17 Ιανουαρίου 2014

Η ιστορία της Αντωνίας: Ρήξη αμνιακού σάκου στις 20 εβδομάδες

Όταν το πρώτο μου κοριτσάκι ήταν 15 μηνών, αποφάσισα να κάνω ένα δεύτερο παιδί. Τον επόμενο μήνα ήμουν έγκυος. Σεπτέμβρης του 2012. Δούλευα 4ωρη (υποτίθεται) σε ένα κατάστημα με ρούχα, αλλά σχεδόν πάντα καθόμουν 8 ώρες, χωρίς να πληρώνομαι παραπάνω. Χρειαζόμουν τη δουλειά όμως. Έτρεχα να προλάβω τα πάντα: τη δουλειά, το σπίτι, το κοριτσάκι μου που επειδή δεν είχα πού να το αφήσω, κάθε φορά που δούλευα παραπάνω, υποχρεωνόμουν στους συγγενείς να μου την κρατήσουν. Καβγάδες κάθε μέρα στο σπίτι γιατί άργησα πάλι και στη δουλειά άγχος-άγχος-άγχος. Μα κανείς δεν με καταλαβαίνει;

Κάπως έτσι φτάσαμε στις 21 Δεκέμβρη, 20 εβδομάδων, ώρα 21:30. Έχω γυρίσει από τη δουλειά, την άλλη μέρα έχω ρεπό. Είχα πολύ καλή διάθεση, θα έκανα μπάνιο και θα έτρωγα την ωραιότατη πάστα που είχαμε πάρει σκεφτόμουν. Μόλις βγαίνω από το μπάνιο νιώθω νερά να τρέχουν. Τρελάθηκα. Φωνάζω τον άντρα μου. «Να πάρουμε τον γιατρό» μου λέει. Έκλαιγα και έλεγα ότι δεν θέλω να πάω στο νοσοκομείο. Με τα πολλά αποφασίζω να πάω. Ρήξη αμνιακού σάκου. Ο γιατρός μας είπε πως έπρεπε να μου πάρει  το μωρό. Ήμουν ανένδοτη. Το κοριτσάκι μου δεν θα μου το πάρει κανείς, φώναζα. Ευτυχώς έτσι κι έγινε. Έμεινα  2,5 μήνες στο νοσοκομείο. Η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου: ένα παιδάκι στο σπίτι χωρίς τη μαμά του και ένα άλλο στην κοιλιά μου να παλεύει κάθε μέρα για τη ζωή του. 

Έχω φτάσει 30 εβδομάδων με ελάχιστα νερά - δεν το περίμενε κανείς από τους γιατρούς ότι η εγκυμοσύνη μου θα συνεχιζόταν. Με πάνε για υπέρηχo, «τα νερά ανύπαρκτα» λένε, «θα πρέπει να γίνει τοκετός». Ο Γολγοθάς μου τώρα ξεκινάει. Η Στρουμφίτα μου γεννήθηκε 1500 γρ. και διασωληνώθηκε αμέσως. Τη δεύτερη μέρα που με άφησαν να τη δω, ήθελα να πεθάνω. Ένα μωρό τόσο δα, ακούνητο με πολλά μηχανήματα να χτυπάνε συνέχεια. Ήρθε η ώρα να ενημερωθώ για την κατάσταση του μωρού μου, έπεσα στην πιο άσπλαχνη γυναίκα γιατρό. «Το παιδί δεν θα τα καταφέρει» μου είπε με το που με είδε. Έτρεχα στον διάδρομο, ήθελα να φύγω. Τι σου έκανα ΜΩΡΟ ΜΟΥ; Τι φταίει αυτό το μικρό πλασματάκι, Θεέ μου; φώναζα. Ο άντρας μου έτρεχε κι αυτός να με προλάβει. Μια εβδομάδα έκλαιγα. Δεν κοιμόμουν σχεδόν καθόλου, ώσπου είπα «τέλος, το παιδί μου θα τα καταφέρει». Οπλίστηκα με κουράγιο, πήγαινα κάθε μέρα στο κοριτσάκι μου και της έλεγα ότι η αδελφούλα της την κοιτάζει από το τζάμι, ότι την περιμένει στο σπίτι να παίξουν, ότι το καλοκαίρι θα κάνουμε διακοπές, ότι θα μεγαλώσει γρήγορα και θα φύγουμε από εκεί, θα πηγαίνουμε βόλτες και πολλά άλλα. 

Έτσι πέρασε 1,5 μήνας, χωρίς να την έχουμε πάρει καθόλου αγκαλιά, γιατί είχε μεγάλες ανάγκες οξυγόνου. Ένα  πρωί που πάω στο επισκεπτήριο, με περίμενε η μεγαλύτερη έκπληξη. Θα την έπαιρνα αγκαλιά επιτέλους! Το οξυγόνο επέμενε όμως. Έτσι, αφού είχαν περάσει 2,5 μήνες, μας ενημέρωσαν ότι  θα πάρουμε το στρουμφάκι μας με οξυγόνο στο σπίτι. 

24 Μαΐου 2013: η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Μετά από τόση στενοχώρια, το παιδάκι μας θα ήταν μαζί μας. Δεν ήξερα τι με περίμενε. Νύχτα-μέρα ήμουν ξύπνια. Το οξύμετρο χτυπούσε συνέχεια. Κάθε 2 ώρες έπρεπε να την ταΐζω, αφού έπινε με το ζόρι 30 ml. Κάθε 2 ώρες έπρεπε να βγάζω γάλα με το θήλαστρο. Το μεγάλο μου κοριτσάκι το είχα παραμελήσει εντελώς. Αισθανόμουν ενοχές. Δεν είχα υπομονή για τίποτε πλέον. Άκουγα το τηλέφωνο να χτυπάει και με έπιανε ταχυκαρδία. Μάλλον περνάω κατάθλιψη, κανείς όμως δεν με καταλαβαίνει, κρίνουν τη συμπεριφορά μου άσχημα. Σήμερα, 6 μήνες αφότου πήραμε την μπέμπα μας στο σπίτι, έχω απομακρυνθεί από όλους. Μπορεί να είναι λάθος. Προσπαθώ να επαναφέρω το μέσα μου. Τουλάχιστον είμαι ευτυχισμένη που έχω τα παιδάκια μου. Θέλω να πιστεύω πως όλα θα φτιάξουν σύντομα. Ευχαριστώ πολύ για το βήμα που μου δώσατε.

Αντωνία  

1 σχόλιο:

  1. Ανώνυμος25/4/14 09:53

    Μετα απο 9 μηνες στην ΜΕΝΝ εμεις πήραμε την μικκρη στο σπιτι με οξυγονο και ρινογαστρικο...Σε καταλαβαινω απόλυτα.. 5 μηνες μετα βγαλαμε το οξυγόνο και καταφερα να απαγκιστρωθω απο το οξυμετρο...Θα συνελθεις οπως συνερχομαι κι εγω που ακομα ολα ειναι τοσο πρόσφατα...Κι εγω καθε μερα πια αισθανομαι ευγνωμοσύνη για τις 2 κορες μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή