«Α, δεν ξέρω, αλλά εγώ αν κάποτε γίνω μαμά, δεν πρόκειται να αλλάξω την ώρα του μπάνιου μου. Θα πηγαίνουμε στη θάλασσα μεσημεράκι» λέει με σιγουριά η συνάδελφος, όταν της ανακοινώνω ότι το καλοκαίρι κάνω τις βουτιές μου νωρίς το πρωί και αργά το απόγευμα. «Μας τα ’παν κι άλλοι» σκέφτομαι, αλλά δεν θέλω να της απαντήσω με το κλισέ των κλισέ. Τώρα που λούστηκα όσα μαμαδίστικα κορόιδευα – και συνεχίζω να γίνομαι γραφική στα μάτια μου, λέγοντας και πράττοντας αυτά που κάποτε αρνήθηκα – θέλω τουλάχιστον μία μάχη να την κερδίσω: να μην πω ποτέ «όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις».
Και ελπίζω να το πετύχω, διότι τελικά η μητρότητα σε φέρνει αντιμέτωπη όχι μόνο με τα δικά σου όρια, αλλά και με αυτά της δικής σου μαμάς και όλων των μαμάδων της διπλανής και παραδιπλανής πόρτας που βρέθηκαν κάποτε εκεί που είσαι τώρα, με αποτέλεσμα αυτό το γενικευμένο πρότυπο μαμάς να έχει χαραχτεί τόσο στη μνήμη σου, ώστε να ανασύρεις ατυχείς στιγμές του κάθε τρεις και λίγο.
«Τη στιγμή που ξεστόμισα στην παραλία ‘Δημήτρη, έλα να φας το αβγό σου ΤΩΡΑ’ κατάλαβα ότι έχω χάσει εντελώς την μπάλα» μου εξομολογήθηκε μια φίλη, μητέρα ενός τρίχρονου αγοριού. Αν την άκουγα πριν από δύο χρόνια, θα την κορόιδευα. Τώρα, απλώς γελάω με συγκατάβαση. Εγώ που δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί είναι τόσο σημαντικά τα απολύτως αυτονόητα κατορθώματα των παιδιών, να ’μαι τώρα μπλεγμένη σε ατελείωτες συζητήσεις για το πόσο - και τι – τρώει, αν κοιμάται σερί, πότε περπάτησε και αν λέει κουβέντες.
Και αυτά δεν είναι τα χειρότερα. Είμαι από εκείνες που αφήνουν το παιδί τους να πηγαίνει στον κόσμο και να παίρνει τα παιχνίδια των άλλων παιδιών, γιατί θέλω να γίνει κοινωνική και να μάθει να διεκδικεί. Κατανοώ τη γειτόνισσα που ούρλιαζε πέρσι στον γιο της, τη στιγμή που η κόρη μου αρνείται πεισματικά να της φορέσω πάνα και, ναι, της έχω ρίξει και μία στον ποπό, ξέροντας μάλιστα ότι δεν πρόκειται να την παραδειγματίσει ή να την ωφελήσει σε κάτι, αλλά πρόκειται απλώς να εκτονώσει τα δικά μου νεύρα.
Μπορώ επίσης να διακτινιστώ νοητά στο μέλλον και να καταλάβω τη μητέρα που καμαρώνει σαν γύφτικο σκερπάνι για την πρώτη μέρα του παιδιού της στο σχολείο. Μπορώ να με φανταστώ να φωνάζω: «Ντύσου καλά, θα κρυώσεις», «Πάρε με τηλέφωνο, όταν φτάσετε», «Μην ανεβείς στη μηχανή» και να μελαγχολώ που δεν μου μίλησε όταν μπήκε σπίτι, γιατί είχε τα νεύρα της.
Υ.Γ. για την κόρη μου
Ξέρω, είμαι ήδη μια φρικτή καρικατούρα μάνας. Αλλά έχω αρκετές δικαιολογίες και θα σου τις πω. Από τη στιγμή που γεννήθηκες, το γάλα απέκτησε τεράστια σημασία – στη συνέχεια καθετί που έβαζες στο στόμα. Οι πάνες σου έγιναν σχεδόν φετίχ. Τα καλοκαίρια ήθελα να σε προστατεύσω από τον απειλητικό ήλιο και τους χειμώνες να είσαι ζεστή. Ηθελα να νιώθεις ασφάλεια επειδή οι ανάγκες σου ικανοποιούνται μόλις τις αισθανθείς. Ηθελα να έχεις γύρω σου κι άλλα παιδιά για να περνάς πιο ευχάριστα, αλλά να έχω δίπλα μου και ’γω άλλους γονείς και για να είμαι πιο σχετική και πιο ευχάριστη μαζί σου. Ηθελα να μην εγκαταλείψω τα ενδιαφέροντα που είχα προτού έρθεις, για να μην με χάσω και να μη χάσεις. Ομως από τη στιγμή που ήρθες στη ζωή μου άλλαξα πολύ. Δεν το είχα ξανακάνει και μερικές φορές μου έσπαγαν τα νεύρα και ξέσπαγα. Αν ακούγομαι σαν τη μάνα μου και σαν όλες τις μαμάδες είναι επειδή εν μέρει το θέλω. Επειδή όλα αυτά που εκείνες έκαναν είχαν τελικά το αποτέλεσμα να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και να ξεπεράσουν σε κατορθώματα και προσδόκιμο ζωής τις παλιότερες γενιές. Οι χειρισμοί τους καταγράφηκαν - φαίνεται -στη συλλογική μνήμη ως επιτυχείς στο σύνολό τους. Τους ατυχείς όσο αυστηρά κι αν τους έκρινα πριν, δεν μπορώ πλέον. Ισως πέρασα σε άλλη πίστα, αυτή που κάποτε θα επιφέρει χάσμα ανάμεσά μας, αλλά που τώρα μας κρατάει ενωμένες. Στις μεγάλες κουβέντες κρατάω πια μεγάλη ομπρέλα. Και αποφεύγω να κοροϊδεύω τις άλλες μαμάδες. Οι επιλογές μου στην κρίση σου.
Το κείμενο αποτελεί μέρος του άρθρου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΒΗΜΑDONNA, τεύχος Οκτωβρίου 2012, του Βήματος της Κυριακής, με τίτλο: «Κλισέ μην πεις ποτέ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου