16 Μαΐου 2013

Την αγκαλιά σας παρακαλώ!

Ακου να δεις τώρα. Χτες (15 Μαΐου) ήταν - λέει - η Ημέρα του Kangaroo Care.(http://preemies.about.com/od/glossary/g/kangaroocare.htm). Τον τοίχο μου κατέκλυσαν φωτογραφίες μικροσκοπικών μωρών, από εκείνα που ακόμη δεν τα λες χαριτωμένα, πεσμένων στο γυμνό στήθος της μητέρας ή του πατέρα τους, με πλήρη εξάρτυση: καλώδια, αναπνευστήρες, σκουφιά κ.λπ. Από κάτω η λεζάντα ανακοίνωνε περιχαρής την ηλικία του μωρού και τις εβδομάδες κύησης της γέννησής του. Πλάσματα που γεννήθηκαν π.χ. στις 24 εβδομάδες μετά από άλλες 4-5 στη ζωή (της θερμοκοιτίδας) ξάπλωναν κοιμισμένα επάνω στους γονείς τους στη μονάδα νοσηλείας. Όλοι ευτυχείς. Εγώ, σοκαρισμένη. Στην αρχή, διότι τρόμαξα και μόνο στην ιδέα να πάρω επάνω μου ένα τόσο εύθραυστο πλάσμα. Στη συνέχεια, διότι δεν γνώριζα ούτε την ύπαρξη της ημέρας, ούτε την ύπαρξη της θεραπευτικής - όπως ισχυρίζονται οι μελέτες – αγκαλιάς. Ξέρετε τι μπορεί να προσφέρει μια αγκαλιά σε έναν τόσο δα άνθρωπο; Μπορεί να μειώσει χρονικά την αίσθηση του πόνου. Να βελτιώσει τον ρυθμό της αναπνοής και την ποιότητα του ύπνου. Να οδηγήσει σε ταχύτερη και πιο ολοκληρωμένη ανάπτυξη. Τι προσφέρει σε έναν μεγαλύτερο, που τυχαίνει εκείνες τις ημέρες να αισθάνεται τόσος δα; Να μειώσει το στρες και να αυξήσει το γάλα. Η αγκαλιά είναι το πιο ισχυρό αντίδοτο στο τραυματικό στρες που βιώνουν οι γονείς των οποίων το παιδί νοσηλεύεται στη μονάδα. Η αγκαλιά είναι το πιο ισχυρό αντίδοτο στο τραυματικό στρες εφ όρου ζωής. Αλλά αυτό το ξέρετε.



Ύστερα ζήλεψα. Η δική μου πρώτη αγκαλιά δεν περιελάμβανε γυμνά σώματα, αλλά αποστειρωμένα πανιά, δεν συνέβη στην εντατική, αλλά αφού η κόρη μου είχε αποσωληνωθεί και ήταν σχεδόν έτοιμη να έρθει σπίτι και δεν την ενθάρρυνε κανένας γιατρός και καμία μαία, ώστε να νιώσω ότι θα ήταν ασφαλής, αλλά η γραμματέας της μονάδας – σ’ ευχαριστώ για πάντα Ελένη – η οποία μας συμπάθησε τόσες μέρες που μπαινοβγαίναμε στην εντατική. Την πρώτη μας αγκαλιά δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Έτσι πρέπει να μοιάζει η ευτυχία. Η δική μου παρ’ όλ’ αυτά περιείχε και λίγα τσιμπήματα άγχους μήπως την κρατάω λάθος και μήπως την πονέσω, τραβώντας αδέξια κάποιο καλώδιο σε άμεση σύνδεση με τις εύθραυστες φλέβες της. Όλα πήγαν καλά. Όμως μετά τη χθεσινή ημέρα αναρωτιέμαι αν θα μπορούσαν να είχαν πάει καλύτερα. Αν είχα τη δυνατότητα να την αγκαλιάζω καθημερινά για λίγα λεπτά, μήπως θα της απάλυνα τους πόνους; Μήπως θα βοηθούσα την καρδιά της να προσαρμοστεί γρηγορότερα στη νέα της πραγματικότητα; Μήπως θα της φώτιζα τον δρόμο της ίασης που το σώμα της αναζητούσε; Μήπως θα γινόταν γρηγορότερα καλά, αν με ένιωθε δίπλα της;

