5 Μαΐου 2013

Πάσχα με τον ιό του Θεού

Μεγάλο Σάββατο απόγευμα, καθισμένη στην πολυθρόνα του δωματίου της μετράω τις ανάσες της. Το σώμα της καίει και ο πυρετός έχει φτάσει 39. Εχω μόλις κλείσει το τηλέφωνο με τον γιατρό, που – εννοείται – είναι διακοπές κι έχω εντοπίσει μία άλλη γιατρό διαθέσιμη να τη δει Κυριακή του Πάσχα σε περίπτωση που κάτι στραβώσει. Πέρασα έναν ολόκληρο χειμώνα με το άγχος μου να χτυπάει 40άρια κάθε φορά που τσιμπούσε κάποια ίωση μιας και η σεζόν ξεκίνησε με μια περιποιημένη βρογχίτιδα, που μας έστειλε στο νοσοκομείο επεισοδιακά: με την Αμεσο Δράση να μας ανοίγει δρόμο, ύστερα από ένα δίωρο στην κίνηση με το παιδί αναίσθητο στην αγκαλιά μου.

Είναι το τρίτο Πάσχα σε mood αγωνίας. Το πρώτο δεν θα το συζητήσω, διότι με ξεπερνάει. Το δεύτερο η Γιόννα χτύπησε το κεφάλι της και τρέχαμε ανήμερα για ακτινογραφίες στο νοσοκομείο, διότι – εννοείται – έκανε εμετό. Και το τρίτο είναι αυτό εδώ. Που ενώ όλα έδειχναν οκ, στο παρά πέντε σκάει επισκέτρια στο σπίτι με δήθεν αλλεργία και μας δίνει τη χαριστική βολή. Ξεχνάμε την όποια εξόρμηση στη φύση, τον όποιο παρεΐστικο καφέ, κοψίδι κου-λου-που και πέφτουμε με τα μούτρα στα θερμόμετρα, τα σιρόπια, τους ορούς και τις αγκαλιές. Μόνοι στο σπίτι οι τρεις μας. Με το καλοκαίρι να μας δείχνει ειρωνικά το αστραφτερό του χαμόγελο, τα βαρελότα να αναγγέλουν πανηγυρικά την έλευση της Ανάστασης και τους φίλους να ποστάρουν στο facebook τα πρώτα τους μπάνια. Κι εκεί που πάω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο, να εντοπίσω κάποια σκοτεινή δύναμη πίσω από την ενορχήστρωση των ατυχών περιστατικών και να πατήσω γκάζι στο κοίτα-να-δεις- που-πάλι-στο-νοσοκομείο-θα-βρεθούμε άγχος μου, κάτι με σταματάει.

Είναι που μας χαζεύω από την πολυθρόνα του δωματίου της όσο εκείνη κοιμάται και ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει για λίγο. Θα μπορούσε να είναι καθημερινή, σκέφτομαι, και να είμαι στο γραφείο. Θα μπορούσε να είναι σ-κ, αλλά να δουλεύει ο πατέρας της και να είμαστε μόνες. Θα μπορούσαμε να είχαμε πάει εκείνη την εκδρομή που σκεφτόμασταν, αν δεν είχε προκύψει ένα πρόβλημα στη δική μου υγεία, και τώρα να ψηνόταν σε κάποιο δωμάτιο ξενοδοχείου, χωρίς όλο το ετοιμοπόλεμο οικιακό φαρμακείο μας. Θα μπορούσα να περίμενα κόσμο και να έπρεπε να μαγειρέψω, να μην είχα τους γονείς μου στην παραδίπλα γειτονιά πρόθυμους να βοηθήσουν και, για να το πάω ακόμη παραπέρα, θα μπορούσαμε να μην είχαμε γίνει τρεις.

