Την αγκαλιά σας παρακαλώ!

Ακου να δεις τώρα. Χτες (15 Μαΐου) ήταν - λέει - η Ημέρα του Kangaroo Care.(http://preemies.about.com/od/glossary/g/kangaroocare.htm). Τον τοίχο μου κατέκλυσαν φωτογραφίες μικροσκοπικών μωρών, από εκείνα που ακόμη δεν τα λες χαριτωμένα, πεσμένων στο γυμνό στήθος της μητέρας ή του πατέρα τους, με πλήρη εξάρτυση: καλώδια, αναπνευστήρες, σκουφιά κ.λπ. Από κάτω η λεζάντα ανακοίνωνε περιχαρής την ηλικία του μωρού και τις εβδομάδες κύησης της γέννησής του. Πλάσματα που γεννήθηκαν π.χ. στις 24 εβδομάδες μετά από άλλες 4-5 στη ζωή (της θερμοκοιτίδας) ξάπλωναν κοιμισμένα επάνω στους γονείς τους στη μονάδα νοσηλείας. Όλοι ευτυχείς. Εγώ, σοκαρισμένη. Στην αρχή, διότι τρόμαξα και μόνο στην ιδέα να πάρω επάνω μου ένα τόσο εύθραυστο πλάσμα. Στη συνέχεια, διότι δεν γνώριζα ούτε την ύπαρξη της ημέρας, ούτε την ύπαρξη της θεραπευτικής - όπως ισχυρίζονται οι μελέτες – αγκαλιάς. Ξέρετε τι μπορεί να προσφέρει μια αγκαλιά σε έναν τόσο δα άνθρωπο; Μπορεί να μειώσει χρονικά την αίσθηση του πόνου. Να βελτιώσει τον ρυθμό της αναπνοής και την ποιότητα του ύπνου. Να οδηγήσει σε ταχύτερη και πιο ολοκληρωμένη ανάπτυξη. Τι προσφέρει σε έναν μεγαλύτερο, που τυχαίνει εκείνες τις ημέρες να αισθάνεται τόσος δα; Να μειώσει το στρες και να αυξήσει το γάλα. Η αγκαλιά είναι το πιο ισχυρό αντίδοτο στο τραυματικό στρες που βιώνουν οι γονείς των οποίων το παιδί νοσηλεύεται στη μονάδα. Η αγκαλιά είναι το πιο ισχυρό αντίδοτο στο τραυματικό στρες εφ όρου ζωής. Αλλά αυτό το ξέρετε.

Ύστερα ζήλεψα. Η δική μου πρώτη αγκαλιά δεν περιελάμβανε γυμνά σώματα, αλλά αποστειρωμένα πανιά, δεν συνέβη στην εντατική, αλλά αφού η κόρη μου είχε αποσωληνωθεί και ήταν σχεδόν έτοιμη να έρθει σπίτι και δεν την ενθάρρυνε κανένας γιατρός και καμία μαία, ώστε να νιώσω ότι θα ήταν ασφαλής, αλλά η γραμματέας της μονάδας – σ’ ευχαριστώ για πάντα Ελένη – η οποία μας συμπάθησε τόσες μέρες που μπαινοβγαίναμε στην εντατική. Την πρώτη μας αγκαλιά δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Έτσι πρέπει να μοιάζει η ευτυχία. Η δική μου παρ’ όλ’ αυτά περιείχε και λίγα τσιμπήματα άγχους μήπως την κρατάω λάθος και μήπως την πονέσω, τραβώντας αδέξια κάποιο καλώδιο σε άμεση σύνδεση με τις εύθραυστες φλέβες της. Όλα πήγαν καλά. Όμως μετά τη χθεσινή ημέρα αναρωτιέμαι αν θα μπορούσαν να είχαν πάει καλύτερα. Αν είχα τη δυνατότητα να την αγκαλιάζω καθημερινά για λίγα λεπτά, μήπως θα της απάλυνα τους πόνους; Μήπως θα βοηθούσα την καρδιά της να προσαρμοστεί γρηγορότερα στη νέα της πραγματικότητα; Μήπως θα της φώτιζα τον δρόμο της ίασης που το σώμα της αναζητούσε; Μήπως θα γινόταν γρηγορότερα καλά, αν με ένιωθε δίπλα της;

Προφανώς οι γιατροί ακολουθούν κάποιους κανόνες και καλά κάνουν. Και πολύ με ευχαριστεί που στο συγκεκριμένο μαιευτήριο οι κανόνες υγιεινής ήταν αυστηρότατοι. Ακόμη περισσότερο που ο γιατρός μας, φρόντισε να μην παραταθεί η νοσηλεία της Γιόννας άσκοπα, για να μην μπλέξει με τις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις. Στην επιστήμη είμαι ευγνώμων για τη ζωή της. Όμως ως σκεπτόμενος άνθρωπος δεν μπορώ να πάψω να αναρωτιέμαι. Γιατί στο εξωτερικό ξέρουν όλοι την αγκαλιά του Καγκουρό και την εφαρμόζουν εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια; Γιατί στην Ελλάδα δεν γίνεται καμία ενημέρωση για την προωρότητα και τους κινδύνους της, ενώ οι εξωσωματικές δίνουν και παίρνουν; (Οι δίδυμες και τρίδυμες κυήσεις που μπορεί να προκύψουν από μια εξωσωματική έχουν περισσότερες πιθανότητες να καταλήξουν σε πρόωρο τοκετό). Γιατί δεν υποστηρίζονται ψυχολογικά οι γονείς που περνάνε μια τέτοια δοκιμασία; Γιατί δεν υπάρχει κανένας επίσημος φορέας, με δυνατή φωνή και κύρος, ικανός να στηρίξει οικογένειες, νοσοκομεία, ειδικούς, έρευνα και ιδρύματα; Γιατί κανείς δεν βλέπει πέρα από το μη αυτονόητο happy end μιας γέννησης; Γιατί; Αφού κανείς δεν αμφισβητεί όσα παίρνει και δίνει μέσα σε μια ζεστή αγκαλιά.

Περισσότερες πληροφορίες:

http://www.dailymail.co.uk/news/article-561729/Kangaroo-mother-care--mothers-help-premature-babies-health-simple-cuddle.html

http://www.theage.com.au/articles/2002/07/01/1023864709851.html).