Προφανώς οι γιατροί ακολουθούν κάποιους κανόνες και καλά κάνουν. Και πολύ με ευχαριστεί που στο συγκεκριμένο μαιευτήριο οι κανόνες υγιεινής ήταν αυστηρότατοι. Ακόμη περισσότερο που ο γιατρός μας, φρόντισε να μην παραταθεί η νοσηλεία της Γιόννας άσκοπα, για να μην μπλέξει με τις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις. Στην επιστήμη είμαι ευγνώμων για τη ζωή της. Όμως ως σκεπτόμενος άνθρωπος δεν μπορώ να πάψω να αναρωτιέμαι. Γιατί στο εξωτερικό ξέρουν όλοι την αγκαλιά του Καγκουρό και την εφαρμόζουν εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια; Γιατί στην Ελλάδα δεν γίνεται καμία ενημέρωση για την προωρότητα και τους κινδύνους της, ενώ οι εξωσωματικές δίνουν και παίρνουν; (Οι δίδυμες και τρίδυμες κυήσεις που μπορεί να προκύψουν από μια εξωσωματική έχουν περισσότερες πιθανότητες να καταλήξουν σε πρόωρο τοκετό). Γιατί δεν υποστηρίζονται ψυχολογικά οι γονείς που περνάνε μια τέτοια δοκιμασία; Γιατί δεν υπάρχει κανένας επίσημος φορέας, με δυνατή φωνή και κύρος, ικανός να στηρίξει οικογένειες, νοσοκομεία, ειδικούς, έρευνα και ιδρύματα; Γιατί κανείς δεν βλέπει πέρα από το μη αυτονόητο happy end μιας γέννησης; Γιατί; Αφού κανείς δεν αμφισβητεί όσα παίρνει και δίνει μέσα σε μια ζεστή αγκαλιά.


Περισσότερες πληροφορίες:



15 σχόλια:

  1. Ανώνυμος16/5/13 18:24

    Όταν με ρώτησαν στην Εντατική αν είχα κάποιο παράπονο, είπα πως θα ήθελα και θα είχα ανάγκη μια κάποια υποστήριξη από ψυχολόγους και η απάντηση που πήρα ήταν πως οι ψυχολόγοι κοστίζουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ πάλι ζήτησα μια ψυχολόγο της οποίας την κάρτα είχαν στη γραμματεία. Κι όταν την πήρα, με ρώτησε τι μου συμβαίνει. Της είπα: Είναι το παιδί μου στην εντατική. Με ξαναρώτησε: Και λοιπόν; Δεν πάει καλά; Οπως καταλαβαίνεις η σχέση μας δεν είχε συνέχεια.

      Διαγραφή
  2. Όλγα Χατζηχρίστου17/5/13 13:24

    συμφωνώ σε όλα ... είναι πιθανότατα - και αυτό - ένδειξη πολιτισμού, το πώς δηλαδή αντιμετωπίζουμε τέτοιες καταστάσεις όπου εμπλέκεται συναίσθημα και η ύπαρξή του μπορεί να κάνει τη διαφορά και τι άποψη έχουμε για την αναγκαιότητα της ψυχολογικής υποστήριξης.
    Το μόνο σημείο που δυσκολεύτηκα να κατανοήσω, είναι γιατί αναφέρεις τη συχνότητα των εξωσωματικών, που είναι πλέον πολύ συχνό φαινόμενο/λύση/θαύμα/σωτηρία, και μάλιστα με τέτοιο τρόπο "δίνουν και παίρνουν" ... (???) σαν να είναι κάτι αρνητικό;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εχεις δίκιο ότι μπορεί να υποβόσκει ένα αρνητικό ύφος που ωστόσο δεν ήταν εσκεμμένο. Συμφωνώ ότι είναι θαύμα και σωτηρία η εξωσωματική. Απλώς έχω καταλάβει (φυσικά δεν έχω κάνει ρεπορτάζ για να έχω αποδείξεις) ότι υπάρχει μια σχέση μεταξύ γιατρών υποβοηθούμενης και μονάδων εντατικής νοσηλείας νεογνών, ακριβώς επειδή οι δίδυμες και τρίδυμες κυήσεις που ενδέχεται να προκύψουν έχουν πιο πολλές πιθανότητες να καταλήξουν σε πρόωρο τοκετό. Και αφού λοιπόν τα ποσοστά των εξωσωματικών έχουν αυξηθεί (και καλά έχουν κάνει) θα έπρεπε να έχει αυξηθεί και η μέριμνα για τη μετά την υγεία των παιδιών αυτών. Το 'δίνουν και παίρνουν' λοιπόν πήγαινε σ' αυτούς που έχουν γνώση των αναγκών που προκύπτουν από τις εξωσωματικές και όχι σε αυτούς που κάνουν χρήση. Ισως να αλλάξω την έκφραση. Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλγα Χατζηχρίστου17/5/13 15:25

      ... κι εγώ ευχαριστώ για τη διευκρίνιση!!! Έτσι που το εξηγείς, συμφωνώ κι εγώ. Θα έπρεπε να υπάρχει μέριμνα για το "μετά", έστω και αν ισχύει το "σε περίπτωση που ...". Έστω δλδ και για τις λίγες περιπτώσεις (αν είναι λίγες) που ενδεχομένως να χρήζουν ειδικής μεταχείρισης και φροντίδας.

      Διαγραφή
  4. Μάρβι17/5/13 15:01

    Τώρα που ανακάλυψα το blog σου, το επισκέπτομαι καθημερινά και πραγματικά βλέπω πόσες φορές σκέφτηκα και πέρασα και εγώ τα ίδια πράγματα. Την πρώτη φορά που πήρα αγκαλιά την κόρη μου μετά από ένα μήνα και ενώ ήταν πια στο πυρεξάκι για να πάρει βάρος, ήταν όταν απείλησα ότι δεν βγαίνω από το θάλαμο αν δεν την πάρω αγκαλιά. Σήμερα είναι 7 χρονών και αισθάνομαι ότι όσες αγκαλιές και να την πάρω, δεν θα καλυψω ποτέ το κενό όλων αυτών των ημερών που έμεινα μακρυά της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μπράβο σου που μπόρεσες να το διεκδικήσεις. Σε παραδέχομαι. Να τη χαίρεσαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλησπέρα και καλώς σε βρήκα.
    Πολύ ενδιαφέρον άρθρο και χωρά μεγάλη συζήτηση, την οποία δεν ξέρω αν μπορούμε να την κάνουμε εδώ, μέσω σχολίων. Είχα γράψει κάτι παρόμοιο παλιότερα. Παρόλα αυτά θα κάνω μια προσπάθεια. Ο κανόνας που αναφέρεις δεν ισχύει μόνο για το συγκεκριμένο νοσοκομείο, αλλά για όλα τα νοσοκομεία της χώρας. Ιδιωτικά και μη. Έλλειψη προσωπικού (και όχι μόνο...), θα μπορούσε να είναι η απάντηση. Φαντάσου έναν θάλαμο εντατικής με 20 μωρά μέσα, 1-2 νοσηλεύτριες και τις μαμάδες παρέα. Αυτή είναι πάνω κάτω η εικόνα, την στιγμή, που σε πολύ κοντινές ευρωπαϊκές χώρες αντιστοιχούν 4 μωρά ανά θάλαμο εντατικής και 1-2 νοσηλεύτριες επί 24ώρου βάσης εντός(σε δημόσια νοσοκομεία). Όσον αφορά τους αυστηρούς κανόνες υγιεινής, επέτρεψε μου να αμφιβάλλω αρκετά. Τα πιο επικίνδυνα μικρόβια είναι τα ενδονοσοκομειακά, τα οποία εμφανίζονται με τη μορφή επιδημίας. Πες μου τώρα σε ποια από τις 2 περιπτώσεις κινδυνεύουν περισσότερα μωρά. Τα δικά μας που είναι όλα μαζί σε ένα θάλαμο ή η δεύτερη περίπτωση?
    Από την άλλη ποια λογική μάνα με παιδί στην εντατική δεν θα τηρήσει με ευλάβεια όλους τους κανόνες υγιεινής???
    Δυστυχώς δεν γνωρίζω ποιος νόμος είναι αυτός που δίνει το δικαίωμα σε οποιοδήποτε νοσοκομείο να αφαιρεί το δικαίωμα του γονιού να αγκαλιάζει το παιδί του (όποια κι αν είναι η κατάσταση του). Ειλικρινά δεν ξέρω αν είναι καν νόμιμος αυτού του είδους ο κανόνας. Όμως ποιος γονιός που έχει το παιδί του διασωληνωμένο θα μπει στην διαδικασία να το ψάξει?
    Αναρωτιέμαι ειλικρινά γιατί νιώθεις ευγνώμων για την γραμματέα της μονάδας? Επειδή επέτρεψε το αυτονόητο? Θέλω να πιστεύω ότι τα πράγματα οδεύουν προς την βελτίωση απαρχαιομένων μεθόδων (σ΄αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι οι γονείς είναι πιο ψιλιασμένοι πλέον)και αισιοδοξώ ότι μακροπρόθεσμα θα αλλάξουν αρκετά πράγματα.
    Από την άλλη πιθανόν στο εξωτερικό να μη γνωρίζουν. Πιθανόν εμείς να γνωρίζουμε καλύτερα τελικά....
    Ζητώ συγνώμη για το μεγάλο μου σχόλιο (μη με παρεξηγήσεις)όλα όσα έγραψα τα έγραψα με την πείρα μιας μαμάς που έβγαλε πολλά χειρουργεία, πάνω στο κρεβάτι της εντατικής αγκαλιά με το παιδί της. Πάνω και όχι πίσω από το τζάμι σε επισκεπτήριο των 30 λεπτών!!!
    Σου εύχομαι καλή συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καταρχάς συγχαρητήρια που ξεπέρασες μια τόσο δύσκολη κατάσταση, αλλά επίτρεψέ μου τα πιο πολλά να τα δώσω στον γιο σου. Είναι ένας ήρωας! Να τον χαιρεσαι πάντα!
      Κατά δεύτερον είμαι σίγουρη ότι αυτοί που αναφέρεις είναι οι λόγοι. Οσον αφορά τις ενδονοσοκομειακές, το ίδιο λέω και γω. Οτι είμαι ακόμη πιο ευχαριστημένη με τον παιδίατρο που φρόντισε να μην παραταθεί η διαμονή της. Η γραμματέας όμως, όχι, δεν ήταν αυτονόητο να προτείνει κάτι τέτοιο. Δεν είναι η δουλειά της. Και μπορεί να έβρισκε και τον μπελά της. Οπότε γι' αυτό της είμαι ευγνώμων.
      Τέλος, μετά από αυτή μου την ανάρτηση έμαθα ότι δεν ισχύει το ίδιο σε όλα τα νοσοκομεία. Στο Αττικό εφαρμόζουν το Καγκουρό και μάλιστα μια γνωστή μου πριν από 2 χρόνια είχε αυτή την εμπειρία.
      Καλήη συνέχεια και σε σένα.

      Διαγραφή
  7. Είμαι και εγώ μια μαμά, ενός ήρωα όπως λες παραπάνω. Ενός ήρωα που πολλές φορές στάθηκε πιο δυνατός από εμένα και τον μπαμπά του.
    Είναι κρίμα που εδώ στην Ελλάδα, το προσωπικό αυτών των μονάδων δεν μας δίνει τις ευκαιρίες που δίνουν έξω.
    Εγώ ήμουν τυχερή γιατί ενημερώθηκα από το διαδίκτυο, και έτσι είτε τους άρεσε ή όχι, από τις πρώτες μέρες ενημερώθηκα για το πόσο ευεργητικές είναι οι αγκαλιές αυτές και έτσι κρατούσα τον μικρό μου γυμνό επάνω μου. Καλά δεν χρειάζεται να μιλήσω για στραβοκοιτάγματα και διακριτικότητα. Αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου. Δυσκολεύτηκα πολύ να δεθώ με το παιδί μου, λόγω του ότι γέννησα ξαφνικά, πριν μπω στον 7ο και λόγω του ότι το αγκάλιασα μέρες μετά την γέννηση. Με βοήθησε πάρα πολύ η αγκαλιά καγκουρό!
    Την συνέχισα και όταν τον πήρα σπίτι και είναι στιγμές που την αναπολώ. Ευτυχισμένες στιγμές, ακόμα και μέσα στην ΜΕΝΝ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο όμορφα ακούγεται αυτό το «Ευτυχισμένες στιγμές, ακόμα και μέσα στη ΜΕΝΝ»! Μπράβο σου και μπράβο του!

      Διαγραφή
  8. Ανώνυμος17/10/13 23:51

    Όση ώρα διαβάζω κλαίω και πάνε σχεδόν 9 χρόνια από τότε που γέννησα τις κόρες μου την 28ή εβδομάδα της κύησης!!!... Μόλις θα μπορέσω θα σας γράψω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ο γιος μου γεννηθηκε στις 21 Αυγουστου με καισαρικη αφου συμπληρωσε και την 39 εβδομαδα κυησης.Ποσο θυμωνω με τον εαυτο μου οσο διαβαζω τις εμπειριες και τα σχολια σας.....Θεωρουσα την δικη μου εμπειρια επωδυνη και δυσκολη!!Τωρα αρχιζω να καταλαβαινω τι σημαινει Πονος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν πρεπει να θυμωνεις με τον εαυτο σου. Παντα ετσι γινεται στη ζωη: ποναμε εως οτου δουμε τα χειροτερα. Αυτος ειναι κι ενας λογος που νομιζω οτι το μοιρασμα βοηθαει. Ολα αυτα ομως δεν σημαινουν οτι δεν πονεσες πραγματικα. Να ειστε παντα καλα κ να τον χαιρεσαι!

      Διαγραφή