Να πίναμε καφέ ακόμη με κάποια παρέα σε ένα νησί και να γκρινιάζαμε για το αν θα συνεχίσουμε στο μπαρ ή την ταβέρνα. Θα μπορούσε να έλειπε ο βήχας της, επειδή θα έλειπε εκείνη. Να μας γελάει καθώς οι μύξες της κυλάνε στα χείλια της, να ζητάει αγκαλιά μέσα στο παραλήρημα του πυρετού της, να χαμογελάει μέσα στην ταλαιπωρία της, επειδή – επιτέλους – είμαστε όλοι μαζί. «Με τον μπαμπά κι τη μαμά». Και δεν υπάρχει κάτι που να την κάνει πιο ευτυχισμένη. Ολοι μαζί. «Στον καναπέ να δούμε Μίκυ Μάους». «Στο ταπέζι». «Στο μπαλκόνι». «Στο κεβάτι του μπαμπά κι στο κεβάτι της μαμάς (στο ίδιο κοιμόμαστε ακόμη, αλλά εκείνη το βλέπει έτσι)». «Οόχι, μπαμπά, μη γαγαλάς». Και «μαμάα, πού είσαι;», αν τύχει και απομακρυνθώ από το δωμάτιο. Ολοι μαζί. Να τραγουδάμε το Γέο Βαγγέο, τον Κιθα-ίστα, τη Βακούλα. Οι τρεις μας. Χωρίς να μπορεί να ξεμακρύνει κανείς. Διότι οι περιστάσεις το απαιτούν και οι μέρες το επιτρέπουν.

Και κάπως έτσι καταφέρνω να βρω την ψυχραιμία μου, όταν κλαίει από το μπούκωμα και τον πυρετό και της λέω με σχεδόν τρομακτική για τα δεδομένα μου σιγουριά: «πάει τελείωσε, Γιοννάκι μου, η ταλαιπωρία. Τα καταφέρνεις τέλεια. Οι αρρώστιες περνάνε στο τέλος και μετά νιώθουμε καλύτερα. Και θα μπορούμε να πάμε όλοι μαζί στο άλσος. Με τον μπαμπά και τη μαμά. Που είναι πάντα δίπλα σου. Και δεν χρειάζεται να ανησυχείς για τίποτε». Και κάπως έτσι, λέγοντας η ίδια αυτά που θα ήθελα να είχα ακούσει εγώ σαν παιδί, καταλήγω να είμαι οκ που αυτό το Πάσχα μείναμε στο σπίτι, με την αθηναϊκή τσίκνα να εισβάλει από τα ανοιχτά παράθυρα.

7 σχόλια:

  1. Υπέροχο! Περαστικά και πολλές πολλές ευχές.Οπως κι αν ήσασταν, όπως κι αν περάσατε...Ελπίζω όλα να πέρασαν.Χριστός Ανέστη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος6/5/13 15:22

    Περαστικά στο κοριτσάκι σου καλή μου. Τελικά όλες οι μανούλες τις ίδιες σκέψεις κάνουμε. Ναι λοιπόν δεν είσαι μόνη. Χρόνια πολλά και Χριστός Ανέστη!!

    Τζένη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος6/5/13 16:25

    Πως σε νοιωθω δεν μπορεις να φανταστεις...περαστικα κ εχουμε να περασουμε απειρα Πασχα με τα ζουζουνια μας!!!γερα να ειναι μονο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Περαστικά στο κοριτσάκι σας!! Οτι κι αν γίνει είσαστε τρεις...!! Χρόνια πολλά !! φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Περαστικά στην κορούλα σου. Κι εμείς πέρισυ δεν πήγαμε στην ανάσταση λόγω πυρετού. Ελπίζω του χρόνου να είστε όλοι καλά για να γιορτάσετε όπως επιθυμείτε. Χριστός ανέστη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΣΑΣ ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΕΤΣΙ ΦΕΤΟΣ!ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΠΙΤΑΦΙΟ ΕΝΤΕΛΩΣ ΞΑΦΝΙΚΑ 39-40 ΚΑΘΕ 5 ΩΡΕΣ!ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΨΗΝΟΜΑΣΤΕ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΝΔΕΙΞΗ ΙΩΣΗΣ.ΤΕΛΙΚΑ ΠΑΕΙ ΠΕΡΑΣΕ ΚΙ ΑΥΤΟ....ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΡΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Περαστικά στην Γιόννα!! Έχετε ο ένας τον άλλο και τα υπόλοιπα περνάνε. Πάλι με συγκίνησες.. Πολλά φιλιά <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή