14 Φεβρουαρίου 2014

Μαμά, μπαμπάς, ενός έτους

«Ο πρώτος χρόνος με το παιδί αφήνει σημάδια στη σχέση που καθόλου δεν μοιάζει με τα χαριτωμένα λιλιπούτεια ρουχαλάκια του μωρού» έγραφα πριν από περίπου 2 χρόνια. Μέρα που είναι, σκέφτηκα μήπως ενδιαφέρει.

Εκείνος και εκείνη γνωρίστηκαν σε μια συναυλία. Ακούγανε Ramones, Sex Pistols, Clash, Πάτι Σμιθ και τα συναφή. Αμετανόητα. Κανείς τους δεν φαντάστηκε ότι η φωνή του Τόλη Βοσκόπουλου θα ηχούσε κάποτε μελωδική στα αφτιά τους. Συνέβη όμως. Από τότε που μπήκε στη ζωή τους εκείνος ο άλλος, ο μικρός αλλά τόσο μεγάλος, άλλαξαν όχι μόνο τα μουσικά τους ακούσματα, αλλά και η σχέση τους και ολόκληρη η ζωή τους. Τώρα ακούνε φανατικά Τόλη. Σχεδόν κάθε βράδυ. Οποτε δηλαδή το μωρό τους υποφέρει από κολικούς. Διότι ένα απόγευμα που έκλαιγε σπαρακτικά, παρατήρησαν ότι τα δάκρυα σταμάτησαν όταν από την τηλεόραση έκανε ένα πέρασμα με «Αγωνία» ο Βοσκόπουλος. Το ξαναδοκίμασαν την επόμενη μέρα και το πείραμα πέτυχε. Ζήτησαν λοιπόν από φίλους και γνωστούς – η μισή ντροπή δική τους – να τους εφοδιάσουν με τα άπαντα του έλληνα τραγουδιστή και τώρα, σιγοτραγουδούν μαζί «Πριν χαθεί το όνειρό μας». Το περιστατικό δεν ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας. Είναι ένα από τα - καλύτερα ομολογουμένως - σενάρια που μπορούν να σου συμβούν τον πρώτο χρόνο της καινούργιας σου ζωής. Μιας ζωής τόσο διαφορετικής που μόνο με έκρηξη βόμβας θα μπορούσα να παρομοιάσω. Και πώς θα μπορούσε το ωστικό κύμα μιας τέτοιας έκρηξης να μην συμπαρασύρει την προσωπική σας σχέση; Οι εικόνες της απόλυτης οικογενειακής ευτυχίας, εκτός από ελάχιστες στιγμές, ανήκουν κάπου αλλού, σίγουρα όμως όχι σε αυτόν εδώ τον πρώτο χρόνο.

Απενοχοποίηση «Πώς τα πας με τον άντρα σου;» με ρώτησε διστακτικά μια φίλη, όταν η κόρη μου ήταν τεσσάρων μηνών και ο γιος της δύο. «Μια χαρά. Κοντεύουμε να χωρίσουμε» της απάντησα. Είχα διαβεί το κατώφλι της πρώτης hardcore περιόδου και μπορούσα πλέον να καταλάβω ότι το πεδίο μάχης που είχε στηθεί ανάμεσά μας, οφειλόταν ξεκάθαρα στην πιο μικρή μεγάλη μας αγάπη. «Θα περιμένω όμως να χρονίσει το παιδί για να αποφασίσω» συνέχισα, γελώντας, για να διακρίνω στο βλέμμα της μια ανακούφιση. «Αλήθεια; Νόμιζα ότι μόνο σε μας συνέβαινε». Όχι, δεν συμβαίνει μόνο σε σένα. Ούτε πειράζει που το απέραντο άγχος σου εκτοξεύεται με δηλητηριώδη βέλη εναντίον του. Η επιστήμη το λέει ξεκάθαρα. Κάθε μεγάλη – έστω και για το καλό - αλλαγή στη ζωή μας, φέρνει πρωτίστως στρες. Και το στρες φέρνει όλα τα άλλα.

Ασεξουάλ Λίγα τα λόγια σας. Διαφύλαξη προσωπικών δεδομένων, φυσικά. Πλην όμως, μία πληροφορία για τα εν οίκω μπορεί να σώσει κάποιον άλλο. Ορμονικώς βλέποντας τα πράγματα, κάποιες θέλουν, κάποιες όχι. Ψυχολογικώς ουδεμία. Ξέρω ζευγάρια που έκαναν και έξι μήνες να βρεθούν αγκαλιά και επέζησαν. Σε κάθε περίπτωση η ιδέα του σεξ αυτόν τον καιρό μοιάζει με μια καυτή πατάτα που προτιμάς να αποφύγεις – παραδόξως όχι πάντα - είτε γιατί η εκτίμησή σου για την εικόνα σου δεν είναι η καλύτερη, είτε γιατί οι αντοχές σου δεν επιτρέπουν παρεκτροπές από το πρόγραμμα, είτε απλούστατα επειδή προτιμάς να τον δείρεις από το να τον φιλήσεις.

Ανταγωνισμός Του δίνεις παγωμένο γάλα, το κάνει τον γύρο του θανάτου με το καρότσι, το κρατάς ασφυκτικά επάνω σου, το ξεσηκώνει με τα - μετά το βραδινό - παιχνίδια του. Ο «ξερολισμός» φτάνει στο σπίτι μαζί με το νεογέννητο, ενώ στην πραγματικότητα κανείς σας δεν έχει ιδέα από μωρά. Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω αν πίσω από τα μαχαίρια βρίσκεται μια υποβόσκουσα ζήλια για το ποιον αγαπάει περισσότερο το μωρό. Η απάντηση πάντως είναι κανέναν. Με τη μητέρα του είναι ενστικτωδώς πιο δεμένο, με τον πατέρα του ίσως παίζει πιο διασκεδαστικά, σίγουρα όμως δεν μπορεί να αγαπήσει όπως εμείς έχουμε την αγάπη στο μυαλό μας.

Αγάπη. Επαναπροσδιορισμός. Όλα μεταβάλλονται και στη φάση της μετάλλαξης, δεν ξέρεις ποιον, πόσο και πώς. Ούτε και χρειάζεται. Θα την ακούσεις χιλιάδες φορές να διεκδικεί κάτι στο όνομά της. Θα την είχες φανταστεί διαφορετική. Να σε πλημμυρίζει και να αγκαλιάζει τους πάντες και τα πάντα γύρω σου. Λάθος. Η αγάπη τώρα δοκιμάζεται. Ακριβώς επειδή επαναπροσδιορίζεται. Μην βιαστείς να αποφασίσεις. Μπορεί και να τον αγαπάς ακόμη, ύστερα απ’ όλα αυτά. Τα παραπανίσια κιλά και των δυο σας, τους λεκέδες στα ρούχα, τα νεύρα, τα κλάματα, τις φωνές, την κατάθλιψη, τα ξενύχτια, τη μόνιμη ακαταστασία στο σπίτι, την απουσία προσωπικού χρόνου, την ανελευθερία του να μην κάνεις ό,τι θες στον χώρο σου.

Ανηλικίωση. Ημουν το μωρό του και τώρα είναι εκείνη. Ηταν ο Mr «γούτσου-γούτσου» και τώρα είναι εκείνη. Ο παλιμπαιδισμός της σχέσης δεν υπάρχει πια. Στη θέση του βρίσκεται ένα κενό. Ωσπου να βρεθεί η νέα ισορροπία. Μοιάζει σαν να σου ζητάνε να συμπεριφερθείς σαν μεγάλος με μια μπουνιά, απέναντι στον μοναδικό ίσως άνθρωπο που μπορούσες να παριστάνεις την αιωνίως πιτσιρίκα. Όχι μόνο με σοβαροφάνεια, αλλά και με αληθινή ωριμότητα. Σε εμάς πήρε μόλις μία μέρα. Την ημέρα που τη φέραμε σπίτι σε ένα κάθισμα αυτοκινήτου. Ανοιξε για λίγο τα μάτια της να δει ποιοι την παίρνουν και βυθίστηκε ξανά. Τόσο γαλήνια, μικροσκοπική και ανυπεράσπιστη που δεν θα μπορούσες να φανταστείς τα όσα ήταν ικανή να επιφέρει. Σάρωσε μέσα σε μια τόσο δα στιγμή όλα όσα ξέραμε για συναισθήματα. Κι ύστερα, μέρα με τη μέρα, άρχισε να βάζει στη ζωή μας όση παιδικότητα μπορεί να κρύβει μια ενηλικίωση.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό ΒΗΜΑdonna, τον Απρίλιο του 2012.

5 σχόλια:

  1. Ανώνυμος15/2/14 10:37

    Από τα πιο απολαυστικά σου κείμενα! Γέλασα, συγκινήθηκα και ... ανακουφίστηκα. Συμβαίνει και σε άλλους λοιπόν! Παρήγορο!
    φιλιά
    Όλγα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν ξέρω. Εγώ έριξα άδεια για να πιάσω γεμάτα Όλγα... Και ευτυχώς που χάρη στο διαδίκτυο παίρνεις ένα φίντμπακ. Ασε που τώρα που το ξαναδιαβάζω ακόμη την ξεσηκώνει με το βραδινό παιχνίδι (έξαλλη, πάω για ξύλο). Θα σε δούμε φέτος στις ΨΓ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος15/2/14 19:52

      Εννοείται! Εκεί θα είμαι! (θα ψάχνω στις γωνίες ;) )

      Διαγραφή
  3. Συμφωνώ με την Όλγα! Απόλαυσα κάθε πρόταση χαμογελαστή! Πριν καιρό θα κουνούσα και το κεφάλι.. οπότε αφού έμεινε το χαμόγελο καλά πάμε, ε;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε, ναι, το χαμόγελο είναι μεγάλη ένδειξη. Σοφίας, ωριμότητας και καλής διάθεσης. Και αυτά με τη σειρά τους χαρακτηριστικά μιας σοφής κουκουβάγιας. Τώρα, αν σου ρχεται και κανένα σιχτίρ που και που, στο πρόγραμμα είναι! Φιλιά.

      Διαγραφή