«Ο αφαλός της μαμάς δεν έχει καπάκι» μου λέει καθώς ψαχουλεύει την κοιλιά μου. Βλέπεις, ο δικός της… έχει και της φαίνεται περίεργο. Είναι από εκείνες τις μαγικές στιγμές που ο νους των παιδιών κάνει βόλτες στις λέξεις, τις σκέψεις και τον κόσμο γύρω τους και αυτά που προκύπτουν είναι πάντα τόσο ιδιαίτερα που γεμίζουν με φως τη ζωή σου. Ξύπνησα άσχημα σήμερα. Η διαπίστωσή της όμως αυτή μου άλλαξε τη διάθεση και τώρα ακούγεται σαν μελωδικό στιχάκι στα αφτιά μου. Ο αφαλός μου δεν έχει καπάκι. Κάνει λακουβίτσα, δεν είναι πεταχτός σαν κι εκείνης. Δεν θα μπορούσα ποτέ να το διατυπώσω κατ’ αυτόν τον τρόπο και δεν ξέρω αν κανένας άλλος άνθρωπος θα μπορούσε. Η κόρη μου, έναν μήνα προτού κλείσει τα 2, αρχίζει και γίνεται μοναδική. Κι εγώ αρχίζω να την αγαπάω όσο μοναδικά της αξίζει.
Και δυστυχώς, όχι, παλιότερα δεν μπορούσα να την αγαπήσω έτσι. Όχι μόνο, διότι είναι δύσκολο να δεθείς με ένα πλάσμα που ναι μεν είναι άνθρωπος, αλλά δεν συμπεριφέρεται ως τέτοιος – πράγμα που αντιμετωπίζουν όλοι οι γονείς αλλά το προσπερνάνε με τη δύναμη του αρχέγονου ενστίκτου το οποίο τους κρατάει δεμένους με τα μωρά τους. Αλλά και επειδή ως μητέρα πρόωρου μωρού έπρεπε να κάνω περισσότερη υπομονή για να δω τα ο παιδί μου να αντιδρά όπως τα συνομήλικά του. «Αν δεν πάει 2μιση χρονών, να την δεις να εκτελεί εντολές, δεν θα ησυχάσεις», μου είχε πει ο παιδίατρος από τους πρώτους μήνες που η αγωνία μου για την ομαλή ανάπτυξή της έφτανε στα όρια της παράνοιας. «Είναι λίγο πίσω στην ομιλία, αλλά αυτό βέβαια δεν λέει τίποτε» μου είχε πει μια άλλη – ειδική αυτή – γιατρός. Και φυσικά δεν έλεγε τίποτε, αλλά όχι τότε. Πιο μετά, όταν πράγματι άρχισε να μιλάει.
Λένε ότι τα πρόωρα παιδιά κάνουν κάποια στιγμή ένα άλμα και καλύπτουν τη διαφορά τους με τα τελειόμηνα. Είτε πρόκειται για το βάρος και το ύψος τους, είτε πρόκειται για τις κινητικές τους δεξιότητες, είτε για την ομιλία, τη συμπεριφορά, τη συναισθηματική ωρίμανση. Η δική μου, αν εξαιρέσεις το βάρος που «έπιασε» μέσα στις πρώτες 40 μέρες, πίνοντας μανιωδώς γάλα, δεν είχε κάνει κανένα τέτοιο άλμα. Η εξέλιξή της έμοιαζε αντιστρόφως ανάλογη της αγωνίας μου. Μόνο όταν έφτασε στην ηλικία των 16 μηνών (14 διορθωμένη που λέμε στη γλώσσα των πρόωρων) και έκανε τα πρώτα της βήματα, έμελλε να μας ξαφνιάσει. Τις πρώτες της λέξεις τις είπε με τα σωστά άρθρα: ο μπαμπάς, η μαμά. Και γρήγορα πέρασε στις τρισύλλαβες, στις τετρασύλλαβες, όλες με σωστά άρθρα, ελάχιστες στην μπεμπεκίστικη αργκό, και στις μικρές προτάσεις. Τώρα που το σκέφτομαι, η Γιόννα μίλησε μέσα σε 15 μέρες από τότε που περπάτησε. Και απέδειξε ότι όλο αυτό το διάστημα που έμοιαζε αφηρημένη, ρούφαγε το λεξιλόγιο των γύρω της και περίμενε την κατάλληλη στιγμή. Τα πρώτα βήματα της κόρης μου λοιπόν συνέπεσαν με τα πρώτα της άλματα. Από τότε συνεχίζει να κάνει λογικά και συναισθηματικά άλματα, δίνοντάς μου να καταλάβω πώς κάθε παιδί είναι μοναδικό, και κάνοντάς με - με τον πιο όμορφο και έξυπνο τρόπο που θα μπορούσα να σκεφτώ - να αμφιβάλλω για μένα που αμφέβαλλα για εκείνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου