρια τους το μωρό τους. Υπάρχουν επίσης και άλλες που καθόλου δεν χάρηκαν τον φυσιολογικό τοκετό τους, είτε επειδή δεν άντεχαν τους πόνους, είτε επειδή ήταν πολύ αγχωμένες και το μόνο που ήθελαν ήταν να γυρίσουν γρήγορα στο σπίτι τους με ένα υγιές μωρό. Τις χαστουκίζουμε; Προσωπικά όχι. Δεν μπορώ να πω σε καμιά πώς να αισθανθεί. Μπορώ όμως να πω από εδώ που είμαι ότι λίγη σημασία έχει το πώς και ότι αν καμιά φορά προβληματίζεσαι για τον τρόπο που γέννησες, γύρνα απλώς και κοίτα τα παιδιά σου. Είναι το μόνο που έχει σημασία.



Y.Γ. Κερασάκι στην τούρτα: Γράφτηκε στα σόσιαλ ότι τα παιδιά που γεννιούνται με καισαρική και δεν θήλασαν, οι μανάδες τους τα έχουν μόνο για τα θελήματα. Τους χαστουκίζουμε; Ναι!

Υ.Γ.2 Τα δικά μου συναισθήματα τοκετού διαβάζετε εδώ.  

Y.Γ. 3 Μετά την καισαρική έρχεται και ο θηλασμός.


26 σχόλια:

  1. Συγχαρητήρια για την προσπάθεια που κάνεις, σε παρακολουθώ αρκετό καιρό. Ομολογώ πως το Υ.Γ.2 με σοκάρισε... νόμιζα πως τα έχω ακούσει όλα... Συμφωνώ ότι η καισαρική μπορεί να έχει ψυχολογικές επιπτώσεις στο μωρό, ειδικά αν η μάνα του μόλις καταλάβει ότι πάει για έκτακτο χειρουργείο αρχίζει τα μπινελίκια νομίζοντας ότι ήρθε το τέλος του κόσμου [εγώ, γέννα #2]. Ψυχραιμία λοιπόν σε όλες μας και οι εγωισμοί στην άκρη! Αν ο τοκετός ήταν πανάκεια, οι μητέρες με υιοθετημένα παιδιά θα ήταν άχρηστες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ ως προς την υιοθεσία. Διατηρώ όμως τις αμφιβολίες μου για τα ψυ προβλήματα. Γιατί όχι και τα μωρά που γεννιούνται φυσιολογικά, με μπινελικια χωρίς επισκληρηδιο; Εκείνες οι μάνες πανε να γεννήσουν χαλαρές; Και, αν ισχύει αυτό που λες, φαντάσου τα προβλήματα ενός πρόωρου που στερείται την αγκαλιά της μάνας του για μέρες και μήνες και που όταν κάποιος το αγγίζει είναι για να το εξετάσει. Θα έπρεπε να τρέχουμε εφ όρου ζωής σε ψυχολόγους. Για να το πω αλλιώς, μακάρι αυτά να ήταν όλα τα ψυχολογικά προβλήματα ενός ανθρώπου. Όσο για τις δικές σου γέννες, μάλλον η αρχή του κόσμου σου ήρθε κι όχι το τέλος,ε;

      Διαγραφή
    2. Έχεις απόλυτο δίκιο, η αρχή του κόσμου!

      Διαγραφή
  2. Δεν είμαι υπέρ καμίας σταυροφορίας τύπου "γέννησε με φυσιολογικό τοκετό, θήλασε για 6 μήνες" κ.λπ. αλλά πιστεύω πως πολλές γυναίκες δεν ενημερώνονται σωστά από τον γιατρό τους: η καισαρική είναι μία εξαιρετική μέθοδος- λύση σε διάφορα προβλήματα και επιπλοκές κατά την εγκυμοσύνη κι όχι βασική επιλογή -μονόδρομος, είτε του γιατρού είτε της μέλλουσας μαμάς. Σίγουρα δεν κάνουν τα ράσα τον παπά αλλά προτού αποφασίσουν την καισαρική ας μάθουν ότι πρόκειται για βαρύ χειρουργείο, άσχετο αν έχει γίνει ρουτίνα πια. Και όποια έχει τα κότσια ας δει στο youtube πως γίνεται μία καισαρική και πως ένας φυσιολογικός τοκετός για να κρίνει...
    ΥΓ Η Ευρωπαϊκή Ένωση μας έχει βάλει... χέρι που είμαστε πρώτοι στις καισαρικές, γιατί άραγε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν διαφωνώ μαζί σου. Οι ασυναρτησίες με βγάζουν έξω από τα ρούχα μου. Το άρθρο που λες μια χαρά τα λέει. Το ίδιο και συ.

      Διαγραφή
  3. Και όσες δεν βαριούνται ας διαβάσουν αυτό το άρθρο της συναδέλφου Ιωάννας Σουφλέρη στο ΒΗΜΑ http://www.tovima.gr/science/article/?aid=399374

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πρώτον, θα διαβάσω το Υ.Γ. 2 μετά... το έχω ήδη ανοίξει, οπότε πιθανότατα να περιμένεις και σε εκείνο το πόστ σχόλιο!

    Δεύτερο, όσο διάβαζα το κείμενο σκεφτόμουν το θέμα του θηλασμού! Το Υ.Γ. 3 μου είπε "μην γράψεις κάτι για τον θηλασμό, έρχεται πόστ!" Και πραγματικά το αναμένω!

    Τρίτον, εγώ γέννησα φυσιολογικά, συνεπώς είμαι πολύ καλύτερη μαμά από όσες γέννησαν με καισαρική! Τους πόντους βέβαια για να ανέβω ψηλά στο μαμαδόμετρο τους έχασα την στιγμή που έκοψα τον θηλασμό στους 2 μήνες! Άρα, στα τάρταρα κι εγώ μαζί με όσες γέννησαν με καισαρική!

    Ας είναι καλά τα παιδάκια μας λέω εγώ, είτε γεννήθηκαν φυσιολογικά, είτε θήλασαν, είτε δεν ξέρω κι εγώ τί!

    Πραγματικα είναι κρίμα να κρίνουμε και να βάζουμε ταμπέλες σε μια γυναίκα που παλεύει με χίλια δύο πράγματα για να μεγαλώσει το παιδί της απο το πώς γέννησε ή το πόσο θήλασε!!!!

    Αναμένω πραγματικά το πόστ με τον θηλασμό!! Έκει να δείς πόσα έχω να πώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχα! Δεν τα κατάφερες λοιπόν! Θα τα ακούσεις τότε στο επόμενο πόστ! Και θα περιμένω με χαρά τα σχόλια σου

      Διαγραφή
  5. Τα λες ακόμη καλύτερα όταν θυμώνεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Φλώρα, το έχω γράψει τουλάχιστον 4 φορές προτού πατησω publish... Ασε, δεν συμφέρει να γίνομαι βαπόρι... Και να πεις ότι κούλαρα... Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο γιος μου γεννήθηκε στις 42+ εβδομάδες γιατί ο γιατρός με άφηνε να ξεκινήσει ο τοκετός από μόνος του, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Μετά από δύο ολόκληρες μέρες μέσα στο νοσοκομείο (δημόσιο) με ορό μπας και ξεκινήσει τοκετός, διαστολή μηδέν, πόνους μηδέν (λες και δεν ήμουν εγκυος) και το μωρό να μην έχει καν εμπεδωθεί (φαίνεται στις ακτινογραφίες που έκανα), φυσικά έκανα καισαρική. Δεν με πείραξε ούτε για μια στιγμή. Ήταν ο μοναδικός τρόπος να κρατήσω το παιδί μου γερό στην αγκαλιά μου. Αν μου ζητούσαν θα το έβγαζα και από το κεφάλι, όπως ο Δίας τη Θεά Αθηνά! Βέβαια θεωρώ ότι πρέπει πριν γίνει, να εξαντληθούν όσο περισσότερες πιθανότητες γίνεται για φυσιολογικό τοκετό. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν μας κάνει ο τρόπος που γεννήσαμε μαμάδες. Έχουμε μια ζωή ολόκληρη μπροστά μας για να γίνουμε οι καλύτερες μαμάδες για τα παιδιά μας. Και μόνο αυτά θα μας κρίνουν, μετά από πολλά πολλά χρόνια (ναι, θα πρέπει να έχουν περάσει ΚΑΙ την εφηβεία !!!).
    Καλό βράδυ!.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, φυσικά πρέπει να εξαντληθούν οι πιθανότητες φυσιολογικού. Δεν είμαι υπέρ της καισαρικής. Κατά της μπούρδας είμαι. Να τον χαίρεσαι!

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος2/3/14 19:05

      ΠΟΣΟ ΣΥΜΘΩΝΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΕΦΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΧΑΝΕ ΤΟΥΣ ΣΦΥΓΜΟΥΣ ΤΟΥ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ,ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΟΙΑΞΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΣ ΜΕ ΣΦΑΖΑΝΕ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟ ΕΠΕΡΝΑ ΓΕΡΟ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ.ΣΗΜΑΣΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΣΕΣ ΤΟ ΜΩΡΟ ΣΟΥ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ, ΟΥΤΕ ΑΝ ΤΟ ΘΥΛΑΣΕΣ ΛΙΓΟ Η ΠΟΛΥ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΓΙΝΕ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΥΓΕΙΑΣ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΑΣ.ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ ΜΙΑ ΜΑΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΣΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΣΟ ΘΥΛΑΣΕ,ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕ ΜΙΑ ΜΑΜΑ ΠΟΥ ΠΑΡΚΑΡΕ ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΗΣ ΣΤΟ ΒΡΕΦΙΚΟ Η ΣΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ,ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΚΟΨΕΙ ΤΗΝ ΠΑΝΑ Η ΤΗΝ ΠΙΠΙΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΝΑ ΜΩΡΟΥΔΙΖΟΥΝ ΠΟΥ ΠΟΥ ΠΟΥ ΠΟΛΛΑ ΠΟΥ ..........ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΡΙΝΩ ΚΑΜΙΑ
      , Μ Α Μ Α Η ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΗΣ,ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΑ ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΜΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΓΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ

      Διαγραφή
  8. Ανώνυμος2/3/14 00:22

    γεννησα τελικα με καισαρικη μετα απο 10 ωρες προσπαθειας φυσιολογικα. ηθελα καισαρικη εξ αρχης και μισησα τη γιατρο μου που με εβαλε στη διαδικασια του φυσιολογικου. μπραβο σου για το αρθρο . σημασια για μενα μετα απο δυο αποβολες ηταν μνα γεννηθει το μωρο μου γρηγορα και ασφαλες ακομα και αν με σφαζαν απο πανω εως κατω. ακομα και αν επρεπε να το παρουν στον 7ο μηνα. αυτες που βαλονται κατα των καισαρικων και νιωθουν σουπερ μαμαδες ειναι για μενα κομπλεξικες. δευτερο παιδι δε θα κανω απο επιλογη. δεν θελω να εγκυμονησω παλι. ευχαριστως αν ημουν ανετα οικονομικα να υιοθετουσα. μανα σε κανει το μεγαλωμα του παιδιου και οχι η γεννα. δηλαδη οι γυναικες που υιοθετουναι δεν ειναι αξιες μανες? για μενα ειναι περισσοτερο αξιες . γιατι θελει κοτσια να το κανεις. τα παιδια ή τα αγαπας ή δεν τα αγαπας. δεν χωρα τιποτα αλλο. τα ψυχολογικα τους να τα αφησουν στην ακρη. αν τα πραγματα τους ηρθαν ευκολα ή αν τους ήρθαν δυσκολα και ρισκαραν ας το κρατησουν για τον εαυτο τους. μην περιμενουν μπραβο δεν παιζει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα λες σωστά, όμως έχω μια μικρή ένσταση. Θεωρώ ότι η γιατρός σου έκανε καλά, αν δεν είχε σοβαρές αντενδείξεις για φυσιολογικό. Κατανοώ απόλυτα τον φόβο σου μετά τις αποβολές, όμως αυτός ιατρικά δεν συνιστά λόγο για καισαρική. Το να σου κάνει ένας γιατρός καισαρική επειδή το ζητάς είναι αντιεπαγγελματικό κ αντιδεοντολογικό. Είπαμε, δεν μπορώ να πω σε καμία πώς να νιώσει, αλλά από τη δική μου οπτική είχες καλή γιατρό κ μπράβο της. Ο στόχος κατα τη γνώμη μου είναι να ελαχιστοποιήσουμε τις καισαρικές στον αριθμό των απαραίτητων και να εξαφανισουμε τις ασυναρτησίες. Έτσι φτιάχνουμε κοινωνίες - και παιδιά - με άποψη.

      Διαγραφή
  9. Εχω γεννήσει και με τους δύο τρόπους κι ο τρόπος που ήρθαν τα παιδιά μου στον κόσμο δεν αλλάζει ούτε διαφοροποιεί τα συναισθήματα μου σε εκείνα ή στο ίδιο το γεγονός της γέννησης τους. Το να κρατήσεις το παιδί σου στα χέρια σου υγειές είναι το σημαντικό και με βάση αυτό θα πρέπει θεωρώ να παίρνουμε αποφάσεις κι εμείς κι οι γιατροί. Οπότε ναι στην ασφάλεια, ότι κι αν σημαίνει αυτό... Όμως δεν παύω να νιώθω τυχερή που έζησα έναν φυσιολογικό τοκετό. Ως εμπειρία ήταν μοναδική, σαφώς όχι τόσο μοναδική όμως, ώστε να με κάνει να ρισκάρω τη ζωή του δεύτερου παιδιού μου και την δική μου. Ωστόσο η υπερβολή σε όλα...είναι άχρηστη. Οπότε αν αποφασιστεί καισαρική είναι σημαντικό να ξέρουμε ότι αυτή είναι απαραίτητη για το καλό μητέρας και παιδιού κι όχι γιατί ο γιατρός μας νιώθει ανεπαρκής...γιατί η αλήθεια είναι πως μόνο στην χώρα μας ο τοκετός αφορά αποκλειστικά τον γιατρό ενώ οι μαίες είναι τόσο παραμελημένες. Καλή συνέχεια καλή μου...και τέλος, ακόμη κι αν δεν έχει κανείς γεννήσει ένα παιδί μπορεί να είναι η μαμά του, οπότε όλα τα λόγια περί τοκετού καισαρικής και σχέσης παιδιού μητέρας, είναι απολύτως περιττά!!! Ευχές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όσα γράφεις με βρίσκουν εντελώς σύμφωνη Κατερίνα. Μάλιστα, μια μητέρα, σαν εσένα που έχει γεννήσει both ways, είναι η ιδανικότερη συνομιλητρια σε μια τέτοια κουβέντα. Να τους χαίρεσαι, καλή δύναμη.

      Διαγραφή
  10. Ανώνυμος2/3/14 12:42

    Ποσο μεσα στο μυαλο μου εισαι. Πριν 6 μηνες γεννησα κι εγω με καισαρικη το 1ο μου παιδακι, αν και προσπαθησα πολυ για το φυσιολογικο. Ο γιατρος μου, μολις εκλεισα τις 37 εβδομαδες ξεκινησε την ιστορια με την καισαρικη, ενω μεχρι πριν ολα ηταν τελεια, μην φοβασαι τιποτα μου ελεγε, θα γεννησεις με οποιο τροπο επιλεξεις και τετοια.
    Και μολις κλεισαμε τις 37 εβδομαδες αρχισε το θριλερ (ισως υπερβολη, αλλα ετσι το εζησα)! Απο 37+1 το μωρο ηταν πολυ μεγαλο, δεν ειχε παρει την καταλληλη θεση, ο τραχηλος σκληρος κ.α. Εννοειται οτι συμβουλευτηκα και αλλους γιατρους οι οποιοι δεν εβαζαν το χερι τους στη φωτια, αλλα μαλλον μπορουσα να γεννησω φυσιολογικα αλλα με καθε επιφυλαξη οτι ισως να χρειαζοταν να παμε σε καισαρικη (για να το λεει ο γιατρος μου).
    Γεννησα στις 40 εβδομαδες με καισαρικη γιατι δεν αντεχα αλλο, οταν ο γιατρος μου εσκασε το παραμυθι οτι μαλλον δε θα μπορεσει να ειναι παρων στο τοκετο οσο περισσοτερο περιμενω γιατι ειχε κλεισμενες κι αλλες επεμβασεις, κι εγω θα γεννουσα μονη μου! Τι να λεμε μια φρικη!
    Και μετα απο ολο αυτο μπουρδες του τυπου αν δεν γεννησες φυσιολογικα δεν καταλαβες μητροτητα!!!! Δεν το εζησες και αλλα διαφορα. Κι εγω γιατι με τοσες ενοχες δεν το καταλαβα ακομα. Οπως ειπες, κοιταω το μωρο μου, το ευτυχισμενο μου μωρακι,που οταν μας βλεπει εμενα και το μπαμπα του φωτιζεται ολοκληρο, και σκεφτομαι οτι μαλλον κατι κανω σωστα. Ισως να ειμαι καλη μαμα τελικα κι ας μην εζησα την εμπειρια του φυσιολογικου τοκετου. Η ιστορια θα δειξει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Φυσικά και είσαι! Για τον γιατρό σου διατηρώ τις αμφιβολίες μου (αν είναι σωστός δλδ). Όπως και να χει, απόλαυσε το παιδί σου και τη μητρότητα και ξέχνα τις ανόητες τύψεις. Να σου ζήσει και να είναι πάντα δυνατός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μπράβο Κέλλυ! Δυνατή και δυναμική όπως πάντα, χωρίς υπερβολές, χωρίς περιττούς συναισθηματισμούς, ρεαλίστρια.
    Με καισαρική γέννησα και σχεδόν το επέλεξα. Με πρόκληση που δεν προχωρούσε, χωρίς συσπάσεις, χωρίς τίποτα, περίμενα 6 ώρες περίπου, όταν άκουσα τη διπλανή να ουρλιάζει από πόνους. Μου κόπηκαν τα πόδια, θεώρησα ότι είχα κάνει το ... καθήκον μου περιμένοντας 6 ώρες και μόλις ο γιατρός μου έκανε νύξη για καισαρική, την άρπαξα στον αέρα. Δεν το μετάνιωσα ούτε μια στιγμή. Για κάποιους λόγους, και άλλοι γιατροί μου επιβεβαίωσαν ότι δεν θα μπορούσα να είχα γεννήσει φυσιλογικά αλλά καθολου δε με νοιάζει. Ήταν, ακόμη και έτσι, η πιο συγκινητική στιγμή στη ζωή μου και του άντρα μου. Ούτε το χειρουργείο ήταν ψυχρό, ούτε τα φώτα σκληρά, ούτε τίποτα. Ανιτθέτως όλοι με είχαν στα ώπα-ώπα, λες κι ήμουν μικρό κοριτσάκι!
    Όλγα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παλιότερα θα σε ζήλευα. Πολύ θα ήθελα να μην είχα ζήσει την αγωνία των συστάσεων. Τώρα ομως μπορώ να καταλάβω ότι κ η αντίθετη από τη δική μου κατάσταση είναι αγχωτική. Και μπορεί να κρύβει κινδύνους. Να τον χαίρεσαι πάντα και να θυμάσαι έτσι όμορφα την ημέρα που ήρθε στη ζωή σου!

      Διαγραφή
    2. Συσπάσεων εννοουσα. Να θυμηθω να απενεργοποιησω τον κορεκτορα.

      Διαγραφή
  13. "Καλή λευτεριά", "με ένα πόνο" και άλλες ευχές που φαντάζομαι ότι έχουμε ακούσει όσες μείναμε έγκυες , αλλά σαν το "με ένα γερό μωρό" και το "καλή ανατροφή" , δεν υπάρχει!!!!! Αν τα παιδιά μας γίνουν εγκληματίες ή αν ανακαλύψουν το φάρμακο του καρκίνου , κανείς δεν θα αναρωτηθεί αν γεννήθηκαν με καισαρική ή αν θήλασαν...!!!.. Keep calm and raise good humans!!!! Αγάπη ολούθε!!!!

    Μίνα Κεφαλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Το ελπίζω. Διότι στο πλαίσιο των ασυναρησιών μπορεί να το ακούσουμε κι αυτό: εγκληματίες όσοι γεννήθηκαν με καισαρική κ εφευρέτες όσοι γεννήθηκαν φυσιολογικά! Μινα, μου βάζεις ιδέες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ανώνυμος10/3/14 19:13

    Τι μου θυμίσατε τώρα... Γέννησα με καισαρική (ολική νάρκωση) πριν τις 30 εβδομάδες κοριτσάκι λιγότερο από 1000 γρ. Τρεις δύσκολοι μήνες θερμοκοιτίδα. Σε τέτοιες καταστάσεις το τελευταίο που σκέφτηκα ήταν ο τρόπος που γέννησα , πόσο μάλλον όταν κινδύνεψε η ζωή και των δυο μας. Στην περίπτωσή μου σωτήρια η καισαρική. Δεν μου άφησε απωθημένα αφού ήταν μονόδρομος. Και φυσικά ποτέ δεν αισθάνθηκα διαφορετική μάνα από τις άλλες. Θα ήμουν αγνώμων αν στεκόμουν κολλημένη στον τρόπο που γέννησα και να ακυρώνω έτσι τα έντονα συναισθήματα που έζησα. Ας ξεκολλήσουν κάποιοι... Στην τελική , γέννα η μια γέννα και η άλλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή